9

Herboren sniper

Nadat generaal Garrison grote vraagtekens had geplaatst bij de eisen die aan snipers van JSOC konden worden gesteld – zowel bij de SEAL’s als bij leden van de Delta Force – zagen we eindelijk het licht. Het lukte ons niet onder alle omstandigheden een schot op iets minder dan 800 meter afstand doel te laten treffen – een van ons zat er zelfs zo ver naast dat hij de omkadering van het doelwit raakte. We straften onszelf door een maand lang uit te proberen waartoe we elke afzonderlijke keer wél in staat waren, ongeacht de weersomstandigheden, het tijdstip, vermoeidheid (die een belangrijke rol speelt), het gezichtspunt, de elevatie, het landschap, de aanwezigheid van aambeien enzovoort. Het schieten op regenachtige dagen, op koude dagen, terwijl we uit het riool kwamen gekropen – we probeerden het allemaal uit. We voelden ons herboren: ‘We zijn nu in staat ter land in alle gevallen en onder alle omstandigheden op een afstand van 450 meter een kogel in een lichaam te jagen.’ Elke sniper ging elke dag naar de schietbaan om zijn tien kogels af te vuren – en daar kon maar beter een dodelijk schot bij zitten: acht van de tien kogels dienden in de buitenste vijf ringen van de roos terecht te komen en minstens twee in de binnenste vier ringen van het voorgeschreven FBI-doelwit.

SEAL Team Six hield een schietwedstrijd om vast te stellen wie de beste sniper was. Van de achttien snipers die eraan meededen, eindigde ik op de eerste plaats. Dat viel niet bepaald goed bij de schutters die al langer meeliepen dan ik. Country, die een jaar langer bij Team Six zat dan ik, werd tweede. Hij kwam uit Alabama en was een forsgebouwde, vrolijke knaap met rossig haar, iemand die trots was op zijn zuidelijke afkomst en het met dat lijzige accent van hem vaak over de jacht had – wat hij had geschoten, hoe hij het had toebereid en hoe het had gesmaakt. Waarschijnlijk is hij al op zijn tiende gaan jagen. In tegenstelling tot mij had hij in zijn jeugd al heel veel schietervaring opgedaan. Maar dat soort ervaring kan heel gemakkelijk een nadeel blijken te zijn. Sommige snipers moeten vaak eerst hun slechte gewoontes afleren.

SEAL Team Six stuurde Country en mij als tweemansploeg naar de grote sniperwedstrijd op het Delta-complex in North Carolina. De andere SEAL-teams stuurden ook hun beste schuttersduo’s. Dat deden ook Delta en Ranger- (een snel inzetbaar lichte infanterie-eenheid van het leger dat zowel tegen conventionele als tegen typische commandodoelen kan worden ingezet) ploegen, FBI Hostage Rescue Teams (HRT), het plaatselijke politiekorps van Cumberland County en nog enkele andere ploegen.

We begonnen op de Delta-schietbaan elke ochtend met een zogenaamd cold-bore-schot – een eerste schot met een koude loop – op 180 meter, met als doelwit een kleiduif, die van pek en fijngestampte kalksteen is gemaakt, ter grootte en in de vorm van een omgekeerd schoteltje. En dat schoteltje was weer met tape aan een witte schietschijf in de vorm van een menselijk silhouet bevestigd. Voor Country en mij was het een gemakkelijk doelwit. Zodra de kogel doel trof, spatte de kleiduif in kleine stukjes uit elkaar. Wie misschoot, moest voor een krat bier zorgen. De snipers van de FBI en de Secret Service draaiden bijna elke dag voor een kratje bier op.

We losten ook een cold-bore-schot over een onbekende afstand – verreweg het moeilijkst – zonder gebruik te maken van een laserafstandmeter. Zodra het doelwit opdook, identificeerden we het als vriend of vijand, en openden we het vuur op de vijand voordat die de kans kreeg weg te duiken. Bij het schieten onder een hoek vuurden we vanuit een hoog gebouw op een doelwit dat zich op de grond bevond – waarvoor we op een andere manier dienden te rekenen.

Bij een andere gelegenheid moesten we zo snel mogelijk naar een bepaalde plek rennen, onopvallend positie innemen en het vuur openen. Country holde met mijn wapen naar de derde etage van een gebouw en bracht het daar in positie. Ik rende achter hem aan de trappen op. Omdat ik het extra gewicht van mijn wapen niet hoefde mee te torsen, kon ik, toen ik die sniperpositie eenmaal had bereikt, mijn ademhaling sneller onder controle krijgen – binnen enkele seconden al. Voor mij was het een automatisme geworden om alle gedachten uit mijn hoofd te bannen. Ik loste een schot op een doelwit dat zich aan de overkant in een ander gebouw bevond – midden in de roos.

Bij onze wedstrijd over grotere afstanden varieerde de afstand tot het doelwit van 450 tot 680 meter. Er waren maar een paar teams die op deze afstand serieuze kanshebbers waren: SEAL Team Six, Delta, enkele Rangers en enkele mannen die als sniper bij een kerncentrale van het ministerie van Energie (Department of Energy; DOE) werkzaam waren. (Tussen haakjes, deze jongens waren uitstekend getraind en beschikten over een voortreffelijke uitrusting.)

Country en ik stonden bij deze wedstrijd op een gegeven moment op de eerste plaats – tot de ochtend van de laatste dag. We vuurden enkele oefenschoten af. Ik zag een doelwit voor Country opduiken, en hij vuurde erop. Toen zag ik een tweede doelwit verschijnen.

Country had het doelwit midden in zijn dradenkruis, maar toen hij de trekker overhaalde, kwam het doelwit dat de gijzelaar moest voorstellen in beweging. ‘Verdomme!’

‘Wat is er?’ vroeg ik.

‘Ik ben bang dat ik het “hotel” met een schampschot heb geraakt.’ De aanduiding ‘hotel’ stond voor ‘hostage’, gijzelaar.

Als we aan dit onderdeel helemaal niet hadden meegedaan, zouden we nul punten hebben gescoord, maar dan hadden we nog steeds voldoende punten gehaald om de wedstrijd te winnen. Maar hoewel het geen dodelijk schot was geweest, raakten we wel tien punten kwijt omdat we een gijzelaar hadden verwond. Bij het winnende sniperteam zat een Ranger met wie ik samen de sniperopleiding van de mariniers in Qantico had doorlopen. Als ik me niet vergis, kwam Delta op de tweede plaats. De sniperploeg van het Savannah River Department of Energy eindigde als derde. Probeer nooit ofte nimmer een kerncentrale van het doe binnen te dringen.

Hoewel Country en ik voor dat foutje heel wat punten moesten inleveren, eindigden we op de vierde plaats. Maar in het ploegenklassement betekent zo’n vierde plaats alleen maar dat je van drie teams hebt verloren. Country en ik waren daar niet blij mee. De HRT’s van de FBI en de Secret Service eindigden als laatsten – ze moesten zelfs de agenten van de plaatselijke politie nog voor laten gaan. Maar het is beter om tijdens een training fouten te maken en daarvan te leren dan tijdens een operationele actie. En mijn volgende schoten zou ik onder operationele omstandigheden afvuren.