Ten tijde van het Ottomaanse Rijk, toen de Topkapi-harem met honderden gesluierde schoonheden was bevolkt, zou een ongenode binnenkomst onmiddellijk door een van de Afrikaanse eunuchen die de harem bewaakten, met een paar halen van een messcherp kromzwaard zijn afgestraft.

Toen Austin en Carina een lange smalle binnenplaats opliepen, onderbrak een knappe jonge gids zijn woordenstroom en keek hen met een ijzige blik aan.

'Ja?' vroeg hij.

Austin beantwoordde zijn blik met de meest onnozele Stan Laurel- grijns die hij in huis had. 'Sorry dat we te laat zijn.'

De gids fronste zijn voorhoofd. De rondleidingen door de harem verliepen volgens een strikt tijdsschema. Van de kaartjesverkoop had niemand hem verwittigd dat er nog twee zouden bijkomen. Hij pakte zijn mobilofoon om een bewaker op te roepen.

Carina stapte naar voren en keek hem met een verleidelijke glimlach aan. Ze frommelde in haar portefeuille en trok een biljet van honderd lira tevoorschijn. 'De fooi, geven we die nu meteen of achteraf?'

De gids glimlachte en klemde de mobilofoon weer aan zijn riem. 'Gewoonlijk worden de fooien aan het einde van de rondleiding gegeven, maar alleen als u tevreden bent.'

'Daar twijfel ik niet aan,' zei Carina met haar lange wimpers knipperend.

De gids schraapte zijn keel en wendde zich weer tot de gemengde groep van zo'n vijfentwintig Turken en een bonte collectie buitenlanders die om hem heen stond.

'Op een bepaald moment werd de harem door ruim duizend concubines, slaven, vrouwen van de sultan en de moeder van de sultan bevolkt.

De harem was een kleine stad met meer dan vierhonderd vertrekken. Links zijn de verblijven van de Zwarte Eunuchen en de hoofdeunuch, die de harem bewaakten. De andere deuren geven toegang tot de verblijven van de keizerlijke schatmeester en de kamerheer. Als u door die deur gaat, kunt u een blik op de onderkomens van de eunuchen werpen,' zei de gids.

Hij herhaalde het verhaal in het Turks en ging de groep als de Rattenvanger van Hameien voor naar de slaapvertrekken van de bewakers.

Austin hield Carina tegen tot ze alleen in de binnenplaats waren achtergebleven. Met zijn blauwgroene ogen speurde hij de deuren af op zoek naar een mogelijke vluchtroute. Hij probeerde een klink. De deur zat niet op slot. Hij hoopte zijn achtervolgers in het uitgestrekte labyrint van vertrekken en binnenplaatsen te kunnen afschudden.

'Kurt!' zei Carina.

De Koetspoort zwaaide open. Het was Buck die met zijn hardvochtig ogende vrienden de binnenplaats opliep en zijn mannen gebaarde zich te verspreiden. Met z'n drieën zij aan zij kwamen ze op hun prooi af.

Vanuit de woonvertrekken van de eunuchen kwamen de gids en zijn groep de binnenplaats weer opgelopen en vormden een menselijke barrière van druk fotograferende toeristen. Austin en Carina mengden zich in de groep en liepen met hen door een deur in een voorportaal aan het verre uiteinde van de binnenplaats.

Austin keek over zijn schouder. Buck en zijn mannen baanden zich een weg door de groep.

'Wat doen we?' fluisterde Carina.

'Volg voorlopig de rondleiding tot ik zeg: rennen!'

'En waar ren ik dan heen?'

'Daar wordt aan gewerkt,' antwoordde Austin.

Carina mompelde in het Italiaans. Dat ze vloekte, begreep Austin ook zonder tolk. Voor hem was haar woede een goed teken dat ze nog niet helemaal aan wanhoop ten prooi was.

De gids ging de groep voor naar een vierkant gewelfd vertrek. Om de paar minuten bleef hij staan en vertelde zijn verhaal in het Turks en het Engels. De gids liet zien waar de concubines huisden, waar de kinderen van de haremvrouwen naar school gingen en waar het eten voor de bewoners van het enorme complex werd bereid.

Austin keek verlangend naar de deuren en gangen in de hoop dat ze een mogelijke vluchtroute boden. Maar er was geen denken aan dat hij en Carina ongemerkt uit de groep konden wegglippen. Bij ieder oponthoud drongen Buck en zijn vriendjes dichterbij.

Austin verplaatste zich in de positie van zijn achtervolgers. De drie mannen zouden zich aan hem opdringen en hem van de groep afscheiden. Twee van hen zouden hem met hun messen afmaken en de derde zou Carina grijpen.

Buck en zijn boeven waren alle drie voormalige commando's. Vechten met een mes en geruisloos moorden was onderdeel van hun opleiding geweest. Ze zouden een hand op zijn mond drukken om te verhinderen dat hij alarm sloeg. Dan een flitsende messteek tussen zijn ribben. Tegen de tijd dat de omstanders beseften dat er een moord was gepleegd, had Austin zijn laatste adem al uitgeblazen. In de daaropvolgende commotie zouden Buck en zijn mannen er ongezien tussenuit knijpen.

Als hij nog iets wilde ondernemen, dan moest het nu snel gebeuren.

De groep betrad een grote, met tapijten beklede ruimte. De muren waren met zeventiende-eeuwse blauwwitte tegels versierd. Op een podium stond onder een op vier zuilen rustend verguld baldakijn een met goudbrokaat beklede bank. In de decoraties aan de muren waren zowel barok- als rococo-invloeden herkenbaar. Door het gebrandschilderde glas in de ramen langs de bovenrand van de koepelvormige ruimte viel gefilterd daglicht.

De gids vertelde dat ze zich in de troonzaal bevonden, ofwel de keizerlijke salon. Aan de andere kant van de ruimte stond nog een podium, waarop de concubines, haremvrouwen en de moeder van de sultan het afhandelen van staatzaken bijwoonden of zich met muziek en dans vermaakten.

De groep begon zich te verspreiden, waardoor de menselijke buffer oploste die Austin en Carina hadden benut om Buck en zijn mannen van zich af te houden. Even later zag Austin dat er zich nog maar een paar toeristen tussen hen en de drie mannen bevonden.

Austin fluisterde Carina in dat ze het spelletje mee moest spelen. Hij nam haar bij de hand en stapte op de gids af.

'Zouden we van de rondleiding weg kunnen?' vroeg Austin. 'Mijn vrouw voelt zich niet goed. Ze is zwanger.'

De gids wierp een blik op Carina's slanke lichaam. 'Zwanger?'

'Ja,' zei Carina met een timide lachje. 'Pas een paar maanden.'

Carina spreidde haar vingers op haar platte buik. De gids bloosde en wees haastig naar een deuropening. 'Door die deur kunt u naar buiten.'

Ze bedankten hem en snelden naar de uitgang.

'Wacht!' riep de gids. Hij bracht zijn walkietalkie naar zijn mond. 'Ik roep een bewaker om met u mee te gaan.'

Hij sprak in zijn mobilofoon. De bewaker zou er over een paar minuten zijn. Hij zei dat ze in de tussentijd bij de groep moesten blijven.

Buck had Austin met de gids zien praten. Toen de gids zijn mobilofoon pakte, dacht hij dat Austin om hulp had gevraagd.

'Erop af!' zei hij tegen zijn mannen.

Austin leidde Carina van de ene kant van de zaal naar de andere in een poging de afstand tussen hen en hun achtervolgers zo groot mogelijk te houden. Hij merkte snel dat een open ruimte niet de ideale omgeving was om verstoppertje te spelen.

De drie mannen kwamen steeds dichterbij. Austin zag de moordlust in Bucks ogen glinsteren. Buck stak zijn hand onder zijn jas.

Er verscheen een potige beveiligingsman in de troonzaal en de gids wees op Austin en Carina. Austin speelde zijn troef uit.

Met een beschuldigende vinger op Buck en de twee mannen wijzend, schreeuwde hij zo hard als hij kon: 'PKK! PKK!'

PKK is de afkorting van Partiya Kerkerên Kerdistan ofwel de Koerdische Arbeiderspartij, een militaristische afscheidingsbeweging die in Zuidoost-Turkije voor een onafhankelijke Koerdische staat strijdt. De PKK voert sinds 1978 een gewelddadige campagne tegen de Turkse overheid.

De vriendelijke uitdrukking op het gezicht van de bewaker verdween en hij tastte naar zijn revolver in een holster aan zijn riem. In Turkije stond het roepen van PKK zo'n beetje gelijk aan het gooien van olie op vuur. De bewaker had intussen zijn wapen te pakken.

De bewaker zag het mes in de handen van Buck. De revolver met twee handen voor zich uit houdend riep hij een bevel in het Turks. Buck draaide zich om en zag de loop op zijn borst gericht. Het mes viel kletterend op de grond en hij stak zijn handen in de lucht.

Een van Bucks mannen hield een pistool op de bewaker gericht. Austin beukte zijn schouder als een stormram in zijn middenrif, waarop het wapen uit zijn hand vloog. Samen sloegen ze tegen de grond. Austin kreeg zijn arm te pakken en draaide die op zijn rug. Met nog een felle tik tegen zijn kaak drukte hij de man klemvast tegen de vloer.

De omstanders waren uit de troonzaal weggevlucht. De gids was in een deuropening weggedoken en riep in zijn mobilofoon om versterking.

Buck reikte met zijn hand onder zijn jas en trok een pistool tevoorschijn. Dat was een fatale fout. De bewaker van middelbare leeftijd was een legerveteraan. Hoewel hij rond zijn middel de nodige pondjes te veel had, stond hem de discipline die hem in het leger was ingeprent nog helder voor de geest. Austin krabbelde overeind, gilde nogmaals 'PKK!' en wees op Buck.

De bewaker draaide zich om, richtte kalm op Bucks bovenlichaam en haalde de trekker over. De kogel trof Buck recht in zijn borst en hij klapte achterover tegen de bank van de sultan.

Austin greep Carina, die verstijfd van schrik was blijven staan, bij haar arm en leidde haar naar de uitgang. Ze renden door een gang die om een hoek doodliep, waarna ze op hun schreden terugkeerden en een klein zijvertrek in schoten. In een hoek was een deur die uitkwam op een in fel zonlicht badend terras.

Op het terras stonden de twee mannen die hen in het verlaten dorp hadden achtervolgd. Austin posteerde zich als een schild voor Carina. Terwijl de beide mannen op Austin en Carina afkwamen, zwaaide de deur naar de harem achter hen open en stapten Bucks mannen met getrokken pistolen naar buiten. Ze knipperden met hun ogen tegen de felle zon en zagen niet dat de Turken vanonder hun jas vuurwapens met geluiddempers tevoorschijn trokken. Er klonken vrijwel gelijktijdig twee doffe knallen, waarop Bucks mannen in elkaar zakten.

Terwijl een van de Turken zijn wapen op de deur gericht hield, pakte de ander Austin bij zijn arm.

'Kom,' zei hij. 'Het is oké. We zijn vrienden.' Hij gaf Austin een vriendelijk klopje op zijn rug en knipoogde naar Carina.

De andere man dekte hen in de rug. Hij sprak in een mobieltje en keek voortdurend over zijn schouder om te kijken of ze werden gevolgd.

De Turken staken hun wapens weg toen ze het voor het publiek toegankelijke terrein opliepen en voerden hen door een wirwar van gebouwen en binnenplaatsen naar de paleispoort. Langs de stoeprand stond een zilvergrijze Mercedes met draaiende motor. De voorste Turk opende het achterportier.

Austin en Carina stapten in en zagen dat er al iemand zat. Hun oude vriend Cemil glimlachte en zei op zachte toon iets tegen de chauffeur. De Mercedes reed weg van het paleis en mengde zich in het drukke verkeer van Istanbul.

'Waren dat mensen van u?' vroeg Carina.

'Maakt u geen zorgen. Ze zijn niet kwaad over de band die uw vriend heeft vernield. Het was hun eigen schuld. Ik had ze gevraagd een oogje in het zeil te houden, maar ze zijn te dichtbij gekomen.'

'De band betaal ik wel,' zei Austin.

Cemil grinnikte. Als Turk, zo verklaarde hij, kon hij een dergelijk aanbod natuurlijk niet afslaan.

'Mijn excuses als mijn mannen u bang hebben gemaakt,' zei hij.

Hij legde uit dat hij na hun ontmoeting in de cisternen onrustbarende geruchten te horen kreeg. Er waren keiharde huurlingen in de stad gesignaleerd. Ze waren het land zonder wapens binnengekomen om niet te veel aandacht te trekken en hadden bij een plaatselijke handelaar, een vriend van Cemil, wapens gekocht. Het meest verontrustend vond hij dat ze op dezelfde dag als Austin en Carina waren aangekomen en in hetzelfde hotel logeerden.

Hij had zijn mannen op pad gestuurd met de opdracht zijn vrienden in de gaten te houden. Nadat ze zich in het verlaten dorp hadden laten afschudden, waren ze naar Istanbul teruggekeerd. Daar hadden ze zich bij het hotel geposteerd in de verwachting dat Austin en Carina er zouden terugkomen om hun bagage op te halen. Daarna hadden ze Austin van de opgraving naar het Topkapi gevolgd, waar ze hem waren kwijtgeraakt toen hij met Carina de harem was in gevlucht. Toen ze Buck en zijn mannen daar ook naar binnen zagen gaan, waren ze naar de uitgang gerend.

Carina gaf Cemil een dikke zoen op zijn wang. 'Hoe kan ik u hier ooit voor bedanken?'

'Ik weet wel iets. Bij een zakelijke transactie ben ik in de fout gegaan en dat heeft in officiële internationale kringen de aandacht gewekt. En ik zou heel erg geholpen zijn als u een goed woordje voor me doet in het geval de kwestie vervelend voor me uitpakt.'

'Afgesproken,' zei Carina.

Cemils opgewekte toon veranderde. 'Uw hotel is voor u niet veilig meer. Mijn mannen zullen uw bagage ophalen en naar een pension brengen waar u vannacht niets te vrezen hebt. Ik heb veel vrienden in Turkije, maar de mensen zijn gevoelig voor omkoping en op den duur kan ik niet meer voor uw veiligheid instaan.'

'Ik geloof dat Cemil wil zeggen dat het klimaat hier voor ons niet zo gezond meer is,' zei Austin.

'Uw vriend heeft dat heel goed gezien,' zei Cemil. 'Ik raad u aan om zo snel mogelijk uit Istanbul te vertrekken.'

Austin is er de man niet naar een goede raad in de wind te slaan. Maar er was nog een klus die moest worden afgemaakt. De Mercedes zette hen af bij de opgraving aan de Bosporus en ze spraken af dat ze daar over twee uur weer werden opgepikt.

Hanley was in een loods die als conserveringslaboratorium was ingericht. De gipsen afgietsels lagen op een tafel. Ze waren donkergrijs van kleur.

'Ik heb de gleuven en opstaande randjes een kleur gegeven om ze beter zichtbaar te maken,' verklaarde Hanley. 'Fascinerend spul. Waar zei u dat dit vandaan komt?'

'Deze patronen zijn in een Fenicisch beeld gegraveerd. Zodra we thuis zijn, zetten we er een deskundige op,' antwoordde Austin.

Hanley boog over het afgietsel van de kat die om de benen van de Navigator lag. 'Ik heb thuis drie katten en daarom ben ik hier helemaal weg van,' zei hij.

Austin keek naar de kronkelende lijnen die de strepen van de kat voorstelden, en ontwaarde er patronen in die niet zomaar toevallig leken. Hij hield een vergrootglas boven de borstkas van de poes. Heel onopvallend zag hij in de kattenstrepen een omgekeerde Z. In tegenstelling tot de andere lijnen, die horizontaal liepen, stond deze ondersteboven.

Hij gaf het vergrootglas aan Carina, die het teken bekeek en zei: 'Wat kan dit betekenen?'

'Als dit inderdaad een symbool voor een schip voorstelt, is het gezonken of zinkende.' Austin tuurde naar het patroon van lijnen en krullen. 'Volgens mij is dit meer dan zomaar een artistieke impressie. Dit is een plattegrond. Die strepen vormen een kustlijn en die bochten zijn baaien en inhammen.'

Hij leende een digitale camera en een statief. Carina hield de afgietsels verticaal op. Austin maakte zo tientallen foto's, die hij vervolgens in een geleende laptop laadde en naar een e-mailadres van de NUMA verstuurde.

Terwijl Hanley en Carina de afgietsels in schuimplastic verpakten, belde Austin met Zavala op het vliegveld. Ze spraken af dat ze elkaar de volgende ochtend zouden ontmoeten om vervolgens samen naar de VS terug te vliegen. De beschadigde Subvette was inmiddels in het vrachttoestel geladen.

De Mercedes met hun bagage kwam terug en bracht Austin en Carina naar een klein hotel met uitzicht over de Bosporus. Te vermoeid om van het panorama te kunnen genieten, kropen ze al vroeg onder de wol en vielen zodra ze hun hoofd op het kussen legden in een diepe slaap. Toen ze de volgende morgen wakker werden, stond de Mercedes al klaar om hen naar het vliegveld te brengen. 

Zavala verwelkomde hen aan boord met een kan verse koffie. Nog geen uur later was de Citation opgestegen en vloog met een snelheid van zo'n achthonderd kilometer per uur westwaarts.

'Hoe was Istanbul?' vroeg Zavala toen ze boven de Egeïschc Zee vlogen.

Austin vertelde over hun confrontatie met Buck en zijn bende in het Topkapi-paleis, hun krankzinnige vlucht door de harem en de redding door Cemil en zijn mannen.

'De harem?! Ik wou dat ik erbij was geweest,' zei Zavala.

'Ik ook. We hadden je goed kunnen gebruiken bij die schietpartij,' reageerde Austin.

'Dat bedoelde ik niet. Ik wou dat ik er was geweest toen de harem nog vol zat met mooie vrouwen.'

Austin had kunnen weten dat hij van meneer de rokkenjager geen medeleven hoefde te verwachten.

'Ik heb begrepen dat er voor een eunuch wel een mogelijkheid is,' zei Austin.

Zavala klemde krampachtig zijn knieën tegen elkaar. 'Auwww,' zei hij. 'Nou, bedankt, daar ben ik echt blij mee. Ik denk dat ik even een praatje met de piloot ga maken.'

Austin reageerde met een brede grijns op het pijnlijke gezicht dat zijn compagnon trok. Maar die opgewekte stemming ebde onmiddellijk weer weg. Buck en Rodley waren dood en hun trawanten uitgeschakeld, maar als Austins argwaan jegens Viktor Baltazar terecht was, moesten ze er rekening mee houden dat er de komende tijd meer van dat soort kille moordenaars opdoken die het op hem gemunt hadden.

Erger nog, de killer met de babyface liep nog vrij rond.