4

Alicia Kent liet even op zich wachten en toen ze de zitkamer inliep, had ze zo te zien alleen haar haren geborsteld en haar gezicht gewassen. Ze had zich niet aangekleed en had de witte badjas nog aan. Op dat moment pas zag Bosch hoe aantrekkelijk ze was. Ze was tenger en had een ietwat exotisch uiterlijk. Bosch vermoedde dat ze door het aannemen van haar mans achternaam een bloedlijn van een ver, Aziatisch land verhulde. Haar zwarte, glimmende haar omlijstte een olijfkleurig, knap gezicht, zij het dat het heel bezorgd stond.

Ze zag Brenner staan. Hij liep op haar af en zei wie hij was. Alicia Kent was blijkbaar zo verdoofd door alle gebeurtenissen dat ze Brenner, in tegenstelling tot Walling, niet had herkend. Brenner leidde haar naar de sofa en zei dat ze plaats moest nemen.

`Waar is mijn man?' vroeg ze. Haar stem was krachtiger en rustiger dan voorheen. 'Ik wil weten wat er aan de hand is.'

Rachel ging naast haar zitten, klaar om indien nodig troost te bieden. Brenner ging in een stoel naast de open haard zitten en Bosch bleef staan. Bij het brengen van dergelijk nieuws maakte hij het zich bij voorkeur niet al te gemakkelijk. Mevrouw Kent ... 'Bosch had het woord genomen, in een poging nog iets van de leiding van het onderzoek te behouden. 'Ik ben een rechercheur van Moordzaken. We zijn bier omdat we eerder vannacht het lichaam van een man hebben gevonden van wie we vermoeden dat het uw echtgenoot is. Het spijt me vreselijk u dit te moeten mededelen.'

Ze liet haar hoofd even hangen en sloeg haar handen voor haar gezicht. Ze rilde, vanachter haar handen klonk het geluid van een radeloos gekreun en daarna begon ze te huilen, diepe snikken die haar schouders deden schokken. Walling sloeg een arm om haar been.

Brenner bood aan een glaasje water voor haar te halen en ze knikte. Terwift hij naar de keuken ging, nam Bosch de vrouw in zich op. Het was een zware taak iemand te moeten vertellen dat een dierbare was gestorven. Hij had het honderden malen gedaan, maar het was niet iets waaraan je ooit wende of waar je goed in werd. Destijds hadden ze ook hem een dergelijk bericht moeten brengen. Toen Bosch' moeder veertig jaar daarvoor was vermoord, had hij het nieuws vernomen toen hij net uit het zwembad van een jeugdclub was geklommen. Toen de politieman het hem had verteld, was Bosch weer in het water gesprongen in de hoop dat hij nooit meer boven zou komen.

Brenner reikte het glaasje water aan en de kersverse weduwe dronk het halfleeg. Nog voor iemand wat kon zeggen, werd er op de voordeur geklopt. Bosch deed open en liet twee ziekenbroeders met zware tassen met medische apparatuur binnen. Bosch deed een paar passen opzij en de twee broeders liepen op Alicia Kent af om haar te onderzoeken. Hij wenkte Walling en Brenner naar de keuken, waar ze op fluistertoon overlegden.

`Hebben jullie ideeen over hoe we het hier verder moeten aanpakken?' vroeg Bosch.

Brenner spreidde zijn armen om aan te geven dat hij openstond voor suggesties. `Wat mij betreft kun jij het gesprek leiden,' zei Brenner. `Indien nodig springen wij wel in. Als je het liever aan ons wilt overlaten, kunnen we

`Nee, dat is in orde. Ik ga wel door.' Hij keek naar Walling. Hij verwachtte dat ze bezwaar zou maken, maar zo te zien was ze het met Brenner eens.

Bosch maakte aanstalten naar de zitkamer terug te gaan, maar Brenner hield hem tegen.

`Bosch... ' begon hij. 'Ik wil open kaart met je spelen. Ik heb navraag gedaan en men is het erover eens dat je...,

`Hoe bedoel je: navraag gedaan?' 'Ik wilde weten met wie we te maken hadden. Ik wilde je wat wilt weten, moet je het me gewoon zelf vragen.' Brenner hief zijn handen. 'Prima.'

Bosch liep de keuken uit en keek toe hoe de ziekenbroeders met Alicia Kent bezig waren. Een van hen nam haar bloeddruk op. Haar nek en een pols waren verbonden. Bosch had blijkbaar een paar verwondingen over het hoofd gezien.

Zijn mobiel ging en Bosch liep naar de keuken om op te nemen. Brenner en Walling hadden die ruimte inmiddels verlaten. Blijkbaar keken ze elders in het huis rond en dat maakte Bosch een beetje nerveus. Hij had geen idee waar ze naar zochten of wat ze van plan waren.

Het telefoontje was van zijn partner, Ferras, die eindelijk bij de PD was aangekomen.

`Is het lijk daar nog?' vroeg Bosch. `Nee. Lijkschouwing heeft de PD zojuist vrijgegeven.'

Bosch bracht hem op de hoogte van de richting die het onderzoek op leek te gaan, inclusief de bemoeienis van de FBI en het radioactieve materiaal waar Stanley Kent mee werkte. Hij droeg Ferras op een buurtonderzoek te starten om erachter te komen of er mensen waren die iets hadden gezien dan wel gehoord, maar aangezien niemand het alarmnummer had gebeld, leek de kans daarop niet erg groot.

`Moet dat nu, Harry? Het is midden in de nacht. Iedereen slaapt en...' `.Ja, Ignacio. NU'

Bosch maakte zich geen zorgen over mensen die uit hun slaap werden gehaald. Het was nu eenmaal zaak eventuele getuigen zo spoedig mogelijk op te sporen.

Bosch ging de zitkamer in. Hij zag dat de ziekenbroeders hun spullen hadden ingepakt en op het punt stonden weg te gaan. Ze vertelden dat Alicia Kent afgezien van een paar wondjes en schaafplekken geen lichamelijk letsel had opgelopen, dat ze haar een kalmeringspil hadden gegeven en een tube zalf voor de schaafwonden aan haar polsen en enkels.

Walling was weer naast haar gaan zitten en Brenner zat in de stoel bij de haard. Bosch ging op de stoel tegenover de bank zitten, een glazen salontafel tussen hen in.

`Mevrouw Kent,' zei hij. 'We leven met u mee vanwege het verlies van uw man en wat u hier hebt doorgemaakt, maar het is van het grootste belang dat we het onderzoek snel voortzetten. In een perfecte wereld zouden we wachten tot u zich wat beter voelt en klaar bent om met ons te praten, maar dit is geen perfecte wereld en dat weet u maar al te goed. We willen graag van u weten wat er vanavond is gebeurd.'

Ze sloeg haar armen over elkaar en knikte. `Goed,' zei Bosch. 'Kunt u vertellen wat er is gebeurd?' `Twee mannen,' zei ze snikkend. 'Er werd aangebeld en ik heb de deur opengedaan, maar er was niemand. Net toen ik de deur wilde dichtdoen, sprongen ze opeens tevoorschijn. Ze droegen maskers en hadden capuchons op, zoals die van sweatshirts met capuchons. Ze zijn binnengedrongen en hebben me vastgepakt. Ze hadden allebei een mes in de hand en een van de twee zette zijn mes op mijn keel. Hij zei dat hij mijn strot zou doorsnijden als ik niet precies deed wat hij zei.'

Ze raakte het verband om haar hats aan. `Weet u hoe laat het was?' vroeg Bosch. `Tegen zessen. Het was al een tijdje donker en ik was net van plan om naar de keuken te gaan en wat aan het eten te doen. Stanley komt meestal om een uur of zeven van zijn werk.'

De herinnering aan de dagelijkse gang van zaken deed tranen opwellen. Bosch wilde dat ze bij de les bleef en omdat hij meende te horen dat ze wat langzamer was gaan praten, stelde hij snel de volgende vraag. Misschien deed de kalmeringspil zijn werk al.

`Wat gebeurde er daarna? 'Ze sleurden me naar de slaapkamer. Ik moest op het bed gaan zitten en me uitkleden. Een van hen begon me vragen te stellen. Ik denk dat ik hysterisch werd, want ik weet nog dat hij me een klap in mijn gezicht gaf en tegen me schreeuwde. Hij zei dat ik me koest moest houden en gewoon antwoord moest geven.'

`Wat vroeg hij?' 'Ik kan het me niet allemaal herinneren. Ik was als versteend, zo bang was ik.'

`Doe uw best. Het is echt heel belangrijk.' `Hij vroeg of we een pistool in huis hadden en waar dat `Wacht even, mevrouw Kent,' zei Bosch. `Rustig aan. Hij vroeg of er een pistool in huis was? Wat hebt u daarop geantwoord?'

'Ik was bang, dus ik zei dat we een pistool hadden. Hij vroeg waar het was en ik zei dat het in de la van bet nachtkastje van mijn man lag. We hadden het aangeschaft nadat u ons had gezegd dat het een goed idee was vanwege Stans werk.' Ze keek naar Walling.

`Was u dan niet bang dat ze u met dat pistool zouden doodschieten?' vroeg Bosch. `Waarom hebt u gezegd waar het lag?'

Ze sloeg haar ogen neer en keek naar haar handen. 'Ik zat daar naakt... Ik wist zeker dat ze me zouden verkrachten en dan vermoorden. Ik geloof dat ik dacht dat het allemaal niet meer uitmaakte.'

Bosch knikte alsof hij het begreep. `Wat wilden ze nog meer weten?' `Waar de autosleutels waren en dat heb ik ook verteld. Ik heb alles verteld wat ze van me wilden weten.'

`De autosleuteltjes van uw auto?' 'Ja., van de mijne. Hij stond in de garage en ik leg de sleuteltjes altijd op het aanrecht.'

'Ik ben net in de garage geweest. De auto staat er niet.' ik heb de garagedeur horen open en dichtgaan. Ze hebben de auto vast gestolen.'

Brenner stond op. 'DM moeten we dan maar meteen doorgeven,' onderbrak hij hen.

`Wat voor auto is het? Weet u misschien het kenteken?'

Ten donkerblauwe Chrysler driehonderd. Het kenteken weet ik niet. Ik kan het wel even opzoeken in de map met de verzekeringspapieren.' Brenner hief een hand om aan te geven dat dat niet nodig was. 'Lag u maar zitten. Ik kom er wel achter. Ik geef deze informatie alvast even door.'

Om' de ondervraging niet verder te storen, liep hij naar de keuken om het door te bellen.

Bosch ging verder. `Wat wilden ze nog meer weten?' `Ze wilden onze digitale camera hebben en ik zei dat die waarschijnlijk op Stanleys bureau lag. Iedere keer als ik een antwoord gaf, vertaalde de man die de vragen stelde mijn antwoord voor de andere man en die liep dan weg. Ik denk dat hij de camera ging zoeken of zo.'

Blijkbaar was het Wallings beurt om op te staan en ze liep naar de gang.

`Niets aanraken, Rachel!' riep Bosch haar na. 'De technische recherche is onderweg.'

Walling stak haar hand op om aan te geven dat ze hem had gehoord. Brenner kwam de kamer weer in en zei tegen Bosch: 'Het opsporingsbericht is eruit.'

`coed,' zei Bosch tegen mevrouw Kent. `Ze kijken uit naar uw auto. Wat herinnert u zich nog meer?'

Ze schoot weer vol en zei: `Ze... Ze hebben me vastgebonden en een stropdas van mijn man in mijn mond gestopt. Toen die ene man terugkwam, heeft hij met het toestel van mijn man een foto van me genomen.'

Bosch zag aan haar ogen dat ze vreselijk veel moeite had met die vernedering.

`Een foto?' dat was het laatste. Daarna zijn ze weggegaan. De man die Engels sprak, fluisterde me nog in mijn oor dat mijn man me zou bevrijden. Dat was het.'

Bosch zweeg en dacht even na. `Zijn ze daarna meteen weggegaan?' Ze schudde haar hoofd en zei: 'Nee. Ik heb ze nog even horen praten en toen hoorde ik de garagedeur. Die ging open en dicht. Daarna dacht ik dat ze weg waren.'

Brenner kwam ertussen en vroeg: `Toen ik in de keuken was, meende ik u te horen zeggen dat de ene man uw antwoorden voor de andere vertaalde. Hebt u enig idee welke taal ze spraken?'

Bosch stoorde zich aan Brenners inmenging. Hij had zelf willen vragen welke taal de indringers spraken, maar hij wilde alle aspecten voorzichtig en in de juiste volgorde doornemen. Uit ervaring wist hij dat dat de beste methode is om slachtoffers te ondervragen.

`Ik weet het niet zeker. Degene die Engels sprak, had een accent, maar ik weet niet precies wat voor. Misschien iets uit het Midden-Oosten. Onder elkaar spraken ze een of andere Arabische taal of zo. Heel apart met veel keelklanken.'

Brenner knikte. zei dat ze een soort maskers voor hadden? Hoe zagen die eruit?'

Ze dacht even na en zei: 'Het waren meer van die bivakmutsen. Van die dingen die inbrekers in de film over hun gezicht trekken.'

`Een wollen bivakmuts?' Ze knikte. `Ja, precies.' `Van die dingen met een gat voor de ogen of met twee gaten?' `Ik geloof met twee gaten. Ja, ik zie ze weer voor me.'

`Hadden ze een opening voor de mond?' `Eh... Ja, inderdaad. Ik weet nog dat ik de mond van de ene zag bewe-gen toen hij die vreemde taal sprak. Ik heb nog geprobeerd om er iets van te begrijpen...'

`Uitstekend, mevrouw Kent. U hebt ons enorm geholpen. Is er nog iets wat ik volgens u vergeten ben te vragen?'

Ze dacht even na en schudde haar hoofd. `Ik weet het niet... Ik geloof dat ik u alles heb verteld. Meer herinner ik me niet.'

Bosch was nog niet helemaal overtuigd. Hij nam alles nog een keer met haar door en probeerde nieuwe invalshoeken. Het was een beproefde ondervragingstechniek die haar waarde altijd bewees, want ook deze keer kwam er nieuwe informatie uit. Het opmerkelijkste was dat de man die Engels sprak haar gevraagd had naar de toegangscode van hun e-mailaccount.

`Wat moest hij daarmee?' vroeg Bosch. `Geen idee. Ik heb gewoon maar op alles antwoord gegeven.' Toen het team van de technische recherche zich meldde, laste Bosch een gauze in. Bosch ging de technisch rechercheurs voor naar de slaap-kamer. Hij liep naar de hoek van de kamer en belde zijn partner. Ferras liet weten dat hij tot op dat moment nog niemand had gesproken die iets had gezien of gehoord.

Bosch zei dat als hij even iets anders wilde doen dan bij mensen aanbellen, hij dan kon nagaan of Kents wapen geregistreerd stond. Voorlopig leek het erop dat de man met zijn eigen pistool was doodgeschoten.

Bosch klapte zijn mobiel dicht. Hij hoorde Walling vanuit de werkkamer zijn naam roepen. Hij liep erheen en zag haar en Brenner voor het bureau staan en naar het computerscherm kijken.

`Moet je nou eens kijken,' zei Walling. 'Ik heb je nog zo gezegd dat je nergens aan moest komen,' zei Bosch. `We hebben geen seconde te verliezen,' zei Brenner. `Kijk hier maar eens naar.'

Bosch liep om het bureau been en keek naar het scherm. `Het e-mailprogramma stond open. Ik ben meteen naar de map "verzonden" gegaan en dit is vanavond om 18.21 uur naar het e-mailadres van haar man verstuurd.'

Het onderwerp was: BELANGRIJK! ONMIDDELLIJK LEZEN! In de e-mail stond een foto van een naakte Alicia Kent die aan handen en voeten gebonden op het bed lag. De foto was ronduit schokkend en niet alleen voor een echtgenoot.

Onder de foto stond een bericht: We hebben u vrouw. Verzamelt u alle cesium waar u aan kunt komen, verpak het veilig en bezorg het om acht uur op het uitkijkpunt op Mulholland vlak bij u huis. We houden u in de gaten. Als u iemand inlicht of telefoneert, dan weten we dat meteen. Houdt u zich daar niet aan, dan wordt u vrouw verkracht, gemarteld en vindt u haar in stukken terug. Neem alle voorzorgsmaatregelen bij het hanteren van het cesium. Zorgt u dat u op tijd gaat komen zo als niet dan vermoorden we haar.

Bosch las de mail twee keer en was even ontzet als Stanley Kent geweest moest zijn.

We hebben u vrouw... vlak bij u huis..." 'zei Walling, spelfouten en een wat vreemd geconstrueerde laatste zin. Ik denk dat dit door iemand is opgesteld die Engels niet als moedertaal heeft.'

Terwijl ze het zei, besefte Bosch dat ze gelijk had. `Ze verzenden de mail van hier,' zei Brenner. 'Haar man ontvangt het op zijn werk of op zijn PDA. Had hij eigenlijk een PDA?'

Bosch wilt niet precies wat een PDA was en aarzelde. `Een personal digital assistant,' verduidelijkte Walling. `Je weet wel. Een soon PalmPilot of een mobiel met van die toeters en bellen.'

Bosch knikte en zei: er is zo'n ding gevonden. Een BlackBerry, kan dat? Ik geloof dat het een minitoetsenbord had.'

Ja, op een BlackBerry kun je e-mailen,' zei Brenner. 'Met andere woorden: waar hij zich ook beyond, hij kon de mail lezen en hij heeft waarschijnlijk ook de foto kunnen zien.'

Ze zwegen en dachten aan de schok die de mail ongetwijfeld bij Kent teweeg had gebracht. Bosch verbrak de stilte, schuldig als hij zich voelde dat hij niet volledig open kaart met hen had gespeeld.

'Ik herinner me opeens dat Kent een pasje op zijn lichaam had. Het was van de Sint Agatha Vrouwenkliniek, in de Valley.'

Brenner keek Bosch scherp aan. Wil je beweren dat je je dergelijke belangrijke informatie nu pas herinnert?'

`Inderdaad ja. Ik eh...' 'Daar gaat het nu even niet om,' kwam Walling tussenbeide. 'Sint Agatha is een kankerkliniek en cesium wordt vrijwel alleen bij de behandeling van baarmoeder- en baarmoederhalskanker gebruikt.' Bosch knikte. 'Dan moesten we daar maar heel gauw heen,' zei hij.