Het non-descripte hotel op het industrieterrein leek ook de Caesar Twins de beste plek om af te spreken. De detective wilde over de telefoon alvast de adressen van Nicolas en van de school, maar de details van de operatie zouden ze in Polen bespreken. De opdracht was onder voorwaarden aanvaard, alleen had Isabel niet helemaal begrepen wat die voorwaarden dan precies waren. Het was een kort onderhoud geweest en ze voelde zich onzeker over haar gebrekkige Pools. Wat als ze niet kwamen opdagen? Aan Zofia had ze gevraagd om een en ander nog even bij de detectives te verifiëren. Toen de afspraak door haar werd bevestigd, boekte Isabel voor de tweede keer in één maand een vlucht naar Polen. Ditmaal alleen tickets voor haar en voor Karen. Meer mensen waren er niet nodig, aldus Caesar. Hoe minder medeplichtigen, hoe liever, zei hij.

Tobias was in tranen uitgebarsten toen hij hoorde dat Isabel vergeefs had geprobeerd hem in Warschau op te zoeken. Hij was inderdaad een lang weekend naar de familie van Tekla geweest in het oosten van het land. Het verjaardagscadeau had hij van de directrice gekregen. Dolgelukkig was Tobias met zijn hardloopschoenen, maar de foto met zijn moeder, Vosje en Alexandra was pas helemaal het einde. Samen met de handwerkjuf had hij een fotolijstje gemaakt van papier-maché dat hij had beschilderd met bloemen die leken op de bougainville uit Cassis. Volgens de juf kon hij uitzonderlijk goed tekenen en schilderen voor een jongen van zeven jaar. Tobias had een voorkeur voor bloemen, planeten en ogen met lange wimpers. Hij tekende zacht en met veel kleuren.

Isabel had Nicolas onderschat. Ze had haar komst nooit moeten aankondigen, maar dat was achteraf gepraat. Natuurlijk nam hij in deze fase van de strijd geen enkel risico. Hij had er geen enkel belang bij om vooruitlopend op de rechtszaak het contact tussen Tobias en Isabel te herstellen. Bovendien had hij zelf ervaren hoe eenvoudig het was om je eigen kind mee de grens over te nemen, zelfs zonder paspoort. Hij keek wel link uit. Als een schaker over zijn koning waakte hij over zijn zoon. Nicolas wilde zijn kind coûte que coûte bij zich houden, ook als dat betekende dat het joch de rest van zijn leven ongelukkig zou zijn.

De tweede poging om Tobias terug te halen moest dus in het diepste geheim plaatsvinden. Isabel had Nicolas het idee gegeven dat ze nu de rechtszaak zou afwachten. In emotionele telefoongesprekken had ze benadrukt dat het mislukte tripje naar Warschau haar een fortuin had gekost en bovendien een aantal kostbare vakantiedagen: ze werkte tenslotte nog maar een halfjaar voor haar baas. Nicolas maakte een tevreden indruk. Hij had haar laten bespioneren op het vliegveld en op het moment dat Isabel was geland had hij Tobias van school gehaald en de autoriteiten gewaarschuwd. Voor Isabel was het zaak meteen toe te slaan nu Nicolas nog de triomf vierde over zijn laatste slimmigheidje.

De verjaardag van Alexandra begin juli was het uitgelezen moment om Tobias te gaan halen. Nicolas kon niet vermoeden dat Isabel juist op die woensdag naar Warschau zou afreizen. Tegen de klok van zes uur 's avonds kwamen Karen en Isabel aan op het vliegveld. Isabel had zich vermomd als zakenvrouw. Haar haar zat in een knot en ze droeg een strenge bril. Aan haar schouder bungelde een laptoptas met daarin haar toiletspullen en de onmisbare in het Pools vertaalde uitspraak van de Amsterdamse rechtbank en de Poolse scheidingspapieren.

Karen had haar woeste krullen met vette wax plat gemaakt, waardoor ze eruitzag als een kostschooljongen. Met haar gaatjesschoenen en haar hooggesloten en keurig gestreken overhemd beende ze op veilige afstand achter Isabel aan. Los van elkaar gingen ze door de douane, waar de beambte drie keer moest kijken of de persoon die voor hem stond wel dezelfde was als op de foto. Ditmaal waren er behalve de douaniers geen manspersonen die meer dan gemiddelde belangstelling toonden. Niettemin namen ze allebei een eigen taxi.

In tegenstelling tot de vorige keer vloeide de alcohol nu rijkelijk in de hotelbar. Om de spanning te verlichten bestelden Isabel en Karen eerst allebei een kopstoot en deelden ze daarna een fles witte bourgogne. Ze dronken op Tobias. Isabels telefoon lag tussen hen in. Om acht uur hadden ze afgesproken met Caesar en hij had beloofd te zullen bellen als er iets tussenkwam.

De minuten kropen voorbij. Nog een kwartier. Wat als deze gebroeders Caesar een oplichtersgilde vormden? Of een stelletje amateurs waren? Hoe kon Isabel weten dat die vriendelijke Agnes die haar getipt had over de detectives niet onder één hoedje speelde met Nicolas? De goede vibes die ze in het vliegtuig nog had gevoeld waren ineens verdwenen. Met wat voor types gingen ze zich inlaten?

'Ik heb er ineens een slecht gevoel over,' bekende Isabel.

Karen haalde haar schouders op. 'We hebben weinig keus. Het is dit of niets. Zonder de hulp van professionals gaan we het niet redden.'

'Hoe weet je zo zeker dat het professionals zijn?' vroeg Isabel.

'Geen idee,' zei Karen. 'Twee detectives die zich noemen naar een Poolse acrobatentweeling die beroemd is geworden met homo-erotische fysieke hoogstandjes: ik vind het wel sympathiek. Als ze er net zo uitzien als die Pablo en Pierre dan heb ik er wel vertrouwen in. Beresterk en beeldschoon zijn ze en omdat ze precies hetzelfde gewicht hebben, kunnen ze allerlei leuke standjes doen.'

Isabel moest lachen. 'Oké, ik ben er klaar voor,' zei ze. 'Nu wil ik ze zien ook.'

Ongeduldig roffelde Karen met haar vingers op de bar. Haar eigenwijze krullen waren terug nadat ze haar hoofd onder de kraan had gehouden. Het was één minuut voor acht. 'Bel dan maar,' zei Karen tegen het toestel, 'laat ons niet zakken alsjeblieft,' en alsof ze een magische spreuk had uitgesproken begon de gsm te rinkelen. Maar op het schermpje lazen ze: Nicolas.

'Shit, niet opnemen!' zei Isabel, die van schrik haar glas omstootte.

'Natuurlijk niet. Ik druk hem weg,' antwoordde Karen en kordaat drukte ze een knopje op het toestel in. Terwijl ze achterover ging zitten en de barjuffrouw het toestel opzij legde om met een groezelig doekje de toog af te nemen, zag Isabel dat op het schermpje nog altijd 'Nicolas' stond.

'O, mijn god, sukkel,' fluisterde ze, 'je hebt opgenomen.'

Karen schoot als een komeet overeind en boog zich over het toestel. Met haar vinger op haar lippen om Isabel tot stilte te manen pakte ze de telefoon en liet ze hem in de zak van haar jas glijden. 'Hij hangt zo wel op,' fluisterde ze. 'Geen paniek.'

Nicolas had waarschijnlijk duidelijke kroeggeluiden opgevangen. Er werd veel Engels gesproken in de bar, dus ze waren hopelijk nog niet verraden. Juist toen Isabel deze troostende gedachte had kwam er een Poolse man binnenlopen die op luide toon een fles Zywiek bestelde, het populairste biermerk in Polen. Nerveus beet Karen op haar onderlip. Ze graaide in haar jaszak en pakte de telefoon. Nicolas had de verbinding verbroken. Maar op welk moment?

'Hij heeft ons door. Ik voel het,' zei Isabel.

'Niet piepzakken nu, alsjeblieft,' zei Karen.

'We hebben het verprutst, stelletje idioten dat we zijn.'

'Er is nog niets verloren, Isabel.' Karen hield de moed erin. 'Het is toch logisch dat hij belde? Jullie dochter is jarig. Hij wilde Alexandra feliciteren en hij trof niemand thuis. Dus belde hij jou.'

'En waarom belt hij dan niet naar Alexandra?'

'Misschien nam ze niet op,' zei Karen.

'Als het goed is zitten ze al in de pizzeria. Ik bel haar meteen even.' Isabel draaide het nummer van haar dochter, die meteen opnam.

'Hé mam, hoe is het daar?' Alexandra schreeuwde om het lawaai op de achtergrond te overstemmen. 'Hebben jullie hem al?' Gillende kinderen, gelach, rammelende borden en bestek, het bekende arsenaal geluiden van pizzeria Quatro Stagioni in Amsterdam Oud-Zuid.

'Nee, schat. Heeft papa je al gebeld?'

'Ja, net. Hij had het al eerder geprobeerd, maar de eerste keer had ik hem niet gehoord. Wacht even.' Aan het gestommel te horen kroop Alexandra nu onder de tafel. 'Zo, dit is beter. Papa vroeg nog naar je, maar ik zei maar dat je de bestelling aan het doorgeven was. We zitten hier met z'n allen aan een grote tafel en het is echt supergezellig.'

'Goed zo. Wilde hij verder nog iets weten?'

'Nee, eigenlijk niet. Hij denkt dat je hier bent.'

'Laten we het hopen. Heb je Tobias nog gesproken?'

'Nee, die lag al op bed, zei papa. Morgen moet hij naar school.'

'Godzijdank.'

'Wat is er, mam? Je klinkt nerveus.'

'Je vader belde op mijn mobiele telefoon en we hebben van de zenuwen per ongeluk opgenomen in plaats van hem weggedrukt,' zei Isabel. 'Misschien hebben we onszelf verraden.'

'Nee, juist niet! Sterker nog,' zei Alexandra, 'als je niet had opgenomen had hij aan de voicemail kunnen horen dat je in het buitenland zit. Je hebt het juist goed gedaan. Ik zou nu dat ding maar uitzetten.'

'Dat kan niet,' zei Isabel, 'die detectives kunnen me nog bellen.'

'Detectives?'

'Dat vertel ik je nog wel een keer. Niet tegen papa zeggen!'

'Jezus mam, ik ben niet achterlijk. Verziek jij het nu niet, please.'

'Schat, ik doe mijn best. Heb jij nu maar een leuke verjaardag. Wie zijn er allemaal?'

'Julie, Milou, Aranka, Maarten, Quirine en alle kinderen en nog wat vriendinnen van school.'

'Zijn Maarten en Aranka nog niet aan het rijden?'

'Nee, die vertrekken na het eten.'

'Oké, doe iedereen de groeten en wens die twee een goede reis.'

'Doe ik, mam.'

'Dikke kus, lieverd.'

'Dag mam.'

Het was meteen duidelijk dat de twee kerels die even na achten de bar binnen kwamen lopen de Caesar Twins waren. Niet omdat ze woest aantrekkelijk waren, noch omdat ze op elkaar leken, maar omdat ze eruitzagen als morsige privédetectives uit een B-film. Ze droegen donkere wollige bandplooibroeken die aan het pluizen waren op de verkeerde plekken, met daarboven kraakheldere witte overhemden en zonnebrillen met de zilveren spiegelglazen die in de jaren tachtig waren geïntroduceerd door Don Johnson als Sonny Crockett in Miami Vice. Aan hun brede riemen bungelden zwarte leren holsters met mobiele telefoons erin, precies daar waar vroeger hun dienstpistolen moesten hebben gehangen. Aan de andere kant van de riem hingen een sleutelbos, een semafoon en een klein model zaklamp. De imposantste van de twee had bovendien een indrukwekkende bierbuik over zijn riem hangen. Zijn overhemd knapte bijna open op het zwaarste punt en daar waar de stof uiteenweek was een vaalwitte huid zichtbaar met zwarte haren. Isabels blik werd er onwillekeurig naartoe getrokken. Zijn compagnon leek een dwerg naast de forse, kalende man die zich voorstelde als Caesar. De kleine, die Pjotr heette, had een Italiaans postuur en vlassig donker haar. Hij stelde zich van meet af aan bescheiden op, alsof hij ook figuurlijk in de schaduw van Caesar stond.

Nadat Caesar twee pullen bier en een fles witte wijn had besteld troonde hij zijn nieuwe klanten mee naar een tafeltje achter in de zaak. Hij wurmde zich tussen de tafel en het houten stoeltje. De spijlen van de rugleuning kraakten toen hij met een plof ging zitten. Met zijn hoofd in zijn nek leegde de keizer het glas en zette het met een klap op tafel. Met een hoofdgebaar beval hij Pjotr, die nog niet eens de kans had gekregen om te gaan zitten, er nog een voor hem te halen. 'Pjotr spreekt geen Engels. Laten we beginnen,' zei Caesar terwijl hij met de rug van zijn hand een boer probeerde tegen te houden, wat niet helemaal lukte. Isabel voelde een por in haar zij van Karen en realiseerde zich dat ze de man met een vies gezicht zat aan te staren.

'Kunnen jullie iets over jezelf vertellen?' begon Karen. 'Over jullie achtergrond en successen?'

'Geen probleem. Maar niet voordat jullie hebben afgerekend. We nemen de opdracht pas definitief aan als er is betaald. Cash.'

'Hoeveel?' vroeg Isabel, die een paar honderd euro in haar portemonnee had.

'Vijfenzestighonderd zloty, ervan uitgaande dat we morgenmiddag klaar zijn. We halen de jongen van school en rijden hem en jullie in een uur of vijf naar de Tsjechische grens. Daar staat de vluchtauto, is het niet?'

Isabel slikte. Vijftienhonderd euro. Dat was zo'n beetje haar maandsalaris.

'Wat denk jij?' fluisterde Karen.

'Ze zijn niet voor de poes, deze kerels,' zei Isabel.

'Caesar komt wel sterk over, volgens mij is hij die oud-politiechef. Over die Italiaan heb ik mijn twijfels,' zei Karen. 'En ze lijken in de verste verte niet op Pablo en Pierre.'

'We betalen. Wat kan ons het schelen. Niet geschoten...' zei Isabel.

Karen pakte haar creditcard uit haar tas en stond op. 'Even pinnen,' zei ze en ze liep naar buiten. Tien minuten en twee pullen bier later legde ze triomfantelijk het geld op tafel, een stapel kreukvrije Poolse bankbiljetten. 'Let's get the show on the road,' zei ze.

Caesar verblikte of verbloosde niet, vouwde het papiergeld dubbel en stak het achteloos in zijn broekzak. 'Ik wil even precies weten hoe de zaken juridisch liggen,' zei hij. 'Is de jongen hier nu illegaal of niet?'

'Formeel weten we dat pas als de Poolse rechter zich daarover heeft uitgesproken,' zei Isabel, die de vertaalde documenten voor Caesar op tafel uitstalde, 'maar het kan nog maanden duren voordat die zaak voorkomt. Feit is dat hij legaal in Nederland was, en dat zijn vader hem tegen mijn wil en tegen de wil van mijn zoontje heeft ontvoerd naar Polen.'

Met zijn ogen tot spleetjes geknepen en de armen gestrekt las Caesar de papieren. Voor een leesbril was de dikzak dan weer wel te ijdel, dacht Isabel.

'Juist,' zei Caesar en hij knikte instemmend. De Italiaan zat nog te lezen. 'U bent bij ons aan het goede adres,' zei hij. 'Nietwaar, Pjotr?'

De Italiaan keek op uit de paperassen en knikte.

'Heeft u dit vaker gedaan?' vroeg Karen.

'Laat ik het zo zeggen. Wij zijn gespecialiseerd in zaken die in het schemergebied vallen. Ik doe zelden iets illegaals, maar ik help de wet een handje als justitie door corruptie dreigt te gaan dwalen. Feit is dat u uw kind mag meenemen de grens over, daar is op zich niets onrechtmatigs aan, alleen uw ex-man en de politie werken niet mee. Nu ja, dat valt dus te regelen.'

In één teug leegde hij ook de tweede pul bier en nog voor hij het glas op tafel kon zetten had de Italiaan het al onderschept om het opnieuw te laten vullen.

'Weet u,' zei Caesar, 'u heeft groot gelijk dat u de rechtszaak niet afwacht.' Hij haalde een stapeltje papieren uit zijn borstzak. Caesar had zijn huiswerk gedaan. 'Hier, een vergelijkbare zaak. Een Canadese moeder en een Pools-Canadese vader. De vader komt op een goede dag vanuit Zuid-Frankrijk met een kleine privéjet Polen binnen vliegen met zijn drie kinderen. Allemaal zonder paspoort. De man emigreerde al in zijn jeugd, maar hij is rijk en wordt hier met alle egards onthaald. De Poolse rechtbank wees hem de kinderen toe. Het is een corrupte zooi, zowel de politiek als de magistratuur. Polen is het corruptste land van de Europese Unie. Welnu, u begrijpt dat ik graag mijn bijdrage lever om het recht toch te doen zegevieren. "Recht en rechtvaardigheid", zo heet ook de partij van die andere tweelingbroers die het hier nu voor het zeggen hebben: de Kaczynski's. Het zal u niet verbazen dat de Caesar Twins daar iets anders onder verstaan dan onze president en zijn familie. Kaczynski vindt het geen probleem dat zijn minister van Justitie zich rechtstreeks bemoeit met juridische onderzoeken. De rechterlijke macht bestaat in Polen eigenlijk niet meer.'

Ademloos luisterden ze naar de bierdrinkende detective, die ineens over idealen bleek te beschikken.

'U hebt goede contacten bij politie en justitie?' vroeg Karen.

'Uitstekende contacten,' antwoordde Caesar. 'Niet om op te scheppen, maar ik was tijdens het communisme de politiechef van Warschau. Mijn broer hier werkte bij de veiligheidsdienst en werkte een tijd voor de Stasi in Duitsland. Met hem kunt u Duits spreken, maar hij praat niet graag, zoals u misschien al hebt gemerkt. Iedereen in de wijde omtrek van Warschau kent Caesar en samen weten wij heel veel van iedereen. De Caesar Twins zijn een begrip bij de autoriteiten.'

'En in Berlijn,' zei Karen lachend.

'Je bedoelt die nichten met dat geblondeerde haar?' Caesar kende de acrobaten. 'Wij waren er eerder. Ze hebben onze naam gestolen.'

'Zijn jullie echt broers?' vroeg Karen.

'Zijn jullie echt zusters?' Caesar keek vol ongeloof toen Isabel en Karen allebei enthousiast knikten, de een lang blond haar en blauwe ogen, de ander korte donkere krullen en bruine ogen. 'Dat zou ik dan nog maar even checken bij jullie moeder,' grapte hij.

'Die is dood,' zei Karen.

'Tja, dan wordt het lastig,' zei Caesar, die zijn volgende biertje aanpakte van de Italiaan en het glas gulzig aan zijn lippen zette. 'Goed. Het draaiboek dan. Luister goed.' Nu sprak de keizer op samenzweerderige toon. 'Pjotr gaat morgenochtend bij de school posten om te kijken of Tobias inderdaad naar zijn klas gaat. Als hij veilig binnen is, kom ik jullie hier ophalen. Mijn auto parkeren we bij een benzinestation een paar blokken verderop. Daar staat Pjotr op ons te wachten. Pas als de lessen volop bezig zijn gaan Isabel en ik naar binnen. Isabel trapt een scène en zegt dat ze haar zoon wil zien, terwijl ik de directrice aan de praat hou en wapper met mijn oude politie-badge en alle papieren die ik hier heb. Kunt u een beetje acteren?' vroeg hij.

'Ik denk niet dat het me moeite kost om een wanhopige moeder te spelen. Hoe denkt u dat ik mij inmiddels voel?' zei

Isabel iets pinniger dan de bedoeling was.

'Neem me niet kwalijk. Dat was een ongepaste opmerking,' zei Caesar. 'Goed, de gemoederen lopen morgen dus hoog op bij de deur. Dat is het moment waarop Karen de jongen naar buiten kan lokken. Daarna discussiëren we nog wat met de schoolleiding, en doen we alsof we graag het gesprek met de politie aangaan en vervolgens maken we dat we wegkomen. Bij de benzinepomp stappen we over in de andere auto en dan rijden we in één keer door naar Tsjechië.'

'Is dat niet wat al te simpel?' vroeg Karen.

'Simplex veri sigillum,' zei Caesar en hij gebaarde naar de barjuffrouw om de rekening.

De detective stond op, haalde de stapel bankbiljetten uit zijn broekzak en graaide naar wat losse munten. Nonchalant gooide hij het geld op tafel, terwijl hij met zijn andere hand aan zijn mobiele telefoon voelde. De spanning op zijn overhemd was nu maximaal en het knoopsgat dat het meest onder druk stond dreigde het te begeven. Caesar merkte de meer dan gemiddelde belangstelling voor zijn buik op en gaf er een paar ferme klappen op. 'In mijn kringen is dit nog altijd een teken van welvaart,' zei hij schaamteloos en hij stak zijn hand uit. 'Tot morgen. Het is prettig zakendoen met u beiden.' De handdruk van de Italiaan was minder imponerend.

Het detective-duo liep achter elkaar aan de hotelbar uit, Caesar met zijn zware voetstappen voorop.

'We hebben Laurel & Hardy ingehuurd, moet je dat zien,' zei Karen.

'Wat zei hij nou eigenlijk op het laatst?' vroeg Isabel.

'Eenvoud is het kenmerk van het ware. Simplex veri sigillum.'