ZEVEN

Pike koerste in oostelijke richting over Sunset Boulevard naar de paarskleurende horizon. Hij reed voor het eerst in twintig uur ontspannen, onzichtbaar in de anonieme auto. Toen ze Echo Lake passeerden met de fontein vaag in de schemering, sloeg Pike links af naar het noorden naar de lage heuvels van Echo Park. De huizen aan de oostkant van het park zouden mooier zijn, maar de bochtige straten aan de noordkant waren smal en de huizen waren klein en van hout. Vooroorlogse straatlantaarns sprongen aan toen ze op het adres aankwamen.

‘Hier is het,’ zei Pike.

Een smal grijs huis met een steil dak stond een stukje van de straat. De voordeur lag beschut onder de luifel van een kleine veranda en in de achtertuin bevond zich een garage voor één auto. De makelaar had een sleutel onder een plant in een pot bij de deur neergelegd.

Larkin keek achterdochtig naar het huis. ‘Wie woont hier?’

‘Het is een huurhuis. De eigenaars wonen in Las Vegas en het is op dit moment niet verhuurd. Als je uitstapt, loop je direct naar de voordeur.’

Er waaide een zacht windje uit Chavez Ravine door de warme straat. Gezinnen zaten buiten op hun veranda; sommigen luisterden naar de radio, anderen zaten gewoon te praten. Pike hoorde Vin Scully, die verslag deed van de wedstrijd in het vlakbij gelegen Dodger Stadium, Dodgers vóór op de Giants, vijf tegen twee. De meeste buren waren Oost-Europeanen, naar het scheen. Aan de overkant van de straat stonden vijf jongemannen die met een Armeense tongval spraken, bij een vrij nieuw model BMW. Ze lachten met elkaar en een van hen verhief zijn stem om zich boven het gelach uit verstaanbaar te maken.

Larkin liep niet naar de voordeur. Ze keek naar het huis alsof het haar elk moment kon verslinden, daarna naar de omliggende huizen en ten slotte naar de vijf mannen.

Pike zei: ‘Het is in orde. Kom mee.’

Pike droeg haar bagage. Hij had de zijne ook mee kunnen nemen, maar dat deed hij niet. Hij zocht de sleutel op en opende de deur naar een kleine woonkamer. De deur rechts gaf toegang tot een gangetje met een badkamer en een slaapkamer voor en achter. Het huisje was volledig gemeubileerd en het was schoon en netjes, maar de meubels waren oud en de kamers klein. In de woonkamer zoemde één raam-airconditioner, die Pikes vriendin aan had laten staan om het huis te koelen.

‘Weet je wat ik dacht? Niemand weet waar we nu zijn, hè? We hebben mijn creditcards. We hebben mijn bankpas. We kunnen gaan waar we maar willen,’ zei Larkin.

Pike zette haar bagage neer. ‘Er zijn twee slaapkamers. Je mag kiezen.’

Pike liep door naar de slaapkamers, de badkamer en de keuken om de ramen te controleren en de gordijnen dicht te trekken. Larkin raakte haar bagage niet aan en koos ook geen slaapkamer uit. Ze ging met hem mee en liep zo dicht achter hem, dat ze hem twee keer op de hielen trapte.

‘Luister nou. We kunnen de privéjet nemen. Dat vindt mijn vader niet erg. We hebben een geweldig appartement in Sydney. Ben je ooit in Australië geweest?’

‘Je zult herkend worden. Iemand op het vliegveld: daar gaat Larkin Barkley in haar vliegtuig.’

Pike trok de koelkast open: twee tassen met etenswaren, een doos met flessen water en zes blikjes Corona.

‘Mijn vriendin heeft dit voor ons gekocht. Neem wat je wilt.’

‘Doe nou niet zo lullig. Moet je horen, we hebben een huis in de Rue Georges Cinq vlak bij de Champs-Élysées. Ik betaal de tickets voor een gewone lijnvlucht. Geen punt.’

‘Creditcards laten een spoor na. Vliegtuigen dienen een vliegplan in.’

Pike liep terug naar de woonkamer en Larkin liep achter hem aan.

‘Ik haal wel geld bij de geldautomaat. Het is echt geen punt. Ze hebben hier niet eens een telefoon. Er is geen tv.’

De raam-airconditioner gaf een dreun toen de compressor aansprong, alsof er iemand tegen de muur aan was gevallen. De lucht die uit de openingen kwam, loeide als een stormwind met een vaag geratel. Pike zette hem uit. Toen de airconditioner ophield, waren het geblaf van honden, het geluid van een motorfiets dat tussen de heuvels weergalmde en het gelach van de mannen aan de overkant van de straat te horen.

Larkin keek ontzet. ‘Wat doe je nou? Waarom zet je dat ding uit?’

‘Ik kon niets horen.’

‘Maar het is warm. Straks is het hier bloedheet.’

Ze had haar armen over elkaar geslagen en haar vingers diep in haar vlees gedrukt. Pike wist dat dit niet over Parijs of Sydney ging. Het ging over bang zijn.

Pike raakte haar arm aan. ‘Ik weet dat dit heel anders is dan wat je gewend bent, maar we hebben wat we nodig hebben. Dit is voor nu een veilige plek. We zijn veilig.’

‘Sorry. Ik wilde niet lastig zijn.’

‘Ik ga mijn spullen uit de auto halen. Red je het een paar minuten alleen?’

‘Ik mis mijn hond.’

Pike wist niet wat hij daarop moest zeggen en zei dus niets.

Larkin produceerde een vermoeide glimlach. ‘Natuurlijk. Maak je over mij geen zorgen.’

Pike deed de lichten uit zodat hij niet in de deur afgetekend zou staan en liet zichzelf uit. Hij had zijn bagage in de auto laten liggen, zodat hij even alleen terug kon lopen en zijn berichten af kon luisteren. Als hij iemand moest bellen, wilde hij vrijuit kunnen praten. Hij stapte in de Lexus en gebruikte zijn nieuwe telefoon om de berichten op zijn oude telefoon te beluisteren. Er waren zeven berichten voor hem gekomen. Bud had er drie achter elkaar ingesproken, die allemaal sterk op elkaar leken.

‘Bel me, verdomme! Je kunt niet zomaar met dat meisje verdwijnen! Ze is nota bene een federale getuige. Straks sturen ze Justitie achter je aan!’

Bud had ongeveer een uur na de eerste drie een vierde bericht achtergelaten. Het viel Pike op dat Bud in het vierde bericht kalmer sprak. Hij schreeuwde niet meer.

‘Joe, je moet wat van je laten horen. Misschien hebben die klootzakken je wel gevolgd en zijn jullie allebei dood. Weet ik veel. Laat me alsjeblieft niet zo in het ongewisse.’

Jon Stone had het vijfde bericht ingesproken. Zijn stem was zacht en zorgelijk.

‘Met Stone. Je hebt belangrijke mensen bezorgd gemaakt, kerel. Bel me niet terug. Bel niet. Hou de swing erin.’

Pike aarzelde even voor hij Stones bericht wiste.‘Hou de swing erin’ had niets met coole muziek te maken. Het was een uitdrukking die door kleine verkenningseenheden en scherpschutterteams in vijandelijk gebied werd gebruikt. Ze zeiden tegen elkaar dat ze de swing erin moesten houden wanneer het risiconiveau zo waanzinnig hoog was, dat ze amfetaminen slikten om dag en nacht wakker en op hun qui-vive te blijven, omdat ze anders allemaal zouden sterven. Hou de swing erin; neem je pil. Hou de swing erin; veiligheidspal eraf, vinger erop. Hou de swing erin; welkom in de hel. Stone had een waarschuwing in zijn bericht gestopt en Pike vroeg zich af waarom.

Pike wilde Stone bellen, maar nam aan dat Stone niet voor niets had gezegd dat hij niet moest bellen. Bud en Justitie hadden Stone waarschijnlijk onder druk gezet om informatie los te krijgen. Hij vroeg zich af of Meesh dat ook had gedaan.

Het zesde bericht was opnieuw van Bud. Dit keer klonk hij doodmoe.

‘Dit is wat ik tot nu toe heb gevonden: de identiteit van de doden uit Malibu is nog niet vastgesteld. Ik weet niet of dat ook voor Eagle Rock geldt, maar dat zal ik morgen uitzoeken. De plaatselijke politie en de sheriffs hebben je nog niet met de schietpartijen in verband gebracht. Ik heb met Don Pitman gesproken; Pitman is de contactpersoon van het ministerie. Hij zal zijn best doen om het voor je te regelen bij de plaatselijke politie, maar hij wil met je praten; hij moet je absoluut spreken. Je moet me bellen, man. Ik weet niet wat ik tegen haar vader moet zeggen. Hij wil de politie inschakelen. Joe, als je nog leeft, bel me dan.’

Een droge mannenstem had het laatste bericht ingesproken.

‘Dit is speciaal agent Don Pitman van het ministerie van Justitie. 202-555-6241. Ik heb uw nummer van Bud Flynn gekregen. Bel me, Mr. Pike.’

Mister.

Pike verbrak de verbinding en luisterde naar de omgevingsgeluiden. Hij vroeg zich af wat Bud bedoelde toen hij zei dat de identiteit van de doden in Malibu nog niet was vastgesteld. Pike had verwacht dat de schutters zouden worden geïdentificeerd zodra ze bij de lijkschouwer kwamen en dat hun identiteit hem naar Meesh zou leiden. Pike had over Meesh na zitten denken omdat iets wat Larkin had gezegd hem dwarszat. Haar ongeluk had in een stille uithoek van de stad plaatsgevonden, maar Meesh was te voet gevlucht. Dat begreep Pike niet, en er was nog veel meer wat hij niet wist. Hij wilde Larkin ernaar vragen.

Pike draaide het binnenlampje los zodat het niet aan zou gaan en stapte uit de auto. Het was nu volkomen donker en Pike hield van het donker. Duisternis, regen, sneeuw, mist: alles wat je aan het oog onttrok, was goed. Hij liep om het huis heen om de ramen te controleren, glipte daarna de veranda op en ging naar binnen.

Larkin bevond zich niet meer in de woonkamer, maar haar bagage was weg en hij hoorde haar in de keuken. Hij trok het overhemd met lange mouwen uit en ging in een van de fauteuils zitten wachtten. Hij kon haar niet zien, maar hij wist dat ze een flesje water pakte. Hij hoorde het gerammel van de koelkast toen ze een flesje uit de plastic verpakking wurmde. Hij hoorde de koelkastdeur dichtgaan met een plastic smak en een ratelend gekraak toen ze de dop van het flesje draaide. Haar schaduw danste over de lichte keukenmuur, dus hij wist dat ze zich bewoog, en hij hoorde het droge petsen van blote voeten. Ze kwam de keuken uit en was al halverwege de woonkamer voor ze hem zag, en ze schrok zo hevig, dat er een fontein water de lucht in spoot.

‘Ik schrik me dood van je.’

‘Sorry.’

Ze snakte naar adem zoals mensen dat nu eenmaal doen, maar ze lachte gegeneerd. ‘Zeg de volgende keer iets. Ik heb je niet terug horen komen.’

‘Misschien moet je iets aandoen.’

Ze had haar kleren uitgetrokken op een doorschijnende bh en een felgroene string na. Een gouden knopje glinsterde in haar navel. Ze maakte zich lang, trok haar schouders naar achteren en ging recht voor hem staan.

‘Ik had het warm. Ik zei toch dat het warm zou worden zonder de airconditioner. Wil je een flesje water?’

‘Niet doen,’ zei Pike.

Ze liep naar de bank, ging zitten, zette haar blote voeten op de salontafel en keek naar hem tussen haar knieën door.

‘Wat nou? Weet je zeker dat je niet naar Parijs wilt? Het is koeler in Parijs.’

Ze keek hem strak aan, met de scheve glimlach schuin op haar gezicht alsof zij, en zij alleen, had ontdekt dat het bij alles in de wereld om seks draait en dat Pike nog nooit zo iemand als zij had gezien.

‘Wie is Don Pitman?’ zei Pike.

Haar scheve glimlach verdween. ‘Daar wil ik nu niet over praten.’

‘Ik moeten weten wie die mensen zijn. Hij heeft me gebeld.’

Ze sloot haar ogen. Haar voeten vielen van de tafel. ‘Hij is een van de mensen van de overheid. Pitman en nog een andere... Blanchette. Kevin. Kevin is een juridisch medewerker van de minister van Justitie.’

‘Bepalen zij wat er gebeurt, of werken ze voor iemand anders?’

Ze kneep haar gesloten ogen samen, alsof ze pijn had maar ermee om kon gaan.

‘Nu niet. Ik wil het er niet meer over hebben.’

‘Ik moet een paar dingen vragen. Ik zal met die mensen, en met Bud en je vader moeten gaan praten.’

‘Genoeg. Nu niet.’

Haar ogen gingen open. Ze leunde naar voren om het flesje op tafel te zetten, zodat haar ronde volle borsten in het flauwe okerkleurige licht in haar bh te zien waren.

‘Ik heb een tatoeage op mijn kont. Heb je hem gezien vanochtend? Ik wilde dat je hem zag.’

Pike keek haar aan.

‘Het is een dolfijn. Ik vind dolfijnen mooi. Je ziet ze door het water schieten. Ze glimlachen zo leuk. Ze zien er zo blij uit als ze zo hard gaan. Ik wil een dolfijn zijn. Ik wil ook zo zijn.’

Ze liep om de tafel heen naar Pike toe en bleef voor hem staan. Pike schudde zijn hoofd.

‘Niet doen.’

Ze knielde neer en legde haar handpalm op zijn schouder over zijn tatoeage heen. ‘Waarom heb jij pijlen genomen? Vertel eens. Dat wil ik weten.’

Pike bewoog zich net genoeg om haar hand weg te halen. Hij pakte haar armen beet en duwde haar voorzichtig achteruit. ‘Wil je dat niet meer doen?’

Ze staarde een tijdje naar een punt tussen hen in en ging toen terug naar de bank. Pike bestudeerde haar donkere silhouet, de helft van haar gezicht in een flauw schijnsel uit de keuken, de rest in de schaduw. Haar ogen glinsterden in het licht van het raam.

‘Het komt allemaal goed. Je bent veilig,’ zei hij.

‘Ik ken jou niet. Ik ken die mensen van de overheid niet; ik ken Meesh niet, de Kings niet en ik weet niets over het witwassen van geld uit Zuid-Amerika. Ik wilde alleen maar helpen. Ik weet niet waarom ik hier ben. Ik weet niet wat er met mijn leven is gebeurd.’

De glinstering breidde zich uit naar haar wangen. ‘Ik ben hartstikke bang.’

Pike wist al dat het een vergissing was toen hij naar de bank toe liep. Hij sloeg zijn arm om haar heen in een poging haar te troosten zoals hij mensen had getroost toen hij bij de politie was, een moeder had getroost wier zoon was neergeschoten, een kind had gekalmeerd dat overstuur was van een verkeersongeluk. En toen hij haar aanraakte, kroop ze tegen hem aan en liet haar hand naar zijn borst gaan en omlaagglijden.

‘Nee,’ fluisterde Pike.

Larkin vluchtte met petsende blote voeten naar de slaapkamer aan de voorkant. De deur ging dicht.

Pike zat op de bank in het donkere stille huis. Hij was al vijfendertig uur wakker, maar hij wist dat hij niet meer dan een uur of twee zou slapen, als de slaap al wilde komen. Hij trok zijn sweatshirt uit en bewoog zich daarna geluidloos door het huis. Hij ging elke kamer in, luisterde naar de nacht achter de ramen en liep weer verder. Toen hij bij Larkins deur kwam, hoorde hij haar huilen.

Een streep licht langs de rand van een gordijn wierp een baan op de vloer bij zijn voeten.

Pike legde een hand tegen de deur.

‘Larkin.’

Ze hield op met huilen. Daardoor wist hij dat ze luisterde.

‘De pijlen. Die betekenen dat je zelf bepaalt wie je bent door voorwaarts te gaan, nooit terug; je gaat voorwaarts. Dat doe ik. Dat gaan wij doen.’

Pike wachtte, maar het meisje gaf geen kik. Pike voelde zich slecht op zijn gemak en wilde dat hij niet had geprobeerd het uit te leggen.

‘Nu ken je me iets beter.’

Pike draaide zich om en deed alle lampen in het huis uit. Hij ging terug naar de woonkamer. Hij stond in het donker te luisteren, liet zich voorover vallen en ving zichzelf stil op in de push-uphouding.

Hij deed push-ups, de ene na de andere, alleen met zichzelf, als een manier om de nacht door te komen.

Hij hield de swing erin.