6

‘Hoe lang blijf je weg?’ vroeg Julie Getty.

Robie keek naar zijn bord en gaf niet meteen antwoord. Ze zaten in een muurrestaurant in zuidoost-D.C., niet ver van waar de vijftienjarige Julie naar school ging. Robie had ongeveer acht uur voordat hij en Reel naar de Burner Box zouden worden gebracht. Julie had het heerlijk gevonden van hem te horen, maar haar blijdschap was snel verdwenen toen ze hoorde dat hij afscheid kwam nemen, in elk geval voor een tijdje.

‘Dat weet ik niet zeker,’ zei Robie en hij speelde met het eten op zijn bord. ‘Dat is niet gezegd,’ verduidelijkte hij.

‘En je mag me natuurlijk niet vertellen waar je naartoe gaat,’ zei ze gelaten.

‘Naar een... opleidingscentrum.’

‘Waarom moet je worden opgeleid? Je bent al, ik bedoel, je bent al heel goed in wat je doet, Will.’

‘Het is net zoals teruggaan naar school, weet je, een leven lang leren. Dat doen ze in heel veel beroepen.’ Hij aarzelde. ‘Ook in mijn beroep.’

Ze bekeek hem kritisch en hij vermeed haar blik al even gedecideerd.

‘Ga je er alleen naartoe?’ vroeg ze.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee.’

‘Gaat die vrouw met je mee? Jessica?’

Robie aarzelde voordat hij antwoord gaf. ‘Ja.’

‘Jullie zitten dus allebei in de problemen?’

Robie keek haar scherp aan.

Ze keek terug met een blik die hem liet weten dat hij niet zo verbaasd hoefde te kijken. ‘Ik heb heel veel tijd met je doorgebracht, Will. Toen mensen ons probeerden te vermoorden. Toen je chagrijnig was. Toen je niet veel opties meer had, maar nog steeds een uitweg kon bedenken.’

‘Wat wil je daarmee zeggen?’ vroeg hij, oprecht nieuwsgierig.

‘Nu lijk je op een man die geen uitweg meer ziet. En dat past gewoon niet bij je. Het moet dus wel heel erg zijn.’

Robie zei niets.

Julie speelde met het rietje in haar glas en zei: ‘Een tijdje geleden las ik in de krant dat Ferat Ahmadi, die maffe Syriër die daar aan de macht probeerde te komen, was doodgeschoten. Ze hebben nooit ontdekt wie hem heeft vermoord.’

Robie zei nog steeds niets.

‘Ik zal je niet vragen of jij en Jessica daar iets mee te maken hadden, want dan kijk je me toch alleen maar met een ondoorgrondelijke blik aan. Maar als dat wel zo is, dan was jullie missie volgens mij geslaagd. Dus moet het iets anders zijn. Heeft het iets met Jessica te maken?’

‘Waarom vraag je dat?’ vroeg Robie kortaf.

‘Omdat het goed met je ging bij de agency. Tot nu. Tot zij opdook.’

‘Daar kan ik niet met je over praten, Julie.’

‘Want weet je, ik vond haar aardig. Volgens mij is ze een goed mens.’

‘Volgens mij ook,’ zei Robie, voordat hij zich kon inhouden.

Julie glimlachte. ‘Cool.’

‘Wat?’

‘Je bent niet op je hoede als je bij me bent.’ Ernstiger zei ze: ‘En je moet haar wel heel aardig vinden.’

‘Ik begrijp haar en ik weet wat ze doormaakt,’ zei Robie diplomatiek.

‘Dus ze is je vriendin?’

‘Ja.’

‘Voor je vrienden moet je zorgen, Will.’

‘Dat probeer ik, Julie, echt waar.’

‘Kun je deze rotzooi ooit achter je laten?’

‘Ik wilde dat ik het wist.’

*

Nadat ze het restaurant hadden verlaten en Robie Julie had afgezet, zoemde zijn telefoon.

Het was Reel. ‘Volgens mij moeten we praten.’

‘Oké.’

‘Maar jij wordt gevolgd en ik wil een beetje privacy.’

Robies blik schoot naar de achteruitkijkspiegel. Hij zag de auto die twee auto’s achter hem reed. ‘Oké, ik kijk wel even wat ik kan doen.’

‘Niet nodig. Ik regel het wel.’

‘Dus jij zit ook ergens achter mij?’

‘Moet je dat echt vragen? Hoe gaat het met Julie?’

‘Bezorgd. Waar wil je afspreken?’

‘Voor het geval iemand meeluistert, ons plekje in de regen.’

‘Begrepen.’

‘Neem de volgende straat rechts. Zodra je bij de steeg bent, geef je plankgas.’

Robie verbrak de verbinding en begon sneller te rijden. Hij gaf richting aan naar rechts. Zijn achtervolger deed hetzelfde.

Hij zag de steeg en trapte het gaspedaal diep in, waardoor er een gat ontstond tussen hem en zijn achtervolger. In zijn achteruitkijkspiegel zag hij dat er een truck uit de steeg kwam die de weg blokkeerde. Hij hoorde piepende remmen en getoeter.

‘Leuk, Jessica,’ zei hij zacht.

Hij gaf gas, sloeg een paar keer links en rechts af, reed Constitution op en passeerde het Washington Monument, dat niet langer verscholen ging achter steigers en verlicht was als de Eiffeltoren. Er waren mensen die vonden dat ze het zo hadden moeten laten.

Vijf minuten en evenveel afslagen later stopte hij langs de stoeprand, zette de auto in de parkeerstand, deed de motor uit en stapte uit. Hij liep naar de auto die voor de zijne stond en ging op de passagiersstoel zitten.

Jessica Reel startte de motor en reed snel weg.

‘Waar gaan we naartoe?’ vroeg hij.

‘Nergens. Wil gewoon in beweging zijn als we praten.’

‘Waarover moeten we praten?’

‘De Burner Box.’

‘Daar zijn we allebei al eens geweest, Jessica.’

‘Wil je echt terug?’

‘Ik dacht dat we geen keus hadden.’

‘Jij hebt een keus, Will. Het gaat hen om mij, ik ga wel. Jij hoeft niet te gaan.’

‘Volgens mij was het een koppeltransactie.’

Ze stopte en zette de auto in de parkeerstand. ‘Luister, als je denkt dat je me een plezier doet door met me mee te gaan, doe het dan niet. Dan heb ik gewoon nóg iets om me zorgen over te maken.’

‘Wanneer heb ik gezegd dat jij je ooit zorgen over mij moest maken?’

‘Je snapt me best. Het is gewoon beter als ik alleen ga.’

‘En als ze me vermoorden omdat ik niet ga? Hoe is dat dan beter voor mij?’

‘Ik heb de trekker overgehaald en die twee doodgeschoten, Robie, jij niet. Jij kunt wel een deal sluiten. Ga naar je mensen daar toe. Ze dekken je wel. Zelfs potus staat aan jouw kant, verdomme!’

‘Maar als ik nu eens naar de Burner Box wíl gaan?’

‘Waarom zou je dat in vredesnaam willen? En zeg nou niet dat je het voor mij doet, want dan word ik nog chagrijniger dan ik al ben.’

‘Dan doe ik het voor mezelf.’

‘Dat slaat nergens op.’

‘Ik wil weten of ik het nog steeds kan, Jessica. De Burner zal me dat vertellen.’

‘De Burner zou je dood kunnen betekenen.’

‘Nou, als ik het daar niet kan, kan ik het zeker weten niet in het veld.’

‘Je hoorde wat Marks zei. Ze heeft het op ons allebei voorzien. Het wordt echt geen eerlijke evaluatie, ondanks alles wat ze heeft gezegd. Daar zal Evan Tucker wel voor hebben gezorgd.’

‘Dat kan me niets schelen.’

‘Robie, hoezo kan het je niets schelen? Je hebt maar één leven!’

‘Nu zeg jíj dingen die nergens op slaan. Elke keer dat ik naar buiten ga, riskeer ik mijn ene leven.’

‘Evan Tucker heeft op ons gejaagd en dat is mislukt. Dit is zijn vervolgactie. Ik denk niet dat hij dezelfde fout zal maken. Anders dan in Syrië heeft hij de controle over alle aspecten van de Burner Box en over wat daar gebeurt. Geloof me, er zal een “ongeluk” gebeuren dat een tragisch einde aan ons leven zal maken.’

‘Nou, als we daar allebei zijn, zal hij twee keer zo hard zijn best moeten doen om ons te grazen te nemen.’

‘Maar hij zal ons nog steeds te grazen nemen.’

‘Je moet een beetje optimistischer zijn.’

‘En jij moet je hoofd uit je kont halen.’

‘Ik ga, Jessica.’

‘Hoe zit met het Julie? Laat je haar gewoon in de steek?’

‘Nee, ik ga mijn best doen om hier doorheen te komen en haar terug te zien. Maar ik moet een opdracht uitvoeren. En daar ben ik goed in. En ik ga ermee door. En terwijl ik dat doe, ga ik een zo normaal mogelijk leven leiden.’

‘Dat is onmogelijk en dat weet je verdomd goed.’

Vermoeid schudde hij zijn hoofd. ‘Je moet echt proberen de zaak iets optimistischer te zien. Het enige wat ik nu zeker weet, is dat ik morgen op reis ga. Breng me dus maar terug naar mijn auto, want ik moet mijn tas inpakken en even slapen.’

Ze zette hem af bij zijn auto. Terwijl hij uitstapte, verbrak ze de stilte. ‘Jij bent de meest vermoeiende man die ik ken.’

‘Je moet vaker op stap.’

Ze snoof, maar glimlachte toen. ‘Waarom wil je dit echt doen?’

‘Denk maar aan de regen, Jessica. Wat ik toen zei, is wat ik nu bedoel.’

‘Dat je altijd op me zult passen?’

‘Ja, maar weet je, dat is niet gratis. Ik verwacht hetzelfde van jou. Volgens mij is dat de enige manier om dit te overleven.’

Toen was hij weg.