VIERENTWINTIG

Pike haalde onderweg iets te eten bij een Indiaas restaurant in Silver Lake, ook al had Cole al boodschappen gedaan. Hij nam een gerecht van spinazie en kaas dat saag paneer heette, vegetarische jalfrezi en knoflooknaan, omdat hij dacht dat het meisje dat lekker zou vinden, en een liter lassi, een zoete yoghurtdrank. De lassi was machtig als een milkshake en op smaak gebracht met mango. Pike vond de scherpe kruiden heerlijk ruiken; de knoflook en garam masala; de koriander en kardemom. Ze deden hem denken aan de bergdorpen en valleien in de jungle waar hij die dingen voor het eerst had gegeten. Pike had trek. Hij was bijna misselijk van de honger geworden toen de spanning uit zijn lijf was weggeëbd.

De zon was al lang onder tegen de tijd dat Pike bij hun huis aankwam en het garagepad op reed. Alles zag er goed uit. De deur zat dicht en door de gordijnen zag hij licht branden. In de abrupte stilte toen hij de motor uitzette, piepten zijn oren nog, maar al minder dan eerst. Pike wilde het meisje niet over Luis en Jorge vertellen, maar hij zou haar zeggen dat hij vooruitgang had geboekt, en dacht dat zij zich dan beter zou voelen.

Pike sloot de auto af, liep naar de deur en stak de sleutel in het slot. Hij dacht eraan dat ze schrok als hij opeens uit het niets opdook, dus kondigde hij zichzelf dit keer aan. Hij klopte twee keer en maakte de deur open.

‘Ik ben het.’

Pike voelde de stilte toen hij naar binnen stapte. Coles iPod lag op de salontafel naast een open flesje water. Haar tijdschriften lagen op de vloer. Overal in het huis brandde licht, maar Pike hoorde niets. Hij concentreerde zich en probeerde boven de piep uit iets te horen. Hij dacht dat ze misschien een spelletje met hem speelde omdat ze er zo’n hekel aan had dat hij haar altijd verraste, maar hij wist dat het niet zo was. De stilte van een leeg huis lijkt op geen enkele andere stilte.

Pike zette het tasje met eten voorzichtig op de grond. Hij trok de Kimber en hield hem met de loop omlaag langs zijn been.

‘Larkin?’

Met een paar grote stappen stond hij bij haar slaapkamer. Hij nam weer een paar stappen en controleerde de andere slaapkamer, de badkamer en de keuken. Larkin was niet in het huis. De kamers en hun spullen waren keurig in orde en er waren geen sporen van een worsteling. De ramen waren niet kapot. De achterdeur zat op slot, maar hij deed hem open om de achtertuin te controleren en liep daarna terug door het huis. De deuren waren niet geforceerd of opengebroken.

Pike zocht naar een briefje. Geen briefje.

Haar handtas en andere tassen lagen nog op haar slaapkamer. Als ze was weggelopen, had ze ze niet meegenomen.

Pike stapte de voordeur uit en ging in het donker op de kleine veranda staan. Hij luisterde en probeerde een indruk van de omgeving te krijgen; de straatlantaarn boven zijn zilvergrijze poel, de open huizen met goudkleurige ramen, de bewegingen van de buren op hun veranda’s en in hun huizen. Het leven verliep normaal. Er waren geen mannen met vuurwapens geweest. Niemand had een tegenstribbelend meisje uit het huis naar een auto gedragen, of een vrouw horen schreeuwen. Larkin was waarschijnlijk rustig te voet vertrokken.

Pike stapte de veranda af en liep naar de straat. Hij probeerde te bepalen welke kant ze op zou gaan en waarom. Ze had creditcards en wat kleingeld, maar geen telefoon waarmee ze haar vrienden of iemand met een auto kon bellen. Pike kwam tot de conclusie dat ze waarschijnlijk naar Sunset Boulevard was gelopen om daar een telefoon te zoeken, maar toen lachte er een vrouw op de veranda aan de overkant van de straat. Het was een ouder stel en ze hadden elke avond op hun veranda gezeten en naar de Dodgers geluisterd. Er kwam muziek uit hun radio, maar Pike kon hun stemmen duidelijk horen.

Hij stapte tussen de auto’s en door de poel zilverkleurig licht.

‘Mag ik even storen?’ zei hij.

Hun veranda werd alleen verlicht door een lamp in hun huis. De rode puntjes van hun sigaretten dansten als vuurvliegjes in het donker.

De man nam een trekje van zijn sigaret en de askegel gloeide op. Hij zette de radio zachter. ‘Goedenavond,’ zei hij.

Hij sprak op formele toon met een Russisch accent.

Pike zei: ‘Ik ben van de overkant.’

De vrouw zwaaide met haar sigaret. ‘Dat weten we. We hebben u en de jongedame gezien.’

‘Hebt u de jongedame vandaag gezien?’

Ze gaven geen van beiden antwoord. Ze zaten in goedkope aluminium tuinstoelen, vaag zichtbaar in het halfdonker. De oude man nam opnieuw een trekje van zijn sigaret.

‘Ik denk dat ze is gaan wandelen,’ zei Pike. ‘Hebt u gezien welke kant ze op is gegaan?’

De oude man bromde iets onverstaanbaars, maar op zo’n toon dat het veelzeggend klonk.

‘Wat?’ zei Pike.

De vrouw zei: ‘Is dat uw vrouw?’

Pike begreep de ernst van haar vraag en veegde het idee van seks meteen van tafel. ‘Mijn zus.’

‘Ah,’ zei de oude man.

Er gleed iets over het gezicht van de vrouw waaruit je zou kunnen opmaken dat ze hem niet geloofde en ze scheen te overwegen wat ze tegen hem zou zeggen. Ten slotte nam ze een besluit en gebaarde met haar sigaret naar de straat. ‘Ze is met de jongens mee.’

‘De Armeniërs,’ zei de oude man.

De vrouw knikte, alsof daar alles mee was gezegd.

‘Ze praatte met hen, zoals ze daar altijd staan, zij en hun auto, en ze is met ze mee.’

‘Wanneer was dat?’ zei Pike.

‘Nog niet zo lang geleden. We waren juist naar buiten gekomen met de thee.’

Een uur geleden. Hoogstens een uur.

‘De Armeniërs. Waar wonen die?’ zei Pike.

De vrouw wees met haar sigaret opzij. ‘Hiernaast. Het zijn allemaal neven van elkaar, zeggen ze, neven en broers. Armeniërs zeggen allemaal dat ze neven van elkaar zijn, maar je weet het maar nooit.’

‘Armeniërs,’ zei de oude man.

Het huis waar de oude vrouw naar wees, was donker en de BMW stond niet in de straat. Ze scheen Pikes gedachten te lezen. ‘Er is niemand thuis. Ze zijn allemaal weggereden.’

‘Hebt u ze horen zeggen waar ze naartoe gingen?’

De vrouw helde haar stoel naar achteren en rekte zich uit naar het open raam. ‘Rolo! Rolo, kom eens!’

Een jongen in een Lakers-shirt duwde de hordeur open. Hij was lang en mager en Pike schatte hem op een jaar of vijftien.

‘Ja, oma?’

‘De Armeniërs, waar gaan die altijd naartoe?’

‘Dat weet ik niet.’

De oude man ergerde zich kennelijk en maakte een afwerend gebaar met zijn handen om aan te geven dat de jongen hen niet in de maling moest nemen. ‘De Armeniërs. Die club waar je nooit naartoe moet gaan.’

De oude vrouw trok haar wenkbrauwen op naar Pike.‘Hij weet het wel. Hij praat regelmatig met die Armeense jongens. Met de jongste. Ze hebben zo’n club.’

Rolo keek beschaamd, maar beschreef iets wat leek op een dancing niet ver weg in Los Feliz. Rolo kon zich de naam niet meer herinneren, maar hij beschreef hem vrij duidelijk: een oud gebouw ten noorden van Sunset, dat pas was gewit en één woord op de zijgevel had. Rolo wist het woord niet meer, maar dacht dat het iets met een ‘Y’ was.

Pike vond het gebouw twintig minuten later, net ten noorden van Sunset waar het tussen een Armeense boekwinkel en een Vietnamees-Franse bakker in zat geklemd. Op een bord boven op het gebouw stond CLUB YEREVAN. Daaronder bevond zich een roodleren deur die openstond. Drie zware mannen stonden buiten op de stoep te praten en te roken, twee in een overhemd met korte mouwen en een in een glimmend leren jasje. Op een kleiner bordje boven deur stond PARKEREN AAN DE ACHTERKANT.

Pike sloeg af bij de hoek. Een smal straatje achter de winkels leidde naar een parkeerplaats, waar een parkeerwachter in een piepklein hokje de ingang bewaakte. Het was nog vroeg, maar de parkeerplaats was al aardig vol. Een groepje mensen stond bij de achterdeur van de club.

Pike verspilde geen tijd aan de parkeerplaats en deed geen poging de BMW te vinden. Ze was hier of ze was hier niet, en als ze hier niet was, zou hij snel zijn zoektocht vervolgen. Pike stopte achter de Vietnamese bakker en stapte uit zijn auto. De parkeerwachter zag hem en kwam met wapperende handen snel aangelopen door het straatje.

‘Daar kunt u niet parkeren. Dat is verboden.’

Pike negeerde hem en drong tussen de mensen door. De piep in zijn oren was terug en harder dan ooit, maar Pike lette er niet op. Hij schoof langs jonge vrouwen met bruine sigaretten en lachende mannen wier ogen de vrouwen geen moment loslieten. Hij stapte een lange smalle gang in waar nog meer mensen aan weerszijden tegen de muur aan stonden en tegen elkaar schreeuwden boven een dreunende hiphop dancemix uit die de piep nog niet helemaal overstemde. Hij duwde de deur van het herentoilet open, keek rond en duwde daarna de deur van het damestoilet open. De mensen om hem heen lachten en keken naar hem, maar Pike liep door zonder er aandacht aan te schenken.

Hij sloeg een hoek om, en nog een. Het werd drukker naarmate Pike het einde van de gang naderde en de muziek werd harder met een bonkend basritme, alleen werd het ritme nu benadrukt door de aanwezigen. De mensen schreeuwden met hun armen boven hun hoofd en duwden ritmisch op de maat van de muziek hun handen omhoog, terwijl ze riepen: ‘GO baby, Go baby, Go baby, GO…!’

Pike wurmde zich tussen de zwetende lijven door die de zaal in stroomden en zag haar. Larkin stond in haar bh boven op de bar en bespeelde het publiek als een stripper terwijl ze op de maat van het geschreeuw met haar heupen wiegde. Ze draaide zich langzaam om en liet haar handen van haar haar naar haar kruis glijden terwijl ze op de bar hurkte en het smerige glimlachje trok, en het enige wat Pike zag, was de dolfijn die frank en vrij boven haar heupen dartelde en om erkenning schreeuwde.

Het meisje zag hem toen hij bij de bar kwam en hield plotseling op met dansen alsof ze een kind was dat werd betrapt op iets stouts. Ze ging rechtop staan en keek met een schuldbewuste en bange blik op hem neer. Pike stond stil aan haar voeten en op dat moment waren ze de enige twee mensen die niet met hun armen in de lucht stonden te dansen.

Pike schreeuwde boven de bonkende bas uit. ‘Kom eraf!’

Ze verroerde zich niet. Er stond een verdriet op haar gezicht te lezen dat hem verwarde. Hij zei het niet nog een keer tegen haar. Hij wist niet zeker of ze hem had gehoord.

Larkin verzette zich niet toe hij haar van de bar trok.

Pike draaide zich om met het meisje en de mensen wisten niet wat ze ervan moesten denken; sommigen lachten, anderen jouwden. Maar toen kwamen de twee oudste neven en een forse man met een dikke buik naar hem toe. De oudste neef ging vlak voor hem staan om Pike de weg te versperren en de dikke man greep Pikes arm vast. Pike had de duim van de man al te pakken op het moment dat hij zijn arm aanraakte, trok de hand weg, draaide hem om zoals water over een steen kolkt en kwakte de man voorover op de grond als een golf die op de kust slaat.

De mensen om hen heen weken achteruit.

Pike had zijn ogen niet van de oudste neef gehaald en keek nu ook niet weg.

De menigte schoof verder achteruit. Niemand verroerde zich. Toen Pike ten slotte het idee had dat ze het begrepen, leidde hij het meisje de club uit.