33
‘Ongeoorloofd artikel in inpakgebied. Verwijder artikel uit inpakgebied.’
Glenn Branson staarde met dikke ogen naar de zelfbedieningskassa van de Tesco Express in Hove.
‘Verwijder artikel uit inpakgebied,’ beval de hooghartige vrouwelijke robotstem.
Glenn keek naar het schermpje en vroeg zich af wat hij fout had gedaan. De mensen aan weerskanten van hem leken helemaal geen problemen te hebben.
‘Ongeoorloofd artikel in inpakgebied,’ verklaarde ze opnieuw.
Hij keek om zich heen op zoek naar hulp en geeuwde. Het was zondagavond acht uur en hij was doodop. Sinds gistermorgen, toen Roy Grace hem had aangesteld als waarnemend sio van Operatie Icoon, had hij zijn plicht serieus opgevat en was hij bijna de hele nacht opgebleven. Hij had gewerkt aan zijn beleidsboek, had het Murder Investigation Manual doorgelezen en gezorgd dat alle onderzoeksrichtingen die Grace had voorgesteld werden opgevolgd.
Hij keek naar het apparaat en probeerde te bedenken wat het ongeoorloofde artikel zou kunnen zijn. Dat pak magere melk? De light-moussaka die hij voor het avondeten had uitgezocht, samen met een gemengde salade? De spuitbus boenwas? Het pakje absorberende doekjes? Het potje goudvisvoer? De zes blikjes Grolsch?
Al maanden logeerde hij in Grace’ huis, dankzij de goedheid van zijn vriend. Roy Grace was zo goed als bij Cleo ingetrokken, dus voelde Glenn zich er verantwoordelijk voor dat het huis er netjes uitzag, vooral nu het te koop stond. Hij wist dat hij er in de eerste paar maanden dat hij er woonde een zootje van had gemaakt. In die tijd was hij zo kapot geweest van zijn stukgelopen huwelijk dat hij af en toe moeite had gehad zich op andere dingen te concentreren. Hij was er nog steeds kapot van, maar hij begon eroverheen te komen, grotendeels dankzij de steun van Roy. Het minste wat hij voor zijn vriend kon terugdoen, was zijn huis op orde houden.
‘Kan ik u helpen, meneer?’ Een jonge Indiase man in een blauw Tesco-hemd en een zwarte broek keek hem glimlachend aan.
Ja, vertel maar wie dat hoofdloze, armloze, beenloze lijk is dat we gisteren op Stonery Farm hebben gevonden, zou hij het liefst hebben gezegd. In plaats daarvan antwoordde hij: ‘Ja, bedankt. Ik snap niet waarom ze tegen me blijft schreeuwen.’
De jongeman hield een kaartje aan een ketting boven de barcodelezer en drukte op een paar knoppen. ‘Oké, meneer, voer nu uw creditcard maar in.’
Twee minuten later verliet Glenn de winkel en liep over het grote parkeerterrein naar zijn auto. Onderweg kwam hij langs een jong stel dat de inhoud van een winkelwagentje overhevelde in de kofferbak van hun auto. Zijn hart verkrampte. Een jaar geleden – nog niet eens – hadden Ari en hij dat kunnen zijn.
Zondagavond. Ze zouden de kinderen in bed hebben gestopt en voor de televisie zijn gaan zitten met een eenvoudige, gezonde snack. Hummus en pitabrood met olijven was Ari’s favoriet voor de zondag. En Top Gear, natuurlijk. Hij keek op zijn horloge.
Shit.
Top Gear kwam vanavond, en hij was vergeten het op te nemen.
Hij begon te rennen.