ACHTENDERTIG

LARKIN CONNER BARKLEY

Larkin keek Pike na en op het moment dat hij naar buiten stapte, stond hij ingelijst in de open deur van hun huis in Echo Park als een foto in een tijdschrift, bevroren in de tijd en ruimte. Een grote man, maar geen reus. Eerder van gemiddelde lengte. Nu de mouwen zijn armen bedekten en zijn gezicht was afgewend, zag hij er hartverscheurend normaal uit, en daardoor hield ze des te meer van hem. Een superman riskeerde niets, maar een normale man riskeerde alles.

Toen hij achteromkeek voor hij de deur dichttrok, zag ze de leegte op zijn gezicht, de glimmende donkere brillenglazen; daarna ging de deur dicht en was ze alleen.

‘Zorg dat het goed komt. Zorg alsjeblieft dat het goed komt.’

Ze zei het tegen het lege huis en schaamde zich toen dat ze het had gezegd.

Ze was nu nog banger dan die keren dat de mannen uit Ecuador aan het schieten waren. Als haar vader haar in de steek had gelaten, was ze werkelijk alleen, eenzamer dan ze ooit was geweest en ooit voor mogelijk had gehouden. Ze had het gevoel dat ze buiten haar eigen lichaam stond, hoewel de lucht leek te tintelen op haar huid, en het was zo stil in het huis, dat de stilte herrie was. Alsof ze twee keer op hetzelfde moment op dezelfde plaats was, twee momenten die over elkaar heen waren geschoven en niet helemaal waren versmolten. Afgezien van de angst voelde ze niets. Ze probeerde zichzelf iets anders te laten voelen. Ze vond dat ze boos of verontwaardigd hoorde te zijn, maar er was een schakelaar omgezet en ze was leeg vanbinnen.

Larkin ging naar de badkamer en bekeek zichzelf in de spiegel. Ze wilde kijken of de leegte op haar gezicht te zien was zoals ze hem bij Pike kon zien. Ze kon het niet zeggen. Wanneer ze naar zichzelf keek, zag ze haar vader. Ze had zijn ogen en oren en kaaklijn. Ze had de neus en mond van haar moeder.

‘Het kan me niet schelen,’ zei ze.

Het kon haar niet schelen wat hij had gedaan. Hij was haar vader. Als Pike zijn vader kon verduren, kon zij de hare verduren.

Larkin ging terug naar de tafel en bestudeerde de lijsten met telefoonnummers en de telefoonbomen die ze had opgesteld. Ze zag het nummer van Khali Vahnich staan en keek op al de zesentwintig dichtbedrukte bladzijden hoe vaak het erop voorkwam. Elke keer dat ze het tegenkwam, streepte ze het aan. Toen ze klaar was met de zesentwintig bladzijden, ging ze weer naar het begin en richtte haar aandacht op de nummers die Vahnich had gebeld.

Het stond bijna onder aan de tweede bladzijde. Ze zag het nummer en herkende het omdat het zo vertrouwd was.

Vahnich had het hoofdkantoor van haar bedrijf gebeld. De Barkley Company.

Larkin zag het nummer en dacht: wauw, dit is bizar, omdat ze niets voelde, maar alleen die vreemde gewaarwording had dat ze buiten haar lichaam stond terwijl de lucht op haar huid tintelde. Haar blik werd wazig en daardoor wist ze dat ze huilde, maar ze snikte en snoof niet en haar neus raakte niet verstopt; het was net of er iemand anders huilde en zij er van binnenuit naar keek.

Ze droogde haar ogen om beter te kunnen zien en ging verder met zoeken. Ze vond het nummer nog twee keer en hield er toen mee op, want wat had het in feite voor zin?

Joe en Elvis hadden gelijk. Haar vader had met deze mensen te maken en nu zaten ze allebei in de problemen. Vahnich wilde haar gebruiken om iets van haar vader gedaan te krijgen, of om hem te straffen. Hoe dan ook, hij had er een zootje van gemaakt.

Pikes vader was een monster geweest. Haar vader was een prutser. Maakte niet uit. Ze hield van hem.

‘Zorg dat het goed komt.’

Ze zei het tegen zichzelf.