40

Roy keek even op zijn telefoon, die in zijn broekzak was gaan trillen. Dat ontsnapte niet aan de aandacht van Beth, die dicht bij hem stond.

Hij keek op van het schermpje en zag haar naar hem kijken.

‘Dubai aan de lijn?’ zei ze koeltjes.

‘Nee, een vriend in de stad.’

‘Die vriend is nog laat op.’

‘We zijn allebei avondmensen.’

‘Leuk voor jullie,’ zei ze. Haar sceptische opmerking klonk als een kanonschot.

‘Zijn we hier klaar, commandant?’

‘Voorlopig wel. Maar als je weer vreemde geluiden hoort, moet je de politie bellen.’

‘Dat beloof ik.’

‘Het is maar goed dat je geen strafzaken meer doet.’

‘Waarom?’

‘Omdat je niet goed kunt liegen.’

Ze draaide zich om en liep met grote passen het gebouw uit. Roy liep vlug naar de trap.

Mace stond bij de voordeur van het advocatenkantoor op hem te wachten.

‘Wat doe je nou?’ zei hij, terwijl ze zijn arm vastpakte en hem het kantoor in trok. ‘Je zus was nog bij me toen je dat sms’je verstuurde.’

‘Kom mee.’

Ze liepen vlug naar Roys kamer.

Mace liep naar het raam, met Roy naast haar. Ze wees naar buiten. ‘Vertel me wat je ziet.’

Hij tuurde in het donker. ‘Gebouwen. De straat. Een kwaaie politiecommandant.’

‘Denk aan Viagra.’

‘Wat?’

‘Paars!’

Hij zag het grote paarse neonbord boven de deur van een winkel op de begane grond van het gebouw recht tegenover het zijne. ‘A-1 postbussen! Is die sleutel daarvoor?’

‘Ja, Einstein. De oplossing past op? De sléútel past op A-1. Recht voor je neus.’

‘Ze moet hebben geweten dat het recht tegenover mijn raam is. En ze dacht zeker dat ik het wel zou begrijpen als ze me dat mailtje stuurde.’ Hij keek geërgerd. ‘Ik zit de hele dag uit dat stomme raam te kijken. Maar jíj kwam erachter.’

‘Als ik niet uit het raam had gekeken om te zien of mijn grote zus als King Kong tegen het gebouw op klom om mij te pakken te krijgen, zou ik het nooit hebben gezien.’

‘Maar nu kunnen we niets doen. De politie heeft de sleutel.’

‘Roy, Roy, je stelt me teleur.’ Ze hield de sleutel omhoog.

‘Heb je een kopie gemaakt?’

‘Natuurlijk heb ik een kopie gemaakt.’

‘Mace, dat is knoeien met bewijsmateriaal. Dat is illegaal.’

‘Begrijp je nu waarom ik je een voorschot heb gegeven? Nu kun je me niet verklikken.’

‘Hier kan ik mijn vergunning door verliezen!’

‘Ja, maar waarschijnlijk zal dat niet gebeuren.’

‘Waarschijnlijk? Ik hou niet van al die waarschijnlijkheden.’

‘Nou, dit komt wel goed. Ik ga morgen in de postbus kijken.’

‘Maar je weet niet welke postbus van haar was.’

‘Roy, ik ben opnieuw heel erg teleurgesteld in je.’

‘Heb je een manier om erachter te komen?’

‘Er is altijd een manier.’

‘Voor de goede orde: het was duidelijk dat je zus niet in mijn smoesjes trapte.’

‘Natuurlijk niet. In tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht word je geen commandant van een groot politiekorps door dom of lichtgelovig te zijn.’

‘Mace, als ze er nu eens achter komt dat je dezelfde zaak op eigen houtje aan het onderzoeken bent?’

‘Nou, ik kan altijd nog zelfmoord plegen.’

‘Serieus.’

‘Luister nou. Ik weet dat het riskant en dom is, maar ik heb mijn redenen.’

‘Welke dan?’

‘Laten we het erop houden dat ik een openbaring had toen ik aan het pissen was in de damestoiletten. En geef me nu een lift terug naar het hotel. Ik moet mijn motor ophalen.’

‘Oké, ik heb ook slaap nodig.’

‘Ik zei niet dat ik naar bed ging.’

‘Wat ga je doen?’

‘Totdat we bij de postbus kunnen, heb ik behoefte aan wat afleiding. En dus ga ik oude vrienden opzoeken.’

‘Op dit uur van de nacht?’

‘Ze werken het liefst in het donker.’

Hij keek haar een hele tijd aan. ‘Je bent niet meer bij de politie, Mace. Je hebt het korps niet meer achter je staan. Die bendes zijn gevaarlijk.’

‘Zoals je inmiddels zou moeten weten, kan ik op mezelf passen.’

‘Dan ga ik met je mee.’

‘Nee. Mij tolereren ze. Jou maken ze dood.’

‘Doe het niet. Het is krankzinnig.’

‘Nee, dit is mijn wereld.’