ACHTTIEN

Er lag een paarsblauwe gloed uit Dodger Stadium op de bergruggen toen Pike in de stilte van de late avond rustig naar het huis in Echo Park reed. Het was warmer dan de avond ervoor, maar dezelfde vijf mannen stonden toch weer bij elkaar bij de auto onder de straatlantaarn en bewoners zaten op hun veranda en luisterden naar Vin Scully die verslag deed van een sportwedstrijd waar veel van hen een paar jaar geleden nog niets vanaf wisten. Coles Sting Ray stond er niet, maar Cole had hem waarschijnlijk in een zijstraat neergezet. Het huis was een vaag silhouet tegen de donkere avondlucht, slechts verlicht door de straatlantaarn en de okerkleurige rechthoeken van de ramen.

Pike parkeerde op het garagepad en liep door de tuin naar de veranda. De vijf mannen keken even zijn kant op, maar niet dreigend.

De overdekte veranda, die niet door de straatlantaarn werd verlicht, was een donker hol. Cole opende de deur zodra Pike het trapje op kwam en stapte naar buiten. Op het moment dat de deur openging, rook Pike mint en kerrie en hij vroeg zich af waarom Cole naar buiten was gekomen.

Cole sprak zacht om te voorkomen dat de mannen zijn stem zouden horen. ‘Hoe ging het?’

Pike beschreef de twee mannen die zijn huis hadden doorzocht en haalde hun foto’s voor de dag. Cole zette de deur heel even op een kier om licht op de foto’s te laten schijnen en trok hem weer dicht. Toen de deur openging, ving Pike een glimp van het meisje op. Ze stond in de keuken achter in het huis met een iPod op. Pike had haar in de woestijn gedwongen afstand te doen van haar iPod.

‘Hoe komt ze aan die iPod?’ zei Pike.

‘Die is van mij. Ik heb Thais gemaakt, als je iets wilt eten. Wij hebben al gegeten.’

Pike stopte de foto’s weg. Hij had wel trek in Thais. Maar toen liep Cole verder bij de deur vandaan en liet zijn stem nog meer dalen.

‘Ik ben vanavond gebeld door John Chen. Heb je hem gesproken?’

‘Vanochtend.’

Cole wierp een blik op de deur, alsof hij vreesde dat het meisje er met haar oor tegenaan stond. ‘Justitie heeft alles uit Eagle Rock in beslag genomen. De wapens, de hulzen, alles.’

‘Pitman?’

‘Chen wist alleen dat het Justitie was.’

‘Heeft John de wapens nagetrokken voor ze werden meegenomen?’

‘Ze waren er te snel bij. Weet je wat nou zo raar is? Ze hebben alles meegenomen zonder papieren. Hij zei dat het hoofdbureau had gebeld en opdracht had gegeven alles mee te geven, zomaar.’

Pike trok zijn wenkbrauwen op.

‘Zomaar.’

‘Die rechercheurs van Speciale Moordzaken laten zoiets heus niet gebeuren alleen omdat Pitman van Justitie is, niet met vijf ongeïdentificeerde lijken op tafel. Iemand moet hun een pistool tegen het hoofd hebben gezet, en dat bedoel ik letterlijk.’

Pike was het met hem eens. Pitman had het bewijsmateriaal met veel machtsvertoon opgeëist, hoewel het misschien niets zou opleveren. Het was verstandiger geweest de LAPD de wapens te laten natrekken. Als dat niets had opgeleverd, waren de wapens niet belangrijk. Als de LAPD iets had gevonden, had Pitman het kunnen gebruiken. Door de wapens in beslag te nemen had Pitman alleen maar de aandacht van de LAPD gevestigd op een onderzoek dat hij geheim wilde houden.

‘Hij is bang,’ zei Pike.

‘Ja. De enige reden om die wapens mee te nemen, is dat hij de LAPD uit de buurt wil houden. Of hij houdt meer achter dan die zaak tegen de Kings waar hij mee bezig is.’

‘Wat dan?’

‘Dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat hij een leugenaar is.’

Pike probeerde Coles gezicht te doorgronden. Zelfs in het donker met de diepe schaduwen kon hij zien dat Cole zich zorgen maakte.

‘Grappig dat Pitman mijn wapen heeft teruggegeven.’

‘Hij wilde je omkopen. Bovendien kan jouw wapen hem geen schade berokkenen. Jouw wapen kan alleen jou schade berokkenen. Hij heeft je wapen waarschijnlijk laten afvuren zodat hij kan aantonen dat de kogels in die lijken uit jouw wapen afkomstig zijn, voor het geval dat hij druk moet uitoefenen.’

‘Druk moet uitoefenen? Waarvoor?’

Cole wierp opnieuw een blik op de deur en deed nog een stap dichterbij.‘Hij is niet eerlijk geweest tegen het meisje en haar familie. Weet je nog wat ze haar hadden verteld? Dat ze niet wisten dat Meesh de ontbrekende man was totdat zij hem identificeerde?’

Pike knikte. Zo had zowel Bud als het meisje het verteld.

‘De dag dat ze haar voor het eerst ontmoetten, die ochtend, voor ze haar spraken, hadden ze in haar straat al een buurtonderzoek gedaan en daarbij vroegen ze niet alleen naar de Kings. Ze stelden ook vragen over Meesh. Ze gebruikten zijn naam niet, maar ze wisten of vermoedden al dat Meesh in de auto zat,’ zei Cole.

Pike keek even naar de mannen onder de straatlantaarn. Hij luisterde naar hun ernstige stemmen en begreep dat Cole naar buiten was gekomen zodat ze hierover konden praten zonder dat het meisje het hoorde.

‘Hoe weet je dat?’

‘Ik heb het vandaag van een stuk of vijf mensen gehoord. Agenten van het ministerie van Justitie, zeiden ze. Een zwarte en een blanke, met foto’s van twee mannen. Ik heb ze de foto’s laten beschrijven en ik ben er vrij zeker van dat de ene King was en de andere Meesh.’

‘Dat hebben Pitman en Blanchette gedaan vóór ze haar spraken?’

‘Ja, daarvoor al. Ik was niet zeker van de tijdlijn, tot ik vanavond mijn aantekeningen doornam. Nu weet ik het zeker. Ze wisten dat Meesh bij King was en ze wisten wie hij was vóór zij hem identificeerde.’

Pike vroeg zich af waarom Pitman en Blanchette het meisje hadden misleid. Ze was duidelijk belangrijk voor hen, maar als Pitman en Blanchette al wisten dat Meesh bij King in de auto zat, was zij misschien niet hun enige getuige geweest. Misschien was hun andere getuige gedood. Het beviel Pike niets, maar het was allemaal niet van invloed op zijn missie. Meesh opsporen. De dreiging wegnemen. Het meisje beschermen. Hij kon zich altijd nog druk maken over Pitman en Blanchette.

Pike knikte met zijn hoofd naar de deur. ‘Weet zij het?’

‘Ik denk dat ze al bang genoeg is zonder ook nog eens bang te zijn voor de politie. Ik wil eerst weten waarom Pitman heeft gelogen.’

‘Goed. We gaan morgen terug naar haar wijk. Ik had eigenlijk gehoopt dat we Meesh op het spoor zouden komen, maar misschien moeten we eerst achter Pitman aan.’

‘Ze zal het niet leuk vinden. Ze was niet blij toen je wegging.’

Pike keerde zich om naar het huis en vroeg zich af of het meisje nog in de keuken was. Hij vroeg zich af naar welke muziek ze luisterde op Coles iPod.

‘Je hebt haar over Afrika verteld,’ zei Cole.

Pike keek achterom naar Cole en nu stond Cole te glimlachen.

‘Als je iemand iets over Afrika vertelt, zeg dan iets over zebra’s en leeuwen. Ga niet zitten praten over vrouwen die hun vingers afsnijden.’

Pike wilde niet over het aanbod van het meisje om te masturberen beginnen. Niet omdat het hem in verlegenheid zou brengen, maar omdat hij het vervelend vond voor het meisje.

‘Dat eten ruikt lekker. Kerrieschotel?’ zei Pike.

Coles glimlach werd nog breder en ze gingen het huis in. Het meisje lag languit op de bank met de koptelefoon in haar oren. Ze had haar ogen dicht, maar ze keek op toen ze binnenkwamen.

‘Hoe gaat het?’ zei Pike.

Ze ging niet rechtop zitten en ze sprak niet tegen hem. Ze stak een hand op bij wijze van begroeting, deed haar ogen weer dicht en richtte haar aandacht op de muziek. Haar voet bewoog mee op de maat. Pike concludeerde dat ze nog boos was.

Cole vertrok een paar minuten later en Pike ging naar de keuken. Cole had een kerrieschotel van groenten en rijst gemaakt. Pike at hem staande uit de pan zonder hem op te warmen. Toen hij klaar was, schonk hij een plastic bekertje vol pruimenwijn en dronk het leeg. Daarna dronk hij een flesje water. Hij stond het water te drinken toen het meisje bij de deur kwam staan.

‘Ik ga naar bed,’ zei ze.

Pike knikte. Hij wilde iets zeggen, maar hij vroeg zich nog altijd af waarom Pitman het meisje in deze positie had gebracht. Meesh was een moordenaar, maar zijn vervolging was een zaak voor het hof van de staat Colorado. Voor Pitman was Meesh enkel een manier om de Kings te pakken. Hij zat achter de Kings aan, maar hij zocht hen vanwege het witwassen van geld. Papier. Hij had het leven van het meisje in gevaar gebracht voor papier en hij had mensen bij de LAPD op de een of andere manier zover gekregen, dat ze meewerkten. Pitman had veel invloed voor een federale agent uit het middenkader die bezig was met een financiële zaak. Pike vroeg zich af of Bud dat wist.

Het meisje draaide zich om zonder nog iets te zeggen, ging haar slaapkamer in en sloot de deur.

Pike dronk het water op en liep naar de badkamer. Hij schoor zich, poetste zijn tanden en floste daarna zeer zorgvuldig. Na het flossen stapte hij onder de douche. Hij nam de kleren die hij die dag had gedragen mee onder de douche en waste ze met handzeep onder het stromende water. Hij wrong ze zo goed mogelijk uit, hing ze op en trok schone kleren aan. Hij spoelde zijn zonnebril af, zette hem op en bekeek zichzelf in de spiegel. Zijn haar werd lang. Bijna tweeënhalve centimeter bovenop en aan de zijkant raakte het zijn oren. Pike droeg het liever kort. Hij zou het binnenkort moeten knippen.

Het was stil in het huis en de stilte leek de leegte te benadrukken. Pike controleerde de ramen en deuren, deed de lampen uit en ging in de stoel zitten. Na een tijdje verhuisde hij naar de bank.

Pike legde zijn pistool op de grond onder handbereik, strekte zich uit en sloot zijn ogen. De bank was nog warm van haar en de indruk die haar lichaam had achtergelaten, was zacht.

LARKIN BARKLEY

Jethro Tull maakte haar wakker. Ze ontwaakte uit haar droom toen de leeuw in het droge gras verdween. Ze trok de koptelefoon uit haar oren en bedacht dat het geen wonder was dat iedereen in de jaren zestig voortdurend stoned was met al die bands die over ziekte zongen. Maar toen ving ze, nog half slapend, opnieuw een glimp van de leeuw op. Hij duwde met zijn kop vol littekens en zijn bebloede snuit het droge gras opzij en de dikke spieren in zijn schouders bolden op in de laatste mistige momenten van haar droom voor hij in het niets oploste.

Larkin lag in het donker, werd langzaam wakker en helemaal wakker toen ze zich realiseerde dat ze naar de wc moest.

Het was donker in het huis en ze nam aan dat hij sliep of gewoon ergens stond op die enge manier van hem, dus ging ze rechtstreeks naar de badkamer. Ze sloot de deur voor ze het licht aandeed. Zijn kleren hingen aan de stang van het douchegordijn, maar daar dacht ze verder niet over na. Ze plaste, dronk water uit het kommetje van haar handen. Toen ze klaar was, deed ze het licht uit, trok de deur open en op dat moment hoorde ze hem.

Uit de woonkamer kwamen rare geluiden: een zacht, uitzinnig gegrom en een schokkerig schuren van stof over stof. Ze aarzelde en bleef staan luisteren terwijl haar ogen aan het donker wenden en sloop toen naar de woonkamer.

Hij lag te slapen op de bank. Zijn lichaam was gespannen en zijn armen lagen stijf langs zijn zij, terwijl hij schokte en trilde. Zelfs in het zwakke licht zag ze het zweet op zijn gezicht terwijl zijn hoofd wild heen en weer sloeg en het gegrom langs zijn tanden siste.

Hij droomde, dacht ze. O, hemel. Hij had een nachtmerrie.

Ze vroeg zich af of ze hem wakker moest maken. Ze wist niet meer of je iemand die een nachtmerrie had, moest wekken of juist niet. Misschien zou het verkeerd zijn hem wakker te maken.

Larkin deed een paar stappen dichterbij en probeerde tot een besluit te komen. Zijn benen schokten alsof hij aan het hardlopen was, maar onbeheerst zoals wanneer je in een droom gevangen zit. Zijn handen kromden zich als klauwen en gingen trillen en wapperen en zijn ogen bewogen wild heen en weer onder de oogleden. Het moest wel een vreselijke nachtmerrie zijn, dacht Larkin. Hij zag eruit alsof hij vocht voor zijn leven.

Toen zei hij iets. Ze kon het niet verstaan, maar tussen het grommen en kreunen door had hij iets gezegd. Dat wist ze zeker.

Va...

Het leek op va. Nee, op da.

Ze leunde naar voren om te verstaan wat hij zei, maar ze hoorde alleen gemompel en gebrabbel.

Toen werd hij beetje bij beetje rustiger. Het schokken werd minder. Zijn handen ontspanden zich. Zijn hoofd sloeg niet meer heen en weer.

Larkin stond heel dicht bij hem, over hem heen gebogen, toen hij weer mompelde.

Va...da...

Het leek op vader.

Larkin wachtte. Ze wilde het nog een keer horen, maar hij viel stil en ze nam aan dat ze zich had vergist. Mensen mompelden onzin als ze droomden. Een man als hij kon nachtmerries hebben, maar niet over zijn vader. Het was bijna onvoorstelbaar dat een man als hij ooit kind was geweest.

Ze sloeg hem gade. Hij was inmiddels kalm en zijn ademhaling was regelmatig, maar zijn gezicht stond bedroefd. Nee, dacht ze, niet bedroefd. Hij was bang. Hij had een nachtmerrie gehad. Zelfs mannen als hij waren bang in hun nachtmerries.

Ze wilde hem aanraken. Ze wilde haar hand uitsteken, zoals je in een dierentuin altijd je hand door de tralies wilt steken om de grote dieren aan te raken.

Larkin bleef nog even bij hem staan en sloop toen terug naar haar kamer.