26

Zodra hu zijn kamer binnenkwam, zag hij de envelop op zijn bureau liggen. Door de gang naar zijn kamer lopen was een hele opgaaf geweest. Bij zowat elke stap die hij zette had hij onderzoekende blikken ontmoet en vragen over de toestand van zijn gezicht moeten afwimpelen. Tegen de tijd dat hij op de derde verdieping was aanbeland, had hij het kortst mogelijke antwoord paraat. 'Ongelukje. '

'Licht!' zei hij toen hij zijn bureaustoel naar zich toe draaide. De lampen gingen niet aan. Pierce besefte dat zijn stem door de zwelling in zijn neus een andere, nasale klank had gekregen. Hij stond op, deed het licht aan en liep terug naar het bureau. Hij zette zijn zonnebril af en legde hem op de monitor. Hij keek wat er als afzender op de envelop stond en alweer wist Cody Zeiler een glimlach, zij het een pijnlijke, op zijn gezicht te toveren. Eugene Briggs, las hij als afzender, de naam van de faculteitsbestuurder die jaren geleden hun doelwit was geweest, het slachtoffer van de practical joke die hun leven had veranderd.

Toen hij de envelop omdraaide om hem open te maken, verdween de glimlach snel van zijn gezicht. Het papieren lipje waarmee je hem moest openen, was er al af getrokken. Iemand had de envelop geopend. Hij keek erin, zag dat daar weer een kleinere, witte envelop in zat en haalde die eruit. Ook die was geopend, hoewel er henry pierce - persoonlijk/vertrouwelijk op stond. Hij zag dat er een stapeltje papieren in zat, en of die er nu wel of niet uit waren gehaald kon hij niet zien. Hij stond op, ging de kamer uit en liep naar het secretariaat. Bij Monica's bureau aangekomen bleef hij met de envelop in de hand staan. 'Wie heeft dit hier opengemaakt, Monica?'

Ze keek naar hem op. 'Ik. Hoezo?'

'Waarom?'

'Ik maak toch al je post open? Jij vindt dat toch een rotklus? Ik maak de boel open om het kaf van het koren te scheiden. Als je liever hebt dat ik ermee kap, geen punt. Mij maakt het niet uit, behalve dat het me tijd scheelt. '

Pierce was al wat gekalmeerd. Ze had gelijk. 'Nee, het maakt niet uit. Heb je dit gelezen?'

'Niet echt. Ik zag een foto van die vrouw van dat telefoonnummer en ik had weinig trek om er verder naar te kijken. Hadden we dat zaterdag niet afgesproken?'

Pierce knikte. 'Oké, ' zei hij. 'Bedankt. ' Hij draaide zich om en liep richting deur.

'Zal ik Charlie zeggen dat je er bent?'

'Nee, laat maar. Ik ben er maar heel even. ' Toen hij bij de deur, was, keek hij even om en zag dat Monica hem weer op die speciale manier aankeek. Haar blik had iets beschuldigends, alsof hij een misdaad had begaan.

Hij trok de deur van zijn kamer achter zich dicht, liep om zijn bureau heen en ging zitten. De foto van Lilly waar Monica het over had, was niet de foto die hij op de website had gezien, maar een politiefoto die drie jaar daarvoor in Las Vegas was genomen, blijkbaar na een arrestatie voor prostitutie. Ze zag er op de politiefoto absoluut niet zo adembenemend uit ais op die van de website; integendeel, ze straalde vermoeidheid, angst en woede uit.

Zeilers rapport over Lilly was beperkt. Hij was haar gangen nagegaan van Tampa via Dallas naar Las Vegas en Los Angeles. Ze was achtentwintig, niet drieëntwintig zoals ze op de website beloofde. In Dallas was ze twee keer opgepakt voor prostitutie, in Las Vegas één keer. Ze had na elke arrestatie een paar nachten in de cel doorgebracht en had daarmee haar straf uitgezeten. Volgens de gegevens van het gas en elektra was ze drie jaar geleden naar Los Angeles gekomen. Tot aan haar verdwijning was ze niet met de politie in aanraking geweest. Meer was er niet. Hij bekeek de foto nog eens en die stemde hem niet vrolijk, maar leek wel een weergave van de werkelijkheid. De foto op de website die hij in het weekend zo vaak had bekeken was maar fantasie. Het spoor van Tampa, via Dallas, Las Vegas en LA was geëindigd op dat bed in het appartement in Venice. Ergens liep een moordenaar rond, en de politie wist niet beter dan hém het leven zuur te maken. Hij schoof de uitdraaien terug in de envelop en pakte de telefoon. Nadat hij haar kaartje uit zijn portefeuille had gevist, belde hij Janis Langwiser om zich te melden. Ze lieten hem meer dan vijf minuten in de wacht staan, maar toen nam ze op.

'Sorry. Ik zat met een andere cliënt te bellen. Nog ontwikkelingen?'

'Nee, geen enkele. Ik ben op mijn werk. Ik wilde alleen even kijken of zich nog iets had aangediend. ' Of Renner me nog op de hielen zit, bedoelde hij te zeggen.

'Nee, ik heb geen nieuws. Ik denk dat we allemaal een beetje zitten af te wachten. Renner weet dat we hem door hebben en dat hij je niet bang heeft gemaakt. We moeten maar kijken wat zich verder aandient en dan in actie komen. '

Pierce keek naar de politiefoto op zijn bureau. Het leek wel een opname uit het mortuarium, met dat schelle licht en de harde schaduwen op haar gezicht. "Als er een lijk wordt gevonden, bedoel je?'

'Dat hoeft niet eens. '

'Lucy LaPorte heeft me gebeld. '

'O? Wat zei ze?'

'Het was maar een bericht op mijn voicemail. Ze zei dat ze was afgetuigd en dat ik geen contact meer met haar moest opnemen. '

'Nou, dan weten we in elk geval dat ze nog leeft. We kunnen haar nog wel eens nodig hebben. '

'Hoezo?'

'Afhankelijk van hoe dit zich verder ontwikkelt, hebben we haar misschien nodig als getuige a decharge. '

'Nou, Renner schijnt te denken dat ik haar heb gebruikt voor mijn imago als Barmhartige Samaritaan. '

'Zo ziet hij het misschien, maar tijdens een rechtszaak komen er nog altijd twee partijen aan bod. '

'Een rechtszaak? Zover mag het hele... '

'Rustig nou. Ik wil alleen maar zeggen dat Renner beseft dat voor elk zogenoemd stukje bewijs waarmee hij komt aanzetten, wij een tegenzet doen waarin onze kant van de zaak wordt belicht. De officier van justitie weet dat ook. '

'Oké. Ben je nog via je contacten op het bureau te weten gekomen wat Lucy hem heeft verteld?'

'Ik ken er een inspecteur, en die heeft me verteld dat ze haar niet hebben gevonden. Ze hebben wel telefonisch contact gehad, maar ze is niet op het bureau geweest. Dat wilde ze niet. '

Net toen Pierce haar wilde vertellen dat hij Cody Zeiler opdracht had gegeven haar te zoeken, werd er op de deur geklopt. Voor hij kon reageren, had Charlie Condon zijn hoofd al om de deur gestoken. Hij glimlachte, maar toen hij Pierce zijn gezicht zag, was die glimlach gauw verdwenen. 'Mijn hemel!'

'Wie is dat?' hoorde hij Langwiser vragen.

'Mijn collega. Ik moet ophangen. Hou me op de hoogte. '

'Afgesproken. Dag. '

Pierce hing op en zag Charlies verbijsterde gezicht. 'De hemel is twee deuren verderop. Dit hier is maar de kamer van Henry Pierce. '

Condon grimaste en deed de deur achter zich dicht. Pierce draaide de envelop van Zeiler om.

'Hoe voel je je? Gaat het een beetje?' vroeg Condon.

ik leef nog. '

'Wil je er iets over kwijt?'

'Nee. '

'Het spijt me dat ik niet bij je ben geweest in het ziekenhuis, maar het was hier een gekkenhuis vanwege Maurice Goddard. '

'Maak je over mij maar geen zorgen. Ik begrijp dat de presentatie morgen gewoon doorgaat?'

Condon knikte. 'Hij is al in de stad en wij zijn aan zet. We kunnen ons geen uitstel veroorloven. Het gaat morgen door of helemaal niet, en in dat geval blijft de geldbuidel gesloten. Ik heb met Larraby en Groom gesproken en die hebben me ver... '

'Die hebben je verzekerd dat we er klaar voor zijn. Ik weet het. Ik heb ze vanuit het ziekenhuis gebeld. Proteus is het probleem niet. Dat is niet de reden dat ik het wil uitstellen, maar mijn gezicht. Ik zie eruit als het neefje van Frankenstein, en morgen is dat niet veel beter. '

'Ik heb hem verteld dat je een auto-ongeluk hebt gehad. Hoe jij eruitziet, maakt echt niet uit. Het gaat hem om Proteus. Hij wil weten hoe het werkt, en we hebben hem beloofd dat hij het als eerste mag aanschouwen, voor we de octrooiaanvragen de deur uitdoen. Hij is wél de man die ter plekke een cheque kan uitschrijven. Het moet doorgaan, Henry. Kom op. '

Pierce hief zijn handen op ten teken van overgave. Het ging uiteindelijk allemaal om geld. 'Hij zal heus wel een paar vragen hebben als hij me zo ziet. '

'Nou ja, ' zei Condon. 'We moeten hem even onze kunstjes vertonen en voor het middaguur zijn we met hem klaar. Wat maakt het uit? Als hij je ernaar vraagt, zeg je gewoon dat je door de voorruit bent gegaan, en dat is dat. Je hebt mij toch ook niet verte ld wat er is gebeurd? Waarom zou je hem anders behandelen?'

Pierce begreep dat hij zijn mededirecteur had beledigd.' Ik vertel het je wel wanneer de tijd rijp is, oké? Nu nog niet. '

'Daar heb je dan blijkbaar een goede collega voor, om de lijd te laten rijpen. '

'Hé, ik kan deze discussie niet winnen, dat weet ik best. Ik zit fout, en ik geef het toe ook. Laten we het daar maar even bij laten, goed?'

'Oké, Henry. Zoals je wilt. Waar ben je nu mee bezig?'

'O, niets. Een beetje opruimen. '

'Je bent goed voorbereid voor morgen?'

'Zeker. '

Condon knikte. 'Het kan niet fout gaan. Ofwel hij investeert, ofwel we sturen de octrooiaanvragen in en informeren de media. Dan zul je in januari zien dat ze tijdens de botvoor ons in de rij staan. '

Pierce knikte. Hij had een bloedhekel aan de Beurs Opkomende Technologieën, waar wetenschap en geld elkaar moesten vinden. Het stikte er van de blablafiguren en bedrijfsspionnen, maar toch was de beurs een noodzakelijk kwaad. Het was ook op die beurs dat ze acht maanden geleden een van Maurice Goddards vooruitgeschoven pionnen hadden gesproken. 'Als we het maar tot januari kunnen uitzingen, ' zei Pierce. 'We hebben het geld nu nodig. '

'Maak je daar maar geen zorgen over. Ik zorg voor de fondsen. Ik denk dat ik wel een paar tijdelijke visjes kan binnenhalen totdat we de walvis aan de haak slaan. '

Pierce knikte. Zijn partner had hem gerustgesteld. Gezien de privé-problemen waarin hij nu verkeerde, leek zelfs een maand al een belachelijk lange tijd. 'Oké, Charlie. '

'Het is verder niet van belang, want we verschalken Maurice. Ja toch?'

'Zo is het maar net. '

'Mooi, dan houd ik je niet langer op. Morgen negen uur?'

Pierce leunde achterover in zijn stoel en kreunde ten teken van protest tegen het vroege uur. 'Ik zal er zijn. '

'Onze onverschrokken leider. '

'Het zal wel. '

Charlie tikte op de binnenkant van de deur, misschien om iets van solidariteit uit te dragen, en liep de kamer uit. Pierce wachtte even, stond op en deed de deur op slot, want hij wilde niet meer gestoord worden. Hij richtte zich weer op de uitdraaien. Na het rapportje over Lilly Quinlan kwam er een dik pak informatie over William Wentz, directeur-eigenaar van Entrepeneurial Concepts Unlimited. Volgens het rapport stond Wentz aan de top van een bloeiend internetbedrijf dat handelde in viezigheid, van es-cortdiensten tot aan porno. De sites werden gerund vanuit Los Angeles, maar men was actief in twintig grote steden in veertien staten. De site kon natuurlijk vanuit elke uithoek ter wereld worden bezocht. Hoewel de meeste mensen de internetsites van Wentz als vunzig zouden beschrijven, waren ze niet illegaal. Internet was vrijwel niet aan regels gebonden. Zolang Wentz maar geen foto's plaatste van minderjarigen en hij de juiste disclaimer op de sites zette, was er geen vuiltje aan de lucht. Als een van zijn escorts gepakt zou worden voor prostitutie, dan kon hij zichzelf eenvoudig vrijpleiten. Op de site stond duidelijk dat men geen prostitutie voorstond en dat men niet verantwoordelijk was voor welke vorm van contact, voor geld of voor bezittingen, dan ook. Als een escort geld aannam in ruil voor seks, dan was dat haar beslissing. Hij zou haar dan wel onmiddellijk van de website halen.

Pierce had van Philip Glass, de privédetective, al begrepen hoe Wentz opereerde, maar Zeilers rapportage was veel grondiger en gaf een beter beeld van de kracht en het bereik van internet. Zeiler had Wentz' criminele activiteiten in Florida en New York boven tafel gekregen. Bij de informatie zaten een paar politiefoto's van Wentz en van ene Grady Allison, die in Californië geregistreerd stond als de administrateur van CU. Pierce herinnerde zich dat Lucy zijn naam had genoemd. Hij werkte de foto's snel door en begon Zeilers samenvatting te lezen:

Wentz en Allison lijken een team te vormen. Ze zijn beiden met een tussenpoos van een maand vanuit Florida hierheen gekomen. Door de diverse arrestaties in Orlando is de grond de heren daar te heet onder de voelen geworden. Volgens de gegevens van de politie in Florida runden ze een aantal striptenten aan de Orange Blossom Trail in Orlando. Dit was voordat internet het aan de man brengen van seks, echte of virtuele, zoveel eenvoudiger maakte dan het op het toneel neerlaten van een blote vrouw die daarnaast nog bereid is de clientèle te pijpen ook. Allison stond in Florida bekend om zijn goede neus voor toptalent voor de floorshows aan de Orange Blossom Trail. De striptenten heetten No Strings Attached, met een knipoog naar 'geen draad aan het lijf'. "

belangrijk! Volgens de politie in Florida zijn de heren gelieerd aan ene Dominic Silva, 71 jaar, uit Winter Park, Florida, die op zijn beurt banden onderhoudt met criminele organisaties in New York en New Jersey, oppassen dus!

Gezien de manier waarop Wentz hem had behandeld, verbaasde het Pierce allerminst dat ze banden met de maffia hadden. Wel vond hij het vreemd dat Wentz, een man die koelbloedig genoeg was om iemand met een telefoon te bewerken en die puntige laarzen droeg om doeltreffender te kunnen trappen, aan het hoofd stond van een goed geolied, bloeiend internetbedrijf. Pierce had hem aan het werk gezien. De indruk die hij van Wentz had, was die van een man die het allereerst van zijn kracht en pas daarna van zijn hersens moest hebben. Het leek alsof hij de uitvoerder was, niet het brein achter de operatie.

Pierce dacht na over de vermelding van de oudere maffioos. Dominic Silva uit Winter Park, Florida. Was dat de grote baas? De leider? Pierce nam zich voor het uit te zoeken. Op de volgende pagina stond het strafblad van Wentz. Gedurende een periode van vijf jaar was hij een paar keer schuldig bevonden aan het aanzetten tot prostitutie en tweemaal voor wat zllwerd genoemd. Daarnaast was hij een keer gearresteerd voor doodslag. In hoeverre het in die zaken tot een veroordeling was gekomen, bleek niet uit de papieren, maar na het lezen van de aanklachten - in vijf jaar de ene arrestatie na de andere - begreep Pierce niet waarom Wentz niet achter de tralies zat. Diezelfde vraag deed zich ook voor toen hij het strafblad van Allison voor zich nam. Ook hij was opgepakt voor het aanzetten tot prostitutie. Wat dat zll betrof won hij het van Wentz, want Allison was er vier keer voor gearresteerd. Daarnaast was er een vermelding van 'seksueel misbruik van een minderjarige'. Hij bekeek de politiefoto van Allison. Volgens de gegevens was de man zesenveertig, hoewel hij er ouder uitzag. Hij had donker plakhaar met wat grijs erin. Hij zag lijkbleek en het leek alsof zijn neus diverse malen gebroken was.

Pierce pakte de telefoon en belde Janis Langwiser weer. Ditmaal hoefde hij niet zo lang te wachten als de vorige keer. ik heb nog een paar vraagjes, ' begon hij. 'Wat bedoelt de wet precies met "aanzetten tot prostitutie"?'

'Nou, om het plat uit te drukken: dat je een pooier bent; dat je iemand seks verschaft met een derde in ruil voor geld of goederen. Hoezo?'

'Wacht even. En wat betekent zll?'

'Dat is geen term die we hier in Californië bezigen, maar ik

meen te weten dat het "zwaar lichamelijk letsel" betekent. '

Pierce dacht na. Zwaar lichamelijk letsel, bijvoorbeeld met een telefoon iemand in het gezicht beuken en hem dan aan zijn enkels van het balkon hangen.

'Hoezo? Heb je Renner gesproken?'

Hij aarzelde, want hij besefte dat het dom was dat hij haar had gebeld, omdat het bewees dat hij nog steeds met de zaak bezig was, terwijl zij hem dat zo ongeveer had verboden. 'Nee, dat niet. Ik doe wat antecedentenonderzoek naar een sollicitant. Je weet tegenwoordig niet wat al die dingen betekenen. '

'Nou, ik zou zeggen dat je die dus beter niet kunt aannemen. '

'Ben ik helemaal met je eens. Oké, bedankt. Werk ze, zou ik zeggen, en zet dit maar op de rekening. '

'Nou, laat dat maar aan mij over. '

Toen hij had opgehangen, keek hij op de laatste pagina van Zeilers rapport, waarop een lijst stond van alle websites die hij met Wentz en CU in verband had kunnen brengen. Die besloeg één hele bladzijde met de kleinst mogelijke interlinie. De woordspelingen en dubbelzinnigheden die waren gebruikt voor de benaming van de websites waren bijna lachwekkend, maar het weerzinwekkende zat 'm in het aantal. Dat dit alles het werk was van één man was ongelooflijk.

Hij liet zijn blik over de lijst gaan en stopte bij 'Fetisjparadijs'. Dat had hij eerder gehoord. Het duurde even, maar toen herinnerde hij zich dat Lucy LaPorte hem had verteld dat ze Lilly de eerste keer had ontmoet bij een fotosessie voor de site die ze 'Fetisjparadijs dot weet-ik-veel' had genoemd. Hij draaide zijn bureaustoel zo dat hij op zijn beeldscherm kon kijken en ging online. Binnen een paar minuten had hij de site van Fetisj paradijs gevonden. De eerste pagina liet een Aziatische vrouw zien die niet veel meer droeg dan lieslaarzen. Ze stond met haar handen in haar zij en had zich de strenge blik van een schooljuffrouw aangemeten. De pagina beloofde abonnees dat er duizenden foto's en videobeelden konden worden gedownload en dat er talloze links waren naar andere sites. Alles was gratis, dat wil zeggen dat het bij het abonnement inbegrepen was. De enigszins in code opgestelde, maar snel te ontcijferen lijst van aandachtsgebieden vermeldde onder andere meesteressen, slavinnen, watersport, nursing en dergelijke.

Pierce klikte op de knop waar 'Aanmelden' op stond. Hij kwam terecht op een pagina waarop de diverse soorten abonnementen werden genoemd, de betalingsmogelijkheden en hoe je op de rest van de site kon komen. Het meest gangbare tarief was $ 29, 95 per maand, elke maand te voldoen met een creditcard. Men was slim genoeg te vermelden dat het op de maandelijkse creditcardnota zou ressorteren onder de noemer 'bijdrage CU', wat voor moeder de vrouw of de baas op het werk heel wat fatsoenlijker oogde dan 'Fetisjparadijs'.

Voor $ 5, 95 kon je een proefabonnement voor vijf dagen krijgen en daarna zou er verder niets van je rekening worden afgeschreven als je niet bijtekende voor een maand- of een jaarabonnement. Per creditcard kon je maar één keer van een dergelijk proefabonnement gebruikmaken. Pierce pakte zijn portefeuille en nam er zijn American Express-card uit om zich aan te melden. Binnen een paar minuten had hij een toegangscode en een gebruikersnaam. Hij ging de site op en vond het venstertje waar hij een trefwoord kon intikken. Hij typte de naam 'Robin' in en drukte op Enter. Geen resultaat, meldde de zoekmachine. Hetzelfde gebeurde nadat hij 'Lilly' had ingetypt. Met 'twee meisjes' had hij meer succes, want hij herinnerde zich dat Lucy zoiets had vermeld toen ze hem vertelde over de fotosessie met Lilly.

Hij kwam terecht op een pagina met zes rijen van elk zes foto's die je kon aanklikken. Onder aan de pagina zat een knop waarmee hij naar de volgende pagina met weer zesendertig foto's kon gaan. Hij kon ook doorgaan naar de overige vijftig pagina's op de site.

Pierce hield het bij de eerste. Het waren stuk voor stuk foto's van twee of meer vrouwen, er waren geen mannen. De modellen waren gefotografeerd in diverse standjes, die al dan niet bondage lieten zien, en altijd was een van de twee de dominante partij. Hoewel de foto's maar klein waren, gunde hij zich niet de tijd erop te klikken om ze te vergroten. Hij trok een bureaulade open, pakte er een vergrootglas uit en bracht zijn gezicht naar het beeldscherm. Zo lukte het hem om de foto's snel door te nemen en te zien of er eentje van Robin en Lilly tussen zat. Op de vierde pagina stuitte hij op een twaalftal foto's van de twee vrouwen. Lilly speelde de dominante rol, Lucy de onderdanige, hoewel Lucy groter was. Hij klikte op een van de foto's en die vulde nu het gehele scherm.

Het geschilderde decor stelde een soort kasteelmuur voor, of de wand van een onderaardse gang. Er lag stro op de grond en op een tafeltje brandde een kaars. Lucy was naakt aan de muur ge-ketend met handboeien die er in vergelijking met de zogenaamd middeleeuwse muur glimmend en nieuw uitzagen. Lilly, gekleed in de voor een strenge meesteres onontbeerlijke zwartleren uitmonstering, stond met een druipende kaars in haar hand. Ze hield de kaars een beetje scheef, waardoor het gloeiende kaarsvet op Lucy's borst droop. Pierce kreeg de indruk dat Lucy haar best had gedaan zowel angstig als extatisch te kijken. Lilly straalde iets uit van strenge goedkeuring en trots.

'O, sorry! Ik dacht dat je al weg was. '

Pierce draaide zich om en zag Monica binnenkomen. Als zijn privé-secretaresse wist ze de cijfercombinatie van het slot, want het kwam nogal eens voor dat Pierce op het lab zat en zij iets uit de kamer nodig had. Ze legde een stapel post op zijn bureau en zei: 'Ik dacht dat je had gezegd dat je... ' Haar stem stierf weg toen ze zag wat zijn beeldscherm vulde. Haar mond viel open. Pierce zette de monitor uit. Het was maar goed dat zijn gezicht al alle kleuren van de regenboog vertoonde en vol hechtingen zat, want dat verhulde het schaamrood op zijn wangen.

'Monica, ik kan uitleg... '

'Is zij dat? Moest ik doen alsof ik haar was?'

Hij knikte, ik wilde alleen even... ' Hij wist niet hoe hij zich eruit moest redden. Wist hij eigenlijk zelf wel waar hij mee bezig was? Het vergrootglas maakte het er allemaal niet beter op.

'Doctor Pierce, ik heb het echt naar mijn zin in deze baan, maar ik weet niet of ik nog wel voor u wil werken. '

'Alsjeblieft, noem me geen doctor Pierce. Begin nou niet weer over een andere baan. '

'Kan ik worden teruggeplaatst naar het secretariaat, alstublieft?'

Pierce pakte zijn zonnebril en zette die op. Een paar dagen geleden wilde hij nog van Monica af, maar nu kon hij niet tegen haar afkeurende blikken. 'Zoals je wilt, Monica, ' zei hij terwijl hij naar het lege beeldscherm tuurde, 'maar je hebt toch echt een verkeerde indruk van me. '

'Mooi. Ik regel het verder wel met Charlie. Hier is de post. ' Ze liep weg en trok de deur achter zich dicht. Pierce draaide langzaam met zijn stoel en staarde door zijn zonnebril naar de monitor. De gevoelens van schaamte maakten algauw plaats voor woede. Hij was kwaad dat Monica het niet begreep, kwaad over de hele toestand waarin hij zich bevond, maar meer nog dan dat: kwaad op zichzelf.

Hij zette de monitor weer aan en het scherm kwam opnieuw tot leven. Daar was de foto van Lilly en Lucy weer. Hij keek naar het kaarsvet dat op Lucy's huid was gestold en naar de druppel op haar tepel. Dit noemden ze werk, niet meer dan een zakelijke afspraak, en ze hadden elkaar vóór deze fotosessie nooit eerder gezien.

Hij bekeek hun gezicht en hoe ze elkaar aankeken. De manier waarop ze naar elkaar keken, leek wél oprecht, en Pierce ervoer het als opwindend. Het kasteel, de muur en het hele decor waren namaak, maar hun blikken vertelden een heel ander verhaal. Je kon zien wie de baas was en wie er werd gemanipuleerd, wie de macht had en wie niet. Hij keek er nog een tijdje naar en liet toen alle andere beelden van de site aan zich voorbijkomen. Pas toen hij ze allemaal had bekeken zette hij de computer uit.