ACHT

De volgende ochtend om halfzes werden de ramen licht en wierpen ze de bruine schemergloed van een meertje in het huis in Echo Park. Pike had zich toen al gewassen en aangekleed. Hij droeg een spijkerbroek, zijn mouwloze grijze sweatshirt en de sportschoenen. Hij stond in de woonkamer. Vanuit zijn positie kon hij de hele lengte van het huis overzien, van de voordeur door de keuken naar de achterdeur, en de drie deuropeningen in het gangetje naar de twee slaapkamers en de badkamer. Hij stond al bijna een uur op deze plaats.

In de loop van de nacht had Pike telkens een paar minuten gedommeld op de bank, maar hij was geen moment diep in slaap geweest. Om het uur maakte hij een rondgang door het huis, controleerde de ramen en luisterde. Huizen waren levende dingen, net als vee en bossen en schepen. Als alles in orde was, klonken de geluiden die ze maakten goed. Pike luisterde of hij goede geluiden hoorde. Hij was twee keer de kamer van het meisje binnengegaan en had haar beide keren zacht snurkend aangetroffen, een keer op haar buik, een keer op haar zij, met het beddengoed op een hoopje aan het voeteneinde. Beide keren bleef hij stil in het donker staan luisteren naar haar ademhaling en controleerde hij de ramen voor hij verder ging.

Nu stond hij in de woonkamer.

Om tien over halfzes die ochtend wankelde het meisje haar kamer uit naar de badkamer zonder hem te zien. Het licht in de badkamer ging aan, de deur sloeg dicht, ze deed wat ze moest doen, het toilet werd doorgetrokken.

Pike verroerde geen vin.

De deur ging open en ze deed het licht uit. Ze schuifelde de badkamer uit met haar ene schouder hoger dan de andere en op dat moment zag ze hem. Haar ogen waren opgezwollen spleetjes omdat ze slaapdronken was.

‘Waarom heb je je zonnebril op in het donker?’ zei ze.

Pike zei niets.

‘Wat ben je aan het doen?’

‘Ik sta.’

‘Je bent gek.’

Ze schuifelde terug naar haar kamer. De stortbak liep vol. Toen was het weer stil in het huis.

Pike verroerde zich niet.

Twee minuten over zes trilde zijn nieuwe mobiele telefoon. Pike nam op toen hij zag dat het Ronnie was.

‘Ja.’

‘Het alarm van je appartement is twaalf minuten geleden afgegaan.’

Als er een alarmmelding binnenkwam, belde het beveiligingsbedrijf altijd eerst de abonnee om te zien of alles in orde was. Valse alarmmeldingen kwamen vaak voor. Pike had het beveiligingsbedrijf gevraagd Ronnies nummer te bellen als ze een alarmmelding kregen. Hij had hun ook gezegd dat ze de politie niet moesten waarschuwen.

‘Wat heb je tegen ze gezegd?’

‘Dat alles in orde is en dat ze het alarm weer moeten inschakelen, precies zoals je zei. Zal ik erheen gaan?’

‘Nee. Ik regel het wel.’

Pike dacht even na. ‘Bel nog een keer naar het beveiligingsbedrijf. Zeg tegen ze dat we van ze verwachten dat ze direct uitrukken als ze een alarmmelding uit de winkel krijgen.’

‘Doe ik.’

Pike stopte de telefoon weg en keek hoe laat het was. Het alarm was twaalf minuten geleden afgegaan, waarschijnlijk toen ze zijn voordeur of een raam forceerden. Ze bevonden zich waarschijnlijk nog in zijn huis. En het was even waarschijnlijk dat ze vertrokken zouden zijn tegen de tijd dat hij arriveerde, tenzij ze van plan waren te wachten, maar dat kon Pike niet schelen. Hij moest bij het meisje blijven.

Pike dacht na over het feit dat ze bij hem thuis waren. Hij was ervan uitgegaan dat het niet lang zou duren, en nu was het zover en hij was er blij om. Ze hadden zijn naam achterhaald, zijn adres gevonden en nu probeerden ze hem op te sporen. Hier kon hij veel uit afleiden: iemand die zijn naam kende, had hem doorgegeven en de enigen die zijn naam kenden, waren de mensen uit de omgeving van het meisje: Jon Stone en Bud Flynn. Een andere mogelijkheid was er niet, dus werd ze door iemand verraden. Pike had er goed aan gedaan hen buiten spel te zetten.

Pike hoopte dat ze bij hem thuis op hem zouden wachten, maar ze zouden waarschijnlijk doorgaan naar zijn winkel en later terugkeren naar zijn appartement. Op een gegeven moment zouden ze erachter komen dat hij met Cole samenwerkte, maar ze zouden eerst naar zijn wapenwinkel gaan.Hoe ze het zouden aanpakken, zou hem veel vertellen over de omvang van hun operatie en hun kundigheid. Het was belangrijk je vijand te kennen.

Maar voorlopig lag het meisje te slapen. De nacht was voorbij. Ze leefde nog. Hij had zijn werk gedaan, maar moest nog veel doen.

Pike liet het meisje slapen. Hij belde Cole om hem op de hoogte te brengen en ging in de woonkamer staan. Hij wachtte. Zijn hartslag ging omlaag. Zijn ademhaling werd trager. Zijn lichaam en geest waren kalm. Hij kon zo dagenlang wachten, en had dat ook gedaan, om een perfect schot af te vuren.