***
ALEX BELDE DIE AVOND. 'Hallo, scheetje.' 'Ook hallo.'
'Wat ben je aan het doen?'
'O, niks. Ik hang een beetje rond in mijn zwartsatijnen kanten ondergoed. Wat is het toch warm! Ik maak even mijn negligé los.'
'Ja ja ja.'
'Oeps, is dat de bel? Hemeltje, dag loodgieter. Komt u mijn leidingen doorspoelen?' 'Mel, hou nou even je kop.' 'Oké... grote jongen.'
'Luister eens, eh... Charlie wil zaterdag mee naar het vrijge-zellenfeest.'
'Dat wil hij helemaal niet. Het leek hem helemaal niks.'
'Nou, toen ik zondag terugkwam, zei hij dat het hem leuk leek.
Ik moest aan jou vragen of het goed was.'
'Wat mankeert die jongen, heeft hij zelf geen vrienden? Is dit het eerste feestje waarvoor hij wordt uitgenodigd? Nee, wacht even, is dit het laatste feestje waarvoor hij mét is uitgenodigd?'
'Nee. Ik weet het niet. Hij bleef maar doorzeuren en ik heb gezegd dat ik het je zou vragen, dat is alles.'
'Aha, ik denk dat ik het al weet.'
'Wat? Wat dan?'
'Dat zeg ik niet. En nee, hij mag niet mee. Hij is irritant.' 'Kom op nou, Mel. Alsjeblieft. Doe het dan voor een goede vriend.'
'Een goede vriend? Wie, jij?' 'Je weet best wat ik bedoel.' 'Ben jij een "goede vriend" van me?'
'Ja,' zei hij, 'je allerbeste. Kun je heel, héél alsjeblieft zorgen dat Charlie wordt uitgenodigd?'
'Gooit hij je op straat als je hem niet binnenloodst op dat feest- je?'
'Eh... ja?'
'Mooi. Dan mag hij zeker niet mee.' 'Dan doe ik de afwas.'
'Dat zou me waarschijnlijk niet eens opvallen.'
'Toe nou, Mel. Dat is toch lachen?'
Ik zuchtte. 'Oké dan, als het zo belangrijk voor je is.'
'Fantastisch.' Zijn stem klonk nu nieuwsgierig. 'Waarom wil hij eigenlijk per se naar dat feest?'
Ha! Het leek me beter om dat Alex niet te vertellen. Fran had haar plan kennelijk in werking gezet.
'Eh...' zei ik. 'Tja...' zei ik. Toen kreeg ik een ingeving. 'Het schijnt dat Charlie nog nooit een stripteasedanseres heeft gezien en... misschien... komt er die avond eentje.' 'Nee, echt? Ik heb er ook nog nooit eentje gezien.' 'Mijn God, waar moet dat heen met die kostscholen van tegenwoordig? Maar goed, ik ben blij dat je zo tevreden bent. Ik zie je zaterdag... Tenzij je nu zin hebt om langs te komen...?' 'Jezus, Mel, dan ben ik twee uur onderweg.' 'O! Dat is waar ook. Nou, zaterdag dan maar.' 'Dag, scheetje.' 'Dag, poepje.'
Ik belde Fraser om te vragen of hij het goed vond dat de gastenlijst wel erg lang werd. Angus had toestemming voor onze aanwezigheid afgedwongen door te dreigen de strippers af te bellen als we niet mochten komen, dus voor Fran en mij zat het in ieder geval wel goed. Amanda nam op. 'O, hallo,' zei ik koeltjes. Ik was erop voorbereid. 'Is Fraser thuis?' Hi hi hi. 'Ben jij dat, Mel, darling ?
Wat kregen we nou? Griezelige psychologische praktijken? Misschien wilde ze mijn benen in kippenpoten veranderen. 'Het spijt me verschrikkelijk van gisteren, darling. De spanning in verband met de bruiloft en zo.'
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Kennelijk had ze al zesen- twintig jaar last van de spanning in verband met de bruiloft.
'Maak je maar niet druk,' mompelde ik.
'Darling, ik vind het leuk als je naar mijn vrijgezellenavond komt. Echt waar.'
'Maar...'
'Nee, niks te maren, darling. Kom alsjeblieft gewoon.' 'En Fran dan?' vroeg ik loyaal. En ik durfde er niet alleen naartoe.
Ze zuchtte. 'Ja, Fran ook. Volgende week vrijdag om acht uur bij Quagli's . We verzinnen er wel wat op.' 'Ben je soms heel hard op je hoofd gevallen?' 'Nee, darling, ik... Ik dacht... Ach, het zou zo gênant zijn als jullie naar het feestje van Frase gingen. Ik bedoel, de schande...'
'O, maar daar gaan we toch naartoe, hoor. Dat wordt pas lachen,' zei ik.
'Doe nou niet zo gek, darling. Dat is voor de mannen. Die willen jullie er toch niet bij hebben.'
Ik wist het wel! Ze kon er niet tegen om ook maar een milliseconde niét in het middelpunt van de belangstelling te staan. 'Kan ik Fraser alsjeblieft even spreken? En bedankt voor de uitnodiging. Heel lief van je.'
'Moet je horen, ik zeg dit voor je eigen bestwil...' zei ze vals, 'maar hij wil jullie er niet bij hebben. Het komt gewoon door die achterlijke broer van hem. Fraser vindt het ook gênant. Ze lachen jullie allemaal uit.' 'HOU JE KOP, HEKS!' wilde ik dolgraag uitroepen. 'Luister eens even Amanda,' zei ik zo kalm als ik kon, 'het komt wel goed. Met ons allemaal. Maak je om ons maar geen zorgen. Kun je nu Fraser even geven, alsjeblieft?' Er viel een stilte, en toen werd er verwoed gefluisterd. Ik had het liefst opgehangen, maar ik dwong mezelf om aan de lijn te blijven.
'Eh... hullo,' klonk een bekende, knarsende stem. 'Ehm... hoi, Fraser.'
Het was even stil. Ik zag al voor me hoe Amanda op de achter-grond een vinger over haar keel haalde, theatraal verlicht als de koningin in Sneeuwwitje.
'Frase, vind je het echt vervelend als we naar je vrijgezel- lenavond komen?'
Fraser woog kennelijk de mogelijkheden tegen elkaar af: vrouwen plus stripper of helemaal niks. 'NEE, BESLIST NIET.' De ferme toon verbaasde me. 'IS DAT DUIDELIJK? BESLIST NIET!'
Toen hing hij op. Ik omarmde mezelf van vreugde. Het kwam goed. Al vond ik het een beetje verontrustend dat Fraser zijn verloofde op die manier voor de gek moest houden. Ik bedoel, ik mocht de pest aan haar hebben - ik ging niet met haar trouwen.
Ik bedacht dat ik had vergeten te vragen of het goed was als Alex en Charlie ook kwamen. Ach, die konden zich best onopvallend tussen de andere gasten voegen. Daarna, met het gevoel alsof de telefoon aan mijn oor vastgeplakt zat, kreeg ik eindelijk Fran te pakken en vertelde ik haar wat er was gebeurd. Ze was er blij om.
'Wat zou ik graag een spook in haar kamer zijn geweest, dan had ik haar gezicht kunnen zien.'
'Eh, zou je niet liever gewoon een vlieg zijn, op de muur?'
'Liever een vlieg dan een spook, bedoel je?'
'Laten we deze discussie maar uitstellen. Want nu ga je me eerst vertellen hoe het met Charlie is gegaan.'
Ze lachte boosaardig. 'Schat, dat kan ik je echt niet vertellen door de telefoon. Echt, het was walgelijk. Geweldig. Het is bijna jammer dat ik hem moet straffen.'
'Maar dat doe je toch wel?'
'Helaas, regels zijn regels. Ik zie je zaterdag. Heeft hij al gebeld om te smeken of hij ook mag komen?'
'Ja.'
'Excellente!'
Die zaterdag kwam erg snel dichterbij en ik realiseerde me dat ik geen idee had wat ik moest aantrekken naar het vrijgezellenfeest. Cockneyboy was stomverbaasd dat wij waren uitgenodigd op het avondje van de bruidegom, en hij bood zelfs aan me te helpen bij het uitzoeken van cocktails met suggestieve namen.
Janie zag er al een stuk beter uit, hoewel ze nog steeds anderhalve meter de lucht in sprong als de telefoon ging en infor- meerde of ik het te vroeg vond om James aan haar ouders voor te stellen.
Ik dacht er even goed over na.
'Persoonlijk vind ik het voorlezen van het testament het enige juiste moment. Maar dat ligt misschien aan de jongens met wie ik omga.'
Ze werd helemaal groen en ik wou dat ik mijn mond had ge-houden.
Ik overlegde met mezelf of ik in spijkerbroek zou gaan en besloot het niet te doen, voor het geval we in zo'n nachtclub terecht zouden komen waar ze liever glanzende pakken zagen dan echte kleren. Maar een fatsoenlijke jurk was ook niks, want op een bepaald moment zou het natuurlijk bier regenen. Strak of kort was uitgesloten, in verband met mogelijke verwarring met de stripteasedanseressen. En niet te onopgesmukt, want dan werd ik misschien voor een pot aangezien. Dachten ze dat ik daarom met de mannen meeging. Jakkes. Dan bleef er eigenlijk niets anders over dan de catsuit die ik ooit in een opwelling had gekocht. Waarschijnlijk heette dat ding catsuit omdat ik er niet mee langs een kat kon lopen zonder dat de haren van dat beest rechtop gingen staan en er een sissend geluid klonk. Fran arriveerde. Ze zag er schitterend uit in haar supervrou- welijke en onmogelijk trendy outfit. Het werd steeds erger. Ik viste mijn kilt achteruit de kast. Fran schudde onverbiddelijk haar hoofd. Net toen ik rondhopste in mijn zwarte panty en mijn oog had laten vallen op een of ander maf, Japans kimonoachtig geval dat op raadselachtige wijze tussen mijn kleren terechtgekomen was, ging de bel.
'Doe jij even open?' zei ik. 'Dat zullen Alex en Charlie wel zijn.' 'Ha, mijn twee favoriete mannen,' zei ze lusteloos. Fran banjerde mijn slaapkamer uit en er klonken harde stemmen. Zo te horen deed ze in ieder geval beleefd. Toen drong de stem van Alex door in mijn slaapkamer: 'Kom op, nou. Moet je me nou echt de hele tijd "hufter" noemen?' Ik grinnikte.
Ze waren wel erg luidruchtig. God, als ze nog maar niet dronken waren. Dat zou verschrikkelijk zijn. Ik koos uiteindelijk voor een mooie, lichte broek en een
gebloemd truitje. Mascara en lippenstift op en de deur uit. Alex en Charlie hadden een fles wijn van Linda opengetrokken en discussieerden luidruchtig over het volgende reuzeleuke rugbylied dat ze zouden gaan zingen. O, jee. Ik keek naar Fran, die knikte en haar ogen ten hemel sloeg. Ze waren hartstikke straalbezopen.
'SEKS MET EEN BEEST IS EEN FEEST, VRIEND!' riep Charlie. Waarop Alex onmiddellijk riep: 'STOP JE SPEER IN EEN BEER, VRIEND!'
'DUW JE ROE IN EEN KOE, VRIEND!' bulderde Charlie wellustig. 'SEKS MET EEN BEEST IS EEN FEEST!' sloten ze samen af, terwijl ze elkaar op de been hielden.
'Mijn God,' zei ik tegen Fran, 'we kunnen die twee niet meenemen. Ze gaan zich verschrikkelijk misdragen.' 'Zeg jij het maar tegen ze.' 'Waarom moet ik dat altijd doen?' 'Ja zeg, alsof ik Charlie heb uitgenodigd.' Toen Charlie hoorde dat Fran zijn naam noemde, liet hij zich op de grond vallen en greep hij haar bij de enkels. Ze gaf hem een schop.
Ik draaide me om een keek naar de jongens. Ze hadden allebei een vuurrood hoofd en de wijn zwiepte vervaarlijk rond. 'Alex, je bent ladderzat,' zei ik, en ik deed mijn best om niet te klinken als een schooljuffrouw.
'Jezus, lekker ding, je lijkt mijn oude schooljuffrouw wel,' zei hij met dubbele tong. Hij waggelde eerst naar achteren en toen weer naar voren.
'Jullie gaan zo niet mee naar het vrijgezellenfeest!'
'FEESTJE! FEESTJE!' begonnen ze te scanderen. Charlie stond op en keek verward om zich heen. 'Zijn we er al?'
'Hou toch je kop!' Mijn geduld was op. Ik kon dit niet meer aan. 'Jullie gaan niet mee, dus sodemieter dan ook maar meteen op.'
'RAM JE STOK IN EEN BOK, VRIEND!' begon Alex onvermurwbaar.
'STOP JE TAAS IN EEN HAAS, VRIEND!' zong Charlie mee.
'O, God,' zei ik tegen Fran. 'Wat nu? Rennen?'
'Goed idee,' zei ze. 'Als Linda dan terugkomt van de alleenstaandenavond in de supermarkt, liggen er twee kerels op haar vloerbedekking te kotsen en te pissen.' 'seks met een beest is een feest, vriend! seks met een beest is
EEN FEEST!'
'Misschien moeten we ze mee naar buiten nemen en ze dan kwijt zien te raken.'
'Goed idee. Heel goed van je dat je Alex zijn sleutels hebt laten inleveren.'
'Shit.'
'Laten we maar gewoon gaan. Het zal wel meevallen.'
'ZE KAN ERWTJES AFSCHIETEN MET HAAR BELANGRIJKSTE OPENING,'
riep Charlie opeens. Fran en ik vielen stil en keken om.
'Dat is het verkeerde lied, sukkel,' zei Alex.
'DAT WEET IK!' bulderde Charlie. 'Eh...STOP JE PAAL IN EEN AAL,
VRIEND!'
'Dat is beter!' riep Alex. 'STEEK JE STAF IN EEN GIRAF, VRIEND!' 'O, God.' Ik ging zitten, maar stond snel weer op toen ik besefte dat ik binnen schootsafstand van hun wijn en spuug zat. 'Geweldig. Dit is echt geweldig. Om te beginnen praat Amanda nooit meer met ons als ze merkt dat we dit achter haar rug geregeld hebben.'
'Eén: nou en? Twee: hoe komt ze daar ooit achter?'
'O, dat weet ze zo, als die twee hier worden gearresteerd en het verslag in de krant komt.'
'STEEK JE LANS IN EEN GANS, VRIEND!' 'STOP JE ZWAARD IN EEN PAARD, VRIEND!'
'En vervolgens,' ging ik dapper verder, 'komen wij aan op het feest en worden we buiten gegooid, en dan praten Angus en Fraser ook nooit meer met ons. Dus raak ik in één dag tijd drieëndertig procent van al mijn vrienden kwijt. Om maar te zwijgen van Alex, die morgen bij het wakker worden tot de ontdekking komt dat ik zijn gezicht tot pulp sta te rammen.' 'Waarom doe je dat dan nu niet? Nu merkt hij er niks van.' 'Dan heeft het toch geen zin?'
'Kom op.' Fran pakte me bij mijn arm. 'Laten we maar gaan, dan hebben we het gehad. Misschien vallen ze wel uit de taxi...' 'Ja, en komen ze in een andere dimensie terecht. Kom, jongens, we gaan.' Ze zwalkten naar de deur. 'IN DE SCHEUR VAN EEN STEUR, VRIEND!' 'LEKKER FIJN MET EEN ZWIJN, VRIEND!'
En terwijl we de hal uit liepen, zongen we met z'n vieren: 'SEKS MET EEN BEEST IS EEN FEEST, VRIEND1. SEKS MET EEN BEEST IS EEN
FEEST!'
We werden bijna de taxi uitgezet, en het kostte me al mijn over-redingskracht om ons nog te laten afzetten bij de pub, Princess Louise in Holborn. Ik wierp Fran een zenuwachtige blik toe, maar ze zag er uitermate beheerst uit, ondanks het feit dat Charlie probeerde op zijn knieën voor haar te gaan zitten om haar met veel omhaal te overtuigen van zijn enorme toewijding. Telkens als hij te dichtbij kwam, gaf ze een knietje tegen zijn rugbyshirt.
Bij de deur haalde ik diep adem, rechtte mijn schouders en ging naar binnen.
'Nee, dit is een besloten feest,' zei een volkomen bizarre pratende aap.
'Dat klopt,' zei ik. 'Het vrijgezellenfeest van Fraser McCon- nald.'
'Of eigenlijk laird McConnald,' zei Fran behulpzaam. De aap trok zijn wenkbrauwen op. 'Eh, zijn jullie de...'
'Nee. We zijn genodigden. Kom mee, Mel.' Fran liep hooghartig door en trok me mee.
Net als in films over weerwolven viel de hele zaak stil toen we binnenkwamen. Al die jongemannen stonden rustig en gezellig een drankje te nuttigen, en toen kwamen daar opeens twee setjes borsten binnen om de boel te verstoren. Een paar mannen hadden zelfs een sigaar in de hand, Freudiaanser kan het toch niet? Ik wilde rechtsomkeert maken, maar gelukkig kwam Angus me redden.
'Hé, hullo, hullo ! Hij kwam stralend aangelopen. 'Leuk dat jullie er zijn.'
Zijn glimlach verdween toen hij over zijn schouder keek en de half instortende gedaantes van Alex en Charlie in de gaten kreeg.
'Het spijt me,' zei ik meteen. 'Anders zouden ze in een juten zak in de rivier worden gegooid, en we konden het niet over ons hart verkrijgen om ze achter te laten.' Angus lachte een beetje. 'Ach ja, ze zijn er nu toch. Hij daar,' hij wees naar Charlie, 'wordt toch niet lastig, hè?' Fran had ergens een sigaar vandaan getoverd en zag er schitterend katachtig uit.
'O, nee,' spon ze. 'Van hem zullen we geen last hebben, hè jongen?' en ze knipoogde naar hem als een of anders vals kreng uit de jaren dertig, totdat zijn ogen uit hun kassen puilden. Angus keek er begrijpelijkerwijs verbaasd naar en vroeg toen gretig aan mij: 'Zal ik wat te drinken voor je halen?' 'Eh... een flesje Budvar, graag.'
'Voor mij een wodka-martini,' zei Fran met een stalen gezicht. 'Een wat?' vroeg ik toen Angus naar de bar was gelopen. 'Wat krijgen we nou? Gaan we de femme fatale uithangen?' 'Kom op, Mel,' zei ze. 'Kijk nou eens om je heen. Er zijn hier veertig kerels, en wij zijn met z'n tweeën. Wanneer heb ik voor het laatst een vent gehad?' 'Donderdag.'
'Die telt niet, dat was werk. En hij is vanavond hopeloos bezopen, terwijl ik juist in de stemming ben. Ik ben een leeuwin op zoek naar haar prooi. Blijf uit mijn buurt.' Ze nam een trek van haar sigaar en blies kringetjes rook naar me. 'Pff. Nou, ik ben hier met mijn vriend...' Ik keek rond. Alex lag als een zak zout op een bank. 'Dus ik moet me netjes gedragen.'
'Ja?' 'Ja!'
Angus kwam terug met de drankjes en Fran goot dat van haar in één teug naar binnen. Ze keek met glanzende ogen om zich heen. 'Wie is... dat daar?' vroeg ze aan Angus, haar blik gericht op een bleke jongeman met een lief gezicht die in zijn eentje bij de punch stond, waar hij zichzelf rijkelijk van voorzag. 'Dat is Johnny McLachlan, Frasers getuige. Hoezo, wil je hem leren kennen?'
'Leren kennen? Ik wil hem eens flink...' 'Fran!'
Angus dacht duidelijk dat we allebei gek geworden waren, maar hij wenkte Johnny McLachlan toch maar. Die gebaarde stomverbaasd 'Wie, ik?' en kwam toen schuchter naar ons toe, een beetje in elkaar gedoken.
'Johnny, dit zijn twee vriendinnen van ons, Melanie en Fran.' 'Hallo,' zei ik.
'Aangenaam!' riep Fran uit. 'Ik wil alles over je weten. Hoe komt het dat jij getuige mag zijn voor die schat van een Fraser?' 'Aye, eh... hullo,' zei Johnny, met een accent waarmee vergeleken Angus klonk als prinses Anne. 'Ik eh... ben eh... aardrijkskundeleraar, zeg maar.'
'Wat fascinerend!' Fran boog zich vertrouwelijk naar hem toe. Het zweet stond op Johnny's voorhoofd. Met behulp van oogcontact maakten Angus en ik ons tegelijkertijd uit de voeten.
'Wat is er met je vriendin aan de hand? Is ze krols of zo?' 'Ik denk het.' 'Meent ze het serieus?'
'Serieus? Als ik Johnny was, zou ik maar een levensverzekering afsluiten.'
'Met huid en haar?' 'Ze laat niks over.' 'Tjonge.' Er viel een stilte.
'O ja, nu schiet me weer te binnen wat ik hier kom doen,' zei ik.
Angus keek me vragend aan.
'De bruidegom? De bruiloft, en zo? Dat weet je toch nog wel?' 'Sorry, ik ben een rampzalige gastheer.' Hij maakte een buiging en bood me zijn arm aan. 'Laat me u vergezellen naar de tafel van de laird.' 'Heel vriendelijk van u.'
Fraser zat op een grote, leren bank tegen de muur, omringd door een paar jongemannen die er nogal technisch uitzagen. Ik nam aan dat het collega-ingenieurs waren. Ze zagen er allemaal tamelijk zwaarmoedig uit; aan niets was te merken dat ze deel uitmaakten van een oeroud ritueel dat een hechte band moest smeden.
'Hoi,' zei ik, nog steeds aan de arm van Angus. Fraser keek op en grijnsde. 'Hé, leuk dat je er bent.' 'Ja, hè? Krijg je er geen problemen mee?' 'Fraser heeft altijd problemen, hè Frase?' zei Angus, en de hele tafel bulderde van het lachen. Fraser glimlachte spijtig. 'Natuurlijk niet. Iedereen heeft gezworen zijn mond te houden.'
Er klonk een heel koor van: 'Ja, dag!' en 'Hoeveel betaal je daarvoor?'
'Heb je die angstaanjagende vriendin van je ook meegebracht?' Fraser keek om zich heen. 'O nee, die arme Johnny. Heb je haar zomaar op hem losgelaten?'
'Ik stond er helaas helemaal buiten. Ze is vanavond kennelijk een leeuwin.'
Angus en Fraser wisselden een blik.
'Ik heb met Johnny op de basisschool gezeten. Daarna heb ik hem niet vaak meer gezien, maar als oudste vriend vond ik hem wel geschikt als getuige. God, ik hoop niet dat ze hem echt in haar klauwen krijgt...'
In de hoek goot Fran weer een martini naar binnen, met één hand op Johnny's revers. Hij deed enorm zijn best om haar iets uit te leggen - over hoefijzermeren, waarschijnlijk - maar ik zag dat ze niet luisterde. Ze gooide alleen gierend van het lachen haar hoofd in haar nek.
'Hij is acht jaar getrouwd en hij mag nergens naartoe van zijn vrouw. Vanavond mocht hij pas komen nadat ik had beloofd dat er geen strippers zouden komen.'
'Fraser, hoeveel leugens heb je wel niet moeten vertellen om dit feestje te laten doorgaan?'
'Daar wil ik niet over nadenken. Wie wil er nog wat drinken?' De jongens aan de tafel joelden en duwden elkaar opzij om plaats voor me te maken.
Ze bleken toch niet zo zwaarmoedig te zijn; ze namen het ana-lyseren van The X-Files gewoon erg serieus, net als politiek, stand-up comedy en de hedendaagse wereld in het algemeen. Althans, voor zover die iets te maken had met hun werk als ingenieur of met Dr. Who. Vreemd genoeg vond ik het fascinerend, onbevooroordeeld gezelschap. Heerlijk ontspannend. Natuurlijk scheelde het ook dat ik zelf niet voor de drankjes hoefde te betalen.
Af en toe klonk er hard gegrom of een bulderlach. Alex en Charlie hadden zich schijnbaar verlaagd tot het niveau van dierlijke communicatie. Maar net toen ik bedacht hoezeer ik gesteld was op de vrienden van Fraser, steeg er rumoer op bij de deur. Er kwam een vrouw binnen met een grote jas aan, waaronder nog net haar open schoenen met naaldhakken en haar netkousen zichtbaar waren.
De gewichtige discussies over politiek en cultuur waren in één klap vergeten. Ik had ineens heel wat minder ruimte op de bank, want door het stijgende testosterongehalte moesten de mannen allemaal wijdbeens zitten.
Achter de stripper stond een beer van een vent die het voor elkaar kreeg imposant over te komen terwijl hij niets anders deed dan een stopcontact zoeken voor de cassetterecorder. Ze begonnen meteen met Hey, Big Spender. De vrouw maakte haar sigaret niet eens uit. Ze liep naar het midden van het zaaltje en trok zonder enige waarneembare interesse haar jas uit. De voorheen zo welgemanierde, charmante jongens naast me veranderden in een kudde jankende beesten. Het gebrul werd afgewisseld met gejoel en gefluit toen de vrouw lusteloos wat gebaartjes maakte bij 'Spend... a little time with me'. Na een tijdje kwam ze naar onze tafel. Er werd enthousiast geschreeuwd toen ze zich vooroverboog om haar behabandje te laten losmaken, en de jongen die ze daarvoor benaderde kon zich nog net inhouden - na een dreigende blik van de uitsmijter - om het niet tegen haar rug te laten knallen. De beha vloog door de lucht en landde naast een verbaasde Fran en Johnny, die in een hoekje stonden te vrijen alsof ze het zojuist opnieuw uitgevonden hadden.
De beha oogstte een stevig applaus, maar alle blikken gingen al snel terug naar de hoofdattractie. De mannen keken met grote ogen toe hoe de vrouw een geeuw onderdrukte, mij vuil aankeek (dacht ik) en haar been op tafel legde om haar jarre- telgordeltje los te maken.
Ik onderdrukte zelf een geeuw en keek naar de plek waar ik Charlie en Alex had achtergelaten, als twee oude dronkaards op een station. Alex probeerde overeind te krabbelen, aangemoedigd door Charlie. Ik keek gebiologeerd toe en vergat de groeiende hysterie om me heen. Alex pakte de met gouddraad bestikte beha en trok die over zijn kleren aan terwijl hij danste op Shirley Bassey. Toen liep hij naar Fran en Johnny. Zijn gebaren werden steeds schunniger, luid aangespoord door Charlie. En eindelijk, toen alle blikken langs haar heen gingen, draaide de stripper zich om en zag ze hoe Alex haar kostuum als een handdoek tussen zijn benen door haalde.
'Hier!' gilde ze, en dat was voor de uitsmijter voldoende om niet langer dreigend te kijken maar met het echte uitsmijtwerk te beginnen.
Hij liep op Alex af en legde een hand op zijn schouder. Alex keek hem niet-begrijpend aan, maar Charlie stond al weer rechtop.
'Laat hem met rust!' schreeuwde hij geprikkeld. De uitsmijter wierp Charlie zijn beste dreigende blik toe.
'Ja?'
'Ja, en anders... donder je maar op!'
Er viel een onheilspellende stilte, die alleen werd verbroken door het onhoorbare lawaai van mijn poging om te verdwijnen. Mijn God, hij had het weer geflikt. En ik had hem meegebracht.
De uitsmijter pakte heel langzaam de beha uit Alex' slappe handje en legde die op tafel. Toen leidde hij de jongens behoedzaam, bijna liefdevol, naar buiten. Niemand verroerde zich toen we tekenfilmachtige knokgeluiden hoorden aan de andere kant van de deur. Na een minuut of drie kwam de uitsmijter weer naar binnen en klopte hij (echt waar!) zijn handen af. 'Ga je mee, Leese?' zei hij.
Leese was al aangekleed - op haar manier. Ze ging voor Angus staan, die haar betaalde, en toen vertrok het koppel in een waardige stilte.
Ik sloot vol afschuw mijn ogen. Niemand zei iets. Na een hele tijd klonk een stem met een Glasgows accent achterin het zaaltje klaaglijk: 'Toch vond ik die kerel beter dansen.' Ik deed een half oog open. Fraser draaide zich om, en ik zag een glinstering in zijn ogen.
'Je wilt toch niet zeggen dat ik op mijn vrijgezellenavond een stripteasedanseres heb laten komen voor een stelletje mietjes, hè?'
De hele zaal lachte opgelucht, en er werden nieuwe rondjes besteld. Ik ging naar Angus toe.
'Jezus, het spijt me zo. Ik bedoel... ze zijn gewoon... Sorry.' 'Ik weet wat je bedoelt,' zei hij vriendelijk. 'Vertel me het hele verhaal maar eens.'
'Ik moet eerst even gaan kijken of alles goed is met Alex.' 'Waarom? Het was zijn verdiende loon.'
'Niet waar! Het was gewoon een geintje.'
'Dat vond zij niet.'
'Je weet toch hoe mannen zijn.'
'Niet alle mannen.'
Ik voelde zijn blik toen ik naar buiten liep. Fran en Johnny boden nu een uitgesproken dierlijke aanblik, dus keek ik de andere kant op.
Buiten was het rustig. Ik zag de jongens nergens. Ik hoorde zelfs geen onderdrukt gekreun. Nadat ik bijna een halve seconde had geaarzeld, hoorde ik binnen een hoop mannen lachen en besloot ik terug te keren naar de warmte en het bier. Binnen waren alle gezichten nog roder geworden. Fran en Johnny waren nergens te bekennen, maar Fraser kreeg van zijn vrienden een blonde opblaaspop die toevallig sprekend op Amanda leek.
Hij stond net blozend op toen Angus naast me kwam staan en een flesje bier in mijn handen drukte, waar ik dankbaar een grote slok uit nam.
'Ik wilde zeggen...' begon Fraser manhaftig.
'Laat je tieten zien!' riep de grappenmaker uit Glasgow.
'Hou je kop, Nash.'
Ik keek om om te kijken wie Nash was. Goh, hij klinkt helemaal niet zwart, dacht ik, en ik voelde me meteen ongelooflijk stom.
'Ik wilde alleen zeggen,' ging Fraser verder, 'dat ik het fijn vind dat jullie er allemaal zijn.'
'Allemaal behalve je getuige!' riep iemand, en er werd onfatsoenlijk hard gelachen.
'Ja, eh, behalve... ahum... meneer McLachlan, die schijnbaar andere bezigheden heeft.' 'Ja, tussen de benen van een of andere sloerie.' 'Hé,' zei ik tegen Angus, 'ze hebben het wel over mijn vriendin, hoor.'
'En gedraagt die vriendin zich soms niet als een supersloerie?' 'Pff. Nou, misschien wel.'
'Oké, rustig, jongens...' Fraser stond een beetje onvast op zijn benen. 'Ik wilde jullie allemaal bedanken voor je komst, en ik weet dat sommigen van jullie een heel eind hebben moeten reizen. Trouwen is heel eng, maar niet zo eng als iets wat ik vroeger moest aanzien: jullie allemaal samen onder de douche.' Er klonk goedmoedig gemompel.
'Nee, serieus. Ik vind het heel leuk dat jullie er zijn. Ik wil mijn broer bedanken voor de organisatie, meneer Flaherty voor het beschikbaar stellen van zijn pub en... nou ja, alle aanwezige mannen.'
'En vrouwen!' piepte ik.
'En eremannen,' zei Fraser met een buiging in mijn richting. Ik grinnikte.
'Dus giet nog wat drank naar binnen. O ja, sorry van de stripper...' eindigde hij zwakjes. 'Op Fraser!' riep Angus.
'Op Fraser!' zeiden de aanwezigen. Ik denk dat ik de enige was die opmerkte dat er niet op de bruid werd geproost.
'Op de stripper!' riep iemand anders.
'Op die gleuf die Johnny heeft besnoggeld!'
'Wat?' vroeg ik aan Angus. 'Is dat een rotopmerking?'
'Laat toch zitten.'
We liepen terug naar Frasers tafel en voegden ons weer bij het gezelschap.
De avond duurde voort. De eigenaar van de pub was een oude kroegmaat van pa McConnald, en hij nam het niet zo nauw met de sluitingstijden. Ik zakte weg in een verrukkelijke dronken roes waarin alles aan me voorbijgleed, en ik mengde me in willekeurige gesprekken. Op een bepaald moment kwam ik bij Angus terecht, die zeer serieus met een van de Schotten stond te praten.
'Ga nou gewoon met hem praten,' zei Angus.
'Ik heb haar pas één keer ontmoet. Ze leek me best aardig.'
'Ze is niet aardig. Het is een ongelooflijk kreng en hij krijgt een rotleven met haar. Daarom heb ik jullie allemaal laten komen. Om hem zover te krijgen dat hij het niet doet.'
'Waar hebben jullie het over?' vroeg ik opgewekt.
'Niks,' zei Angus kortaf, en hij nam een slok bier.
'Ken jij die Amanda met wie Frase gaat trouwen?' vroeg zijn gesprekspartner.
'Ja, natuurlijk. Al mijn hele leven.' Angus keek me aan.
'Wat is het voor iemand?' vroeg de Schot.
Ik zweeg even, omdat ik niet goed wist wat ik moest zeggen.
Op een of andere idiote manier voelde ik opeens een soort loyaliteit. Het was prima dat Fran en ik hoopten dat Amanda's ingewanden opgevreten zouden worden door aasgieren, maar zo hoefden anderen nog niet te beginnen.
'Ze is eh... heel knap, en stinkend rijk. Ze is aardig.'
'Kijk,' zei de jongen tegen Angus. 'Ik zeg niks. Je moet je nooit met zulke dingen bemoeien. Toen mijn zus ging trouwen met een ontzettende eikel wilde ze ook niet naar ons luisteren.'
'En toen?' vroeg ik.
'Het was inderdaad een eikel. Hij heeft haar met de kinderen laten zitten.'
'Kom op nou, Mel!' viel Angus uit. 'Het is een kreng, dat weet jij ook wel.' Ik zuchtte.
'Sorry dat ik misschien wat traag van begrip ben, maar je hebt het constant over haar. Waarom heb je toch zo'n hekel aan haar? En aan Alex en Charlie - hoewel, aan Charlie mag je wel een hekel hebben. Maar toen ik je leerde kennen, vond ik je verschrikkelijk omdat je zo de pest aan ons allemaal had. Nu weet ik dat je niet verschrikkelijk bent, dat je juist heel aardig bent, dus snap ik het niet. Ben je stiekem communist? Heb je een hekel aan welgestelde mensen? Dat ben je trouwens zelf ook. En je broer is echt zo'n chic type... Dat was absoluut niet zo negatief bedoeld als het klonk.' 'Ben je klaar?' vroeg Angus. Ik dacht even na. 'Eh... ja.' Hij wreef met de rug van zijn hand in zijn ogen. 'Luister even,' zei hij. 'Als ik je iets vertel, zweer je dan op je eigen leven dat je je mond zult houden tegen Fraser?' Die andere jongen stond nog steeds bij ons. Hij wilde niet te veel aandacht trekken door op te staan en weg te lopen, maar hij vond het blijkbaar ook niet prettig om een persoonlijk gesprek af te luisteren. Hij staarde indringend naar de asbak. 'Misschien,' zei ik. 'Misschien op het leven van mijn hond.' 'Nee, serieus. Je hebt niet eens een hond.' 'Oké, ik zweer het.'
Hij wendde zijn blik af. 'Ik heb haar per ongeluk horen praten. Door dat stomme, minuscule mobiele telefoontje van haar. Een paar weken geleden, toen ze bij mijn moeder op bezoek was en ontzettend neerbuigend tegen haar deed. Ze moest uit het raam gaan hangen omdat het bereik slecht was, en ik zat in de kamer ernaast.' 'Met een glas tegen de muur?'
'Met het raam open. Moet ik verder vertellen of niet?'
'Ja, graag,' zei ik gedwee.
'Ze was in gesprek met de Hello!'
Hij zweeg theatraal. Ik keek hem aan alsof hij knettergek was geworden.
'In gesprek met de Hello! Is dat alles? Wil je hun huwelijk al verwoesten voordat het is gesloten vanwege de Hello! en die... die onnozele foto's van ongelukkige beroemdheden die er altijd in staan?'
Hij deed alsof hij me niet had gehoord en vertelde verder. 'Ze bood de rechten aan voor de bruiloft. Ik heb het zelf gehoord. Ze beloofde dat ze "Tara kon krijgen". Je kent dat wel, ze zijn daar dol op halfbakken aristocraten. "Zijn rijke mensen niet enig? Hier ziet u er eentje met een paard." Dat soort dingen. De trut!' Hij gromde in zijn glas bier.
'Ik begrijp het niet,' zei ik. 'Ze wil gewoon graag in dat blad komen.'
'Neehee,' zei hij langzaam, alsof ik achterlijk was. 'Ze vroeg vijftienduizend pond voor foto's en' - hij deed haar schelle stem na - '"een diepte-interview met mij over het kasteel. Het heeft weinig zin om met de aristo te praten, darling, want je weet wat die tussen de oren hebben zitten, hi hi.'" 'Jezus. Heeft ze dat geld gekregen?' Hij keek me kwaad aan.
'Ik weet het niet. Maar als het zo is, weet Fraser van niks.' 'Nee. Je denkt toch niet dat ze het in haar zak heeft gestoken?' 'Je hebt het nu over...' Hij wendde zijn blik af. 'Je hebt het over de vrouw die héél toevallig in het leven van mijn broer opdook, een maand nadat onze vader was gestorven en we allemaal compleet in shock waren - nog steeds trouwens. En wat denk je? Je knippert een keer met je ogen en ze zijn verloofd. Zodat zij fijn op de cover van die stomme Hello! komt. Ze heeft waarschijnlijk een hele lijst afgewerkt. Ik denk wel dat ze ertoe in staat is, jij niet?'
'Ik weet zeker dat dat niet waar is,' zei ik, allesbehalve zeker van mijn zaak. 'Ik ben ervan overtuigd dat ze van hem houdt.' 'Waarom? Denk je nou echt dat iemand zoals zij iets zou zien in iemand zoals hij, afgezien van die stomme, middeleeuwse hoop stenen in Kirkudbrightshire?'
Ik keek naar Fraser. Hij was bezweet en zag er een beetje slonzig uit. Zijn krullen hingen voor zijn ogen. Hij had één arm om zijn vriend Nash geslagen en de andere om Amanda de opblaaspop, en ze stonden samen luidkeels te zingen (de pop deed alsof).
'Het verlies van één familielid dit jaar is wel genoeg voor mijn moeder, denk je ook niet? Die stomme titel. Omdat jullie allemaal moderne vrouwen zijn die alles kunnen, denken jullie dat zulke dingen niet meer gebeuren. Maar ze gebeuren wel degelijk.'
Hij staarde weer in zijn glas. Zijn gezicht was rood. 'Ik denk dat we nog maar wat moeten drinken,' zei ik. 'Ik ga wel wat halen!' riep de jongen die bij ons aan tafel zat. Hij sprong overeind en sprintte de kroeg door. We keken hem allebei geschrokken na. Toen we ons omdraaiden, zagen we hoe Fraser en Nash met veel bravoure een hoge noot aan het eind van hun lied probeerden te halen en onmiddellijk verstomden toen in de deuropening een zeer bleke en helemaal smerige Johnny McLachlan verscheen. Hij stond erbij alsof hij zojuist was toegetakeld door - jawel - een leeuwin. Er klonk luid gejuich toen Johnny met opengesperde ogen verbouwereerd tussen de tafeltjes door liep. Fran was nergens te bekennen. Hij plofte met rode ogen neer aan de bar. 'Een groot glas bier, graag.'
Er klonk een dreun toen Nash en de pop omvielen van het lachen. Het hele zaaltje lachte en sloeg Johnny op zijn schouders. Ik voelde me opeens heel sterk de enige aanwezige vrouw. Ik pakte mijn drankje en liep naar de wc, op zoek naar Fran. Het was net zo'n boek van Agatha Christie waarin de gasten op een feestje één voor één afvielen. Iedereen was nu extreem dronken en de hele situatie werd erg verwarrend. Ik bleef een hele tijd op de wc zitten, volledig aangekleed, en terwijl ik naar de smerige tegels op de vloer keek, deed ik mijn uiterste best om niet van de toiletpot te vallen.
Ik had geen idee hoe lang ik daar al zat toen ik iemand hoorde in het hokje naast me.
'Fran!' fluisterde ik.
Het bleef een hele tijd stil.
'Eh... nee. Ik ben het.'
Het was een van de broers, maar ik wist niet welke. Zo te horen was het Angus.
'Wat doe jij hier nou, idioot?'
'De heren-wc ziet er nogal... afschrikwekkend uit. Er ligt bloed en...'
'Dat wil ik nu even niet horen.' 'Sorry.'
'Geeft niet. Ben jij het, Angus?' Er viel weer een stilte. 'Eh... ja.'
'O. Luister eens, het spijt me. Ik had niet in de gaten...' 'Geeft niet. Ik kan soms een beetje lullig doen. Waarschijnlijk omdat iedereen mijn broer zo geweldig vindt.' Daarop volgde een soort onderdrukt gegiechel, maar ik besloot net te doen alsof ik het niet hoorde.
'Je had gelijk,' zei ik. 'Ik vind Amanda ook een kreng, net als jij, maar je vriend had gelijk. Het heeft toch geen zin om je ermee te bemoeien? Mensen doen bepaalde dingen nu eenmaal toch, of je het nu wilt of niet. Pech gehad. En wie weet, misschien doet ze tegen hem anders dan tegen alle anderen op deze planeet.'
Opeens werd de wc naast me doorgetrokken en sloeg de deur hard dicht. Ik ging voorzichtig rechtop zitten en liet het bloed wegstromen uit mijn hoofd. Toen deed ik een beetje bibberig de deur open. Shit.
'Vuile leugenaar!' riep ik tegen hem. Ik was ziedend. Fraser was vuurrood. 'Ik wilde alleen horen wat je zou zeggen. Waar had je het precies over?'
'Dat gaat je geen donder aan. Ik had het tegen Angus, niet tegen jou! Wat een rotstreek.'
'Omdat jij toevallig te bezopen bent om onze stemmen uit elkaar te kunnen houden.'
Ik staarde hem aan. 'O, nou is het mijn schuld. Wat eigenlijk? Ik weet niet waarom ik hier met je sta te praten. Het interesseert me geen RUK.' Ik liep de deur door. Hij haalde me in. 'Luister nou, het spijt me. Ga nu niet weg.' Zijn stem klonk nogal dringend.
'Mij best!' Ik was nu op dreef. 'Blijven, weggaan... het kan me geen RUK schelen, weet je nog?'
'Stil nou even. Alsjeblieft. Het spijt me.'
We bleven even staan zonder iets te zeggen. Toen ging hij met zijn slungelige lijf op de wasbak zitten, zijn lange benen over de rand bungelend. Hij kreeg een natte kont, maar dat leek hij niet te merken.
'Is het waar?' zei hij aarzelend. 'Ik bedoel, heb jij...? Heeft iedereen...? O,fuck.'
Hij ademde diep in en begon opnieuw.
'Even over Amanda... Ik dacht dat het gewoon niet klikte tussen haar en Angus. Ze weigerde hem botweg als mijn getuige nadat hij haar had gevraagd waarom ze allemaal mensen uitnodigde die ze nauwelijks kende, alleen omdat ze beroemd waren.'
'Toch niet de zoon van Sean Connery, hè?'
'Ja, dat soort mensen. Maar ja, dat is haar werk, hè?'
Dat klonk bekend.
'Ik bedoel,' zei hij zachtjes, 'jij bent zo'n beetje haar beste vriendin. Vind jij haar ook niet aardig?'
Zijn stem klonk zo lief dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen hem te kwetsen.
'Lieve schat, ze is mijn beste vriendin niet. Ik zie haar zelden. Ik ken haar helemaal niet meer zo goed...' Ik zag aan zijn gezicht dat het weinig zin had. 'Ze is best oké. Ik ken haar al mijn hele leven. Weet je nog, vroeger op school, toen ik met die slome Malloy uit wilde? Jij kon hem niet uitstaan omdat hij een dikke bult in zijn nek had.' 'Die was walgelijk! Vooral vanuit mijn gezichtshoek.' Hij was minstens dertig centimeter langer dan ik. 'Maar hij bleek uiteindelijk heel aardig te zijn,' drong ik aan. 'Het was een lui met een bult.'
'Nou ja, soms hebben mensen een hekel aan iemand terwijl anderen niet snappen waarom.' 'Hoe is het hem eigenlijk vergaan?'
'Ik heb gehoord dat hij een gezicht op die bult heeft geschilderd en dat je hem kunt inhuren voor feestjes.' 'Tjonge.'
Dat lieten we even bezinken. Ik keek in de spiegel. Er was een muis over mijn gezicht gelopen, óf mijn mascara had me hopeloos in de steek gelaten. Ik besloot nog één poging te wagen.
'Weet je, als Amanda iets wil,' zei ik naar waarheid, 'dan zal ze het krijgen ook. Ze gaat recht op haar doel af en niemand houdt haar tegen.'
Dat kon ik van mezelf niet zeggen. Ik raakte zachtjes zijn gezicht aan. Zijn wimpers wierpen een schaduw op zijn wang.
'Dus dan moet ze jou wel héél graag willen.'
Hij keek me aan met een gekwetste blik in zijn ogen.
'Denk je dat echt?'
'Ja, dat denk ik echt.'
Hij zuchtte.
'Hou je echt zo verschrikkelijk veel van haar?' vroeg ik. Ik verlangde ineens naar een beetje superdramatische romantiek in mijn leven.
'Ze is... knap en zelfverzekerd en... ze kent heel veel mensen... en zo.' Fraser keek naar de grond. 'En ze wilde echt met me trouwen!'
'Was dat dan zo moeilijk te geloven?' Hij grinnikte. 'Weet ik veel.'
Er werd hier en daar zwakjes 'zooo' geroepen toen we samen uit de damestoiletten kwamen, maar iedereen was behoorlijk moe en de zaal zat vol uitgebluste feestgangers die nu wel naar huis wilden. Fran was nog steeds nergens te bekennen, dus besloot ik het er maar alleen op te wagen. Ik zwaaide vrolijk naar Nash en trof Angus aan in een hoekje, waar hij peinzend het laatste restje whisky uit zijn glas dronk.
'Ik ga,' zei ik. 'Tot kijk.'
'Luister eens, het spijt me,' zei ik voor de tweede keer die avond.
'Wat spijt je?' vroeg hij met een somber lachje. 'We hadden gewoon een discussie, dat is alles.'
'Ja, misschien wel.' Ik was niet van plan hem te vertellen wat er op de wc...
'Je hebt me niet verteld...'
'Wat?'
'Je hebt me nog niet verteld hoe het nu precies zit met Alex.'
'Dat is een lang verhaal.'
'Ja, dat zei je al. Ik heb veel tijd, hoor.'
'Een andere keer dan. Eh, als je toch tijd genoeg hebt. Vanavond niet, want over een minuut of achtentwintig stort ik in, waar ik ook ben.'
Ik wilde hem welterusten kussen, maar hij sloeg onverwacht zijn armen om me heen en drukte me tegen zich aan. 'Zal ik meelopen en wachten tot je een taxi hebt gevonden?' 'Ik red me wel,' zei ik dankbaar. 'Ik loop toch geen gevaar in zo'n chique buurt? Het ergste waf je hier kan overkomen, is dat ze een rechtszaak tegen je aanspannen.' 'Welterusten dan maar.'
Ik grijnsde, draaide me om en liep weg voordat ik iets sufs kon doen om het mooie moment te bederven.
Buiten zag ik een taxi, en net toen ik mijn hand in de lucht wilde steken, hoorde ik zwakjes mijn naam roepen in een steegje.
Ik liet het meest voor de hand liggende buiten beschouwing en ging ervan uit dat het een boze geest was die me kwam halen, dus sprong ik twee meter de lucht in. Toen ik een arm uit het steegje zag komen, maakte ik daar uit op dat het in ieder geval half menselijk was... hoopte ik.
Ik liep ernaartoe en ging op mijn hurken naast het meelijwekkende wezen zitten.
'Oooh, Alex! Ik heb je daarstraks nog gezocht. Ik dacht dat je al weg was.'
'Ik voelde me niet zo goed.'
'Wat is er in godsnaam met je gebeurd?'
'Eh, hij heeft me geslagen. Toen was ik een beetje moe en heb ik een dutje gedaan. Toen ik wakker werd, wist ik niet wat ik moest doen. En toen kwam jij.' 'Omdat ik eigenlijk een engel van God ben,' zei ik ernstig. 'Kun je overeind komen?'
Ik wilde weten hoe erg het met hem gesteld was. Hij was nog steeds dronken en kreeg een prachtig blauw oog, maar zijn mooie patriciërsneus was nog steeds in patricische staat en zo te zien had hij niets al te belangrijks gebroken. Ik hees hem overeind.
'En ik heb overgegeven.'
'Je meent het,' zei ik. Inderdaad, ik zag het. Gelukkig liet ik hem nog net niet als een baksteen vallen.
'Charlie?'
'Geen idee.'
'Fran?'
'Geen idee.'
Ik zuchtte.
'Kom op.'
Ik stak mijn arm op naar de taxi. De chauffeur ging langzamer rijden, zag mij sjouwen met een bebloed oorlogsslachtoffer vol braaksel en reed snel door.
'Hufter!' riep ik hem achterna. 'Misselijke hufter.' Een ijskoud novemberuur later was mijn lekker wazige, dronken bui verdwenen en vervloekte ik Londen, feestjes, taxichauffeurs en vooral die grote, stinkende zak aardappelen die ik met me mee moest zeulen omdat ik er toevallig verliefd op was.
Uiteindelijk troffen we een taxichauffeur die zo ver weg was dat hij zich niet druk maakte om het braaksel - zo te ruiken was het zelfs zijn specialiteit - en kwamen we om half vier in Kennington aan. Het hele appartementengebouw was doodstil en aardedonker.
Alex wilde naar bed, maar ik wilde hem in die toestand niet naast me hebben, dus zette ik hem met al zijn kleren aan onder de douche.
Zodra ik de kraan opendraaide, begon hij te janken als een hond. Ik vloog op hem af in een succesvolle poging een einde aan zijn gejank te maken, maar ik trok wel het douchegordijn naar beneden. De stang viel met een enorm gekletter op de grond terwijl ik met mijn hand over zijn mond, in een akelige hoek gebogen, drijfnat stond te worden. Het gordijn maakte een enorm spook van ons. Ik verwachtte dat alle andere bewoners naar beneden zouden komen om ons met schoenen te bekogelen. Alex keek me met grote ogen aan. Hij had geen idee waar hij was. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde te bedenken waar ik in vredesnaam moest gaan wonen als ik uit de flat werd gezet.
Er gebeurde niets. Ik kroop onder het douchegordijn vandaan en hield mijn hoofd schuin, als een vos. Geen enkel geluid. Ik trok Alex onder de douche vandaan en veegde zoveel mogelijk opgedroogd bloed van zijn gezicht. Hij stond zwijgend toe te kijken hoe ik het gordijn terug probeerde te hangen. Uiteindelijk besloot ik het er maar bij te laten en hoopte ik dat het vanzelf wel zou verdwijnen.
De zondag was al half om toen ik de keuken in strompelde, wanhopig op zoek naar iets vloeibaars. Ik dronk een kwart liter melk - JAKKES - omdat er niks anders was en dwong mezelf om naar de badkamer te gaan kijken. Die was brandschoon, alsof we er nooit geweest waren. Het gordijn hing weer op zijn plaats en het bloed was weggespoeld. Ik vroeg me heel even af of ik het had gedroomd, maar ik schudde mijn hoofd. 'Eh... Linda?'
Ik klopte schuchter op haar deur. Ze deed open zoals vrouwen in een film de deur opendoen op het moment dat hun man over de schutting ontsnapt.
'Ja?' Ze tuurde door haar dikke brillenglazen naar me. 'Ik eh... Het spijt me van het douchegordijn.' 'Geeft niet.'
'Nee, echt. Ik kan wel een nieuw voor je kopen, of... eh, ik koop een nieuw voor je.' 'Hoeft niet.'
Ik had geen zin in een wedstrijdje wie de ander het langst kon aankijken zonder te knipperen, dus liep ik langzaam achteruit weg. Ik ging met een akelig gevoel terug naar mijn slaapkamer, met een nieuw glas melk. Alex was nog compleet buiten westen, en zijn blauwe oog was nu bijna fluorescerend geel. 'Alex,' siste ik, en ik plofte naast hem neer. 'Alex! Wakker worden! Ik ben bang voor mijn asociale huisgenote. Volgens mij gaat ze me met een bijl in stukken hakken! Dan laat ze me hier liggen en word ik pas over drie weken gevonden.' 'Pfnat.' Alex probeerde zijn ogen wijdopen te doen en realiseerde zich dat dat niet lukte omdat hij er een paar klappen op had gekregen. Hij richtte zijn blik op het glas melk en werd meteen groen.
'Nee! Niet kotsen!' Ik trok het glas weg. 'Niet weer!' Hij deed langzaam zijn ogen dicht en zakte weer weg. Geweldig, dacht ik bij mezelf. Ik zit hier tussen een zwijgende maniak en een bewusteloze kwijlmachine. Ik moest de deur uit. En ik moest er natuurlijk achter zien te komen hoe het met Fran was afgelopen. Bij haar langsgaan leek me beter dan bellen; dan kreeg ik meteen wat frisse lucht en kon ik antikatermiddelen inslaan. Ik trok een spijkerbroek aan en de eerste de beste trui die ik tegenkwam en liep de ijskoude middaglucht in.
Fran woonde in een praktisch lege zit-slaapkamer een paar honderd meter verderop. Die was wit, onberispelijk en ontzettend kaal. Dat had weinig met design te maken: Fran had geen fantasie en had een hekel aan haar kamer - vandaar dat ze min of meer bij mij woonde. Daar liepen wel een stel gestoorden rond, maar je had er tenminste gezelschap. Ik ging manhaftig op weg en stopte even voor een hoogstnoodzakelijke dosis cola light om te voorkomen dat ik ook zou gaan kotsen door een overdosis melk. Of eigenlijk een overdosis bier, denk ik. De deur beneden stond open, zoals gewoonlijk, en ik liep naar boven.
'Joehoe!' gilde ik, met een hoop gebons op de voordeur van Fran.
'Wakker worden. We moeten flink wat bijroddelen. Je hebt me heel wat te vertellen, Miss Jo-Jo-slipje!' Ik hoorde binnen gestommel.
'Kom op nou!' riep ik ongeduldig. 'Ik wil weten wat je met die magere sufkop hebt uitgespookt en ik moet je nog vertellen over Angus en Fraser en zo.'
Er klonk nog meer lawaai aan de andere kant van de deur. Het leek wel of iemand probeerde een broek aan te trekken, zijn evenwicht verloor, wat op en neer hopste en ten slotte op de grond viel.
Opeens bedacht ik dat ze misschien niet alleen was. Ik probeerde me te herinneren wat er met Johnny McLachlan was gebeurd nadat hij aan de bar was gaan zitten. Shit! Hij was natuurlijk hierheen gegaan! Aaah! Als hij maar niet had gehoord dat ik hem een sufkop had genoemd. En ze wist niet eens dat hij getrouwd was. En - jakkes!- we wisten ook niet hoe het met Charlie afgelopen was. Misschien had ze een keer een uitzondering gemaakt in haar doodneuk-aanpak. Wat zou ze dan balen! O nee, de getrouwde kerel of de lui! Te veel cocktails.
Ik leunde tegen de deur.
'Eh... Heb je liever dat ik wegga en straks terugkom?' Het was al te laat: Fran had de deur opengedaan. Ze zag er uitgeput uit, met een mannenoverhemd aan en een handdoek om haar middel geknoopt. Ik trok een gezicht. 'Ik kan wel gaan, hoor. Geen enkel probleem.' 'Hallo, Mel,' zei ze bedrukt. 'Nee, het is wel goed.' Ze liet de deur los en ik liep de bedompte, donkere kamer in, waar ik nota bene Angus zag staan, die met een tamelijk schaapachtig gezicht controleerde of zijn gulp wel goed dicht was. '!' riep ik verwijtend.
We staarden elkaar aan. Hij werd vuurrood en ik probeerde me een beetje te herstellen.
'Hallo!' zei ik opgewekt, en ik wierp Fran een woeste blik toe. 'Hullo,' zei Angus, en hij keek naar de grond. Toen deed hij alsof hij op zijn horloge keek. 'Eeeeh, ik ga maar eens. Ik heb Fraser beloofd dat ik eh... hem zou helpen een choker uit te zoeken.'
Ik knikte langzaam. We bleven alledrie stokstijf staan, totdat Fran besefte dat het de bedoeling was dat ze zijn overhemd uitdeed. Hij griste het min of meer uit haar handen en deed bliksemsnel de knoopjes dicht.
Fran weigerde zich zichtbaar opgelaten te voelen en stond er heel zelfverzekerd bij in haar beha. Ik dacht even dat ze hem een hand zou geven om hem hartelijk te bedanken voor zijn komst.
Angus vertrok stotterend. Ik wachtte een volle halve seconde en draaide me toen om.
'Wat moest DAT VERDOMME VOORSTELLEN?'
'Alsjeblieft, Melanie, het mag wel wat rustiger.'
'Rustiger? Ik? Ik ben hier niet degene die het binnen acht uur met twee kerels heeft gedaan.'
'Ik ook niet, schat. Zal ik koffie zetten?'
'Hè? Ben je niet helemaal lekker?'
Fran liep door haar kleine kamertje, deed de luxaflex en het raam open en zette het koffiezetapparaat aan. Ik stond in het midden toe te kijken, handenwringend van frustratie. 'Vertel nou!' smeekte ik. 'Ik dacht dat het mijn taak was om dronken te worden en me te misdragen.' Fran keek dromerig uit het raam totdat ik haar wel kon vermoorden. Ze was altijd al erg gulzig geweest als het om het andere geslacht ging, maar dit was wat al te bizar. Eerst Charlie, toen Johnny en nu uitgerekend Angus. Mijn nieuwe vriend Angus van wie ik, moest ik toegeven, had gedacht dat hij mij erg leuk vond (1) en dat hij (2) behoorlijk nobel was. Toen de koffie eindelijk klaar was, kwam ze naast me zitten in haar 'Frankie Says Relax'-T-shirt, dat haar nog steeds paste. 'Kom op, Fran,' zei ik zo kalm mogelijk, 'vertel me nou wat er aan de hand is. Heb je een speciale opdracht gekregen van ruimtewezens om naar bed te gaan met iedereen die we kennen?'
Ze gaf vriendelijk een klopje op mijn hand. 'Het zit anders in elkaar dan je denkt.'
'Hoezo, zijn er ook nog dieren bij betrokken?'
'Nee.'
'Wat dan?'
'Je weet toch dat ik een leeuwin was?'
'Ja. Er zijn dus wel degelijk dieren...'
'Johnny wilde niet de leeuw spelen.'
'Dat verbaast me niks. Je hebt hem bijna verscheurd.'
'Niet waar.' Ze keek me scherp aan. 'We waren naar buiten gegaan...'
'Ja, om je te laten oppakken door de politie.' 'Om een luchtje te scheppen.' Ik snoof minachtend.
'Maar we hadden nog geen twee meter gelopen of hij barstte in tranen uit.'
'Nou Frannie, dat verbaast me eerlijk gezegd niks.'
'Mel, hebben ze jou wel eens verteld dat je verdomme je mond een keer moet leren houden?'
'Eh... ja. Tamelijk vaak. Dat is ook toevallig, Alex zei gisteren nog dat ik altijd meer praat als ik -' ik zag de donderwolk op haar gezicht'- zenuwachtig ben,' maakte ik snel mijn zin af. Fran schraapte haar keel. 'Hij barstte in tranen uit en zei dat hij een verschrikkelijke vrouw had en een verschrikkelijk leven en een verschrikkelijke baan en ik was het aardigste wat hem ooit was overkomen en alles was zo deprimerend en hij was al acht jaar niet naar een feestje geweest en ik moest eens weten hoe erg het was om dag in dag uit aardrijkskundeles te geven aan een stelletje ongeletterde apen.'
Ze zweeg even en wachtte op mijn commentaar, maar ik zei niks.
'We zijn naar de benedenbar gegaan, waar ik de allersaaiste, meest nuchtere drie uur van mijn leven heb gehad terwijl ik naar het rotleven van een ander zat te luisteren.' 'Je had toch kunnen ontsnappen en mij kunnen gaan zoeken? Ik had het prima naar mijn zin.'
'Telkens als ik ook maar enigszins aanstalten maakte, begon hij weer te snikken boven zijn glas bier en zei hij dat ik de beste vriendin was die hij ooit had gehad.' 'Nee, hè?'
'Eerlijk, Mel.' Ze keek me gekweld aan. 'Heb je enig idee hoe goed ik op de hoogte ben van de hoeveelheid administratieve rompslomp die examens en tentamens meebrengen?' 'Dat kan nog goed van pas komen als je ooit docent of iets dergelijks moet spelen,' zei ik bemoedigend. 'Uiteindelijk stelde ik vast ik dat ik daar weg moest voordat ik een vork in mijn eigen dij zou steken. En toen probeerde hij me te versieren!'
'Dat is vanuit zijn gezichtspunt toch wel enigszins begrijpelijk?' 'Het gore lef! Kijk, zo'n bleke, interessante vreemdeling, oké. Maar als hij me eerst drie uur lang dodelijk gaat zitten vervelen met zeurverhalen over zijn vrouw, kan hij wat mij betreft zijn gulp stevig dichthouden.' 'Wat ben jij toch een schat van een meid.' Ze zuchtte. 'Ik weet het. Dus toen heb ik hem eens even wat laten voelen.' 'Heb je hem geslagen?'
'Niet echt hard. Die miezerige jankerd! Ik ben even blijven zitten en heb nog wat gedronken. Daarna ben ik naar boven gegaan om jou te zoeken.'
'Ik ben tot het einde gebleven, dus waarschijnlijk heb je me net gemist.'
'Klopt. Ik zag nog door het raam hoe je Alex wegsleepte.' 'En je bent me niet komen helpen?' 'Het was ijskoud buiten.' 'Inderdaad. Je wordt bedankt.'
'Er was bijna niemand meer in de bar, behalve Angus, die zich vol zat te gieten met dubbele whisky's.' 'Ja, dat zag ik voordat ik wegging.'
'Hij zag er zo ongelukkig uit, dus ben ik even met hem gaan praten.'
'Heeft hij nog iets over mij gezegd?'
'Eh... nee, niks.'
'O. Oké.'
'Hoezo?'
'Nee, zomaar.'
'Ja, ja.' Ze keek me weer scherp aan. 'Maar goed, hij was behoorlijk dronken, dus heb ik hem hier laten slapen. En dat is alles.'
Ik was buitengewoon opgelucht.
'Dus je bent niet met hem naar bed geweest?'
'Jawel, dat wel.'
'Wat ben jij toch verschrikkelijk!'
'Ik? Wat is erger, met Angus of met Nicholas?'
'Daar gaat het niet om.'
'Daar gaat het wel om. En het stelt verder niks voor.' 'Je valt niet eens op hem. Je vindt hem net een hond.' 'Dat vond jij.'
'Echt?' Dat kon ik me nu niet meer voorstellen. Behalve misschien omdat honden sterk maar lief zijn. Hoewel, dat sloeg eigenlijk ook nergens op. Waar was ik nou mee bezig... ? 'Hoe is het met Alex?' zei Fran, en ze nam een slokje koffie. 'Wat? O, wel goed, denk ik.' Ik vertelde het verhaal van de douche.
'Ik hoop maar dat hij geen hersenschudding of iets dergelijks heeft,' zei ik opeens. 'Mijn God, straks ligt hij jarenlang in coma omdat ik hem niet naar het ziekenhuis heb gebracht!' 'Dan kan ik mijn speciale geluksdansje doen,' zei Fran. 'Drink je koffie op, dan vertel ik je hoe Angus in bed is.' En dat deed ze.
Ongeveer een uur later ging ik bij Fran weg zodat ze de slaap kon inhalen waar ze zo aan toe was. Toen ik naar huis liep, tolde mijn hoofd.
Nadat ik bacon en eieren had gekocht, sloop ik zachtjes naar binnen. Ik hoorde helemaal niks. Ik wilde net op mijn tenen naar de keuken lopen toen er klaaglijk gekreun klonk. 'Mel... ben jij dat?'
Ik gluurde in mijn slaapkamer, die naar whisky stonk. 'Alex?'
'Ja,' zei hij zwakjes.
Ik ging naast hem op bed zitten. Zijn oog was rood met paars en groen, maar niet meer zo dik.
'Hoe voel je je?' vroeg ik teder.
'Alsof ik overreden ben door Death Star.'
'Ach, lieverd. Zal ik iets voor je halen?'
'Geen melk, alsjeblieft,' zei hij. En toen, met een klein lachje: 'Hebben we ons erg misdragen?'
'Jij een beetje, maar die vriend van je was verschrikkelijk.'
Hij lachte en trok toen een pijnlijk gezicht.
'We bedoelden het niet zo. We waren naar het rugby geweest en hadden een paar biertjes gedronken.'
'En toen werd het een chaos. Wat gek toch, hè?'
Hij grijnsde moeizaam. 'Hoe erg is het?'
'Jij hebt niks gedaan waar je niet voor hebt geboet.'
'Ik had hem zo neer kunnen slaan.'
'Natuurlijk, schat.'
'Als ik hem nog een keer tegenkom, dan...' Hij stak slaperig zijn hand naar me uit en ik liet me grijpen. 'Ik ben de tolerantste vriendin ter wereld, weet je dat?' 'Weet ik,' zei hij in zijn slaap. 'Weet ik.'