9 

Bosch en Ferras kwamen uit het Mark Twain Hotel. Ze keken naar de lucht en zagen dat het langzaam licht werd. De lucht die van zee kwam, hing als een grijze, dikke wolk boven hen en wierp donkere schaduwen op straat. Ze deden Bosch denken aan een spookstad, maar dat was geen punt, al was het alleen maar omdat het beeld strookte met zijn verwachtingen. `Denk je dat hij daar rustig blijft zitten?' vroeg Ferras.

Bosch haalde zijn schouders op. `Waar moet hij antlers been?' Ze hadden de getuige laten inschrijven onder de naam Stephen King. Jesse Mitford was een waardevolle getuige gebleken en Bosch was van plan hem als troefkaart achter de hand te houden. Hoewel de jongeman geen goede beschrijving had kunnen geven van de man die Stanley Kent had vermoord en het cesium had meegenomen, had hij wel een goed ooggetuigenverslag gegeven van wat zich op het uitkijkpunt had afgespeeld. Als het onderzoek zou leiden tot arrestaties en een rechtszaak, waren hij en zijn getuigenverklaring uiterst bruikbaar. De officier van justitie kon met Mitfords hulp het verhaal rondbreien en de jury over de streep trekken.

Bosch had overlegd met inspecteur Gandle. Ze besloten de jonge zwerver in de gaten te houden en Gandle gaf zijn fiat aan vier nachten fogies in het Mark Twain Hotel. Na een dag of vier was er hopelijk meer duidelijkheid hoe de zaak zich ontwikkelde.

Bosch en Ferras stapten in de Crown Victoria die Ferras uit de politiegarage had meegenomen, en reden via Wilcox naar Sunset Boulevard. Bosch zat achter het stuur. Bij een stoplicht pakte hij zijn mobiel. Walling had hem niet teruggebeld, dus toetste hij het nummer van Brenner maar in.

Hij nam meteen op en Bosch besloot het voorzichtig aan te pakken.

'Ik meld me alleen maar even,' zei hij. 'Gaat die vergadering om negen uur nog door?' Voor hij Brenner op de hoogte bracht, moest hij wel even weten of hij nog meedeed.

`Eh... ja. De vergadering gaat door, maar wel iets later. lk geloof dat we om tien uur beginnen. Je hoort het nog wel.'

Het klonk niet al te overtuigend, dus Bosch besloot een beetje aan te dringen. `Waar is het? Bij Tactische Inlichtingen?'

Walling had Bosch ooit verteld dat Tactische Inlichtingen niet in het federale gebouw huisde, maar ergens op een geheime locatie en hij wilde testen of Brenner die prijsgaf.

`Nee, in het federale gebouw in het centrum. Dertiende verdieping. Vraag naar de vergadering van Tactische Inlichtingen. Hoe is het met die getuige gegaan?'

Bosch was nog niet overtuigd en hij achtte het verstandig niet te veel prijs te geven over Mitford. 'Hij zat er nogal ver van af, maar hij heeft wel gezien dat er werd geschoten en dat er iets van de ene in de andere auto werd getild. Volgens hem deed een man al het werk, zowel de moord op Stanley Kent als het versjouwen van de kist met cesium van de Porsche naar de andere auto. De tweede man is de hele tijd in de auto blijven zitten.'

Hebben jullie kentekennummers?' `Nee. Ik vermoed dat het cesium in de auto van mevrouw Kent is getild, zodat hun eigen auto vrij van straling bleef.'

`Wat zei hij over de verdachte die hij wel heeft gezien?' `Weinig. De man had een bivakmuts op, dus hij heeft geen gezicht gezien. Afgezien van wat ik je heb verteld: nada.'

`Jammer,' zei Brenner. `Wat heb je met hem gedaan?' `Met die knaap? Die hebben we ergens afgezet.'

`Zijn adres?' `Halifax, Canada.' `Bosch... Je weet best wat ik bedoel.' Het viel hem op dat Brenner hem weer 'Bosch' noemde en dat zijn toon was veranderd. 'Hij heeft bier geen adres,' antwoordde hij. 'Het is een halve zwerver. We hebben hem zojuist op zijn verzoek bij de Den-ny's op Sunset afgezet en hem twintig dollar gegeven om er eens goed van te eten.'

Bosch voelde Ferras' ogen in zijn zij prikken. `Harry? Heb je een ogenblik? Er komt nog een gesprek binnen. Ik denk dat het Washington is.' Kijk aan, dacht Bosch, we zijn weer terug bij de voornaam. `Geen probleem, Jack.' Bosch hoorde een muziekje en keek Ferras aan. `Waarom heb je gezegd dat we...' begon Ferras, maar Bosch hield zijn vinger voor zijn lippen en siste: Wacht.'

Er ging een halve minuut voorbij. Het licht sprong op groen en op het moment dat ze Sunset Boulevard opreden, hoorde hij Brenners stem weer. `Harry? Sorry. Het was inderdaad Washington. Je begrijpt dat ze zich hier volledig in vastbijten. Binnenlandse Veiligheid stuurt een vloot helikopters die uitgerust zijn met apparatuur die radioactiviteit kan meten. Ze beginnen bij het uitkijkpunt en hopen daar een spoor van de specifieke straling van cesium te vinden. Helaas is het zo dat het spul uit dat varken moet zijn gehaald om het spoor enigszins op te kunnen pikken. Intussen zijn we bezig met het voorbereiden van de vergadering. Het is zaak dat we allemaal op een lijn zitten.'

`Is dat alles?' `Nou ja, we zijn nog maar net begonnen. Kijk, het is natuurlijk ook voor ons een leerproces. 1k denk dat we er na de vergadering op volle kracht tegenaan gaan.' Nu wist Bosch het zeker. Er was wat veranderd. Brenners afhoudende reactie bewees dat hun gesprek werd opgenomen of dat er werd meegeluisterd. `We hebben nog een paar uur voor de vergadering,' zei Brenner. `Wat ga jij in de tussentijd doen, Harry?'

Bosch aarzelde even, maar niet lang. 'Ik ga eerst bij mevrouw Kent langs om haar nog een paar dingen te vragen. Daarna gaan we naar de zuidelijke toren van het Cedars Sinai-ziekenhuis, waar Kent kantoor hield. Ik wil er even een kijkje nemen en met zijn compagnon praten.' Geen reactie. Bosch was bij de Denny's aan Sunset aangekomen, reed het parkeerterrein op en zette de auto neer. Hij keek naar binnen en zag dat het restaurant, dat vierentwintig uur per dag open was, vrijwel verlaten was.

`Jack? Ben je daar nog?' `Eh... Ja. Ik ben er nog. Het is niet nodig, Harry, en dat geldt zowel voor Alicia Kent als voor de compagnon.'

Bosch schudde zijn hoofd. Ik wist het, dacht hij... `O? Je hebt het gras al voor mijn voeten weggemaaid, begrijp ik?' 'Ik heb die beslissing niet genomen. Wat ik hoor, is dat het kantoor van Kent niets heeft opgeleverd. De compagnon wordt op dit moment door ons ondervraagd. Alicia Kent hebben we uit voorzorg ook maar hierheen gehaald. Met haar praten we ook.'

Bosch zette de motor af en dacht even na hoe hij daarop moest reage-ren. 'In dat geval lijkt het me een goed idee dat mijn partner en ik naar Tactische Inlichtingen komen,' zei hij. 'Het is nog steeds een moordonderzoek en naar mijn beste weten zit ik nog op de zaak.'

Het was even stil, maar uiteindelijk zei Brenner: `Kijk, brigadier. Het onderzoek is natuurlijk een stuk verbreed. Er zijn wat dimensies aan toegevoegd. Je bent uitgenodigd voor het overleg, jij en je partner. Jullie krijgen uiteraard te horen wat meneer Kelber te zeggen had en wat we verder hebben. Als meneer Kelber om tien uur nog hier is en je wilt hem spreken, dan zal ik mijn best voor je doen. Dat geldt ook voor mevrouw Kent. Ik wil wel duidelijk stellen dat het ons niet in eerste instantie om de moord te doen is. Het gaat er ons niet om wie Stanley Kent heeft vermoord, maar om het achterhalen van het cesium. Vergeet niet dat we al een achterstand van bijna tien uur hebben.'

Ik ben van mening dat we het cesium pas vinden als we de moorde-naar hebben,' zei Bosch.

Dat kan wel zijn, maar de ervaring heeft ons geleerd dat dergelijk materiaal razendsnel wordt doorgegeven. Het gaat vliegensvlug van de ene hand in de andere en daar moet het onderzoek op inspelen. Daar zijn we dus precies mee bezig: met het opvoeren van de snelheid. We mogen ons niet laten afremmen.'

`Door de plaatselijke sufferds, bedoel je?' `Je weet best wat ik bedoel.'

`Absoluut. Ik zie je om tien uur, agent Brenner.' Bosch klapte zijn mobiel dicht en ze stapten uit. Terwijl hij over het parkeerterrein liep, vuurde Ferras een riedel vragen op hem af.

`Waarom loog je over Mitford? Zijn er problemen? Wat doen we hier?' Bosch hief zijn hand om hem te kalmeren. `Rustig maar, Ignacio. Even pas op de plaats. We gaan rustig een kop koffie drinken en een hapje eten, oke? Ik vertel je wat ik weet.'

Ze waren vrijwel de enige gasten en konden zitten waar ze wilden. Bosch zocht een hoektafeltje uit vanwaar ze zicht op de voordeur hadden. Ze zaten nog niet of de serveerster kwam al aangelopen. Het was een oude tang met een grijs knoetje. Haar betrekking bij de Denny's in Hollywood en de vele late diensten hadden het leven uit haar ogen gezogen. `Harry! Da's lang geleden.'

`Dag, Peggy. Tja, het is ook al even geleden dat ik 's nachts heb moe-ten doorwerken.'

`Nou, fijn dat je er bent. Wat kan ik voor jou en die veel jongere partner van je betekenen?'

Bosch negeerde de steek onder de gordel en bestelde koffie, toast en gebakken eieren. Ferras wilde een omelet siberienne en een cappuccino. Peggy trok een gezicht. Ze liet hem weten dat geen van beide op de kaart stonden, waarop Ferras roereieren en gewone koffie bestelde. Zodra de serveerster zich had verwijderd, gaf Bosch zijn partner antwoord.

`We worden overal buiten gehouden,' zei hij. 'Dat is het probleem.' `He? Hoe weet je dat?'

`Omdat ze de vrouw van ons slachtoffer en zijn compagnon hebben opgehaald. Verdorie. Ik weet nit al dat wij niet met die twee kunnen praten.

`Heeft Brenner dat dan gezegd? Kijk, er staat natuurlijk een boel op het spel, maar ik geloof dat je nu wel een beetje erg paranoide bezig bent. Volgens mij schreeuw je voor je geslagen

`0 ja? Wacht maar af, vrind, en geef je ogen goed de kost.' `We gaan om negen uur naar dat overleg, he? Dat staat toch?' behalve dat het naar tien uur is verplaatst. Trouwens, ik geloof dat die hele vergadering in het leven geroepen is om ons zand in de ogen te strooien. Ze vertellen ons geen bal, echt niet. Ik voorzie dat ze ons heel vriendelijk te woord zullen staan en ons daarna doodleuk aan de kant schuiven. "Bedankt, jongens. Wij regelen het verder zelf wel." '

`Heb nou maar een beetje vertrouwen, Harry.' `In mezelf, zul je bedoelen. Daar gaat het om. Ik heb het allemaal al een keer meegemaakt en ik weet waar dit op uitdraait. Je kunt wel zeg-gen: wat kan het je schelen? Laat die gasten het maar opknappen, maar weet je wat het is? Het kan me wat schelen. Ik mag er niet van uitgaan dat ze het goed aanpakken. Zij willen dat cesium; ik jaag op de schoften die Stanley Kent twee uur lang hebben geterroriseerd, hem op zijn knieen hebben gedwongen en twee kogels in zijn achterhoofd hebben gejaagd•'

`We hebben het hier over nationale veiligheid, Harry.

Dat is wel even andere koek. Er is een groter goed mee gemoeid. Dit is van een andere orde.'

Het klonk Bosch in de oren als iets uit een studieboek van de politie-academie of de richtlijnen van een geheime club. Het zal allemaal wel, dacht hij. lk hanteer mijn eigen richtlijnen.

`Als je het over prioriteiten hebt, dan denk ik aan een lijk op het uit-kijkpunt. Als we dat uit het oog verliezen, dan kunnen we wel inpakken.' Ferras knikte alsof hij Bosch' woorden ter harte nam, maar toen hij sprak, merkte Bosch dat hij er niets van begrepen had.

'Ik blijf van mening dat we niet hadden moeten liegen over onze getuige. Misschien is hij voor hen wel van grote waarde en sluit iets van wat Mitford ons heeft verteld wel heel goed aan bij iets waar zij achter zijn gekomen. Waarom heb je niet gewoon verteld waar hij zit?'

Bosch schudde zijn hoofd nadrukkelijk. Vergeet het maar. Ik peins er niet over. De getuige is van ons en die krijgen ze niet. We ruilen hem alleen tegen inlichtingen en openheid van zaken. Willen ze dat niet, dan krijgen ze hem ook niet te zien.'

De serveerster bracht het eten. Bosch stortte zich op zijn ontbijt, een vork in de ene en een stuk toast in de andere hand. Hij had honger en voorzag dat ze zeer binnenkort in actie moesten komen, dus het was nog maar de vraag of ze later op de dag tijd hadden om te eten.

Hij had de helft van zijn eieren op toen hij vier mannen in donkere pakken het restaurant zag binnenkomen en herkende meteen de vaste tred van federale agenten. Zonder een woord te zeggen deelden ze zich op in twee koppels en liepen door het restaurant.

Er zaten hooguit tien mensen te eten. Als Bosch het goed inschatte, waren het voornamelijk strippers en hun vriendjes annex souteneurs die op weg naar huis waren maar na sluitingstijd van de clubs even wat wilden eten. Bosch at rustig door en keek toe hoe de vier heren bij elke tafel stopten, zich legitimeerden en naar de identiteitspapieren van de gasten vroegen. Ferras was te druk met de fles hete sans in de weer om te zien wat er gaande was, maar Bosch wist zijn aandacht te vangen en knikte in de richting van de FBI-agenten.

De meeste eters waren te moe of te high om te protesteren en lieten hun papieren zien. Slechts een jonge vrouw, met een 'z' op de zijkant van haar hoofd geschoren, had wat praatjes, maar omdat ze naar een man zochten, negeerden ze haar volkomen en wachtten geduldig tot haar vriendje, ook met een 'z' op het hoofd, zijn rijbewijs had laten zien. 

Tenslotte liepen er twee mannen naar Bosch en Ferras. Volgens hun legitimatie waren het Ronald Lundy en John Parkyn van de FBI. Bosch was te oud en ze hadden dan ook geen enkele belangstelling voor hem, maar Ferras moest zijn identiteitspapieren overleggen.

`Wie zoeken jullie?' vroeg Bosch. 'Dat is een zaak van de overheid, meneer. We controleren alleen maar identiteitspapieren.'

Ferras hield zijn opengeslagen portefeuille voor hen op. Aan een kant zaten zijn politiepapieren en aan de andere kant zat zijn rechercheurs-badge. De mannen keken hem stomverbaasd aan.

`Grappig,' zei Bosch. `Jullie willen identiteitspapieren zien, dus jullie hebben een naam, maar ik heb agent Brenner niet verteld hoe de getuige heet. Opmerkelijk. Hebben ze daar bij Tactische Inlichtingen onze com-puters gehackt of kunnen jullie ons op het bureau afluisteren?'

Lundy, zo te zien de baas van het arrestatieteam, keek Bosch indringend aan. 'En u bent?' vroeg hij.

`Wilt u mijn papieren zien? Het is verrekte lang geleden dat ze me hebben aangezien voor een twintigjarige, maar ik vat het maar op als een compliment.' Hij trok zijn portefeuille en gaf die Lundy ongeopend aan. De agent bestudeerde Bosch' papieren en nam er goed de tijd voor. `Hieronymus Bosch...' las hij. 'Was dat niet een of andere enge schilder?'

Bosch glimlachte en zei: 'Er zijn er die de schilder Bosch als de groot-ste kunstenaar van de Renaissance beschouwen.'

Lundy liet de portefeuille op Bosch' bord vallen. Hij had zijn eieren nog niet op, maar gelukkig waren ze iets te lang gebakken.

'Ik heb geen idee waar je mee bezig bent, Bosch, maar vertel me nou maar waar Mitford is.'

Bosch pakte zijn portefeuille en met een servetje veegde hij er de stukjes ei af. Hij nam er de tijd voor, stopte het mapje in zijn zak en keek Lundy aan. Wie is Mitford?'

Lundy zette zijn handen op tafel en leunde voorover. `Je weet donders goed wie dat is en we willen hem spreken.'

Bosch knikte alsof hij de situatie volkomen begreep. `Tijdens de vergadering om tien uur kunnen we het uitgebreid hebben over Mitford en wat verder nog ter tafel komt. Dat wil zeggen: nadat ik Kents compagnon en zijn vrouw heb gesproken.'

Lundy glimlachte, maar de glimlach was gespeend van iedere vorm van vriendelijkheid of humor.

`Zal ik jou eens wat vertellen, vrind? Als dit allemaal voorbij is, kun jij misschien zelf beter kunstenaar worden.' Bosch keek hem vriendelijk aan en zei: zie je om tien uur, agent Lundy.'