2

Magda en Alex liepen naar het raam van Duijkers appartement en keken uit over de zee. Kilometers vale wolkenflarden verplaatsten zich traag boven de grauwe golven. Aan de overkant, in Cadzand of misschien zelfs Knokke, daalden langgerekte regenslierten neer. Het kilometers brede panorama boeide de honderden vakantiegangers op Boulevard De Ruyter moeiteloos. Sommigen stopten met flaneren om een verrekijker tegen de ogen te houden. Het was een imposant gezicht, maar de Soetings hadden het al zo vaak gezien. Alex wreef een paar keer met zijn wijsvinger langs zijn neus. Hij dacht na.

Magda zag het en liet haar gedachten de vrije loop. Ze had de eerste maanden van zijn pensionering gevochten tegen zijn bemoeizuchtige neiging het huishouden te gaan runnen alsof het ZIJN restaurantkeuken was. Alex besefte op geen enkele manier hoe zijn afscheid van bistro De Drie Dolfijnen haar leven overhoop had gehaald. Het ergste was dat hij niets van haar wanhoop scheen te merken. Maar Joost Duijker had het wel gezien. Ze stond op een middag – Alex was naar de Makro in Breda – samen met hem in de lift toen hij haar aankeek en zachtjes zei: “Het gaat niet zo goed, geloof ik?” Ze had een dik gevoel in haar keel gekregen en de tranen achter haar ogen voelen prikken. Joost had haar mee naar zijn flat genomen, waar ze een enorme huilbui kreeg. Hij had haar voorzichtig vastgehouden. Toen ze weer kon praten had hij haar over zijn eigen pensionering verteld. Hoe hij zich had verbaasd over de breuk in zijn levensritme nadat hij afscheid had genomen van ‘zijn’ bankfiliaal. “De avonden, dat lukt me wel,” had hij gezegd. “Maar overdag heb ik een probleem. Ik zoek nog steeds naar een beetje spannende invulling van de ochtenden en middagen.”

Ze had zich afgevraagd wat hij daarmee bedoelde. Ze kwam er niet toe het te vragen, want Joost Duijker praatte maar door en legde haar uit dat Alex waarschijnlijk met hetzelfde euvel kampte. “Jouw man vreest het zwarte gat van de pensionering,” zei hij ernstig. “Hij vult dat met wat hem bekend is en dat werkt natuurlijk niet. Je overleeft deze crisis alleen door heel duidelijk je grenzen aan te geven. Doe je dat niet, dan ben je verkocht!”

“Hoe pak ik dat dan aan?” had ze wanhopig gevraagd. “Hij luistert niet. Alex is alleen met zichzelf bezig.”

“Hij was in die luxe bistro gewend zelfde lakens uit te delen. Hij was de chef en hoefde niet uit zichzelf met anderen te communiceren. Dwing hem ertoe.”

“Maar hoe?”

“Laat hem schrikken. Dat is even heel vervelend, maar een flink schokeffect kan helpen.”

Ze had besloten om Duijker te vertrouwen. Diezelfde middag vond Alex een briefje op tafel waarin stond dat ze zo niet met hem verder kon, omdat hij nooit naar haar luisterde. Dat ze alleen terugkwam als hij bereid was een kwartier zijn mond te houden en haar te laten praten.

Bij ‘Het Arsenaal’ was ze op het terras gaan zitten, doodsbang dat hij zo nijdig op haar was dat hij het vertikte te bellen. Een kwartier later tingelde het mobieltje al. Alex was totaal van slag geweest en maakte zo’n wanhopige indruk dat haar hart omdraaide en ze zich vertwijfeld afvroeg waar ze in godsnaam aan begonnen was. Maar het had gewerkt. Met strakke mond had hij geluisterd. Tot haar opluchting bleek het mogelijk om keiharde ‘werkafspraken’ te maken. Achteraf vond Magda dat ze een heel eenvoudige, voor de hand liggende oplossing had gekozen, vooral omdat Alex zich veel later een keer had laten ontvallen dat haar aanpak de enig juiste was geweest. Een dag of drie na de confrontatie had ze bij Joost Duijker aangebeld, hem omhelsd en zwijgend een bos bloemen in zijn handen gedrukt. Hij had geglimlacht en er tevreden het zwijgen toe gedaan. Op geen enkele manier waren ze er ooit op teruggekomen. Vanaf dat moment hadden zij een onuitgesproken verbond dat volledig aan de waarneming van Alex Soeting voorbijging. “Er zal hem toch niks overkomen zijn?” zei ze gespannen. “Ik hoop van niet,” antwoordde haar man. “Ik vind hem wel een geschikte kerel – als hij tenminste zijn mond over die bank houdt.”

“Ik moet ineens denken aan toen zijn vrouw overleed. Rina. Weet je nog hoe wij ons verbaasden over haar echte voornaam – Rinalda? God, wat heeft die man in de put gezeten. Net met de VUT en ineens alleen.” Ze zuchtte diep. Haar slapen klopten. Alex tastte naar haar hand en hield die stevig vast. Ze stonden zwijgend voor het raam tot er voetstappen op de galerij klonken.