Amsterdam, 

26 augustus 2006

Beste Nicolas,

Met deze brief laat ik je weten dat de kinderen en ik noodgedwongen naar Nederland zijn verhuisd. Het leven in Polen was voor ons alle drie ondraaglijk geworden. We moesten ons huis uit, en in de huidige omstandigheden, zonder baan en vast inkomen, kan ik geen ander huis vinden in Warschau.

Zoals je weet ben ik sinds de dood van mijn vader financieel afhankelijk van de alimentatie die jij niet betaalt. Gelukkig zijn er mensen die om mij geven en die mij steunen, want anders had ik de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen. Belangrijker nog is dat wij het psychisch niet meer aankunnen om nog langer in een constant gevecht met jou verwikkeld te zijn over geld, bezoekregeling en vakanties.

Door telkens de afspraken te veranderen, heb je de kinderen gekwetst en onzeker gemaakt. Het is onacceptabel dat jij Tobias en Alexandra alleen nog maar afzonderlijk wilt ontvangen op door jou bepaalde uren. Daar komt nog bij dat je slecht voor ze zorgt, want ze komen altijd uitgehongerd en uitgeput terug.

Er rest mij niets anders dan mijn verantwoordelijkheid te nemen en met de kinderen in Nederland te gaan wonen, zodat ik geld kan verdienen en goed voor ze kan zorgen. De kinderen vinden het heerlijk om bij hun familie te zijn en bloeien helemaal op. Natuurlijk staat het je vrij om de kinderen te bezoeken. Ik stel voor dat je dat eens per maand doet en dan stel ik mijn huis een lang weekend ter beschikking. Een bijdrage van mij aan jouw reiskosten lijkt me redelijk. Over de vakanties kunnen we uiteraard afspraken maken.

Ik hoop dat je inziet dat dit voor de kinderen de beste oplossing is en dat ze nu een stabiel leven hebben met zicht op een goede toekomst.

Groeten, Isabel