17

'Ik neem aan dat die vriend van je geen Engels spreekt,' zei Mike tegen de vrouw in de duffelse jas. Hij ging ervan uit dat ze was teruggekomen omdat hij haar had gebeld. 'Niet meer dan een paar woorden.' Haar Duitse accent was zo licht dat het nauwelijks te horen was. 'Maar hij heeft de neiging om ervan uit te gaan dat andere mensen Russisch spreken. Waarschijnlijk is mijn Engels echter beter dan dat van u.' Ze stond in de deuropening van de zitkamer en trok haar jas uit. Ze was een knappe vrouw met scherpe gelaatstrekken. In het kunstlicht leek haar lippenstift nog roder. 'U bent zeker Erika Stramm,' zei Mike. Toen hij zijn kaak bewoog, voelde hij een hevige pijnscheut. Hij voelde met zijn tong aan zijn tanden, maar ze waren er allemaal nog. Hij probeerde te glimlachen. 'U ligt op me voor,' zei ze. 'Dat lijkt me niet.' 'Ik heb begrepen dat het noodzakelijk was om u te boeien.' Ze liep de kamer binnen, liep een keer om de stoel heen en bleef toen voor Mike staan. 'U ziet er niet uit als een fascist.' 'Dat ben ik ook niet. Mijn naam is Desmond Miles. Ik ben Amerikaans staatsburger en ik werk in dezelfde branche als u.' 'Wat mag dat dan wel zijn?' 'Ik ben journalist, freelance politiek verslaggever voor drie kranten aan de Amerikaanse westkust.' 'U bent geen journalist.' Ze wees op de assimilator, die nu samen met zijn andere bezittingen op het dressoir uitgestald lag. 'Journalisten weten niets van dat soort dingen.' 'U kennelijk wel.' 'Ik ben een uitzondering.' Ze wierp hem een kille glimlach toe. 'Waarom hebt u hier ingebroken?' 'Ik wilde wat meer over u weten.' 'Dat zult u wat nader moeten toelichten,' zei Erika met een snelle blik op de Rus. 'Als u dat niet doet, laat ik Gregor op u los. Hij komt uit Swerdlovsk, weet u, en daar zijn ze kei- en keihard. Ze moeten wel.' 'Ik ben hierheen gekomen,' zei Mike, 'omdat ik wat meer te weten wilde komen over uw connecties met een organisatie die zichzelf JZ noemt.' Hij keek haar aandachtig aan, maar ze vertrok geen spier. 'Het is van het grootste belang. Ik denk dat het een zaak van leven en dood zou kunnen zijn.' 'Wiens dood?' 'Die van u,' zei Mike. 'Ik weet niet waar u het over hebt.' 'Hebt u dan werkelijk nooit van de JZ gehoord?' 'Nooit. Dit lijkt me weer een verzinsel van u.' 'Hebt u dan ook nooit gehoord van Emily Selby?' Erika's glimlach verstarde. 'Wat is er met haar?' 'Dus u kent haar?' 'Hoor eens...' Plotseling leek ze zich niet op haar gemak te voelen. 'Vertel op, man.' 'Emily Selby is dood. Wist u dat?' Ze keek hem strak aan. 'U liegt!' Hij had zich al afgevraagd hoeveel informatie de feiten die in de krant waren gepubliceerd eigenlijk bevat hadden. Kennelijk niet erg veel. De Engelse kranten hadden gemeld dat er een Amerikaanse toeriste was doodgeschoten, maar haar naam was niet bekendgemaakt. Wat diplomatieke druk had ertoe geleid dat het verhaal de dag daarop niet meer dan vijf centimeter ruimte op een van de middelste pagina's had gekregen en daarna geen aandacht meer had gekregen. 'Emily is een paar dagen geleden neergeschoten in Londen,' zei Mike. 'De schutter was een Arabier die kort daarna zelfmoord heeft gepleegd.' Toen gebeurde er iets interessants. Zonder speciale reden keek Erika naar de andere kant van de kamer; niet langer dan een ogenblik, maar om dat te doen moest ze haar hoofd negentig graden draaien. Dat was een onhandige beweging, maar toch leek die onwillekeurig. Mike vermoedde dat ze naar iets keek dat iets te maken had met wat hij haar net had verteld. Hij keek in dezelfde richting, maar het enige wat hij zag, was een kleine hifi-box aan de wand en daaronder een doodgewone zwarte stoel. 'Dat is makkelijk na te trekken,' zei Erika. 'Doet u dat dan.' Snel liep ze de kamer uit. Gregor bleef waar hij was en wierp Mike een boze blik toe. Vanuit de andere kamer hoorde hij het geluid van een modem die contact legde. Tóen Erika een paar minuten later weer terugkwam, zag ze eruit alsof ze zich niet goed voelde. 'Emily is dood,' zei ze zachtjes, 'Ik had er nog niets van gehoord.' Ze keek Mike eens aan. 'Zei u dat het een Arabier was?' 'Het schijnt zo.' 'Hoe hebt u de link tussen Emily en mij gelegd?' 'Bronnen die ik niet kan onthullen.' 'Ik kan ervoor zorgen dat u die wel onthult,' zei Erika, maar het klonk zo ontmoedigd dat ze dat waarschijnlijk niet zou proberen. 'Waarom hebt u naar die twee letters gevraagd?' 'JZ. Er zat een foto in Emily's tas van een groepje mensen die voor een banier stonden met de letters JZ erop.' 'Hoe weet u dat?' vroeg ze op hoge toon. 'Ik weet het gewoon. Waarvan kent u haar?' 'We waren vriendinnen.' Erika wreef over haar slapen en mompelde iets in het Russisch tegen Gregor, die Mike nog eens nijdig aankeek en toen de kamer uit liep. 'Dus u bent hierheen gekomen op zoek naar nieuws?' zei Erika. 'Uw verhaal: ik wil weten wie u bent, welke connecties u hebt en of u misschien iets te maken hebt met de moord op Emily.' Nadat Erika een minuut naar de vloer had staan staren, keek ze Mike weer aan. 'Ik kan ervoor zorgen dat u binnen een uur tot pulp vermalen wordt in een vuilniswagen. Dan wordt u deze avond nog door de meeuwen opgevreten.' 'Dat geloof ik zo.' Ze liep naar hem toe en bleef vlak voor hem staan, ik had op een heel wat ergere manier van Emily's dood kunnen horen.' Ze begon het touw om Mikes armen los te maken. 'Ik heb u deze inbraak niet vergeven, maar ik ben nu niet in een wraakzuchtige stemming.' Ze hield haar handen even stil. 'Maar laat dit een waarschuwing voor u zijn. Dit is helemaal niets voor mij, en dat gezeik over een zaak van leven en dood heb ik u al evenmin vergeven.' 'Het zou waar kunnen zijn,' zei Mike. 'Het kan u helemaal geen moer schelen of het waar is of niet. Het is u alleen maar om een primeur begonnen. U bent een echte jakhals.' Even was hij verbaasd, maar toen viel de munt. De modem. Ze had zijn naam nagetrokken op het Internet. De UNACO hield zijn referenties altijd up-tó-date. Er stond een foto van hem op het net, plus zijn medische bevoegdheid, zijn registratie als advocaat, zijn baan als inspecteur bij het ministerie van Financiën en vier andere zeer gedetailleerde valse identiteiten. 'Zo.' Erika maakte het laatste eindje touw los en liet hem opstaan. 'U bent echt een geluksvogel, meneer Miles.' Ze pakte zijn spullen: de assimilator, het zaklantaarntje en het apparaat om sleutels mee te maken. 'Ik heb de frequentiecode van mijn voordeur uit dat kleine machientje van u gewist, maar het verder intact gelaten. Ik heb altijd respect voor vernuftige technologie, zelfs als die tegen me wordt gebruikt.' 'Dank u wel.' Erika bracht hem naar de voordeur. 'U zult hier geen primeur vinden. In ieder geval niet van het soort waarop u gehoopt had.' 'U zóu nog steeds in gevaar kunnen verkeren,' zei hij. 'Ik weet dat u dat niet gelooft, maar eerlijk, als er Arabieren met geweren ten tonele verschijnen, maak ik me altijd snel zorgen.' 'Wat de waarheid over de moord op Emily ook mag zijn, die heeft in ieder geval niets met mij te maken.' Erika probeerde te doen alsof de hele zaak haar onberoerd liet, maar aan haar bleke gezicht was duidelijk te zien dat dat niet zo was. 'Veel geluk met uw volgende verhaal, en nogmaals een ernstige waarschuwing: als u zich ooit nog met mijn zaken bemoeit, komt u er niet zo licht van af. In feite zult u er dan zelfs niet levend van afkomen.' Mike liep de trap af. Toen hij op het trottoir stond, keek hij om en zag dat ze nog in de deuropening stond. Hij zwaaide even en liep weg. Na een halve kilometer stak hij de straat over en liep het park in. Terwijl hij er goed op lette dat hij vanaf de straat niet te zien was, liep hij terug naar de Scharweberstrasse. Hij vond de stok weer terug op de plek waar hij die had achtergelaten en nadat hij de assimilator erop had gezet, richtte hij de doelzoeker weer op nummer 17a. Daarna ging hij zitten wachten.

*** 

Om 05.00 uur Central American Time stond C.W. Whitlock op. Nadat hij een douche had genomen en zich geschoren had, kleedde hij zich aan. Drie kwartier later werd het ontbijt gebracht. Nadat hij had gegeten zette hij zijn Macintosh PowerBook op een schrijftafeltje naast het raam en duwde de modemkabel in de telefoonaansluiting aan de wand. Nadat hij de VN-server had gebeld tikte hij het UNACO-wachtwoord voor de e-mail in, zodat er een plaatje van een met een hangslot afgesloten geldkist op het scherm verscheen. Hij voerde zijn persoonlijke toegangscode in en het deksel van de geldkist zwaaide open. Een tekstballonnetje vertelde hem dat er twee berichten voor hem waren. Hij maakte de eerste open en zag een faxbeeld van een briefje op een FBI-notitieblok in beeld verschijnen. Het was afkomstig van Special Agent Tim Webster, die bevestigde dat de zakelijke en sociale banden tussen Harold Gibson. Don Chadwick en Emerett Pearce uitgebreid nagetrokken werden en dat dit onderzoek de hoogste prioriteit had gekregen. Alle relevante gegevens zouden binnen achtenveertig uur na het verzenden van dit bericht naar dit e-mailadres verstuurd worden. Het tweede bericht was afkomstig van de ICON in Zürich en was gericht aan alle betreffende organisaties.

*** 

Er is een derde inbreuk op de ICON-gegevensbescherming gemeld. De bestanden wijzen uit dat er op 21 maart om 16.17 uur Europese tijd een inbraak is gepleegd. De bestanden zijn slechts een microseconde onbeschermd geweest voordat er een tweede vercijferingsprogramma werd geactiveerd, maar het is duidelijk dat een indringer die over supersnelle apparatuur beschikt in die tijd een aanzienlijke hoeveelheid gegevens gekopieerd kan hebben. Dergelijke apparatuur is kortgeleden ontwikkeld door de Californische firma Preceptor Systems en zal binnenkort op de markt verschijnen. Vermoedelijk zal Andreas Wolff binnen enkele dagen, en op zijn hoogst een week, klaar zijn met het testen van de nieuwste generatie beveiligingsmodules. Als die eenmaal zijn geïnstalleerd, zal het systeem voor zolang als we nu kunnen voorzien weer veilig zijn.

*** 

Whitlock pakte zijn mobiele telefoon, zette de scrambler aan en belde Philpott, die zich in zijn kamer in het Fairmont bevond. Er werd onmiddellijk opgenomen. 'U klinkt goed uitgerust voor deze tijd van de dag,' zei Whitlock. 'Dat komt door de sprankelende lucht hier in Texas. Ik zou hier niet kunnen wonen. Binnen een jaar zou ik volkomen opgebrand zijn. Wat is er?' Whitlock las hem het bericht uit Zürich voor. 'Dat is iets waar wij ook een bepaalde verantwoordelijkheid voor hebben,' zei Philpott. ik kan me nauwelijks voorstellen wat de gevolgen zouden zijn als ICON gecompromitteerd wordt. Kun je Mike bereiken?' 'Als hij met een klus bezig is, heeft hij zijn telefoon uitgezet, maar ik kan natuurlijk iets voor hem achterlaten in zijn elektronische postbus. Daar kijkt hij twee keer per dag in - als hij in de buurt van een terminal kan komen.' 'Laat hem maar weten wat er gebeurd is. Vertel hem dat hij zodra hij klaar is in Berlijn met de grootst mogelijke spoed naar Wenen moet gaan om daar een persoonlijke inschatting te maken van Andreas Wolffs veiligheid.' 'Wenen?' 'Daar is Wolff aan het werk aan de ICON-software. Het is een kwestie van bijgeloof - in Wenen heeft hij het eerste ontwerp ervan gemaakt. Het adres zit in mijn kaartsysteem. Als je mijn kantoor belt, zoeken ze het wel even voor je op.' 'Wie zorgt er nu voor Wolffs beveiliging?' 'De Oostenrijkse politie,' verzuchtte Philpott. 'Niet dat ik daar nou zo gelukkig mee ben, maar hij is Oostenrijks staatsburger en omdat hij een van hun belangrijkste mensen is, staan ze erop dat het niet alleen hun plicht is om hem te bewaken, maar ook een erezaak. Maar het probleem is dat ze helemaal niet zo goed zijn in terreurbestrijding, al denken ze zelf van wel.' 'We kunnen het gewoon van ze overnemen.' 'Dat weet ik ook wel, maar we moeten het eerst op een diplomatieke manier proberen. Ze hebben daar lange tenen en ik ga daar liever niet op staan als er geen duidelijke redenen zijn om aan te nemen dat Wolff gevaar loopt. Dus zorg dat Mike daarheen gaat. Zeg hem dat hij carte blanche heeft. Hij kan overal rondsnuffelen en als iemand daar moeilijk over doet, dan moeten ze mij maar bellen.' Hij zweeg even. 'Of jou, als ik met andere zaken bezig ben.' 'Uitstekend.' 'Verder nog iets te melden?' 'Niets belangrijks. De FBI stelt een onderzoek in naar Gibson,Chadwick en Pearce. En ik heb hoofdpijn. Ik denk dat dat door het bier komt in die laatste kroeg waar Russ ons naartoe heeft gesleept.' 'Ik heb nergens last van. Neem een aspirientje of zo en bereid je voor op de grote voorstelling.' Whitlock dacht even na. 'De begrafenis,' zei hij. 'Ik ben zo vroeg opgestaan dat ik dacht dat die morgen was.' 'Je bent toch niet vergeten wat je moet doen, hè?' 'Natuurlijk niet.' Whitlock keek naar de zwarte das en de Nikon-camera die over de leuning van de stoel bij de balkondeur hingen. 'Ik heb alles wat ik nodig heb en ik ben gemotiveerd. Als ik verder nog iets nodig heb, dan laat ik het u wel weten.' 'Prima. Ik zie je later nog wel. Veel geluk.' 'Bedankt,' zei Whitlock. 'Hopen dat ik niet gelyncht word. Doet u maar een schietgebedje voor me.'

*** 

Het was al na enen toen de deur van Scharweberstrasse 17a openging en Erika Stramm naar buiten kwam. Deze keer kwam Gregor met haar mee. Nadat ze de deur had afgesloten met behulp van de geluidssleutel, liepen ze naar het noorden. Mike bleef nog vijf minuten wachten en stond toen op. Hij klopte het vocht van zijn thermische pak, trok de assimilator van de stok en liep ermee naar de overkant van de straat. Toen hij de flat binnenkwam, deed hij onmiddellijk de lichten aan en liep meteen naar de zitkamer. De luidspreker waar Erika naar had gekeken, zat stevig aan de muur geschroefd. Het rooster aan de voorkant was niet zomaar los te maken en er zat geen ruimte tussen de box en de wand. Hij pakte de box vast en probeerde die voorzichtig los te trekken. De luidspreker bleef echter muurvast zitten. Hij pakte zijn zaklantaarn, haalde de batterijen eruit en schudde hem toen even hard op en neer, zodat er een compact ultrasoonapparaatje in zijn handpalm viel. Hij deed een paar stappen achteruit en richtte het ding in de richting van de luidspreker en de stoel. Een paar seconden later stootte het apparaatje een ononderbroken pieptoon uit. Toen hij een stap naar voren deed, werd het gepiep hoger van toon. Toen hij bij de stoel kwam, werd de toon lager. Dat was precies het klankverschil dat hij had verwacht. Als hij het apparaat eerst op het metaal van de box gericht hield en daarna op het hout van de stoel werd de pieptoon lager, maar er kwam geen korte hoge piep, en dat wilde zeggen dat er niets tussen zat dat hij niet gezien had. Hij ging op zijn knieën zitten en legde het apparaatje op de vloer. Daarna tilde hij het langzaam op, waarbij hij er goed op lette dat hij het op de muur gericht bleef houden. Toen het ding zich ter hoogte van de zitting van de stoel bevond, klonk er even een heel hoge piep. Hij schuifelde wat naar voren en bracht het apparaatje opnieuw in een rechte lijn omhoog. Opnieuw gaf het een hoge piep. Een derde poging, op een paar centimeter van de stoel, leverde een nog hardere piep op. Er was daar iets verborgen, ergens in de zitting. Hij prikte met zijn vingers in de zitting, boven, aan de zijkanten, en toen aan de onderkant. 'Ja...' Iets plats met scherpe hoeken. Met zijn vingertoppen streek hij over de onderkant van de zitting tot hij een drukknoopje vond. Hij gaf er een harde ruk aan en het ding viel op het kleed. Het was een floppydisk. De computer stond in een klein kantoortje naast de badkamer en was nog aan. Mike ging zitten en duwde de floppy erin. Een ogenblik later verscheen er een melding op het scherm: ARCHIVE OPEN. Erika Stramm had iets met elektronische sleutels. Deze floppy bevatte een sleutelcode waarmee je toegang tot de bestanden op de harde schijf kon krijgen. Hij klikte het archieficoon aan en zag tien nieuwe iconen op het scherm verschijnen. Een ervan sprong eruit: JZ: Verfassung und Ziele. Hij opende het. Het bestand had niet meer dan tien pagina's. Hij sloot het weer en zocht de harde schijf af naar een compressieprogramma. Hij vond er een, maakte een kopie van het bestand en comprimeerde die. Hij sloot het archief weer, haalde de floppy eruit en tikte het nummer van VN-server in.Toen het plaatje van de kist met het hangslot eraan op het scherm verscheen, tikte hij zijn persoonlijke toegangscode in. Het deksel van de kist ging open en het tekstballonnetje deelde hem mee dat er een bericht voor hem was. Hij verstuurde het zipfile aan C.W. Whitlock. Het verzenden nam niet meer dan twintig seconden in beslag. Daarna opende hij het e-mailbericht. Het was afkomstig van Whitlock en toen Mike het gelezen had, kreunde hij even. Daarna las hij het nog een keer en leerde het adres dat erin stond uit zijn hoofd. Daarna wiste hij het bericht en het gecomprimeerde bestand, en nadat hij ook de elektronische vuilnisbak had geleegd, was de computer weer net zoals hij hem had aangetroffen. Hij verstopte de floppy weer onder de stoel en deed de lichten uit. Bij de voordeur bleef hij even staan. Hij voelde een sterke aandrang om een of ander teken van zijn bezoek achter te laten, maar zoals altijd wist hij die opwelling te weerstaan en liep snel naar buiten.