20

Toen ik weer in mijn eigen appartement was, ging ik een eindje van de schuifpui vandaan staan en tuurde met mijn nachtkijker door de ruiten. De kijker had ik in een veel te duur winkeltje voor beveiligingsapparatuur aan Sunset Boulevard gekocht, waar paranoïde managers kwamen en mensen die in hun vrije tijd krijgertje wilden spelen. Wat ze daar verkochten, was kwalitatief niet zo goed als de spullen waar Frank over beschikte, maar het was beter dan de postorderspullen waar Liffman altijd mee aanklooide.

Niemand hield me in de gaten. Althans, voor zover ik kon zien.

Nu ik een functionerende voordeur had en die op het nachtslot had gedaan, pakte ik het papier met de getallen en stopte die samen met het geld in Charlies rugzak, die ik vervolgens in een keukenkastje in de gigantische pastapan deed die ik vorig jaar kerst van Evelyn had gekregen.

Ik ging languit op mijn kapotgesneden matras liggen, doodmoe van alles wat er gebeurd was, ook van de dreiging die nu boven tafel was gekomen. Charlies hoofd, en zeker zijn gebit, was opgeblazen, maar er zat genoeg dna op de muur van de kerncentrale om hem te kunnen identificeren. Ze hadden een groot deel van het bewijsmateriaal verwisseld of zoekgemaakt en hadden Milligan als zondebok naar voren geschoven, een einzelgänger met het juiste strafblad. Hadden ze Milligan ook vermoord? Of was hij de meest geschikte kandidaat geweest die toen al overleden was? Ik moest in elk geval terug naar het huis van Callie om de rest van Franks spullen door te nemen, om te zien of er op foto’s of in documenten aanwijzingen te vinden waren waardoor ik erachter kon komen wie Charlie in werkelijkheid geweest was. Ik wilde achter de echte naam komen van de man die mij bij dit alles had betrokken.

Ik zette de tv aan om te gaan zappen en mijn hoofd leeg te maken. Mijn duim stopte toen ik Jasper Caruthers in The Daily Show zag, in gesprek met Jon Stewart. Na een grap over pedofielen, waar Caruthers wijselijk niet op inging, nam Stewart Caruthers’ imago van heteroseksueel onder vuur.

‘Waarom bent u van mening dat u nooit door minderheidsgroeperingen als deze onder druk gezet zult worden?’

Caruthers boog zich voorover, met een lichte glimlach om zijn lippen. ‘Misschien weet u het nog niet, maar ik ben belachelijk rijk.’

Zelfs Stewart kon zijn gezicht niet in de plooi houden. Toen het applaus was weggestorven, zei Stewart: ‘In de onthulling die uw ex-vrouw heeft gedaan…’

‘Welke?’

‘Welke ex-vrouw, of welke onthulling?’

‘Ik heb maar één ex-vrouw, of June moet er vanmiddag flink aan getrokken hebben.’

‘Deze.’ Stewart liet een boek met een schreeuwerig omslag zien. ‘Ze doet een aantal nieuwe onthullingen, bijvoorbeeld dat u bij uw eerste afspraakje achter het stuur bent gaan zitten terwijl u medicijnen had genomen die de rijvaardigheid konden beïnvloeden. Is dat waar?’

‘Absoluut. Ik heb ook weleens porno gekeken, heb tijdens mijn studie twee keer wiet gerookt, waarbij ik ook nog geïnhaleerd heb, ik heb vals gespeeld met schaken, heb mijn geloof in het huwelijk opgegeven, en heb bij een kiosk eens een reep chocola gejat. Mensen die denken dat ik daardoor niet in staat ben om iets tegen de nucleaire bewapening van Noord-Korea te ondernemen, moeten vooral niet op mij stemmen.’

Ik glimlachte in het donker en vroeg me af of de vrouw met de hoornen bril wel zo blij zou zijn met zijn grapje over porno.

Met zijn stalen grijns om zijn mond wachtte Stewart tot het publiek was bedaard. Hij deed net of hij zijn oren niet kon geloven. ‘Hoe oud was u toen u die reep hebt gestolen?’

Caruthers leunde achterover en sloeg zijn handen om een knie. ‘Vijfenvijftig.’ Hij wachtte tot het gelach was geluwd en zei: ‘Zeven jaar, denk ik. Of acht. Mijn vader bracht me in de auto naar school, voordat hij naar zijn werk ging, en stopte onderweg om een krant te kopen. We waren nog maar twee straten van school af toen hij zag dat ik een reep had gejat. Hij is meteen omgekeerd en teruggereden, en ik moest de reep terugleggen.’

‘Dat was nog in de tijd voordat veelplegers werden aangepakt.’

Caruthers grinnikte. ‘Toch was ik zeer onder de indruk. Mijn vader had die ochtend een afspraak met… Ik geloof dat het de directeur van Sears Roebuck was. Hij kwam te laat, en dat alleen maar vanwege een reep van een dubbeltje. Persoonlijke verantwoordelijkheid. Dat is er vanaf mijn vroegste jeugd bij me in gestampt.’ Caruthers schudde zijn hoofd. ‘Ook nu nog, als ik ergens een reep zie liggen, breekt het angstzweet me weer uit.’

Ik merkte dat ik Caruthers leuker vond dan ik eigenlijk wilde. Frank had altijd een hoge pet van hem op gehad. Was Franks bewondering zo ver gegaan dat hij bij een duistere zaak betrokken was geraakt om Caruthers buiten schot te houden? Want het zaakje waar Frank en Charlie zich mee hadden ingelaten, stonk behoorlijk, om het zo maar eens te zeggen, en dat was niets voor Frank. Althans niet voor de Frank die ik had gekend.

Een ongemakkelijk gevoel maakte zich van me meester. Ik zat niet lekker in mijn vel en was moe, de kater van de stress. Ik kon mijn ogen niet openhouden en gaf daar uiteindelijk aan toe, in de hoop een paar uur te kunnen slapen.

Ik schrok wakker, onrustiger dan gewoonlijk. Niet die vertrouwde angst waarmee ik altijd midden in de nacht wakker werd, met bonzend hart, maar een gevoel van dreigend gevaar. De lucht drukte koel en zwaar op mijn klamme gezicht.

Ik rolde op mijn zij en keek op de wekker. 1.37 uur.

Mijn hand gleed automatisch naar de lamp, maar halverwege verstrakte ik. Een briesje streek langs mijn gezicht. Het tochtte.

Zo stil mogelijk gleed ik uit bed en liet me op de grond zakken. Weer had ik alleen een pyjamabroek aan, en met ontbloot bovenlijf sloop ik door mijn onverlichte flatje. Zes stappen en wat geschuifel naar het slaapkamerraam. Dat zat nog op slot. Negen passen opzij, drieënhalve pas schuin naar de badkamer: het raam was dicht, de veiligheidsschuif stond op veilig. Ik ging naar de woonkamer. De voordeur zat nog op de twee nachtsloten, en de ketting zat er veilig op. Ik liep langs de bank naar de schuifpui, en geleid door mijn motorisch geheugen gleden mijn vingers naar de vergrendelingshendel.

Niet op slot.

Mijn hele lijf verstarde, en ik keek naar die omhooggeschoven hendel alsof mijn blik dat ongedaan kon maken. Ik voelde dat er iets – een menselijk wezen – in het donker achter me stond. Met een akelig voorgevoel draaide ik me om. De contouren van een man, nauwelijks in het donker te onderscheiden, met de rug naar het aanrecht. De gestalte verstijfde, zag dat ik mijn blik richtte, en sprong op me af.

Ik kreeg een duw en viel met een klap tegen de muur, veerde terug en haalde uit. Hij had de schuifpui opengedaan en wilde naar buiten stappen, maar mijn vuist trof zijn kin. Hij werd achteruitgeworpen en de schuifpui schoof piepend verder open. Hoewel het balkon door de overkapping grotendeels in het donker gehuld was, gleed de onderste helft van zijn gezicht in het schijnsel van de lantaarnpaal aan de overkant, en toen ik daar een glimp van opving, schrok ik zo dat ik totaal verstijfde. De schrik verlamde me maar heel even, maar hij profiteerde daarvan door me een trap tegen mijn borst te verkopen.

Mijn blikveld kantelde, en toen vormde het vloerkleed de horizon. Ik was met mijn wang tegen het kleed gesmakt, en door de opdwarrelende stofwolk heen zag ik dat de donkere figuur roekeloos over het balkon sprong en tegen de telefoonpaal aan kwam. Een gesmoorde kreet door de klap, armen en benen die houvast zochten, en weg was hij.

Ik stond op, bracht mijn handen naar mijn ribbenkast, voelde bij elke inademing een pijnscheut. Ik strompelde buiten adem naar het balkon, keek over de rand en zag hem nog net wegrennen. Telkens wanneer hij onder een lantaarnpaal door liep, lichtte zijn gestalte op. Het doffe geluid van zijn voetstappen – rubberen zolen op asfalt – werd door de onverlichte carports in halve echo’s teruggekaatst.

Ik kwam weer wat op adem maar voelde me volkomen uit het veld geslagen. Niet door de pijn, nu niet meer, maar doordat ik die brede, woeste mond onmiddellijk had herkend. Het was de mond van Charlie.