NEGENENDERTIG

De Barkley Company zat in Century City op de bovenste drie verdiepingen van een zwartglazen fort met genoeg gewapende bewakers, controleposten en metaaldetectors om een internationale luchthaven te beveiligen. Pike belde Bud om de afspraak te maken. Hij dacht dat Barkley thuis zou zijn, maar Bud vertelde hem dat Barkley naar kantoor was geroepen. Pike legde niet uit waarom ze hem wilden spreken, alleen dat het over Larkin ging. Bud was bereid mee te gaan; ze hadden Bud nodig om langs de beveiliging te komen.

‘Geen wapens, Joe. Dat kan ik niet toestaan,’ zei Bud.

‘Tuurlijk,’ zei Pike.

‘Breng je Larkin mee?’

‘Breng jij Pitman mee?’

‘Ik ga niets aan Pitman vertellen. Ik breng zelfs Barkley niet op de hoogte. We spreken gewoon af in de hal en dan breng ik jullie naar boven.’

Bud hing op.

Parkeren bij Barkleys kantoor was een hele belevenis. Toen Pike en Cole arriveerden, werd hun naar hun naam en identiteitsbewijs gevraagd en onderzochten bewakers de onderkant van Coles auto met spiegels.

‘Als we hier snel weg moeten, zijn we de klos,’ zei Cole.

Pike ging niet in op Coles poging tot een grapje. Hij dacht aan het meisje. Hij wilde de mensen die haar pijn deden, pijn doen. Hij moest telkens aan het verdriet in haar ogen denken, dat ze door zichzelf gevangen werd gehouden in een wereld vol kwellingen, alleen met een verdriet dat ze aan niemand kon vertellen en waaraan ze nooit kon ontsnappen. En elke keer dat hij het in haar zag, zag hij het in zichzelf en wilde hij hen straffen. Hij wilde hen zo graag straffen, dat hij bereid was zijn vader te worden om het te doen en zij zouden hem zijn. Hij wilde het hun op die manier laten voelen, omdat ze dit meisje kwaad deden. Omdat ze hun macht misbruikten. Vanwege hun arrogantie.

‘Je bent akelig stil,’ zei Cole. ‘Zelfs voor jouw doen.’

‘Niks aan de hand.’

Bud stond in de hal te wachten met twee bezoekerspasjes die ze om hun nek moesten hangen. Bud had hen al aangemeld.

‘Vertel je me nog waar dit over gaat voor we naar boven gaan?’ zei Bud.

‘Nee.’

Pike maakte uit Buds gedrag op dat Pitman niet had gebeld. Ze gingen door een metaaldetector en stapten in een speciale lift die rechtstreeks naar de bovenste verdieping ging. In de lift zei Bud: ‘Hoe is het met haar?’

‘Niet zo goed.’

‘Zorg jij er maar voor dat ze veilig is. Daarom ben je hier. Volgens mij verzwijgen die klootzakken een heleboel voor ons.’

Toen de deuren open schoven, ging Bud hen voor naar een receptie waar een oudere vrouw met blond krullend haar aan een bureau zat. Ze herkende Bud en gebaarde dat hij mocht doorlopen.

‘Hij is daar ergens. Als hij niet in zijn kamer zit, moet je maar even vragen. Ze zitten met een of ander probleem.’

Cole stootte Pike aan en fluisterde: ‘Nu al? We zijn er net.’

Ze liepen achter Bud aan door een lange gang die eruitzag als een gale-rie en daarna langs lege kamertjes die vol hadden moeten zitten met mensen die Bud omschreef als assistenten. Conner Barkley stond voor zijn kamer met een kleine groep goedgeklede mannen en vrouwen. Zij waren tot in de puntjes verzorgd in hun Brioni en Donna Karan, maar Barkley zag eruit alsof hij net uit bed was gerold. Zijn haar stond alle kanten op en zijn ogen waren schichtig en rood. Hij knipperde met zijn oogleden toen hij hen zag aankomen en haalde een hand over zijn hoofd terwijl hij Bud boos aankeek.

‘Ik wist niet dat je met die mensen zou komen.’

Pike greep Barkley bij de keel en duwde hem achteruit zijn kamer in.

Bud was hier niet op bedacht geweest. ‘Joe!’

Er brak chaos uit alsof er een bom was ontploft, maar Pike schonk er geen aandacht aan. De goedgeklede mensen waren geschrokken en schreeuwden en Cole zei tegen iemand dat hij moest maken dat hij wegkwam. Pike drukte Barkley tegen de muur terwijl Cole en Bud achter hem aan de kamer binnen stoven en de deur dichtsloegen. Bud probeerde hem van Barkley af te trekken.

‘Ben je gek geworden? Ben je niet goed bij je hoofd?’

Pike kneep Barkleys keel dicht. Niet hard. Een beetje.

‘Stentorum Real Holdings,’ zei Pike.

Barkleys ogen dreven rond in roze poelen. Hij haalde piepend adem en sprak bijna onverstaanbaar. ‘Ik weet niet wat je wilt.’

Bud had Pike bij de arm. Cole kwam naast hem staan.

Bud zei: ‘Laat hem los. Jezus. Ze bellen de politie! Wil je de politie erbij hebben?’

En Cole zei: ‘Zal ik het woord maar doen?’

Pike stapte achteruit. Barkley greep naar zijn keel, hoestte en spuwde op de grond. ‘Waar had ik dat aan te danken? Waarom ben je zo kwaad?’

Pike vroeg zich af of Barkley gek was.

Bud ging tussen Pike en Barkley in staan en hief zijn handen. ‘Rustig aan allemaal. Jezus, waar ben je nou mee bezig?’

Cole zei: ‘Stentorum Real Holdings is een bedrijf dat eigendom is van Mr. Barkley. Stentorum wil het pand kopen waar we de lijken van de Kings hebben aangetroffen. Ze hebben al vier maanden een optie op dat pand. Het is het gebouw waar Larkin dat ongeluk had.’

Barkley stond nog steeds over zijn keel te wrijven. ‘Waar heb je het over? Daar weet ik niets van. Stentorum is van mij, ja, maar ik weet niet waar je het over hebt.’

Pike hield Barkley in de gaten toen Cole de feiten oplepelde en Barkley antwoord gaf. Pike lette op zijn ogen en zijn mond en de onzekere manier waarop hij zich gedroeg. Hij luisterde naar het timbre van Barkleys stem en zette het rijzen en dalen daarvan af tegen Barkleys schichtige ogen en de nerveuze bewegingen van zijn handen. Pike kwam tot de conclusie dat Barkley de waarheid sprak.

‘Wist u dat Alex Meesh een leugen was?’ zei Pike.

Barkley bloosde. Hij verbrak het oogcontact en keek weg. Toen draaiden zijn ogen omhoog en naar links. Pike zag dat hij zich schaamde.

‘We dachten dat het de enige manier was.’

Bud pakte Barkley bij de arm. ‘Wist je van Vahnich? Jezus, Conner. Allemachtig.’

‘Hoe zit het met het pand? Ik heb met de executeur van de trust gesproken. Ze heeft een voorlopig koopcontract met Stentorum Real Holdings,’ zei Cole.

‘Ik hou me niet bezig met dat soort dingen. Daar heb ik mensen voor.’

‘Kline,’ zei Pike.

Barkley haalde nogmaals zijn handen over zijn hoofd en duwde het sluike haar uit zijn gezicht. ‘Gordon is weg. Hij is verdwenen. Ik zal het je laten zien…’

Barkley ging hen voor door de gang naar de kamer van Gordon Kline aan de andere kant van het gebouw. Pike begreep waarom de verdieping bij Barkleys kamer leeg was: een grote groep mensen had zich naar Klines kant van de verdieping begeven. Ze doorzochten zijn archief en computer en de computers die door zijn assistenten werden gebruikt.

‘We denken dat hij gisteravond is vertrokken,’ zei Barkley. ‘Ik weet het niet. Er zijn spullen verdwenen…’

‘Geld?’ zei Bud.

‘Dat denken we wel. Er waren verschillen. Hij woonde hier. Hij is hier ingetrokken toen die ellende met Vahnich begon. Hij zei dat hij bang was.’

Cole liep naar Klines bureau waar een groepje mensen bezig was met zijn computer.

‘Kon hij Stentorum gebruiken om het pand te kopen zonder dat u ervan wist?’

‘Uiteraard. Ik liet Gordon dat soort dingen afhandelen. Ik vertrouwde hem.’

Cole sprak luid tegen de aanwezigen. ‘Wie heeft het overzicht met zijn telefoongesprekken? Kom op, mensen, jullie houden de gesprekken vast bij. Is er al iemand mee bezig?’

Twee vrouwen die samen op een bank zaten, keken alsof ze niet wisten of ze antwoord moesten geven, maar Cole was in gezelschap van Mr. Barkley, dus stak de oudste haar hand op. ‘Dat hebben wij.’

Cole liep naar hen toe. ‘Begin ongeveer een maand geleden, maakt niet uit op welke dag. Staan zijn privégesprekken en de gesprekken met zijn mobiel ook in die overzichten?’

‘Jazeker.’

Voor leidinggevenden van een zekere rang behoorde vrij telefoneren vaak tot de secundaire arbeidsvoorwaarden. Het bedrijf betaalde hun telefoonrekeningen vanuit de overweging dat leidinggevenden een groot deel van hun zaken telefonisch deden.

De vrouw bladerde door de bladzijden tot ze de juiste data vond en Cole liet zijn vinger over de bladzijde omlaag glijden. Hij werkte één bladzijde af, sloeg om en keek toen op.

‘Het is hetzelfde nummer als we van Luis’ gsm hebben gehaald. Vahnich.’

Pike deed een stap naar Barkley toe en liet zijn stem dalen. ‘Stelde Kline voor om tegen Larkin te liegen over Vahnich?’

Barkley knikte en realiseerde zich toen waarom Pike dat had gevraagd.

‘Vertelde Gordon aan Vahnich waar hij haar kon vinden?’

Bud zag er inmiddels beroerd uit, bijna net zo beroerd als Barkley.

‘Wat een vuilak. Hij wilde waarschijnlijk tijd winnen. Misschien beweerde hij dat de deal door jou werd tegengehouden.’

Barkley draaide zich opeens om en gaf over. Bijna iedereen in de kamer keek zijn kant op, maar draaide zich snel om. Slechts één persoon deed iets om te helpen. Een goedgeklede jongeman met een bril op liep naar een bar en kwam snel aangelopen met een servetje.

‘Het spijt me,’ zei Barkley.

Pike vond dat hij er ellendig uitzag en had medelijden met hem.

‘Vahnich stak honderdtwintig miljoen dollar in een investering met de Kings, zestig van een drugskartel in Ecuador en zestig uit zijn eigen bronnen, oftewel: geld van terroristen, Conner. Waarschijnlijk traden de Kings op als makelaar en dachten ze dat ze de rest van jou kregen.’

‘Er is niemand bij me geweest. Ik weet er niets van.’

‘Ze kwamen bij je bedrijf, en je bedrijf was Kline.’

‘Ze hadden tweehonderd miljoen nodig om het onroerend goed te kopen,’ zei Cole. ‘Kline dacht waarschijnlijk dat hij het verschil van jou kon stelen, of de positie van je bedrijf kon gebruiken om het nodige geld bij elkaar te krijgen, maar niet als investeerder in samenwerking met de Kings. Hij moest de panden via jouw bedrijf kopen om te verbergen waar hij mee bezig was. Dus gaven de Kings hem de honderdtwintig, maar hij kon de rest niet bij elkaar krijgen. Misschien werd Vahnich bang omdat het zo lang duurde en wilde hij zijn geld terug. Kline zei waarschijnlijk dat het jouw schuld was, dat jij de boel ophield.’

Barkley luisterde naar hem als een hond die op een schop wachtte. Alle aanwezigen luisterden mee.

Barkley veegde zijn mond af. ‘Mijn advocaten hebben me geadviseerd de politie en de bankcommissie te bellen. Ik zou agent Pitman op de hoogte moeten brengen. Er moeten een paar financieel rechercheurs hierheen komen.’

‘Het geld dat Kline heeft meegenomen, is niet uw grootste probleem. Vahnich wil nog steeds zijn geld terug,’ zei Pike.

Barkley snakte naar adem toen hij zich realiseerde wat dat betekende en werd opnieuw rood. ‘Is alles goed met Larkin?’

‘Ja, prima.’

‘Weet ze…’ Hij aarzelde wederom, maar kreeg het ten slotte toch uit zijn mond. ‘Weet ze dat ik tegen haar heb gelogen?’

‘Ja.’

‘Ik wil haar zien. Ik wil nu direct naar haar toe.’

Pike keek even naar Cole en Cole knikte.

‘We zullen u naar haar toe brengen.’