9

Ze droomt van Cees en Isha. Ze rennen samen over een veld en overal staan bloemen. Klaprozen, paardenbloemen, boterbloemen, korenbloemen, margrieten. Isha plukt ze. Cees maakt er een boeket van. “Die brengen we naar mama,” stelt Cees voor. Isha rent op Emma af en overhandigt haar de bloemen. Ze ziet dat het gezicht van Cees vertrekt. Maar hij herstelt zich snel. “Ze heeft gelijk,” glimlacht hij.

Isha is geen peuter meer. Ze is een echt meisje geworden. Met prachtig, lang, roodbruin haar dat tot over haar schouders valt. Ze lijkt op Julia Roberts. Emma voelt weerstand als ze zich die naam herinnert.

Isha is moe. Cees trekt zijn jasje uit. “Ga hier maar op liggen,” zegt hij. “Ga maar even slapen.”

Ze zitten naast het slapende kind en strelen elkaar. Cees aarzelt. “Het kan niet hier. Als ze wakker wordt…Nee, niet doen. Ik wil het niet. Dat vind ik zo ordinair. Volks. Daar zijn wij te beschaafd voor.”

Emma plaagt hem. Ze betast met haar vingers zijn kruis. Ze voelt dat hij opgewonden raakt. Ze kussen elkaar. Hij klemt zijn handen om haar gezicht en likt haar lippen en haar neus. “Je maakt me gek,” fluistert hij. “Helemaal gek. Streel me nog eens.”

Ze weet dat ze droomt. Ze kreunt. Het is een vreemde gewaarwording. Ze ligt in haar eigen bed en tegelijk is ze op dat veld. Met Cees. Ze heeft het gevoel dat er echt iemand over haar voorhoofd streelt. En dat iemand echt een hand onder haar hoofd schuift en het een beetje optilt. Ze droomt twee dingen tegelijk.

Wonderlijk.

Het veld vol bloemen verdwijnt heel langzaam naar de achtergrond. De slapende Isha is als eerste weg en daarna volgen Cees en Emma zelf. Ze ligt nu alleen maar in haar eigen bed en voelt de hand onder haar achterhoofd. Er is iets bij haar lippen. Een glas. “Drink dit maar.” De stem is zacht. Aardig. Lief. Ze kent deze stem. Ze wil haar ogen opendoen. “Hou je ogen maar dicht,” zegt de stem. “Slik maar door.” Emma slikt. Het is zoet. Lekker. “Neem nog maar een slok. Drink maar op,” dringt de stem aan. “Hier zul je heerlijk op slapen. En prachtig dromen.” Dat is wat ze wil. Dromen. Van een groot veld waar Cees en zij gaan vrijen. Ze wil weer voelen wat ze ooit met hem voelde. Ze verlangt ernaar om hem weer gek te maken. Om zijn ademhaling sneller te horen gaan, tot het moment dat de kreun uit zijn tenen komt en hij haar naam roept. “Emmmaaaahhh.”

Het glas is niet meer bij haar lippen. Haar hoofd wordt neergelegd. Er aait een vinger over haar voorhoofd. Twee vingers. Ze strelen haar wangen. Fijn gevoel. Ze heeft zo verlangd naar deze vingers. “Slaap maar lekker,” fluistert de stem. “Welterusten.”

Emma ademt diep. Bij iedere inademing voelt ze zich verder wegzakken. Ze likt haar lippen af. Ze smaken nog een beetje zoet.

Ze glijdt. Ze zweeft. Haar adem stokt.

Hij is er weer. Maar hij stelt haar gerust. “Niet bang zijn. Je hebt het goed gedaan. Dat was precies wat ik bedoelde. Laat je gaan. Het wordt allemaal nog beter als je je niet verzet. Luister maar.”

Ze luistert. Er is een andere stem. “Dag lieve meid. Ben je daar eindelijk?” De stem klinkt bekend. Maar de herinnering is ver weg. Opeens weet ze het. Oma. Haar oma, op wie ze zo dol was. Die zoveel geld naliet. Hoe komt ze hier?

Er nadert een nieuwe stem. “Ik wacht op je. Het is goed als je komt.”Jannie. Is Jannie hier ook? Terwijl ze zich dit afvraagt, begrijpt Emma het. Ze probeert overeind te komen. Maar haar schouders zijn te zwaar, haar hoofd lijkt van lood. En haar benen worden de diepte in getrokken.

Ze snikt. “Nee. Ik wil het niet.”

Hij omarmt haar op ten tedere manier. Hij voelt als Cees. Maar ze weet dat hij Cees niet is. Hij mag haar niet aanraken. Ze is niet van hem. “Ik ben van Cees,” probeert ze te zeggen. Haar stem is verlamd.

“Laat je gaan,” herhaalt hij. “Het is hier goed. Iedereen wacht op je. Kom mee. Je zult er geen spijt van krijgen.”

Ze aarzelt nog. Waar zijn de andere stemmen? Ze voelt ze in haar buurt. Ze lijken haai te wenken.

Ze is moe. Zo eindeloos moe. Zo uitgeput. Ze wil zo graag ergens zijn waar alles anders is.

Er komt een uitgestoken hand op haar af. Ze grijpt hem vast en laat zich meenemen. Het laatste geluid dat ze hoort is de zachte klik waarmee de deur van haar slaapkamer gesloten wordt.