5

De vrouwenkliniek bevond zich in Sylmar, aan de noordelijke rand van de San Fernando Valley. Vanwege het tijdstip konden ze er op de snelweg aardig de vaart in zetten. Bosch zat achter het stuur van zijn Mustang en hield de benzinemeter angstvallig in de gaten. Voor ze naar de stad terugreden, moest hij tanken. Brenner zat naast hem. Ze hadden besloten, dat wil zeggen Brenner had besloten, dat Walling bij Alicia Kent zou blijven om de vrouw nog wat vragen te stellen. Walling was er niet al te gelukkig mee geweest, maar Brenner, die duidelijk de baas was, had haar geen ruimte voor discussie gegeven.

Tijdens de rit was Brenner vrijwel de hele tijd aan het bellen met meerderen en collega's. Voor zover Bosch het begreep, maakte het gigantische overheidsapparaat zich klaar voor de strijd en de alarmbel werd blijkbaar wat harder geluid. De e-mail die aan Stanley Kent was ver-stuurd, had hun meer inzicht gegeven.   

Wat de FBI betrof, was het volgens Bosch allemaal begonnen uit pure nieuwsgierigheid, maar hij begreep dat alle hens intussen aan dek waren.

Brenner klapte eindelijk zijn mobiel dicht, draaide zich half om en keek naar Bosch. 'Er is al een responseteam onderweg om te kijken of er wat uit de kluis van Sint Agatha verdwenen is.'

`Wat voor responseteam?' `Mensen die weten hoe ze moeten omgaan met radioactief materiaal.' `Hoe laat zijn ze ter plekke?'

heb ik niet gevraagd, maar ik denk eerder dan wij. Ze hebben een helikopter tot hun beschikking.'

Bosch was onder de indruk. Blijkbaar stond er dus altijd, ook midden in de nacht, een responseteam klaar. Hij dacht aan een paar uur daarvoor, toen hij in het donker op een telefoontje had zitten wachten. Het verschil was dat de mensen van het responseteam wachtten op een telefoontje dat ze vreesden. Hij herinnerde zich wat hij had gehoord over de cursus gevechtstechnieken die de antiterreureenheid van de LAPD volgde. Zou hoofdinspecteur Hadley over een dergelijk responseteam beschikken?

`Er wordt niets aan het toeval overgelaten,' zei Brenner. 'Het ministe-rie van Binnenlandse Veiligheid in Washington heeft de touwtjes al in handen genomen en over een paar uur, om precies te zijn om negen uur, wordt er zowel aan de oost- als aan de westkust spoedoverleg gehouden zodat iedereen weet wat er aan de hand is.'

`Wie is "iedereen"?' `Nou, daar is een protocol voor. Het ministerie, de JJTF, iedereen. Zeg maar de hele santenkraam aan acroniemen. De NRC, de DOE, de RAP. Het wordt een federaal pandemonium.'

Bosch had geen idee waar al die acroniemen voor stonden, maar dat maakte niet uit. Het riekte naar federale bemoeienis.

`Wie krijgt de leiding?' vroeg hij. `Iedereen en niemand. Zoals ik al zei, het wordt een bende. Als die kluis in Sint Agatha wordt opengemaakt en ze zien dat er cesium is verdwenen, dan is het zaak dat we het voor negen uur opsporen en in ons bezit hebben, voordat de ellende begint en Washington zich met letterlijk alles gaat bemoeien.'

Bosch knikte. Misschien had hij Brenner niet goed ingeschat. De agent wilde er vaart achter zetten en leek weinig op te hebben met bureaucratische toestanden.

`Wat is de status van de LAPD in een veldonderzoek als dit?' `Ik heb je al gezegd dat de LAPD gewoon meedoet. Dat blijft zo. Jij zit op de zaak, Harry, en ik vermoed dat er op dit moment al bruggen worden geslagen tussen jullie en ons. Ik weet dat jullie je eigen antiterreur-eenheid hebben en ik ben er haast zeker van dat die erbij betrokken wordt. Het lijkt me duidelijk dat iedereen moet worden ingezet.'

Bosch keek opzij en dacht te zien dat het Brenner ernst was. `Heb je al eens wat met onze antiterreureenheid van doen gehad?' vroeg Bosch.

Ten paar keer. We hebben onderling informatie uitgewisseld.' Bosch knikte, maar hij had het idee dat Brenner of maar wat zei, of dat hij geen idee had van de kloof die er tussen het korps en de FBI bestond. Het was Bosch echter niet ontgaan dat Brenner hem bij zijn voornaam had genoemd en hij vroeg zich of of dat een van de bruggen was die geslagen werden.

`Je zei dat je navraag naar me had gedaan. Met wie heb je gesproken?' `Luister. Ik heb het idee dat we heel redelijk samenwerken, dus laten we nou maar geen problemen zoeken, oke?'

Bij wie heb je navraag gedaan?' `Goed. Wat ik je kan vertellen, is dat ik agent Walling heb gevraagd wie de beste man bij de LAPD was en volgens haar was jij dat. Terwijl ik naar kantoor reed, heb ik een paar telefoontjes gepleegd. Ze hebben me verteld dat je een uiterst capabele rechercheur bent, dat je dertig jaar ervaring hebt, er een paar jaar geleden mee bent gekapt of met pensioen bent gegaan, dat het je niet beviel en dat je bij Onopgeloste Zaken bent gaan werken. Tijdens het onderzoek van die zaak in Echo Park ben je een beetje de fout ingegaan en daar is Walling in meegesleurd. Gedurende het onderzoek naar je functioneren ben je tijdelijk van alle taken ontheven en zodra het sein op groen sprong, ben je ondergebracht bij de Speciale Unit van Beroving-Moord.'

`Is dat alles?' `Zeg eh... Harry...' `Wat nog meer?' `Oke. Ze zeggen dat je niet altijd even makkelijk in de omgang bent, vooral daar waar het samenwerking met de FBI betreft. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar tot nu toe weinig van heb gemerkt.'

Bosch vermoedde dat het merendeel van de informatie uit Rachels koker kwam. Als ze inderdaad dergelijke dingen over hem had gezegd, dan was hij in haar teleurgesteld.

Brenner hield waarschijnlijk nog dingen achter. De waarheid was dat Bosch zo dikwijls met de FBI overhoop had gelegen dat ze waarschijnlijk een vuistdik dossier over hem hadden. Na een korte stilte besloot Bosch het gesprek over een andere boeg te gooien.

`Wat doet cesium precies?' vroeg Bosch. `Het is een bijproduct,' begon Brenner. `Tijdens de fusie van uranium en plutonium komt cesium vrij. De kernramp in Tsjernobyl was in feite een radioactieve wolk cesium. Het spul bestaat in poedervorm en als zilvergrijs metaal. Toen ze nucleaire tests in de Stille Oceaan....,

`Ik bedoel niet de theoretische kant. Dat interesseert me nu even niet. Ik wil horen waar we nu mee te maken hebben.' Brenner dacht even na en zei: `Goed. We hebben het over hoeveelhe-den van pakweg het formaat van een gummetje. Het spul wordt in een roestvrijstalen capsule, een soort staafje, verpakt. Denk voor het gemak maar even aan een .45-kaliberhuls. Bij de toepassing voor baarmoeder-halskanker wordt zo'n staafje voor een vooraf bepaalde periode in het lichaam van de vrouw geplaatst — in de baarmoeder — waar het de tumor bestraalt. Ze zeggen dat het resultaat van die gerichte straling met extra hoge doses heel veelbelovend is. Een klinisch fysicus als Stanley Kent berekent voor individuele gevallen de hoeveelheid straling die benodigd is en voor hoe lang. Hij is degene die het cesium uit de kluis van het ziekenhuis mag halen en ermee naar de operatiekamer gaat, waar hij het persoonlijk overhandigt aan de oncoloog. Omdat een arts tijdens een operatie geen beschermende kleding kan dragen en ze het stralingsgevaar voor medici en assistenten moeten minimaliseren, is het zo geregeld dat ze er tijdens de operatie maar een paar seconden mee in de weer zijn.' Bosch knikte.

`Die capsules... die staafjes waarin het cesium zit, voorkomen die strafing?'

`Nee. Wat dat betreft is alleen lood toereikend. Lood is het enige materiaal dat de gammastralen niet doorlaat. De kluis waarin het wordt opgeslagen heeft dan ook een loden laag, een soort voering, en het cesium wordt vervoerd in loden kisten.'

`Goed. Stel dat dit spul in de atmosfeer terechtkomt, wat zijn dan de gevolgen?'

Brenner dacht even na en zei: 'Het is een kwestie van hoeveelheid, hoe het wordt verspreid en waar. Dat zijn de variabelen. Als een redelijke hoeveelheid cesium in een min of meer gesloten ruimte ontsnapt — in een metrostation of in een kantoorgebouw — dan zou die ruimte voor driehonderd jaar verzegeld moeten worden.'

Bosch liet het even op zich inwerken. `Welk effect heeft het op mensen?' vroeg hij. ligt aan de manier waarop het wordt verspreid en hoe het gevaar bestreden wordt. Bij een grote dosis ben je binnen een paar uur dood, maar stel dat er een vuile born in een metrostation ontploft, dan betwijfel ik of er meteen veel doden vallen. In dit geval denk ik niet dat het die lieden zozeer om het aantal slachtoffers te doen is, maar om angst en paniek te zaaien. Die waaieren natuurlijk uit over het hele land. Heb je het over een stad als Los Angeles, dan denk ik dat die nooit meer dezelfde zal zijn.' Ze gingen de kliniek via de hoofdingang binnen en vroegen de receptioniste naar het hoofd Beveiliging. Ze kregen te horen dat die er alleen overdag was, maar dat ze met alle plezier de persoon die nachtdienst had voor hen wilde oppiepen. Terwijl ze wachtten, hoorden ze de helikopter op het grasveld voor de kliniek landen. Binnen een minuut stonden de vier leden van het responseteam, in beschermende pakken en met gezichtsbescherming, in de hal van de kliniek. De leider van het team, die volgens zijn naamkaartje Kyle Reid heette, had een draagbare stralingsmeter in de hand.

Eindelijk kwam er iemand aanlopen die zo te zien ergens in een leeg ziekenhuisbed had liggen slapen. De man, die zich voorstelde als Ed Romo, wist niet wat hij zag Coen hij de vier mannen in de beschermende kleding zag staan.

Brenner legitimeerde zich en nam de leiding. Omdat Bosch wist dat ze zich op terrein bevonden waar de FBI-agent veel bekender was en dus beter uit de voeten kon, maakte hij geen bezwaar.

`We moeten ogenblikkelijk naar de kluis van het oncologielab om te zien of er materiaal is ontvreemd,' zei Brenner. `Verder willen we graag een uitdraai zien waarop staat wie er de afgelopen vierentwintig uur in de kluis is geweest.'

Romo reageerde niet. De man had geen idee wat zich allemaal voor zijn ogen afspeelde. `Waar gaat dit allemaal om?' vroeg hij ten slotte. `Dat heb ik u net verteld,' blafte Brenner. 'We moeten onmiddellijk naar het lab van oncologie en als u daar niet in mag, moet u maar snel iemand vinden die dat wel mag. NU!'

'Ik moet even bellen,' zei de man. `Goed. Schiet op. Ik geef u twee minuten. Daarna gaan we toch echt aan de slag.' Brenner uitte zijn dreigement met een glimlach.

Romo pakte zijn mobiel en liep een paar meter bij hen vandaan om te bellen. Brenner liet hem begaan en keek Bosch boosaardig spottend aan. `Verleden jaar heb ik de beveiliging hier nagelopen. Het lab met de kluisruimte en de kluis zelf hadden gewone sloten die je met een sleutel kon openen. Ze hebben de boel meteen gemoderniseerd, maar ja. Als je een betere muizenval ontwerpt, worden de muizen vanzelf slimmer.' Tien minuten later kwamen Bosch, Brenner, Romo en de vier man van het responseteam uit de lift in de kelder van het ziekenhuis. Naar verluidt was Romo's baas onderweg, maar Brenner had geen zin om op hem te wachten. Met een magneetpas opende Romo het oncologielaboratorium. Het lab was verlaten. Bij de printer op het bureau van de receptie vond Brenner een lijst met de inventaris van de kluis en een uitdraai van de magneetpassen waarmee de kluis was geopend. Op het bureau stond een monitor waarop het beeld van een kluis was te zien.

`Kent is inderdaad geweest,' zei Brenner. `Volgens deze lijst om zeven uur precies.'

Bosch wees op het beeldscherm. 'Neemt dat ding op?' vroeg hij Romo. 'Kunnen we zien wat meneer Kent in de kluis heeft gedaan?' Romo keek naar de monitor alsof hij het ding voor het eerst zag. `Eh... nee,' zei hij. 'Het is een monitor en degene die hier achter de balie zit, wordt verondersteld in de gaten te houden wat er in de kluisruimte gebeurt.' Hij wees naar een grote, stalen deur achter in het lab. Op ooghoogte hing een bord met het universele pictogram van radioac-tief materiaal en stralingsgevaar met daaronder de tekst:

"VOORZICHTIG! STRALINGSGEVAAR. BESCHERMENDE KLEDING VEREIST" Bosch zag dat er afgezien van het slot voor een magneetpas ook een slot met een numeriek toetsenbord op de deur zat.

`Hier staat dat hij een staafje cesium heeft meegenomen,' zei Brenner terwijl hij zijn blik over de uitdraai liet gaan. 'Het was bestemd voor een ander ziekenhuis, voor een operatie in het Medisch Centrum in Burbank. De naam van de patient is Hanover. Volgens deze lijst moeten er nog eenendertig staafjes in de kluis liggen.'

`Is dit wat u wilde weten?' vroeg Romo. `Nee,' zei Brenner. 'We willen de voorraad controleren. We moeten de kluisruimte in. Wat is de cijfercombinatie van het slot?'

Weet ik niet.' `Wie weet het wel?' `De artsen, het hoofd van het lab, mijn baas.' `Bel je baas en zet 'm op de speaker.'

Brenner wees naar de telefoon op het bureau. Romo ging zitten en toetste een nummer in. Er werd meteen opgenomen.

`Met Richard Romo.' Ed Romo boog zijn hoofd en leek een beetje beschaamd over het duidelijke geval van vriendjespolitiek.

`Eh... pap? Met Ed. Die man van de FBI wil `Meneer Romo?' kwam Brenner ertussen. 'FBI. Mijn naam is Brenner. Ik geloof dat we elkaar een jaar geleden hebben gesproken over de beveiliging van het ziekenhuis. We hebben de combinatie van de kluis op het oncologielab nu nodig om te kijken of er iets uit is ontvreemd.' `Nee. U mag er niet in zonder uitdrukkelijke toestemming van de directie.'

`Meneer Romo? We vermoeden dat er radioactief materiaal is doorgespeeld aan personen die slechte bedoelingen hebben met het Amerikaanse yolk. We moeten de kluis openmaken om te controleren wat erin ligt en wat er gestolen is. We kunnen niet wachten. We moeten nu handelen, meneer. Hoe krijgen we die kluis open?'

Het was even stil, maar uiteindelijk gaf Richard Romo zich gewonnen. `Ed? Ik neem aan dat je op het oncologielab zit?'

`Klopt.' `Goed. De laden van het bureau zitten op slot. Maak ze open en kijk in de onderste la.'

Ed Romo rolde de stoel naar achteren en keek naar de bureauladen. Op de bovenste la links zat een slot voor alle drie de laden. Hij pakte een sleutelbos van zijn riem, stak een sleutel in het sleutelgat, draaide de sleutel om en trok de onderste la open. 'Hebbes.'

`Er ligt een ordner in en als je even bladert, zie je een bladzij de met de combinatie voor de kluis. De combinatie wordt iedere week veranderd.' Ed pakte de ordner en keek hem in. Brenner graaide de ordner bij hem weg. Hij sloeg hem open en bladerde door de instructies voor de beveiliging.

`Waar staat het?' vroeg hij ongeduldig. `Ergens aan het eind. Er staat heel duidelijk bij dat het de combinatie van de kluis van het oncologielab is. Er zit een addertje onder het gras. U moet de combinatie van de afgelopen week hebben. Niet die van deze week, maar van de vorige week.'

Brenner had het juiste blad gevonden en liet zijn vinger langs de lijst met combinaties gaan totdat hij die van de week ervoor had gevonden. `Goed. Ik heb het. Dat is dus de kluisruimte, maar wat is de combinatie voor de kluis zelf?'

'Daar kunt u er met dezelfde magneetpas in en dan moet u weer een cijfercombinatie intoetsen. Die weet ik uit mijn hoofd, want die is altijd dezelfde. Driemaal zes.'

`Origineel.' Brenner hield zijn hand op en zei tegen Ed: `Geef me je magneetpas.' Romo gehoorzaamde en Brenner gaf de pas meteen door aan Reid. `De combinatie voor die deur daar is 5-6-1-8-4, die van de kluis zelf weet je nu.'

Reid draaide zich om en wees op een van de mannen van zijn team. Ik denk dat het daar een beetje krap is voor vier man, dus alleen Miller gaat mee naar binnen.'

Reid en de uitverkoren Miller klapten hun gezichtsbescherming dicht en met behulp van de magneetpas en cijfercombinatie openden ze de deur van de kluisruimte. Miller hield de stralingsmeter op. Ze gingen de ruimte binnen en sloten de deur achter zich.

`Er gaan vaak mensen naar binnen die geen ruimtepak aanhebben,' zei Ed Romo.

`Fijn voor ze,' zei Brenner. `De situatie is nu wel even anders, dacht je ook niet? We hebben geen idee wat daar in die ruimte is vrijgekomen.' lk bedoelde er verder niets mee,' verdedigde Romo zich.

`Doe me een lol en hou je mond. Laat ons ons werk nou maar doen.' Bosch keek op de monitor en zag meteen dat het beveiligingssysteem niet waterdicht was. Zo te zien hing de camera aan het plafond van de kluisruimte en op het moment dat Reid de cijfercombinatie van het kastje intoetste, blokkeerde hij het zicht.

Bosch begreep dat als Kent de avond ervoor inderdaad materiaal had meegenomen, dat hij dat heel eenvoudig had kunnen doen zonder dat het te zien was.

Binnen een minuut kwamen Reid en Miller de kluisruimte uit. Brenner stond op. De mannen deden hun gezichtsbescherming of en Reid keek Brenner aan. Hij schudde zijn hoofd.

`De kluis is leeg,' zei hij. Brenner pakte zijn mobiel, maar nog voor hij ook maar een toets had ingedrukt, hield Reid een velletje papier op dat zo te zien uit een multomap was gescheurd.

`Dit is het enige wat erin zat.' Bosch las over Brenners schouder mee. Het was een met de hand geschreven tekst die nogal moeilijk te ontcijferen was.

Brenner had er blijkbaar minder moeite mee, want hij las voor: `Ze houden me in de gaten. Als ik niet aan hun eisen tegemoetkom, wordt mijn vrouw gedood. Tweeendertig staafjes cesium. Dat God het me vergeeft. Ik heb geen keus.'