11

Het meubilair had al een plaatsje gekregen, maar Monica was er nog. Ze had de bezorgers gewezen waar ze de spullen moesten neerzetten en het zag er alleszins redelijk uit, zij het dat ze het mooie uitzicht in zowel de zit- als de eetkamer niet optimaal had benut. Het maakte Pierce niet veel uit, omdat hij wist dat hij toch niet veel thuis zou zijn.

'Ziet er goed uit, ' zei hij. 'Bedankt. '

'Niets te danken. Ik hoop dat het een beetje oké is. Ik stond op het punt om weg te gaan. '

'Waarom ben je hier nog?'

Ze hield een stapeltje tijdschriften op. 'Ik wou deze even uitlezen. '

Pierce begreep niet waarom dat bij hem thuis moest, maar hij liet het er maar bij. 'Luister, ' zei hij. 'Voor je weggaat, wil ik je nog één ding vragen. Kom even zitten. '

Monica leek niet al te gelukkig met het verzoek. Ze was vast bang dat ze weer moest bellen en moest doen alsof ze Lilly Quinlan was. Desondanks ging ze in een van de nieuwe fauteuils zitten die ze voor bij zijn oude leren bank had uitgezocht. 'Zeg het maar, ' zei ze.

Pierce ging op de bank zitten. 'Hoe luidt jouw functieomschrijving bij Amedeo precies?' vroeg hij.

'Hoe bedoel je? Je weet toch wat ik doe?'

'Ik wil nagaan of je weet hoe je functie is omschreven. '

'Privé-secretaresse van de directeur, toch?'

'Ik wilde zeker weten dat je wist dat je besefte dat het privé-secretaresse is, en niet zomaar secretaresse. '

Ze knipperde met haar ogen en keek hem doordringend aan. 'Oké Henry, wat is het probleem?'

'Het probleem is dal ik het niet erg op prijs stel dat je Charlie Condon hebt verteld over dat gedoe met mijn telefoonnummer. '

Ze ging wat rechter zitten en trok een verbijsterd gezicht, maar

acteren kon ze niet. 'Dat héb ik hem helemaal niet verteld!'

'Volgens hem dus wel. Als hij het niet van jou heeft, hoe kan het dan zijn dat hij zo goed op de hoogte is nadat hij met jou heeft gebabbeld?'

'Oké, oké. Ik heb hem verteld dat je het oude nummer van een callgirl had gekregen en dat je daarom allerlei rare telefoontjes kreeg. Ik moest wel iets zeggen, want ik herkende zijn stem niet en hij vroeg: "Met wie spreek ik?" Ik was nogal kortaf omdat ik dacht dat het een van die... Nou ja, dat het voor Lilly was. '

'Ga verder. '

'Ik kon zo gauw niets verzinnen. Ik kan niet zo goed liegen als sommige mensen, weet je. Liegen, netwerken, hoe je het ook noemt. Dus heb ik hem de waarheid maar verteld. '

Pierce zei bijna iets in de trant van dat ze best wist wat liegen was, gezien haar aanvankelijke ontkenning dat ze Charlie ook maar iets had verteld.

'Dus je hebt hem alleen gezegd dat ik het oude nummer van die vrouw heb gekregen? Dat is alles? Je hebt hem niet verteld hoe je aan haar adres bent gekomen en dat ik naar haar huis zou gaan?'

'Nee, daar heb ik het helemaal niet over gehad. Wat is er nou zo belangrijk, eigenlijk? Ik dacht dat jullie goede collega's waren. ' Ze stond op. 'Kan ik nu gaan?'

'Ga nog even zitten, Monica. ' Hij wees op de stoel en met tegenzin nam ze weer plaats. 'Waar het om gaat, is dat je je mond niet voorbij moet praten. '

Ze haalde haar schouders op en weigerde hem aan te kijken. Ze keek naar de tijdschriften die op haar schoot lagen. Clint Eastwood stond op het omslag van het bovenste.

'Alles wat ik doe heeft gevolgen voor de zaak, ' begon Pierce. 'Zeker nu, en dat geldt ook voor wat ik privé uitspook. Een verkeerde voorstelling van zaken, of als er van een mug een olifant wordt gemaakt - dat soort dingen kan heel vervelende consequenties hebben. Op het ogenblik maken we met Amedeo geen cent winst. De research, de huur en de salarissen kunnen alleen betaald worden omdat er mensen zijn die in Amedeo investeren Als die denken dat we niet goed bezig zijn, dan hebben we een probleem, en als er dingen over mij bij die mensen terechtkomen,of ze nou op waarheid berusten of niet,dan wordt het allemaal heel moeilijk. '

'Ik wist niet dat Charlie onder "de verkeerde mensen 'viel zei ze op chagrijnige toon.

'Dat is ook niet zo. Integendeel zelfs. Daarom vind ik het ook niet erg dat je het hém hebt verteld. Wat ik wél erg zou vinden, is als je het nog met meer mensen over mijn doen en laten hebt. Of het nou op het werk is of daarbuiten, Monica. ' Hij hoopte dat ze begreep dat hij het met name over Nicole had, en daarna pas over wie er verder nog haar pad kruiste.

'Dat doe ik niet. Heus niet. Trouwens, vraag me maar liever niet meer voor privé-klusjes als dit. Ik heb geen zin meer om hier op spullen te wachten of ook maar iets buiten het werk om te doen. '

'Oké. Ik zal je er niet meer mee lastigvallen. Het is mijn fout. Ik dacht niet dat het een probleem zou zijn en je zei dat je graag overuren wilde maken. '

'Het geld voor de overuren is heel welkom, maar ik heb geen zin in de problemen hier. '

Pierce zweeg even en keek haar strak aan. 'Monica, ' zei hij. 'Weet je eigenlijk wel waar we bij Amedeo mee bezig zijn?'

Ze haalde haar schouders op. 'In grote lijnen. Ik weet dat het met moleculaire computers te maken heeft. Ik heb een paar van de artikelen die in de eregalerij hangen gelezen, maar ze zijn nogal, eh... wetenschappelijk. Alles is zo geheim dat ik maar liever niets vraag. Ik probeer mijn werk zo goed mogelijk te doen en daar houdt het mee op. '

'Het project op zich is niet geheim, maar het procédé wel. Daar gaat het nou juist om. ' Hij boog zich voorover en probeerde te bedenken hoe hij het haar zo duidelijk mogelijk kon uitleggen zonder de bedrijfsgeheimen prijs te geven. Hij besloot het net zo te vertellen als Charlie deed wanneer die het aan potentiële investeerders uitlegde en het niet al te ingewikkeld wilde maken met te veel wetenschappelijke termen. Charlie was op het idee gekomen toen hij het met Zeiler in algemene zin over het project had gehad. Cody was een filmfreak, nel als Pierce, hoewel laatstgenoemde zelden tijd had om naar de bioscoop te gaan.

'Heb je Pulp Fiction ooit gezien?'

Monica kneep haar ogen tot spleetjes en knikte met een wat achterdochtige blik in haar ogen. 'Ja, maar wat heeft dat... '

'Het is die film met al die gangsters die schietend en spuitend door het leven gaan, maar waar het werkelijk om draait, is dat koffertje. Ze laten nooit zien wat erin zit, maar iedereen is ernaar op jacht. Als ze het openmaken, kun je niet zien wat erin zit, maar wel dat het de glans van goud heeft. Je ziet die glans en iedereen die in dat koffertje kijkt, wordt erdoor geobsedeerd. '

'Ja, dat weet ik nog. '

'Daar gaat het bij Amedeo nou om. We zijn op jacht naar die glans van goud, waarom niemand mag weten hoe die ontstaat. Die glans willen we vangen, en mét ons nog een hele hoop andere mensen, omdat we geloven dat de ontdekking die daarachter zit de wereld op zijn kop zal zetten. ' Hij zweeg even en ze keek hem aan alsof ze er weinig van begreep, maar hij ging verder: 'Op dit moment worden computerchips overal ter wereld van silicium gemaakt. Dat is nu de standaard, weet je. '

Ze haalde haar schouders weer op. 'Het zal wel. '

'Waar wij bij Amedeo mee bezig zijn, dat geldt ook voor concurrenten als Bronson Tech, Midas Moleculair en nog tientallen andere bedrijven, universiteiten en overheidsinstellingen, is om een volgende generatie computerchips te ontwikkelen die is opgebouwd uit moleculen. We willen een compleet computercircuit zien te vervaardigen uit puur organische moleculen. Die computer moet op een goede dag uit een reageerbuis vol chemicaliën komen, en dat kan alleen als er in die reageerbuis precies de juiste elementen zitten. Dan hebben we het over een computer zonder silicium of magnetische deeltjes. Zo'n computer is aanzienlijk goedkoper om te produceren en heeft een gigantische capaciteit. Je moet je voorstellen dat je met een aantal moleculen dat in een vingerhoed past kunt wedijveren met het geheugen van de grootste computer van nu. '

Ze wachtte even om te zien of hij was uitgesproken. 'Jeetje, ' zei ze weinig overtuigend.

Pierce glimlachte om haar koppigheid. Hij wist dat hij sprak als een vertegenwoordiger, of liever gezegd: als Charlie Condon. Hij waagde nog een laatste poging. 'Weet je eigenlijk wel wat het geheugen van een computer is?' vroeg hij.

'Ja, eh... Ik geloof het wel. '

Hij zag aan haar gezicht dat ze maar wat zei. De meeste mensen beschouwden computers als iets vanzelfsprekends en vroegen zich niet af hoe ze werkten. 'Ik bedoel of je weet hoe het werkt. Het zijn eentjes en nullen die in een bepaald ritme aan- en uit floepen. Elk gegeven, elk cijfer en elke letter bestaat uit een eigen reeks van eentjes en nullen. Zet je ze achter elkaar, dan krijg, je een woord, een getal of wat dan ook. Vijfenveertig jaar geleden had je een computer nodig die even groot was als deze kamer hier om die elementaire wiskunde op te slaan, en nu hebben we de siliciumchip. ' Hij hield zijn duim en wijsvinger eencentimeter van

elkaar. 'Het kan nog kleiner, ' zei hij. 'Veel kleiner. '

Ze knikte, maar hij wist niet of ze het nou begreep of dat ze zomaar knikte. 'Moleculen, ' zei ze.

Hij trok zijn wenkbrauwen op en zei: 'Zo is het maar net. Geloof me, wie er ook het eerst mee komt, de wereld zal erdoor veranderen. Het is niet ondenkbaar dat we een computer kunnen maken die kleiner is dan een siliciumchip. Denk je eens in: zo groot als deze kamer of de maat van een knoop. Daar werken we naartoe. '

Ze schudde haar hoofd. 'Waarom wil iemand een computer die zo klein is? Je kunt er niet eens wat op lezen. '

Hij moest bijna lachen, maar hield zich in. Hij wist dat hij Monica te vriend moest houden en hij mocht haar niet voor het hoofd stoten. 'Het is maar een voorbeeld. Het kan, daar gaat het om. Het gaat erom dat er geen grenzen zijn aan wat de computer en het geheugen kunnen. Je hebt gelijk als je zegt dat niemand zo'n pietepeuterige computer wil, maar stel je eens voor wat het betekent voor laptops en Palm Pilots. Stel dat je die niet meer hoeft mee te slepen? Stel dat je computer in de knoop van je bloesje past of in je brilmontuur. Denk je eens in dat je je computer niet op je bureau hebt staan, maar dat hij in de muurverf van je kamer zit? Als je tegen je muur kon praten en dat die dan wat terugzei. '

Ze schudde haar hoofd weer en hij zag dat ze het niet vatte, dat ze geen idee had van de mogelijkheden en de toepassingen. Ze kon zich niet losmaken van de wereld van dat moment, de wereld die ze begreep en accepteerde voor wat die was.

Hij zocht in zijn achterzak, pakte zijn portefeuille en hield zijn American Express-card op. 'Stel dat dit een computer was, dat er een chip in zat die zóveel kon opslaan dat je kon zien welke aankopen je ermee had gedaan, wat je waar, wanneer en voor hoeveel had aangeschaft. Dan heb ik het over de aankopen van tientallen jaren, over een bodemloos vat van mogelijkheden in één dun plastic kaartje. '

Ze keek hem verbaasd aan en zei: 'Dat zou te gek zijn, denk ik. '

'Over vijf jaar is het zover. Op het ogenblik hebben we een moleculair ram, random access memory. Een enorm geheugen. We zijn bezig met het perfectioneren van logische schakelingen, van elektronische circuits. Wij voegen ze samen - de logische schakelingen en het geheugen - en dan heb je een geïntegreerd circuit. ' Nog steeds werd hij enthousiast als hij het over de toepassingen had. Hij deed de creditcard weer in zijn portefeuille en stopte die in zijn achterzak. Hij bleef haar aankijken en zag dat het merendeel langs haar heen was gegaan. Het leek hem beter als hij maar niet probeerde indruk op haar te maken en hij besloot ter zake te komen. 'Nu zijn we niet de enigen. Er zijn heel wat bedrijven als het onze en er zijn er heel wat die groter en rijker zijn dan wij. Plus dat we te maken hebben met het iti, met de ucla hier en andere universiteiten. '

'Het iti?'

'Het Instituut voor Technologische Innovatie. Het instituut van de overheid houdt toezicht op alle nieuwe technologieën. Ze ondersteunen diverse projecten op ons terrein, maar toen ik met de zaak begon, heb ik er met opzet voor gekozen om niet voor de overheid te werken. Het punt is dat onze concurrenten allemaal goed in de slappe was zitten en zich daar geen zorgen over hoeven te maken. Wij moeten dat dus wel, en om de boel gaande te houden, hebben we geld nodig. Als we ook maar iets doen wat voor derden een aanleiding is om de geldkraan dicht te draaien, dan kunnen we niet verder en dat is dan het einde van Amedeo. '

'Snap ik. '

'Als we auto's verkochten of zo, dan was het tot daaraan toe, maar ik ben van mening dat wij het wel eens kunnen zijn die de wereld gaan veranderen. Het clubje dat daar beneden in dat laboratorium werkt, is van absolute topklasse. We hebben de... '

'Ik zei toch dat ik het snapte? Als dat nou allemaal zo belangrijk is, dan moet je misschien een beetje beter op jezelf passen. Je gaat zomaar op eigen houtje naar dat huis van haar, en dan dat achterbakse... '

Hij voelde de woede in zich opkomen, zweeg even om wat te bedaren en zei: 'Zeg, eh... Ik was nieuwsgierig en ik wilde weten of die vrouw gevaar liep. Als dat achterbaks is - nou, dan maar achterbaks. Ik kan trouwens verder niets uitrichten, dus maandag vragen we een ander nummer aan, en hopelijk is de kous daarmee af. '

'Fijn. Kan ik nu gaan?'

Pierce knikte. Hij gaf het op. 'Ja, natuurlijk. Bedankt voor van middag. Prettig weekend verder, wat er nog van over is. Tot maan dag. ' Hij keek haar niet aan, ook niet toen ze opstond. Ze ging zonder een woord te zeggen de deur uit en hij was nog, steeds kwaad. Hij besloot dat hij zou wachten tot hun verstandhouding weer een beetje normaal was en dan een andere secretaresse te zoeken. Monica kon weer terug naar haar oude baantje

Hij zat een tijdje op de bank te peinzen toen hij werd opgeschrikt door de telefoon. Het was alweer voor Lilly. 'Te laat, ' zei Pierce. 'Ze is uit de business gestapt en studeert nu. ' Hij hing op, maar na een paar minuten pakte hij de telefoon en vroeg Inlichtingen naar het nummer van James Wainwright uit Venice. Hij belde het nummer dat hem werd opgegeven en een man nam op.

'Ik zoek de huisbaas van Lilly Quinlan, ' zei hij. 'Het gaat over het huis aan Altair. '

'Dat ben ik. '

'Mijn naam is Pierce. Ik probeer Lilly te bereiken en ik wilde weten of u de laatste maand of zo contact met haar hebt gehad. '

'Allereerst wil ik even kwijt dat ik u volgens mij helemaal niet ken. Ik beantwoord in principe geen vragen over mijn huurders, tenzij het me duidelijk is waar het precies om gaat of als ik zelf vind dat ik iemand te woord moet staan. '

'Ik geef u geen ongelijk, meneer Wainwright. Ik kom graag naar u toe als u dat liever hebt. Ik ben een vriend van de familie. Lilly's moeder, Vivian, maakt zich ernstige zorgen. Ze heeft al een week of zeven niets van haar dochter gehoord en vroeg me of ik eens wilde informeren. Ik kan u haar nummer geven om het te verifiëren. '

Hij nam een risico, maar Pierce vond het de moeite waard om te proberen Wainwright aan de praat te krijgen. Daarbij was het niet eens ver bezijden de waarheid. Netwerken, meer was het niet. Met een beetje bluf contacten leggen om er beter van te worden.

'Het nummer van haar moeder staat volgens mij op de huurovereenkomst die ik van Lilly heb. Nee, ik weet niets van Lilly Quinlan waar u iets aan zou kunnen hebben. Ze heeft de huur keurig betaald, en bovendien heb ik niets met mijn huurders van doen, tenzij er problemen met de woning zijn. Ik heb haar in geen twee maanden gezien of gesproken. '

'Ze heeft tot het eind van deze maand betaald, zegt u?' Dat klopte niet met wal er op het bankafschrift stond.

'Inderdaad. '

'Hoe heeft ze u dan betaald? Contant?'

'Dat gaat u niets aan. '

'Meneer Wainwright, het gaat me wél wat aan. Lilly wordt vermist en haar moeder heeft me gevraagd haar te zoeken. '

'Dat zegt u. '

'Belt u haar maar. '

'Alsof ik daar tijd voor heb. Ik heb tweeëndertig huurpanden en flats, dus als u denkt dat ik... '

'Goed. Is er dan iemand die de tuin bijhoudt of zo?'

'Daar spreekt u mee. '

'Hebt u haar dan bij die gelegenheid misschien gezien?'

'Nu u het zegt. Meestal kwam ze wel naar buiten om een praatje te maken als ik de tuin deed of het gras besproeide. Soms bracht ze me een cola of zo. Of een koud biertje. De laatste paar keer heb ik haar niet gezien en haar auto stond ook niet voor de deur. Ik heb er verder niet bij stilgestaan. Vrijheid-blijheid, ziet u?'

'Wat voor auto heeft ze?'

'Een goudkleurige Lexus. Ik weet niet welk type, maar het is een Lexus. Mooi wagentje. Ze is er netjes op ook. '

Pierce wist niet wat hij nog meer moest vragen. Van de huisbaas had hij niet veel opgestoken. 'Meneer Wainwright? Als u Lilly's moeder wilt bellen om het te checken, ga uw gang. Ik zou graag met u in contact willen blijven over deze zaak. '

'Is de politie al ingeschakeld? Is ze geregistreerd als vermist?'

'Haar moeder heeft met de politie gesproken, maar die was niet echt hulpvaardig. Vandaar dat ze mij heeft ingeschakeld. Hebt u iets om mee te schrijven?'

'Zeker. '

Pierce aarzelde, want als hij Wainwright zijn telefoonnummer zou geven, herkende hij het misschien als dat van Lilly, dus gaf hij hem zijn doorkiesnummer op kantoor. Hij bedankte de man voor zijn hulp en hing op.

Pierce staarde naar de telefoon en liet het gesprek dat hij zojuist had beëindigd nog eens de revue passeren. Wainwright had ontwijkende antwoorden gegeven. Of hij wist iets, of hij verborg iets, en misschien wel allebei. Hij maakte zijn rugtas open en pakte het notitieboekje om het nummer van Robin, Lilly's partner, te zoeken. Deze keer zette hij een zware stem op, want hij wilde niet dat ze zijn stem zou herkennen.

'Ik vroeg me af of ik vanavond bij je kan komen, ' zei hij.

'Nou, de zaak is open, schat. Zijn wij al eens eerder uit geweest? Je klinkt zo bekend. '

'Eh... nee, ik dacht het niet. '

'Waar ben je voor in?'

'Nou, misschien gezellig wat eten en dan naar jouw huis?'

'Nou, schat. Ik reken vierhonderd per uur, dus de meeste heren laten het eten maar schieten en komen meteen naar mijn huis. Of ik bij hen.'

'Zonder etentje dan. '

'Mooi. Naam?'

Hij wist dat ze nummerweergave had, dus liegen had geen zin. 'Henry Pierce. '

'Wat voor tijd had je in gedachten?'

Hij keek op zijn horloge. Het was zes uur. 'Zeven uur, schikt dat?'

Dat gaf hem tijd om een plan uit te stippelen en geld te pinnen. Hij had wat contant geld, maar geen vierhonderd dollar.

'Happy hour, ' zei ze. 'Helaas, ik geef geen korting. '

'Dat is oké. Waar zit je?'

'Heb je iets om mee te schrijven?'

'In de aanslag. '

'Ik neem aan dat het een hard potlood is?' Ze lachte en gaf hem het adres van een ijssalon aan Lincoln Boulevard in Marina del Rey. Ze zei dat hij een aardbeienmilkshake moest bestellen en haar om vijf voor zeven vanuit de telefooncel voor de zaak moest bellen. Op de vraag waarom ze dat zo wilde, antwoordde ze: 'Uit voorzorg. Ik wil je bekijken voor ik je binnen vraag. Bovendien ben ik gek op die aardbeienshake. Zie het maar als een bosje bloemen, schat. Zeg ze maar dat ze er wat extra energie in stoppen. Als ik het zo hoor, kan ik die met jou wel gebruiken. '

Ze lachte weer, maar het kwam allemaal weinig welgemeend en spontaan over. Hij voelde zich niet erg op zijn gemak. Hij zei dat hij de shake voor haar zou kopen en hing op. Toen hij de telefoon in de oplader terugzette, ging er een rilling over zijn rug. Hij dacht aan de preek die hij Monica had gegeven en hoe ze hem van repliek had gediend. 'Stomme idioot, ' mompelde hij.