EPILOOG

“En wanneer zei papa dat hij van je hield?” Amy Rose keek haar moeder met glinsterende ogen aan. Ze had het verhaal al minstens duizend keer gehoord, maar kon er geen genoeg van krijgen.

Emily gaf haar dochter een uitgebreide knuffel voor ze antwoord gaf. “O, dat duurde nog een hele tijd,” zei ze grinnikend. “Zeker wel vier daagjes. We kampeerden op de top van een heel hoge berg, je weet wel, zo eentje waarbij de hele wereld aan je voeten ligt. Je vader en ik stonden met de armen om elkaar heen in het licht van de ondergaande zon naar die wereld te kijken, en toen zei hij ineens: ‘Emily, als we weer in de bewoonde wereld zijn, ga ik een ring voor je kopen.’ ”

“En jij zei: ‘Waarom zou je dat doen, Damian?’ ” zei Amy Rose giechelend.

“Precies. En toen zei je papa…”

“ ‘…omdat ik zo heel veel van je hou, lieve Emily,’ ” klonk een stem achter hen. “ ‘Ik hou van je en ik wil dat je met me trouwt.’ ”

“Papa!” Amy Rose sprong van haar moeders schoot en rende op haar mollige beentjes in de gespreide armen van haar vader die lachend in de deuropening van het prieeltje stond. “Hallo, mooie meid van me! Kom maar gauw bij je vader.”

Emily draaide zich om en keek vertederd toe hoe haar man hun vierjarige dochter in zijn armen opving. Hij tilde haar op zijn schouder en kwam naar Emily toelopen. “Dag, andere mooie meid van me. Zit je weer sprookjes te vertellen aan onze dochter?”

“Het is geen sprookje.” Emily wees glimlachend naar de kleurrijke zigeunerdeken die over een grote houten theekist gedrapeerd was. “Daar is het bewijs dat ieder woord dat ik vertel waar is.”

Damian grinnikte. “Zolang je dan maar wel de gekuiste versie vertelt,” merkte hij met een ondeugende schittering in zijn ogen op.

“Zeker weten,” beaamde Emily uit de grond van haar hart. De herinnering aan wat er na het huwelijksaanzoek in het koepeltentje op de Griekse berg was gebeurd, was beslist niet geschikt om door een moeder met haar dochter gedeeld te worden.

“Ik dacht wel dat ik jullie hier zou vinden,” zei Damian. Hij zette Amy Rose op de grond en wierp een nieuwsgierige blik op de laptop die voor Emily op tafel stond. “Ben je een beetje opgeschoten met je nieuwe boek?”

“Niet echt,” zei Emily. Ze schoof haar stoel achteruit en rekte zich ongegeneerd uit. “Eerst kwamen Isa, Rianne en Danielle theedrinken, en daarna wilde Amy Rose per se nog een keer het verhaal van de zigeuners horen. Ze zei dat ze anders niet kon slapen, en je weet, als Amy Rose niet kan slapen…”

“…krijgen haar papa en mama ook geen kans om een oog dicht te doen,” vulde Damian aan. “Ik begrijp het. En wat heb je met mijn andere dochter gedaan? Bij het vuilnis gezet?”

“De verleiding was groot,” bekende Emily. “Daisy Lynne heeft me aardig beziggehouden vanmiddag. Maar Nancy zegt dat ze een engel is vergeleken bij haar vader op die leeftijd, dus ik heb besloten om het nog maar even aan te zien. Met die vader is het per slot van rekening ook goed gekomen, nietwaar?”

“Dankzij Nancy…” Damian wierp een blik naar buiten waar een mollige vrouw met appelwangetjes achter een energieke kleuter aan liep te rennen. “Ik vind het nog steeds een wonder dat we haar hebben kunnen traceren. En dat ze kindermeisje voor onze dochters wilde zijn. Je zou toch denken dat ze na al haar ervaringen met mij wel genoeg zou hebben van dat beroep.”

“Misschien was je niet zo vervelend jongetje als je iedereen wilt doen geloven.” Emily keek naar Amy Rose die alweer genoeg had van het gezelschap van haar ouders en nu op een holletje over het pas gemaaide grasveld naar haar zusje toe rende. “Ben ik erg aanmatigend als ik zeg dat onze meiden de mooiste meiden zijn die ik ooit heb gezien?”

Damian kwam achter haar stoel staan en boog zich voorover om een zoen in haar nek te planten. “Je bent helemaal niet aanmatigend. Je bent gewoon een supertrotse moeder. En dat mag ook wel. Als jij iets doet, doe je het ook meteen goed. Eén dochter was niet genoeg, je moest er meteen twee tegelijk produceren.” Hij knabbelde zachtjes aan haar oor. “Misschien wordt het zo langzamerhand wel tijd om aan een broertje voor ze te gaan denken.”

“En als dat er ook twee worden?” Emily sloot genietend haar ogen. “Misschien moeten we het voorlopig nog maar even bij oefenen houden tot de meiden wat groter zijn.”

“We hebben Nancy toch?” Damian legde zijn handen op haar schouders en begon zachtjes haar spieren te masseren. “Maar tegen oefenen heb ik ook geen bezwaar, hoor.”

“Weet je nog, die nacht in de tent?” vroeg Emily dromerig. “Jij had me net ten huwelijk gevraagd en…”

“…we konden niet wachten om jouw koepeltentje in te duiken.” Damian draaide haar stoel om zodat ze met haar gezicht naar hem toe zat en liet zich op zijn knieën zakken. Hij schoof zijn hand onder haar rok en liet zijn vingers plagend langs haar dijbeen omhoog kruipen. “Mm, Lise Charmel?” informeerde hij toen ze bij het zijdezachte stukje stof tussen haar benen aangekomen waren.

Emily kreunde zachtjes. “Voor jou een vraag, voor mij een weet…”

“O, maar ik ben heel goed in het determineren van dameslingerie.” Damian liet zijn vingers onderzoekend langs de stof glijden, wat Emily nog meer zacht gekreun ontlokte.

“Damian, niet doen… De meiden…”

“De meiden hebben het te druk met andere dingen.” Met zijn andere hand duwde hij haar rok omhoog en boog zich voorover om kleine uitdagende kusjes op de zachte huid aan de binnenkant van haar dij te drukken, waarbij zijn lippen steeds hoger en hoger dwaalden.

“Damian…” Emily’s vingers grepen in zijn donkere haar. “Dit kun je niet maken. Het prieel ligt open en bloot in de tuin. Er varen boten langs. Iedereen kan ons zien.”

“Wat het natuurlijk wel extra spannend maakt.” Met een verlangende zucht drukte Damian een laatste kus op de zijdezachte stof van Emily’s slipje. “Maar je hebt gelijk, mevrouw D’Amancourt. Dit is niet de juiste plek voor dit soort dingen. Hooguit vannacht, als iedereen slaapt en er geen boten over de Vecht varen.” Hij keek haar met een twinkeling in zijn ogen aan. “Waarom hebben we dat eigenlijk nog niet uitgeprobeerd? Volgens mij moet dat net zo leuk zijn als samen in een koepeltentje op de berg.”

Emily schoof haar rok weer naar beneden. “Getrouwde mensen doen dat soort dingen niet meer. Dat is voorbehouden aan happy singles.”

Damian stond op en trok haar aan haar hand overeind. “Maar hadden wij niet afgesproken dat we heel lang happy singles zouden blijven? Tot we oud en bejaard waren en om kosten te sparen samen een kamer in het bejaardenhuis zouden delen?”

“Ja, daar staat me wel iets van bij,” knikte Emily ernstig. Gewillig liet ze zich door haar echtgenoot meevoeren, het grasveld over, de grote witte villa in. Hand in hand liepen ze door de openslaande tuindeuren de woonkamer in, en verder door de hal, de trap op naar de bovenverdieping waar aan het eind van een lange gang hun slaapkamer lag. Aan de muur hing een lange rij ingelijste fotocovers van Damian, het blad dat onder de bezielende leiding van hoofdredactrice Natasha d’Amancourt onlangs was uitgeroepen tot het beste reistijdschrift van Nederland.

Natasha, die op de een na laatste foto in de rij de Award met een trotse glimlach in ontvangst nam, gezeten in een rolstoel, haar nog steeds onbruikbare benen bedekt met een plaid die gemaakt was van repen kleurrijke stof en versierd met kralen van bergkristal. Om haar heen stond haar naaste familie: haar man Milosh, met op zijn hoofd zijn karakteristieke zwarte cowboyhoed, haar zusje Azira, speciaal uit Griekenland overgekomen voor deze gelegenheid, en natuurlijk haar broer Damian, eigenaar van het gelijknamige tijdschrift. Zijn arm lag bezitterig om de schouders van zijn vrouw Emily, schrijfster van het succesvolle boek: De Kaleshki-zigeuners – mythe of werkelijkheid? waarvan de ingelijste cover de rij foto’s afsloot.

Emily glimlachte toen ze erlangs liep. “Dat… is voor iedereen nog steeds een vraag, maar voor mij en Damian een weet,” mompelde ze met een ondeugende twinkeling in haar ogen. En met een heerlijk gevoel van opgewonden verwachting liep ze op haar favoriete gele Manolo Blahniksandaaltjes voor haar man uit heupwiegend de slaapkamer in.