Wiaczesław Rybakow

Trudno stać się Bogiem

…Dokądże nas trzymać będziesz w niepewności?

Jeśli ty jesteś Chrystusem, powiedz nam jawnie.

Ewangelia według św. Jana

Kto zaś się wzbogacił… posiadaniem Chrystusa… Ten z doświadczenia wie, jaką otrzymał radość, jaki skarb ma w sercu swym, rozmawiają z Bogiem, jak z przyjacielem.

Święty Piotr Apostoł

(Rękopis do dziś nie odnaleziony)

Dobrze się stało czy źle — dialektycznie myśląc, należałoby oczywiście powiedzieć: i dobrze, i źle, a co przeważa, nie dowiem się aż do Sądu Ostatecznego — ale przeczytane w dzieciństwie książki wczesnych Strugackich ukazały mi świat, w którym, według mnie, naprawdę może żyć człowiek. Zapewne jakaś nie uświadamiana aprobata istniała i wcześniej, ale właśnie od chwili przeczytania tych książek realny świat stał mi się obcy. Podejrzewam, że sami Strugaccy w młodości również odczuwali coś podobnego; w przedmowie do drugiego wydania Południa praktycznie powiedzieli to otwarcie.

Niestety, rosyjscy wizjonerzy od wieków widzieli świat pożądany, wymarzony i niezbędny, które zasadniczo różnił się od świata realnego. W takich północnoamerykańskich Stanach sprawa jest prosta: więcej bankomatów, ekonomiczniejsze samochody, spadek przestępczości — i oto mamy świetlistą przyszłość. Przemiany mają charakter tylko ilościowy. U nas jest inaczej. Jeśli opisawany świat nie różni się od realnego jakościowo — nie jest to przyszłość, lecz jakaś parszywa fantastyka bliskiego zasięgu. Kiedy jednak organizacja społeczeństwa — najlepiej w skali świata — jest całkowicie inna, idealna, kiedy ludzie są w cudowny sposób pozbawieni kompleksów, agresji, lenistwa, obojętności… wtedy zapewne mamy do czynienia ze światem przyszłości.

Ale ten, kto jest zdolny do uczciwego i konsekwentnego myślenia, wcześniej czy później natknie się na problem: cóż to za bariera leży pomiędzy teraźniejszością i przyszłością? Między światem realnym i pożądanym?

Odsyłacze do ustroju społecznego szybko stały się jedynie martwymi dźwiękami rytualnego dzwonu czy gongu, które we wszystkich religiach towarzyszą każdej modlitwie.

Rzeczywiście, ustrój zmienił się na bardziej postępowy, ale w latach sześćdziesiątych i tym bardziej siedemdziesiątych, na przekór temu oczywistemu faktowi, jasna przyszłość paradoksalnie odsuwała się. Realny świat pełzł ku dwudziestemu pierwszemu wiekowi, a sytuacja w kraju obsuwała się ku dziewiętnastemu… I teraz, kiedy ustrój ponownie zmienił się na bardziej postępowy, już na samym progu dwudziestego pierwszego wieku cały nasz kraj gruchnął — zamiast w czasy zwycięstwa humanizmu i lotów do gwiazd — w ogóle gdzieś w czternaste stulecie, w feudalne rozdrobnienie, nie kończące się spory, w bezprawie i bezbronność kmiotków, w wypraszanie kwitów na księstwa u tej czy innej kohorty… Problem bariery między światem realnym i pożądanym stał się jednym z wiodących tematów w twórczości Strugackich. Bardzo szybko ognisko ich zainteresowania przesunęło się z rozpatrywania wzajemnego oddziaływania dobrego z natury człowieka z dobrym ustrojem na skupienie się na wzajemnym oddziaływaniu niedobrego z natury człowieka ze społeczeństwem, które z powodu takich niedobrych ludzi nie może stać się dobre. Strugaccy z całą siłą swego talentu uderzyli w mieszczucha filistra.

Ale filister nie złożył broni.

Dlatego ogniskowa ponownie zaczęła się przemieszczać — na niedobre społeczeństwo, które hoduje niedobrych ludzi, ponieważ może istnieć tylko wtedy, gdy opiera się na nich. System totalitarny pasożytuje na filistrach, dlatego produkuje filistrów. Dlatego Maja Tojwowna krzyknęła: „Precz z totalitaryzmem! Niech żyje wolność jednostki!”

Niestety, było to kolejne marzenie o jakościowej zmianie ustroju, nie bardziej produktywne niż zwiędłe dziesięć lat wcześniej marzenie „niech żyje komunizm”.

Ale w swoich najlepszych utworach, poświęconych grzechom nie społeczeństwa, lecz człowieka, Strugaccy wspaniale ukazali, dlaczego mieszczucha nie da się pokonać.

Dlaczego nie da się go skusić ani promienną przyszłością, ani wdzięcznością społeczeństwa, ani rozkoszami tworzenia, ani oszałamiającymi tajemnicami Wszechświata… Instynkt zachowania życia jest silniejszy od wszystkich tych pokus. Bardziej niż tworzyć, bardziej niż odkrywać i odgadywać, bardziej niż uszczęśliwiać wnuki, normalny człowiek chce po prostu żyć, i nic się na to nie poradzi. A wielowiekowe doświadczenie wyraźnie ukazuje, że wszystkie te pokusy nieuchronnie wiodą do tego, co ekspert sądowy nazywa uszkodzeniami ciała, prowadzącymi do utraty życia.

Stąd już zostaje tylko krok do fatalnego pytania, od czasów Hioba dręczącego porządnych ludzi: dlaczego człowiek poczciwy jest nieszczęśliwy, a nie poczciwy szczęśliwy?

Na czym zasadza się pierworodne skrzywienie naszego świata? Dlaczego męty zawsze i wszędzie żyją sobie śpiewająco, a ludzie uczciwi, dobrzy, szlachetni, subtelni zbierają wszelkie kary ziemskie i niebiańskie?

Człowiek wierzący nie widzi w tym żadnej sprzeczności, w ciągu tysięcy lat genialni prorocy wspaniale zinterpretowali wszystko, co niewierzącemu wydaje się sprzecznością.

Bóg bada swoje ukochane dzieci na wszelkie sposoby, by bez cienia wątpliwości przydzielić miejsce w raju, a szumowiny mogą sobie grzeszyć, burzyć, dręczyć poczciwych, ale na koniec, jeśli nie pokajają się, bezapelacyjnie zostaną wtrąceni do piekła Ale słowo daję nawet dysponując taką podporą umysłową, trzeba mieć serce z kamienia, by mimo wszystko nie zacząć się buntować przeciwko takiemu postawieniu sprawy.

Jeśli religia nie daje ukojenia, można dokonywać interpretacji naukowych, socjologicznych, sam to robiłem Na przykład ludzkość powinna mieć określony procent etycznie zorientowanych osobników, a wspólny genetyczny program gatunku przewiduje ich niezawodne pojawienie się w każdym pokoleniu, ponieważ są jedynym naturalnym amortyzatorem, który chroni społeczeństwo przed całkowitym wymordowaniem się ale sami ci osobnicy jak to amortyzatory, zawsze znajdują się między młotem i kowadłem, i nie mają dokąd uciec — taka jest przewidziana dla nich funkcja biologiczna.

Jednakże całe spektrum podobnych objaśnień leży w obszarze nie z tego świata, co jest nie do przyjęcia dla ateistów, a w szczególności dla ateistów Strugackich. Albo inaczej — spektrum to leży w świecie ludzkim, co dla ateistów jest do przyjęcia, ale krępuje fantastów. Przy tym, jeśli przyjąć drugi wariant odpowiedzi to dlaczego ci uczciwi-dobrzy-szlachetni- subtelni, bez żadnego zewnętrznego przymusu, co rusz urządzają sobie takie rzeźnie, których nie wymyśliłby żaden stalin-hitler. Co do tego ma społeczne amortyzowanie?

A czy nie obserwujemy przypadkiem działania jakiegoś ogólniejszego, kosmicznego, kosmogonicznego prawa? Jakiegoś wszechogarniającego, odwiecznego prawa przyrody?

Przecież w ostatnich dziesięcioleciach coraz bardziej przekonujemy się, że homo sapiens nie żyje sam z siebie, nie jest izolowany od burz słonecznych i oddechu Wszechświata.

Oddziaływanie wzajemne jest stałe i wieloaspektowe, znacznie silniejsze niż prymitywne sporadyczne kontakty typu „idący człowiek rozdeptał mrówkę”, spadająca skała przygniotła człowieka. Być może prawa społeczne są tylko lokalnymi załamaniami integralnych praw Wszechświata?

Wspaniała powieść Strugackich Miliard lat przed koncern świata jest, o ile mi wiadomo, jedyną we współczesnej literaturze próbą postawienia na intelektualnym poziomie dwudziestego wieku tego problemu i odpowiedzi nań. Brzmi to ohydnie, jak cytat ze szkolnego podręcznika.

Może powiedzmy więc tak Strugaccy usiłują dotknąć tego problemu i dotknąć odpowiedzi.

Ale jakże nudne jest dla człowieka mieć za jedynego kontrahenta martwy Wszechświat, niechby nawet i Homeostatyczny!

Całkowicie słusznie i, słowo daję, bardzo po ludzku zauważył noblista Steven Weinberg „Im bardziej zrozumiały staje się Wszechświat, tym bardziej wydaje się on nonsensowny”.

Co prawda, natychmiast dodał: „Ale (…) próba zrozumienia Wszechświata to jedna z niewielu rzeczy które wznoszą trochę ludzkość ponad poziom farsy i nadają jej cechy wysokiej tragedii”.

Jednakże, obawiam się, że to również swoista farsa pobłażliwie patrzeć na tych, którzy nie wznoszą oczu ku bezlitosnemu niebu, i być dumnym ze swego spokojnego męstwa pod spadającą skałą, śmiać się, myśleć, rodzic i wychowywać dzieci pod opadającym ze świstem głazem — mając pewność, że będzie spadał jeszcze przez co najmniej pięćdziesiąt miliardów lat!

Odpukać: wysoka tragedia pojedynku z Wszechświatem — pojedynku nieuchronnego, niechcianego i oczywiście bez najmniejszej szansy na to, co w świecie zwierzęcym nazywa się zwycięstwem — może się odbyć znacznie szybciej.

Spróbujmy wykonać jeszcze jeden krok.

Byłem studentem piątego roku gdy wpadł mi w ręce maszynopis nie opublikowanego wtedy jeszcze Miliarda. Ponieważ nie musiałem dawać słowa honoru, że nikomu go nie pokażę, nie mogłem rzecz jasna wytrzymać i dałem tę powieść do przeczytanie trzem ludziom z mojego roku, którzy, jak wiedziałem, kochali fantastykę nie mniej niż ja. Pamiętam, że kiedy Kola Anisimcew — japonista, tak jak i Wladlen Głuchow, tyle że o pół wieku młodszy — zwracał maszynopis, zapytał z niedowierzaniem: „Słuchaj, to nie ty napisałeś?”. Mogłem tylko zamachać rękami — a to właśnie odezwał się los.

Chęć mam, papier też, mam okrutne doświadczenie z lat, które niczym czołgowy klin przeturlały się po nas już po publikacji Miliarda. Mam talent, niestety, znacznie wodnistszy niż talent braci Strugackich, ale na to nic nie poradzę, mogę tylko zakrzyknąć za Hiobem:

„Człowiek swej drogi jest nieświadomy, Bóg sam ją przed nim zamyka. Czas leci jak tkackie czółenko i przemija bez nadziei. Ja ust ujarzmić nie mogę, mowie chcę w utrapieniu, narzekać w boleści mej duszy. Dlaczego na cel mnie wziąłeś? Mam być ciężarem Najwyższemu?

Czemu szukasz u mnie przestępstwa i grzechu mego dochodzisz? Choć wiesz, żem przecież nie zgrzeszył. Nikt mnie z Twej ręki nie wyrwie. Biada mi, gdybym ja zgrzeszył! Choć sprawiedliwy, nie podniosę głowy, syty pogardy, niedolą pojony”.

Przyszli do Hioba, siedzącego na gnoju, trzej przyjaciele jego: Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach i Sofar z Naama. Siedzieli z nim na ziemi siedem dni i siedem nocy, nikt nie wyrzekł słowa, bo widzieli ogrom jego bólu. A potem każdy w miarę swojego rozumu zaczął go przekonywać…

3:23. Człowiek swej drogi jest nieświadomy, Bóg sam ją przed nim zamyka.

7:6. Czas leci jak tkackie czółenko i przemija bez nadziei.

7:20. …dlaczego na cel mnie wziąłeś? Mam być ciężarem Najwyższemu?

17:6. Wydano mnie ludziom na pośmiewisko, jestem w ich oczach wyrzutkiem.

19:7. Gdy krzyknę „Gwałt” — nie ma echa, „Ratunku!” — ja nie mam prawa.

21:7. Czemuż to żyją grzesznicy? Wiekowi są i potężni.

16:21. …by rozsądził spór człowieka z Bogiem, jakby człowieka z człowiekiem.

9:19. O siłę chodzi? To mocarz. O sąd? Kto da mi świadectwo?

10:2. Nie potępiaj mnie, powiem do Boga. Dlaczego dokuczasz mi, powiedz?

10:3. Przyjemnie ci mnie uciskać, odrzucać dzieło swoich rąk i sprzyjać radzie występnych?

10:15. Biada mi, gdybym ja zgrzeszył!

Choć sprawiedliwy, nie podniosę głowy, syty pogardy, niedolą pojony.

13:22. Mów pierwszy, a ja niech odpowiem, lub ja przemówię, Ty po mnie.

10:21. …nim pójdę, by nigdy nie wrócić do kraju pełnego ciemności.

Księga Hioba 10:24.

Wiaczesław Rybaków

ROZDZIAŁ 1

1. …tylko poplotkować. Smutny nostalgiczny uśmiech wywoływało wspomnienie, jak jakieś dziesięć, piętnaście lat temu w paroksyzmach wiecznego inteligenckiego masochizmu powtarzano sobie uszczypliwości satyryków: że niby radzieccy uczeni chodzą do pracy tylko po to, żeby się herbaty napić i pogadać w palarni. Jasne, z kogo jeszcze mogli wtedy szydzić satyrycy: z niższego poziomu pracowników handlu i pracowników naukowych. Ani jedni, ani drudzy nie mogli się odgryźć.

Zresztą dlaczego się odgryzać! Przecież sami czuli, że efektywność jest niska, trzeba by pracować więcej, ale system dusi. Śmieszne: sumienie ich męczyło! Ach, ileż czasu marnuje się na pisanie socjalistycznych zobowiązań! Ach, każdą śrubkę, każdą soczewkę — konewkę trzeba na kolanach wybłagiwać! Ach, na tego uważaj, jasne, na sto procent nie wiem, ale mówią, że kabluje. Ach, tak bez sensu się dzień zmarnował, gadu-gadu; no, nic, jutro nadrobię… Teraz sumienie już nie męczy. Tygodnie, miesiące wypadły jak miedziaki z dziurawej kieszeni. Dwie godziny do pracy w nabitym, rzadko chodzącym autobusie, drugie dwie z pracy, dlatego w pracy jesteś najwyżej kilka godzin, bo do domu przyjedziesz po ciemku. Popalili, popili herbatkę, pogawędzili o smuteczkach, no i dzień minął.

Tematy, ogólnie rzecz biorąc, nie za bardzo się zmieniły; polityka — obowiązkowo („Na kogo głosowałeś? Zupełnie zwariowałeś?!”); ohydne perspektywy w życiu i pracy — koniecznie, zawsze z rechotem, jak w czasie zastoju; głupota dyrekcji 1 jej niezdolność do stawienia czoła sytuacji — wiadomo, jak zwykle. Kiedy dadzą wypłatę i jaka to będzie część teoretycznie należnego uposażenia — o, to nowa rzecz, powiew czasów. Kogo gdzie zabili albo zadeptali, albo w najlepszym razie okradli — kiedy rozmówcy poruszali ten temat, zawsze kojarzyli się Malanowowi z orędownikami z mass mediów: który straszniejszą historię zasunie, ten jest lepszy, tego słuchają — „Ach!” i „Och!” — i już nawet nikt nie pamięta, że i te mniej straszne, i te bardziej z reguły są prawdziwe. Poza tym powracało głupie wspomnienie: parszywe, śmierdzące, obstawione miedniczkami, obrusikami i raźnie drącymi się na okrągło głośnikami, wspólne komunalne mieszkanie na prospekcie Karola Marksa w mieście — bohaterze Leningradzie, jego mroczne, tajemniczo zagracone korytarze, a w korytarzach komunalne dzieciaki, chyba jeszcze przed szkołą; tak się chce pochwalić, czymś zaimponować, wyprzedzić innych w czymkolwiek, więc wziął i palnął Kolka: „A u nas wczoraj wylazł spod łóżka karaluch jak palec…” Co się wtedy zaczęło! Wszyscy dostali szału: „A u nas ooo taki!”, „A u nas — jeszcze większy!” i chcąc wstrząsnąć przyjaciółmi aż do głębi duszy, rozkładali ręce szeroko, jak najszerzej, ile komu starczało… Kto z kim i jak — tego jakby mniej. Starzejemy się. Temperamentu nie starcza, żeby naprawdę dać powód do plotek, a ssanie z palca nie bardzo wychodziło. Niektóre kobiety się starały, uczciwie się starały, ale choćbyś pękł, nieprzekonujące to było i dlatego nieciekawe.

Zapewne cały instytut dużo by dał temu, kto wyciąłby jakiś dobry numer: jakiś huczny rozwód czy namiętne cudzołóstwo w pracy, pod sklepieniem starych spektroskopów; byliby wdzięczni do grobowej deski — ale niestety. A młodzieży w instytucie nie przybywało, utalentowana młodzież dzisiaj rozsiadła się w szczękach.

Oczywiście, że niecała, Malanow rozumiał to i czasem rzeczywistość to udowadniała — ale nie przynosiło to ulgi. Kiedyś zaniosło go służbowo do specjalnej szkoły przy pewnym międzynarodowym związku sprzyjania rozwojowi profesjonalnych nawyków. Na oko była to niczym nie wyróżniająca się szkoła ze stalinowskich czasów, nad Kanałem Gribojedowa. Wpadł tam i zupełnie zgłupiał — jakby wrócił do domu. Inteligentni, wyluzowani, przyjaźni nauczyciele — po prostu starsi koledzy, a nie nauczyciele. Młodzież jak z jakiegoś Dożyjemy do poniedziałku czy z Rozkładu na jutro, czy, powiedzmy, z Brzydkich łabędzi Strugackich — nie słychać plugawego słówka „baks”, mówi się więcej o duchowym, o mądrym, wszyscy utalentowani wszyscy z poczuciem godności, ale bez pretensji… Słodkie oszołomienie trwało dokładnie do chwili, kiedy okazało się, że nawet w klasach komputerowych dla maluchów nie ma rosyjskojęzycznych wersji programów; angielskie czy hebrajskie — proszę bardzo.

Od razu stało się jasne, że te niemal z całego miasta wybrane utalentowane dzieciaki już tutaj przygotowywane są do życia i pracy tam. Młodzież z zapałem dyskutowała o ciekłych kryształach, o pokonaniu bariery dźwięku, o tym, że miłość wyrachowana to nie miłość, i nie rozumiała jeszcze, że kraj, w którym się urodziła, sprzedał ją, sprzedał już od pieluch, i to za bezcen. Takie dzieci takiemu krajowi za cholerę nie są potrzebne, więc pchnął je pierwszemu lepszemu hurtownikowi za cenę innych surowców naturalnych. Malanow nigdy nie miał nic przeciwko hebrajskiemu w szczególności, ani ogólnie, przeciwko ludziom pragnącym tam wyjechać; ale straszne przeczucie — że za pięć, dziesięć lat nie zostanie tu nikt prócz zrozpaczonych mało obrotnych pracusiów z czerwonymi sztandarami i spasionych szczękowych mercojadów i volvodziei; pozostali albo wymrą, albo zwieją — ogarnęło go z taką siłą, że przez kilka dni chciało mu się ni to płakać, ni to strzelać.

Najczęściej chyba plotkowali o tym, kto i jak przyssał się do jakichś grantów i funduszy; góra instytutowej administracji trzymała te tajemnice pod siedmioma zamkami, przez co jeszcze intensywniej cyrkulowały wersje i domysły. Tu, rzecz jasna, też funkcjonowało ogólne prawo: kto sprzeda ohydniejszą wersję, temu wierzą. Ale tak to wyglądało: często przy sąsiednich biurkach siedzieli ludzie w tym samym wieku, z tym samym doktoratem — ale jeden teraz dostawał sto siedemdziesiąt tysięcy, a drugi osiemset. Otrzymujący osiemset przejawiali szaloną aktywność: biegali jak oparzeni w te i na — zad, wykładali i nie sprzątali tygodniami, a czasem nawet nie otwierali jakichś zagranicznych listów do siebie; ci, co dostawali sto siedemdziesiąt, pili herbatę i integrowali się.

Mózgi zarastały pierzem.

Czasem, gdy nikt nie widział, Malanow wyjmował z szuflad swoje papiery — ale nie te z czymś genialnym, tylko po prostu nie dokończone planowe bazgroły, które jeszcze pięć lat temu wydawały się nudną rutyną i nagle stały się w jakiś niejasny sposób szczytem marzeń. Dopisywał jedną, dwie cyferki, ale natychmiast uświadamiał sobie: pora do domu, inaczej, gdy minie godzina szczytu, autobusy-trolejbusy przestaną jeździć i do północy nie dojedziesz na miejsce.

Chowając papierki z powrotem, czuł, że nigdy… już nigdy… Co nigdy? Nawet nie próbował sprecyzować. Wszystko nigdy.

Instytut tonął i jak to z tonącymi bywa, miotał się, puszczał bańki nosem. Ni z tego, ni z owego nad głównym wejściem, na wielkoksiążęcych drzwiach wychodzących na dumne wybrzeże, niegdyś Angielskie, później Czerwonej Floty, a teraz pewnie znowu Angielskie, pojawił się, zasłaniając nazwę instytutu, szyld „Selton”. Firma, która, jak od razu zaczęli kpić ogłupiali astronomowie, bajeruje nie łatwo, lecz bardzo łatwo. Zresztą dyrektor natychmiast ogłosił na uczciwie zwołanym po kilku dniach zebraniu, że tylko dzięki wynajęciu lokali administracja może wypłacać pracownikom pobory, bez tego — koniec; państwowe dofinansowanie pokrywa w tym roku dwadzieścia osiem procent zapotrzebowania i nie starcza nawet pieniędzy, aby instytut zapłacił kasie miejskiej za dzierżawy budynku.

Przez jakiś czas przez mercedesy i volva nie dało się przepchnąć do drzwi. Po korytarzach, z obliczami wyraźnie różniącymi się od wesołych podstarzałych dzieci ze stopniami naukowymi, godnie, ale bez krzątaniny, nigdy się nie uśmiechając, chodzili ludzie twardzi i rzeczowi, wszyscy przed trzydziestką. Na korytarzach, które od razu upodobniły się do mrocznego i zagadkowego jak brazylijska selwa komunalnego mieszkania, nie wiadomo jak pojawiały się importowane pudła z najprzeróżniejszą elektroniką, aparaturą biurową, diabli wiedzą z czym jeszcze; od czasu od czasu pojawiały się słuchy, że część z tych drogocennych dla każdego uczonego rzeczy pójdzie do instytutu, ale skrzynki, postawszy tydzień lub dwa, znikały nie rozpakowane. Następnego dnia na ich miejscu pojawiały się inne.

Potem dla tych innych zaczęło brakować miejsca; zaczęły pojawiać się i w gabinetach roboczych, i w muzealnym gabinecie wielkiego Wasilija Strawę, założyciela obserwatorium w Pułkowie. Pudła te wypychały z gabinetów przestarzały, ale jedyny, a więc niezbędny sprzęt, jak na przykład słynne mahoniowe biurko, olbrzymie jak kort, z antykwarycznymi przyborami biurowymi. Uważano, że właśnie przy tym biurku pracował wielki przed wyjazdem do Pułkowa.

Wierni akademickim tradycjom uczniowie uratowali te biurko wraz z resztą zarówno podczas rewolucji, jak i blokady Leningradu — ale w końcu trafiło ono pod koła postępu.

Właściwie nie pod, lecz na. Nie wiadomo, dokąd je te koła zawiozły; Malanow nie usłyszał najmniejszej wiarygodnej wersji. Ale w końcu to był detal — generalnie rzecz biorąc, było jasne, że instytut stał się przeładunkową bazą czegoś intensywnie rozkradanego. Trwało to niedługo.

Kiedyś w nocy nie rozpakowane pudła wyparowały kolejny raz, a następnego dnia wyparowały także kotłujące się przed wejściem mercedesy. Dzierżawa padła, pozostał tylko szybko płowiejący szyld. Nikomu nie chciało się go zerwać… Ostatni bąbel nazywał się „Walka z niebezpieczeństwem komet i asteroidów”.

Ludzie podzielili się co do tego, jaki Soros-Szmoros rzucił kilkadziesiąt milionów dolarów na to wariactwo, albo jaka mafia prała w ten sposób swoje krewne — czy też krwawe — pieniądze. Z całą pewnością udało się wyjaśnić tylko to, że w międzynarodowym programie dotyczącym opracowania metodyki przewidywania i zapobiegania upadku komet i asteroidów uczestniczy nie tylko Rosja, tak więc błysnęły zagraniczne delegacje na koszt stron zapraszających… Nie udało się też wyjaśnić — choć krążyły niezliczone wersje — kto wyczaił tę fuchę i na dodatek potrafił szczęśliwie się do niej przyssać. Podnieceni pracownicy zaczęli z rechotem wymyślać i nawet trochę inscenizować, jak zacznie się walka z asteroidami, gdyby rzeczywiście miały one zamiar taranować Ziemię. „Wiceprzewodniczący do spraw administracyjno-gospodarczych w pelerynie z wzorem w skorpiony wylezie na górę Synaj i powie…” „Nie na Synaj, lecz na Sumrę!”

„Właśnie! I prosto z Szambały jak nie ryknie: Władzą daną mi przez spółki z nader ograniczoną odpowiedzialnością, rozkazuję ci, żelazoniklowa paskudo: przepadnij!” „A ja mogę tańczyć obok z bębnem!” „Po co z bębnem? Zatańcz z Eweliną Markowną, i to już! Dźwięczy lepiej niż jakikolwiek bęben…”

Za wcześnie się podniecili. Następnego dnia okazało się, że w pracach w ramach programu uczestniczy niecały instytut. Nawet bardzo niecały. Tylko siedmioro osób (według niej których danych — ośmioro). Tyle że ta siódemka — ósemka mogła się uważać za zabezpieczonych na jakieś pięć lat. Pozostałym kolejny raz po trzymiesięcznej przerwie ciśnięto miesięczne uposażenie i pogoniono ich na bezterminowy bezpłatny…

2. …wtedy, gdy Irki żart: „Wkrótce wypłata wystarczy tylko na dojazd do instytutu i z powrotem” brzmiał jednak jak żart. Ale dosłownie po kilku latach dorabianie stało się zarobkiem, a zarobek wspomnieniem. Oczywiście znakomita znajomość naukowo-technicznego angielskiego nie jest gwarancją tego, że możesz produkować jeden artystyczny przekład za drugim, więc z początku prosili o przekłady dosłowne, ale Boże ty mój, co to były za przekłady!

Sądząc po wydaniach zapełniających półki, świeżo upieczone wydawnictwa bez wahania puszczały do druku właśnie podobne do tych przekładów teksty. Dlatego wkrótce rodzinna firma Malanowów przestała obawiać się, że „nie da rady”. Zasłynęła nawet w kręgach wydawniczych nadzwyczaj rzadkimi w naszych czasach cechami — punktualnością i uczciwością, a także gotowością pracy niemal za darmo, po cenach dumpingowych.

Długo przyzwyczajali się do pisania słowa „Bóg” dużą literą. Boga teraz wspominał nadaremnie każdy, kto tylko się nie lenił, przy tym w przekładach o wiele częściej niż w oryginałach — a Malanow nijak nie potrafił zwalczyć swojego październikowego rdzenia: „bóg”

— niech będzie, ale „Bóg” to wyraźny obskurantyzm. W końcu Irka go reedukowała efektownym październikowskim dowodem, od którego każdy pop zdębiałby i ryknął: „Pisz, jak chcesz, ale nie bluźnij!” „W końcu — powiedziała Irka, trzymając zapalonego papierosa gdzieś ponad uchem — dlaczego, powiedzmy, Goga można pisać wersalikiem, a Boga nie wolno? W czym Gog jest lepszy od Boga? Tak się nazywają!”

Do przekładów dosłownych zaglądali teraz tylko wtedy, kiedy chcieli się pośmiać.

„Zaraz, zaraz — mówiła nagle Irka, odrywając się od obcojęzycznego tekstu — a co nasz znawca pisze?”

Kobieca intuicja podpowiadała jej, gdzie można natrafić na szczególnie zabawną grandę — i poszperawszy przez kilka sekund w kolejnym niechlujnym maszynopisie, z emfazą czytała na przykład: „Ogarnął mnie odruchowy półuśmiech. Spod lasu wyraźnie dobiegały indywidualne głosy psów i kotopodobny kaszel prześladowcy. Poruszając się z jeszcze większą prędkością, mój umysł prześlizgiwał się po powierzchni wydarzeń”. Śmiejąc się w zachwycie, zaczynali odtwarzać wszystkie wspomniane dźwięki, oddając przy tym gestami ślizgający się umysł. Gesty czasem stawały się dość nieprzyzwoite, ale skoro Bobka już chrapał i nie widział, mogli sobie pozwolić na trochę niemal starczych sprośności. Minęły, niestety, czasy, gdy Irka z byle powodu czerwieniła się aż po uszy i uciekała spojrzeniem.

Pośmiawszy się do woli, wytarłszy z kącików oczu łzy, Irka nieoczekiwanie kończyła ciężkim cierpiętniczym westchnieniem: „Och, co za bagno…” Zapalała papierosa, ale po sekundzie nie wytrzymywała: „A tu jeszcze jedna perła, patrz! Okręty przybyszy, krążąc pomiędzy absolutnie wszędzie…” Nie udało się jej skończyć, bo oboje znowu zaczynali chichotać.

Dławiąc się śmiechem i starannie grasejując, Malanow mówił na przykład: „Khulu, ach, khulu!

Gdzieś ty? — Jam tu, po phostu między tutaj!”, albo coś z żydowskich szmoncesów, które w dawnych czasach, siedem okresów geologicznych wstecz, polubił nagle wygłaszać Weingarten — który widocznie, jak domyślili się dużo później, na przekór losowi nie chciał być Żydem, lecz po prostu radzieckim człowiekiem. Wszyscy wtedy byli na trzecim roku, tyle że na różnych wydziałach, a Izrael walczył z Arabami… Dowcipy były z reguły śmieszne i opowiadał je Walka, przeważnie po mistrzowsku — jeśli tylko nie był za bardzo pijany; gdy był pijany, robił się nudny.

Najprawdopodobniej nie był nawet obłudny i rzeczywiście, jak wielu Żydów w tym czasie, czuł się stuprocentowym radzieckim chłopcem i jak tylko mógł, demonstrował pogardę do tych, których wraz z całym radzieckim narodem szczerze uważał za złych.

Również na lotnisku, kiedy pochylił się do ucha Malanowa dysząc wielodniowym alkoholowym odorem — żegnał się z Rosją tak, że wyglądało, jakby postanowił umrzeć.

Półgłosem sypnął coś antysemickiego i niebywale śmiesznego, ale Malanow tego nie zapamiętał, ponieważ dusiły go łzy. Weingarten rzucił anegdotę, łyknął coś jeszcze i pomachawszy owłosioną łapą, wraz ze Swietką i dziećmi poleciał do Tel Awiwu.

„Jeszcze jedna perła, posłuchaj! — wołała Irka, pośmiawszy się i strąciwszy o brzeg popielniczki długi mysi chwost popiołu z papierosa. I z uczuciem deklamowała: — „Denerwowała się, czekała, nie wierzyła… Przy obiedzie pośpiesznie przełknęła tylko kilka łyżek!” „Rano, po pierwszej miłosnej nocy, w ubikacji długo rozlegało się rytmiczne pobrzękiwanie” — podchwytywał Malanow. I znowu długo się śmiali.

Potem męski organizacyjny pierwiastek brał górę. „Dobra, wystarczy” — mówił Malanow. — „Trzeba pracować”. „Jak trzeba, to trzeba” — ponuro odpowiadała Irka, dusząc niedopałek pomiędzy truchłami innych papierosów. — „Praca czyni człowieka wolnym… Słowo honoru, lepiej popychać taczkę w obozie koncentracyjnym niż płukać te męty”. „Ludzie to czytają…” — rzucał Malanow. — „I wiesz co, nie gniewaj Boga. Siedzisz sobie czyściutka, światło się na razie pali i woda z kranu leci, czego ci jeszcze trzeba?” „Żeby spokojnie spotkać starość…” — dodawała Irka z Białego słońca pustyni. „Masło jest w lodówce”. — Malanow wbił ostatni gwóźdź do trumny.

Ale to jeszcze nic. Gorzej było, gdy zaczęli im po znajomości proponować — a oni, oczywiście, nie odmawiali, tylko nie mieli już kiedy spać — teksty z zupełnie im nie znanych języków. Na przykład z koreańskiego. Baksy, kurna. „Ja już więcej nie mogę” — ze łzami oświadczała Irka. — „Chodź, odmówimy!” „Spokojna czaszka!” — raźnie odpowiadał siedzący przy maszynie Malanow. — „Chcesz żreć? Bobka potrzebuje adidasów? Dyktuj, sieroto!”

„Dyktować?” — zjadliwie pytała Irka, zapalając papierosa. — „Proszę. Z przyjemnością!” — Zaciągnęła się. — Jej głos stał się pojemniejszy niż jego myśli i dlatego trochę dziwnie drżało powietrze w pokoju. Tylko jego oczy, niewidoczne przez nikczemną przestrzeń, miały nieopisany wyraz. Choć i cierpią0 trochę, ale z hardym wyrazem twarzy, kontynuował: Pomyśl o towarzyszach, od świtu do zmierzchu pracujących, brudzących kawą warsztaty!

Pomyśl o ich bladych twarzach, zbierających się na stanowiskach pracy i pracujących jak muły!” J-jap…” — czkał zaskoczony Malanow, na szczęście nie kończąc. — „Tak tam jest?” „Tak jest!” „Kawą?”

„Kawą!” „Nikczemna przestrzeń…” — w zamyśleniu powtarzał Malanow, i nagle, popatrzywszy na siebie, zaczynali dziko się śmiać. Omal nie spadali z krzeseł. „Może…” — udawało się wykrztusić pochlipującej Irce — „…może… zabrudzony kawą warsztat… to ii nich, w Seulu… absolutna granica nędzy?”

„Koszmar — mawiał potem skatowanym głosem Malanow. — Co się wyczynia z językiem rosyjskim…” „Zgoda — ochoczo podchwytywała Irka; czas narzekań — czas odpoczynku. — Nawet spikerzy, nawet aktorzy już nie widzą, powiedzmy, różnicy między «ubrał» i «nałożył».

Jak ci taki powie «ubrał kalosze», to od razu próbuję sobie wyobrazić, cóż on takiego na nie nałożył. Kapelusz? Rajstopy?” „A wyobrażasz sobie, jak zaczną mylić się w drugą stronę? — zaczynał marzyć Malanow. — O jakimś troskliwym bankierze: ma żonę nałożoną jak spod igły!”

— „Gdzie nakładasz żonę? — ze śmiechem mówi Irka. — U Diora!” „A zwróciłaś uwagę na reklamówki w metrze? Design, kolor, poligrafia… jakie moce uruchomione, jaka kasa utopiona, a piszą «alkohol» przez «ch». „A firma Jaguana? — podchwytuje Irka. — Jakby na cześć Baby Jagi, a nie iguany”. „Ależ nie — nagle zachichotał domyślny Malanow. — Oni tak się przedstawiają. Oblicze firmy. Ja, powiada, guano. Guano, wiesz? Ptasi nawóz zbierany na chilijskich wyspach. Nawóz, że palce lizać, sam bym zjadł. Po hiszpańsku guano, a po naszemu gówno. Po prostu sami komunikują: ja gówno”.

I znowu się śmiali.

„Dobra — mówił w końcu Malanow. — Myślmy logicznie. Co chciał powiedzieć autor?

Sądzę, że spocone twarze na swych stanowiskach pracy orzą do utraty tętna. Do upadłego. Do siódmych potów! Krew z nosa kapie im na warsztaty, a nie kawa! Tak napiszemy…” I jego palce zaczynały zręcznie pląsać Po warczącej i brzęczącej klawiaturze rozdygotanej maszyny.

Przygadywał: „Od mojego wysiłku też… drży powietrze w pokoju… A ciekawe… ile płacą temu, co nam… przygotował taki…” „Czy nie za bardzo oddaliłeś się od oryginału?”

— martwiła się uczciwa Irka, zerkając mu przez ramię. „Daj spokój! — odpowiadał Malanow. — Myślisz, że znajdzie się idiota, który za te pieniądze będzie porównywał tłumaczenie z oryginałem? Dyktuj dalej!” Irka ostukiwała papierosa, twarz jej się wyciągała.

„On myślał — czytała załamanym głosem — że trawa kołysząca się na wietrze za pagórkiem, jedna trawa to trawa w całości, a trawa w całości to jedna trawa. Jeśli nie tak, myślał on, to on, mający tylko imię, nie ma potrzeby umierać…” „J-!..” — czkał Malanow. „Nie, nie rozumiem! — wołała Irka, szlochając teatralnie. — W ogóle nie rozumiem, co chciał powiedzieć autor!

— Czytała jeszcze raz. — …Jedna trawa to trawa w całości… a w całości… to jedna trawa… Słuchaj, może to ma związek ze wschodnimi filozofiami? Zen, sinto… co tam jeszcze… tao… Może zadzwonimy do Głuchowa? Jak myślisz?” „Myślę — odpowiadał Malanow, zaczynając trochę się wściekać z powodu obfitości trawy — że w piątek mamy oddać czystopis. Cały.

Inaczej w ogóle się nie doczekamy nowego zamówienia. I tak już dają nam do zrozumienia, że teraz mają do dyspozycji masę prawdziwych zawodowców. A co do «Nie rozumiem»… Wielkich autorów zawsze trudno jest zrozumieć. Daj mi, na przykład, Sonatę Kreutzerowską”. Irka nie mogła zrozumieć, do czego Malanowowi nagle jest potrzebna Sonata Kreutzerowską, ale posłusznie wyciągała rękę i zdejmowała z półki hrabiego Tołstoja. Malanow brał książkę.

„Pamiętasz fabułę? — pytał. — Jedzie zabić z zazdrości żonę… O, jest! — Czytał: — Cierpienia moje były tak mocne, że, jak pamiętam, przyszła mi do głowy myśl, która bardzo mi się spodobała, wyjść na trasę kolejową, położyć się na szyny pod wagonem i kończyć”. „Cooo?” — pytała oszołomiona Irka, poczekawszy na ciąg dalszy, ale zrozumiawszy, że to koniec cytatu. Zupełnie nie oczekiwała od hrabiego podobnego kantu. Malanowowie chwilę patrzyli sobie w oczy, potem znowu wybuchali śmiechem. „Diabelski zwyrodnialec! — udawało się wykrztusić tracącej ze śmiechu oddech Irce. — No to niechby sobie kończył na szyny — po co dziabać kobietę nożem?

Hej, słuchaj, a może i Anna Karenina pod parowozem… tego…?” I znowu długo się śmiali.

Gdyby nie chichot do upadłego, przynajmniej raz na dziesięć minut, to z upokorzenia i przygnębienia można by zwario…

3. …czasu, gdy objawiła mu się cała prawda, życie stało się piekłem.

Nie, nie działo się nic strasznego. Nie działo się nic, co można by uznać za w charakterystyczny sposób niepojęte i uniknąć tego, jak niegdyś. Dlatego był maksymalnie ostrożny: z nikim nie rozmawiał, nic nie notował, nic nie próbował pojąć ani tym bardziej usystematyzować; w ogóle starał się nie myśleć na ten temat. Prawdę mówiąc, starał się w ogóle nie myśleć. Życie temu sprzyjało, z roku na rok coraz bardziej, co prawda, to prawda; ale przecież nie da się całkowicie amputować mózgu. Albo przyśni się coś, albo czasami błyśnie jakaś niekontrolowana myśl — zanim zdążysz ją wybić ze łba, wydusić jak ropę z czyraka i zamienić na coś czystego, coś zwyczajnego, coś smętnego, nudnego, ale bezpiecznego… Nie wolno! Myśl o czym chcesz — o terminie oddania kolejnego chłamu, o tenisówkach, o puczu, o nadciśnieniu, o ocenach Bobki, o pieniądzach, i jeszcze o pieniądzach, i cały czas o pieniądzach; zresztą jest o czym! Aż wyliczyć to trudno! Byle nie o najważniejszym!

Najpierw niczego nie zauważał. Potem udawał, że nie zauważa. Potem długo przekonywał siebie, że nie ma czego zauważać. Potem kpił z siebie: Paranoja, stary, typowa paranoja! Z kilku nic nie znaczących przypadków psychol potrafi wyprowadzić twardą prawidłowość i potem we wszystkim widzieć jej przejawy! Skończ z tymi głupotami, sam sobie napytasz biedy, skończysz w wariatkowie!

Nie pomagało.

Drobiazgi, drobiazgi, drobiazgi… Właśnie do niego zawsze się przyczepiał po drodze jakiś zalany w trupa, śmierdzący i agresywny menel. Prawie zawsze. Obojętne, o której godzinie Malanow przemieszczał się po mieście — rano, w dzień, wieczorem czy już w nocy — spotkanie z jakimś mętem miał jak w banku.

W instytutowym bufecie, kiedy jeszcze był tam bufet, zawsze dostawał wyszczerbioną szklankę. Albo z odbitym kawałkiem, albo jakby obgryzioną przez kogoś, albo z długim świeżym pęknięciem od brzegu do środka denka. Zawsze.

Zawsze kiedy Malanow wchodził na własne podwórko, albo na odwrót, wychodził z podwórka, pod łukiem bramy zawsze zakręcała ciężarówka; wydawało się, że całymi dniami nic nie robią, tylko czyhają, kiedy Malanow wejdzie pod łuk; ale ciężarówki były różne, to kraz, to kamaz, i na pewno miały różne numery. Ale za każdym razem trzeba było z refleksem karateki przykleić się do ceglanego muru, zbrukać się paskudztwami i przekleństwami, i wróżyć — walnie czy nie. Na razie nie walnęła. Ale kto wie… Czy to na poczcie, czy w kawiarni, czy w sklepie — właśnie wtedy gdy przychodziła jego kolej, ekspedientka czy kto tam jeszcze odwracała się pogadać o czymś, pewnie bardzo pilnym, albo w ogóle wychodziła, nie powiedziawszy ani słowa, w najlepszym razie rzuciwszy: „Jedną chwilkę…” — i mogła być nieobecna dziesięć, piętnaście, dwadzieścia minut. I oczywiście, właśnie do Malanowa, uczciwie i bez słowa sterczącego te piętnaście, dwadzieścia minut przy okienku czy ladzie, z nieuchronną pewnością zwracali się staruszkowie, staruszki, kalecy, chorzy i kobiety w ciąży, proszącymi głosami i z żądaniem w oczach. „Bardzo się śpieszę”. „Bardzo źle się czuję”. „Mama w domu leży na łożu śmierci”. „Zostawiłam dziecko same w domu”. „Za chwilę urodzę”. Rzecz jasna, czujący się względnie młodo, względnie zdrowo i całkowicie nie w ciąży Malanow nigdy nie mógł odmówić.

Przestał dbać o siebie, z determinacją chodził w starych, nieświeżych i nie uprasowanych rzeczach, chociaż kiedyś był czyścioszkiem i pedantem aż do szpiku kości; efektowny ciuch, włożony po długiej przerwie lub po raz pierwszy, cieszył go jak dziecko czy kobietę, dodawał pewności, luzu, nawet staranności. Ale właśnie z nowymi i czystymi rzeczami coś się działo.

Stracił jedyny jasny płaszcz, kiedy po bardzo poważnej radzie naukowej siedzieli, leniwie kończąc spór, na ławeczce w parku naprzeciwko Admiralicji, gęba w gębę z Przewalskim; kolega zapalił i niemal natychmiast duży dymiący kawał papierosa — widocznie z jakimś patykiem w środku — spadł na Malanowa; nie przepalił ubrania na wylot, ale błyskawicznie wyżarł czarna plamę na szlachetnym materiale, w najbardziej widocznym miejscu. W kupionym dwa lata temu garniturze, który mocno napiął budżet całej rodziny i z którego Malanow był strasznie dumny, nie zdołał nawet nigdzie dojechać; już na schodach do metra stojąca nieco wyżej młoda para turystów zaczęła coś pośpiesznie przekładać u siebie w plecakach i obdarowała Małanowa całym termosem gorącej, mocnej herbaty. Chłopak, chichocząc przyjaźnie bez cienia skrępowania, trzepnął oparzonego Malanowa po ramieniu, z którego waliła jeszcze para, i powiedział: „No, na razie! Tylko się nie złość! Nam też szkoda herbaty”, a Irka, jakby się nie starała, nie dała rady doprać zacieków i plam… W maju dziewięćdziesiątego trzeciego, kiedy spacer za miasto nie uderzał jeszcze w miesięczne finanse, Malanow wybrał się na trzy godzinki do Komarowa — najlepiej myślało mu się właśnie w ruchu i właśnie w bezludnym lesie. Maj był suchy, gorący i już po dziesięciu minutach spaceru od peronu na granicy osiedla Malanow natrafił na to, co się określa mianem ognisko pożaru. Dymiący, aromatyczny płomień z sykiem i trzaskiem pełzł po suchym igliwiu, sięgając sosenek. Ognisko najpierw miało średnicę miednicy, nie więcej, ale Malanow niczego ze sobą nie miał — wziętą na wszelki wypadek złożoną dwukrotnie kartkę i długopis.

Zaczął zadeptywać, przepalił adidasy, spróbował zbić gałęzią; dym wżerał mu się w oczy, brwi i rzęsy błyskawicznie się spaliły, a najgorsze, że bez względu na wszystkie wysiłki ognisko wolno się rozszerzało. Obok, usilnie patrząc w bok, przeszła kobieta w średnim wieku, potem rozmawiając z ożywieniem, przejechała trójka niedorostków („A on wtedy, kurwa, mówi do niej, kurwa: ty jeba…”). Ale dobiła Malanowa młoda mama z prowadzonym za rączkę chyba sześcioletnim synkiem. Jakiś czas patrzyli, jak Malanow pląsa w ognisku, a potem dziecko powiedziało z zachwytem: „Patrz, mamo, wujek las podpalił!” „Cóż, zdarza się — odpowiedziała mama. — Pewnie wujek był nieuważny: palił, rzucił zapałkę…” Malanow splunął i powiewając okopconymi nogawkami, zdecydowanie poszedł swoją drogą: niech się wali, niech się pali!

Przeszedłszy jakieś dwadzieścia metrów, obejrzał się. Mama i syn stali i patrzyli za nim, a ogień zgasł. Sam.

Nigdy nie załapywał się na żadne wyszarpane od czasu do czasu przez instytut granty i fuchy.

Mimo że ciągle mówiło się o tym w dziale i bezpośrednio w dyrekcji („Jakże można prowadzić ten program bez Dmitrija Aleksiejewicza?!”), w końcu zawsze z tych lub innych powodów albo bez powodów wypadał. Zresztą co tydzień proponowano mu uczestnictwo — tam, gdzie trzeba było orać za nic. Mówiąc po odesku — „za friko” — jeśli wierzyć rzecz jasna Bobce, który tego strasznego lata odpoczywał pod nadzorem mamy Irki w leżącym obecnie za granicą mieście — bohaterze Odessie. Mimo młodego wieku nasłuchał się kupy cudownie apetycznych słówek, zanim na długo zamilkł. To śmieszne i głupie, ale jeszcze trzy, cztery lata temu Malanow zgadzał się na wszystkie takie propozycje — dopiero ostatnio zrzucił pęta. Ale i tak śmiano się z niego za plecami, a on świetnie to wiedział i czuł. Na naradach szef załatwiał wszystko słodkimi powiedzonkami typu: „Każda nowa praca Dmitrija Aleksiejewicza jest nie zawsze wielkim, ale prawdziwym odkryciem…” Kusiło go, żeby wrzasnąć z proletariacką szczerością: „Uznanie kieliszka nie napełni!” Ale nie miało to sensu, więc Malanow tylko inteligentnie się rumienił i mamrotał: „Co też pan…” Właściwie za socjalizmu królowała taka sama podłość, nic się nie zmieniło prócz jednego: za socjalizmu można było być bezinteresownym entuzjastą, takim Saszą Priwałowem, dla którego poniedziałek zaczyna się w sobotę, dlatego że pobory wystarczały na życie.

Oczywiście opędzanie się z mądrą miną od asteroidów i jeżdżenie w tej sprawie na zakupy na międzynarodowe sympozja — podobno po przeliczeniu wszystko zrobiło się tam teraz tańsze niż u nas — było równie wstrętne jak plamienie kawą warsztatów. Ale przynajmniej nie trzeba by było wysysać z palca cyrylicy, lecz co najwyżej zgrabne, wyraziste, twarde cyfry, sprawdzony i pewny taniec formuł — tak tańczą, metalicznie połyskując, dobrze dopasowane elementy silnika.

Można byłoby pleść o niebie, o niebie..!

Gdy tylko Malanow chciał coś osiągnąć, akurat to mu nie wychodziło. Nie można powiedzieć, że nic mu nie wychodziło. Nie, coś wychodziło, inaczej dawno już by sam zdechł głodu i rodzinę zagłodził; ale udawało się niechcący, wychodziło tylko to, do czego miał obojętny stosunek, czego właściwie nie chciał. Lecz gdy tylko czegoś zapragnął — nic. Wchodziły do gry najgłupsze powody, najbardziej idiotyczne zbiegi okoliczności.

Gdy proponowano mu coś kuszącego czy przynajmniej dochodowego, Malanow obojętnie i zwyczajowo dziękował, wiedząc z góry, że nic z tego nie wyjdzie; i rzeczywiście, mijał tydzień, dwa czy trzy, i dobrze jeszcze, jeśli proponujący mieli ochotę zadzwonić i przeprosić, usprawiedliwiając się niespodziewaną dżumą, głodem i upadkiem Księżyca. Z reguły po prostu znikali i próby telefonicznego pościgu skazane były na niepowodzenie. A jeśli nawet udało się mu dodzwonić, ponownie obiecywali i znikali. Na dodatek czuł, że się na niego obrażają: tak nietaktownie przypomniał o własnym istnieniu.

Stopniowo Malanow, niegdyś człowiek pełen energii, odważnie i z powodzeniem chwytający dwadzieścia spraw naraz, zupełnie opadł z sił. Prawie nie udawało mu się zmusić samego siebie do zrobienia czegokolwiek — prania skarpet czy napisania artykułu. To, do czego zmuszały go okoliczności, w osobie Irki czy Bobki, w postaci zamawiającego czy instytutowego szefostwa, jakoś jeszcze odwalał niczym dożywotni katorżnik. Nic mu się nie chciało, robił to tylko z poczucia obowiązku. Ale żeby zrobić coś z własnej inicjatywy — o nie, sługa uniżony! To strata czasu i sił, których brakuje już niemal na wykonanie choćby obowiązków… I tak nic z tego nie wyjdzie.

A gdyby i wyszło — stracisz dziesięć razy więcej sił, niż zużyłby ktokolwiek inny, a wynik będzie dziesięć razy gorszy od tego, jaki osiągnąłby na twoim miejscu pierwszy lepszy… Naszarpiesz się tylko i najesz wstydu. Najesz wstydu i naszarpiesz.

Nie miał już ochoty na nic. Zupełnie na nic.

Nawet w kontaktach z najbliższymi ogarniała go niechęć. Rozmawiał, owszem, śmiał się, obgadywał seriale telewizyjne i zakupy, i wybory, ale wszystko jakby na rozkaz, pracochłonny i całkowicie bezsensowny. Tłumaczył coś Bobce, a sam myślał: „On ma w nosie moje gadanie, jednym uchem mu wchodzi, drugim wychodzi, i tak zrobi po swojemu”. Obejmował przed snem Irkę, ale nie odczuwał ani radości, ani pożądania, a po łbie mu krążyło: „Nie dasz jej szczęścia, nie możesz. Naszarpiesz się tylko i najesz wstydu”. Jeśli Irka zachowywała się cicho, po głowie krążyło jakby oczekiwane: „Widzisz? Nie wychodzi ci, ona nic nie czuje”. Ale wystarczyło, żeby jęknęła, a duszę kąsał inny jadowity kieł, jeszcze dłuższy i ostrzejszy: „Biedna… Udaje, żeby mi dogodzić, stara się mnie pocieszyć… Och, nie trzeba było nawet zaczynać”.

Irka, wyczuwszy coś niedobrego, najpierw starała się mu pomóc; ni stąd, ni zowąd, jak w pierwszych latach, zaczynała mówić coś czułego i pochlebnego; za ostatnie grosze kupiła sobie kuszącą bieliznę, zmusiła się do diety, żeby poprawić figurę; bez jednego słowa z jego strony wymyśliła i zastosowała takie pieszczoty, że… I co wynikło? Zrobiło się jeszcze gorzej, ot co.

Dał więc spokój. Pewnie zdecydowała, że wyprztykał się chłop, z naturą nie ma co wojować. Za „ni ma” nawet sąd nie zatrzyma. Rogów chyba mu nie zafundowała — chociaż, gdyby miała dziesięć lat mniej — przykleiłaby je obowiązkowo. Malanow świetnie to rozumiał, ale Irka tylko topiła żal w słodyczach. Na wiosnę trudno ją było poznać, przybrała z siedem kilo.

Tylko raz nie wytrzymała. Malanow kolejny, nie wiadomo który już raz próbował ją namówić do rzucenia palenia albo przynajmniej do ograniczenia — słuchała przez pół minuty jego mądrych argumentów, potem rzuciła dzikie spojrzenie spod blond grzywki i wycedziła niemal z nienawiścią: „W życiu tak mało jest radości, chcesz mnie pozbawić tej ostatniej?”

Ze dwie godziny ze sobą nie rozmawiali. Potem — nie ma ucieczki, północ blisko, terminy przyciskają — usiedli pracować. A w tej pracy też nie ma ucieczki: po kwadransie śmiali się do rozpuku.

Ten czynnościowy stupor, ten obrzydliwy duchowy paraliż można było oczywiście wytłumaczyć zupełnie naturalnymi przyczynami. Pewnie tak, ale to było najgorsze, bo Malanow niczego nie mógł powiedzieć na pewno. Czy to presja, czy po prostu życie tak się układało, w końcu inni też nie mają słodko może po prostu trzeba częściej się śmiać? Nie wiadomo. Malanow nie wiedział. Ale prześladowało go męczące uczucie, że tam, na górze, umyślnie często dają mu do zrozumienia, że wszystko o nim wiedzą — dlatego jest na muszce w dzień i w nocy; wystarczy zrobić zły krok, na sekundę opuścić gardę, powiedzieć tylko jedno słowo czy nawet pomyśleć i… Co i? Tego też nie wiedział.

Jeden do jednego, że uderzą nie w niego, lecz w Irkę albo w Bobkę. Tak już było.

Lęk o nich stał się natrętnym koszmarem. Malanow nawet sny miał odpowiednie — często teraz krzyczał w nocy.

Wystarczyło, że Bobka przeziębił się albo bez wcześniejszego uprzedzenia zabalował po północy z przyjaciółmi; wystarczyło, że Irka złapała grypę albo poskarżyła się na wątrobę, wystarczyło, by wychowawczyni Bobki rąbnęła mu niezasłużenie troję i zagroziła obniżeniem oceny na świadectwie, a Malanow zaczynał się trząść: Co też narobiłem? Jak?

Kiedy? Jak nakręcony biegał do apteki, wydzwaniał do kolegów Bobki, wygłaszał synowi kazania, dawał dyrektorowi w prezencie koniak z okazji dnia Armii Czerwonej, a kierowniczce do spraw dydaktycznych tort na ósmego marca; miotał się po nocach: Jestem winien czy nie?

Moja wina czy stało się to z naturalnych przyczyn? I przebierał, przebierał jak nienawidzący swojego złota, ale na zawsze do niego przykuty skąpy rycerz swoje uczynki, słowa, myśli, próbując odpowiedzieć: Ja czy nie ja?

Wszystko zaczynało wyglądać na koszmarny skrajny egoizm, wszystko rzeczywiście wychodziło na obrzydliwy egoizm, dlatego że Malanowowi już ani myśli, ani uczuć nie starczało na nic prócz: Ja czy nie ja? A jeśli ja, to dlaczego?

Ale odpowiedzi nie było. Ani jednej.

Gdyby nagle z fotela wbił mu się w tyłek ostry cyprys, gdyby spod wersalki wylazły brodate, ponure komary wielkości psa albo przynajmniej gigantyczne karaluchy, byłoby lżej. Ewidentne sprzężenie zwrotne — cóż może być przyjemniejszego dla ducha i pożyteczniejszego dla korekty zachowania? Ale takich prezentów nikt mu nie zrobił. Po prostu choroba, „o prostu niepowodzenie. Po prostu jeszcze jedna choroba i jeszcze jedno niepowodzenie. Po prostu młodzian Bobka kolejny raz zaszalał. Po prostu Irka pali i kaszle coraz mocniej Nic określonego.

Żadnych dowodów — ani za, ani przeciwko — i tylko spuchnięte od stałych uderzeń, zmienione w jeden olbrzymi siniak sumienie arytmicznie tłukło w żebra: Nie ustrzegłeś. Nie ustrzegłeś. Nie ustrzegłeś. Znowu nie ustrzegłeś.

Nic nie pozostało — tylko lęk, bezsilność i śmiertelne zmę…

4. …przez zamknięte drzwi. Ale mówiąc poważnie, czy to są drzwi? Czy to są ściany?

Nieważkie parawaniki. A jeśli już o tym mowa, czy to są pokoje? Gdzieś u Lema jest przepiękne określenie: miejsca w rakiecie wystarczało tylko na to, żeby się szeroko uśmiechnąć. Więc właśnie tą rakietą lecimy przez całe życie i robimy tylko to, na co wystarcza nam miejsca. Kto więc i po co nas wysłał?

Zresztą to akurat wiem. Pytanie tylko, po co?

— Mamo, dlaczego od razu wysyłają do zapalnego? — zadudnił niepewnie Bobka.

— Dlatego że innych punktów teraz w naszym kraju nie ma! — krzyknęła z rozpaczą Irka. — Rozumiesz? Nie ma!

Bobka milczał. Malanow przestał oddychać, a kryminał skamieniał w jego ręku.

— Boże… — Wyglądało na to, że Irka ma dość. Zdarzało się to rzadko, ale jeśli się już zdarzało… — Wychowujesz, wychowujesz, nie śpisz po nocach; przecież żadne bydlę nie pomoże, wprost przeciwnie… Trzeba pójść do przychodni, zawołać lekarza: zawsze trzeba prosić o zwolnienie z pracy… A tu od razu z mordą! Z mordą!!! Jeśli ma pani taką trudną sytuację, trzeba było poczekać z dzieckiem… — przedrzeźniała ze złością. Przez piętnaście lat nie mogła komuś wybaczyć tego zdania; Malanow nie wiedział komu. — A gdy wyrósł, okazuje się, że i ty masz dług, i twoje dziecko jest im potrzebne! Chodź no, poślemy cię na śmierć! A potem będziemy przepraszali tych, którzy cię zabiją: Ach, pomyliliśmy się, my jesteśmy dobrzy, nie jesteśmy okupantami… My wam szybko jeszcze dwie fabryki bezpłatnie zbudujemy, tylko prosimy, zabijajcie nas trochę mniej, póki budujemy… — A gdziekolwiek bym był, i cokolwiek bym czynił, przed moją Ojczyzną mam wieczny dług… — pojednawczo zaśpiewał Bobka. Fałszował. Zresztą gdzie on to słyszał?

— Ty co, zupełnie oszalałeś?

— Ależ ja wszystko rozumiem, mamo.

— A rozumiesz, że nie mamy i nigdy nie będziemy mieli pieniędzy na łapówki?

— Oczywiście.

— No to zapamiętaj: żeby z tych przedmiotów nawet czwórek w tym półroczu nie było! Tylko piąteczki! Łapiesz?

— Yes.

— To przynajmniej jakaś szansa… — Yes.

— Jeszcze mi brakowało biegania po komitetach matek!

— Nie będziesz biegała.

Malanow odłożył lady Agathę. Spokojnie zdjął z kolan gorącego i miękkiego Kalama, który natychmiast zaczął mruczeć z niezadowolenia, i wstał. Raźnie otworzył drzwi do pokoju Bobki: — Co to za krzyki? Włączajcie szybko telewizor, zaraz będzie śmiechopanorama.

Wolne dziś czy nie?

Bobka, odwróciwszy się, zamrugał jasnymi oczami. Irka schowała twarz w dłoniach.

— Jeszcze czterdzieści minut, tato… — Tak? Czyli znowu coś poplątałem. I wtedy Irka…

ROZDZIAŁ 2

5. …wiele lat temu stały się rytuałem. I jak każdy rytuał obrosły odżywkami, gestami i grymasami niemal obowiązkowymi; w każdym razie, jeśli którejś nie dało się zastosować i zagrać, to po takim wieczorze zostawało poczucie niezaspokojenia, okropnie nieprzyjemne dla ludzi interesu, nawet jeśli w danej chwili odpoczywają, wrażenie czegoś nie dokończonego.

Jednakże z drugiej strony zupełnie sztuczne wciskanie ustalonych i ulubionych elementów rytuału do naturalnego toku wieczornych wydarzeń wywoływało skutek odwrotny do zamierzonego. Człowiek czuje się głupio i nawet chyba jest mu wstyd. Jakby nie powstrzymał się od głośnego beknięcia albo wywalił wiadro z pomyjami na drogi dywan. Jakby zepsuł ulubioną zabawkę przyjaciela.

Ale odpowiednio wykorzystana rytualna replika dostarczała obojgu nieporównywalnej z niczym przyjemności. Nawet trudno ją opisać. Uczucie było podobne do spokoju, zadomowienia, pewności co do jutrzejszego dnia. Na sercu robiło się lżej.

Na przykład jeśli ktoś wykonywał zaskakujący ruch, dobrze było, patrząc na szachownicę w zamyśleniu, zaśpiewać: „Oj, ktoś z góóórki do mnie schooodzi…” Jeśli ruch był dobry, jego autor mógł przyłączyć się od drugiej czy trzeciej linijki i wtedy razem kończyli: „Tracę przez nią rooozum…” I śmiali się obaj.

Natomiast gdy któryś wykonywał agresywny ruch, który miał zaostrzyć sytuację w nieprzewidywalny sposób — z reguły takie ruchy były obmyślane na tyle wcześniej, że przeciwnik miał czas zorientować się, jaki atak go czeka, i cierpiał męki: No, zaczynaj już — należało, chwyciwszy figurę i podniósłszy ją, powiedzieć głośno i zdecydowanie: „Jeśli napełniono kielichy, należy je opróżnić!” I głośno postawić figurę na nowym miejscu.

Po czym śmiali się.

Dobrze było również zacytować słowa Frau Zaurich z Siedemnastu mgnień wiosny: „Będę teraz grała obronę Caro-Cann, tylko proszę mi nie przeszkadzać”. To było naprawdę zabawne i takie domowe. Z reguły ta kwestia przypadała Malanowowi, ponieważ grał słabiej.

Malutki Głuchow natychmiast wysuwał żuchwę, przybierając mądry i zdecydowany wyraz twarzy Stirlitza, i w zaufaniu oświadczał, cytując ten sam serial: „Ze wszystkich ludzi na świecie najbardziej kocham starców — tu czule głaskał się po łysinie — i dzieci” — i po tym słowie szerokim gestem obejmował siwiejącego Malanowa.

Z reguły było to śmieszne.

Malanow grał słabiej i nie lubił końcówek, jakkolwiek partie się kończyły. Jeśli wygrywał Głuchow, złościł się, że jest tak głupi i że znowu się skiepścił. Jeśli Głuchow przegrywał — czasem zdarzało się i to — Malanowowi robiło się głupio. W jego duszy rodziło się niejasne poczucie jakiejś własnej nieuczciwości, jak gdyby niechcący kantował. Przecież powinien wygrać Głuchow! Przecież jest lepszy!

Malanowowi podobał się sam proces gry. Napięcie, niespieszne — nigdy nie grali godzinami — obcowanie; szachownica pozwalała zachować milczenie, gdy nie chciało się mówić albo nie było o czym, i jednocześnie nie przeszkadzała w rozmowie, jeśli nagle przeskakiwała jakaś iskra i w środku partii powstała ochota, aby coś opowiedzieć czy rozważyć. Ani krzty przesadnej ogłady, ani odrobiny wymuszonego taktu. Chcesz — pogwizduj sobie przez zęby, opowiadaj uświęcone przez czas dowcipy, za każdym z nich przylatują całe zastępy wspomnień i skojarzeń, popijaj herbatkę i nie próbuj wyszarpnąć z mózgu więcej, niż się tam znajduje… Ale tym razem wszystko poszło inaczej.

U Głuchowa było ciemno, jak zawsze. Świeciły się dwie lampy: górna i stojąca przy stoliku, ale kąty ginęły w cieniu; ginęły również w dalekim mrocznym przysuficiu stelaże z książkami i wszelakimi możliwymi wschodnimi bambetlami. Ale mimo mroku widać było, ile na nich osiadło kurzu; kolorowy papier latarenek stał się szary.

Pod wiszącą na wypłowiałych tapetach ksylograficzną odbitką napisu wykonanego przez znakomitego kaligrafa dynastii Sun albo Ming, nazywał się chyba Ma Dezhao, a może Su Dunpo — szczerze mówiąc, Malanow nie cierpiał tego całego wschodniego miauczenia i pukania i nigdy nie mógł niczego zapamiętać; te cztery duże żuczki znaczyły: „Sala sąsiadująca z cnotą”, ale nie miał pojęcia, jak to się wymawia — na gazetowym stoliku, wciśniętym między dwa zwrócone do siebie, wygniecione chyba jeszcze przed wojną skórzane fotele, zamiast znajdującej się tu zawsze szachownicy z figurami, stała tacka z miniaturowymi kanapeczkami, dwa duże kieliszki i nie naruszona butelka wódki.

Głuchow w ciągu tych pięciu tygodni, podczas których się nie widzieli, wyraźnie zmarniał.

Ręce chował do kieszeni długiego, mocno wytartego na łokciach swetra z elegancko zawiązywanym na brzuchu pasem, ale kiedy wymieniali uściski dłoni, Malanow poczuł, że palce Głuchowa są lodowate. I chyba się trzęsą.

— Dobry wieczór, Dima — powiedział ochryple Głuchow. — Mam kuszący oryginalnością pomysł: proponuję, żebyśmy dzisiaj golnęli, tak ze skrzypieniem. Co? Jak panu się to podoba?

Malanow zupełnie odwykł od takich rzeczy. Niegdyś odrobina dobrego wina albo wódeczki nieźle wpływała na rozluźnienie fantazji i miłości. Człowiekowi robiło się gorąco, wesoło, jasno i kolorowo, nic nie przeszkadzało i nie gniotło, wydawało się, że najlepsze przed tobą. Dziś nie było po co się wyluzowywać. A picie dla zapomnienia było niebezpieczne — do jakiegoś momentu kontrolujesz siebie, a potem już za nic nie chce się pamiętać, na jakim świecie żyjesz, a wtedy można wypić morze.

— No, jeśli tylko kapkę — powiedział Malanow, uchylając się od wyraźnej odpowiedzi.

A Głuchow najwyraźniej już się nastawił.

— Pewnie, że tylko kapkę! — rzucił z podejrzaną gotowością i drżącymi — teraz widać to było wyraźnie — palcami zerwał z butelki kapsel.

— Coś się stało? — zapytał ostrożnie Malanow, zbliżając się do stolika.

— Z wszystkimi nami stało się jedno i to samo — odpowiedział niewyraźnie Głuchow; koncentrował się na nalewaniu. — Proszę siadać, Dmitriju! Co pan tak jak obcy… Malanow rozsiadł się na wielogłosowym, pagórkowatym siedzisku. Głuchow usiadł naprzeciwko. Fotel był wyraźnie dla niego za duży; Malanow zawsze wyobrażał sobie, jak to Głuchow, taki malutki jak teraz, ale różowy i niewinny niczym aniołek, cały w starannych i zadbanych białych lokach, w koszuli marynarskiej a la niewinnie zamordowany carewicz, siedzi z podkulonymi nóżkami w tym właśnie fotelu i bez opamiętania czyta w oryginale Opowieść o księciu Genji, a w sąsiednim pokoju tata, potrząsając gazetą, z pierwszej strony której ciężko zwisa złożony olbrzymią czcionką, uroczysty, długo oczekiwany tytuł „Wojna wypowiedziana!!!”, rozważą z mamą perspektywy natarcia Samojłowa we Wschodnich Prusach… — Nie otrujemy się? — zapytał Malanow.

Głuchow powąchał szyjkę.

— Diabli wiedzą… Chyba nie powinniśmy.

GolnęM po jednym; Głuchow naprawdę skrzypnął, potem sięgnął po kanapkę, wziął jedną i głośno powąchał kawałeczek wędliny. Gorąca gładka kula wolno przewędrowała po wnętrznościach Malanowa i zaległa w żołądku, przyjemnie grzejąc jak stojące w zenicie słońce.

Dobrze, że zjadłem obiad w domu, pomyślał Malanow, nie uderzy tak.

— Może byśmy, żeby nie za często sięgać, mimo wszystko zagrali — powiedział Głuchow, odkładając obwąchaną, ale nie nadgryzioną kanapeczkę z powrotem.

— Ja nawet na trzeźwo kiepsko pamiętam, gdzie jaki koń chodzi — odpowiedział Malanow.

— No to wie pan co? Zagrajmy w kości.

— W kości?

— Nauczę pana. To proste. Czy jest pan hazardzistą?

— Nie wiem… Teraz już chyba nie.

— Nie szkodzi. Natomiast powinno to pana, jako nie stroniącego od matematyki uczonego, zainteresować. Gra prawdopodobieństw!

Wstał i zgarbiony powlókł się do tonącej w mroku biblioteczki tak ściśle zastawionej już foliałami, że część musiała leżeć w paczkach na podłodze. Samych japońskich oryginałów znajdowało się tu z pięćset tomów i niemal wszystkie wytłoczone na ich grzbietach tytuły zaczynały się od hieroglifów „Nihon” — „Japonia”; przez dwa lata kontaktów Malanow, chciał czy nie, coś tam zapamiętał. „Nihon”, a potem głupi, w odróżnieniu od zawsze zindywidualizowanych skomplikowanych hieroszków, zupełnie bezosobowy gramatyczny znaczek „no”, oznaczający, jak wyjaśniał Głuchow, przypadek dzierżawczy czy coś w tym rodzaju: Japońska” coś tam, „japońska” jeszcze coś tam, a obok „japońska” coś innego… — Jak to tam u was idzie? — mówił Głuchow, szperając w wysuwanych jedna po drugiej, całkowicie wypchanych szufladach. — Teoria mnogości… Teoria gier… O, są! — Znalazł to, czego szukał. Głośno wbił na miejsce ostatnią szufladę i wrócił 2 wytworną szkatułką z laki, kartką papieru z wcześniej rozrysowaną tabelą, Bóg wie, ile godzin czy lat temu, i kieszonkowym kalkulatorem. Zwisające końce niegdyś puszystego teraz mocno wyłysiałego pasa majtały się na boki. Kapka już odegrała swoją rolę: pomarszczone policzki Głuchowa nabrały żywszego odcienia, a oczy ożyły. — To proste, opanuje to pan w pięć sekund.

Po kapce Malanow zakąsił, Głuchow powąchał.

— Dlaczego pan nie zakąsza, Władlen? — spytał Malanow. — Wędłinka się zepsuje.

Głuchow tylko machnął głową, zdecydowanie odmawiając.

— Niech pan je, Dmitriju. Właściwie to dla pana… Ja albo jem, albo piję, przecież pan wie.

— Ostrożnie wytrząsnął ze szkatułki na stół sześć ciężkich kostek. — Jak się je i pije, to tylko się człowiek robi ociężały i diabli biorą polot. Szkoda i jedzenia, i picia… — Kantem dłoni odsunął nieco na bok kalkulator, wyprostował kartkę z tabelą. Nie wiadomo dlaczego postanowił wyjaśnić: — A tę maszynkę podarował mi Ikeda. On w osiemdziesiątym szóstym. — Chyba miał na myśli kalkulator. Już było wiadomo, że Głuchow trochę odpłynął. — Wielki japoński sinolog mediewista. Był w tym roku u nas, latem… — Podniósł na Malanowa jasne, młode, ale płonące gorączką oczy i nagle skrzywił się. — Jałmużna, tak. Humanitarna pomoc. No, do roboty!

Rzeczywiście proste. Prawie nie trzeba myśleć, najważniejsze to zdecydować się na to czy tamto, a dalej, jak się poszczęści. Oczywiście najpierw trochę się myliły nazwy: mały fuli, duży fuli, strit, kareta, desperada… Malanow z pewnym niepokojem oczekiwał, jak będzie się zachowywało to na górze — przecież powodzenie, tak potrzebne w podobnej grze, i odgórny nadzór są nie do pogodzenia. Ale niczego nie zauważył.

Wkrótce Malanow poczuł, że rzucanie przyjemnie ciężkimi kostkami, wybijającymi kantami drobny werbel na stole, i dokładne zapisywanie punktów to też stary rytuał, obrośnięty zdaniami i grymasami na długo zanim on, Malanow, zaczął grać. Wyrzuciwszy szczęśliwie „generała” — sześć szóstek z sześciu — wypadało na przykład głośno powiedzieć jak Antoine w Biegu: „General Czarnota!” A jeśli zamiast szóstek przy próbie wyrzucenia właśnie „generała”

wychodziły jakieś drobiazgi, należało rzec, spoglądając na nie z pogardą: „Aha!

To on, poznaję go — w k-krągłych okularach kół ratunkowych!” — koniecznie akcentując „k”, jakbyś chciał zakląć. Głuchow celebrował. Potrząsał kośćmi przed rzutem, jakby je pieścił.

Zbierał je ze stołu, jakby to były minione lata. Najwyraźniej nie grał z Malanowem, w ogóle nie grał — wspominał… Malanow poczuł się obco.

Chlapnął więc kieliszek bez zakąski.

Stopniowo, ku jego zdziwieniu, gra wciągnęła go — zaczął się denerwować.

Naprawdę się podniecał, kiedy Głuchowowi za bardzo się wiodło, naprawdę się złościł na kości, jeśli były uparte, naprawdę się cieszył, gdy zamyślony układ wypadł szybko i łatwo.

Zassali jeszcze. W głowie mu zaszumiało; Malanow zaczął pokrzykiwać coraz częściej i głośniej. Głuchow z pijanym uśmiechem pogroził mu żartobliwie palcem: — Jesteś hazardzistą, Paramonie! Malanow wygrał.

Odetchnął, oparł się o plecami o fotel, potem pochylił się, sięgnął do butelki, żeby nalać jeszcze po jednym, i nagle odkrył, że trunek się skończył.

— Rewanż! — głośno oświadczył Głuchow. — Żądam rewanżu! Mam prawo!

— Do r-roboty! — zgodził się Malanow.

— Ale trzeba jeszcze golnąć.

— Na pewno? — powątpiewał Malanow, ale raczej udawał, sam już zaczął myśleć, że trzeba jeszcze golnąć.

— Na pewno.

— Mam jakieś siedem tysięcy.

— Dmitrij, proszę nie obrażać starca. Dzisiaj ja jestem bankierem.

— Dlaczego?

— Bo takie mam odczucia. Lecimy?

— Zaczęło padać. Słyszy pan? Szumi.

— Do kiosków niedaleko, z pięć minut. Nie roztopimy się!

Nie zapalając światła w przedsionku — wystarczyło to z pokoju — co chwila trącając się ramionami i łokciami, narzucili Płaszcze, włożyli buty. Głuchow położył dłoń na zamku i nagle skamieniał na kilka sekund, potem odwrócił się do stojącego za plecami Malanowa, zadarł bladą twarz i niemal dotykając wargami podbródka gościa, głośno dysząc, świszczącym szeptem, jakby powierzał straszną tajemnicę, oświadczył: — Orientalistyka także kaput.

Malanow osłupiał.

— Dlaczego?

— Co też pan takie dur-rne pytania zadaje, Dmitrij! — Głuchow odwrócił się i próbował otworzyć zamek. Zamek stawiał opór. — Nie chce… — niezrozumiale mamrotał Głuchow. — Nie puszcza… Nikt nigdzie nas nie puszcza! Po co człowiekowi świat, kiedy nie ma dróg do niego? — Zaczął wściekle szarpać zamek.

— Niech mnie pan puści, Władlen, ja spróbuję. Głuchow nieoczekiwanie się zgodził.

— Proszę — powiedział cicho i potulnie, usuwając się na bok. Drzwi otworzyły się bez trudu.

— Nie zapomnieliśmy klucza? — zapytał Głuchow. I natychmiast sam sobie odpowiedział, wsunąwszy rękę do kieszeni płaszcza: — Oczywiście, że nie, oto on. — Odwrócił się do Malanowa. — Co mi tam? Mam emeryturę i jestem sam. A ci nasi tak zwani młodzi… co mają po trzydzieści pięć, czterdzieści… Uczyć się czego innego za późno, do emerytury nie dociągną, maleńkie dzieci, zarabiać szybko nie zaczną. Koszmar. Koniec, Dmitrij, koniec!

Na schodach nagle ich rozebrało. Stopnie zachowywały się nieobliczalnie.

Najpierw Malanow, potem Głuchow o mało się nie zwalili; rechocząc, ratowali się wzajemnie. Na ukośnie zacinający deszcz wypadli objęci, głośno i zgodnie deklamując: — Trel słowików na cyprysach, toń jeziora księżyc pieści. Kamień czarny, kamień biały, ileż wina dzban ten mieści? Teraz dzban ten miło śpiewa, głośniej niźli serca bicie: „Świat to promyk twarzy druha, wszystko inne jest odbiciem!”

Czarna woda w Kanale Krusteina drżała i pękała drobnymi zygzakami; niskie, ociekające kłującą wodą niebo podświetlone było na pomarańczowo i czerwono. Grzmiały przejeżdżające obok samochody, podskakując na wyszczerbionym asfalcie i rzucając na boki niewesołe fontanny.

— Jestem nędzarz i włóczęga, nic mi w życiu nie wychodzi. Wszystko, czegom się nauczył, zapomniałem. Nic nie szkodzi. Dla.. — uśmiechu… para-ra-ra i czego tam? Dmitrij, nie pamiętasz?

— I refrenu, któ… — Który zaraz usłyszycie! Tak jest! Dobrze, że obaj kochali Gumilowa.

— Dla uśmiechu i refrenu, który zaraz usłyszycie: „Świat to promyk twarzy druha, wszystko inne jest odbiciem!”

Na placu Nierobów, dawniej Zwiastowania, jeszcze dawniej Pracy, teraz pewnie znowu Zwiastowania, ale i tak Nierobów — kusząco jarzyły się kioski kolorowe od niezliczonych butelek; z daleka, na dodatek wieczorem i przez deszcz, wydawały się radosnymi gwiazdozbiorami szkiełek w kalejdoskopie.

— Oto idę po mogiłach, w których leżą przyjaciele. Czyż nie mogę spytać martwych, co to miłość? Czy to wiele? Oto z jamy czerep nagi wykrzykuje tajemnicę: „Świat to promyk twarzy druha, wszystko inne jest odbiciem!”

Przyszli.

— Weźmy w puszce. Powiadają, że w puszce bezpieczniejsza.

— Mnie jest wszystko jedno. W puszce to w puszce. Najważniejsze, żeby dużo.

— Jedną.

— Bez wygłupów, Dmitrij. Będziemy jeszcze raz biegali.

— Jedną. — Dwie.

— Jedną.

— Dzisiejsza młodzież zupełnie pić nie umie! — powiedział Głuchow z żalem w stylu Atosa.

— A przecież to był najlepszy z nich! — 1 dodał już po naszemu: — Dwie!

— Każdy wie, że ostatnia butelka jest zbędna, ale nikt nie wie, która okaże się ostatnia — powiedział Malanow.

— Do diabła z tobą. Jedna to jedna.

— Piętrowa? — O tę!

— Może aurorę, niech pan patrzy na cenę.

— Nigdy nie myślałem, że pan jest taki drobiazgowy! Malanow pochylił się do okienka.

— Gospodarzu, puszkę… Głuchow, trzymając w garści wyszarpnięte z kieszeni tysiąc — rublowe banknoty, pośpiesznie i z nieoczekiwaną mocą odepchnął słabym ramieniem Malanowa. Krzyknął do sprzedawcy: — Dwie!

— Żebyś nie kopnął w kalendarz z wysiłku, ojciec! — ironicznie zatroskał się zbudowany jak komandos młodzian w kiosku.

— Spoko — odpowiedział Malanow, odbierając puszki i chowając je po kieszeniach.

Unikając samochodów, przebiegli plac. Płaszcze zwilgotniały, zrobiły się zimne i ciężkie… Na rogu Głuchow zatrzymał się.

— Trzeba było wziąć trzy. Malanow wziął go pod rękę.

— No to ja skoczę, jakby co — powiedział miękko. — Ale ja płacę!

— Ale co się, Władlen, stało?

Głuchow szarpnął głową i podejrzliwie wpił się spojrzeniem w twarz Malanowa.

Odczekał, ciężko i często dysząc. Podniósł palec pouczającym gestem.

— Jak to nauczał Konfucjusz… Czy nie Konfucjusz…?

Zamyślił się. Potem nagle głośno i uroczyście zamiauczał z jakąś nieprawdopodobną, ale bardzo ważką intonacją, jedne samogłoski przeciągając, inne obcinając gwałtownie. Czuło się, że sprawia mu to przyjemność.

— Shi zhi ze yi-i yi wei shen! Shi luan ze yi-i shen wei yi! Dwie przechodzące obok wytapetowane dziewczyny w klawych szmatach wystraszyły się i odskoczyły.

Głuchow znowu podniósł palec.

— Kiedy w świecie rządzi porządek… zhi znaczy „mądrze urządzić”, „uporządkować”, nawet „leczyć”… przestrzeganie moralnych zobowiązań… yi zazwyczaj przekłada się jako „obowiązek”, „sprawiedliwość” — w sumie to, co człowiek czyni pod wpływem moralnego imperatywu… przestrzeganie moralnych zobowiązań chroni jednostkę. Ale gdy w świecie panuje chaos, jednostka chroni przestrzegania moralnych zobowiązań!

Ciekawa myśl, pomyślał Malanow. Zimny prysznic na wietrze otrzeźwił go, chodnik przestał się kołysać. A myśl znakomita niemal matematycznie wyrazista. Trzeba będzie to przemyśleć na trzeźwo. Żeby tylko zapamiętać… — Rozumie pan, Dmitrij? Nie teczki papierowe, diabli z nimi, z tymi teczkami… Przestrzeganie moralnych zobowiązań! Na przekór chaosowi! Ponieważ to właśnie one sprzeciwiają się… chaosowi. Tylko one! Na przekór bólowi… lękowi… to najważniejsze, najważniejsze: lękowi! — Omal zupełnie nie straciwszy równowagi, runął na Malanowa; niezgrabnie chwycił kołnierz jego płaszcza, podniósł głowę i znowu tchnął mu w twarz gorącym oddechem: — A ja pękłem!

Okazało się, że nie zamknęli drzwi. Staromodny zamek Głuchowa nie zatrzaskiwał się, należało w nim obracać kluczem nie tylko przy wejściu, ale i przy wyjściu. W ciągu tych dwudziestu minut, kiedy pofrunęli na tankowanie, bardziej gościnnego mieszkania nie było zapewne na całym wybrzeżu.

Rozwiesili mokre płaszcze na wieszakach wyjętych przez Głuchowa z szafy i rozsiedli się na swoich miejscach. Ale ochota do gry przepadła. Skądś z głębin napływało coś poważnego.

Głuchow wsunął szczupły i mocny niczym ptasi szpon palec w pętelkę na wieczku puszki i szarpnął.

— Vorwärts — powiedział cicho, biorąc kieliszek.

— Avanti — niezbyt głośno odpowiedział Malanow.

Wypili. Głuchow jak zwykle powąchał, Malanow ugryzł kanapkę, starając się jakoś pilnować, pożuł i przełknął z trudem; resztę odłożył. Zakąska zupełnie nie szła. Wódka już nie grzała żołądka — od razu wybuchała w głowie mętną galaretą.

— O pańskim przyjacielu… Filipie… nic nie słychać? — nagle ostrożnie i zupełnie trzeźwo zapytał Głuchow.

I Malanow zrozumiał, że właśnie na tę rozmowę czekał całe lata. Właśnie możliwość tej rozmowy, tląca się od tamtej pory, związała ich, tak różnych, tak rozpaczliwie i bezsensownie sympatyzujących ze sobą; ani jeden, ani drugi nie miał z kim porozmawiać o najważniejszym.

— Przepadł jak kamień w wodę.

— A ten… jak mu tam… Zachar?

— Nie mam pojęcia. Znałem go tylko przez Walkę… A Walka dawno wyjechał, opowiadałem panu.

— Tak, pamiętam… Milczeli chwilę. Głuchow obracał kieliszek w palcach, potem nalał sobie. Potem zreflektował się; niepewnie nalał Malanowowi.

— Wydaje mi się, Dmitrij, że czegoś wtedy nie domyśliliśmy do końca.

Malanow poczuł, że ktoś mu chlusnął na serce wrzątkiem.

— A nie boi się pan zaczynać o tym rozmowy, Władlen? Głuchow uśmiechnął się kącikami ust, nie przestając obracać teraz już pełnego kieliszka.

— Jestem sam — powiedział. Malanow milczał. — Osobiście mnie już niczym nie przytrzasną, a nie mam nikogo poza sobą. Ja, Dima, szybko pojąłem, że nie wytrzymam stałego lęku… stałego strachu o swoich najbliższych. Żona zmarła dawno temu, jeszcze zanim to wszystko… Dzieci dorosłe. Odgrywałem przed nimi takiego sobka — marazmatyka… Teraz omijają mnie na kilometr; daj Boże, jak widokówkę na urodziny przyślą… A ostatnia moja… pasja… — Nagle ucichł, zaczął drobnymi ruchami zbierać rozrzucone po stole kości i składać je do szkatułki. — Ostatnia… Ja… sprawiłem, żeby i ona odeszła. Nie wezmą mnie! — krzyknął i nawet uniósł się trochę w fotelu.

— Kto, jacy oni? — cicho zapytał Malanow.

Głuchow rzucił mu krótkie spojrzenie spod kosmatych starczych brwi i mruknął ponuro: — No, on… — Co za on?

Głuchow nie wytrzymał. Podniósł kieliszek do ust i wypił zawartość jednym haustem.

— Dmitrij — powiedział ze ściśniętym gardłem. — Dmitrij, pan coś wie.

Wtedy Malanow również osuszył kieliszek jednym haustem. Czekał na tę chwilę tyle lat, a teraz milczał, nie potrafił wykrztusić słowa. Galareta w głowie zgęstniała. Ale żaluzje ochronne trwały nie naruszone; Malanow chciał i nie mógł. Nie mógł.

— Właśnie pan… — wolno powiedział Głuchow. — Już wtedy pomyślałem, że to powinien być właśnie pan… Malanow milczał.

— Przecież w naszej dziwnej kompanii pan jest unikatową postacią.

— Na pewno nie! — nie wytrzymał Malanow.

— Na pewno tak. Nie zastanawiał się pan nad tym? Pańskiemu przyjacielowi również nie przyszło to do głowy, bo musiałby skorygować swoją teorię. A wszystko jest takie proste i takie… niepokojące. Myślę, że… tylko niech się pan nie obraża, proszę… żeby zamienić oczywisty, ale… nie mający odniesienia do nauk ścisłych element, pański przyjaciel był zbyt nieludzki.

— Fil to najlepszy i najwrażliwszy człowiek, jakiego znałem… — Malanow drgnął. — To znaczy znam.

— Możliwe. Chociaż to samo powiedziałbym nie o nim, lecz o… panu. Ale nie rozmawiajmy o tym. Proszę popatrzeć. Jest samotny. Kiedy te wszechpotężne czy wszechmocne siły, czy jak tam pan powie… uderzają w niego, to uderzają tylko w niego. Weingarten. Żona, dzieci. Ale gdy uderzają, to uderzają tylko w niego. Zachar. Ci, których, że tak powiem, kochał — Głuchow skrzywił się ironicznie, a potem dolał sobie trunku z puszki — wykorzystywani są tylko i wyłącznie jako zewnętrzny czynnik drażniący. Na równi z innymi. Tak kobiety, jak i pryszcze… faktycznie uderzają tylko w niego. Teraz ja. Niezupełnie samotny. Ale gdy walili, walili tylko we mnie. Póki nie poznałem pana, nawet do głowy mi nie przyszło, że moim bliskim coś zagraża.

Właśnie po tragedii z pańskim synem przestałem być sobą, zacząłem wszystko dokoła wypalać ze strachu. A przecież, o ile pamiętam, w pańską żonę też próbowali jakoś… Na twarz Malanowa legł cień. Głuchow wystraszył się, machnął rękami i omal nie przewrócił opróżnionej do połowy puszki; teraz obracał w palcach nie kieliszek, lecz całą puszkę.

— Przepraszam, że panu przypomniałem!

— To nic, Władlen, to nic.

— Chciałem tylko powiedzieć, że pan jest jedynym człowiekiem, w którego uderzano rykoszetem. W sposób pośredni. Jedynym, kogo nie męczyli bezpośrednio, ale poprzez męczarnie bliskich. I tylko dlatego udało się pana złamać.

Malanow pokręcił głową i nagle uśmiechnął się żałośnie.

— Wie pan co, Władlen, przerwijmy na chwilę i golnijmy ze skrzypieniem — poprosił.

Głuchow uważnie popatrzył na niego pijanymi, szalonymi oczyma i rzekł: — Oczywiście.

Golnęli. Ale gdy tylko odetchnęli i odkaszlnęli, Głuchow powiedział cicho, ale z takim napięciem w głosie, jakby gardło miało mu za chwilę eksplodować: — Nie wydaje się panu, szanowny Dmitriju, że żeby tak dokładnie odróżnić tego, kogo trzeba złamać chorobliwą wysypką, piorunami kulistymi i straszliwymi przybyszami, od tego, którego trzeba łamać groźbą choroby dziecka, ten pański Wszechświat., te ni cholery nie myślące zdechłe atomy i kwanty… zbyt dobrze rozumieją, co to miłość?

Trafił z matematyczną precyzją. Malanow zaczął dygotać.

— Czy nic pan nie chce mi powiedzieć? — prawie szeptem zapytał Głuchow.

Malanow chciał powiedzieć dużo. Od dawna chciał.

— W odróżnieniu od pana nie jestem sam — rzekł.

Mógł, gdyby bardzo się postarał, wypić tyle, żeby zacząć nienawidzić Bobkę i Irkę za to, że przez cały czas o nich się trzęsie. Jakoś z rok temu w takim stanie zjawił się w domu o trzeciej w nocy. To był widok ostro malowany, lepiej go nie przypominać. Po prawdzie to i niewiele pamiętał.

Ale wypić tyle, żeby nie bać się o nich? Niemożliwe.

— Dobrze — po chwili przerwy powiedział Głuchow i potrząsnął puszką, sprawdzając, ile w niej zostało. Puszka zabulgotała uspokajająco. — No to pogadam sam.

— Oczywiście — powiedział Malanow. — To bardzo ciekawe.

— Nie wątpię.

Głuchow nie śpieszył się, a potem nagle odstawił puszkę i podniósł się ociężale, naprawdę jak starzec. Zaszurał w kierunku biblioteczki.

— Odkrycie faktu, że Wszechświat nieoczekiwanie okazał się etycznie wykształcony, zmusiło mnie do spojrzenia na całą sytuację z innego punktu widzenia — zaczął nadętym akademickim tonem. — Może sedno sprawy leżało w ogóle nie w tych naukowych pracach, które uznaliśmy wtedy, za sprawą pańskiego przyjaciela, za istotę wszystkich nieszczęść? — mówił i pochylając malutką łysą głowę na ramię, przeglądał grzbiety książek. — W każdym razie nie tylko i nie aż tak.

— A w czymże leżało sedno? Przecież nacisk ustał, kiedy my… pan, Zachar… Walka… zarzuciliśmy… Głuchow na chwilę odwrócił się, strzelił chytrym zmrużonym okiem w Malanowa i powrócił do foliałów. Czego tam szukał?

— A naprawdę ustał? — zapytał. Malanow milczał.

— Nie, nasze prace niewątpliwie były jakimś impulsem. Inicjującym, stymulującym… niech pan to nazwie, jak chce. Ale jeśli pomyśleć nad tym poważnie i spokojnie, dowolna praca naukowa może totalnie zmienić świat za miliard lat. Każda, rozumie pan? A tylko nas nie puścili.

No, pewnie, że jeszcze kogoś, kogo nie znamy… Ale przecież znamy wielu i spośród tych Opętaniu, że tak powiem, zostaliśmy poddani tylko my. Czyli istota sprawy nie polega na tym, czym zajmuje się człowiek, ale na tym, jaki jest. Logiczne?

— Logiczne. — Malanow uśmiechnął się niechcący.

Głuchow w końcu znalazł to, czego szukał. Z trudem, po kilku podejściach — bo się zapierała — wyszarpnął z wbitych w półkę tomów cienką brązową książczynę.

— A to od razu inaczej rozmieszcza wszystkie akcenty, nieprawdaż?

— Chyba tak — przyznał Malanow po namyśle, mimo że w pierwszej chwili chciał przemilczeć pytanie.

— Ale czy naprawdę jesteśmy takimi mętami? Czy to właśnie my jesteśmy tak fatalnie wychowani przez czas, kraj… żeby ten rozumiejący miłość, a zatem i inne czysto ludzkie wartości, Wszechświat uznał za niezbędne akurat nas powstrzymywać?

— On wie lepiej.

— Wie pan co, kochany Dmitriju, to nie jest odpowiedź. Niezbadane są wyroki boskie, oto, co pan przed chwilą powiedział. A przecież jest pan uczonym!

— Jaki tam teraz ze mnie uczony! — wyrwało się Malanowowi.

Głuchow znowu usiadł w fotelu naprzeciwko.

— Co jest najważniejsze dla uczonego? Obfitość materiału. Przyjmując za kryterium Wszechświata naukową składową naszej działalności, trafiliśmy w ślepą uliczkę.

Dlatego że mogliśmy operować faktami dotyczącymi tylko nas pięciu. Ale przyjąwszy za kryterium składową etyczną, natychmiast rozszerzamy zakres nadającego się do wykorzystania materiału.

Dlatego że od dawien dawna ludzkość walczy z zagadką świata, zapewne z jedną z podstawowych jego zagadek od odpowiedzi na którą, być może, zależy w pełnym tego słowa znaczeniu los ludzkości. Nie od rozwiązania problemu nowotworu i nie od rozwiązania tajemnicy pisma Inków, i nie od czegoś tam… — Głuchow nagle przeszedł na normalną ludzką mowę i zamilkł skoncentrowany. — Zagadka brzmi tak: dlaczego niektórych ludzi, w sumie przecież niezłych, ten pański Wszechświat bierze pod prasę, nie dając im żyć? Dlaczego?!

— No dlaczego? — zapytał Malanow, wstrzymując oddech. Był pewien, że Głuchow odpowie. Jego myśli szły równolegle do myśli Malanowa, tyle że Głuchow się nie bał.

Głuchow jakiś czas głucho, strasznie dyszał, patrząc spode łba na Malanowa.

— Nie wiem! — wykrzyknął w końcu. — Nie wiem! — 1 znowu westchnął ciężko jak wieloryb. — A pan, wydaje mi się, wie… Malanow milczał.

— Kryterium, Malanow! — ryknął Głuchow i wyciągnął rękę do puszki. — Kryterium!!!

Golnęli.

— Najlepszy przykład, akurat na miejscu: Oczywiście Hiob — powiedział zdławionym głosem Głuchow. — Ale weźmy oto zupełnie inną kulturę. Żadnych tam biblijnych histerycznych krzyków, żadnego szczycącego się, niczym złotnik wygraną wołgą, po chamsku upajającego się swoją wszechpotęgą Boga. — Otworzył brązową książeczkę leżącą na jego kolanach. — Chiny, trzy wieki przed urodzeniem Chrystusa. Żył wtedy taki poeta, Tsui Yuan, w końcu utopił się z powodu tej nikczemności… — Jakiej nikczemności?

— Jakiej? Niesprawiedliwości tego świata, oto z jakiego powodu!

— O… — No to powinniśmy się wszyscy utopić.

— O to chodzi, że nie wszyscy! Zaraz panu przeczytam… tłumaczenie, rzecz jasna, nie najlepsze, ale nie będę pana męczył oryginałem… Dwa poematy, jeden nosi tytuł Wezwanie duszy, a drugi to strzał w dziesiątkę… Właśnie to, co nas teraz interesuje, interesowało i jego.

Poemat ma tytuł Pytania do nieba. Proszę posłuchać: „Od najmłodszych lat chciałem być bezinteresowny i kroczyłem słuszną drogą. Najwyżej ceniłem cnotę, ale rozpustny świat był jej wrogi. Książę nie potrafił mnie wypróbować i prześladowały mnie niepowodzenia we wszystkim; oto dlaczego boleję teraz i płaczę…”

Prześladowały mnie niepowodzenia we wszystkim, pomyślał Malanow. Tak, to nasz człowiek.

Dwadzieścia trzy wieki temu… Zwariować można. Jakby objawił się w tej chwili. Co prawda w naszych czasach nikt nie ma odwagi, prócz jakichś Anpiłowów — Żyrinowskich, mówić: od najmłodszych lat chciałem być bezinteresowny i kroczyłem słuszną drogą. Na zasadzie: sam siebie nie pochwalisz, będziesz trzy łata chodził jak opluty… Oto dlaczego nie mogę uznać religii, za bardzo ojcowie siebie chwalą. Póki mówią o wiecznym — czuje się oddech wieczności, ale gdy przechodzą do spraw ludzkich — wyłazi z nich wszystko, co ludzkie. My jesteśmy najznakomitsi, my możemy nawet grzeszyć, ponieważ naszą skruchę Pan usłyszy w pierwszej kolejności, i w ogóle: bez cerkwi i jej bezinteresownej pokornej nomenklatury wy, bydlaki, pyle obozowy… to znaczy, pardon, ziemski… z Bogiem się nie połączy… — Poznaje pan symptomy? Ale żadnymi naukami, ani astrofizyką, ani orientalistyką Tsui Yuan się nie zajmował, zapewniam pana! Wyróżniono go z ogólnej masy wyłącznie według cechy etycznej i zgnieciono właśnie za to: za chęć czczenia cnoty i bycia bezinteresownym.

Rozumie pan? Dlaczego? Dlaczego Wszechświatowi nie podobają się ludzie cnotliwi?

Głuchow gorączkował się, po starczemu pryskał śliną i czytał, czytał… Malanow uczciwie wsłuchiwał się, ale wkrótce od tych wszystkich San-weiów, Zhu-lunów, Si-he i Siang-pu zaczęło mu się kręcić w głowie. Golnął.

— „Z czego zrodziło się światło w mroku bez dna i brzegów? Jak dwa początki yin i yang stworzyły substancję? Dlaczego jest jasno w słońcu? Dlaczego bez słońca jest ciemno? Gdzie się ono skromnie chowa przy późnych gwiazdach, przed świtem? Dążył wielki Gung, ale nie zdołał wstrzymać strumieni! Dlaczego przeszkodzono mu jednak w powtórzeniu wielkiego doświadczenia? Przecież olbrzymi żółw i sowy wiedźmią grą niszczyli pracę Gunga!

Za co władca uśmiercił bohatera?” Czuje pan podejście, Dmitriju? To jest nasze podejście! Freud mawiał: poeci zawsze wszystko wiedzieli! To prawda! Zainteresowanie budową Wszechświata jako takiego dzieli się na zainteresowanie jego budową fizyczną i zainteresowanie jego budową etyczną. Dla Tsui Yuana są to kategorie jednego rodzaju. Niesprawiedliwość zachodzącą w świecie ludzi już wtedy postawił w jednym szeregu z innymi, nie wyjaśnionymi na tym poziomie wiedzy zjawiskami przyrody. Ale my już dzisiaj wiemy, dlaczego w słońcu jest jasno i gdzie się ono chowa nocą! Może potrafimy również zrozumieć, dlaczego władca uśmiercił bohatera?

Zamilkł. Zmęczył się.

Strony otwartej książki trzepotały w jego ręku — ręce mu drżały.

— Milczy pan — powiedział Głuchow martwym głosem i odłożył książkę na stolik. — Cóż, ma pan prawo… Ale niedawno przyszła mi do głowy jeszcze jedna myśl. Więc wypowiem ją. — Zaczerpnął tchu. — Kraj — powiedział. — Nasz kraj. Nie ma pan takiego wrażenia, że ktoś go umyślnie nie puszcza do przodu? Krok w lewo, krok w prawo, przewroty w miejscu, byle nie do przodu… — A co to znaczy: do przodu? — zapytał Malanow.

— Nie wiem… W tym rzecz, że tego na razie też nie wiem. Ale gdybyśmy wiedzieli, dlaczego nie puszczają, automatycznie pojawiłaby się odpowiedź, dokąd nie puszczają. Na razie mogę tylko powiedzieć: nie puszczają. To fakt. Fakt historyczny. Zawsze kiedy powstaje realna szansa… Albo zwariuje Iwan IV, albo przy sensownym Godunowie rok w rok nieurodzaj, albo wystrzelą z armaty humanistycznego i ekonomicznego Griszkę Otriepjewa, albo nagle Piotr Wielki wyskoczy ze swoim mussolinistycznym „Nic prócz państwa, nic poza państwem, nic bez państwa”, albo Wyzwoliciela rozpirzą bombą, albo bolszewicy zafundują krajowi, akurat zaczynającemu rozwijać ekonomikę na wzór europejski, wschodnio — feudalną tyranię… albo zupełnie niespodziewanie, wybrańcy całego narodu zadają wypełzać z każdej dziury z krzykami: dla mnie tez! Dla mnie też kęs!” Nie przyszło to panu do głowy?

Malanow milczał. Patrząc w bok, powoli powiedział: — Przyszło mi to do głowy.

Głuchow poderwał się.

— No i co?

— No i nic — uśmiechnął się Malanow. — Wie pan co, Władlen? Przyniosę może drugą puszkę, mam ją w kieszeni. Grzech marnować taką okazję. Jeśli już zaczęliśmy, nachlejmy się dzisiaj jak wieprze. Ma pan coś przeciwko temu?

Głuchow poklepał się po kieszeniach swetra, wymacał coś; wyjął, żeby sprawdzić.

Jakieś lekarstwo. Walidol, nitrogliceryna… w sumie, jak dojrzał Malanow, coś nasercowego. Trzymając opakowanie w wyciągniętej ręce jak dalekowidz, Głuchow dla pewności przeczytał nazwę i położył lekarstwo na stoliku obok swojego łokcia.

— Proszę przynieść — powiedział. — Nie mam nic prze…!

6. …ale nie jak wieprze. Pewne hamulce zadziałały. Przede wszystkim nie chciał martwić Irki.

Wylawszy resztki wódki do zlewu, żeby Głuchowa nie skusiło w nocy albo rano, przekonawszy się, że gospodarz zasypia na stojąco i starannie posłuchawszy, czy zamknął od wewnątrz drzwi, Malanow ruszył chwiejnie do domu. Na ciemnych, nieoświetlonych schodach, pląsających pod nogami jak batut, zwalił się i grzmotnął kością ogonową o stopień; z oczu bryznęły iskry.

Komunikacja ledwo działała, ale wbrew zwyczajowi tym razem się powiodło — wyciągnął z tego wniosek, że dzisiejsza bezładna rozmowa z Głuchowem nie została mu zaliczona do zbioru win. Milczał — był niewinny. Do diabła z tym wszystkim! Miał dość milczenia.

Dwie trzecie drogi do domu udało się przejechać w telepiącym się do zajezdni tramwaju.

Ostatnią część przemierzył na Piechotę. Drugą połowę tego odcinka już jako tako pamiętał; Poprzednie fragmenty podróży zostawiły w pamięci tylko ból w stłuczonym tyłku i uczucie czyjegoś uważnego spojrzenia na tyle głowy. Jakkolwiek by Malanow kręcił się na siedzeniu — to znaczy, że było jakieś siedzenie, siedział w tym czymś, w czym jechał, a to znaczy, że jechał — obce spojrzenie punktowało tył jego głowy i kropka. Paranoja.

Deszcz ustał, a wiatr zawiewał coraz mocniej, coraz bardziej zły. Zrobiło się zimno. Pod nogami chlupotały i rozbryzgiwały się niewidzialne w ciemnościach kałuże. Na całej ulicy nie paliły się latarnie — nie wiadomo, czy to wiatr zerwał przewody, czy miasto oszczędzało energię elektryczną. Obywatele, przestrzegajcie zaciemnienia… Nie ma sprawy, będziemy przestrzegać, skoro światła nie ma. Nie ma świata lepszego od tego.

Wiatr jakoś porozdzierał chmury, w postrzępionych fruwających dziurach widniały ledwie żywe punkciki mrugających gwiazd. Tam, wśród tych gwiazd, rozbrzmiewał i trwał odgłos nowo narodzonego krzyku świata, wiał nie kończący się podmuch pozostawiony przez jego pierwsze westchnienie — promieniowanie szczątkowe. Odkryli je właśnie tu, w Pułkowie, ale spętani planami i socjalistycznymi zobowiązaniami z okazji czegoś tam, uznali je za odgłosy obrzydliwie nieusuwalnych zakłóceń, machnęli ręką, zabrali się do czegoś innego i dwadzieścia lat później Nobla za to odkrycie dostali Amerykanie Penzias i Wilson. A tam, pośród gwiazd, mieli to w nosie. Tam, wiek po wieku, milenium po milenium, kosmiczny wodór promieniował na fali o długości dwudziestu jeden centymetrów. Tam znajdowała się stała grawitacyjna.

Tam znajdowała się stała Hubble’a. Stałe, jak tylko może być coś stałego w tym nie przez nas wymyślonym Wszechświecie. Zupełnie nie zależały od obliczanych w baksach stawek za arkusze i od państwowego finansowania instytucji budżetowych, od tego, gdzie zostanie otwarty dewizowy kanał, od tego, jak się ubierze na kolejne posiedzenie Maryczew, od tego, jak się odbiją na pulchności policzków Ziuganowa głosy staruszków i co jeszcze palnie Jelcyn, od tego, w jakiej tym razem wsi pokojowi czeczeńscy zabójcy wyprują flaki z chłopców — ciemięzców zupełnie już nie rozumiejących, dlaczego ich tu zarzynają — od tego, czy będzie mi jutro trzeszczała głowa i czy Irka wypal1 jutro paczkę, czy jednak mniej.

Przypomniał sobie, jak jesienią siedemdziesiątego ósmego roku dumny i pełen lęku pchał tą ulicą wózek z nowo narodzonym Bobka, a na ramieniu dyndał mu tranzystor, i zupełnie młodziutka Ałła Borysowna śpiewała czule: „Ten świat wymyśliliśmy nie my, ten świat wymyśliłam nie ja…”

Jak to powiedział Głuchow? Poeci zawsze wszystko wiedzieli.

Z czego zrodziło się światło w mroku bez dna i brzegów?”

Miał ochotę uklęknąć przed tymi stałymi, przylgnąć do ich kolan i wyryczeć się.

Nie kalać swego bólu słowami; słowa wszak służą nam teraz tylko do polityki, płotek i dowcipów. Na trzeźwo w każdym razie. A my jesteśmy twardzi, mężni, dumni. Nie stali, ale dumni. Im mniej stali, tym bardziej dumni… Po prostu ryczeć na głos.

I żeby po prostu te stałe, pogłaskawszy nas po głowie, powiedziały: „Jakoś to będzie.

Będziecie z nami”.

Pod łukiem bramy jakby wierzgał uwięziony po szyję w trzęsawisku jakiś odyniec Y; ryczał, kłapał zębami, zgrzytał. Grzmocił kopytami. Wściekle jaskrawe światło reflektorów ukosem waliło na ulicę, wewnętrzna ściana łuku bramy jarzyła się martwym ogniem. To kolejny ciężki kraz, obciążony niewidoczną przyczepą, próbował, zająwszy całą szerokość przejścia, wykręcić na ulicę z podwórka i nijak mu się to nie udawało. Nie wystarczało miejsca.

Jakim sposobem znalazł się na podwórku? Zapewne wzniosła go anielska dłoń. Czy diabelska?

Ciężarówka cofała się, szamotała, ruszała do przodu, beznadziejnie i tępo ryczała, wystrzeliwując widoczne nawet w niepewnym, odbitym od ściany świetle własnych reflektorów gęste i ciężkie jak ciekłe błoto grudki czarnych dieslowskich spalin — ale przyczepa nie mieściła się w bramie.

Malanow wycofał się, zatrzymał na ulicy nieopodal. Oparł się plecami o ścianę domu, żeby nie stracić równowagi — w pijanym łbie kołowało, szczególnie gdy go podniósł, a jeszcze bardziej, gdy odrzucił do góry, ale patrzył w niebo dziesięć minut, piętnaście, dwadzieścia — póki w końcu ciężarówka…

ROZDZIAŁ 3

7. …z ciężką głową. Nie można otworzyć oczu. W ogóle nie chce się żyć. Po co odżywać.

Druga strona tapczanu był pusta i zimna — czyli Irka wstała i to dawno. Jakiś czas Malanow wiercił się z boku na bok, usiłując znaleźć przytulną pozycję, żeby jeszcze podrzemać. Z doświadczenia wiedział, że jeśli obudzi się po jedenastej, to praktycznie w zwojach nie pozostaną żadne ślady wczorajszego zatrucia. A jeśli przed dziewiątą, to cały dzień zmarnowany. Co z tego — ani nie udało się zdrzemnąć, ani nawet nie chciało się leżeć. Wstawać się nie chce i leżeć się nie chce. Jak w całym naszym mętnym życiu: i żyć się nie chce, i umierać szkoda… Otworzył oczy.

Od razu zobaczył wiszącą na ścianie naprzeciwko wezgłowia taniutką i już nieźle spłowiałą, ale mimo to przepiękną, delikatną jak klawesynowa sonata Madonnę. Malanow kupił tę reprodukcję dla Irki na ósmego marca za chyba pięć rubli, może nawet za trzy, w dziale reprodukcji sklepu na Sadowej Linii. Dawno temu. Zupełnie zgrzybiałem, pomyślał Malanow.

To, co było dawno temu, pamiętam w najmniejszych szczegółach… Jak podczas zimowych ferii piątego roku, zupełnie zwariowani, jeździliśmy na nartach w Jagodnym i strasznie się popisywaliśmy, demonstrując swoje mizerne sportowe umiejętności — czarowaliśmy się wzajemnie, chociaż całe otoczenie wiedziało już, że oczarowaliśmy się do oporu, taka biła z nas łuna… Były mrozy, a ja męczyłem się ze swoją kamerą Kwarc, ponieważ taśma na mrozie stawała się krucha i łamliwa, trzeba było na śniegu zdejmować rękawiczki, włazić zgrabiałymi paluchami do lodowatych trzewi, wyrywać połamane kawałki i ponownie wpychać taśmę do kasety wciągającej, a Walka mówił: „Jesteś podobny do szpiega, który, gadzina, czuje, że zaraz go pojmą, więc gorączkowo naświetla swoje materiały fotograficzne”. I Fil, i Walka ze Swietką chichotali, i myśmy z Irką chichotali… A następnego dnia znowu biegaliśmy rzędem po bajecznie oszklonym w słonecznym chłodzie niemym lesie, głośno chrobotały narty na śniegu, i widząc walające się na śniegu skrawki taśmy, Walka patetycznie oświadczał: „Tutaj miała miejsce beznadziejna walka amerykańskiego szpiega z syberyjskim pionierem Wasią!” — i znowu chichotaliśmy… Ale nie tak, jak dziś. A późnym wieczorem — właściwie wczesną nocą, kiedy wszyscy już rozpełzli się po pokojach — w korytarzu, przy oknie, pocałowaliśmy się z Irką po raz pierwszy i pamiętam, jak pachniały jej perfumy, pamiętam, jak chowała oczy i podstawiała wargi… A Madonna była tu od siedemdziesiątego siódmego. Irka już była w ciąży, a ja czekałem na zatwierdzenie doktoratu. Rok wielkich zmian… Wydawało się, że wszystkie bariery zostały zmiecione, wszystkie bilety kupione i otwarta przed nami nasza droga, po której my, utalentowani, kochający, pracujący, będziemy pędzić jak na sankach z amerykańskich górek: wrzeszcząc z podniecenia i zachwytu. Naprawdę wrzeszczałem z podniecenia i zachwytu, kiedy przekazywałem bujnie rozkwitłej — nie tak jak teraz — Irce wszystkie gratulacje i pochwały, jakie spadły na mnie w trakcie obrony; a ona patrzyła urzeczona, oddana, zakochana.

„Nadmierne fotony — pośredni dowód nierejestrowalnej przez współczesne środki obserwacji wymiernej ciągliwości Wszechświata”. Jak to było u Strugackich w Stażystach?

„Nadchodzi cudowna chwila, otwierają się drzwi w ścianie i znowu jesteś Bogiem, Wszechświat masz na dłoni…”

Dwa lata później nasi wleźli do Afganistanu.

Żegnaj, szczęśliwy chłopcze.

Malanow zdecydowanie usiadł i opuścił nogi na podłogę. Pokój wyraźnie się zakołysał.

Malanow zaparł się i spojrzał podłogę.

— Ach, kurna — mruknął na głos. Posiedział chwilę i znowu legł.

Otworzyły się drzwi i ostrożnie wsunęła się głowa Irki.

Przez kilka sekund Malanowowie patrzyli na siebie. Potem Irka zapytała głosem świeżo poślubionej panny z telewizyjnej reklamy: — Może alkę seltzer?

Malanow jęknął i jak aktor Żarów, z cierpieniem w głosie, odpowiedział tekstem z Piotra I: — Katia, soku z ogórków!

Irka weszła i przycupnęła na brzegu tapczanu.

— Pacjent jest bardziej żywy niż martwy — stwierdziła cytatem z Pinokia. — Po co ci to było?

— Co? — zapytał Malanow.

— Tyle chlać.

— Och, Ir… — Żadnych „och” i żadnych „Ir”. Ja rozumiem, można wypić kieliszek, dwa, żeby się rozgrzać, wyluzować, żeby rozmowa… Co ja jestem, wiedźma? Baba Jaga? Rozumiem to.

Nawet sama tak mogę. Ale ty jesteś zielony! I świetnie wiedziałeś wczoraj, że rano będziesz zielony i do niczego.

— Ireczko, przestań… Coś niedobrze z Głuchowem, czy to firmę mu zamknęli, czy coś innego… Jest w dołku. No więc odgruzowaliśmy się! Ale kiedy człowiek tak się odgruzowuje z histerii, łatwo przekroczyć dawkę.

Irka zacisnęła wargi.

— Oczywiście, z Głuchowem — powiedziała sarkastycznie. — Głuchow ma dołek z histerią, a ty leżysz jak meduza.

— Właśnie, trzeba by do niego zadzwonić — powiedział zatroskany Malanow. — Czy żyje… — Nas przeżyje.

— Może później zadzwonię. Może śpi? Która godzina, Ireczko?

— Nie jestem gadającym zegarkiem. — Irka podniosła się. — Wstań, weź i popatrz.

Jeśli dasz radę. Jeśli nie możesz, to po co ci godzina.

Przy drzwiach zatrzymała się. Odwróciła.

— Jak domniemywam, nie jesteśmy dzisiaj w stanie pracować.

— Dlaczego nie… Do wieczoru jakoś dojdę do siebie.

— No to zobaczymy wieczorem. A na razie ogłaszam dzień gospodarczy. Przebieżka po straganach w celu zabezpieczenia tygodniowego zapasu żywności, pranie, sprzątanie mieszkania.

Co wybiera twoje obolałe z powodu przeciwności bytu, żądające alkoholowego odprężenia serce?

— Szczerze mówiąc, serce wybiera kilka butelek piwa, a potem jeszcze kilka godzin snu — zażartował Malanow z bladym uśmiechem.

Irka wyciągnęła obie ręce i pokazała dwie figi. — W takim razie, szefowo, serce nie ma wyboru. Zarządzaj, a ja wszystko przyjmę i wykonam.

— Umowa stoi. Wstawaj, póki co, a ja się zastanowię, jak by tu najlepiej cię wykorzystać.

Za drugim podejściem akt porzucenia łoża się powiódł. Malanow wsunął stopy w kapcie i zgarbiony podreptał niespiesznie do łazienki. Drzemiący na półeczce pod wieszakiem, wśród rękawiczek i szałi, Kalam niechętnie otworzył oko, ale nie poruszył się i nie wydał żadnego dźwięku. Z kuchni wysunął się Bobka, zatrzymał się z rękami w kieszeniach.

— No i jak, mocno wytrzepała? — zapytał cichym, łamiącym się basikiem.

Malanow machnął tylko ręką. Potem powiedział: — Sprawiedliwie wytrzepała. Mnie samego aż mdli… Bobka zarechotał krótko, ze zrozumieniem.

— Nie dziw, że mdli. Zajeżdża od ciebie, ojciec.

— Wyobrażam sobie… No, nic, Bob. Wezmę prysznic, wyczyszczę zęby, wciągnę kawę i na pewno się reanimuję. Jeszcze zaświeci nam niebo diamentowe.

— Działaj. Bo jak patrzę na ciebie, serce mi krwawi.

Malanow uśmiechnął się z wdzięcznością do syna i otworzył drzwi do łazienki.

— A! Jakiś dziwny list do ciebie przyszedł! — krzyknęła Irka z pokoju.

— Jaki list? — Malanow zatrzymał się w pół kroku, od razu ogarnął go chłód złych przeczuć.

Irka wyszła z pokoju z papierkiem w ręku. Chyba kartka ze szkolnego zeszytu.

— Gdzieś koło północy wyszłam ciebie poszukać… — Jasny gwint, po co?

— Jak to? Mąż, mimo wszystko. A nuż by cię ta legendarna ciężarówka rozsmarowała. Nie przejmuj się, tylko na podwórko. Ani ciebie, ani ciężarówki oczywiście nie znalazłam.

Oczywiście pomyślał Malanow.

— A w drodze powrotnej patrzę: coś się bieli w dziurkach skrzynki. Jak się tam dostało… jakimś cudem. Jeszcze przed dziennikiem Bobka po „Wieczorne” poleciał i nic nie było.

Znam ja te cuda — znowu, jak kiedyś, pomyślał Malanow. Od razu zapomniał o bolącej głowie i o duszy.

— Bez koperty, po prostu złożona kartka. Na wierzchu zaadresowana: dla Malanowa.

— Daj!

— Przeczytaliśmy, przepraszamy… skoro była bez koperty. Nic nie zrozumieliśmy, jakaś bzdura. Albo ktoś zażartował, albo po takim samym odstresowywaniu pomylił skrzynki… lub budynki.

— Lub miasta — dodał Bobka.

Małanow rozwinął kartkę. Z zeszytu. W kratkę. Pokratkowane niebo.

— Ręce ci się trzęsą — powiedziała z odrazą Irka. — Hańba. Pijak podpłotowy.

Ręce dygotały, a duch drżał jak zajęczy ogon. Zaczęło się. Wzrok Malanowa przebiegał raz po raz kanciaste pismo, nierówne bezsensowne zdania: „Jeśli drogie są wam rozum i życie, trzymajcie się blisko torfowych bagien. Samo łomo. Nie współpracujemy z szóstym wydziałem!

Odetnij ogon. Wieczór”.

Wolno jak żółw przełknął ślinę. Podniósł wzrok na żonę. Patrzyła na niego beztrosko i nieco ironicznie. Albo nieco pogardliwie.

— Chciałam to wyrzucić, ale się nie zdecydowałam — powiedziała. — Jakby nie patrzeć, zaadresowana do ciebie. Może jakieś tajemnice — uśmiechnęła się. — I w ogóle byłby to przejaw braku szacunku do głowy rodziny.

— Henry’emu Baskerville’owi żona Stapletona pisała o torfowych bagnach — nie wytrzymał Bobka. — Tylko tam było na odwrót: trzymajcie się z daleka!

— U burżujów wszystko jest na odwrót — rzucił Malanow, z całych sił starając się, żeby głos go nie zdradził. Kartka dygotała w jego palcach. Podał ją Irce. — Wyrzuć to do śmieci. Pewnie ktoś się wygłupia. Może to do znawcy torfowych bagien, Malanowa juniora.

Widziałaś, jak od razu zaczął odszyfrowywać.

— Przerabialiśmy tę wersję — przybasował zdecydowanie Bobka. — Nic.

— No to nie wiem — powiedział Malanow.

Lekkim niedbałym ruchem Irka wzięła z jego drżących palców list i posłusznie ruszyła do kuchni, gdzie pod zlewozmywakiem stało wiadro na śmieci. Malanow patrzył na jej plecy i myślał: Rzeczywiście nie rozumie? Czy podobnie jak on mężnie udaje? Odwaga czy nieczułość?

Czy pamięta, jak ten oto, już wyższy od ojca przystojniak, a wtedy trzyletni, kochany, ruchliwy pleciuga natężał się, siedząc na jego kolanach, i czerwieniejąc z wysiłku, bliski łez stękał: „Yyy!

Yy!”, i nie mógł wykrztusić ani słowa? Na pewno pamięta, jeszcze jak pamięta, ale czy skojarzyła to z tym, co się działo potem i dzieje teraz? Czy dla niej ta historia naprawdę skończyła się wtedy, gdy Wieczerowski zniknął bez śladu ze swojego mieszkania — czy wyjechał do Parni: u, jak zamierzał, czy nie — i Bobka po trzydniowych nieznośnych mękach, po trzech dniach koszmarnego piekła od razu znowu zaczął gaworzyć? I — jak to kobiety dzielące życie na szufladki: to oddzielnie, to oddzielnie, a to tylko tutaj i nie wolno pomieszać — wepchnęła wszystko, co się wtedy stało, do szczelnego pudła, starannie je zapieczętowała i już za nic nie zajrzy tam ponownie?

Od odpowiedzi na te pytania zależało bardzo wiele. Zależało wszystko. Zależało, czy Irka rozumie, co się dzieje z Malanowem, czy po prostu machnęła nań ręką i cierpi dla Bobki.

Zależało, czy żyją razem, czy obok siebie. Ale Malanow nigdy by się nie odważył zapytać o to wszystko. Bał się, że Irka najzwyczajniej w świecie nie zrozumie, o czym on mówi. A to będzie znaczyło, że obok siebie.

Jeśli razem — to wszystko miało sens, jeśli obok to… To lepiej postąpić jak Głuchow.

Objął syna za ramiona i cichutko, żeby Irka nie usłyszała, zapytał: — Denerwowaliście się wczoraj?

— Jeszcze pytasz — równie cicho odpowiedział Bobka. I nieco skrępowany uczciwie dodał: — Tato, mógłbyś, proszę, póki się nie zreanimujesz, nie dyszeć na mnie?

Mimo spazmu w gardle Malanow roześmiał się i poszedł pod prysznic.

Dopiero pod gorącym strumieniem, kiedy zwinięte przez kac w malutki, ciasny, niezdrowo turlający się kłębek zwoje mózgowe zaczęły, pochrząkując z zadowoleniem, rozszerzać się, prostować i wypełniać całą objętość czaszki, Malanow znowu przypominał sobie i przejmował się cichym zniknięciem Fila. Choć w sumie o czym on mógł z nami, dezerterami, jeszcze rozmawiać? — uświadomił sobie nagle. A szczotka do zębów, wolno ślizgająca się po zębach, nagle przekręciła się w zdrewniałych palcach i boleśnie uderzyła w dziąsło.

Malanow opuścił ręce i przez kilka sekund stał jak ogłuszony.

Wieczór — to Wieczerowski. „Wieczór” w liście — to podpis.

To jest list od Fila, tak to wygląda.

Tylko Wszechświat wie, jak znalazł się w skrzynce i co oznacza.

Powiało chłodem. Czyli otworzyły się drzwi do łazienki. Zgadza się — poprzez półprzeźroczystą polietylenową zasłonę Malanow zobaczył niewyraźny kontur Irki.

— Jak ci tam? — zapytała Irka głośno, żeby Malanow usłyszał ją poprzez głośny szum wody.

— Znakomicie.

— Serce?

— Nie ma.

— Przestań, Dimka! Ja mówię poważnie. Nie puszczaj takiej gorącej wody, bo ci pikawa zacznie stukać z wysiłku.

— To wypróbowana metoda — odpowiedział Malanow. — Na koniec poleję się zimną.

— 1 wtedy właśnie szlag cię trafi. Arterie już nie te.

— Arterie dobre — powiedział Malanow — tylko ich zawartość nie ta.

Irka roześmiała się.

— Już z tobą lepiej, cholero. No to wyłaź, zaparzyłam kawę. Wystygnie ci. Bo patrzę na zegarek i myślę: Koniec, utopił się.

— Zaraz, Ireczko, wychodzę.

Znowu powiało krótkim, niemal niewyczuwalnym chłodem — drzwi otworzyły się i zamknęły.

Dlaczego tak dziwnie napisał? Jakiś szyfr, to pewne. Torfowe bagna… Co to ma być?

Skąd…?

Zaraz, zaraz, spokojnie. Jeszcze jesteśmy trochę uczeni, nie do końca straciliśmy zdolność logicznego myślenia. Taki Sherlock Holmes rozgryzł tańczące ludziki — a my co, gorsi?

Sherlock nie wiedział, że Ziemia wiruje wokół Słońca — a my nawet pamiętamy jeszcze słowo „Galaktyka”. Zaraz toto rozłożymy według Hartwiga… jak to tam było… Okazało się, że bezsensowny tekst wrył mu się w pamięć, jakby od razu wyczuł jego wagę.

Tak pewnie zresztą było — zadziałała intuicja. Jaka, do diabła, intuicja.

Strach! Zwykły ludzki strach. Jeśli coś się stanie — to znaczy, że jest tuż obok, łaskocze cię po karku, ten nasz Wszechświatek: Nie ruszaj się Malanow! Nie gadaj, Malanow! Nie podpalaj się, Malanow! Nie ruszaj się!

Dlaczego tekst jest taki dziwny?

Czyżby Fil chciał, żeby prócz mnie nikt go nie zrozumiał?

Aleja też nie rozumiem… A on był pewien, że zrozumiem. No to się natężę i zrozumiem, jako jedyny.

Kogo się bał?

Nigdy nie bał się nikogo.

No to inaczej — przed kim się chował?

Przed Wszechświatem — za pomocą głupiutkich szyfrów na poziomie siódmej klasy podstawówki?

Nie o tym myślisz, Malanow. Najpierw odszyfruj, potem będziesz oceniał poziom.

Trzeba wyjść. Irka się denerwuje. Pomyślę podczas odkurzania. Nie sądzę, żeby pół godziny w tę czy we w tę odegrało jakąś…

8. …blisko bagien, myślał Malanow, kręcąc tarczą telefonu. Blisko bagien, blisko bagien, blisko bagien. Bagien mamy od czorta… Blisko torfowych bagien. Nie do befsztyków, lecz do maaaleńkich befsztyków… — Daj spokój z tym telefonem — powiedziała Irka, odrywając wzrok od programu telewizyjnego, który starannie studiowała. — Albo jeszcze śpi, albo poleciał po dodatek… A jak nie odpowie, to co, polecisz do niego? I tak nie masz klucza.

— Nie odpowie, to będę czekać, a potem znowu zadzwonię — odpowiedział Malanow, wsłuchując się w długie sygnały. Blisko torfowych bagien… Po co? I skąd będę wiedział, co mam robić: analizy torfowe czy jakieś inne?

— Nie jest to twój najlepszy przyjaciel — rzekła Irka, ponownie zagłębiając się w wykaz wieczornych programów.

— Ale jednak przyjaciel — podkreślił Malanow. — Nawiasem mówiąc, opowiedział mi przypowieść o tym swoim Konfucjuszu. Konfucjusz odwiedził przyjaciela, któremu zmarła matka, przyszedł więc on z tymi ichnimi chińskimi pokłonami i zwrotami, aby przekazać swoje najgłębsze i najszczersze kondolencje. A ten jego koleś wesolutki skacze, rży jak hipopotam w ciąży. Pewnie coś chlapnął. Konfucjusz wykonał wszystkie należne pokłony i zwroty i oddalił się, a sąsiedzi pytają go potem: Jak mogłeś takiemu niewychowanemu, można powiedzieć amoralnemu człowiekowi bić przynależne pokłony? A Konfucjusz powiada: Do więzów przyjaźni nie można odnosić się lekkomyślnie.

Irka tylko kiwnęła głową. W słuchawce w końcu coś szczęknęło i rozległ się cierpiętniczy głos: — Tak?

— Władlen, to ja, Malanow. Postanowiłem się dowiedzieć, co słychać… Już pierwsza, pomyślałem, że chyba pana nie obudzę.

— Dopiliśmy drugą puszkę?

— Oczywiście — skłamał Malanow.

— Dobrze… Wydawało mi się, że nie dopiliśmy… Lezę po nią o piątej rano: pusto. I dobrze, bo bym… — A teraz jak? — zapytał Malanow, wiedząc, że nie doczeka końca zdania.

— Jako tako. Tylko smętek na duszy.

— To normalne.

— Jasne. Pospacerowałem po wybrzeżu. Pogoda fatalna… ale wiaterek taki odświeżający.

Chyba się naderwaliśmy wczoraj.

— Chyba.

— Też chciałem do pana dzwonić, Dmitrij, dowiedzieć się, jak pan wrócił… — Dojechałem bez problemu. Nawinął się tramwaj.

— Zabłąkany tramwaj? — Właśnie.

— Dmitrij, czy… — Głuchow niezręcznie, lękliwie zawahał się — …nie mówiłem wczoraj niczego… niepotrzebnego?

— Nie, skąd — z prostoduszną konsternacją odpowiedział Malanow. — Gadaliśmy o tym i owym, chińskie wiersze… Mnie się podobały. Tylko dużo imion, trudno się połapać.

— A bo to zupełnie inny typ kultury! — od razu ożywił się Głuchow. — Apelowanie do historycznego precedensu, za którym ciągnie się cały sznur trwałych skojarzeń i aluzji, do kulturowego bloku…

9. …i zadudnił zmieszany: — Tato, nie masz niepotrzebnej dychy?

— Masz ci los. — Malanow opuścił ręce. Wąż, który zamierzał wetknąć w odpowiedni otwór prehistorycznego odkurzacza Wicher, plasnął o podłogę. — A co się stało?

— Rozumiesz, taka sprawa… Wieczorem chciałem pójść do Wołodki… — A tam trzeba płacić za wejście — kpiąco dodał Malanow, niemal nie kryjąc niechęci.

Wołodka bardzo mu się nie podobał. Cały czas gadał o baksach-szmaksach. Sądząc po latorośli, tamta rodzinka cała była taka, drobni nowi panowie życia.

— Niech ci się wydaje, że trafiłeś. Zabawiamy się u niego komputerem. Ma czterechsetkę, system operacyjny w dechę. — Bobka szeroko rozłożył ręce i natychmiast napłynęło skojarzenie z niezapomnianym: „A u nas taki karaluch wylazł…” — I takie gry chodzą… po prostu… odlot.

Ale ten kmiot każe teraz sobie płacić. Za godzinę grzania do potworów: dyszka.

Dekapitalizacja, powiada, amortyzacja… Rzeczywiście, pomyślał Malanow. Nawet nie można się przyczepić. Wszystko zgodne z panującymi dzisiaj przekonaniami, wszystko uczciwe. Dekapitalizacja.

Amortyzacja. Cholerny rynek.

— No to nie grzej — poradził Malanow. — Weź książkę, uwal się w fotel i nie będziesz musiał nigdzie się szwendać.

Bobka popatrzył mu w oczy i przyznał: — Ale mam wielką ochotę.

— No — powiedział Malanow — na to nie ma za bardzo argumentów. Jeśli nie wolno, ale bardzo się chce, to można.

— Przecież i tak staram się robić to rzadko. Wiem, że z pieniąchami na styk… Blisko torfowych bagien… Samo lomo. Kurna, co to jeszcze za „samo łomo”?

Pierwsze sylaby akcentowane czy ostatnie? Czy różnie? Samozłamany? Wszyscy jesteśmy samozłamani ale może, z jego punktu widzenia, ja szczególnie? Może i racja’ Bobka milczy, zakłóca Homeopatyczny Wszechświat, stop A co do tego ma moje samozłamanie? Ogon ostrygi… Ależ na — mieszał! Hej, chłopy, może ja tu się bzdurami zajmuję, a tej kartki wcale nie napisał Fil?

— Jedno ci powiem — oświadczył Malanow. — Za moich czasów przyjaciele nie brali od przyjaciół pieniędzy. Takiemu człowiekowi nikt by ręki nie podał.

Może i podaliby, pomyślał. Zależy kto, zależy gdzie. Idealizuję. Stary kapeć… — Wiesz… — odpowiedział Bobka, rozkładając ręce, Malanow pożałował, że w ogóle gadał.

Co za sens mają słowa, które nie mają sensu. — Za twoich czasów pieniądze za cholerę nie były potrzebne. W sklepach i tak nic nie było, a na Majorkę tylko portwajngenosse jeździli. Normalni obywatele po prostu kołowali z pracy, co mogli, a potem zajmowali się barterem.

— Nie mów. Za cztery tysiące można było na przykład kupić samochód.

— A teraz jeden obśliniony sandwicz w rzygałówce — błyskawicznie skomentował Bobka.

— W siedemdziesiątym pierwszym, pamiętam, pół roku odkładałem ze stypendium i kupiłem kamerę filmową Kwarc za sto czterdzieści pięć rubli. Szczęśliwy byłem, nie masz pojęcia!

— Wiem, pokazywałeś młodą mamę i mnie, pełzaka. Przy okazji, z przyjemnością znowu bym na to popatrzył, fajnie tam wyglądacie na nartach.

— Obowiązkowo popatrzymy. A wiesz co, ciągle marzyłem, że jak dorosnę i zarobię dużo pieniędzy, to kupię za trzysta rubli kamerę z zoomem.

— Może jeszcze dorośniesz.

— Gnojek!

Bobka zachichotał zadowolony. Malanow lekko trącił go pięścią; Bobka udał, że jest załatwiony.

— Wiesz, gdzie wisi moja marynarka? — retorycznie zapytał Malanow. — W lewej wewnętrznej kieszeni jest portfel. Idź i weź dziesięć sztuk, ja jestem zajęty męskimi sprawami.

Wysysam kurz.

Bobka ożywił się. Zniknął jak zdmuchnięty wichrem; „Dzięki tato!” — doleciało już z korytarza.

Tak jest, panowie towarzysze, pomyślał Malanow, czując ciepełko na sercu. Żeby zobaczyć szczęśliwego syna, można plamić kawą warsztaty.

Bobka szperał po kieszeniach i wyraźnie usatysfakcjonowany mruczał jakąś młodzieżową bzdurę: „Lubię zadawać pytania szczególnie dotyczące odkurzania…” Potem wrócił, stanął obok Malanowa i głośno powiedział: — Wiesz co, tato. Mówisz: książki, książki… Czasem się trafiają ciekawe, jasna sprawa. Ale na ogół nędza. Po prostu za twoich czasów nie było innych rozrywek, więc czytaliście w dzień i w nocy, co się nawinęło. Są wiersze, dawaj wiersze. Jest fantastyka, dawaj fantastykę. Hesse jakiś niestrawny, dawaj Hessego… Malanow, który schylił się, żeby włączyć odkurzacz, wyprostował się znowu. Nie obyło się bez wysiłku i nieprzyjemnych odczuć — kość ogonowa pobolewała. Nieźle wczoraj gruchnął.

Jak mu to wyłożyć… żeby nie było w stylu „Wołga wpada do Morza Kaspijskiego…”

— Machina, Bob, jest tylko machiną. Co jej dasz, to odda. Nie więcej. Ale żeby coś jej dać, musisz sam coś dostać. Jeśli mając piętnaście lat, przestaniesz przyswajać nowe rzeczy, zostaniesz do końca życia piętnastolatkiem. Jeśli przestaniesz mając siedemnaście, siedemnastolatkiem. Wyobraź sobie siebie w wieku dziesięciu lat i wyobraź sobie, że masz w tej chwili rozum dziesięciolatka. Wyobrażasz sobie? No więc… Czytanie tekstu, który napisał ktoś inny, to najlepszy wymyślony przez ludzi sposób, żeby poznać coś nowego.

— Coś nowego. Jak przerabialiśmy Obłomowa, utkwiło mi w pamięci jedno zdanie, które Obłomow mówi do Sztolca: „Po co pamiętam, że Selewk rozbił jakiegoś Czandraguptę?”

— A po co starasz się zdobyć w jakiejś nawalance siedem Punktów więcej niż Wołodka?

— Dlatego, że wtedy — i Bobka z dużą porcją autoironii niczym małpa zaczął grzmocić w pierś kułakami, z lewego sterczał zmięty dziesięciotysięczny banknot — jestem zwy-cięz-cą!

— Zwycięzca się znalazł! A „mętny” w wypracowaniu napisałeś przez „en”. „Odmęty”

to u ciebie „odmenty”; prezent od szmondaka jakiegoś czy jak?

— To przypadek… zamyśliłem się… — pokajał się Bobka. — Jakbyś czytał, jak my w swoim czasie, nie byłoby takich wpadek nawet przypadkowo. Słowa i zwroty pisze się automatycznie.

Malanow pochylił się i uruchomił odkurzacz. Wicher zawył jak opętany. Malanow zaczął szurać szczotką wzdłuż listew.

Wychowasz syna przesadnie na swoją modłę — stanie się odszczepieńcem. Wychowasz przesadnie nie na swoją — stanie się ci obcy. No i kombinuj tu.

I nagle przyszło olśnienie. Jak zawsze niespodziewane. Jak zawsze w wyniku niewyobrażalnej jeszcze chwilę wcześniej syntezy. Jak zawsze: są, powiedzmy, dwa fakty, i zastanawiaj się nad nimi nawet do omdlenia, nic nie wymyślisz. Usilnie nic się wymyślić nie da — chociaż cierpienie usilnego, uciążliwego, tępego i zawsze daremnego wymyślania jest etapem pracy uruchamiającej w umyśle o wiele bardziej subtelniejszy, nie kontrolowany przez świadomość, wydajniejszy mechanizm. Już się wydaje, że człowiek przestał myśleć, że właściwie zaczął myśleć o czym innym, potem jeszcze o czymś — a tu łup! Dwa oddzielne fakty, każdy w swojej skrzyneczce, nagle wspólnie się wysiliwszy, rozbijają dzielącą je ściankę, łączą się i rozbłyskuje zrozumienie.

Torfowe bagna to Torfowa Droga. Tam, za Starą Wsią. Przy niej, wyprowadzona swego czasu niemal za miasto, na straszliwie błotniste pustkowia, a dziś znajdująca się w okolicy nowych osiedli — tak samo błotnistych, ma się rozumieć — stoi fabryka ŁOMO. „Trzymajcie się blisko torfowych bagien” — to wezwanie. Fil wyznaczył mi spotkanie.

Ale dlaczego w taki bezsensowny i pokrętny sposób? Bawi się? Zdziecinniał?

Cała reszta poszła bez wysiłku. Kluczyk się odnalazł i pasował. „Wieczór” to zarówno podpis, jak i pora. Wieczorem, znaczy się. Jasne jest też, że skoro wrzucił liścik wczoraj w nocy, spotkanie jest wyznaczone na dzisiaj. Dzisiaj wieczorem. O której dokładnie?

Jedyny liczebnik znajduje się w wykluczającym współpracę z policją zwrocie: „szósty wydział”.

Dumna deklaracja i wezwanie do dalszej walki. Jakiej, z kim, po co? Ale jest w tym i określenie czasu: szósta wieczorem. I w końcu schizoidalne czy nawet tracące maligną „odetnij ogon”. Nogi, skrzydła, ogon… Była taka kreskówka. Niech mnie diabli, jeśli to nie jest ostrzeżenie, żeby nie przyprowadzić za sobą „ogona”. Wychodzi z tego kryminał. Banalne. Dla nas to naprawdę banalne… My tu o Wszechświecie… Malanow próbował trochę ironizować przed samym sobą, ale ręce znowu mu drżały.

— Tato! — Krzyk Bobki ledwo dał się słyszeć w odrzutowym ryku. Malanow odwrócił się.

Bobka stał w drzwiach z uniesionymi jak chirurg rękami. Z rąk kapała woda. — Ile proszku nasypać?

— Z napoczętej paczki sterczy łyżka — wyjaśnił Malanow. — Taka stara.

— Zgadza się, sterczy.

— Cztery łyżki.

Śledzą go? I mnie? Kto? Co za głupota, żarty żartami, ale naprawdę mamy inne spawy. Ale, rzeczywiście, miejsce dość pustawe, można zgubić. Do diabła, co za bzdura, jacy z nas agenci?

To nie czasy Stirlitzów — elektroniczny sprzęt wyłapie cię bez „ogona” nawet w środku Sahary!

Co on tam nawymyślał, na tym swoim Pamirze? Malanow poczuł strach i rozdrażnienie.

Wściekle szorował szczotką tam i z powrotem, wywołując drewniany odgłos przy uderzeniu w półki dwudziestoletnich mebli. Coraz bardziej podniecony myślał: Bawi się?

Nawalanki? Ale tak naprawdę powtarzał w duchu: Zaczęło się. Zaczęło się. Zaczęło się.

Właśnie niedorzeczność sytuacji, jej wyraźnie halucynacyjny charakter najlepiej świadczył o tym, że to jest to. Zaczęło się.

Nie od razu uprzytomnił sobie, że trzeba spojrzeć na zegarek.

Zostało mu trochę więcej niż trzy godziny.

W ryku odkurzacza zaginął hałas otwieranych drzwi i w korytarzu pojawiła się obwieszona torbami i pakunkami Irka. Malanow rzucił szczotkę i pobiegł odebrać torby i pakunki.

— Beee! — głośno zabeczała nieco zdyszana Irka. — To przyszła wasza mateczka, przyniosła wam mleczka!

W łazience Bobka z oddaniem prał koszulkę — nie wiadomo — swoją czy Malanowa.

Tarmosił ją w powietrzu jak węża i jako żywo kojarzył się Malanowowi z Laokoonem; krople leciały.

10. …nigdzie nie pojadę. Nigdzie. Jeśli rzeczywiście jest mi drogi rozum i życie. Nie chcę i nie mogę ryzykować. I nie widzę sensu. Koniec z tym, koniec. Pchać się w takie zadupie w taką pogodę… Po co? Odetnij ogon… Nie mam ogona, nie mam!!!

Nie, bez żartów, to rzeczywiście niebezpieczne. Jeśli to, co się dzieje, jest świadome, to znaczy, że nacisk może się wzmóc; a to znaczy, że jest niebezpieczne. Bo gdyby nie było niebezpieczne, to nie miałoby żadnego odniesienia do rzeczywistości, więc byłoby bezsensowne.

Nigdzie nie jadę.

Tylko że Fil… Jak on żył przez te lata? Gdzie? Co się z nim działo?

Może jest chory?

Może prosi o pomoc?

Jaką mam gwarancję, że dobrze przetłumaczyłem ten bełkot, ten świstek? Skąd mi przyszło do głowy, że to list od Wieczerowskiego? Nigdy nie był psycholem czy szpiegomanem, żeby pisać takie bzdury. Może to rzeczywiście zabawia się jakiś szczeniak z sąsiedztwa, może jakaś dziewczyna uderza do Bobki, a ten się wstydzi przyznać. Ja, dureń, będę się po nocy pchał w takiej ohydnej mżawce na drugi koniec miasta, na wygwizdów… a Fila tam nie będzie! Boki zrywać!

Ale w takim wypadku, uczciwie mówiąc, muszę to wiedzieć na pewno. Czy to Fil, czy fiki — miki… Diabli. Niech mi będzie wybaczony ten kalambur. List od Wieczerowskiego czy bzdura niewarta uwagi. Jeśli nie wyjaśnię tego do końca, nie będę w nocy spać. Dojadę, nie roztopię się.

Tym bardziej że od Pionierskiej mam bezpośrednią linię. Czy może bliżej od Czarnej Rzeczki?

Zupełnie nie wyobrażam sobie, jak załatwić resztę drogi. Pokonam się… Przekonam się, do diabła! Znawca języka rosyjskiego się znalazł, czyściciel dosłownych przekładów.

Nie jestem mówcą ni oratorem… Czyje to? Wyleciało z czachy, a dobrze to wiedziałem. Dowiem się pewnie, że żadnego Wieczerowskiego tam nie ma i z czystym sumieniem wrócę do domu. To nie jest tak daleko. Głuchow jest ode mnie starszy, a już od rana spaceruje.

Odświeżył, powiada, głowę.

Nie trzeba się przekonać. Że nic nie zagraża. Trzeba koniecznie się przekonać.

Po prostu zbieg okoliczności, po prostu wygłup — Nic się nie zaczęło, słyszycie? Nic się nie zaczęło jak zwykle!

A jeśli to rzeczywiście Fil… To znaczy, że jest chory. Coś się z nim stało.

Pewnie przez te wszystkie lata coś się z nim działo i teraz mnie wzywa. Potrzebuje pomocy.

Trzeba mu po móc.

Nie mogę nie pojechać, po prostu nie mogę.

A jeśli nam coś grozi — muszę to wiedzieć na pewniaka Muszę być przygotowany na wszystko, muszę wiedzieć dokładnie, co w końcu się wydarzyło i czy w ogóle się wydarzyło. Nit będzie lepszej okazji. Nie będzie lepszego sposobu.

Ale ani słowa…

11. …pytająco odwrócił się do ojca.

— Naprawdę tak bardzo musisz dzisiaj iść do Wołodki?

— No… A bo co, tato?

— Rozumiesz, ja też muszę wyjść wieczorem na jakieś trzy godzinki i nie chciałbym, żeby mama zostawała na długo sama — To coś nowego! Coś ty, tato? Złodzieje chodzą tylko na pewne cynki. Do nas nie zwabisz ich nawet półlitrem!

— Synu, nie rób sobie jaj! Chcę, żebyś posiedział w domu. Chcę, żebyś był dzisiaj z mamą, żebyście mieli na siebie oko — Ale numer… — Z powodów wyższej politycznej konieczności. To nie jest eskalacja ogólnych działań reżimowych, obiecuję.

— Czy ty mnie prosisz? — tonem skazańca sprecyzował Bobka. — Tak. Proszę.

Syn odwrócił się.

— Dobrze — powiedział mężnie. — Zum befel, panie blokowy.

— No i wspaniale. Nie gniewaj się.

— Co się mam gniewać. — Bobka szarpnął ramieniem. — Oddać forsę?

— Po co? Zostaw sobie. Przyda się innego wolnego dnia albo kiedy tam zechcesz iść grzać do tych swoich potworów… — One są Wołodki, a nie moje — powiedział Bobka, nie odwracając się.

Malanow przemilczał to.

— Chłopcy! — rozległ się z kuchni głos Irki. — Niewdzięcznicy! Obiad stygnie!

— Idziemy? — zapytał Malanow.

— Trzeba wtrząchnąć… Przez przedpokój na spotkanie im uderzał apetycznie zapach dopiero co zdjętej z ognia ogórkowej. Kalamusiek już krzątał się po kuchni z zadartym ogonem — ocierał się o nogi Irki, kręcił się wokół nich po skomplikowanej orbicie jak elektron wokół jądra atomowego, i stękał z nadmiaru uczuć. Talerze stały w gotowości, a zarumieniona od gotowania Irka gościnnie machała chochlą.

— Do ataku, Bobka, do ataku — powiedziała. — Bo, jak rozumiem, zaraz wychodzisz.

— A jak nie wychodzę, to nie dostanę obiadu? — zapytał Bobka. — Nawiasem mówiąc, nigdzie nie idę, ale obiad zjem.

— Przecież wybierałeś się w gości.

— Rozmyśliłem się.

Irka podejrzliwie zmarszczyła brwi.

— Źle się czujesz? Gardło?

— Dlaczego od razu gardło? Po prostu rozmyśliłem się! Mam ciekawą książkę, nie mogę się oderwać.

W pokoju odezwał się telefon.

— Oczywiście — powiedziała Irka — jak tylko do stołu, to od razu telefon.

— Nie odbierajmy — zaproponował Malanow. Dzisiaj szczególnie bał się wszystkiego.

Zwłaszcza teraz, kiedy za pół godziny miał wyjść.

Irka prychnęła.

— Ja jestem za. Ale któryś z was nie wytrzyma.

— To międzymiastowa — pierwszy uświadomił sobie Bobka. Telefon starał się jak mógł. Za oknem jakby zmierzchało.

Z powodu mżawki powietrze było gęste, szare, domy naprzeciwko były raczej wyczuwane niż widoczne, a zewnętrzne szkła pokryły drobniutkie kropelki wody. Szyby stały się mętne. Mentne.

Odbiorę — powiedział Malanow.

Podniósł słuchawkę i nie od razu uświadomił sobie, dlaczego dobiegający po jego „Tak?” głos wydaje mu się znajomy.

— Mitka?

— Tak… Kto mówi?

— Nie poznajesz, zarazo?

I rozległ się znajomy od dzieciństwa gardłowy, jakby pociągnięty tłuszczykiem śmiech.

To był Weingarten.

— Walka… Boże, Walka, skąd dzwonisz? Gdzie jesteś? Przyjechałeś czy jak?

Nie, nie było życia. Tylko na jakieś mgnienie, jedno, jedyne, Malanow zatchnął się z niespodziewanej radości; w duszy eksplodował różnokolorowy fajerwerk i natychmiast zgasł, tylko ciężkie ciemne skrzepy poleciały na boki, a w środku, w osierdziu, w sercu pozostały słowa: Zaczęło się. Takie przypadki się nie zdarzają. Zaczęło się. Takie przypadki się… — Stary, ty zupełnie nie zmądrzałeś! Czego ja tam u was zapomniałem?

Słychać było lepiej, niż gdyby Weingarten dzwonił z sąsiedniego mieszkania, i nie trzeszczało ni cholery.

— To ty z Tel Awiwu? Znowu tłusty śmieszek — Jednego ideokratycznego państwa spokojnemu Żydowi wystarczy na całe życie, stary. Aż nadto! Drugiego nie potrzebuję!

Teraz dał się słyszeć w jego głosie lekki obcy akcent. Leciusieńki. Wszystko po staremu, nawet głoska „r”, bez której aktorzy za skarby nie mogliby grać Anglosasów, była normalna, petersburska, ale intonacja… rytm zdań, podnoszenie tonu i opuszczanie… „Aż nadto”

zadźwięczało raczej jak pytanie: — Aż naaadto?”

— Poczekaj, Walka, nie rozumiem… Co ty, przyjąłeś zasadę..proszę mi dać, panie naczelniku, inny globus”?

— Na pewno drugą półkulę. Stany Zjebnoczone. Tam… to znaczy tu… wszyscy są zjednoczeni!

— Walka, coś ty, nachlałeś się?

— Ile byś nie pił, Rosjaninem nie zostaniesz — uchylił się od odpowiedzi Weingarten. — Tylko nie wciskaj mi, że ty się nie nachlałeś! No bo co: nooormalka! Niedziela!

W takim dniu Stirlitz bardzo chciał czuć się radzieckim oficerem! Malanow nie mógł powstrzymać się od śmiechu.

— No i co u ciebie?

— W sezonie się nudzę — niezbyt jasno odpowiedział Weingarten, ale po sekundzie milczenia ponuro wyjaśnił: — Słońce słońce… Palmy przeklęte… Plus trzydzieści w cieniu, rozumiesz, a wpadnę tylko do speluny: pełno rosyjskich wódek i reklamka się jarzy: „Najlepsza prosto z mrozu!” Idioci… Ach, po co dzwonię, stary! Zrobiłem ci prezent z okazji dnia zwycięstwa.

— Jakiego zwycięstwa? — osłupiał Malanow.

— W historycznej ojczyźnie, jak widzę, wszyscy zupełnie sfiksowali od tej pierestrojki… czy co wy tam dzisiaj macie. Może Rosjanie mają już to w nosie, ale Żyd zawsze się cieszy.

Zwycięstwa nad faszystowskimi Niemcami, ty dupo wołowa! My tu ze Swietką… Właśnie, pozdrowienia i ukłony od Swietki, oczywiście.

— Wzajemnie — powiedział Malanow.

— My tu ze Swietką świętujemy w ogóle wszystkie radzieckie rocznice. I dwudziestego trzeciego lutego, i ósmego marca, i chcesz, to się śmiej, siódmego listopada… Ubaw po pachy, ty tam w Sowdepii tego nie zakosztujesz! Więc tak. Możesz to rozumieć, jak chcesz, ale wykończyłem tu swoją rewertazę. Pięć lat orałem jak na Syberii, ale wykończyłem.

Teraz na wiosnę. I żadna zar-raza mi nie przeszkadzała. Ani jedna zaraza, ani jednego razu!

Malanow zgarbił się. Wiedział, jak to rozumieć, ale nogi i tak mu zmiękły. Być może właśnie dlatego, że wszystko tak ładnie się potwierdzało. Przysunął sobie krzesło, usiadł.

— Może i rzeczywiście poślą na Nobla, jak mi się kiedyś marzyło… Chodzą takie słuchy. Ale nie po to dzwonię. Nie żeby się pochwalić, to znaczy pochwalić też… Chcę ci to powiedzieć.

Tylko wyprostuj uszy i nerwy, słuchaj pojętnie i spokojnie.

— Słucham — powiedział Malanow i popatrzył na zegarek — Nie ma życia. Pierwszy raz od ośmiu lat zadzwonił przyjaciel z tamtego świata, a tu trzeba zerkać na zegarek.

— Chcę, żebyś nogi w ręce wpakował i przyjechał tutaj pracować.

— Walka, nie rozśmieszaj mnie.

— Już zacząłem obmacywać tu kogo trzeba. Obywatelstwa-śmatelstwa i zielonej karty od razu nie obiecuję, ale będziesz miał kilka lat na rozbieg. Tu, w Kalifornii. Ty też wykończysz tu co tylko zechcesz. Zdradzę ci sekret.

— Zdradź — powiedział zmęczony Malanow.

— Ale najpierw pytanie. Kiedy obracałeś w mózgu te swoje M-kawerny, to o czym myślałeś?

— Jak to? Właśnie o nich myślałem. — A poza tym?

— Poza tym o wielu rzeczach… — Nie próbuj mnie robić w wała! Mów mi tu jak na spowiedzi: myślałeś, bandyto, o szczęściu ludzkości? Że niby wystarczy, żebym zrobił to odkrycie, to wszystkie narody staną się bratnią rodziną, o kłótniach zapomną, brzuchy napełnią… i tak dalej. Było tak?

— Nie wiem — uczciwie odpowiedział Malanow.

Pomyślał: Pewnie było. Walka bardzo precyzyjnie wychwycił subtelności. Wprost, oczywiście, nie myślałem tak, ale gdzieś tam w móżdżku mieszkała zapewne od małego wchłonięta i pewnie do dziś nie wykorzeniona, tylko wepchnięta gdzieś w głąb iluzja, wiara i nadzieja: zasadnicze odkrycie jest w stanie zasadniczo zmienić życie na lepsze.

A to znaczy, że pracował nie tylko z powodu dziecięcej, niepokonywalnej ciekawości, sądził, że wybebeszy świat jak lalkę i zobaczy, co ma tam w środku, nie dla korzyści czy potwierdzenia własnej wartości — chociaż oczywiście i ciekawe to aż do szału, i chciałoby się utrzeć wszystkim nosa.

A myśli pchają się, z przyjemnością odnotowujesz, że własna genialność staje się faktem, i oklaski się marzą; ale najmocniej marzą się jakieś zupełnie nieokreślone, jakieś pozytywne wstrząśnienia wszechotaczającego eteru. To wystarczyło, żeby mnie… — A ja jestem pewien, że tak było. Ty jesteś radziecki człowiek, czysty jak kryształ! Ciebie już w przedszkolu nauczyli, że wszystko, co robisz, powinno sprzyjać postępowemu ruchowi postępowej ludzkości w kierunku lśniących szczytów. Bo Jeśli nie będzie sprzyjać, to nie warto tego robić. Dobrze mówię, stary?

Malanow uśmiechnął się bezsilnie.

— Dobrze.

— Nie mogło być niedobrze. Ja też przez to przeszedłem. Kiedy nie ma umiejętności ani możliwości ulepszania własnego życia według własnych potrzeb, wcześniej czy później zaczynasz marzyć o szczęściu powszechnym. Przecież przy szczęściu powszechnym moje szczęście, ale frajda, powstanie automatycznie! Na dodatek będzie to bezpieczne, nikt nie będzie zazdrościł, ani rzucał kłód pod nogi, wszak wszyscy będą szczęśliwi… — Weingarten odchrząknął przeciągle, albo oczyścił nos, albo wyemitował jakiś nie znany Malanowowi kalifornijski wykrzyknik. — Więc zapomnij o tym wszystkim, stary, rozumiesz?

Jeśli chcesz coś osiągnąć, zapomnij o tym natychmiast. Właśnie teraz, póki z tobą gadam. Nie wiem, czy to jest tam u was możliwe. Mnie się tu udało. Dopiero kiedy się od tego uwolniłem, dopiero wtedy zrozumiałem, jak byłem tym przesiąknięty. Dlatego ryzykuję stwierdzenie, że ty, stary, jesteś tym również przesiąknięty. W o wiele większym stopniu niż ja. Posłuchaj więc: Nie wiem, w czym leży problem… A ja wiem, pomyślał Malanow.

— …ale należy myśleć, o czym tylko chcesz, tylko nie o tym. Stawiaj przed sobą, jakie chcesz cele, byle nie te. Pieniądze, premie, własną fabrykę produkującą prezerwatywy z M-kawern, zawał konkurenta, nowy samochód dla żony, szacunek, dziewczyny, jachty i Sandwichowe, kurna, Hawaje, ale tylko nie komunizm. Wtedy wszystko ci wyjdzie. Więc jeśli obiecasz pracować pod takim warunkiem, to góry tu przewrócę i wyciągnę was wszystkich, wszystkich, obiecuję, Mitka. Myślisz, że zapomniałem o was? O, takiego!

W słuchawce coś stuknęło; prawdopodobnie Walka, chociaż nikt go nie widział, odruchowo uderzył dłonią w wewnętrzną stronę łokcia i omal nie upuścił słuchawki.

— Rozumiesz? Obiecuję! Ale i ty obiecaj! Przecież jesteś łebski facet! Jeśli dobrze sobą pokierujesz, odpadną wszyscy — Weingarten zamilkł. — Czego milczysz i dyszysz, jakbyś zobaczył białogwardzistę? Parszywy konformista ośmiela się radzić dumnemu wnukowi Słowian? To ciebie szokuje?

— Ty tam na wolności, według mnie, trochę się zawinąłeś na swoim żydostwie.

— pewnie, że tak — zaburczał Weingarten. — W demokracji wszystkie manie i schizy rozkwitają bujnie jak kwiecie. Obficie. Wiadomo, że tak jest najlepiej. Ja, pionier bohater, przed obliczem swoich towarzyszy obiecuję: stać według wzrostu, chadzać w szeregu, ssać według rozkazu drużynowych, nigdy nie posiadać cech narodowościowych ani płciowych… Dobra, pogadamy o tym, jak przyjedziesz. Nawiasem mówiąc, tutaj też jest antysemitów powyżej dachu.

Tak więc będziesz miał przed kim się wyżalić.

— Walka, ty pijany kretynie, nie denerwuj mnie!

Weingarten zarechotał zadowolony.

— No, teraz słyszę normalną mowę. Bo wcześniej jakbym rozmawiał nie z człowiekiem, lecz z niewyrośniętym cherubinem. Nie wiadomo: słyszy mnie czy tylko słodkie dzwonienie rozlega się we łbie. Kacową… to znaczy duchową tęsknicą wiedziony do ojczyzny jam zadzwonił i nie wyrośnięty cherubin mi się pokłonił! Zrobimy tak. Nic mi teraz nie odpowiadaj. Zadzwonię za kilka dni. Myśl. Dobrze pomyśl, Malanow! Takiej szansy więcej nie będzie! — I nagle dodał całkiem cicho, zupełnie inaczej: — Słowo honoru, Mitka. Naprawdę chcę ci pomóc.

I… bardzo się stęskniłem.

Malanow przełknął spazm w gardle. Potrząsnął głową.

— Rozumiem, Walka — powiedział równie cicho i trochę zachrypniętym głosem. — Dziękuję.

— Dziękuję kieliszka nie napełni! — niespodziewanie rozjuszył się znowu Weingarten. — Nie potrzebuję twojego dziękuję, tylko tego, żebyś tu był i zrobił coś sensownego!

— Pomyślę.

— No to dobrze — znowu cicho rzekł Weingarten. Milczał chwilę, ciężko dysząc.

Zapytał: — Widujesz kogoś?

— Kogo? — odruchowo zapytał Malanow, chociaż od razu zrozumiał, o kim mowa.

— Kogoś… z nas.

— Tylko Głuchowa. Wczoraj się nieźle napiliśmy. A tak w ogóle to tylko w szachy gramy… — Co ty, do partii starych się zapisałeś, Malanow? Oj, nie pozwolę ci na to. Nie pozwalam!

A… tego… — Fila?

— Tak. Wieczerowskiego.

— Nie, nic o nim nie wiem.

— Jeśli nagle się pojawi, to trzymaj się z daleka — nieoczekiwanie powiedział Weingarten.

— To jest… trzeci typ. Nie ty i nie ja, lecz… fanatyk. Kapłan czystej nauki, dręczyciel psów i królików. Jak on wtedy nas z tobą owinął… jak zwierzątka doświadczalne! Nigdy mu tego nie wybaczę. A jak odgrywał takiego nie do ruszenia! Wszyscy siedzimy równi, ocipiali, a on jak gdyby nigdy nic obdarza nas radami. „Mimo wszystko potrafię panować nad sobą, biedne moje baranki, zajączki — pączki!” — ironizował niemal ze złością. — Znalazł się Tarkwiniusz Pyszny… Z ciebie też zrobi albo królika, albo dręczyciela, a królikami staną się twoi bliscy, już to przerabialiśmy.

— Walka… u ciebie też coś… się działo?

— Ni cholery! — wściekł się Weingarten. — Ja jestem normaaalnym konformistą!

Mnie ta wasza boska prawda potrzebna jak Iljiczowi kibel w mauzoleum. Ja pracuję z przyjemnością, rozkoszuję się materialnymi wynikami mojej pracy i nikt mnie nie rusza.

Wszystkie prawdy, Malanow, nabierają sensu tylko wtedy, gdy zaczynają poprawiać byt, rozumiesz?

No, to wszystko, stary. Pamiętaj, co powiedziałem. I myśl, myśl, myśl!

— Przekaż swoim pozdrowienia!

— Obowiązkowo. Ściskam! I rozłączył się.

Przez kilka sekund Malanow siedział nieruchomo, ciągle trzymając słuchawkę przy uchu.

Potem zdecydowanie odłożył ją na widełki owiniętego taśmą izolacyjną, trzykrotnie już rozbijanego aparatu i wstał.

— Wylałam twoją ogórkową do garnka — rzekła Irka, gdy wszedł do kuchni. — Zaraz odgrzeję. Kto tam się na ciebie zwalił?

— Głuchow — powiedział Malanow. — Zapraszał na klina.

— A sygnał był jak z międzymiastowej — zdziwił się Bobka.

— Mnie też się tak wydawało. Nie, to swoi. Ireczko, zaraz wyjdę na jakieś trzy godziny… ale nie do Głuchowa, nie bój się.

ROZDZIAŁ 4

12. …wiście, nabity jak diabli, Malanow ledwie się wcisnął. Zamierzał nawet przepuścić ten i czekać na następny — jeśli długo autobusu nie ma, istnieje szansa, że za chwilę przyjadą dwa albo nawet trzy pod rząd, tak głosi ludowa mądrość; ale Malanow i tak już był spóźniony. Poza tym chciał jak najwcześniej wrócić do domu. Bardzo chciał. Przeczucie nadchodzącego nieszczęścia zgniatało skronie, lodowym językiem lizało serce, które, odskakując, opuszczało takty. Przekonać się i do domu. O czym się przekonać? Nie wiedział. O czymkolwiek.

Walka więcej nie zadzwoni. Może nawet już żałuje, że dzwonił.

A może i nie, może rzeczywiście się stęsknił. I ta jego pamiętna swoboda, doprowadzona teraz do kwadratu, do sześcianu. Czy jest niewymuszona? Pewnie wręcz przeciwnie, wynika z niepewności, jak rozmawiać.

Ale dlaczego ani razu nie napisał — ani listu lub choćby przynajmniej widokówki?

Bo ja nie wiedziałem i nadal nie wiem, na jaki adres w razie czego pisać listy. A mój adres się nie zmienił!

Weingarten zniknął na osiem lat i nagle — proszę bardzo! Może jednak coś się stało, tylko on się nie przyzna… Jak to się wszystko zabawnie potwierdza! Tak. Bardzo zabawnie. Jeśli teoria wykazuje nawet najmniejsze przewidywalne możliwości, nie jest wyłącznie majaczeniem. Czyli… — Proszę skasować mi bilet.

— Nie mogę, przykro mi. Nie podniosę ręki.

Zuch, Walka. Zrobił jednak… Pewnie dostanie Nobla. Dobrze by było.

Prędzej do domu.

W ciężkim powietrzu nabitego po dach autobusu, wolno i z wysiłkiem jadącego po kałużach, obrzydliwie śmierdziało siwuchą z cebulą; z tyłu na Malanowa ktoś naparł i boleśnie wbił pod łopatkę jakiś ostry kant. Malanow zaczął się wiercić, wić jak robak, aby przepuścić kant obok siebie.

— Czego szturchasz, baranie? — ktoś zapytał niewyraźnie, ale głośno. — Jak zara pchnę, to kości nie pozbierasz.

Malanow nic nie odpowiedział i nie odwrócił głowy.

— Czego się gapisz? — zapytał ten ktoś i mocniej nacisnął. — Może pogadamy? No to wyłaźmy z tego pierdolnika, możemy se wyjaśnić?

Malanow milczał.

— Ale baran!

Malanow milczał. Podskakując na koleinach zmasakrowanego asfaltu, przeciążona blaszana trumienka wlokła się przez wilgotną mgłę. Ubici i sklejeni w jednolitą niczym żabi skrzek masę, pasażerowie ponuro, zgodnie podskakiwali razem z nim — jedni w półprzysiadzie, inni niemal uwieszeni na poręczach — różni nieszczęśliwi ludzie.

— Milczysz? Pewnie jesteś za Gaj darem, boś sie tak nadmuchał? Nic to, na jesień wszystkich was po obozach rozpier…

13. …wyskoczył z autobusu przystanek za wcześnie i przyszło mu z pół kilometra brnąć po błocie na piechotę. Wilgotny wiatr przenikał aż do kości. Z prawej ciągnęło się koszmarne pustkowie rozjeżdżone przez traktory i buldożery, całe w gliniastych pagórach i kałużach, z ogryzkami betonowych płyt i splotów zardzewiałego drutu wyrastającego z ziemi obficiej niż piołun; za pustkowiem niewyraźnie piętrzyły się w zgniłej mgle bloki mieszkalne.

Z lewej ciągnął się nie mający końca betonowy płot. Mogła się za nim mieścić cała rakietowa baza, a może po prostu przechowalnia warzyw; ale w pewnej chwili płot przerwała podniszczona, przekrzywiona buda z żelazną zatrzaśniętą bramą z boku i Malanow z wypłowiałego szyldu na budzie dowiedział się, że znajduje się tu ni mniej, ni więcej, tylko „Spółka akcyjna Lakon”. Z drugiej strony powierzchni spółki akcyjnej widniały w mokrym zmierzchu gołe drzewa; najpewniej był tam cmentarz. A z przodu i z prawej kanciastymi ciemnymi blokami wznosiła się mroczna, stopniowana jak budowle Tenochtitlanu fabryka.

Malanow doszedł do przystanku, na którym powinien wysiąść o szóstej siedem, gdyby lepiej się zorientował. Na przystanku nie było nikogo i w ogóle nie było widać żywej duszy. Do fabryki miał sto metrów; między przystankiem i fabryką ciągnęły się przysadziste garaże, również w jakimś militarnym stylu, jakby na poły wtopione w naszpikowaną szlaką i odłamkami glinę. Na ślepej ścianie pierwszego garażu widniał niemal konieczny na każdym dzisiejszym śmietniku napis kredą „Jelcyn Judasz” z towarzyszącą faszystowską swastyką. Syczał wilgotny wiatr. Teren akurat do kręcenia filmu grozy — albo o holocauście… No to tyle. Warto było tyle się wlec, żeby się przekonać… O czym?

Malanow oparł się zwilgotniałym na plecach płaszczem o gofrowaną blaszaną ścianę przystanku. A gdzie przystanek w przeciwnym kierunku, żeby dojechać do metra?

Aha, tam. Jak najprędzej do kochanej stacji Park Zwycięstwa. Przynajmniej jakaś cywilizacja.

Światła się świecą. Ludzie… Dopiero co, dosłownie dopiero co, ludzi było za dużo — w metrze, na przystanku, w autobusie… A teraz nie ma ich zupełnie. Wymarli. Martwa ziemia pod martwym niebem. Dwie pustynie odbijają się jak w lustrze… Tyle że z nieba, na szczęście, nie sterczą druty i nie sypią się żelazobetonowe odłamki. Takie coś to umiemy tylko my.

Królowie stworzenia. Nie ma Wieczerowskiego.

Nie ma Wieczerowskiego.

Jak zimno.

Nie ma.

No i dobrze. Teraz można wracać do domu. Jak dobrze będzie w domu, ze świadomością, że to wszystko sam sobie wymyśliłem i że to po prostu nieporozumienie albo żart.

A może Fil szedł tutaj, ale nie doszedł? Może coś się z nim stało w ostatniej chwili? Przecież bał się kogoś… czegoś… Może pospacerować po tym wygonie?

Może… leży tu gdzieś… obok? I nawet nie może zawołać?

Nie, to już idiotyzm. Szukać nie wiadomo gdzie, nie wiadomo po co, bez cienia pewności, że to w ogóle ma sens… Po tym koszmarnym błocie! Malanow, nie wariuj.

Samo LOMO. Czyli nie na przystanku. Na terenie fabryki? Ale jak tam wejdę? A on?

I gdzie tam szukać?

Może najzwyczajniej przy samym ŁOMO? Nie na przystanku, lecz obok budynków… Malanow odepchnął się ramieniem od blachy i poszedł w kierunku budynków, wzdrygając się od łaskoczącego po żebrach ziąbu i starannie patrząc, gdzie postawić nogę. Wybór był nieduży: kałuża — błoto, kałuża — błoto; błoto było gęste, lepkie przeciągle cmokało i niechętnie oddawało stopę, co krok usiłując zassać obuwie.

Mętny ciemny kontur znajdował się w samym środku szarego kisielu tworzącego niebo, a do ściany zostało ze dwadzieścia metrów, kiedy zza jednej z betonowych podpór, na których opierały się szeregi okien pierwszego piętra — i nie dało się nawet w duchu nazwać tych betonowych słupów wykwintnym architektonicznym słowem „kolumna” — wyszedł człowiek.

Nie przypominał w niczym Wieczerowskiego. Wielodniowa ruda szczecina na zapadniętych policzkach; długa łysina, dzieląca dwie kępy rudosiwego mchu nad uszami; szerokie, pomarszczone, łuszczące się czoło; zachlapany dawno temu zaschniętą już brązową farbą, przeżuty płaszcz bez połowy guzików, pod nim gruby sweter z wysokim podartym kołnierzem… Spodnie ozdobione glinianymi zaciekami. Mroczny, zastraszony, przez cały czas wypatrujący miejsca, z którego przyjdzie cios. Spojrzenie przypartego do muru. Menel.

Zbieracz butelek po śmietnikach. Strach patrzeć.

— Wiedziałem, że przyjdziesz — powiedział człowiek. Przeziębiony, zachrypnięty głos.

Kilka sekund stali nieruchomo, potem objęli się. Fil pachniał również jak menel.

Zastałym nieporządnym brudem i nie pranym ubraniem, noclegami na strychach… — Boże, Fil! — wykrztusił Malanow. — Co się z tobą dzieje? Gdzie żyjesz?

— Nieważne — uciął Wieczerowski i zabrzmiało to jak kiedyś: ani cienia wątpliwości, tylko ta rudosiwa pewność, że skoro powiedział „nieważne”, to znaczy, że jest to nieważne.

— Nie masz gdzie mieszkać, Fil? Przecież u nas… — Poczekaj, Dima, nie miotaj się. Nie potrzebuję niczego. — Przez chwilę gryzł wysuszoną na wietrze, obsypaną czarno — krwawymi kleksami wargę. — Napisałem ten idiotyczny liścik i przywołałem cię tutaj, dlatego że nic lepszego nie mogłem wymyślić. Nie jesteśmy szpiegami, nie mamy doświadczenia.

Malanow milczał.

— Ale koniecznie muszę porozmawiać z tobą sam na sam, miejskiego hałasu… I żeby nikt o tym nie wiedział. Mam nadzieję, że nic nie wypaplałeś Irinie?

— Nie — cicho odpowiedział Malanow. — Wcale nie miałem pewności, że dobrze zrozumiałem.

— A jakbyś miał, wypaplałbyś?

Malanow zebrał myśli. Wieczerowski zmienił się. Zapewne najbardziej z nich wszystkich.

Być może bardziej niż wszyscy oni razem wzięci. I nagle w pamięci pojawiły się słowa Walki.

Takie przypadki się nie zdarzają.

Groza znowu liznęła serce.

Fil, przyjacielu… — Gdybym miał — cicho rzekł Malanow — powiedziałbym. Wieczerowski skrzywił się pogardliwie.

— Dawno jesteś w Piterze?

— Nieważne.

— A co jest ważne? Pauza. Potem: — Mam nadzieję, że się nie śpieszysz?

— Żartujesz? Specjalnie tu przyjechałem! I w ogóle, Fil… Co się z tobą dzieje?

Jesteś zdrowy? Dlaczego nie przyszedłeś do nas? Na przykład jak liścik wrzucałeś do skrzynki… i w ogóle… jak przyjechałeś, od razu trzeba było…!

— Nie trzeba było — rzucił Wieczerowski.

Malanow zamilkł. Wieczerowski patrzył spode łba, zimno i obco.

— Nikt nie może wiedzieć, że się spotkaliśmy. Nikomu nie mogę teraz wierzyć.

Właściwie nawet tobie… Po prostu nie miałem wyboru i… prawdopodobieństwo twojej zdrady jest najmniejsze. Nie sądzę, żebyś to był ty. Ciebie jako ostatniego bym podejrzewał.

Masz zbyt mało wybujałą fantazję. Już wtedy dziwiłem się, jak mogłeś wpaść na M-kawerny.

— Jakoś mogłem — cicho powiedział Malanow.

— Wiele zrozumiałem — oświadczył Wieczerowski. — Wiele zdążyłem zrobić. Zebrałem olbrzymi materiał.

Malanow uśmiechnął się i od razu poczuł, że w tym uśmiechu jest obecny wstrętny i zupełnie niepotrzebny w tej chwili oacień przypochlebiania się, ale nic nie potrafił z tym zrobić.

Rozpaczliwie nie podobała mu się tonacja tej rozmowy, to była przyjacielska. Nie była to nawet tonacja zwierzenia. Na leżało ją zmienić za każdą cenę.

— Wyobrażani sobie, jakie cuda widziałeś.

— Tak… cuda… Wiele było różności. Nawet wam się nie śniły, biedne moje baranki, kotki — pieski… Zamilkł.

Opadał zmierzch. W oddali, ledwie przeświecając przez wodnistą zawiesinę, okna zanikających domów rozjarzyły się ciepłem. Wyjąc tak, że słychać było na kilometr, pod mętną latarnię podjechał i zatrzymał się świecący wewnątrz zgnilizną, niemal pusty trolejbus. Cała ludzka kasza została odcedzona na poprzednich przystankach; tu, w tej błotnistej tundrze, złożył tylko kilka jaj i kiwając się spazmatycznie, ponownie ruszył.

Wieczerowski nieufnie odprowadzał spojrzeniem tych, którzy wysiedli, póki nie zniknęli we mgle. Wtedy przeniósł wzrok na Malanowa. Nieufność została w jego spojrzeniu.

— Im dalej się osuwałem, tym intensywniejsze stawało się przeciwdziałanie. Byłem na to przygotowany, ale zupełnym zaskoczeniem było jego ukierunkowanie… dosłownie świadome.

Jak gdyby ktoś umyślnie się naigrawał. Stopniowo doszedłem do wniosku, że świadomie próbuje mi przeszkadzać ktoś, kto posunął się co najmniej tak daleko, jak ja. Długo odpędzałem tę myśl, ale w końcu nie dało się dłużej udawać Greka.

Pauza. Wieczerowski odetchnął. Myślał chwilę. — I chcę teraz cię zapytać, Dimka… Czy nie masz jakichś pomysłów co do tego, kto to może być?

— Świadome i przemyślane przeszkadzanie tobie? — zapytał Malanow i zupełnie nieświadomie uśmiechnął się. — Nie. Nie mam żadnych przypuszczeń.

— Z twojego tonu wnioskuję, że masz jakieś inne przypuszczenia. Opowiesz potem, jeśli zostanie nam trochę czasu.

— Fil, jeśli opowiedziałbyś dokładniej, co już wiesz i co osiągnąłeś, to może mógłbym odpowiadać na twoje pytania w bardziej świadomy i przemyślany sposób.

Wieczerowski znowu długo wpatrywał się w twarz Malanowa, przygryzając wargi. Tak człowiek mógłby patrzeć na chrabąszcza, na motyla, szacując: przyda się do kolekcji czy nie, nabić na szpilkę czy po prostu rozgnieść… Potem powiedział.

— Obejdzie się. Nic to nie da.

Malanow wzruszył ramionami. Wieczerowski nie chciał odtajać. To było straszne. I bardzo nieprzyjemne.

— Co wiesz o naszych? — zapytał Wieczerowski.

Malanow ponownie wzruszył ramionami.

— O Zacharze nic. Z Głuchowem wszystko w porządku, spotykamy się dość często.

— Tak czułem. Godny zespół.

— Tak, akurat. Albo w szachy gramy, albo wódeczki się napijemy… Wieczerowski roześmiał się ochryple.

— Walka dzwonił dzisiaj z Ameryki. Akurat dzisiaj, wyobrażasz sobie? Ale on nikomu nie przeszkadza, możesz być spokojny. Upaja się sobą. Skończył swoją rewertazę. I nikt mu, według jego słów, nie przeszkadzał.

— Weingarten? — Wieczerowski nastroszył się z obrzydzeniem. — Rewertazę?

— Mówi, że tak. Mówi, że zamierzają go wysunąć do Nobla. Może trochę dołożył, przecież go znasz… — Oj, znam! — powiedział z niezrozumiałą intonacją Wieczerowski. — 1 nikt mu nie przeszkadzał?

— Mówi, że nie.

— To niemożliwe.

— Ależ, Fil… Co kupiłem, to sprzedaję.

— Nie ty kupiłeś! — gwałtownie zaoponował Wieczerowski. — Ciebie kupili! Jak głuptasa!

Malanow nie odezwał się.

— Jeśli Weingarten potrafił skończyć pracę, którą powstrzymywał swoim naciskiem Wszechświat, to znaczy, że potrafił jakoś uwolnić się od nacisku Wszechświata.

Czyli jakoś nauczył się kierować tym naciskiem! Ach, Walka, Walka… Taki, rozumiesz, enfant terrible… według siebie!

— Fil, nauczyć się uwalniać od nacisku i kierować naciskiem to zupełnie to samo.

— Co mówisz?

Malanow patrzył w jego rude oczy i przypomniał sobie, jak Wieczerowski — wytworny, mądry, czysty — łagodnie i pewnie mówi, nie wątpiąc ani trochę w swoje racje: Być może z czasem nauczymy się odsuwać ten nacisk w bezpieczne dziedziny, a może nawet wykorzystywać do swoich celów… Przypominał sobie, jak zachwycając się przyjacielem, notował później — Zupełnie prawdopodobne, że Wieczerowski znajdzie kluczyk do rozumienia tej złowieszczej mechaniki, a nawet, być może i kluczyk do sterowania nią… — Za bardzo przywykliśmy do tego — zaczął Malanow — że kolejny poziom rozumienia świata to kolejny poziom jego wykorzystania do swoich celów. A jeśli w tym przypadku jest inaczej, Fil? Nie przyszło ci to do głowy? Zrozumieć można, ale wykorzystywać nie wolno?

Możemy tylko określić się względem tego nowego rozumienia. Tylko ustalić pozycję. Nic więcej.

— Powtarzasz słowa, którymi usiłowałem dotrzeć wtedy do was — odparł Wieczerowski. — Musimy pójść dalej. Na dzisiejszym poziomie to, nad czym tak się rozwodzisz, to nic innego, tylko osłodzona kapitulacja, nic innego.

Malanow milczał, zbierając myśli. I nagle przypomniał sobie, że chciał tylko się przekonać i milczeć, nie odzywać się ani słowem. Ale w istocie przecież milczę, uspokoił siebie.

— Czy można nazwać kapitulacją to, że człowiek godzi się na konieczność oddychania? — zapytał. — Czy szanowałbyś szaleńca… zarozumialca… który poderwałby się przeciw tej konieczności z krzykiem: Dość! Trzeba iść dalej!

— Sofistyka! — Policzkiem Wieczerowskiego szarpnął tik. — Wszystko zależy od sytuacji.

Kiedy człowiek chce przeniknąć do innych światów, gdzie nie da się oddychać, to żeby uwolnić się od tego przymusu oddychania, wymyśla skafander, aparat do nurkowania… — Akurat przeciwnie — miękko odpowiedział Malanow. — Zrobił wszystko, żeby przenieść do tych światów konieczność oddychania.

— Wybacz, ale to bzdura. To oczywiste, że gdyby znaleziono sposób odejścia od konieczności oddychania, to w istotny sposób zwiększyłoby to możliwości człowieka.

— W ten sposób zostanie z człowieka niewiele, co, Fil?

Trudno stać się Bogiem 339 Mnie to nie interesuje. O wiele bardziej interesuje mnie, co jeszcze wiesz o Weingartenie.

Malanow wzruszył ramionami.

— Nic. Obiecał, że zadzwoni za kilka dni… Chociaż, być może, nie zadzwoni. Chce mnie ściągnąć tam, do Stanów… żebym pracował.

Wieczerowski znowu zabrał się do gryzienia czarnych strupów na wargach.

— Zamierza wszystkich wciągniętych do sfery zagarnąć pod swoje skrzydła. Cóż, logiczne.

Pojedziesz?

— Za wcześnie, żeby o tym mówić… Nie sądzę, żeby coś z tego wyszło. — Malanow sam poczuł, że wstrętnie mamrocze, i potrząsnął głową. — Ach, Fil! Nigdzie nie pojadę, coś ty!

— Uważaj — poważnie powiedział Wieczerowski. — Ja ci jeszcze wierzę. Ale jednocześnie byłoby bardzo ciekawe i ważne wiedzieć… Czyżby to naprawdę Weingarten? A Głuchow? — nagle przypomniał sobie.

— Co Głuchow? — zapytał zmęczonym głosem Malanow.

— Nie sprawiał wrażenia, że wie więcej, niż mówi?

— Fil, ty nie pracujesz teraz w KGB?

— Głupi jesteś, Mitka… Przez sekundę brzmiał dawny głos Fila. Malanow natychmiast rozluźnił się.

— Wybacz. Po prostu zadajesz dziwne… bezsensowne pytania. O czym niby wie? O czym mówi?

— Naprawdę nie rozumiesz? — Wieczerowski podniósł głos. — O wszystkich naszych perturbacjach.

— Wczoraj cały wieczór gadaliśmy o naszych perturbacjach. Właściwie on mówił. Ja milczałem.

— Dlaczego?

— Bo jestem tchórzem.

— Ach tak? A masz coś do powiedzenia? — Mam.

— Oho? No to mów.

Malanowowi pociemniało w oczach; na chwilę zniknęła i latarnia na przystanku, i dalekie rozmyte ogniki okien.

Fil patrzył wyczekująco i poważnie. I nieco ironicznie. I niewątpliwie z góry.

Po to tu przyjechałem.

Nie mogę, nie mogę, nie mogę!!! Nie wolno!

Jak on schudł. Ten podarty kołnierz… A przecież zawsze wyglądał, jakby właśnie zakończył five o’clock z królową brytyjską. A płaszcz — cudzy, za duży, wisi jak na wieszaku… Co on wymyślił, jaki świadomy opór? Wrogów szuka, rudy? Przecież zwariuje.

A może już… Czyżby szlachetne dążenie do takiego zrozumienia, żeby można je było wykorzystać, było tylko jedną z form dążenia do podporządkowania? Kiedy podporządkowanie się nie udaje — raz się nie udaje, drugi, trzeci, czwarty — i nie powstają wątpliwości co do możliwości podporządkowania, umysł, sam tego nie zauważając, usprawiedliwia się z dręczenia tych, którzy już wcześniej się podporządkowali, i teraz złośliwie intryguje przeciwko nim?

Jaka koszmarna pułapka… Biedny Fil.

Trzeba to wyjaśnić. Koniecznie trzeba wyjaśnić. On to zrozumie.

— Pewnie będę długo mówił, Fil.

— Postaraj się skracać. Nie wiem, jak twój, ale mój czas jest drogi.

— Postaram się. — Malanow wcale nie był pewien, co z tego wyjdzie. Ani razu nie mówił o tym, ani razu nawet nie próbował przemyśleć tego tak, żeby sformułować wszystko logicznie i konsekwentnie. — Najpierw dwa malutkie lematy. Wierzysz w telepatię?

Na wątłej twarzy Fila natychmiast pojawiło się ironiczne lekceważenie.

— Widzisz, Dima — powiedział Wieczerowski z przesadną uprzejmością. — Jestem, wiesz, uczonym. Operowanie kategoriami wiary i niewiary zostawmy nawiedzonym.

— Dobrze. Powiem inaczej. Wykluczasz możliwość istnienia telepatii?

— Nie zastanawiałem się nad tym. Ale słowo honoru, Dima, wszystkie te latające talerze, podskakiwanie stolików, poltergeisty… — Nie wykluczasz. Dobrze. Ja też się tym nie zajmowałem jakoś starannie, ale nie mogę ze stuprocentową pewnością tego wykluczyć. Istnieje szereg faktów, których nie da się zmieść jednym ruchem. Ale jeśli istnieje jakiś nieznany i nie podlegający naszej świadomości typ postrzegania sygnałów, to dlaczego, powiedz, powinniśmy wychodzić z założenia, że tylko nasze umysły są w stanie generować te sygnały? Jeśli we Wszechświecie zachodzi pewna wymiana informacji… — Tak. Pełny zestaw banałów. Telepatia, przybysze… Co tam jeszcze masz w swoim skarbczyku?

— Nie przybysze, poczekaj. Wszystko, co… Na przykład twoja homeostaza. Na początek.

Jeśli we Wszechświecie zachodzi pewna samoregulacja, sygnały towarzyszące sprzężeniom zwrotnym mogą czasem zupełnie dobrze… czasem, powtarzam, bardzo rzadko… być odbierane przez ludzi. Jako niepewne, nie — werbalizowane, olbrzymie obrazy, do których wątła i przyziemna ludzka świadomość będzie usiłowała przypasować jakieś adekwaty w zwyczajnym obrazowym szeregu. Następnie jeszcze raz nastąpi uproszczenie: przy próbie znalezienia dla tych wtórnych obrazów adekwat słownych, próbie wypowiedzenia ich na głos. Wyobraź sobie… powiedzmy… czerwone przesunięcie. Zjawisko wyraźnie owocujące poważnymi zmianami budowy Wszechświata za miliard lat. Według twojej teorii, zjawisko wyraźnie podpadające pod kategorię zjawisk, które Wszechświat powinien hamować. Znaczy to, że Wszechświat nie może być po prostu nafaszerowany pewnymi sygnałami, na wszelkie sposoby manifestującymi negatywny stosunek do czerwonego przesunięcia. Nie ma w nich emocji, tylko rozkazy typu: zjawisko niosące niebezpieczeństwo; wstrzymać”. Włącza się homeostaza. Ale co się dzieje, kiedy któryś z tych sygnałów wpada nieumyślnie w ten czy inny szczególnie wrażliwy, szczególnym talentem obdarzony ludzki mózg? Sto lat temu, tysiąc lat temu… Od czasu do czasu. Zupełnie nie rozumilejąc, o co w sumie chodzi, człowiek, który odebrał sygnał, Przeżywa koszmarny lęk, nieprzezwyciężalny i na niczym konkretnym nie oparty wstręt do czerwonego koloru. Do tego, co — będąc człowiekiem — odbiera jako czerwony kolor. No i co dalej. — U jednego obraz czerwieni wywoła skojarzenie, powiedzmy, z sygnalizacją uliczną, u drugiego z lampką nad burdelem, u trzeciego z kremlowską gwiazdą. Powstaną zupełnie różne, ale emocjonalnie jednakowo nasycone interpretacje. To się nazywa objawienie. Każde z nich jest zrodzone przez przybyły z zewnątrz emocjonalny wstrząs i jednocześnie przez realia własnej kultury, istniejącej w danym czasie i w danym miejscu.

— A co to ma do rzeczy?

— To, że tak powstały wszystkie religie. Wyjaśnia to, co jest w nich wspólnego, szczególnie co się tyczy powstania świata i innych ogólnych zasad… i jednocześnie to, że po ludzku nie da się ich pogodzić.

— Dlaczego mieszasz do tego religie? — podejrzliwie zapytał Wieczerowski.

— Lemat drugi — odpowiedział Małanow. — Sformułujmy to tak: ilość wytwarzanej informacji jest wprost proporcjonalna do ilości energii, względem której ta informacja powstaje.

W zakres tej energii wchodzi zarówno jej składowa materialna… to znaczy ta jej część, która zgęstniała w postaci cząstek jąder, jak i oczywiście substancje.

— Poczekaj — powiedział Wieczerowski, strasznie poruszając pokrytym guzami czołem. — Nie rozumiem. Wóz przed koniem… Za pomocą której ta informacja powstaje?

— Względem której ta informacja powstaje — powtórzył Malanow. — Posłuchaj, to proste.

— Dziękuję! — zakpił Wieczerowski.

— Poczekaj, nie gorączkuj się. Wyobraź sobie, że siedzisz z zamkniętymi oczami.

Nieważne, jak jesteś utalentowany, jak długo będziesz tu siedział i rozmyślał, wcześniej czy później staniesz przed pewną granicą, poza którą twoje myśli nie mogą się przesunąć. Twoje odczucia dają przecież olbrzymią, ale nie nieskończoną liczbę informacji do opracowania. Żeby zasadniczo zwiększyć efektywność, musisz otworzyć oczy. Zobaczyć pokój, w którym siedzisz.

I wcześniej czy później zetkniesz się ponownie z tym samym problemem: granicą. Będziesz wtedy musiał wyjrzeć na ulicę albo jakoś ustalić, że ściany to nie po prostu ściany, lecz molekuły. I tak dalej… pewnie w nieskończoność. Najogólniej można to sformułować tak: aby podtrzymać proces powstawania informacji, należy wciągać do tego procesu coraz to nowe ilości materii. We wszystkich jej postaciach, rzecz jasna… namacalnej i energetycznej. Odwrotna kolejność. I energetycznej, i namacalnej.

— Przypuśćmy… — ponuro powiedział Wieczerowski. — Ale nie rozumiem, dokąd zmierzasz. To jakieś brednie.

— Być może, Fil, być może. Ale, powiedzmy, dla… dla Wszechświata wyposażonego w zdolności i możliwości, jakie nam się nawet nie śniły, mechanikę procesu można przedstawić nieco inaczej. Najprostszy, najbardziej oczywisty… jeśli jesteś wszechpotężny, oczywiście… najbardziej ekonomiczny i racjonalny sposób zwiększenia ilości materii zużytej do stworzenia owej informacji to zmaterializowanie tej już stworzonej informacji!

Wieczerowski uważnie słuchał, garbiąc się i wpatrując w ziemię. Ale teraz, po kilku sekundach milczenia, wzdrygnął się i wolno, jakby z trudem, podniósł ciężkie spojrzenie i spojrzał na Malanowa.

— Wydaje mi się — rzekł głucho i niechętnie — że już wtedy umawialiśmy się, żeby nie rozpatrywać koncepcji Bozi.

— A niby dlaczego? — zapytał Malanow.

— No tak… — Wieczerowski wyprostował się i przeciągnął, zaciskając i prostując palce w kieszeniach płaszcza. — Nie mamy więcej o czym rozmawiać.

— Poczekaj, Fil, poczekaj. Poczekaj! Bez uprzedzeń! Dlaczego samorzutne powstanie materii wydaje ci się normalne i naturalne, a samorzutne powstanie informacji to obskurantyzm i bezsens?

— Dlatego — wycedził Wieczerowski — że informacja wymaga nosiciela!

— A materia nie wymaga? I co my wiemy o nosicielach? Kto sto lat temu mógł wyobrazić sobie, że cały regał z foliałami można zmieścić na jednym dysku! Wyobraź sobie, że we Wszechświecie odbywa się gigantyczny proces tworzenia. Nie wiem, kiedy i jak się zaczął. Tak samo jak ty zupełnie nie wiesz, kiedy i z jakiej okazji huknął wielki wybuch.

Tak więc właśnie ten proces tworzenia, raz się rozpocząwszy, nie mógł nie wywołać tego wybuchu!

Zobacz, jaka masa wszelakiej różności była już wymyślona, jak żywiołowo przebiegał proces rozszerzania się Wszechświata. Pamiętasz, podczas studiów nogi nam się trzęsły z marzycielskiej pokory, kiedy czytaliśmy o tym, że wyniki zachodzących w pierwszych minutach procesów, kiedy z chaosu czystej energii oddzieliła się najpierw grawitacja, potem neutrino, określiły fundamentalne właściwości naszego świata na całą resztę życia. Ale to tempo… Czy to nie jest dowód na to, że same te procesy zachodziły według jakichś wcześniej powstałych matryc? A teraz?

Nie żyjemy przecież w homeostazie, lecz w rozwijającym się systemie! i właśnie okruchy wypełniającej świat informacji o tym, jak ten system się rozwija, wyłapywali prorocy i usiłowali zawrzeć w objawieniach. Zapewne i do dnia dzisiejszego wyłapują i usiłują, przecież system wciąż się rozwija! Wciąż! Według klasycznej teorii, ładunek elektryczny, barionowe i leptonowe liczby na jednostkę objętości zmieniają się odwrotnie proporcjonalnie do sześcianu wymiaru Wszechświata. Ale dokładniejsze pomiary wykazują pewne dziwne, nie wyjaśnione odchylenie.

Amerykanie nazwali to błędem. Więc właśnie to jest liczbowa charakterystyka intensywności odbywającego się stale intelektualnego procesu, któremu towarzyszy zrzucanie na nasz poziom już opracowanej i zmaterializowanej informacji. Pamiętasz? Sacharow już w sześćdziesiątym siódmym przewidywał niezachowanie barionów, tylko nie potrafił tego wyjaśnić… Malanow mówił i mówił, nie potrafił już się powstrzymać. To, czemu nie dał rady wczoraj alkohol, pokonało dzisiaj współczucie; a teraz zasłony zostały zerwane i w końcu mówił. Od niespodziewanej swobody zakręciło mu się w głowie. W taki sposób dawniej rozmawiali i spierali się. Malanow wyciągnął Wieczerowskiego pod latarnię i znalezioną na przystanku opaloną zapałką kreślił wzory w błocie, nagle przestał się bać; znowu był młody; znowu był bogiem i Wszechświat, mrugając, rozwijał się na jego dłoni.

— Oczywiście, stamtąd nikt nie dyktuje: Mi Wężownika, leć tam! Czarna dziuro w Łabędziu, zaczynaj się zapadać! W ten sposób dreptałby w miejscu, a nie poruszał się do przodu, nie rozwijał z myśli myśli… Na odwrót, zorganizowana materia, samodzielnie rozwijając się według powstałych wcześniej — nawet nie mówię: zadanych, ponieważ najpewniej nie ma tam nawet mowy o tym, żeby, powiedzmy, umyślnie ustalać prędkość światła czy liczbę pi, po prostu pewne wyobrażenia, po — stałe tam, tu przejawiają się jako te czy inne konstanty i prawa… Tak więc, sama materia rozwijająca się według powstałych wcześniej praw odzwierciedlających coś takiego, czego w życiu nawet sobie nie wyobrazisz… dostarcza nam kolejne materiały do rozmyślań… a wyniki tych rozmyślań wpadają tutaj. Uważa się, że ukryta masa Wszechświata jest co najmniej większa od widocznej masy i że tworzą ją reliktowe neutrina.

Myślę, że rzeczywiście tak jest, i właśnie neutrina z ich możliwością przenikania wszędzie i przez wszystko bez pochłaniania, pracują jak pasy transmisyjne, jak materialne nośniki sprzężeń zwrotnych.

Właśnie dlatego musi ich być od cholery. Skanują świat, od poszczególnej elementarnej cząsteczki do Metagalaktyk! I transportują opracowany materiał!

Mętnie i martwo bielała w mroku twarz Wieczerowskiego. Komunikacja zamarła, przez ostatnie pół godziny ani do metra, ani z niego nie przyjechał ani jeden autobus i ani jeden trolejbus, dokoła trwała pustynia. Ciemna, smętna, wilgotna. Napuchnięta ciszą.

Tylko Malanow wciąż gadał: — A z nami wydarzyła się tragedia. Pewnie nie tylko z nami. Dobrze odgadłeś wtedy fakt hamowania… Głuchow nawet dokładniej powiedział wczoraj, choć to było humanistyczne, emocjonalne: nie puszczają… Ale wtedy zupełnie nieprawidłowo sformułowaliśmy kryterium selekcji. Najlepszy dowód to dzisiejsze sukcesy Walki. To nie wrogowie mieszają ci szyki i szydzą z ciebie, uwierz mi, Fil… Po prostu próbowałeś poruszyć dźwignię nie z tego świata. Nie szarp się. Zrozum to. Możemy wykorzystywać do naszych celów dowolne prawa przyrody, dopóki przestrzegamy pewnych, zaraz o nich powiem, ograniczeń. Ale ta dźwignia nie jest z naszej strony. Nie wolno jej dotykać w zwierzęcych celach.

— A to co znowu? Jakie zwierzęce cele? Co to za cele? O czym ty bredzisz?

— Zaraz ci wyjaśnię. Chociaż… To najmniej przyjemna część tego, co powinienem ci powiedzieć.

Malanow poczuł zmęczenie. Podniecenie minęło, a pozostało coś przypominającego kaca: przed chwilą, dosłownie przed chwilą szybowałeś, a teraz — pustka i strach przed konsekwencjami uczynku. Paliwo — współczucie i chęć obrony — wyczerpały się.

Ponieważ Wieczerowski i tak nie odtajał.

— Rozumiesz… To bardzo trudno jest sformułować… bo mdli Powstaliśmy jako część świata zwierzęcego. Żyjemy według jego praw. Powstaliśmy według jego praw i powinniśmy żyć według tych praw, i póki żyjemy, to żyjemy. Chociaż w określonym sensie rzeczywiście stworzeni jesteśmy na jego obraz i podobieństwo, dlatego że mamy możliwość materializowania naszej twórczości. W książkach, maszynach, nauce… W drugiej przyrodzie. Tak jak on w pierwszej. Piśmiennictwo, pieniądze, lasery: to takie same wyniki metabolizmu naszej świadomości jak Wszechświat z nami to produkt metabolizmu jego świadomości. Nie ma tu ograniczeń, możemy sobie wymyślać do pomocy, co chcemy, co możemy, co nam wyjdzie.

Ograniczenie leży zupełnie w innej dziedzinie.

— Rozumiem, rozumiem, nie męcz mnie już! — nagle prawie krzyknął Wieczerowski.

— Ja nie męczę… Chodzi o to, że możemy odkrywać prawidła tej drugiej natury — dla nas pierwszej. Możemy uczyć się je wykorzystywać, szyć z nich szmaty, jeździć nimi do pracy czy do knajp, może nam grozić zatrucie nimi, jak grozi zatrucie wytworami swojej działalności dowolnemu zwierzęciu w zamkniętym ekosystemie, i możemy walczyć z tym zagrożeniem wszelkimi dostępnymi zwierzęciu środkami… póki żyjemy według prawideł królestwa zwierząt.

W granicach celów dostępnych wszystkim zwierzętom na świecie, jedynie inaczej realizowanych. Możemy dopóty opracowywać dowolne nowe środki, dopóki cele pozostają stare.

Zwykłe. To nie narusza żadnych zasadniczych praw Wszechświata. Nie występuje tu żadne hamowanie, żadne wstrzymywanie. Co hamować? Po co? Co za różnica, w jaki sposób zdobyłeś samicę: kłem, upierzeniem czy fortuną? Co za różnica czy pod wpływem ideologii czy instynktu stado idzie na stado w walce o pożywienie i przestrzeń i czym atakują się te stada: rogami czy stingerami? Aby smaczniej zjeść, intensywniej się rozmnażać, skuteczniej ochronić potomstwo, wygodniej wypocząć i łatwiej pozbyć się rywala.. — Wszystko jak u wszystkich innych. Ale wystarczy, byś przestał być zwierzęciem w sferze celów… koniec, kropka. Takie zachowanie grozi powstaniem świata albo przynajmniej światka, który zacznie rządzić się innymi, nowymi… tu, a nie tam wymyślonymi prawami. To dlatego ciągną cię i nie puszczają. Od miliona lat ludzkość stoi przed tą ścianą, bije w nią pyskami swoich najlepszych przedstawicieli. Dlatego że istota konfliktu zupełnie nie leży w dziedzinie techniki. Ten konflikt może się rozgrywać i na pokładzie promu kosmicznego, i w jaskini. Myślę, że i zwierzęta go znają.

Jakiemuś basiorowi szczęśliwie nawinęła się bezbronna sarna, a on, nie rozumiejąc, co się dzieje, obojętnie truchta obok niej albo zostawia na pożarcie swojemu wilczemu starcowi… Malanow odetchnął. Wieczerowski słuchał zgarbiony i wpatrzony w ziemię.

Zmarszczki na jego brzydkim czole przelatywały jedna po drugiej. Podniesiony kołnierz płaszcza trzepotał na ciemnym wietrze jak skrzydło zgniecionego motyla.

— Etyka to jeden z produktów metabolizmu świadomości, ani więcej, ani mniej.

Bardzo wygodna w stosowaniu i bardzo pożyteczna. Czyni życie stada bardziej efektywnym, stabilniejszym, bezpieczniejszym dla wszystkich jego członków. Ale od czasu do czasu rodzą się zwyrodnialcy… pomyleńcy… Wiesz, jak to ni stąd, ni zowąd ktoś jest od dzieciństwa szurnięty na punkcie samochodów i staje się kierowcą wyścigowym albo konstruktorem, inny ma świra na punkcie dobroci i uczciwości. Ci dwaj pojmują etykę zbyt poważnie. Zaczynają zbytnio się nią kierować, zaczynają stawiać przed sobą cele życiowe uwarunkowane tylko nią. A to znaczy, że zaczynają zachowywać się nienaturalnie. Zaczynają tworzyć swój świat. Podlegają zatem zadeptywaniu. Tym bardziej nieodwołalnemu i wściekłemu, im bardziej… źle powiedziałem. Nie ma tu wściekłości, uruchamia się martwy mechanizm obronny przestrzegający nietykalności wymyślonych tam rzeczy. To jest wściekłe pod względem intensywności. Najbardziej intensywnie zadeptuje się tych, którzy kierując się owymi nienaturalnie etycznymi, zbytnio ludzkimi, niewskazanymi dla zwierzęcego żywota, celami, wymyślają jakieś zasadniczo nowe środki do ich osiągnięcia. Nauki… książki… rewertazę… — Malanow uśmiechnął się nieco smutnie. — Niech nawet cele te będą zupełnie nieokreślone, tylko emocjonalnie naszkicowane, niech istnieją tylko w obrazie: nieważne. Trybiki już to wyczuwają i zaczynają się kręcić, mieląc zwyrodnialca na proszek.

Z daleka, z mroku zaczęło się zbliżać wytężone wycie. Malanow zamilkł. Od strony nowego osiedla, mgliście pomrugującego iskierkami odległych jak Obłok Magellana okien, natężając się ze wszystkich sił, nadjeżdżał trolejbus. Być może ostatni dzisiaj. Oto ciężko kołysząc się na pagórkach asfaltu, wyrzucając spod kół ciemne fontanny, podjechał do wyszarpniętej z mroku wysepki przystanku, przyhamował, ale nawet się nie zatrzymał. Nikt nie zamierzał wysiadać, a na przystanku nikt nie stał. Malanow z Wieczerowskim tkwili opodal. Wycie zaczęło narastać, trolejbus, powoli rozpędzając się, poturlał się dalej.

Niebieski trolejbus zabiera mnie stąd…
A jednak naprawdę w milczeniu jest sens, jest dobroć…[1]

Ta dźwignia zupełnie nie jest przystosowana do wykorzystania przez wilki i meduzy — ciągnął Malanow. — Ani nie da się jej zjeść, ani wypić, ani pocałować. Ani nikogo nie można nią wykiwać, a nawet nacieszyć oka, żeby milej się trawiło. Ani podładować jej energią do wymyślania czegoś, co się da zejść, wypić czy pocałować. Dlatego wywijała ci się z rąk, a ty myślałeś, że wrogowie pastwią się nad tobą… Tak to wygląda… Milczeli. Chce się palić, pomyślał Malanow. W takich chwilach zazdrościł palaczom. Na przykład Irce. Sam próbował nieraz, nawet czasem kopcił z Irką dla towarzystwa, przy kielichu, ale śmierdzący dym nie przynosił prawdziwej przyjemności. Tej przyjemności też mi zakazano, myślał czasem z goryczą.

— Próbowałeś o tym pisać? — zapytał głucho Wieczerowski.

— Jak? — uśmiechnął się Malanow. — Możesz sobie wyobrazić podobną pracę? O problemie metrycznego tensora drabiny Jakubowej albo Tożsamość mionowych charakterystyk Allacha i Kriszny. To masz na myśli?

— Teraz pełno jest wszędzie tego kontaktowego chłamu. — Weczerowski wzruszył ramionami. — Mógłbyś tam… Nawiani mówiąc, właśnie ci od Kriszny, według mnie, do grobowej deski śpiewaliby ci pod oknami Hare Rama. Malanow nic nie odpowiedział.

— Masz jeszcze jeden dowód — rzekł po chwili. — Co prawda nie bezpośredni. Ale Głuchow też to wychwycił, wczoraj po prostu ściął mnie swoją intuicją… — Oczywiście! — szyderczo skrzywił się Wieczerowski. — Głównym naszym ekspertem jest teraz… ta roślina! Prawda w ostatniej instancji!

— Historia Rosji — powiedział Malanow uparcie i beznadziejnie. — Prawosławie z jego wyrzeczeniem wszystkiego, co materialne, pomnożone przez zachwyt majestatem… przez wiarę we wszechmoc państwa… Żaden kraj na świecie nigdy nie rwał się do budowy zasadniczo nowej społeczności tak jak Rosja. Do wszechświatowego imperium z anielską twarzą. Ile takich prób uczyniono w ciągu ostatnich wieków! Od Iwana III do Gorbaczowa. Powtarzalność efektu doprowadzona do laboratoryjnej dokładności. Powstała statystyka. Ciągnąć i nie puszczać Rosji.

Wolno im tylko żreć, pić, paskudzić i rżnąć, ale ponieważ właśnie do takiego stanu w naszej kulturze mamy negatywny stosunek, cała kultura jest raz po raz wydeptywana. W każdym razie zupełnie nie ma na nic wpływu.

— Milion sto siódmy niepodważalny dowód bogowybieralności Świętej Rusi — powiedział z obrzydzeniem Wieczerowski. — Mógłbyś na ten temat zmontować taką bombę!

Nacjonaliści na rękach by cię nosili! Pisz!

— Fil, dlaczego nie chcesz zrozumieć? — spytał Malanow. — Dziwne… Zawsze byłeś taki ukierunkowany i nigdy za mojej pamięci nie byłeś… oschły. Przecież ja się boję o tym pisać. Po prostu się boję. Nawet boję się mówić. Opowiadam tobie, tylko tobie, jedynie tobie, a w mojej czaszce krąży straszny lęk: czy stoi jeszcze mój dom, czy tam już nie Petersburg, lecz jakiś Harmont z czarcim puddingiem zamiast Irki.

— No to po co mi opowiadasz? Skąd ten zaszczyt? Stąd że jesteś moim przyjacielem, chciał powiedzieć Malanow, ale nie mógł tak powiedzieć, tak się nie mówi. Dlatego że nie chcę, żebyś na próżno tracił siły i wariował. Ale tego też nie mógł powiedzieć, Fil wściekłby się do końca.

Powiedział więc tę trzecią prawdę: — Dlatego że wtedy wziąłeś wszystko na siebie. Wieczerowski skrzywił się.

— Przyjacielu mój, po co ta mowa… Powinieneś być popem Dima. Uspokoję cię. I zapewne rozczaruję: nie masz zupełnie powodu upajać się swoją szlachetnością, głębią swych przyjacielskich uczuć. Ale też nie masz o co się martwić. Nic twoim kochanym nie grozi.

Wszechświat nie ma do nich zupełnie nic. Kicha na gaduły i mięczaki. Na twojego Głuchowa, na przykład. I na… — Wieczerowski z wyzywającą uprzejmością nie dokończył, tylko demonstracyjnie zmierzył Malanowa spojrzeniem. — Przyznam, że przez całe życie nie słyszałem tylu bzdur co dzisiejszego wieczoru. Zupełnie upadłeś, Dima.

Intelektualnie, duchowo… Według wszystkich, co się zowie, parametrów. Żal mi ciebie. Jesteś skończony. — Zamilkł na chwilę. — Aż mnie mdli od tego, co tu plotłeś. To obrzydliwe widzieć, jak twój przyjaciel, niech będzie, że były… z poszukiwacza prawdy stał się człowiekiem nawiedzonym z wiecznie mokrymi ze strachu przed Bogiem spodniami… I nie czekając na odpowiedź — zresztą jaka mogła paść odpowiedź — odwrócił się i bez wahania ruszył błotnistym poboczem szosy. Niewyraźna jasna plama płaszcza stopniowo oddalała się, zmniejszała, ucichły odgłosy kroków; potem z głuchej ciszy, jakby z bardzo daleka, doleciał bezpłciowy głos: — Nie próbuj mnie szukać. Jeśli będziesz potrzebny, sam gwizdnę.

I wszystko…

14. …dotarł do Pionierskiej piętnaście po jedenastej. Po ruchomych schodach co prawda nie biegł, ale śpieszył się do domu, jak mógł, tyle że sił już nie miał; tępo stał i czekał, aż zjedzie.

Wsiadł. Nawet szczęśliwie znalazł miejsce siedzące, chociaż ludzi jeszcze było dużo: niedziela, wszyscy wesolutcy — jak kto potrafi. Oparł się ramieniem o ściankę wagonu, schował ręce do kieszeni, a głowę w kołnierz. Zmęczenie gniotło, miażdżyło. Przemarzł do szpiku kości. Ani myśli nie pozostały, ani uczucia — tylko serce biło szybko jak podczas biegu: wszystko nadaremnie, wszystko nadaremnie, wszystko nadaremnie… Menel był na posterunku; wsiadł na stacji Czarna Rzeczka i od razu chwycił się jedną ręką poręczy, zawisł nad Malanowem i czkał, mętnym okiem mierząc go i kiwając się jak worek w prawo i w lewo. Ale nic nie mówił. Jechał z Malanowem do Parku Zwycięstwa, wisiał nad nim i kiwał się, i patrzył, patrzył z bezsensowną uwagą i pijackim uporem, chociaż co jakiś czas to tu, to tam zwalniały się miejsca — a kiedy Malanow ruszył do wyjścia, menel, stękając i pojękując, okręcił się i, jakby mu podcięto kolana, runął na zwolnione miejsce. Drzwi nie zdążyły się otworzyć, a już chrapał i zaczął układać główkę na ramieniu siedzącej obok kobiety.

Dom był na swoim miejscu. Nawet samochód pod łukiem; tym razem szybki nissan.

Runął zza rogu nieoczekiwanie, zapiszczał hamulcami niczym na wyścigach w jakimś Monte Carlo.

Malanow ledwie zdążył odsko…

15. …z ochrypłym jękiem zawisła mu na szyi. — Dima! Dimoczka, och, Boże ty mój, gdzieś ty był? Bobka zaginął!!!

ROZDZIAŁ 5

16. …gwałtownie złapał mniej więcej godzinę po wyjściu Malanowa. Pewnie w tym czasie jeszcze nawet nie dotarł na miejsce. Naszukała się swoich tabletek — nie ma, choćbyś pękł; a przecież powinny jeszcze być, pamiętała, powinny. Do dyżurnej apteki na piechotę piętnaście minut. Rzecz jasna po — Prosiła Bobkę, żeby skoczył. Nawet się ucieszył, że niby dobrze się stało — zostałem w domu, nie poszedłem w gości, co byś beze mnie robiła. A najważniejsze, najważniejsze, że dopadnie pięć minut po jego wyjściu znalazła swoje tabletki w pokoju, przypadkowo. Zaczęła wyciągać spod telewizora program, żeby zerknąć, jak przeleci wieczór, i razem z programem opakowanie na podłogę: płask! Kto je tam wepchnął, kiedy, po co… Ale już nic się nie da zrobić. No to połknęła, pomartwiła się, że na próżno syna od książki oderwała, ale niech będzie, lekarstwa zawsze się przydadzą, będą na zapas… po pół godzinie zaczęła się martwić. I już zapomniała o wątrobie.

Do północy zdążyła obdzwonić jakieś szpitale, jakieś niepojęte punkty opatrunkowe, jakieś posterunki… Do Wołodki dzwoniła dwa razy — miała nadzieję, że być może Bobka skorzystał z okazji, wyrwał się z domu, wpadł do przyjaciela, zapomniał się albo zagadał — chociaż wszystko to było bardzo naciągane. Wiedząc, że matka jest sama w domu, Bobka nigdzie by nie poszedł z potrzebnym lekarstwem. Jeszcze dzwoniła do jakichś przyjaciół… Jak kamień w wodę.

Nie zdecydowała się wychodzić, żeby go szukać. A nuż wróci, a w mieszkaniu nie będzie nikogo, może zagubił klucze… Zupełnie zmartwiały Malanow w milczeniu pocałował ją w słone od łez, drżące wargi i bez słowa wyszedł na ulicę. Na podwórku było pusto, wszystkie okna ciemne; owszem, świeciło się w dwóch czy trzech. Jedno to choroba, drugie — ktoś z zapałem pracował, trzecie — dopijali obowiązkową niedzielną. Świeciło się też u nich, w oknie stała Irka. Pod łukiem bramy, powarkując i gęsto nasycając mgłę spalinami, stała ciężarówka z paką zawaloną stertą jakichś mebli — nóżki sterczały ponad kabinę i nie mieściły się w prześwicie. Jakiś facet w waciaku ponuro i bez zapału grzebał w meblach, starając się jakoś poupychać manele tak, żeby można było przejechać.

— Koleś! — krzyknął do Malanowa z góry. — Pomóż mi! We dwóch uwiniemy się w pięć minut!

— Śpieszę się — odpowiedział z trudem Malanow, przeciskając się między skrzynią i ścianą.

Facet zarechotał.

— Co, mąż cię przyłapał? Czy ona cię przegoniła? No to i tak już przegoniła, co się śpieszysz?

Malanow nie odpowiedział.

Poza nim na ulicy nie było żywej duszy. Pustynia. Mrok. — Wilgotna mżawka.

Asfalt połyskiwał w mętnym świetle z rzadka rozsianych latarń, od czasu do czasu pod nogami chlupotało.

Doszedł do apteki, zaglądając we wszystkie podwórka, we wszystkie bramy. Nawet kilka razy zawołał: „Bobka!” Mgła przetrwała i okrzyki. Apteka oczywiście była już zamknięta, wewnątrz ciemno. Nie wiadomo po co Malanow usiłował zajrzeć do środka; pokręcił się przy oknach, wyciągając szyję albo kucając — nic nie wypatrzył.

Pogroził niewidocznemu niebu pięścią, ochryple krzyknął w zamglone opary słabo oświetlone rudym odblaskiem pobliskiego prospektu: — Bydlę!

Nie pomogło.

Wrócił.

Ciężarówka stygła na poprzednim miejscu z wyłączonym silnikiem. Klapa była opuszczona, facet siedział na pace z nogami na zewnątrz i smętnie palił. Za jego plecami niewyraźnie sterczały rogi drewnianej sterty, lewą ręką przytrzymywał stojącą na kolanie opróżnioną do połowy szklankę. Na widok Malanowa facet najpierw szeroko się uśmiechnął, potem zarechotał.

— Co, koleś? Drugie podejście do przyrządu?

Malanow w milczeniu zaczął się przeciskać. Facet wysunął głowę nad boczną ścianką.

Podniósł szklankę i wyciągnął ją w stronę Malanowa.

— Chcesz? Walnij dla odwagi!

Była już prawie druga, kiedy Malanow wrócił. Słysząc otwierane drzwi, kredowo blada, nawet jakby posiwiała w ciągu tego wieczoru Irka, wyszła z kuchni z papierosem w ręku i w milczeniu przyglądała się, jak Malanow zdejmuje buty. Nie padło ani jedno słowo, tylko wymienili krótkie, pozbawione nadziei spojrzenia: nie znalazłeś? — nie znalazłem; nie wrócił? — nie wrócił. Poszli oboje do kuchni; wydawało się, że tam jest cieplej. Nawet poprzez dym przebijał zapach waleriany. Irka pewnie łyknęła przed chwilą. Drżącymi lodowatymi rękami Malanow odmierzył i dla siebie; Irka patrzyła.

— Przemarzłeś na wylot, Dima — powiedziała cicho. — Zaparzyłam herbaty, wypij.

— Dzięki. Herbata jest bardzo na czasie.

— Nalać ci?

— Nalej. Herbata była gorąca, dobra.

— Zaraz trochę ochłonę i znowu pójdę.

— Nie! — niespodziewanie niemal krzyknęła Irka i sama wystraszyła się swojego krzyku.

Schowawszy głowę w ramionach zerknęła na Malanowa, jakby prosząc o wybaczenie. — Nie trzeba, Dima. Siedziałam tu teraz sama… A jak ty też znikniesz?

— Ja nie zniknę — z trudem wykrztusił Malanow.

Wszechobecny Kalam bezgłośnie przyszedł do nich i zaglądając w oczy i żałośnie miaucząc, zaczął trzeć się o nogi. Nawet nie prosił o żarcie. Czuł w powietrzu nieszczęście.

— Wspaniała herbata.

Irka uśmiechnęła się z wdzięcznością — z wysiłkiem, ledwie, ledwie.

— A jak twoja wątroba?

— Minęło.

— Daj no mi papierosa, Ira — powiedział Malanow.

O trzeciej piętnaście w zamku drzwi wejściowych rozległo się ledwo słyszalne, ostrożne pobrzękiwanie; wypadli z kuchni.

Strach było na Bobkę patrzeć. Pod prawym okiem duży siniak; oko tak spuchło, że prawie go nie było widać. Pod nosem i na brodzie ślady zaschłej krwi. Nie tak dawno kupiona ciepła kurtka zaświniona była jakimś obrzydlistwem, w przedpokoju od razu zaczęło śmierdzieć ni to śmietnikiem, ni to prosektorium; ktoś oderwał aż do połowy zamek i teraz ekler majtał się między połami.

Bobka niezgrabnie wkroczył do przedpokoju i zatrzymał się, patrząc na rodziców.

Stali tak pewien czas — oni patrzyli na niego, a on na nich. Potem niskim, pełnym napięcia i winy, wystraszonym głosem Bobka zapytał: — Nie śpicie? Bo ja tak cichutko kluczem obracam, myślę sobie, może zasnęli… Irka zaczęła dygotać.

— Mamuś — szybko powiedział Bobka — kupiłem lekarstwo! Jest.

Szybko sięgnął pod kurtkę, do kieszeni koszuli, wyciągnął stamtąd chyba nospę i jeszcze coś płaskiego. Podał jej to na otwartej brudnej dłoni.

Malanow zrobił krok i objął syna, przycisnął do siebie. Bobka jęknął i szarpnął się. I również objął ojca, jedną ręką, w drugiej trzymał tabletki.

— Tato — powiedział mu Bobka do ucha — nie ściskaj tak… oni mi chyba żebro złamali… Malanow odsunął się i ze strachem spojrzał synowi w oczy.

— I w ogóle… lepiej trzymając się ode mnie z daleka. Tam wszyscy jacyś zawszeni, obrzygani… — Gdzie „tam”?

— Gdzieś ty był? — bardzo gładko i spokojnie zapytała Irka.

— Zapudłowali mnie — odpowiedział Bobka.

— Opowiedz po kolei — zaproponował Malanow. — W dwóch zdaniach. I połóż, na Boga, te tabletki, nie trzymaj ich. Zdejmuj to wszystko.

— Rozumiecie? Oni mi nawet nie pozwolili zadzwonić… — Wydawało się, że za chwilę głos Bobki pęknie. Ale opowiadał jak gdyby nigdy nic. Mężczyzna. — Mówię: Pozwólcie przynajmniej uprzedzić, że żyję, matka dostanie zawału, a oni na to: Akurat, jak zadzwonisz, to za pół godziny ona nam tu zacznie koncert wywijać! Ja mówię: Mama posłała mnie do apteki, źle się czuje, czeka na mnie, sama w domu! A oni mówią… oni mówią… — Skonsternowany poruszył spuchniętymi wargami, a potem zakrywając przed Irką usta dłonią, bezgłośnie powiedział do Malanowa: — Nie pierdol.

— Co za „oni”? — zapytał Malanow.

— No przecież milicja!

— Limo pod okiem też oni ci nabili? — zapytał Malanow.

Bobke nie wytrzymał — zachichotał histerycznie.

— Limo… No tak, oni. Jak nie chciałem włazić do samochodu. Przecież ja już prawie dochodziłem do domu, a tu z naprzeciwka trójka jakichś nawalonych, po dwadzieścia lat, klną, plują… Jak się z nimi zrównałem, podjechała suka 1 wszystkich cap! Wrzeszczę: Co ja mam do tego, nie jestem z nimi, a gliniarze wyrośnięci, od razu brzdęk po pysku: Zobaczymy! A najważniejsze, rozumiecie, że tych wszystkich położyli spać, oni od razu chrapu, chrapu, a mi ciągle jakiś papierek podsuwali, żebym podpisał, że niby w pijanym widzie, łamiąc normy społecznego zachowania, zaczepiałem przechodniów… Ja nie podpisuję, a oni mówią: Siedź jeszcze. I w że bro… — Dobra, wystarczy — zdecydowanie powiedziała Irka. — Rozbieraj się ostrożnie, Bobik… Myj się… Prysznic czy napuścić ci wody do wanny? Pomóc ci się rozebrać?

Potrzebujesz lekarza?

— Coś ty, mamo. Dam sobie radę. — I od czasu do czasu posykując z bólu, zaczął ostrożnie ściągać z siebie zniszczone ubranie.

— Podpisałeś? — zapytał Malanow. — Jeszcze czego! — oburzył się Bobka. — Za nic!

— Gdzie to było?

— Nie wiem — odpowiedział zirytowany syn. — O to właśnie chodzi. Z samochodu nie widać ni cholery. A potem, kiedy zdecydowali się mnie puścić, to też wsadzili mnie do samochodu i ze dwadzieścia minut wozili jak po preclu… Nie umyślnie, bo coś jeszcze załatwiali, potem gdzieś pojechali, a mnie wypchnęli na środku ulicy i już. Koło Stamieski.

Stamtąd waliłem na piechotę… Pewnie, gdybym znał wszystkie gliniarnie, tobym ich znalazł, ale mam lukę w wykształceniu. — Uśmiechnął się do Malanowa. — A ty mówisz: książki… Mamo, weź zażyj. — Stając w samych majtkach, znowu wyciągnął do niej dłoń z tabletkami. — Specjalnie chroniłem je przez cały czas, żeby nie wybru…

17. …tak. Wygląda na to, że tak teraz będziemy żyli. Albo na odwrót, tak żyć już więcej za nic nie będziemy. Przecież nie da się tak żyć. Jakkolwiek, ale nie tak. Co, Malanow?

Właśnie, właśnie, powiedział Weingarten. Teraz rozumiesz. Trzeba po prostu być szczerym ze sobą. Najpierw trochę jest człowiekowi wstyd, a potem zaczyna rozumieć, jak wiele czasu zmarnował… …Weingarten, powiedział Malanow. Nie marnowałem czasu. W ogóle go nie zmarnowałem.

…Malanow, powiedział Weingarten. Będziesz to każdemu wyjaśniać? Dużo ci to zajmie. I zapewne niewielu ci uwierzy. Większość powie: po próżnicy. Nawet Irka tak powie.

Dlatego że wygląda starzej, niż powinna, a tego ci kobieta nie wybaczy, nawet jeśli w końcu przyniesiesz jej gwiazdkę z nieba. Ale na gwiazdkę, jak rozumiem, nie ma najmniejszych szans. A zgadnij, co powie twój najlepszy przyjaciel Wieczerowski, przed którym zawsze tak chyliłeś czoła? Ach, zapomniałem. Już powiedział. Ty zawsze uważałeś, że on jest wiernym przyziem, a ja, że śmieciem… Weingarten, powiedział Malanow. To nieprawda, i dobrze wiesz, że to nieprawda… Malanow, powiedział Weingarten. Być może. To nieważne. Nie o tym teraz mówimy.

Weingarten, powiedział Malanow. Owszem, nie o tym teraz mówimy. Nie tylko o tym — chociaż jeśli mamy być przed sobą do końca szczerzy, to o tym też. Dlatego że to jest również ważne: kto z nas jaki chciał się stać i kto z nas kim jest.

…Malanow, powiedział Weingarten. Ty chcesz być święty, ale życie ci nie pozwoli.

Głuchow mógłby być święty, jest sam. Ale on nie ma tak olbrzymich zapotrzebowań.

…Weingarten, powiedział Malanow. Uwierz mi, wcale nie chcę być święty. Nie chcę tylko być inkwizytorem jak Fil i testować świętość wszystkich innych, przy tym samemu już będąc nie stworzycielem, lecz chodzącym szafotem. Nawet dla siebie samego. Zazdroszczę ci.

Tak, masz rację, zawsze chyliłem czoła przed Filem, a tobie zawsze zazdrościłem. Teraz szczególnie ci zazdroszczę. Ale niczego nie mogę ze sobą zrobić. Dla Irki, dla Bobki chciałbym.

Ale nie mogę.

Jeśli będę podgrzewał siebie tylko marzeniami o jachtach i wyspach, i pieniądzach, i o czym tam jeszcze mówiłeś… o zawale konkurenta… będę aż do śmierci siedział przy biurku, ale nie wymyślę ani revertazy, ani M-kawern — nic. Nie potrafię tak. Pewnie rzeczywiście jestem skażony. Muszę przed sobą coś mieć… cos, co żartem nazwałeś komunizmem. Wtedy łeb mi pracuje inaczej.

— Malanow, powiedział Weingarten. Mówię poważnie. Dość marzeń. Zbyt słono kosztują tych, co marzą, nie mówiąc już o Pozostałych. Przede wszystkim tych, co są obok marzyciela.

Piękniejsze marzenie, tym więcej krwi. Ile jeszcze? Może masz rację, i nas rzeczywiście pokolenie za pokoleniem wbijają w królestwo zwierząt, z którego usiłujemy się wydostać, nie mogąc prowadzić w nim wartościowego żywota — ale lepiej żyć mniej wartościowo niż w ogóle, zrozum to! Cele, cele! Co mi przeszkadzają małe cele? Nie lubisz morza? Nie chcesz popływać pod żaglami? Kłamiesz!

…Weingarten, powiedział Malanow. Bardzo lubię. Bardzo chcę. Ale żeby rozhajcować myśli w czerepie, muszę słyszeć inne wezwanie. Muszę wiedzieć, przynajmniej póki pracuje muszę wiedzieć, że to, co zrobię, komuś pomoże. Nie jakiemuś bandziorowi, ale duszy!

Nie wiem, dlaczego tak jest! Co mam robić?!

…Zatkać uszy, powiedział Weingarten. I nauczyć się pracować bez wezwania.

Żadnego wezwania. W końcu co jest w tobie takiego szczególnego? Wielu ludzi w młodości marzy o tym żeby usłyszeć niezwierzęce wezwanie. Chcą szturmować lśniące szczyty. Kroczyć ku wysokim celom. Odczuwać tylko miłość, wdzięczność do przyjaciół i przyjaciółek.

Bezinteresowną żądzę wiedzy, dumną i pokorną chęć pomagania i wybaczania. Ale szybko się łamią.

Wszyscy. Od wieków, z pokolenia na pokolenie. Nie było nikogo, kto by się nie złamał.

…Gdybyś wiedział, jaki jestem zmęczony, powiedział Malanow. Zbrzydły mi spory.

Całe życie sprzeczam się z samym sobą i z innymi ludźmi. Ale zmęczyłem się właśnie teraz i właśnie o cele nie chcę się kłócić… …No to się nie kłóć, powiedział Weingarten.

I w tym momencie Malanow przypomniał sobie, kto się nie złamał.

Aż zabrakło mu tchu. Zdążył jeszcze pomyśleć: Dlaczego wcześniej do głowy mi to nie przyszło, dlaczego nie powiedziałem tego Filowi? I od razu uświadomił sobie, że tak samo jak odkryty przez niego Bóg, on sam potrzebował takiej urzeczywistniającej powstałą informację rozmowy, żeby pójść dalej — a to znaczy, że znowu, jak i wcześniej, dzięki Filowi. Dzięki tej myśli cały świat przestał być szary — rozpłynęła się zajadłość, zaiskrzyła się wdzięczność.

Żył co najmniej jeden, który się nie złamał — i na zawsze przypisał ludziom boskie prawo wyboru uczuć i celów nie tylko spośród dostępnego protoplazmie zestawu.

Pozostawił tez taki ślad, taki znak, który przeważył milion milionów złamanych. Złamanych przez samych siebie.

To było jak olśnienie. Albo objawienie. Mózg pracował jasno i wyraziście; to; co wydało się hałdą poszczególnych faktów, i obcych i sobie, i Malanowowi z jego wymysłami, zmieszało się w gęstą jedność, a potem przerodziło się w długą i oślepiającą eksplozję.

Oczywiście, powinien istnieć jakiś mechanizm siedzenia pozostającej bez kontroli, zasadniczo nowej, emocjonalnie nasyconej informacji oraz jej włączania do wszechświatowego procesu twórczego. Ale tylko tej, która nie jest obca jedności, lecz przeciwnie: zwiększa siły, stale sklejające w jedność — pogłębianą przez rozwój — rozpadający się świat.

Ach, oczywiście! A teolodzy łamali przez wieki głowy, jakieś listki na jednej łodydze wymyślali w charakterze objaśnienia jedności trzech postaci… Zresztą nie znali przecież nawet radia.

Odbiornik, nadajnik, środek nadawania. Trójca!

Ileż tych małych, nadajników zasilających ogromny odbiornik. Są też pewnie wśród zwierząt — nie bez powodu w którymś z objawień lew i jagnię leżą obok siebie w raju.

Mówiłem o tym dzisiaj, sam nie wiedząc, że aż tak trafiam w sedno: basior truchtający obok bezbronnej sarny.

Pyk! Informacyjny kontakt! Życie jest wieczne… Malanow gwałtownie wstał i poszedł do dużego pokoju. Irka i Bobka nie spali — powoli się uspokajając, siedzieli na kanapie i cicho rozmawiali. Wilgotne włosy wymoczonego, spokojnego Bobki sterczały we wszystkie strony.

Malanow wcisnął się na kanapę między nich i ostrożnie objął oboje. Leciutko przycisnął do siebie. Irka — wymęczona, z klejącymi się oczami i zaczerwienionymi od prania dłońmi — zerknęła na niego trochę zdziwiona. Odwykła już od takich czułości.

— Dobra, chłopcy i dziewczęta — powiedział Malanow. — Powtarzajcie za mną harmonijnym i uroczystym chórem: Nie samym chlebem! Nie samym chlebem! No?

— Co ci, tato? — zapytał oszołomiony i trochę zaniepokojony Bobka.

I nagle Irka, rzuciwszy na Malanowa spojrzenie, które mówiło: — nie rozumiem, ale się podporządkuję — widzisz? podporządkowuję się! nie wiem, co wymyśliłeś, czego chcesz, ale zgadzam się! jesteśmy razem i wierzę, że nic złego nie uczynisz! — powiedziała zdecydowanie: — Słuchaj ojca! Trzy, cztery…!

— Nie samym chlebem! Nie samym chlebem!!!

Malanow poczuł, że ma wilgotne oczy, że coś go pali między brwiami i że twarz wykręca skurcz powstrzymywanego płaczu. Pamięć podsunęła nagle: „Powiedziano nam, że ta droga przywiedzie nas do oceanu śmierci, i zawróciliśmy w połowie drogi. Od tej pory wciąż ciągną się przed nami krzywe, głuche, okrężne ścieżki…”

Do oceanu śmierci… Ale w odpowiedzi oślepiająco trysnęła z duszy dawno i, wydawało się, na zawsze pogrzebana w niej, zasypana jesiennymi złotymi liśćmi, przewiana wiatrem Newy, Nekropolia Ławry, dokąd chodził z matką, i piękny, utrwalony w pamięci ogromny pomnik z napisem: „Jeśli nie umrze, nie ożyje”.

„Mamo, mamo, co tam jest napisane?” „A sam przeczytać nie możesz? Przecież już dobrze czytasz, Dima! No, czytaj!” „Przeczytałem! Ale nie rozumiem, co to znaczy!”

„Aaa, Dima, tego to i ja nie za bardzo rozumiem. To religia…” A nad miastem grzmiały z głośników radosne marsze, płonęły czerwone sztandary, trzepotały na wietrze karminowe hasła, i zewsząd, niczym salwa Aurory, waliło po oczach wielkokalibrowe „40” — zbliżała się rocznica Wielkiej!!!

Październikowej!!! Socjalistycznej!!!

— A teraz powtarzajcie: Jeśli nie umrze, nie ożyje. Cała trójka! — Jeśli nie umrze, nie ożyje!

Jeśli nie umrze, nie ożyje!!!

— Wiesz co, tato! — Zachwycony Bobka plasnął dłońmi w kolana i poderwał się. — Ja cię zaraz przeskoczę! Tylko siedźcie tak, objęci… Całe wieki już was takich nie widziałem. Ja za moment!

I zapomniawszy o ranach, wypadł do swojego pokoju, ale dosłownie po sekundzie wpadł z powrotem, pośpiesznie wertując jakąś książkę; Malanow zdążył tylko przejechać dłonią po ramieniu Irki, potem po jej odsłoniętej szyi, a ona zdążyła dotknąć go mokrymi wargami w podbródek. Irka była kobietą i wolno jej było płakać. Więc płakała.

— O! — zawołał Bobka, przestając wertować. Nieco niezdarny z powodu bólu, usiadł na krześle naprzeciwko rodziców. Wbił wzrok w kartkę. — Strasznie mi się podoba… „Gdybym posiadał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką wiarę, tak iżbym góry przenosił a miłości bym nie miał, byłbym niczym. Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko nosi wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje, nie jest jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe”.

— O nie, Bobka! — chlipnęła przez łzy Irka. — Tak nie wolno! Z książki to może każdy, a spróbuj z marszu, od siebie! Jak ojciec!

Na mgnienie oka Bobka strasznie się zasępił i mrugnąwszy zdrowym okiem do Malanowa, bardzo poważnie powiedział: — Jeśli nie umrze, nie ożyje.

Roześmiali się.

A potem powiedzieli Bogu, jak przyjacielowi…

Sankt Petersburg luty 1996

Ostatni trolejbus Bułata Okudżawy,