33

De dame droeg een jurk die eruitzag alsof hij meer kostte dan de Ducati van Mace. Haar make-up en kapsel waren volmaakt en de sieraden waren smaakvol en massief genoeg om te imponeren. Het enige wat afbreuk deed aan het totaalplaatje was de uitdrukking op het gezicht van de vrouw. Voor een mooie vrouw kon Mona Danforth erg lelijk kijken.

‘Hallo, Mona,’ zei Beth vriendelijk.

Mona trok een stoel van een andere tafel weg zonder na te gaan of die vrij was of niet, en ging zitten. ‘We moeten praten.’

Ze had het woord tot Beth gericht, maar Mace gaf als eerste antwoord. ‘Hé, Mona, heb je dat intussen ergens geleerd? Wat goed!’

Mona keek haar niet eens aan. ‘Hou jij je erbuiten.’

Mace wilde iets terugzeggen, maar Beth schopte onder de tafel tegen haar been aan. ‘Ik neem aan dat dit te maken heeft met de dood van Jamie Meldon?’

‘Waarom zou ik hier anders zijn gaan zitten?’

‘Weet je, Mona, wat dit betreft, spelen we in hetzelfde team. Politie, Openbaar Ministerie? Zie je het patroon?’

‘Ik heb gehoord dat je van de zaak bent gehaald.’

‘Ik had niet eens de tijd om op patroonhulzen te trappen. Ga maar met de burgemeester praten. Je bent hem net misgelopen. Of met de cia . Daar willen ze je vast wel alles vertellen.’

Mace, die niet wist waar ze het over hadden, bleef rustig zitten en luisterde aandachtig, alsof ze een wedstrijd volgde waarbij de kans groot was dat een van de deelnemers onder het bloed naar huis ging.

‘Een van mijn mensen is vermoord in jóúw district. En jij doet er niets aan?’

‘Ik zei niet dat ik er niets aan ging doen. Maar nu we het er toch over hebben: wat wil je precies dat ik doe?’

Mona keek haar ongelovig aan. ‘Vraag je mij hoe je je werk moet doen?’

‘Ik weet dat je er al jaren naar hunkert om me dat te vertellen. Dus nu heb je de kans. Brand maar los.’ Beth leunde achterover en keek haar afwachtend aan.

‘Dit is ongelooflijk. Ik ben niet van de politie.’

‘Maar je bent het interimhoofd van het grootste Openbare Ministerie in het land. Dus als jij niet weet hoe ik mijn werk moet doen, kan ik jou misschien helpen het jóúwe te doen.’

‘Pardon?’ snauwde Mona.

‘Ben je kwaad omdat de zaak uit de handen van de politie van Washington is getrokken? Nou, omdat Jamie formeel een federale ambtenaar was, valt de moord op hem onder de jurisdictie van de fbi . Normaal gesproken zouden wij ondersteuning verlenen, maar om de een of andere reden krijgen we een muilkorf om. Dus je kunt het volgende doen. Praat met je hooggeplaatste contacten op het ministerie van Justitie en zoek uit waarom wij van de zaak zijn gehaald. Doe hetzelfde op de juridische afdeling van de fbi . Van daaruit is het maar een klein sprongetje naar de inlichtingenwereld. Ik heb me laten vertellen dat de cia aan de touwtjes trekt, maar ik geloof niet alles wat me wordt verteld. Misschien was het de binnenlandse veiligheidsdienst, de dhs . Jij kent daar mensen. Sterker nog, vorige week nog stond er een foto van jou en de dhs -directeur in de moderubriek van de Washington Post . Je jurk en decolleté waren magnifiek en het kwijl liep hem uit de mond. Zijn vrouw vond het vast enig om dat te zien. En als je dan alles in een mooie doos hebt, met een grote rode strik eromheen, breng je het allemaal naar me toe en ga ik ermee aan het werk. Hoe klinkt dat?’

‘Het klinkt alsof ik mijn tijd verspil.’

‘Wil je erachter komen wie Meldon heeft vermoord?’

‘Doe niet zo neerbuigend!’

‘Gebruik dan je contacten. Dan gebruik ik de mijne en komen we elkaar misschien ergens in het midden tegen. Maar bedenk wel dat je op een gegeven moment misschien tegen een muur aanloopt. Of misschien maak je iemand kwaad. En dan kan je carrière weleens een lelijke knauw krijgen.’

Mona stond op. ‘Ik luister niet meer naar die onzin.’

Beth ging onverdroten verder. ‘Je carrière kan een knauw krijgen,’ herhaalde ze op ferme toon. ‘Maar je zou het geen enkel punt vinden om iets van je carrière op te offeren als je daarmee Jamies moordenaar voor de rechter kon krijgen, nietwaar?’

‘Gebruik dit niet om mij tot je vijand te maken, Beth.’

‘Tussen twee haakjes: hoe gaat het met Jamies gezin?’

‘Wat?’

‘Zijn vrouw en kinderen. Ik ben bij ze geweest om mijn deelname te betuigen en te vragen of ik iets voor ze kon doen. Ik neem aan dat jij dat ook heb gedaan – zo’n geweldige, meelevende leidinggevende als jij.’

Met een uitdrukking alsof ze een roofdier was dat zijn tanden ontblootte stapte Mona kwaad weg.

Mace boog zich over de tafel en gaf haar zus een kus op haar voorhoofd. ‘Ik buig voor je grote talent om simpele woorden in mitrailleurkogels te veranderen.’

‘Ik heb er niet echt iets mee bereikt.’

‘Maar het was leuk om naar te kijken. Hoe zit het met die dode officier van justitie?’

Beth vertelde haar over de moord op Meldon.

‘Dus jullie weten niets meer dan dat zijn lijk in een vuilcontainer lag?’

‘Wel iets meer. Zoals ik al zei, heb ik met zijn vrouw gepraat. Hij had zondagavond laat doorgewerkt. Ze vond het vreemd toen hij maandagmorgen niet thuis was, maar ze maakte zich niet al te veel zorgen, want hij bleef soms op kantoor slapen. Toen ze aan het eind van de ochtend nog steeds niets van hem had gehoord, belde ze de politie. Vanmiddag is zijn lijk gevonden.’

‘En de cia is erbij betrokken?’

‘Dat is nog niet zeker. Er is me verteld dat de opdracht om de politie terug te trekken uit het Witte Huis is gekomen.’

‘Het Witte Huis! Maar dat heb je Cruella de Vil niet verteld.’

Ze glimlachte. ‘Nee.’

Beth dronk haar tweede glas wijn leeg. ‘Wil je nog een rondje?’

‘En riskeren dat ik onder invloed op mijn motor stap en weer achter de tralies verdwijn?’ zei ze quasi-geschrokken.

‘Je kunt met mij meerijden. Ik laat ze je motor op een pick-up zetten en naar huis brengen.’

‘Vind je het erg als ik daar deze keer geen gebruik van maak?’

‘Heb je plannen voor later op de avond?’

‘Misschien.’

‘Hebben die plannen iets met Roy Kingman te maken?’

‘En is dat een probleem?’

‘Ik heb je mijn mening al gegeven.’

‘Dat weet ik.’ Mace stond van tafel op. ‘Ik heb de rekening betaald toen ik naar het toilet ging.’

‘Dat hoefde je echt niet te doen, Mace,’ Beth zweeg even en voegde eraan toe: ‘Maar het was erg lief van je.’

‘Hé, we moeten dit vaker doen. Maar misschien kunnen we de volgende keer naar een hamburgertent gaan. Dat is niet zo’n aanslag op de portemonnee. De prijzen zijn de afgelopen twee jaar sterk gestegen.’

Mace maakte aanstalten om weg te gaan, maar Beth stak haar hand uit, nam de arm van haar zus in een stalen greep en trok Mace abrupt op haar stoel terug. Met een diepe stem die desondanks beelden van prikkeldraad opriep, zei Beth: ‘De volgende keer dat je bewijsmateriaal van een plaats delict weghaalt, sla ik je persoonlijk met mijn pistool tegen je kop voordat ik je arresteer wegens belemmering van een politieonderzoek. Is dat duidelijk?’ Er zat geen spoortje vrolijkheid in haar ogen. Dit was korpscommandant Elizabeth Perry, niet haar lieve zus Beth.

Mace keek haar alleen maar aan. Ze wist niet wat ze terug moest zeggen.

‘Mijn technische recherche heeft ook heel kleine sporen van fluorescerende verfstof op de sleutel gevonden. Ik heb gehoord dat ouwe Binder deze week zijn vingerafdrukkensetje met blauw licht in de aanbieding had. Ik denk dat ik hem morgen maar eens een persoonlijk bezoekje ga brengen om zijn tent te sluiten.’

‘Beth...’

‘Je bent over de schreef gegaan. Terwijl ik je had gezegd dat je dat niet moest doen. Ik heb je gezegd dat je het aan mij moest overlaten. Misschien vind je mij daar niet goed genoeg voor.’

‘Dat was niet de reden.’

Beth kneep in de arm van haar zus. ‘Als je wordt gearresteerd voor het belemmeren van een politieonderzoek, ga je voor veel langer dan twee jaar naar de gevangenis terug. En dan kom je absoluut nooit meer bij de politie. Voor mijn part kom je nooit meer vrij. Is dat wat je wilt?’

‘Nee, natuurlijk niet. Maar...’

‘Hou dan op met de boel te verkloten!’ Beth leunde naar achteren en liet haar arm los. ‘En nu wegwezen.’ Zodra Mace opstond, voegde Beth eraan toe: ‘O, en doe de groeten aan Kingman.’

Mace rende bijna naar buiten.