ZESENDERTIG

Ze bevonden zich onder de First Street Bridge toen Pitman bijkwam, tussen hoge betonnen kolommen aan de oever van het Los Angeles River kanaal. Achtergelaten personenauto’s, die door de gemeente in beslag waren genomen, stonden keurig naast elkaar in de ongebruikte ruimte onder de brug, achter een hek dat ze beschermde tegen alles behalve stof, vogels en graffitispuiters. Pike had de Ford aan het eind van het hek geparkeerd. De vrachtwagens die boven hun hoofd voorbijreden, lieten het hek zoemen als een zwerm bijen. Ze bevonden zich op nog geen acht blokken van Coles auto.

Pitman schoot overeind en probeerde weg te komen, maar Pike had zijn polsen met plastic boeien aan het stuur vastgebonden. Pitman schoof zo ver mogelijk bij Pike vandaan.

‘Wat is dit? Waar ben je nou in godsnaam mee bezig, Pike? Laat me gaan!’

Pitman zag er jonger uit nu Pike dicht bij hem was. Op de plek waar Pike hem had geraakt, zat een snee in zijn voorhoofd, waaruit een korstig rood masker over zijn gezicht liep. Pike keek hem aan en hield zijn pistool losjes op zijn schoot.

‘Je hebt een federaal agent aangevallen. Je hebt me verdomme ontvoerd,’ zei Pitman. ‘Laat me gaan! Snij me los, dan praten we nergens meer over. Ik kan je helpen.’

Pike gaf een klopje op het pistool. ‘Ik ben niet degene die hulp nodig heeft.’

Pitman verhief zijn stem en zijn gezicht vertrok en bewoog alsof het op hetzelfde moment alle kanten op wilde. ‘Jij zit in de nesten, diep in de nesten! Je overtreedt belangrijke federale wetten! Hou er nu mee op, anders wordt het gevangenisstraf.’

‘Khali Vahnich. Een terrorist,’ zei Pike.

‘Ik waarschuw je, Pike, hou ermee op!’

‘Een erkend terrorist.’

‘Ik ga dit niet met jou bespreken!’

Pike tilde de Kimber net ver genoeg op om hem te richten. ‘We hebben het over de vraag of jij wel of niet doodgaat.’

‘Ik ben een federaal agent. Je zou een federaal agent doden!’

Pike knikte, rustig en kalm. ‘Als dat nodig is.’

‘Allejezus!’

Pike hield Pitmans penning omhoog. Hij had in Pitmans zakken naar zijn legitimatie gezocht. ‘Dit ging helemaal niet om de Kings. Het gaat om Vahnich. Je gebruikt haar als schietschijf om die terrorist te pakken. Of om hem te beschermen.’

‘Dat is gelul. Ik probeer hem niet te beschermen.’

‘Je hebt tegen haar gezegd dat Khali Vahnich Alex Meesh was.’

‘De zaak moest geheim blijven.’

‘Je hebt haar wijsgemaakt dat hij haar wilde vermoorden om de Kings te beschermen vanwege zijn investering, maar de Kings waren dood. Er viel niemand te beschermen.’

‘We wisten tot gisteren niet dat ze dood waren, Pike! Dat wisten we niet! We dachten dat hij ze –’

‘Er is geen “wij”, Pitman. Het komt allemaal op jou neer. De Kings zijn dood, dus waarom zou Vahnich haar willen vermoorden?’

‘Dat weet ik niet!’

‘Volgens mij heb jij ze vermoord en het meisje verraden om Vahnich te helpen.’

Pike richtte opnieuw zijn pistool en Pitman trok hard aan het plastic.

‘We wisten het niet! Dat is de zuivere waarheid! Moet je horen, we wisten dat ze zakendeden, Vahnich en de Kings, maar we wisten niet dat Vahnich in Los Angeles was tot kort voor het ongeluk. Kijk in de kofferbak, mijn koffertje ligt in de kofferbak. Kijk ernaar, Pike! Ik spreek de waarheid…’

Pike nam Pitman op om te zien of hij eerlijk was, pakte de sleuteltjes en vond een bovenmaats aktekoffertje in de achterbak. Het koffertje zat op slot. Hij nam het mee naar de voorbank.

‘Sleuteltje zit in mijn zak…’ zei Pitman.

Pike nam niet de moeite het sleuteltje te pakken. Hij sneed het koffertje open met zijn mes. Allerlei brieven, memo’s en dossiers met het brief-hoofd van het ministerie van Justitie en de Binnenlandse Veiligheidsdienst lagen dwars door elkaar in het koffertje gepropt.

‘Je zit niet bij Georganiseerde Misdaad,’ zei Pike.

‘Binnenlandse Veiligheidsdienst. Lees mijn notities –’

‘Kop dicht, Pitman.’

Veel stukken waren voorzien van het opschrift VERTROUWELIJK. Pike zag memo’s over financiële transacties en het schaduwen van de Kings en andere memo’s waarin Vahnich in verband werd gebracht met Barone en talloze bij naam genoemde en naamloze derde partijen in Zuid-Amerika. Veel memo’s beschreven de activiteiten van Khali Vahnich zowel in Amerika als elders.

Pike las tot hij het begreep en keek toen op naar Pitman. ‘Vahnich verdient geld voor terroristen.’

Pitman zag er moe uit. Hij knikte.‘Dat is de korte versie. De allergrootste financiële bron van het georganiseerde terrorisme, buiten bijdragen van de staat in het Midden-Oosten, zijn drugs. Ze kopen en verkopen ze, investeren erin, en pakken de winst. Die vuilakken zijn rijk, Pike. Niet die idioten die zichzelf opblazen, maar de organisaties. Zoals elke oorlogs-machine op aarde vreten ze geld en willen ze meer. Dat doet Vahnich. Hij is investeringsbankier voor die vuilakken. Investeert hun geld, maakt winst en stopt die weer in de machine.’

‘Met de Kings?’

‘Economie werkt hetzelfde voor iedereen, voor Republikeinen, Democraten, drugsbaronnen en Al Qaida. Je beperkt het risico door het te spreiden. De Kings zijn belangrijk in onroerend goed en Vahnich wil spreiden. Hij komt met honderdtwintig miljoen bij de Kings aanzetten; zestig van de kartels, maar zestig kwam rechtstreeks uit de oorlogszone. Het is mijn taak dat geld op te sporen en in beslag te nemen.’

‘Geld.’

‘Terroristengeld. We willen niet dat het straks wordt gebruikt om de opleiding van bommenleggers te financieren.’

‘Waar is het?’

‘Dat weet ik niet. De Kings zijn ermee akkoord gegaan dat het op een van hun buitenlandse rekeningen werd gezet, maar het geld is daar die zelfde dag weer vanaf gehaald en we weten niet waar het heen is gegaan. Misschien heeft Vahnich ze daarom vermoord. Misschien wilde hij het geld terug.’

‘Dus dit gaat allemaal om vastgoed.’

Pitman lachte, maar het klonk cynisch en droog. ‘Alles wat er vandaag de dag in de wereld gebeurt, gaat om vastgoed, Pike. Lees je de krant niet?’

Pike keek naar Pitman en dacht aan Khali Vahnich en de Kings en al die jongens die uit Ecuador waren gekomen. Buiten siste de brug door passerende auto’s en het hek zoemde. Pike dacht aan Larkin in het huis in Echo Park, afgesneden van haar vrienden en haar leven, terwijl een man als Khali Vahnich haar dood wilde hebben.

‘Waarom wil Vahnich haar vermoorden?’

‘Dat weet ik niet. Ik dacht dat ik het wist. Ik dacht dat het met de Kings te maken had.’

‘De Kings zijn dood.’

‘Ik wist niet dat Vahnich haar zou willen te doden. Hoe zou ik dat hebben moeten weten?’

‘Je had ze de waarheid moeten vertellen. De terroristen hebben Los Angeles nog niet overgenomen, Pitman; we leven nog altijd in een vrij land. Je had die mensen moeten vertellen met wie ze te maken hadden.’

Pitman keek alsof hij niet begreep wat Pike bedoelde en schudde zijn hoofd.

‘Ik heb het ze gezegd.’

‘Hè?’

‘Ze wisten dat het Vahnich was. Het meisje niet, maar haar vader wel. Hij adviseerde ons het niet tegen haar te zeggen.’

Pike keek kennelijk beduusd want Pitman begon het uit te leggen.

‘We hebben er vergaderingen over gehad, Pike; haar vader, zijn juristen, onze mensen. Je wilt een bereidwillige getuige niet kwijt, maar ze moest wel kunnen zwijgen. Barkley zei dat ze daar niet toe in staat was. Ze adviseerden ons niet te zeggen dat het om Vahnich ging tot vlak voor de getuigenverklaring.’

‘Dat hebben ze je geadviseerd? Haar vader heeft tegen haar gelogen?’

‘Ze is nou niet bepaald een stabiele persoonlijkheid. Ze zou het hebben gebruikt om aandacht te trekken.’

Pike had het koud, ook al was het een warme ochtend. Hij haalde zich het meisje voor de geest zoals ze gisteravond was, toen ze koste wat het kost haar vader wilde waarschuwen. Dat zelfs eiste.

‘Ze is gek, man. Dat heb je inmiddels toch wel door?’ zei Pitman.

Pike keek nogmaals naar Pitmans penning. Hij dacht aan zijn eigen penning. Hij had hem opgegeven om Wozniaks vrouw en kinderen te helpen. Die penning en alles waar hij voor stond, waren hem veel waard geweest, maar Wozniaks vrouw en kinderen waren hem nog meer waard geweest. Een gezin moest worden beschermd. Een gezin had iemand nodig die het beschermde. Zo dacht Pike erover.

‘Ze wilde enkel haar plicht doen,’ zei Pike.

Pike borg zijn wapen op. ‘We zijn klaar hier.’

Pitman trok aan zijn boeien.

‘Snij die dingen door. Breng haar terug, Pike. We kunnen haar beschermen.’

Pike deed het portier open.

‘Je zit vastgebonden aan een stuur. Je kunt jezelf niet eens beschermen.’

Pike stapte uit met de sleuteltjes en de penning.

Pitman besefte dat Pike wegging en rukte nog harder aan het stuur. ‘Hé, waar ga je heen?’

Pike gooide Pitmans penning in het kanaal.

‘Niet mijn penning! Pike…’

Pike gooide de sleuteltjes erachteraan.

‘Pike!’

Pike liep weg zonder om te kijken.