36
'Het is altijd zo druk in de winkels tijdens de kerstperiode,'
verzuchtte Jewel, terwijl de limousine om drie uur door de hekken van het landgoed van de gebroeders Badgett reed.
'Maar raak je niet helemaal in de stemming als je in het winkelcentrum al die mensen ziet die nog snel even hun laatste kerstinkopen doen?'
'Ik krijg er de zenuwen van,' antwoordde Junior zuur. 'Ik snap niet dat ik erin heb toegestemd om met je mee te gaan.'
'Ik ook niet,' zei Eddie. 'Ik ben er absoluut geen type voor om te lunchen in een vreetschuur. "Wat was het daar rumoerig, zeg. Ik kon niet eens fatsoenlijk denken.'
'Jij denkt toch nooit,' mompelde Junior.
'Heel grappig,' snauwde Eddie. 'Iedereen zegt altijd dat ik zo op jou lijk.'
'Maar we hebben leuke spullen gekocht,' antwoordde Jewel opgewekt. 'Die skisweaters die ik voor jullie heb gekocht, staan zo leuk. Het probleem is alleen dat we nooit weggaan, en op Long Island valt weinig te skiën.' Ze haalde haar schouders op. 'Ach ja, wat doe je eraan?'
Eenmaal binnen liep Jewel meteen naar de salon om de kerstboomverlichting aan te knippen. 'Ik weet niet of ik die paarse lampjes nu wel zo mooi vind,' mompelde ze, terwijl ze neerhurkte om de stekker in het stopcontact te steken.
Junior was bij het raam gaan staan. 'Heb je soms een van je excentrieke vriendinnetjes uitgenodigd, Jewel? Er staat een auto bij het hek.'
'Mijn vriendinnen zijn niet excentriek, en ze zijn nu allemaal kerstinkopen aan het doen.'
De zoemer van de intercom ging. Eddie liep naar het beveiligingspaneel aan de muur en drukte op de knop. 'Wie is daar?'
'Charlie, en ik heb mijn vrouw ook meegenomen. Mogen we even binnenkomen?'
Eddie rolde met zijn ogen. 'Tja, wat mij betreft wel.'
'Wat moet Charlie hier nou met zijn vrouw?' vroeg Junior geërgerd.
'Het heeft met de kerstdagen te maken,' bracht Jewel hem in herinnering. 'Mensen gaan bij elkaar op bezoek. Het is niets bijzonders, gewoon een aardige, vriendelijke geste. En bovendien heel attent.'
'Vakanties zijn flink waardeloos,' antwoordde Eddie. 'Ik krijg er altijd een slecht gevoel van.'
'Dat is een heel natuurlijke reactie,' zei Jewel op serieuze toon. 'Ik heb laatst een artikel van een zeer intelligent psycholoog gelezen. Volgens hem worden mensen depressief omdat...'
'Omdat ze gek worden van mensen zoals jij,' viel Eddie haar in de rede.
'Rustig, Eddie. Jewel probeert ons alleen maar op te vrolijken.'
'O, honneponnetje, je hebt helemaal gelijk. Dat is het enige wat ik wil.'
Eddie liep naar de deur om de familie Santoli binnen te laten. Terwijl de deurkruk naar beneden ging, fluisterde Sterling:
'Niet nerveus zijn, Marge.'
Eddies weinig enthousiaste begroeting: 'Hoi, kom binnen', vertelde hun precies hoe welkom ze echt waren.
Marge zette zich schrap en volgde Eddie de salon in, op de voet gevolgd door Charlie en de altijd aanwezige Sterling.
'Welkom!' kirde Jewel. 'Prettige kerstdagen. Wat een leuke verrassing. We waren zo verrukt toen we jullie auto aan zagen komen.'
O, mijn god, moet je die boom zien, dacht Marge. De weinige keren dat ze rond de kerst in het huis was geweest, had de boom er nog redelijk traditioneel uitgezien. Dit jaar was het anders.
Marge overhandigde Jewel een doos met koekjes. 'Ik bak deze koekjes elk jaar voor al mijn vrienden,' zei ze.
'Een teken van genegenheid,' lispelde Jewel.
'Ga even zitten,' zei Junior. 'We stonden net op het punt om weg te gaan.'
'Zit, zit, zit,' moedigde Jewel hen aan.
'We zijn zo weer weg,' beloofde Charlie, die naast Marge op de bank was gaan zitten. 'Marge heeft vannacht iets gedroomd dat zo levensecht was dat ze vond dat ze jullie móést waarschuwen.'
'Waarschuwen waarvoor?' vroeg Junior afgemeten.
'Ik heb vannacht een afschuwelijke droom gehad... over jullie moeder,' begon Marge.
'MAMA!' brulde Eddie. 'Is er iets met haar gebeurd?'
Marge schudde haar hoofd. 'Nee, maar lijdt ze aan duizeligheid?'
'Ja.' Juniors ogen boorden zich in de hare.
'Pijn rond het hart?'
'Ja.'
'Heeft ze last van haar darmen?'
'Ja.'
'Heeft ze geen smaak meer?'
'Ja.'
'Doet ze geen oog meer dicht?'
'Ja.'
'Moet ze vaak overgeven?'
'Ja.'
'Heeft ze ontstoken tandvlees?'
'Ik kan er niet meer tegen,' schreeuwde Eddie met betraande ogen. 'Ik móét haar bellen.'
Hij rende naar de telefoon.
Mama Heddy-Anna's jaarlijkse kerstfeest was in volle gang. De wijn en grappa vloeiden rijkelijk. Iedereen had een favoriet gerecht meegenomen, en de tafel bezweek bijna onder al dat lekkers. Uit een oude krassende grammofoon weerklonken kerstliederen, en er werd fanatiek meegezongen. Toen de telefoon rinkelde, trok de persoon die het dichtst bij de grammofoon zat de naald van de plaat en schreeuwde: 'Koppen dicht allemaal!'
Een aantal feestgangers had een paar kwalen toegevoegd aan de lijst met ziekten, en iemand wees die behulpzaam aan, terwijl ze wachtten op de vijfde keer dat de telefoon rinkelde. Daarna nam Mama Heddy-Anna op.
'Ha... ha... llo?'
'Mama, hoe is het met je? Iemand heeft gedroomd dat het niet goed met je ging...'
'Dat heeft diegene dan goed gedroomd.' Heddy-Anna knipoogde naar haar vrienden en wees naar haar bril, terwijl ze met tot spleetjes geknepen ogen naar de toevoegingen op haar lijst tuurde.
'Mama, je moet harder praten. Ik kan je niet verstaan. Je klinkt zo ziek...'
Heddy-Anna las van het krijtbord. 'Ik denk dat dit mijn laatste kerst is.' Ze zuchtte en improviseerde: 'Heeft degene die die droom had je gewaarschuwd dat ik stervende ben?'
'Mama, dat moet je niet zeggen. Het is niet waar. Grootmoeder is honderdendrie geworden, weet je nog?'
'Zij was een sterke vrouw... ik niet.'
Junior pakte de hoorn van het tweede toestel op. 'Mama, wat heb je dan?'
'Ik moest vanochtend overgeven... omdat mijn kaken zo ontstoken zijn... duizelig, je moest eens weten hoe duizelig ik ben... wacht even... Ik voel weer een steek in mijn hart... op sommige dagen houdt het niet op...'
Heddy-Anna's vrienden, die ongeduldig werden en verder wilden feesten, gebaarden haar om op te hangen.
Ze knikte. 'Ik kan niet meer praten,' jammerde ze. 'Ik kom adem te kort. Ik moet even rusten. Ik snap niet dat jullie zo laat nog bellen. Maar wat kon ik anders verwachten van
zoons die nooit op bezoek komen?'
'Mama, je wéét hoeveel we van je houden,' snikte Eddie.
Een klik in zijn oor was haar enige antwoord.
Jewel overhandigde Eddie een schone zakdoek. Junior snoot fanatiek zijn neus.
Marge en Charlie keken gepast verontrust, en Marge ging staan. 'Het spijt me zo dat ik iets heb gezegd. Ik dacht dat ik het jullie maar beter kon vertellen, voor het geval jullie de kerstvakantie bij haar wilden doorbrengen.'
Charlie keek haar verward aan. 'Marge, ga jij alvast in de auto zitten? Ik moet nog even iets met Junior en Eddie bespreken.'
'Natuurlijk.' Marge pakte Juniors hand vast en kneep er even in. 'Het spijt me zo,' mompelde ze.
Toen ze vervolgens langs Eddie liep, kuste ze hem troostend op zijn wang.
'Loop met Marge mee naar de auto, Jewel, en laat ons vervolgens even een paar minuten alleen,' beval Junior. Jewel stak haar arm om die van Marge. 'Kom maar, lieverd. Je wilde alleen maar helpen.'
Toen ze buiten gehoorafstand waren, zei Charlie aarzelend:
'Jullie begrijpen natuurlijk wel dat Marge in de veronderstelling verkeert dat jullie Mama Heddy-Anna regelmatig bezoeken.'
'Het is maar goed dat ze dat denkt,' beet Junior hem toe. Charlie besloot er niet op te reageren. 'Ik voelde me zo rot toen Marge mij haar droom vertelde. Ik weet hoe de situatie in elkaar steekt, en toen kreeg ik een idee. Het lijkt misschien bizar, maar...' Hij liet even een stilte vallen en haal de zijn schouders op. 'Het is een manier die het wellicht mogelijk maakt om jullie moeder op kerstavond veilig te bezoeken.'
'Waar heb je het over?' vroeg Junior.
'Zegt het klooster van St. Stephen van de Bergen jullie iets?'
'Het klooster van St. Stephen van de Bergen? Dat ligt in een stadje vlak bij onze vroegere woonplaats, net over de grens. Toen we nog klein waren, gingen we daar altijd skiën. Het is gesloten nog voordat wij naar Amerika vertrokken.'
'Ik dacht dat jullie het nieuws misschien al gehoord hadden: het wordt op nieuwjaarsdag heropend, als hotel.'
'Meen je dat?' Eddie knipperde met zijn ogen. 'Er mocht daar nooit iemand naar binnen. Maar waar wil je naartoe?'
'Mijn nicht, die non is, komt meestal tijdens de kerstdagen bij ons eten. Dit jaar komt ze echter niet, omdat ze op bedevaart gaat. Zestig nonnen, broeders en priesters uit het hele land zullen de kerstweek doorbrengen in het St. Stephensklooster, voordat het op nieuwjaarsdag voor het publiek wordt geopend.'
De boodschap komt over, dacht Charlie toen hij de twee broers peinzende blikken zag uitwisselen. 'Ze hebben een vliegtuig gecharterd, dat morgenavond vanaf de luchthaven Teterboro in New Jersey vertrekt. Ze zullen landen op een nieuw vliegveld, vlak bij het hotel dat, zoals jullie weten, net over de grens van jullie ouderlijk huis ligt.'
Charlie aarzelde even. Hij zou zich maar wat graag het zweet van zijn voorhoofd wissen, maar hij wilde niet nerveus overkomen.
'Ik heb mijn nicht gevraagd of er nog stoelen vrij waren op de chartervlucht, en vanochtend bleken er nog vier of vijf onbezet te zijn.'
Junior en Eddie keken elkaar aan. 'We zouden vanaf het klooster in een mum van tijd naar mama's huis kunnen skien,' zei Eddie.
Charlie slikte en was zich ervan bewust dat hij op het punt was aangekomen waarop hij óf zou scoren óf tegen de paal zou schieten. 'Het leek me zelf een goed idee als jullie je verkleedden als monniken die een zwijggelofte hebben afgelegd, zodat niemand er ooit achter komt wie jullie zijn. Het regelen van de vereiste papieren zal voor jullie geen probleem zijn.'
'Geen enkel probleem,' antwoordde Junior bits. Hij liet een pauze vallen en keek naar zijn broer. 'Het leek altijd te riskant om naar huis te gaan, maar dit plan heeft kans van slagen.'
'Ik ga in elk geval,' antwoordde Eddie vastberaden. 'Ik zou nooit meer een oog dicht kunnen doen als er iets met mama gebeurt voordat ik haar heb gezien.'
Charlie fronste. 'We moeten wel snel handelen. Misschien zijn de stoelen intussen al bezet.'
'Dat zou niet best voor jou zijn,' antwoordde Junior dreigend. 'Je had ons dit meteen moeten vertellen.'
Charlie pakte zijn mobiele telefoon uit zijn jaszak.
'Nee, bel met onze telefoon en zet hem op de luidspreker,' beval Junior.
'Natuurlijk.'
'Nonnenklooster St. Mary.' Een vrouw met zachte stem beantwoordde de telefoon. 'Met zuster Joseph.'
'Zuster Joseph, u spreekt met Charles Santoli, de neef van zuster Margaret.'
'Dag meneer Santoli, hoe gaat het met u?'
'Prima, dank u. Is zuster Margaret aanwezig?'
'Nee, het spijt me, ze is een paar laatste inkopen aan het doen voor haar bedevaart. We werden geadviseerd om extra truien en sjaals mee te nemen.'
De broers keken Charlie aan. 'Vraag het haar,' zei Junior ongeduldig.
'Zuster, weet u toevallig of het vliegtuig naar het klooster van St. Stephen al volgeboekt is?'
'Ik geloof van wel, maar ik zal het even voor u nakijken.'
'Er móét nog plek zijn,' fluisterde Eddie, terwijl hij zijn handen achtereenvolgens dichtkneep en weer ontspande.
'Daar ben ik weer, meneer Santoli. Ik had gelijk, we waren volgeboekt, maar we hebben zojuist twee afzeggingen binnengekregen. Een van de oudere zusters voelt zich niet goed genoeg om de reis te maken, dus zij en haar metgezel blijven thuis.'
'En een snel herstel is niet gewenst,' snauwde Junior. 'Boek die twee plaatsen voor ons.'
Aan de andere kant van de lijn stak FBI-agent Susan White, die al een paar uur in het klooster op het telefoontje had zitten wachten, haar duim omhoog naar Rich Meyers.
Vervolgens schreef ze op: 'Broeder Stanislas en broeder Casper...'
Marge en Charlie hebben het fantastisch gedaan, dacht Sterling, en hij lachte van oor tot oor toen hij besefte dat de eerste fase van het plan perfect was doorlopen. Marissa, we komen eraan, jubelde hij in gedachten.