21

Een vrouw die hij nog nooit had gezien, streek met haar hand door zijn haar. Toch was ze op een bepaalde manier afstandelijk, en dat was vreemd voor zo'n intieme handeling. Ze bracht haar gezicht naar het zijne en even dacht hij dat ze hem wilde zoenen, maar in plaats daarvan legde ze haar hand op zijn voorhoofd. Ze had een apparaatje in haar hand, een lampje, en scheen ermee in zijn oog. Een mannenstem zei: 'Zijn ribben. Nummer drie en vier. Misschien een doorboorde long. '

'Als we hem een kapje geven, sterft-ie van de pijn, ' zei de vrouw.

'Ik heb wel iets. '

Nu zag Pierce de man. Het eerst kwam zijn hand in beeld, die een injectiespuit ophield waaruit hij een beetje vloeistof spoot. Het volgende dat hij gewaarwerd, was een prik in zijn arm en al snel voelde hij iets warms en een prettig gevoel door zijn lijf gaan, met name door zijn borststreek. Hij glimlachte en kon nog maar net een lach onderdrukken. Warmte en een prettig gevoel uit een injectienaald, de wonderen der chemie. Hij had het juiste vak gekozen.

'Meneer... ' zei de vrouw. 'We gaan even verticaal. ' Wat dat ook te betekenen had. Pierce' ogen vielen nu dicht. Het laatste wat hij zag voor hij zich aan de warmte overgaf, was een politieman die zich over hem heen boog. 'Gaat-ie het redden?' vroeg de man. Pierce hoorde het antwoord niet meer.

Toen hij weer bij bewustzijn was, stond hij ergens. Maar niet echt. Hij deed zijn ogen open en ze dromden allemaal om hem heen. De vrouw met het lampje, de man met de injectienaald en de politieman. Nicole was er ook. Ze keek naar hem en had tranen in haar groene ogen. Ze bleef mooi, met haar zachte, gebruinde huid en het haar met de blonde strepen in een paardenstaart. De lift daalde nu snel en Pierce was bang dat hij moest overgeven. Hij wilde nog waarschuwen, maar zijn kaak leek niet te bewegen. Het was alsof hij aan de muur vastzat. Hij wilde zich losrukken, maar het lukte hem niet. Hij kon zijn hoofd nog niet eens bewegen. Zijn ogen keken in die van Nicole. Ze bracht haar hand naar zijn wang en zei: 'Doe je best, Hewlett. Het komt allemaal goed. '

Hij zag dat hij veel langer was dan zij. Vroeger was dat niet zo. Een tinkelend geluid echode in zijn hoofd. De liftdeur gleed open. Een man en een vrouw stonden aan weerskanten van hem en liepen met hem mee de gang op. Toch liep hij niet zelf en nu wist hij wat 'verticaal' gaan betekende.

Toen ze de lift uit waren, lieten ze hem zakken en reden hem door de hal. Heel wat gezichten leken hem aan te staren. De portier van wie hij de naam niet wist, keek somber toe hoe ze hem door de hal reden. Hij werd in een ambulance getild, maar voelde geen pijn. Toch viel het ademen hem zwaar. Het kostte allemaal wat meer moeite dan normaal. Na een tijdje merkte hij dat Nicole naast hem zat. Nu zat ze echt te huilen; zo zag het er in elk geval uit. In deze horizontale positie kon hij zich wat gemakkelijker bewegen. Hij probeerde iets te zeggen en zijn stem klonk als een doffe echo. De vrouw en de broeder verschenen in zijn gezichtsveld en keken op hem neer.

'Niets zeggen, ' zei de vrouw. 'U hebt een maskertje voor. '

Je meent het, dacht hij. Wie niet? Hij probeerde het nog eens en nu zo hard als hij maar kon. Opnieuw die doffe echo. De broeder boog zich over hem heen en trok het kapje een stukje van zijn gezicht weg.

'Wat is er? U mag dit niet afdoen, hoor. ' Hij keek over zijn arm naar Nicole.

'Lucy.... ' zei hij. 'Moedaarweg... '

Het kapje zat weer voor zijn mond. Nicole bracht haar gezicht vlak bij het zijne en vroeg: 'Lucy? Wie is Lucy dan?'

'Ik hebbuh... '

Het kapje kwam omhoog. 'Rovin... Waarchuwuh... '

Nicole knikte. Ze had het begrepen. Het kapje zat weer voor zijn mond en neus.

'Doe ik. Zodra we in het ziekenhuis zijn. Ik heb het nummer bij me. '

Hij keek toe hoe Nicole haar tasje openmaakte, er een mobiele telefoon en een opschrijfboekje met een spiraal uit pakte. Ze toetste een nummer in en wachtte met het toestelletje aan haar oor. Hij hoorde Lucy's stem; het was weer de voicemail. Hij kreunde en probeerde zijn hoofd te schudden, maar het lukte niet.

'Rustig nou, ' zei de broeder. 'Rustig. Zodra we op de polikliniek zijn, maken we je los. '

Hij sloot zijn ogen. Hij wilde terug naar de warmte en het donker; daar waar ze het begrepen, waar niemand hem om uitleg zou vragen, laat staan hijzelf.

Al heel snel was hij waar hij wilde zijn.

De volgende twee uur kwam en ging het bewustzijn. Hij werd de ehbo in gereden, onderzocht door een dokter met een vreemd kapsel en opgenomen in het ziekenhuis.

Eindelijk werd hij wat helderder. In een witte ziekenhuiskamer werd hij wakker van het gehoest van iemand achter een gordijn dat als afscheiding voor een ander bed diende. Hij keek om zich heen en zag Nicole op een stoel zitten, een mobieltje aan het oor. Ze had haar haar nu los en het viel lot op haar schouders. Het antennetje van de telefoon stak door haar zijdeachtige lokken. Hij lag naar haar te kijken tot ze het apparaatje dichtklapte. 'Niggi... ' bracht hij uit. 'Daz... '

Hij had nog steeds moeite met de k's. Ze stond op en kwam naast het bed staan. 'Henry... je zou... '

Alweer gehoest vanachter het gordijn. 'Zodra er eentje vrijkomt, krijg je een eigen kamer, ' fluisterde ze. 'Daar ben je tenslotte voor verzekerd. '

'Waar lig ik?'

'In het St. John-ziekenhuis. Wat is er gebeurd? De politie was er nog eerder dan ik. Ze zeiden dat er allemaal mensen vanaf het strand hadden gebeld dat twee kerels een man ondersteboven vasthielden vanaf een balkon. Dat was jij, Henry. Er zit bloed aan de buitenmuur. '

Hij keek haar met zijn opgezwollen ogen aan. De zwelling op de brug van zijn neus en het gaasje op de wond deelden het beeld dat hij zag in tweeën. Hij herinnerde zich weer wat Wentz vlak voor zijn vertrek had gezegd.

'Ik weedut niet. Wad zeien ze veddur... ?'

'Dat is alles. Ze hebben overal aangebeld en jouw voordeur stond open. Je was in de slaapkamer. Toen ik aankwam, waren ze al met je bezig. Er was een rechercheur bij, en die wil je spreken. '

'Ik kan me er niets van herinneren. ' Hij zei het zo nadrukkelijk als hij maar kon. Het praten ging hem nu wat gemakkelijker al met een beetje oefening zou het wel weer lukken.

'Henry, waar heb je je mee ingelaten?'

'Weeniet. '

'Wie zijn Robin en Lucy?'

Hij herinnerde zich dat ze nog gewaarschuwd moest worden 'Hoelang ben ik hier al?'

'Een uur of twee. '

'Geef me die telefoon eens. Ik moet haar bellen. '

'Ik heb het nummer elke tien minuten gebeld. Net nog, vlak voor je wakker werd. Ik krijg steeds maar die voicemail. '

Hij deed zijn ogen dicht en vroeg zich af of Lucy zijn boodschap had ontvangen, of dat ze er al vandoor was gegaan en uit Wentz' buurt had weten te blijven.

'Geef mij je telefoon even, ' zei hij.

'Laat mij het nou maar doen. Je mag je nog helemaal niet druk maken. Wat wil je nou eigenlijk?'

Hij gaf Nicole het nummer en het wachtwoord van zijn voicemail, wat ze zo te zien helemaal niet bijzonder vond.

'Je hebt acht berichten, ' zei ze.

'Als ze voor ene Lilly zijn, mag je ze wissen, ' zei hij, en het bleek dat er zeven voor Lilly waren en dat er een was dat hij volgens Nicole moest afluisteren. Ze hield het toestelletje bij zijn oor en drukte op de herhaaltoets. Het was Cody Zeiler. 'Hé, Einstein! Ik heb iets gevonden over dat gedoe waarnaar je had gevraagd. Bel me even, dan vertel ik je wat ik heb. Tot horens, vogel!' Hij wiste de boodschap en gaf haar het mobieltje terug.

'Was dat Cody?' vroeg ze.

'Ja. '

'Dacht ik al. Waarom noemt hij je nog steeds zo? Typisch middelbare school. '

'Universiteit zul je bedoelen. '

'Waar gaat dat over?'

'O, niets bijzonders. Hij doet wat onderzoek voor me op internet. '

Hij stond op het punt haar alles te vertellen, maar op dat moment kwam er een man in een witte jas met papieren in zijn hand binnen. Hij was eind vijftig, had grijs haar en een dito baard.

'Dit is dokter Hansen, ' zei Nicole.

'Hoe voelt u zich?' vroeg de dokter. Hij boog zich over Pierce, hield hem voorzichtig bij zijn kaak vast en draaide zijn gezicht naar zich toe.

'Als ik ademhaal, doet het een beetje pijn. Spreken ook, en als iemand tegen me praat doet het ook pijn. '

Hansen liet hem los en scheen met een lampje in zijn ogen. 'Nou, ' zei hij. 'U hebt een paar fikse klappen opgelopen, u hebt een hersenschudding en uw hoofd is op zes plaatsen gehecht. '

Pierce was zich niet bewust van een hoofdwond. Dat moest gebeurd zijn toen ze hem tegen de buitenmuur hadden geslagen.

'Het zware hoofd en de eventuele hoofdpijn komen door die hersenschudding. Even kijken wat nog meer. U hebt een doorboorde long, een schouder uit de kom, twee gebroken ribben en die neus, natuurlijk. Aan de wonden bij uw ogen en neus zult u zonder plastische chirurgie littekens overhouden. Als de zwelling niet te groot is, kan ik voor u regelen dat u vanavond nog onder het mes gaat. Mocht u een eigen chirurg hebben, dan kunt u natuurlijk met hem contact opnemen. '

Pierce schudde zijn hoofd. Hij wist dat er in Los Angeles talloze mensen waren die er een eigen plastisch chirurg op na hielden, maar hij hoorde daar niet bij. 'Kiest u er maar eentje uit, ' zei hij.

'Henry, ' begon Nicole, 'het gaat wél om je gezicht. Ik vind dat je de beste moet nemen die er is. '

'Ik weet een paar uitstekende mensen, ' zei Hansen. 'Ik bel wel even om te zien of ik er een kan bereiken. '

'Graag. Dank u. ' Het kwam goed uit zijn mond en het leek alsof zijn spraak zich had aangepast aan de omstandigheden waarin zijn mond en neus zich bevonden.

'Probeert u zoveel mogelijk horizontaal te blijven, ' zei Hansen. 'Ik zie u nog. ' Hij knikte en liep de kamer uit.

Pierce keek Nicole aan en zei: 'Zo te horen ben ik hier nog wel even. Je hoeft niet te blijven, hoor. '

'O, maakt niet uit. '

Hij glimlachte, hoewel dat behoorlijk pijnlijk was, maar haar reactie deed hem goed.

'Waarom belde je me eigenlijk midden in de nacht?' vroeg ze.

Hij was het gesprekje helemaal vergeten en de gedachte eraan maakte weer dat hij zich schaamde. Hij formuleerde zijn antwoord dan ook zeer zorgvuldig. 'Ik weet het niet. Het is een lang verhaal. Het is al met al een raar weekend geweest. Ik wou je alleen maar vertellen dat ik ergens achter ben gekomen. '

'En dat is?'

Het praten deed pijn, maar hij moest het zeggen. 'Ik weet het niet precies. Misschien dat wat er met me gebeurd is me de ogen heeft geopend en dat ik nu meer begrip heb voor jouw kant van de zaak. Ik weet dat het niet genoeg is en dat het te laat komt. Om de een of andere reden wilde ik je vertellen dat ik het licht had gezien

Ze schudde haar hoofd en zei: 'Allemaal goed en wel, maar je ligt hier met een hersenschudding en een kapot gezicht. Het schijnt dat iemand je van de twaalfde verdieping naar beneden

heeft laten bungelen en de politie wil met je praten. Het lijkt me dat je er heel wat voor hebt moeten doen om mijn standpunt in te zien. Neem me dan ook niet kwalijk dat ik niet opspring om de herboren man die je zegt te zijn in de armen te sluiten. '

Als hij gezond en sterk was, dan wist hij zeker dat het weer het oude liedje was geweest, maar een woordenwisseling zou op dat moment te veel van hem vergen.

'Wil je Lucy nog één keer proberen?' vroeg hij.

Boos drukte ze weer op de herhaaltoets van haar mobieltje en zei: 'Misschien moet ze een voorkeurtoets krijgen?'

Hij keek haar aan en zag aan haar gezicht dat ze de voicemail weer had. Ze klapte het apparaatje dicht en keek hem aan. 'Henry, wat is er aan de hand?'

Hij probeerde zijn hoofd te schudden, maar dat deed te veel pijn. 'Verkeerd verbonden, ' zei hij.