38

Zeller nam alles in zich op. Hij keek naar het plafond, naar de computertafels, de ingelijste illustraties van Dr. Seuss, maar niet naar Pierce. Blijkbaar kreeg hij een ingeving, want hij stond opeens op en beende driftig het lab door. Hij zocht iets en Pierce wist wat.

'Er is een brandalarm, Cody, ' zei hij, 'maar het werkt zo: als je het activeert, staan de brandweer en de politie binnen een paar minuten hier voor de deur. Is dat de bedoeling? Heb je misschien nu al zin om het hun allemaal uit te leggen?'

'Zal mij een zorg wezen. Leg jij het maar uit. ' Zeller vond het rode brandalarm met de handgreep naast de deur van het buizenlab. Hij liep erop af en zonder ook maar een moment te aarzelen, trok hij eraan. Hij draaide zich om en keek Pierce uitdagend aan.

Er gebeurde echter niets en Zellers glimlach verdween algauw. Hij keek Pierce vragend aan, en die knikte hem bemoedigend toe als om aan te geven: ja, ik heb het alarm uitgeschakeld.

Zeller leek zo langzamerhand de moed te verliezen nu al zijn plannetjes in rook waren opgegaan. Hij liep naar de computertafel die het verst van Pierce af stond en liet zich op de bureaustoel vallen. Hij deed zijn ogen dicht, sloeg zijn armen over elkaar en legde zijn voeten op tafel, slechts enkele centimeters verwijderd van de microscoop van vijfentwintigduizend dollar.

Pierce wachtte rustig af. Als het moest, had hij de hele nacht de tijd. Zeller had het allemaal knap in elkaar gezet, maar nu waren de rollen omgedraaid. Vijftien jaar eerder, toen de campuspolitie de Doomsters had opgerold, had de politie hen allemaal apart verhoord en rustig afgewacht. Ze hadden nauwelijks bewijs, maar Zeller was de eerste die had gepraat en alles had opgebiecht. Niet omdat hij bang was of oververmoeid was geraakt, maar omdat hij zin had om erover te praten, om met zijn genialiteit te pronken. Daar zou Pierce het ook nu van moeten hebben.

Na vijf minuten begon Zeller eindelijk te praten. Hij had zich niet verroerd en hield zijn ogen dicht. 'Het is begonnen toen je thuiskwam van die begrafenis. ' Meer zei hij niet, en het was weer stil.

Pierce wachtte maar af, omdat hij geen idee had hoe hij de rest eruit moest krijgen, maar na een poosje greep hij in. 'Waar heb je het over? Wat voor begrafenis?'

'Die van je zusje. Toen je weer op de universiteit was, wou je er niets over zeggen. Je hield het allemaal voor je. Op een avond is het er allemaal uitgekomen. We hadden zitten zuipen en ik had wat wiet over van die kerstvakantie op Maui. Die hebben we opgerookt en man, je hield maar niet op. '

Pierce herinnerde zich er niets van. Wel wist hij dat hij de eerste maanden na Isabelles overlijden veel had gedronken en aardig wat had geblowd. Wat hij zich niet herinnerde, was dat hij het met Cody of wie dan ook over haar had gehad.

'Je zei toen dat je een keer met je stiefvader naar haar op zoek was gegaan en dat je haar had gevonden. Ze woonde in een of ander dichtgetimmerd hotel waar een heleboel zwerfkinderen hun intrek hadden genomen. Je had haar gevonden, wilde haar in veiligheid brengen en mee naar huis nemen. Zij heeft je toen overgehaald om haar met rust te laten. Je stiefvader mocht niet weten dat ze daar zat. Ze zei dat hij iets met haar had uitgespookt, haar verkracht had of wat dan ook, en dat ze daarom was weggelopen. Je vertelde dat ze je ervan overtuigd had dat ze op straat beter af was dan bij jullie thuis. '

Nu was het Pierce' beurt om zijn ogen dicht te doen. Hij herinnerde het zich allemaal; alles, behalve dat hij het ooit met zijn dronken kop aan Zeller had verteld.

'Toen ben je er weer vandoor gegaan en hebt tegen je stiefvader gelogen dat ze er niet was. Een jaar lang nog zijn jullie er avond aan avond met z'n tweeën op uit getrokken om haar te zoeken. Het laatste wat je wilde, was haar naar huis brengen, maar hij wist dat niet. '

Pierce herinnerde het zich levendig. Na een paar jaar, als hij wat ouder was, zou hij haar gaan halen en in veiligheid brengen, maar voor hij de kans kreeg, was ze al dood. De rest van zijn leven was het aan hem blijven knagen dat hij haar zomaar op haar woord had geloofd en haar niet had meegenomen.

'Na die avond heb je het nooit meer over haar gehad, ' zei Zeller, 'maar wat je me toen hebt verteld, ben ik nooit vergeten. '

Pierce zag de confrontatie met zijn stiefvader, die jaren later had plaatsgevonden, weer voor zich. Pierce' handen waren gebonden. Als hij zijn moeder vertelde wat hij wist en hoe hij had gehandeld, dat hij haar had gevonden en dat had verzwegen, dan had zij hem medeverantwoordelijk gehouden voor haar dood. Uiteindelijk was de last hem te zwaar geworden. De schade die hij zichzelf zou toebrengen door alles op te biechten woog niet op tegen die loden last. De confrontatie vond plaats in de keuken, waar alles zich altijd afspeelde: ontkenning, dreigementen, beschuldigingen over en weer. Zijn moeder geloofde geen woord van wat hij zei, en volgens Pierce had ze al doende haar gestorven dochter verloochend. Pierce had haar daarna nooit meer gezien of gesproken.

Hij deed zijn ogen open en was blij dat de spoken uit het verleden hadden plaatsgemaakt voor de nachtmerrie van dat moment. 'Dat weet je allemaal nog, " zei hij. 'Je hebt het allemaal onthouden en hebt er op het juiste moment gebruik van gemaakt. '

'Zo is het niet helemaal gegaan, maar op een gegeven moment moest ik wat zaken regelen, en dit paste precies in mijn straatje. '

'Mooi werk, Cody. Heb je nu thuis op de muur naast de logo's van al die bedrijven ook een foto van mij hangen?'

'Niets van dat alles, Hank. '

'Hou eens op met dat Hank. Zo noemde mijn stiefvader me ook. Niet meer doen, oké?'

'Zoals je wilt, Henry. '

'Waar gaat het eigenlijk om?' vroeg Pierce. 'Ik heb zo'n vermoeden dat jij de formule moet leveren. Aan wie?'

Zeller keek hem aan, uitdagend leek het wel, maar Pierce wist het niet zeker.

'Ik weet niet precies wat erachter zit, maar ik weet wel dat het spelletje zowat uit is en dat je geen idee hebt van wat er te gebeuren staat. '

'Wat staat er te gebeuren? Heb je het over Lilly Quinlan?'

'Reken maar dat ik het over haar heb. Binnenkort wordt er contact met je opgenomen. Heel binnenkort. Je sluit een deal met ze en je bent uit de gevarenzone. Gooi je roet in het eten, dan kun je maar beter om vergiffenis smeken, want dan weet je niet waar je het zoeken moet. Als je het er levend vanaf wilt brengen, dan raad ik je aan rustig te handelen en de deal te sluiten. Alleen dan kun je het allemaal navertellen.'

'Wat houdt die deal in?'

'Heel simpel: je stopt met Proteus en geeft het octrooi weg. Je legt je verder toe op de moleculaire computer en wordt schathemelrijk. Van de biologische en biomedische toepassingen blijf je voortaan af. '

Pierce krabde zich achter zijn oor. Nu begreep hij het: de farmaceutische industrie... Een van Zellers klanten voelde zich op de een of andere manier bedreigd door Proteus. 'Neem je me nou in de maling?' vroeg Pierce. 'Zit hier een farmaceutisch bedrijf achter? Wat heb je die mensen wijsgemaakt? Begrijp je dan niet dat Proteus ook voor die bedrijfstak van onschatbare waarde is? Proteus is een transportsysteem, en wat bezorgt het? Medicijnen! Voor de farmaceutische industrie is dit een ontdekking van heb ik jou daar!'

'Precies. Het zal alles op zijn kop zetten, en daar is men nog niet klaar voor. '

'Maakt niet uit. Tijd zat. Proteus is nog maar een beginnetje. We zijn nog minstens tien jaar verwijderd van welke praktische toepassing dan ook. '

'Oké, tien jaar... Dat is nog altijd vijftien jaar eerder dan vóór de uitvinding van Proteus. De formule brengt het onderzoek op een ander plan, om een van je eigen e-mails te citeren. Misschien ben je nog tien jaar zoet, misschien nog maar vijf. Wie weet, wellicht nog maar vier. Drie? Maakt niet uit. Voor die industrie vorm jij een bedreiging. ' Zeller schudde zijn hoofd en liet duidelijk merken dat hij het maar verachtelijk vond. 'Jullie wetenschappers denken dat de hele klotewereld van jullie is. Jullie vinden maar wat uit, gooien een bom onder een hele bedrijfstak en iedereen moet blij wezen. Nou, baas boven baas, als je de illusie hebt dat de grote bedrijven zich door een nijver mannetje als jij laten decimeren, dan heb je het mis. Dan wordt het tijd dat iemand je uit de droom helpt. ' Hij gebaarde naar een van de prenten van Horton door de bocht! Pierce keek welke hij bedoelde en hij zag de tekening waarop Horton wordt achtervolgd door alle andere dieren uit het oerwoud. Hij kon de bijbehorende tekst zo uit het hoofd opdreunen: Door de hoogste toppen van het wond verspreidde het nieuws zich razendsnel. Hij praat tegen een stof je en zegt dat-ie het meent. Wat vind je nou van zo'n vreemde eend?

'Einstein, in feite help ik je! Snap je dat dan niet? Je moest op je nummer gezet worden. Geloof je nou echt dat de fabrikanten van halfgeleiders je goedgezind zijn als jij hun handel gaat saboteren? Wees maar blij dat ik je wakker heb geschud. '

Pierce moest er bijna om lachen, maar eigenlijk was het daar allemaal te erg voor. 'Je hebt me wakker geschud, zeg je? Te gek, man. Bedankt, Cody Zeller, dat je me mijn plaats hebt gewezen. '

'Geen dank. '

'Wat word jij nou beter van dit genereuze gebaar?'

'Ik? Ik vang, en goed ook. '

Pierce knikte. Geld. De ultieme motivatie. Dé manier om te laten zien wie de beste is. 'En dan?' ging Pierce verder. 'Ik sluit een deal en wat dan?'

Zeller dacht even na voor hij antwoord gaf. 'Weet je nog dat broodje aapverhaal over die automonteur die een soort rubber had uitgevonden dat dermate sterk was dat het nooit zou verslijten? Gewoon een toevalstreffer. Hij wilde iets anders uitvinden, maar in plaats daarvan kwam hij met dat rubber. '

'Hij heeft de formule aan een bandenfabrikant verkocht zodat die een onverslijtbare band kon produceren. '

'Klopt. Dat is het verhaal. De naam van de bandenfabriek verschilt in de diverse versies van het verhaal, maar het komt altijd op hetzelfde neer. De bandenfabriek heeft de formule in de kluis gestopt. '

'De band is nooit in productie genomen... ' vulde Pierce aan.

'Ze hebben hem nooit gemaakt, omdat ze anders niet veel zouden verkopen, nietwaar? Kwestie van belangen, Einstein, van prioriteiten. Daar draait het hier om. Vertel eens: hoe weet je zo zeker dat het maar een broodje aap-verhaal is? Hoe weet je dat het niet echt zo is gegaan?'

Pierce haalde zijn schouders op. 'Ze stoppen Proteus in de kluis, er worden geen licenties uitgegeven en het project is ten dode opgeschreven.'

'Wist jij dat de farmaceutische industrie vóór elke pil die er wordt gedraaid en die door de overheid wordt erkend al honderden pillen heeft getest? Heb je er enig idee van hoeveel dat allemaal kost? Het is een enorm machtige kolos, en die kun jij niet zomaar tegenhouden. Ze moeten ertegen optreden. '

'Dus kwamen ze bij mij uit en pakken me Proteus af. '

'Je wordt ervoor betaald, en goed ook. Het bod ligt in feite al op tafel. '

Pierce schoot overeind en zijn kalmte, die hij tot dan toe had bewaard, was als sneeuw voor de zon verdwenen. 'Ga je me nou vertellen dat Goddard erachter zit?'

'Goddard is de boodschapper maar, niet meer dan de brenger van het nieuws. Hij belt je morgen, en dan kun je het met hem verder afronden. Jij draagt Proteus aan hem over, en vraag je nou maar niet af voor wie hij werkt. Dat zijn jouw zaken niet. '

'Hij pakt Proteus, is voor tien procent eigenaar van de tent én zit die verdomde directievergadering voor!'

'Het enige waar het om gaat, is dat je de medische toepassingen laat schieten. Ook dan is het nog steeds een goede investering. Ze weten donders goed dat je de beste bent in het vak. ' Zeller glimlachte en trok een gezicht alsof hij een compliment had uitgedeeld. Pierce dacht aan Goddard en wat hij in de vergaderzaal had gezegd over zijn dochtertje, over de toekomst. Was dat dan allemaal flauwekul geweest? Het moest bijna wel.

'Als ik er nu eens niet intrap?' vroeg Pierce. 'Wat als ik gewoon doorstoom, het octrooi aanvraag en hen laat stikken?'

'Dan kun je die octrooiaanvraag niet doen en zul je dit lab hier nooit meer vanbinnen zien. "

'Zo, gaan ze me dan een kopje kleiner maken?'

'Als het moet wel, maar het lijkt me niet nodig. Kom op, man. Je weet hoe de vlag erbij hangt. De politie zit je op de hielen. ' Zeller hield duim en wijsvinger een paar centimeter van elkaar om aan te geven hoe dicht.

'Lilly Quinlan... ' zei Pierce.

Zeller knikte. 'Die schat. Ze moeten haar alleen nog vinden en dan is je doodvonnis getekend. Geef hun nou maar wat ze van je willen, dan is ook dat gevaar geweken. Dat garandeer ik je bij dezen. "

'Jij weet donders goed dat ik het niet heb gedaan. '

'Dat doet niet ter zake. Als ze het lijk vinden, komen ze linea recta bij jou uit. '

'Lilly is dus echt dood?'

Zeller knikte. 'O ja, morsdood. ' Het klonk vrolijk en hij keek er opgewekt bij.

Pierce sloeg zijn ogen neer, plantte zijn ellebogen op zijn knieën en ondersteunde zijn hoofd in zijn handen. 'Het is allemaal mijn schuld. Het komt door Proteus. ' Hij bleef een tijdje zo zitten, in de wetenschap dat als Zeller een kardinale fout zou maken, die nu zou komen.

'Eigenlijk... '

Dat was alles. Hij zei het niet. Pierce keek op en vroeg: 'Eigenlijk wat?'

'Wat ik wou zeggen, is dat je jezelf niet van alles de schuld moet geven. Wat Lilly betreft... Tja, er was geen andere manier om het plan te laten slagen. '

'Ik, eh... Hoe bedoel je?'

'Bekijk het eens van de andere kant. Lilly was toch wel vermoord, ook zonder jouw rol in het geheel. We hebben haar dood aangewend om jou tot een overeenkomst te dwingen. '

Pierce stond op en liep naar de hoek waar Zeller nog steeds zat, met zijn voeten op tafel. 'Klootzak! Jij bent de dader. Jij hebt haar vermoord, en je wilt mij ervoor op laten draaien. '

Zeller verroerde zich niet, maar hij keek Pierce aan, met een wat vreemde blik. De verandering was subtiel, maar Pierce zag wel degelijk de mengeling van trots, schaamte en zelfhaat in de gelaatsuitdrukking van zijn voormalige vriend. 'Ik ken Lilly al vanaf de dag dat ze in LA aankwam. Noem haar maar een emolument van LA Darlings. Trouwens, als je beweert dat ik voor Wentz werk, dan beledig je me toch echt. Wentz werkt voor mij, snap je? Ze werken allemaal voor mij. '

Pierce trok zijn wenkbrauwen op. Hij had het kunnen weten.

Zonder verdere aanmoediging zette Zeller zijn relaas voort. 'Man, wat een stuk! Dading Lilly... Het probleem was dat ze op een gegeven moment een beetje te veel van me wist. Het mag natuurlijk niet zo zijn dat iemand al je geheimen kent. In elk geval niet dit soort. Vandaar dat ik haar een rol moest laten spelen in wat ik voor het gemak maar het Proteus-plan noem. ' Zeller zat nu met zijn gedachten ergens ver weg, alsof hij naar een film zat te kijken. Misschien zag hij zichzelf en Lilly voor zich. in het appartement bij Speedway.

Pierce gooide er nog een zin uitMiller's Crossingtegenaan. 'Niemand kent niemand zó goed. '

'Miller's Crossing, ' zei Zeller met een brede glimlach. 'Nu is het zeker de beurt aan mijn "Vanwaar al die heisa?'"

'Ja, het is wel goed, Cody, ' zei Pierce, en toen: "Jij hebt haar vermoord? Jij hebt haar vermoord en je wilde mij ervoor laten opdraaien, is het niet?'

Aanvankelijk reageerde Zeller niet, maar Pierce keek hem aan en zag dat hij wel wilde praten, hem wilde vertellen hoe ingenieus het in elkaar stak. Het was zijn aard om op te scheppen, maar zijn gezond verstand zat hem blijkbaar even in de weg. 'Laat ik het zo zeggen, ' zei hij uiteindelijk. 'Ik heb Lilly op meer dan één manier gebruikt. Daar wil ik het bij laten. '

'Maakt niet uit! We weten genoeg. ' Het was niet de stem van Pierce, maar die van een derde aanwezige. Ze keken allebei om en zagen rechercheur Robert Renner in de deuropening van het buizenlab staan, zijn vuurwapen achteloos in de hand.

'Wie ben jij verdomme?' zei Zeller. Hij liet zijn voeten op de grond neerkomen en stond op.

'lapd, "zei Renner, terwijl hij richting Zeller liep. 'Ik arresteer u nu voor de moord op Lilly Quinlan, maar er komen vast nog een paar aanklachten bij. Dat komt allemaal wel. ' Hij pakte een stel handboeien dat achter aan zijn broekriem hing, kwam op Zeller af en duwde hem met het gezicht naar beneden op tafel. Hij stak zijn wapen in de holster en deed Zeller de handboeien om. Uit de vloeiende bewegingen waarmee alles in zijn werk ging, bleek duidelijk dat de rechercheur het al duizenden keren eerder had gedaan.

Pierce zag dat Zellers gezicht zich gevaarlijk dicht bij de microscoop bevond. 'Voorzichtig een beetje, ' zei hij, 'die microscoop is heel kwetsbaar, om nog maar te zwijgen over wat hij kost. Straks gaat er iets kapot. '

'Dat moeten we voorkomen, ' antwoordde Renner. 'Zeker gezien het belangrijke onderzoek dat hier wordt gedaan. ' Hij keek Pierce aan met iets wat op een welgemeende glimlach leek.