33

Het liefst zou hij in dezelfde houding als waarin hij Lilly had gevonden op de grond gaan liggen, maar Pierce wist dat hij als hij aan de stress van het moment toegaf zonder meer aan zijn eigen ondergang zou meewerken. Hij draaide het slot van de voordeur open. Trillend van angst en woede, in de wetenschap dat alleen hijzelf het licht aan het eind van de tunnel kon vinden, liep hij naar binnen. Hij moest weer van het canvas opkrabbelen en doorknokken.

Om zijn voornemen kracht bij te zetten, balde hij zijn vuist en sloeg naar de vijf dagen oude schemerlamp die Monica voor hem had gekocht. De lamp viel tegen de muur, waardoor de tere kap het begaf en de gloeilamp in stukken brak. Als een bokser die tegen de touwen slaat viel de standaard langs de muur op de vloer.

Hij vloekte en ging zitten, maar algauw ijsbeerde hij weer door de kamer. Hij stond op scherp. Zojuist had hij een lijk versleept en verstopt, het slachtoffer van een moord, dus op de bank hangen leek nu geen erg goed idee. Hij wist wat hem te doen stond: rustig nadenken en alles op een rijtje zetten, als een wetenschapper, niet als een smeris. Smerissen gaan van aanwijzing naar aanwijzing en vormen dan een totaalplaatje, maar soms geeft de som van aanwijzingen een vertekend beeld.

Pierce was wetenschapper, en hij moest maar vertrouwen op zijn beproefde werkwijze. Dit vraagstuk moest hij zien op te lossen zoals hij het probleem met het lichtje in de auto had opgelost: bij het begin beginnen. Probeer de logische schakelingen te vinden, daar waar de draadjes samenkomen. Haal de zaak uit elkaar en kijk hoe het is opgebouwd, hoe het in elkaar steekt. Denk niet lineair, maar bekijk het van alle kanten. Draai het om en kijk er opnieuw naar. Breng het terug tot elementen en leg die onder de microscoop.

Het leven was een experiment dat onder onvoorspelbare omstandigheden werd uitgevoerd. Het was één constante schei kundige reactie, even grillig als levendig. De val die voor hem was gezet was een andere zaak: die was onder gemanipuleerde omstandigheden geplaatst. De reacties waren van tevoren duidelijk, en hij was het instrument. Een instrument dat je uit elkaar kon halen.

Hij ging weer zitten en pakte het notitieblokje uit zijn rugzak: pen in de aanslag, klaar voor de tegenaanval. Eerst moest hij Wentz ontleden, een man die hij niet kende en die hij voor de aanslag nog nooit had gezien. Op het eerste gezicht zou je zeggen dat Wentz de spil van de operatie was, maar meteen daarop volgde het waarom. Waarom had Wentz juist hém uitgezocht om hem een moord in de schoenen te schuiven? Na het een paar keer van alle kanten te hebben bekeken, kwam hij tot een logisch opgebouwde verklaring:

Conclusie 1: Wentz had Pierce niet uitgezocht. Er was eenvoudigweg geen verband te leggen. Hoewel ze nu vijanden waren, hadden ze elkaar vóór het complot nooit ontmoet, dat wist hij honderd procent zeker. De conclusie was dus dat een ander Pierce had uitgezocht.

Conclusie 2: er was een derde partij in het spel. Wentz en zijn spierbal, de Lange, waren maar uitvoerders, niet meer dan spaken in het wiel dat hem moest vermorzelen. Er was nog iemand bij betrokken. De derde partij. Wat had die partij nodig gehad om het raamwerk in elkaar te zetten? Het zat allemaal goed in elkaar en het was gebaseerd op Pierce' voorspelbare reacties. Hij wist dat de reacties van moleculen in een van tevoren bepaalde omgeving te voorspellen waren. Hoe zat het met hemzelf? Hij draaide de vraag om en trok een paar conclusies over hemzelf én de derde partij.

Conclusie 3: Isabelle, zijn zusje. Het was allemaal voorbereid door een derde partij die wist van zijn verleden en dat hij op een bepaalde manier op gemanipuleerde omstandigheden zou reageren. De telefoontjes van de klanten van Lilly hadden het vuurtje aangewakkerd. De derde partij wist hoe Pierce zou reageren, dat hij de boel zou onderzoeken, erachteraan zou gaan, op jacht naar de herinnering. Dat bewees dal de derde partij wist van zijn demonen, van Isabelle.

Conclusie 4: het verkeerde telefoonnummer was het goede. Het was geen toeval dat hij Lilly Quinlans nummer had gekregen. Het was opzet geweest.

Conclusie 5: Monica Purl. Zij hoorde erbij. Zij had de telefoonaansluiting aangevraagd en moest om dat specifieke nummer hebben verzocht.

Hij stond op en begon weer te ijsberen. Die laatste conclusie gooide alles overhoop. Als Monica ervan wist, dan had Amedeo ermee te maken, en dat betekende weer dat er sprake was van een groter complot. Het ging er dan niet alleen om hem een moord in de schoenen te schuiven, maar het ging om iets anders. Wat dat betreft hadden Wentz en Lilly dezelfde rol: zij waren instrumenten, spaken in het wiel. Lilly's dood had Pierce moeten breken.

Voorlopig wist hij die afschuwelijke conclusie naast zich neer te leggen. Hij ging zitten en dacht na over de meest voor de hand liggende vraag, waarvan het antwoord alles zou verklaren.Waarom?

Hij draaide de vraag om en bekeek het van de andere kant. Wat zou er gebeuren als hij in de val was getrapt? Hij zou worden gearresteerd, berecht en hoogstwaarschijnlijk worden veroordeeld. Hij zou gevangenisstraf krijgen en misschien wel ter dood worden veroordeeld. De pers zou ervan smullen. Er zou heel wat ophef over worden gemaakt en hij zou zijn goede naam voorgoed kwijt zijn. Maurice Goddard zou eieren voor zijn geld kiezen en Amedeo viel in een diepe afgrond.

Opnieuw draaide hij de stelling om. Waarom al die moeite? Waarom dat ingewikkelde complot? Waarom zouden ze Lilly vermoorden en een plan ontwikkelen dat elk moment in duigen kon vallen? Waarom hadden ze hém niet gewoon op de korrel genomen en vermoord? Dan hadden ze hun doel ook bereikt en was het heel wat simpeler geweest. Hij zou op die manier ook uitgerangeerd zijn; Goddard had ook dan niet geïnvesteerd en Amedeo was evengoed naar de verdommenis gegaan.

Conclusie 6: het gaat hun om iets anders. Niet om Pierce, niet om Amedeo. Om iets anders.

Als chemicus kende Pierce niet meer voldoening dan wanneer de microscoop hem een duidelijk en helder beeld verschafte, als de moleculen op een natuurlijke, van tevoren beredeneerde manier op elkaar reageerden. Dat was de magie van zijn bestaan.

Hij keek uit over zee en werd getroffen door een moment van helderheid, het moment waarop hij in één flits het grote raamwerk zag en begreep hoe het in elkaar stak. 'Proteus... ' fluisterde hij.

Ze wilden Proteus...

Conclusie 7: het was zo uitgedokterd dat Pierce dreigde buitenspel te worden gezet en dat hij geen andere keus had dan hun te geven wat ze van hem verlangden: het Proteus-project. Proteus in ruil voor zijn vrijheid, zijn leven.

Om honderd procent zeker van zijn zaak te zijn, moest hij alles recapituleren en op een rijtje zetten. Weer kwam hij bij Proteus uit. Hij woelde met zijn handen door zijn haar en het leek alsof zijn maag zich roerde, niet omdat hij nu wist dat het allemaal om Proteus ging, maar omdat hij hun vóór was. Hij stond boven op een golf van helderheid en surfte naar de kustlijn. Het was duidelijk. Hij zag het web voor zich, en middenin zag hij de derde partij. Ze lachte naar hem, haar ogen helder en mooi.

Conclusie 8: Nicole. Zij was de link, de spin in het web. Nicole wist wat Proteus inhield omdat hij het haar had verteld, het haar verdomme had gedemonstreerd! Zij wist van Isabelle, alles, wist dingen die hij nooit aan iemand anders had verteld.

Hij zuchtte. Hij kon het niet geloven, maar hij moest wel. Het klopte allemaal. Ze was natuurlijk op Elliot Bronson af gestapt, of op Gil Franks, de baas van Midas Moleculair. Misschien zat ze al wel bij het ITI. Het maakte niet uit. Het was duidelijk dat ze hem verraden had, over het project had gepraat. Misschien had ze de formule wel gestolen om die door een van de concurrenten te laten namaken, die er dan als eerste octrooi op konden aanvragen.

Hij sloeg zijn armen over elkaar en zijn misselijkheid verdween. Er moest een plan komen. Zijn conclusies moesten worden getoetst, en dan moest hij reageren op de uitkomst. Het was weer tijd voor analyse en evaluatie, tijd voor de proef op de som. Er was maar één manier om dat te doen, wist hij, en hij hield zich weer voor dat hij moest doorknokken.

De eerste slag was een daalder waard. Hij pakte de telefoon en belde het kantoor van Jacob Kaz. Het was al laat in de middag, maar hij wist dat de advocaat nog aan het werk zou zijn en hij had hem dan ook snel aan de lijn.

'Hé, je was briljant vanochtend!' zei Kaz bij wijze van begroeting.

'Je was zelf ook niet slecht, Jacob. '

'Bedankt. Wat kan ik voor je doen?'

'Is de boel klaar om te worden bezorgd?'

'Zeker weten. Gisteren al. Ik vlieg zaterdag, zit het weekend bij mijn broer in Maryland, zoek misschien nog een paar vrienden op, en maandagmorgen om negen uur sta ik bij ze op de stoep. Precies wat ik vanochtend tegen Maurice heb gezegd. Dat is nog steeds het plan. '

Pierce schraapte zijn keel. 'Het plan moet worden omgegooid. '

'Hè? Hoezo?'

'Ik wil dat je vanavond nog vliegt en er morgenochtend meteen heen gaat. Zodra de deuren daar opengaan, moet je er staan. '

'Henry... Op stel en sprong een vlucht voor vanavond boeken, dat is een dure aangelegenheid. Ik vlieg altijd business class en... '

'Maakt niet uit wat het kost, maakt niet uit wat je vliegt. Ik wil dat je vanavond vertrekt, en je belt me morgenochtend dat ze het hebben. '

'Is er iets, Henry? Je klinkt zo... '

'Ja, er is iets, en daarom wil ik dat je vanavond al gaat. '

'Als je me uitlegt wat er mis is, kan ik misschien iets voor je betekenen. '

'Wat je voor me kunt doen, is in het vliegtuig stappen en de octrooiaanvragen morgenochtend vroeg indienen. Verder kan ik er niets over zeggen. Zorg dat je een vlucht hebt, dien de boel in en bel me. Maakt niet uit dat het hier drie uur vroeger is. '

'Goed. Ik ga het regelen. '

'Hoe laat gaan ze daar in Washington open?'

'Negen uur. '

'Dan hoor ik hier even na zessen van je. O, eh... Jacob?'

'Ja?'

'Vertel niemand, behalve natuurlijk je vrouw en kinderen, dat je vanavond al gaat, oké?'

'Eh... en Charlie dan? Hij zei dat hij me vanavond nog zou bellen om wat laatste zaken door.

'Als je hem spreekt, zeg je niets over de gewijzigde plannen.

Belt hij als je al weg bent, dan moet je vrouw maar zeggen dat je naar een spoedbijeenkomst met een cliënt bent of zo. ' Het was even stil. Niet dat ik iets tegen Charlie heb, maar gezien de omstandigheden kan ik niemand vertrouwen. Snap je?'

'Ik snap het. '

'Goed. Ik hang op, dan kun je boeken. Bedankt alvast. Vergeet niet me te bellen. '

Pierce verbrak de verbinding. Het zat hem niet lekker dat hij Charlie Condon bij Kaz in een kwaad daglicht had moeten stellen, maar hij kon geen enkel risico nemen. Hij toetste Condons doorkiesnummer in en kreeg zijn collega meteen te pakken. 'Met Henry. '

'Hé, ik ben net bij je kamer langs gegaan. '

'Ik zit thuis. Hoe gaat-ie?'

'Ik dacht dat je misschien even afscheid wilde nemen van Maurice, maar dat kan al niet meer. Hij gaat morgen op huis aan, maar hij zei dat hij je voordien nog even moest spreken. Hij belt je morgenochtend. '

'Mooi. Alles in kannen en kruiken?'

'We hebben een principe-overeenkomst, en eind deze of begin volgende week hebben we het contract in huis. '

'Hoe ziet het eruit?'

'Twintig, uitgespreid over drie jaar. Twee miljoen direct en dan steeds één per twee maanden. Hij zit de directievergadering voor en krijgt tien procent. De procenten zijn evenredig aan de betalingen. Twee procent meteen en dan steeds één per vier maanden. Als er iets misgaat en hij ontbindt het contract, dan houdt hij alleen de procenten die hij tot dan toe heeft vergaard. Plus dat wij de optie hebben om ze binnen het jaar voor tachtig procent van hun waarde terug te kopen. '

'Mooi. '

'Mooi? Ben je niet blij?'

'Reuze. Net als Goddard. '

‘Ik ben meer dan tevreden, en hij ook. '

'Wanneer wordt het eerste bedrag gestort?'

'Binnen dertig dagen, dus volgende maand allemaal opslag, nietwaar?'

'Vergeet het maar. ' Pierce wist dat Charlie had gehoopt dat hij opgetogen, zo niet uitgelaten zou reageren op het contract, maar hij kon het niet opbrengen. Misschien was hij aan het eind van de maand niet eens meer in functie...

'Waar zat je vandaag?' vroeg Charlie.

'Eh... thuis. '

'Thuis? Waarom? Ik dacht dat je... '

'Ik had wat dingen te regelen. Luister. Heeft Maurice of Justine nog naar me geïnformeerd? Naar dat ongeluk of zo?'

Het was even stil. Condon dacht even na en zei: 'Nee, ik dacht van niet. Ik was even bang dat ze weer over dat politierapport zouden beginnen, maar dat was niet het geval. Ik geloof dat ze zo ondersteboven waren van wat ze in het lab hebben gezien dat het hun verder een zorg zal zijn wat er met dat hoofd van je is gebeurd. '

Pierce herinnerde zich de kleur op Goddards gezicht toen hij de thermische bril op had. 'Dat hopen we dan maar. '

'Krijg ik ooit nog eens te horen wat er nou is gebeurd?'

Pierce aarzelde. Het zat hem niet lekker dat hij dingen voor Charlie achterhield, maar voorzichtigheid bleef geboden. 'Nog niet, Charlie. Dat komt allemaal wel. '

Condon reageerde niet meteen en in de korte stilte die volgde, voelde Pierce dat dit hun vriendschap geen goed zou doen. Kon hij maar zeker zijn van Charlies loyaliteit. Was er maar een vraag die hij hem kon stellen waaruit zijn trouw zou blijken. Pierce zijn sociale vaardigheden lieten hem wat dat betreft even in de steek.

'Nou, ' zei Condon uiteindelijk, 'ik moet weer eens verder. Gefeliciteerd, Henry. Het was een mooie dag. '

'Gefeliciteerd, Charlie. ' Ze hingen op en Pierce pakte zijn sleutelbos. De sleutels van de hangsloten had hij bij u-store-itachter een van de bordjes met uitganggestopt. Hij keek nog een keer of hij de sleutel voor het huis aan Amalfi Drive had. Als ze niet thuis was, dan zou hij zichzelf binnenlaten en rustig op haar gaan zitten wachten.