***

Zondagavond om zeven uur pikte ze hem op voor de gevangenis van West Palm Beach. Hij glimlachte en zo te zien had hij niet geleden onder zijn tweedaagse opsluiting. Integendeel: hij zag er zelfs heter uit dan ze zich herinnerde. Hij was nonchalant gekleed in een spijkerbroek en een overhemd met open kraag. Hij stond al op haar te wachten. Hij was tien minuten te vroeg vrijgelaten.

'Ze hebben me eerder laten gaan wegens goed gedrag,' grapte hij en hij stapte naast haar in de auto. Hij nam haar onmiddellijk in zijn armen en drukte zijn lippen luchtig op de hare. Een goede borrel zou haar niet beter gesmaakt hebben. 'Ik kan het allemaal gewoon nog niet geloven,' zei ze toen ze de motor startte. Vooral niet zoals mijn hart tekeergaat, dacht ze. Ze trok op en voegde in. Om de een of andere reden lag de gevangenis van West Palm Beach aan een van de hoofdstraten, vlak naast een zaak in tweedehands auto's. Vanbuiten zag het gebouw er uit als een vervallen winkelpand. De scheidingslijn tussen West Palm Beach en zijn oostelijke tegenhanger Palm Beach was niet zozeer het kanaal dat landinwaarts liep en het gebied letterlijk halveerde, als wel een stroom dollars. In West Palm Beach werd duidelijk geleefd. In Palm Beach vertoonde niets sporen van gebruik of ouderdom - behalve dan misschien de bewoners.

'Trek je altijd zo snel op?' vroeg Victor nonchalant. 'Dat kost je het profiel van je banden.' Donna glimlachte. Ze kon zich moeilijk op iets anders concentreren dan op het plukje zwart haar dat boven zijn lichtblauwe overhemd uitkwam.

ik heb mijn lesje wel geleerd,' zei hij plechtig en hij zweeg even om het effect van zijn uitspraak te vergroten, ik rij nooit meer door een rood licht.'

'Dat had je toch ook niet gedaan?'

'Zij zeiden van wel.'

'Maar jij zei van niet en daarom ging je liever twee dagen de gevangenis in dan dat je die onnozele bekeuring betaalde. Ik vraag me af of dat verstandig was, ook al had je niets gedaan. En nu zeg je dat je het wél gedaan hebt?'

'Ik ben schuldig aan wat me ten laste is gelegd,' knikte hij. 'Maar dat kon ik toch nier toegeven, na die scène die ik gemaakt had? Het gaat om het principe.' Hij lachte.

Zij lachte ook, maar ze wist eigenlijk nier waarom. In gedachten probeerde ze te begrijpen waarom iemand liever twee dagen de gevangenis inging dan dat hij een bekeuring betaalde. Hij had er het geld voor en hij gaf nu nota bene toe dat hij die overtreding begaan had. En dan zei hij nog dat het om het principe ging.

Ze reden een brug over, richting South Ocean Boulevard. 'En, hoe was het?' vroeg ze. 'Zwaar?'

'Nou en of. Twee dagen eenzame opsluiting.'

'Eenzame opsluiting?'

'Er was verder niemand.'

'Was jij de enige gevangene?' Hij knikte. 'Dus je bent niet verkracht.' Het was meer een constatering dan een vraag. Waarom had ze het toch steeds over seks?

'Ik hoopte dat we dat voor vanavond zouden bewaren,' zei hij en ze keken elkaar diep in de ogen. 'Pas op, het licht staat op rood!'

Ze trapte onmiddellijk op de rem. De auto kwam met een schok tot stilstand en ze sloegen allebei voorover. Ze stonden ruim vijftien meter voor het stoplicht; er waren geen andere auto's in de buurt.

'Sorry,' zei hij meteen, ik zag het in mijn ooghoek en ik dacht dat het dichterbij was.'

Donna's hart ging als een razende tekeer. 'Het geeft niet. Ik had mijn ogen op de weg moeren houden.' 'Beledig ik je als ik je vraag of ik mag rijden?' vroeg hij plotseling.

'Wil jij rijden?' herhaalde ze.

'Als je het niet vervelend vindt.' Hij zweeg en glimlachte. 'Ik weet nier hoe het komt, maar ik ben een beetje nerveus en achter het stuur van een auto kom ik meestal tot rust.' ik vind het helemaal niet vervelend,' zei Donna oprecht. Victor deed het portier open en Donna schoof een plaats op. Hij liep om de rode Mustang heen en ging op Donna's plaats achter het stuur zitten.

'Zo, dat is beter,' zei hij en ze was het onmiddellijk met hem eens. Hij trok op en toen hij bij het stoplicht was, sprong dat meteen op groen. Het leek haar een goed teken. Hij keek haar even aan. De dunne lijntjes bij zijn ogen ontspanden zich tot rimpeltjes die leken te glimlachen, dacht ze. Zijn stem klonk heel zacht toen hij vroeg: 'Naar huis?' Toen richtte hij zijn aandacht weer op de weg, zonder haar antwoord af te wachten.

Donna wist gewoon niet wat haar overkwam. Ze had wel verwacht dat hij goed, ja zelfs uitstekend zou zijn in bed (hoewel ze zichzelf er twee dagen lang van had geprobeerd te overtuigen dat hij dar waarschijnlijk niet zou zijn - er moest gewoon iets fout gaan, dat kon niet anders. Zelfs in haar dromen was het nooit zo zalig geweest als nu in werkelijkheid). Maar ze had niet verwacht dat hij zo goed, zo geweldig zou zijn. Meer dan geweldig. Gewoon ongelooflijk. Ze was nog nooit met iemand naar bed geweest die zozeer bereid was om alles, letterlijk alles, te doen om het haar naar de zin te maken. Zijn toewijding - een merkwaardig woord in dit verband, besefte ze, maar ze kon geen beter woord bedenken - was allesomvattend. Hij wilde niets anders dan dat zij genoot. Hij verwachtte niets van haar. Ze hoefde alleen maar te liggen, met een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Ze was wel passief, maar ondertussen genoot ze.

Bij zijn royale bungalow aangekomen, waren ze snel uit de auto gestapt en naar het huis gelopen. Ze hadden geen woord gesproken. Eenmaal binnen had hij haar bij de hand genomen en meegetroond door de gang, langs de woon- en eetkamer en de keuken - waarvan Donna in de gauwigheid opmerkte dat ze er verzorgd en smaakvol uitzagen - naar de achterkant van het huis, waar zich de slaapkamers bevonden. Afgaande op de lengte van de gang schatte Donna dat er drie, misschien wel vier slaapkamers waren. Hij leidde haar de eerste kamer binnen, een en al zachtblauw en beige ('zand en zee,' zei hij als grap, hij nam haar mee naar het tweepersoonsbed en begon haar op en rond haar mond te kussen). Zwijgend kleedde hij haar uit. Hij liet alleen zijn handen, zijn vingers spreken. Toen ze zich boog om zijn overhemd los te maken, ontglipte hij haar en t hij de dekens weg, zodat ze in bed kon stappen. 'Laat maar,' zei hij zachtjes, terwijl hij zelf zijn hemd losknoopte. 'Laat mij alles maar doen.' Donna had nog nooit zoiets opwindends gehoord.

Ze keek toe hoe hij zijn overhemd uitdeed en zijn schoenen en sokken uittrok. Misschien moest ze nu even de andere kant opkijken, bedacht ze, toen hij zijn broek en onderbroek uitdeed, maar ze deed het niet, kon het niet. Ze had nog nooit zo'n mooie man gezien.

Hij kroop naast haar en nam haar meteen in zijn armen. Zachtjes kuste hij haar. Hun kus leek eindeloos lang te duren, maar ze hadden tegelijkertijd ieder gevoel van tijd verloren. Alles wat hij deed overtrof haar verwachtingen. Zoals hij haar aanraakte, streelde, vingerde - en al die tijd verlangde hij geen enkele tegenprestatie. Op een gegeven moment had ze aanstalten gemaakt om zijn penis in haar mond te nemen, maar hij had haar hoofd gegrepen en haar lichaam zo boven het zijne gemanoeuvreerd dat zij met haar gespreide benen precies boven zijn wachtende mond kwam, waar hij haar langzaam omlaag trok. 'Laat mij nou...' fluisterde ze later, bijna dezelfde woorden als hij even tevoren had gebruikt.

'Nee,' zei hij en opnieuw ontglipte hij aan haar greep. Zijn hoofd gleed omlaag langs haar lichaam, maar zijn handen bleven haar borsten omvatten, ik wil alles,' zei hij en zijn tong gleed over haar huid. 'Ik kan niet genoeg van je krijgen.' Toen hij ten slotte bij haar binnendrong, had ze het gevoel dat ze niet nog een keer kon klaarkomen. Ha^.r hele lichaam glom van het zweet, haar haren kleefden op haar voorhoofd, plakten óp haar wangen. 'Ik kan niet meer,' hijgde ze, terwijl ze voelde hoe hij met zijn handen haar heupen bewoog in een ritme dat tegengesteld was aan dar van hem.

'Jawel, dat kun je wel,' zei hij en hij veranderde hun houding. Hij trok haar benen omhoog, tot over zijn schouders, hoog in de lucht, en ging zelf op zijn knieën zitten. 'O god!' riep ze, toen ze hem diep in zich voelde. 'Jezus christus!' Ze was vrijwel buiten adem.

Minuten later deed hij haar benen weer omlaag en draaide hij haar zo dat ze allebei op hun zij lagen. Nu bewogen ze langzaam, heel langzaam. Voorzichtig maakte hij zijn mond los van de hare. Ze deed haar ogen open en zag dar hij haar lag aan te kijken.

'Zou het een grote schok voor je zijn, als ik je zei dat ik verliefd op je ben.'' vroeg hij.

Ze begon te huilen en besefte dat ze nota bene alweer klaarkwam. Ze omhelsde hem en drukte hem zo stevig tegen zich aan dat ze nauwelijks meer voelde waar haar lichaam overging in het zijne.

Twee maanden later, toen ze bij McDonald's aan een champignonburger zaten, besloten ze te trouwen. 'Wanneer doen we dat.'' vroeg ze, terwijl ze hem na de lunch met haar auto terugbracht naar kantoor. 'Zodra ik alles geregeld heb,' zei hij en zijn lichaam spande zich plotseling. 'Wat is er?'

'Sorry, schatje,' en het klonk echt gemeend, 'maar ik word verschrikkelijk zenuwachtig, als je met je handen zo aan het stuur zit.' Ze keek naar haar handen; die rustten enigszins nonchalant op de onderkant van het stuur. Zo zat ze vaak als ze reed. 'Als er iets gebeurt,' zei hij, 'als de een of andere idioot een stomme streek uithaalt en je moet plotseling reageren, dan heb je je handen nooit op tijd in de goede positie om hem te ontwijken. Dan ben je verloren.' Ze legde haar handen in de juiste positie aan weerskanten op her stuur.

'Je hebt gelijk,' zei ze. 'Ik moet wat beter op mezelf gaan passen.'

Ze stopte voor zijn kantoor, een groot, fraai kanariegeel gepleisterd gebouw. Een dikke man niet lang, niet kort, maar gewoon - liep langs hun auto en ging de indrukwekkende ingang van het gebouw binnen.

'Was dat Danny Vogel niet?' vroeg ze. Hij knikte. 'Hebben jullie die dwaze ruzie nu nog niet bijgelegd?' Hij schudde het hoofd, ik dacht dat hij zijn excuses had aangeboden.' 'Dat heeft hij ook gedaan.' Victor stapte uit de auto en boog zich naar binnen. 'Jij moet maar zeggen wie je wilt uitnodigen. Maak maar een lijst. Hoe minder mensen, hoe beter, war mij betreft.'

Hij wilde het portier dichtslaan. 'Victor?' Hij deed her portier weer open en stak zijn hoofd naar binnen, ik hou van je,' zei ze.

ik ook van jou, schatje,' antwoordde hij en hij deed het portier zachtjes dicht.

Donna keek hoe hij de grote witte deur door ging. Hij keek niet achterom. Hij scheen nooit achterom te kijken. Helemaal nooit. Hij was zo zeker van alles wat hij deed. 'O, moeder,' verzuchtte ze plotseling, want ze realiseerde zich hoe weinig ze eigenlijk van deze man wist en ze werd nu al nerveus als ze aan hun trouwdag dacht. 'Zeg alsjeblieft dat het goed is wat ik doe.' Maar ze hoorde slechts de stem van de discjockey op de autoradio, die haar vertelde dat het twee uur en tijd voor het nieuws was.

Al meer dan een uur zat ze daar. Ze deed niets. Ze staarde slechts naar de naam in het adresboekje voor haar. Lenore Cressy. Daarnaast stond, in hetzelfde evenwichtige handschrift en met dezelfde zwarte pen waarmee de meeste andere namen, adressen en telefoonnummers in het zwarte boekje waren geschreven, een adres en een telefoonnummer in Connecticut. Lenore Cressy. Donna bleef ernaar kijken.

Hij had haar verteld dat hij geen vrouw had; zijn moeder was dood, hij was enig kind. Wie kon dat dan zijn? Misschien een tante of een nicht. In ieder geval een familielid. Ze wendde haar blik af en bedacht wat haar te doen stond. Binnen twee weken zouden ze gaan trouwen en tot dusverre had hij haar slechts

twee dingen gevraagd: of ze de bloemen en de fotograaf wilde regelen. Dat betekende twee telefoontjes en nu al liet ze zich afleiden door een bijkomstigheid. Ze probeerde zich te bepalen lot wat ze te doen had. Hun keus was gevallen op witte en gele rozen, en omdat hij zich had laten ontvallen dat hij madeliefjes ook zo mooi vond, zouden die eraan worden toegevoegd. Ze keek de kamer rond. Plotseling was ze erg blij dat hij op het idee gekomen was om bet huwelijk hier te laten voltrekken, in zijn huis dat binnenkort ook haar huis zou zijn. Zijn lijstje van mensen die hij wilde uitnodigen, telde slechts vijf namen, waarmee het totaal aantal gasten op twintig kwam. Ze had zijn adresboekje opgescharreld, niet omdat ze in zijn spullen wilde neuzen, maar om het telefoonnummer op te zoeken van de bloemist die hij haar had aangeraden. Hij was er zeker van dat die beter was dan de bloemist die een vriendin haar had aanbevolen. Bloemisterij Corona, onder de C, zeven namen boven Cressy, Lenore.

Ze nam de hoorn van de haak en draaide het nummer. De vrouw had een nasale stem en kwam duidelijk uit Florida. 'Bloemisterij Corona,' zei ze met een onmiskenbaar verveelde klank.

'Ik wil bloemen bij u bestellen,' zei Donna, hoewel haar hoofd absoluut niet naar bloemen stond. 'Ja. Wat voor bloemen wilt u?'Donna legde haar vlug uit, en herhaalde daarna nog eens, dat ze witte en gele rozen wilde hebben, voldoende voor een kamer van vier bij vijf meter; dat er madeliefjes tussen de rozen geschikt moesten worden; dat het voor een bruiloft was, ja, haar eigen bruiloft; en dat die madeliefjes ook in het bruidsboeket verwerkt moesten worden. Ze had besloten de eenvoudige witte zijden jurk te kopen die Victor had gezien in de etalage van Bonwit Teller aan Worth Avenue, in plaats van de lichtblauwe japon die ze zelf aan de overkant bij Saks had ontdekt, dus daarover hoefde ze zich evenmin druk te maken. Het regelen van de details met de nasale stem van bloemisterij Corona nam nog vijfentwintig minuten in beslag, maar toen dat er eenmaal opzat, bleef er nog één ding over: de fotograaf van wie Victor had gezegd dat hij de beste was in heel Palm Beach. Messinger-Edwards, had hij gezegd, en ook dat nummer stond in het adresboekje. Donna wilde de bladzijde omslaan, maar kon er niet toe komen. Lenore Cressy hield haar tegen. Haar vingers speelden met de kiesschijf. Wie was Lenore Cressy? Eén telefoontje was natuurlijk genoeg om daarachter te komen. En dan? Dan zou ze ontdekken dat het ging om een vage, in vergetelheid geraakte en uit het gezicht verloren nicht over wie Victor het nooit had en die hij kennelijk niet op de bruiloft wilde hebben. Anders zou hij haar naam wel op het lijstje hebben gezet. De hoorn oppakken en deze Lenore Cressy opbellen zou erop neerkomen dat ze inbreuk maakte op het privé-leven van iemand anders, op een manier die ze zelf verafschuwde. Ze bladerde vlug door naar de M. Ze had nog rijd genoeg om erachter te komen wie Lenore Cressy was, en dan op een manier die veel eerlijker en directer was. Ze zou het bij gelegenheid gewoon aan Victor vragen.