TWEEËDERTIG

De oorlog in Californië tussen Mexico en de Verenigde Staten was geëindigd in Universal City. Ver van de schermutselingen die nog in de omgeving van Mexico-Stad en de Texaanse grens plaatsvonden, werd het ver-drag om een einde aan de plaatselijke vijandelijkheden te maken ondertekend in Campo de Cahuenga, een kleine missiepost boven op de Pas van Cahuenga. De missiepost was bewaard gebleven, maar stond nu onzichtbaar en onopgemerkt tegenover Universal Studios, in het volle zicht verborgen door opritten van de snelweg, parkeerplaatsen en twee rare torens die de ingang van een station van de ondergrondse markeerden. Het was een goede plek om af te spreken.

Pike en het meisje zaten in de auto, met draaiende motor, te wachten toen de zwarte Hummer aankwam over Lankershim Boulevard.

De Hummer reed langs de missiepost en over de parkeerplaats voor hij in de rij naast hen stopte. De portieren gingen open zodra hij stilstond en Bud, Conner Barkley en Barkleys advocaat Gordon Kline, stapten uit. Pike was niet blij toen hij Kline zag.

‘Kom mee,’ zei Pike.

Ze stapten uit toen Bud en de anderen op hen af kwamen lopen.

‘Dat werd tijd, Larkin,’ zei haar vader. ‘We waren doodongerust. Kom mee, dan gaan we.’

Larkin verroerde zich niet. ‘Ik ga nergens heen. We willen je alleen waarschuwen.’

Haar vader maakte een nerveuze indruk, alsof hij bang was dat ze elk moment kon ontploffen. ‘Maar je moet mee naar huis gaan. We zijn zo ongerust geweest.’

Hij keek naar Kline. ‘Zeg het dan, Gordon. Zeg tegen haar dat ze hiermee moet ophouden.’

Pike had zijn buik al vol van hen. Hij richtte zich tot Bud en sprak alleen tegen hem. ‘Pitman is niet eerlijk geweest. De man die hij Alexander Meesh noemde, is Meesh niet. Meesh is vijf jaar geleden overleden.’

Gordon Kline wierp zijn handen in de lucht. Pike had dat vaak genoeg gezien toen hij bij de politie was. Theatraal juristengedoe voor in de rechtszaal.

‘Hier gaan we niet naar luisteren. Ik ga je laten vervolgen voor ontvoering. Ik dacht al dat je gek was zodra ik je zag.’

Larkin verhief haar stem en er zat nu een harde, boze ondertoon in. ‘Hou verdomme je mond dicht!’

Barkley stond nog altijd naar Kline te kijken. Larkin greep haar vader bij de arm. ‘Luister nou naar me! Wil je me alsjeblieft áánkijken en naar me lúísteren? We willen je wáárschuwen.’

Conner Barkley keek bedroefd. ‘Doe eens normaal, Larkin. Iedereen is ongerust.’

Kline zei: ‘We brengen je naar huis...’

Hij wilde haar beetpakken, maar Pike greep zijn hand en draaide hem om. Kline sprong achteruit. ‘Vuile klootzak! Flynn! Doe iets...’

‘Hij had hem zo van je arm kunnen rukken, Gordon. We kijken wat ze te melden hebben.’

Pike haalde de gefaxte arrestantenfoto uit zijn zak en gaf hem aan Flynn. ‘Dit is Meesh. Het is niet de man op de foto’s die Pitman aan Larkin heeft laten zien.’

Kline en Barkley keken allebei over Flynns schouder om de foto te bekijken. Barkley leek te twijfelen, maar Kline was ongeduldig en stapte achteruit.

‘Nee, dat is hem niet, maar wat dan nog? Misschien heb je dat ding zelf wel gemaakt.’

Bud keek hem langzaam aan. ‘Waarom zou hij dat doen?’

‘Om meer geld van ons los te krijgen.’

Larkin had alleen oog voor haar vader. ‘Dit is niet de man op hun foto’s. Ze hebben tegen ons gezegd dat die man Alexander Meesh was, maar hij is het niet. Ze hebben tegen ons gelogen, papa.’

Papa. Pike had dat woord niet uit haar mond verwacht. Hij vond het lief van haar dat ze het gebruikte, maar het stemde hem ook treurig.

Kline zuchtte en bond een beetje in. ‘We hebben die foto’s allemaal gezien en ik ben het met je eens: de man op die foto’s is niet deze man. Maar jij doet het voorkomen alsof ze ons hebben misleid. Twee mensen kunnen dezelfde naam hebben,’ zei hij op vriendelijke toon.

Bud wierp een blik op de aangehechte vellen papier. ‘Zelfde naam misschien, maar niet hetzelfde strafblad. Dit strafblad komt overeen met dat wat Pitman me gaf toen jullie mijn hulp hadden ingeroepen.’

Gordon trok zijn wenkbrauwen op. ‘Echt? Dan weet ik al wat we moeten doen: we moeten nu direct alle banden met Pike verbreken. Pike moet weg. We moeten Larkin naar huis brengen en dan kunnen we Mr. Pitman ernaar vragen. Reken maar dat ik heel wat vragen heb. En als de antwoorden me niet bevallen, zou hij willen dat hij nooit was geboren.’

Conners hoofd wipte druk op en neer, alsof dit het beste idee was dat hij ooit had gehoord. ‘Zullen we naar huis gaan, lieverd? We horen wel wat die Pitman te zeggen heeft als we straks thuis zijn.’

‘Ik ga niet naar huis.’

Kline keek naar de grond alsof hij haar ongelooflijk lastig vond en zei met vermoeide stem: ‘Flynn. Zet haar in de auto, wil je?’

‘Nee, sir. Alleen als het vrijwillig is.’

‘Ze is thuis niet veilig, Kline. Snap je dat dan niet?’ zei Pike.

Gordon Kline keek vanonder zijn borstelige wenkbrauwen op naar Pike en zijn stem was nog steeds angstvallig vriendelijk. ‘Ga je met haar naar bed?’

Pikes mondhoeken trilden, maar hij lette op Conner Barkley. Barkley reageerde niet en Pike kreeg nog meer medelijden met het meisje.

‘Krijg toch de pest, Gordon,’ zei Larkin.

‘Dit is obstructie van de rechtsgang. Je bent een getuige in een federaal onderzoek. Deze man, die Pike, die brengt je in gevaarlijke situaties...’

‘Dit is een gevaarlijke situatie.’

‘…en hij jaagt de mensen weg die je willen helpen. Ik wil alleen maar zeggen dat Pitman misschien een goede reden heeft voor zijn gedrag. We zullen het hem vragen en dan zal hij met een verdomd goede verklaring moeten komen.’

‘Vraag hem waarom hij deed alsof hij niet wist wie er bij de Kings was in de nacht dat Larkin hen aanreed,’ zei Pike.

‘Wou je beweren dat hij dat wist?’

‘Hij liep de dag na het ongeluk al met foto’s van de man rond, twee dagen voor hij contact opnam met Larkin. Je kunt hem ook vragen waarom de man die volgens zijn zeggen Meesh is, Larkin wil vermoorden terwijl de Kings dood zijn.’

Kline wierp een blik op Conner Barkley en schudde zijn hoofd.

‘Ik heb agent Pitman vanochtend nog gesproken. Hij zei dat ze nog op zoek waren naar de Kings.’

‘Ze zijn al meer dan een week dood. We hebben ze gisteren gevonden.’

‘Dat snap ik niet.’

‘We hebben ze gevonden, in de zin van: we gingen op zoek en we hebben ze gevonden,’ zei Larkin. ‘Iemand heeft hun lijken precies neergelegd op de plek waar ik die aanrijding heb gehad, Gordon. Wil je het adres? 18185. Volgens mij was het een boodschap. Dat ik de volgende ben.’

Kline likte langs zijn lippen. Hij wierp een blik op Barkley en schudde zijn hoofd. ‘Weet je zeker dat het de Kings waren? Wil je zeggen dat George King dood is?’

Larkins stem klonk breekbaar. ‘En zijn vrouw. Ze lagen in de Mercedes.’

Bud keek naar Pike. ‘Hoe?’

‘Door het hoofd. Geëxecuteerd op een andere locatie, daarna naar het pakhuis gebracht. De auto stond op naam van George King.’

‘Wat wil je nou zeggen?’ zei Kline. ‘Dat Pitman ze heeft vermoord?’

‘Dat zou ik niet weten.’

‘Denk je dat Pitman achter die aanslagen op Larkin zit?’

‘Ook dat zou ik niet weten. Het zou de lekken verklaren, maar het enige wat we zeker weten is dat alles wat hij aan jullie heeft verteld, gelogen is.’

‘Je moet voorzichtig zijn, papa. Je kunt hem niet vertrouwen,’ zei Larkin.

Kline keek naar de grond en sloeg toen zijn ogen op naar Bud. ‘Ga jij daar even kijken? 18185.’

‘Ja, direct.’

Kline richtte zich tot Pike. ‘De man op de foto, de man die Meesh niet is, heb je enig idee wie dat is?’

‘We hebben misschien zijn vingerafdrukken. Dat weet ik niet zeker, maar het zou kunnen. We zouden hem misschien kunnen identificeren.’

‘Als jurist zeg ik je dat je waarschijnlijk zal worden aangeklaagd wegens obstructie van de rechtsgang als je bewijs achterhoudt voor de politie, en mogelijk als medeplichtige. Als je dat maar goed begrijpt.’

‘Dat weet hij. Jezus,’ zei Bud.

‘Ik neem het risico,’ zei Pike.

Kline knikte. ‘Als je het maar weet. Je bent ontslagen. Is dat duidelijk, Bud? Deze man is niet meer bij ons in dienst. Hij werkt niet meer voor jou, en hij zal geen geld van ons of van jou krijgen zolang jij bij ons in dienst bent.’

Larkin riep dwars door hem heen. ‘Ben je niet goed bij je hoofd? Heb je niet opgelet?’

Haar vader zei: ‘Larkin, lieverd, hij overtreedt de wet. Dat kunnen we niet hebben.’

‘We willen je wáárschuwen, papa!’

Kline kwam tussenbeide. ‘Ik moet aan het werk, Conner. We gaan weg.’

Hij liep terug naar de Hummer.

Conner Barkley keek fronsend naar zijn dochter. Zijn gezicht was verstrakt en zijn vragende blik was veranderd in ergernis. ‘Ik kan hierdoor in de problemen komen met de overheid, Larkin. We hadden er nooit bij betrokken moeten raken. We hadden Pitman weg moeten sturen, maar jij moest je verhaal vertellen en nu zitten we er maar mee. Dit trekt alleen maar de aandacht, van de belastingdienst, van de SEC. Ze zouden me te grazen kunnen nemen, Larkin.’

Het ging niet om Larkins veiligheid. Het ging om haar vader. Het bedrijf. De ongewenste aandacht.

‘Even voor de administratie van Mr. Barkley, Bud: ik ben niet bij jou en ook niet bij hem in dienst, en ook nooit geweest,’ zei Pike.

Pike keek even naar Larkin. ‘Ik help een vriendin.’

Larkin rende naar de Lexus en Pike ging achter haar aan.

‘Agent Pike…’

Pike keek achterom en zag dat Bud een strakke glimlach trok. Kline en Conner Barkley waren al bij de Hummer.

‘Bel me als je me nodig hebt,’ zei Bud.

Pike stapte in de Lexus en reed snel weg. Hij draaide de weg op en keek in zijn spiegeltje, maar de Hummer stond nog op de parkeerplaats. Ze zouden gauw een andere auto nodig hebben. Kline of Larkins vader zou de politie misschien een beschrijving van de Lexus geven.

Pike wist dat ze hun voorsprong hadden verloren. Ze waren het verrassingselement kwijt. Gordon Kline zat waarschijnlijk al aan de telefoon met Pitman. Ze moesten snel handelen. Nog sneller dan eerst.

‘Wat doen we nou?’ zei Larkin.

‘Doorgaan.’

Ze raakte zijn schouder aan. Ze legde haar hand op zijn deltaspier. ‘We geven ons niet gewonnen.’

‘We geven ons nooit gewonnen.’

Pike draaide in Burbank een parkeerplaats van Safeway op en liep naar de kofferbak. De zwarte rugzak die Pike had meegenomen uit het motel lag erin, samen met hun andere spullen. Alles wat hij van Jorge en Luis had afgepakt zat in de tas. Pike zocht tussen de kaarten en paspoorten tot hij de plastic map met Larkins foto vond. Hij deed de kofferbak dicht, ging aan het stuur zitten en reed de weg weer op.

‘Wat is dat?’ zei ze.

‘Een foto van jou. De man die achter je aan zit, heeft hem aan Luis gegeven. Hij heeft hem aangeraakt, vastgehouden, dus misschien zitten zijn vingerafdrukken erop. Dat was niet belangrijk toen we dachten dat het Meesh was. Nu wel.’

Pike haalde zijn telefoon tevoorschijn. Hij toetste net een nummer in toen Larkin weer wat zei.

Ze zei: ‘Weet je wat nou zo klote is? Ik hou van hem.’

‘Ja. Ik hield ook van die van mij.’

Pike had die woorden nog nooit tegen iemand gezegd. Zelfs niet tegen Elvis Cole.