***

'Ze komt zo beneden,' zei Donna tegen de heel aantrekkelijke vrouw in nonchalante witte zomerkleding. 'Ze pakt nog wat van haar lievelingsspeelgoedjes in.'

Donna keek toe hoe de vrouw het zich gemakkelijk maakte in een van de beige fauteuils in de woonkamer. Ze heeft die stoelen waarschijnlijk zelf uitgekozen, realiseerde Donna zich plotseling, toen ze bedacht dat Mel haar verteld had dat hij na Kates vertrek niet de moeite had genomen het interieur te veranderen.

'Wil je soms iets drinken?' bood Donna aan. Ze vroeg zich af waarom Annie zoveel tijd nodig had. En ondertussen bedacht ze dat twee ex-vrouwen binnen even zovele maanden toch wel een beetje veel van het goede waren, hoe aardig of aantrekkelijk ze ook mochten zijn. 'Nee, dank je wel.'

'Mel zal wel opgehouden zijn door een patiënt. Hij zei dat hij thuis zou zijn als je kwam.'

'Dat ben ik gewend,' zei Kate met een vertrouwelijkheid die Donna een onbehaaglijk gevoel bezorgde. 'Bovendien hebben wij nu de kans om even te praten,' vervolgde ze en daarna zwegen ze allebei.

'Annie is een schat van een meid,' zei Donna ten slotte en ze keek de hal door in de richting van de trap. Maar wel een langzame schat. Waar bleef ze toch?

'Dank je. Volgens mij heeft Mel haar geweldig opgevangen.' Donna glimlachte, zonder precies te weten waarom. Dit compliment was in geen enkel opzicht voor haar bedoeld. 'Ik heb het er wel moeilijk mee dat ik haar alleen 's zomers en in de vakanties zie,' vervolgde Kate peinzend. 'En als ik boven mijn studieboeken zit te zwoegen, bedenk ik me weieens hoe heerlijk het zou zijn om haar altijd bij me te hebben.' Donna hield de adem in. 'O, sorry,' zei Kate gemeend, 'wat stom van me om dat te zeggen. Ik dacht er niet bij na.' Ze keek verlangend de hal in. Annie was nog steeds nergens te bekennen. 'Mel heeft me verteld wat er gebeurd is,' zei ze, moeizaam het gesprek vervolgend. 'Zijn er nog geen nieuwe ontwikkelingen?' 'Nee,' zei Donna scherp om het gesprek over dit onderwerp af te kappen.

Donna stond op en liep de hal in. Ze ging onder aan de trap staan en riep naar boven: 'Annie, schiet eens op, lieverd.' 'Ik kom eraan,' riep het kind naar beneden, maar het bleef boven. Waarom jaagde ze het meisje zo op? vroeg Donna zich af. Ze gingen toch niet weg voordat Mel thuis was. Waar bleef Mel trouwens? Ze ging terug naar de woonkamer en liep naar de wit- met-gouden Franse telefoon. 'Ik zal eens bellen of hij al weg is,' zei Donna. Hij was inderdaad al weg en daar zaten ze dan tegenover elkaar, in identieke stoelen, wachtend tot de ander de stilte zou doorbreken.

'Ik had me niet gerealiseerd dat je bij Mel woonde,' zei Kate na enkele ogenblikken. Het klonk eerder geïnteresseerd dan ontsteld. 'Hij heeft me natuurlijk wel verteld dat hij een heel serieuze relatie had en dat hij hoopte dat jullie uiteindelijk zouden trouwen...'

ik ben hier een paar maanden geleden ingetrokken.' Ze aarzelde en wist niet goed wat ze moest zeggen. 'We hebben de laatste tijd een nogal jachtig leven. Het moet Mel ontschoten zijn.' Waarom moest zij namens Mel praten? Waar was hij? Waarom moest zij deze vrouw tekst en uitleg geven, terwijl ze geen enkele relatie met haar had? Het was toch niet haar ex? Het sprak vanzelf dat ze enig recht op een verklaring had. Alles wat haar dochter raakte, ging haar in zekere zin <x)k aan. Jij weet tenminste waar je dochter is, dacht Donna bitter. Ze voelde wrok in zich opkomen, een gevoel dat haar de laatste tijd steeds vertrouwder werd.

Kate keek Donna gespannen aan. En even had Donna het gevoel dat ze weer in de getuigenbank stond. Maar Kates stem klonk zacht, toen ze uiteindelijk zei: 'Je mag Annie erg graag, hè?'

'O, ik ben dol op haar,' antwoordde Donna vlug en ze hoopte dat er meer overtuiging in haar woorden doorklonk dan ze in werkelijkheid voelde. Ze was inderdaad erg op het vroegwijze meisje gesteld en ze was echt van haar gaan houden, tor ze er- heel irreëel misschien - van overtuigd was geraakt dat ze haar kinderen steeds meer in de steek liet naarmate ze een hechtere band met Annie kreeg. Dat ze haar eigen zoon en dochter voorgoed zou verliezen, wanneer ze zichzelf toestond van dit meisje te houden. Haar gevoelens voor Mels dochtertje waren een vat vol tegenstrijdigheden en dat werd hoe langer hoe erger; ze vond het heerlijk Annie om zich heen te hebben, want dan had ze iemand om voor te zorgen, om mee bezig te zijn. Maar ze koesterde ook een wrok jegens het kind om het simpele feit dat ze er was. Elke keer als ze in Annies ogen keek, voelde ze de ogen van haar dochtertje, dat ze misschien nooit meer zou zien, op zich gericht. Elke keer als Annie haar vroeg of ze eventjes tijd voor haar had, hoorde ze haar zoontje zeuren om nog een verhaaltje. 'Je moet me een verhaaltje vertellen over een jongetje dat Roger en een meisje dat Bethanny heer...' Telkens wanneer ze probeerde zich een onderdeel van haar nieuwe gezin te voelen, om haar leven te laten dóórgaan, om ook maar iets van haar leven te maken, had ze het gevoel dat er een steeds zwaardere schuld op haar drukte. Hoe kon ze gewoon maar doen alsof het allemaal niet gebeurd was.' Kinderen waren geen tanden die je jarenlang poetste, liet trekken en dan vergat, waarbij gevoelloosheid geleidelijk aan de pijn verving. Haar hele lichaam deed pijn.

'Neem me niet kwalijk, ik heb niet gehoord wat je zei,' zei Donna, want ze realiseerde zich dat Kate iets gezegd had. 'Ik vroeg of je werkte... buitenshuis dan.' 'O. O, nee. Ik werk niet.' 'O.'

Dit was een van die pijnlijke momenten waarop Donna altijd wenste dat ze rookte, zodat ze een sigaret kon opsteken. Dan zou ze tenminste iets te doen hebben. Als ze echt iets wilde doen, moest ze naar boven gaan om Annie te helpen pakken. Nee, dat kon ze nier doen. Annie wilde niet dat ze bovenkwam. Dat had ze haar heel duidelijk te verstaan gegeven. Haar moeder - haar echte moeder, had ze met nadruk gezegd - kwam haar vandaag halen voor de zomervakantie. En dan was er geen ruimte voor nog een moeder. En zeker niet voor Donna. Ze kon het het kind niet kwalijk nemen. Donna was de laatste tijd steeds vaker kortaf tegen haar, afwezig, snel boos en niet bijzonder spraakzaam. Aanvankelijk had Annie erg haar best gedaan om begrip op te brengen. Maar ze kon het niet helpen dat ze uiteindelijk op haar beurt een hekel aan Donna begon te krijgen.

'Lijkt het je leuk om advocate te worden?' vroeg Donna in een poging haar gedachten van zich af re zetten. Maar ze wenste meteen dat ze her niet gevraagd had. Wat een stomme vraag. Het lijkt wei alsof ik haar zit te interviewen voor de schoolkrant. Ik kan haar nog wel meer stomme vragen stellen; wat haar lievelingskleur is, aan wie zij dit jaar de Oscars zou geven en of ze naakt slaapt of niet.

'Ga je je nog specialiseren?' vervolgde ze, terwijl ze niet eens zeker wist of Kate haar eerste vraag had beantwoord. Kwam er dan geen eind aan de reeks stomme vragen die ze haar zou kunnen stellen? Maar ja, waar moest je het dan over hebben met een ex-vrouw? De overheid zou eigenlijk eens een lijstje moeten uitgeven met gespreksonderwerpen voor ex-echtgenoten, besloot ze, terwijl ze Kate iets h(xirde mompelen over familierecht. Nu het aantal echtscheidingen door het hele land werkelijk epidemische vormen aannam en het aantal stiefouders aanzienlijk steeg, was dat toch werkelijk het minste dat de .overheid kon doen. Her zou toch een kleine moeite zijn om een handig gidsje bij de definitieve echtscheidingspaperassen te voegen, waarin werd uiteengezet hoe men diende om te gaan met toekomstige ex-echtgenoten.

Kate en Donna staarden nog steeds naar elkaar en er viel weer een totale stilte. Donna voelde zich plotseling erg te koop zitten met haar knalroze haltertruitje en de witte shorts die de afgelopen weken potsierlijk wijd waren geworden. Hoewel - en dat was waarschijnlijker - misschien waren niet zozeer de shorts wijder geworden als wel Donna magerder, zodat ze hoe langer hoe slechter in haar kleren paste. Ze had de laatste tijd niet veel gegeten - ze had geen trek - en alles wat ze sinds haar scheiding was aangekomen, leek er nu weer af te vliegen. Waar bleef het toch.' vroeg ze zich af. Kate met haar fraaie borsten en goede figuur moet wel denken dat ik aan een soort anorexia nervosa lijd, dacht Donna en ze realiseerde zich hoeveel medische termen er de laatste rijd in haar vocabulaire waren geslopen. Kate zager heel beheerst en gezond uit. Haar donkere haar was strak naar achteren gekamd en bijeengebonden in een paardenstaart, waardoor ze een beetje deed denken aan Ali McGraw in Love Story. Ze zal mij wel een soort late imitatie van Twiggy vinden, concludeerde Donna. Kate maakte aanstalten om weer iets te zeggen. Donna vestigde haar aandacht op haar mond. 'Mammie!' klonk het luidkeels vanuit de gang. Goddank, zei Donna tegen zichzelf. Kate vloog meteen overeind en strekte haar armen uit naar het meisje dat met wapperende staartjes in haar donkere haar kwam aanhollen, haar altijd aanwezige roze met witte deken stevig in haar rechterhandje geklemd. 'O, wat heerlijk om je weer te zien,' zei Kate en ze kuste het kind duidelijk hoorbaar. Donna stond op. Ze zou wel door de grond willen zakken. Annie sloeg haar armen om haar moeders hals. Het duurde minuten voordat die twee elkaar weer loslieten. 'Je ziet er fantastisch uit.'

Annie straalde. 'Jij ziet er ook heel mooi uit,' zei ze, instinctief het compliment met een tegencompliment beantwoordend. 'Ik zie dat je je deken ook nog altijd hebt.' Donna mengde zich in het gesprek. 'Ze zet geen stap zonder.' ik neem het ding niet mee naar school,' zei Annie koeltjes, waarmee ze Donna onmiddellijk terechtwees. 'Wees eens beleefd, Annie,' zei haar moeder, ik neem het ding toch niet mee naar school,' hield het kind vol. Kate keek naar Donna. 'Dat dekentje heeft Annie hij haar geboorte van een vriendin van me gekregen.' 'Ja, ik weet het. Ik heb het van Mel gehoord.' 'Het is verbazingwekkend dat her er nog zo mooi uitziet,' vervolgde Kate.

'Ja.' Waar bleef Mel toch?

Annie keek van Kate naar Donna en toen weer naar Kate. 'Donna's vroegere man heeft haar kinderen ontvoerd,' zei ze plotseling.

Kates blik vloog naar Donna. 'Ja, dat weet ik, lieverd.' Donna wendde zich af en probeerde zich te beheersen. Plotseling was ze woedend op het meisje.

'Pappie zegt dat ze die klootzak wel zullen weten te vinden, ook al moeten ze ervoor naar Timboektoe.'

Waar was Mei? Moest ze dit nu echt allemaal doormaken?

'Pappie zegt dat hij een eersteklas lui is...'

'Zo is het wel genoeg, Annie,' zei haar moeder scherp. 'Je weet dat ik niet van dat soort woorden hou.'

'Wat voor soort woorden?'

Kate glimlachte naar Donna. 'Ze proberen je altijd uit.' 'Ja.' Ik wilde dat Mel er was.

En toen was hij er ook. Donna had het nog niet gewenst of de voordeur ging open en Mel kwam haastig binnen, een en al verontschuldigingen. 'Neem me niet kwalijk,' zei hij. Hij kuste Donna eerst en begroette toen zijn ex-vrouw met een kus. Er waren tenslotte rangen en standen, ik had die zalf niet meer,' zei hij. Hij haalde een bruin pakje uit zijn zak en maakte het open. 'Dus ik moest naar de apotheek.' Hij gaf het potje aan Donna. 'Tegen je uitslag.'

Donna pakte het potje aan en keek schuldig naar de rug van haar handen. 'Dank je wel,' zei ze.

'Ziet mammie er niet mooi uit?' vroeg Annie.

'Je moeder ziet er altijd mooi uit,' zei Mel en het klonk alsof hij het meende. 'Hoe was je reis?'

'Prima. Die verliep gladjes,' antwoordde Kate.

'Ben je helemaal klaar om te vertrekken?' vroeg Mel aan Annie.

'Mijn koffers zijn nog boven.'

'Ik zal ze zo wel halen,' zei hij.

'Ik wil een paar dagen naar Disneyland, voordat we weer naar New York gaan,' zei Kate tegen haar dochtertje, dat inmiddels popelde van verwachting en gelukzaligheid, ik heb een auto gehuurd.'

'Ik dacht al dat die rode auto van jou was,' zei Mel slim.

'Ach, ik heb altijd al van rood gehouden.' Donna moest onmiddellijk aan hun slaapkamer denken, met het roodwit geruite behang en de bijpassende sprei en gordijnen, het rode, kamerbrede tapijt en de ivoren lamp met de rode kap. Ze besloot abrupt dat de hele kamer veranderd zou moeten worden.

'Laten we nu gaan!' riep Annie.

ik ga Annies spullen wel halen,' bood Donna aan. Mevrouw Harrison had een dag vrij en bovendien kon Donna op die manier het uitgebreide afscheid bij de deur ontlopen. Toen ze weer beneden kwam met Annies beide koffers en nog een zak met speelgoed, waren ze daar net klaar met knuffelen en zoenen. Mel pakte de bagage van haar aan; Kate nam de zak speelgoed van haar over.

'Geef Donna eens een kus; je ziet haar de hele zomer niet,' zei Mel.

'Nee!' antwoordde het kind prompt. 'Maar Annie!' Haar moeder. 'Maar Annie!' Haar vader. 'Nee!' Annie.

'Het geeft niet,' zei Donna, 'echt niet.' Mel liep als eerste naar buiten, naar de rode Plymouth. Kate en Annie volgden hem. Donna bleef in de deuropening staan. 'Veel plezier,' riep ze hen na. Niemand nam de moeite om re kijken. Ze liep weer naar binnen. Zo'n klein kreng, dacht ze, en ze werd steeds bozer. Je zou er niets van gekregen hebben als je me een zoen had gegeven.

Een minuut of vijf later hoorde Donna de auto achteruit de oprijlaan afrijden en de straat uitrijden. Mel stond hen ongetwijfeld na te zwaaien tot ze uit het gezicht verdwenen waren. Even later kwam hij weer binnen. Tegen die tijd was Donna's boosheid uitgegroeid rot een lichte woede-uitbarsting. 'Ik moet terug naar de kliniek...' 'Wil je me dat nooit meer flikken!' schreeuwde ze. 'Wat...'

'Ik had die stomme zalf niet nodig. Althans niet nu meteen. Dat had wel even kunnen wachten!' Ze smeet de zalf op de witte tegels. Mel zei niets en wachtte tot Donna was uitgeraasd. 'Wat mankeert je? Dacht je soms dat ik de laatste tijd al niet genoeg heb moeten doormaken? En dan mag ik bovendien je ex-vrouw nog eens een halfuur lang aangenaam bezighouden? Waarom heb je haar niet verteld dat ik hier woon? Wat gaf je het recht om met haar over Adam en Sharon te praten? Heb je er enig idee van hoe ellendig het voor me was om daar nu mee geconfronteerd re worden? Hoe kon je me dit aandoen?' Mel wachtte tot de woede uit haar gezicht was geweken. Toen liep hij naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. 'Het spijt me,' zei hij zacht en hij schudde het hoofd. 'Ik heb gewoon niet nagedacht. Het spijt me echt heel erg.' Donna leunde tegen zijn borst en barstte in tranen uit. 'Waarom wilde ze me geen zoen geven, Mei?' vroeg ze schor fluisterend. 'Waarom wilde ze me geen zoen geven?'

Het eerste telefoontje kwam op een vrijdagmiddag, om precies drie minuten over twee, veertien weken nadat Victor verdwenen was.

'Het is voor u,' zei mevrouw Harrison en ze hield Donna de hoorn voor.

Donna liep lusteloos naar haar huishoudster. Weken geleden had ze de hoop al opgegeven dat er weieens iemand zou kunnen bellen met nuttige informatie. Mel had de detective die Stamler gehuurd had, weer van zijn taak ontheven. Hij was al in geen maanden meer iets wijzer geworden. Alle sporen liepen dood. 'Hallo.'

'Ik dacht wel dat je daar zou zijn.'

Donna stond als aan de grond genageld. Ze voelde hoe het bloed uit haar gezicht wegtrok en het was ineens alsof er een steen op haar maag lag. Ze dwong zichzelf iets te zeggen: 'Victor?' 'Dus je herinnert je me nog? Ik voel me gevleid.' 'Waar zit je, in godsnaam, waar zit je?'

'Je vraagt toch ook altijd meer dan ik je kan geven,' zei hij berustend. 'Waar zit je?'

'Als je me dat nu nog één keer vraagt, hang ik op.'

Donna dreigde in paniek te raken. 'Hang alsjeblieft niet op.'

'Je hebt precies zestig seconden de tijd om naar je kinderen te informeren.' Donna zag hem op zijn horloge kijken. Ze deed haar best haar stem niet onvast te laten klinken. 'Hoe is het met Adam? En met Sharon?' vroeg ze, gehoorzaam zijn instructies opvolgend.

'Prima,' zei hij koel. 'Sharon mist je helemaal niet.' Donna dacht aan haar dochtertje. Ze zag haar zachte, bruine krulletjes en haar lichtblauwe ogen. Die uitzonderlijke ogen, die alles registreerden als een volautomatisch fototoestel. Ze zal me niet vergeten, dacht Donna. Ze zal me niet vergeten. 'Adam heeft naar je gevraagd.'

Donna's hart begon te bonzen. 'En wat heb je toen gezegd?' 'Dat je hem niet meer wilde zien. Dat je andere kinderen had gevonden van wie je meer hield.'

'Dat heb je toch niet gezegd, Victor! Mijn god, dat heb je toch niet echt gezegd?' Hij kende haar door en door. Hij kende haar meest verborgen angsten. Als ze zichzelf toestond om van Mel en zijn dochtertje te gaan houden - andere kinderen van wie ze meer hield - zou ze haar kinderen voorgoed verliezen. 'Je zestig seconden zijn om, Donna. Tot ziens.' De verbinding werd verbroken. 'Nee!' riep ze. 'Victor! Victor!' Ze voelde dat hij ergens aan de andere kant van de lijn stond re grijnzen. Ze smeet de hoorn met kracht op de vergulde haak. Mevrouw Harrison kwam de kamer weer binnen. Op haar vriendelijke zwarte gezicht lag een verontruste uitdrukking. Donna duwde haar opzij en liep naar een van de beige fauteuils.

Ze nestelde zich in de stoel en bleef daar onbeweeglijk zitten, zonder een woord te zeggen, rot Mel thuiskwam van zijn werk. Ze vroegen de politie een verklikker op de telefoon te zetten. Maar weer kregen ze te horen dat dit geen zaak voor de politie was. Dat het bovendien een uitzonderlijk kostbare en volkomen nutteloze aangelegenheid zou zijn als Donna er niet in slaagde Victor ten minste enkele minuten aan de praat te houden. Donna wist dat Victor nooit het risico zou lopen opgespoord te worden, als hij al ooit weer zou bellen. Maar op de een of andere manier was ze daar zeker van. Hij had er die eerste keer te veel plezier aan beleefd om het niet een tweede keer te doen.

Teleurgesteld en verdrietig verlieten ze het politiebureau. 'We weten nu tenminste dat ze nog in het land zijn,' zei Mei, terwijl ze naar de auto liepen. 'Dat wisten we al.'

'Ja, dat is misschien wel zo.' Ze liepen even zwijgend verder. 'Wat vond je van Annies brief?' Donna begreep wel dat hij probeerde haar aandacht af te leiden, haar op andere gedachten te brengen. Ze begreep wat Mel probeerde, maar toch kon ze hem erom haten. Ze wilde niet worden afgeleid. Daar was ze nog niet klaar voor.

'Ik heb nog geen tijd gehad om hem te lezen.'

'Je hebt twee dagen de tijd gehad,' zei hij glimlachend.

'Ik heb nog geen tijd gehad.'

'Ze klinkt erg volwassen,' vervolgde hij zonder acht te slaan op de scherpe klank in haar stem. 'Dat is dan fijn voor haar.'

'Kate is blijkbaar met haar naar een paar toneelstukken op Broadway geweest.' 'Wat leuk.'

'Je klinkt niet erg geïnteresseerd.' 'Ik luister toch naar je.''

Ze kwamen bij de parkeermeter, die naast de witte MG stond. Op de voorruit zat een gele parkeerbon. 'Onze tijd was om,' zei Mel met een blik op de meter. 'Leuk hoor.' Hij pakte de bon, stopte die in de zak van zijn marineblauwe broek en haalde in een vloeiende beweging zijn autosleutels uit diezelfde zak re voorschijn. Hij maakte eerst haar portier open en liep toen om de auto heen naar zijn kant. Zij had haar veiligheidsriem al om toen hij instapte. 'Waar gaan we heen?' Ze haalde de schouders op. 'Heb je zin in een ritje?' 'O, best.'

'We zouden naar Lauderdale kunnen rijden en daar een broodje kunnen eten.'

'Dat is een heel eind rijden v<x>r een broodje.' 'Maar wel een leuk eind rijden. We rijden langs zee.' Donna haalde opnieuw de schouders op. 'Doe maar wat jij wilt.' Hij startte de auto. Ze reden zwijgend in de richting van de oceaan. Daar aangekomen draaide Mel naar het zuiden. 'Wil je me niet zeggen wat je dwarszit?'

Donna kon haar oren niet geloven. Was Mel deze laatste weken zijn verstand soms kwijtgeraakt? 'Zeggen wat me dwarszit? Wat dacht je dat me dwarszat, verdomme? Het weer?' 'Rustig aan, Donna.'

'Ja, maar wat is dat nu ook voor een vraag.' Ik krijg een telefoontje van Victor, de politie zegt ons dat ze hem niet kunnen opsporen, dat er geen enkele manier is om toekomstige telefoontjes na te trekken, en jij vraagt me wat me dwarszit? Denk je soms dat ik nu zin heb om over Annies brieven te praten! Met het opsporen van mijn kinderen zijn we nog net zo ver als op de dag dat Victor met hen verdween. Alleen wordt er nu van me verwacht dat ik doe alsof ze ergens op kostschool zijn of zo. Er wordt van me verwacht dat ik als een soort vrouwelijke Job alle slagen van het noodlot verdraag. Weet je wel wat je van me eist, Mei? Ik ben geen supermens.' 'Dat verwacht ook niemand van je.' 'Wat verwacht je dan wel?'

Hij schudde het hoofd. 'Niets. Laten we er maar over ophouden. Het spijt me ais ik iets verkeerds gezegd heb.' 'Ben je teleurgesteld omdat ik Annies brieven nog niet heb gelezen?'

'Ik dacht gewoon dat je daar misschien wel tijd voor gevonden zou hebben.'

'Die brieven zijn allemaal aan jou geadresseerd.' 'Ze weet dat jij ze ook leest.'

'Als ze zou willen dat ik ze las, zou ze die brieven aan ons allebei adresseren.' 'Je weet hoe kinderen zijn.'

Donna draaide zich met een ruk naar hem om, haar ogen schoten vuur, maar misten tegelijkertijd iedere warmte. 'Neem me niet kwalijk,' zei hij vlug. ik wilde alleen maar zeggen dat ze ze volgens mij ook voor jou bedoeld heeft. Dat weet ik zeker.'

'En ik weet zeker dat dat niet zo is. Heeft ze mijn naam ook maar één keer genoemd in haar brieven, Mei? Je weet wel wat ik bedoel, de groeten aan Donna of zoiets?' 'Nee.'

Donna lachte haperend.

'Heb jij haar ooit geschreven.'' vroeg hij.

'Verwacht je dat dan van me?'

'Ik vroeg alleen of je haar geschreven had.' Hij zweeg even. 'Kijk eens, Donna, jullie hebben gewoon een ongelukkige start gehad. Hoewel... nee, jullie begonnen uitstekend. Die eerste vijf maanden konden jullie het geweldig met elkaar vinden. Maar toen... toen die hele geschiedenis begon... toen begon jullie verhouding te verslechteren. Ze begrijpt wat je doormaakt, maar ze is nog een kind. Ze begrijpt ook wel dat je niet zoveel aandacht aan haar besteedt, dat je met je gedachten ergens anders bent, dat ze... dat ze er maar bijhangt...' 'Wat kies je je woorden weer geweldig, dokter,' viel Donna hem in de rede.

Hij sloeg geen acht op haar interruptie. 'Ze is erg gevoelig, Donna. Ze heeft al eens een fulltime moeder verloren. Ze voelt er niets voor om emotioneel een heleboel te investeren in een ander, behalve wanneer ze er heel zeker van is dat ze daarvoor iets terugkrijgt. Ze is erg op haar hoede. En ze voelt heel duidelijk aan dat jij haar op dit moment zonder aarzelen voor je eigen kinderen zou inruilen.'

Donna staakte een diepe zucht. Alles war hij zei was waar. 'Wat vind jij dat ik moet doen.'' vroeg ze oprecht. Wat was er in 's hemelsnaam met haar aan de hand? Ze hield van deze man; ze zou heel gemakkelijk van zijn dochtertje kunnen gaan houden. Waarom deed ze dan zo onaardig tegen haar.' Waarom kon ze haar niet accepteren? Ze wilde het wel. Ze wilde van het meisje houden. En toch bleef ze ergens het gevoel houden dat ze de deur naar haar eigen kinderen voor altijd zou dichtgooien, wanneer ze zich voor Annie openstelde. 'Ze heeft andere kinderen gevonden van wie ze meer houdt,' had Victor tegen haar gezegd. Ze schudde her hoofd om die gedachte te verdrijven. Nee, mijn kleintjes, zei ze tegen zichzelf, en in gedachten zag ze Adam voor zich en hoorde ze zijn stemmetje haar woorden herhalen... dat gebeurt nooit. Nooit, absoluut nooit. 'Het lijkt me leuk als je haar schrijft. Volgens mij zou ze daar echt erg blij mee zijn.'

Donna knikte. 'Goed, ik zal haar schrijven.' Ze leunde met haar hoofd tegen de zwarte binnenkant van het portier. De wind woei naar binnen door de open raampjes, blies haar haren tegen haar wang en vulde de kleine ruimte met het geluid van de branding en de geur van de zee. Rij het geluid van de golven ontspande Donna zich en ze voelde dat de spieren in haar nek zich overgaven aan het ritme van de natuur. Dit was beter dan een goede massage, dacht ze, en ze vroeg zich af hoe iemand die aan zee had gewoond, ooit ergens anders zou kunnen wennen. 'Voel je je nu wat beter?' vroeg Mel na een stilte van bijna een halfuur.

Ze keek hem aan en glimlachte. 'Ja.' Hij wist altijd precies wanneer hij haar met rust moest laten. 'Wanneer zijn we er?' vroeg ze, zoals kinderen dat kunnen doen. 'Nog vijf minuutjes.'

Donna legde haar hand op Mels dij. 'Volgens mij heb ik ook niet zoveel aandacht aan jou besteed en ben ik te veel met mezelf bezig geweest.' ik kan wachten.'

Donna schudde verbijsterd haar hoofd. 'Hoe kom je toch zo aardig?'

'Een kwestie van goede genen.'

Donna lachte en voor het eerst in weken dacht ze aan haar moeder. Hoe zou die zich gehouden hebben onder dit alles? vroeg ze zich af. Ze verlieten de snelweg en reden naar het westen, naar een eethuisje aan zee. 'Zodra we thuis zijn, zal ik haar schrijven,' zei ze, vervuld van nieuwe besluitvaardigheid. Haar moeder zou Annie geschreven hebben. Maar toen ze om vijf uur 's middags thuiskwam en de telefoon in de woonkamer zag staan, voelde ze zich plotseling doodmoe. Ze zei tegen Mel dat ze even ging liggen en dat hij haar wakker moest maken als hij wilde eten. Maar dat deed hij niet. En toen ze uiteindelijk uit zichzelf de ogen opendeed, ontdekte ze dat het al drie uur 's nachts was en dat hij als een roos naast haar lag te slapen.

Donna stapte voorzichtig uit bed, waarbij ze tor de ontdekking kwam dat Mel haar had uitgekleed. Ze sloeg een kamerjas om en liep naar beneden, naar de keuken. Daar deed ze de radio aan die Mel onlangs voor haar gekocht had, en begon ze afwezig het aanrecht schoon te maken. Een kwartier later haalde ze de schoonmaakmiddelen te voorschijn. En het was al bijna half vijf, toen ze de radio en het licht uitdeed en weer naar boven ging.