Vaticaanstad, 

2 november 2006 

Dear son,

Vanmorgen heb ik de huisarts bezocht vanwege een aanhoudende kortademigheid die mij angstig maakte. De beste man vertelde me na ampel onderzoek dat er geen medische oorzaak voor mijn klachten is. Volgens de arts ben ik te ernstig. Wat denk je daarvan? Ben ik rijp voor de psychiater? Natuurlijk maak ik mij zorgen, om jou en om mijn land. De dood van paus Johannes Paulus II is een slag die wij misschien wel nooit te boven komen. Hij was ons venster naar de toekomst, onze belofte aan de wereld. Sindsdien heerst de chaos in mijn kop en in mijn lijf. Ik adem, ternauwernood, dus ik besta, maar wat kan ik nog voor mijn vaderland betekenen, behalve dat ik het geslacht Kozinski laat voortleven binnen de landsgrenzen, waarvoor we zo hebben gevochten?

Het geslacht Kozinski dat onbaatzuchtig is en dat daden verricht voor het volk en dat zijn krachten aanwendt voor het collectief. Ben jij vandaag nog naar Palmiry geweest, naar het graf van je grootvader, die daar in de bossen is afgeslacht als een beest? Het is Hitler en Stalin niet gelukt, mijn zoon, om de Poolse identiteit te wissen. Meer dan tweeduizend denkers, filosofen en geestelijken liggen daar begraven en wij moeten de leegte die zij achterlieten opvullen.

Er rust een grote verantwoordelijkheid op ons om het gemeenschappelijke te koesteren en te ontwikkelen. We hebben een morele plicht, mijn zoon, om onze nazaten een katholieke school te laten doorlopen. De rijke Poolse kerkgeschiedenis is voldoende om iedereen Europees bewustzijn bij te brengen. Toen ik naar school ging, begonnen we iedere dag met een lied en een gebed. De eerste communie was het hoogtepunt in mijn jongensbestaan; mijn witte gewaad, de geur van wierook en kaarsen, de rammelende maag toen ik nog nuchter de hostie aanvaardde. Het herwinnen van de reinheid is een sensatie die met geen enkel aards genoegen is te vergelijken.

Het was in mijn tijd de godsdienstleraar die het verloop van je verdere loopbaan bepaalde. Een onvoldoende betekende zitten blijven, of uiteindelijk verbanning van de school. Vergeet dat niet, een kind dat geen godsdienstonderricht krijgt, is tot mislukken gedoemd. De lessen lijken eeuwig te duren voor een kind, dat de tijd anders beleeft dan een volwassene, maar wat dan nog? Een zomervakantie lijkt een jaar, een dag op school wellicht een maand. Een jaar zonder vader een eeuwigheid.

With love, Dad