33

Ditmaal zag Smithback, toen hij de foyer op de zeventiende verdieping van Central Park South nummer negen werd binnengelaten, dat de ramen van de grote zitkamer wijd openstonden. Het zonlicht stroomde naar binnen en vergulde de banken en de rozenhouten tafels, zodat het vertrek dat er ooit had uitgezien als een kamer in een rouwcentrum, nu lag te glanzen van warmte en licht. Anette Wisher zat aan een glazen tafel op het balkon, met een modieuze strooien zonnehoed en een donkere bril op. Ze draaide zich naar hem om, glimlachte even en gebaarde hem te gaan zitten. Smithback nam plaats en wierp een bewonderende blik op het gigantische groene tapijt van Central Park dat zich in noordelijke richting uitstrekte tot aan 110th Street.

'Een kopje thee voor meneer Smithback, graag,' zei mevrouw Wisher tegen het dienstmeisje dat hem had binnengelaten. 'Zeg maar Bill, alsjeblieft,' zei Smithback terwijl hij haar uitgestoken hand schudde. Zijns ondanks zag hij dat zelfs in het felle, harde licht van de zomerzon mevrouw Wishers huid er opmerkelijk jong uitzag. Het verloop van de tijd had bij haar geen zichtbare schade aangericht. Haar huid zag er elastisch, soepel en glad uit, zonder de weke plooien die de ouderdom vaak met zich meebrengt. 'Ik stel je geduld op prijs,' zei ze terwijl ze haar hand terugtrok. 'Je zult het met me eens zijn dat het tijd wordt voor de beloning. We hebben besloten wat we gaan doen, en zoals beloofd wil ik dat jij dat als eerste te horen krijgt. In vertrouwen, uiteraard.' Smithback nam de thee aan en snoof het zwakke, dure aroma van jasmijn op. Hij voelde een warme gloed nu hij in dit prachtige appartement zat, met heel Manhattan aan zijn voeten, en thee dronk met de vrouw die iedere journalist in New York wilde interviewen. Dat was zelfs voldoende compensatie voor het vernederende feit dat die arrogante klootzak van een Harriman hem aanvankelijk voor geweest was.

'De demonstratie op Grand Army Plaza was zo'n succes dat we besloten hebben om met Herover de stad een nieuwe fase in te gaan,' zei mevrouw Wisher. Smithback knikte.

'Ons plan is in feite heel eenvoudig. Alle toekomstige acties blijven onaangekondigd. Per keer worden ze op grotere schaal uitgevoerd. En voor iedere nieuwe moord die gepleegd wordt, zullen onze mensen in groten getale naar het hoofdbureau van politie gaan om te eisen dat ze een eind maken aan deze misstanden.' Ze hief een hand en veegde een losgeraakte haarstreng uit haar gezicht. 'Maar volgens mij hoeven we niet lang te wachten voordat er enkele werkelijke veranderingen gaan plaatsvinden.' 'Hoezo?' vroeg Smithback geïnteresseerd.

'Morgenavond om zes uur komen onze mensen bijeen buiten St. Patrick's Cathedral. Geloof me, de groep die je op Grand Army Plaza gezien hebt, zal in aantal te verwaarlozen zijn bij wat je morgen zult aantreffen. We zijn van plan te laten zien dat het ons dodelijke ernst is. We trekken door Central Park naar Fifth Avenue en dan verder naar het noorden over Central Park West. Op iedere plek waar een moord is gepleegd, houden we een wake bij kaarslicht. Daarna komen we samen op de Great Lawn in Central Park voor een slotgebed rond middernacht.'

Ze schudde haar hoofd. 'Ik vrees dat het gemeentebestuur nog steeds niet doorheeft wat er aan de hand is. Maar wanneer ze het centrum van Manhattan geblokkeerd zien door talloze stemgerechtigden die allemaal actie eisen, dan wordt het echt wel duidelijk, let op mijn woorden.'

'En de burgemeester?' vroeg Smithback.

'Het kan best zijn dat die ook komt opdraven. Dat slag politici kan geen weerstand bieden aan een menigte. Als hij inderdaad komt, wil ik hem zeggen dat dit zijn laatste kans is. Als hij ons weer in de steek laat, gaan we eisen dat hij aftreedt. En tegen de tijd dat we met hem klaar zijn, zal hij nog niet eens een baantje als hondenvanger in Akron, Ohio, kunnen krijgen.' Er trok een smalle glimlach over haar lippen. 'Ik verwacht dat je dit zult citeren, op het juiste moment.' Smithback moest zelf ook glimlachen. Dit werd absoluut perfect.