34
Marissa opende de deur van haar kamer en was blij verrast om Sterling in de grote stoel bij het bureau te zien zitten. 'Ik dacht dat je weg zou gaan en terug zou komen om mij welterusten te wensen,' zei ze.
'Ik ben ook weg geweest,' legde hij uit. 'Toen jij aan het eten was, heb ik jouw hele leven van het afgelopen jaar bekeken, en ik begrijp nu waarom jouw papa en NorNor weg moesten gaan.'
'Maar ik ben maar een uurtje beneden geweest!'
'De tijd werkt voor mij anders,' antwoordde Sterling.
'Ik heb de hele tijd aan jou gedacht. Ik heb snel gegeten, maar toen moest ik Roys saaie verhaal aanhoren, dat hij op school als jongetje een van de herders speelde in een kerstverhaal. Ik ben zo snel mogelijk naar boven gekomen. Wat ben ik blij om jou hier te zien.'
'Ik heb veel geleerd terwijl jij aan het eten was. Nu moet ik weer weg, omdat ik het heel, héél druk ga krijgen. Ik ga ervoor zorgen dat jouw papa en NorNor op jouw verjaardagsfeestje komen.'
'Dat is op de dag van kerstavond,' herinnerde ze hem vlug.
'Dan word ik acht jaar.'
'Ja, dat weet ik.'
'Dat is al over vier dagen.'
Sterling zag in Marissa's ogen scepsis gemengd met hoop.
'Je kunt me helpen,' zei hij tegen haar.
'Hoe dan?'
'Door veel te bidden.'
'Ik beloof je dat ik dat zal doen.'
'En door lief te zijn voor Roy.'
'Dat is niet gemakkelijk.' Haar hele persoon veranderde en haar stem werd zwaar. '"Ik herinner me nog dat ik... bla, bla, bla.'"
'Marissa,' waarschuwde Sterling met een fonkeling in zijn ogen.
'Ik wéééééét het,' antwoordde ze. 'Roy is wel oké, geloof ik.'
Sterling stond op en genoot van de kortstondige vrolijkheid die hij in haar ogen zag. Het herinnerde hem meteen aan de eerste keer dat hij haar met Billy en Nor had gezien. Ik mag haar niet teleurstellen, zei hij in zichzelf. Het was een gebed en een belofte tegelijk.
'Ik moet nu gaan, Marissa.'
'Kerstavond... Je hebt het beloofd!' riep ze hem na.