66

Sam en Dom liepen voorop naar boven, terwijl Jack en de Afghaan de zieke Reuter-verslaggever droegen. Het was een zware klim naar de begane grond, en eenmaal daar werd de zaak er niet beter op. Chavez had het gebied rondom de trap vrijgemaakt, maar nu schoten hij en Al Darkur vanuit de gang vlak bij de trap naar de voorkant van het gebouw op de vijandelijke strijders die zich daar hadden geposteerd.

De Pakistaanse majoor was in zijn linkerschouder geraakt en een andere kogel had zijn geweer beschadigd, maar hij bleef schieten met het pistool in zijn rechterhand.

Chavez zag dat er nu zes mensen achter hem waren en dat een van hen werd gedragen. Hij knikte en klopte Al Darkur op zijn schouder. ‘We moeten een andere manier zien te vinden om naar buiten te komen voordat de vijand rpg’s gaat afschieten!’

Ze liepen naar de achterkant van het gebouw, een kreupele Sam Dris­coll voorop met een in beslag genomen AK. Nu was Chavez degene die achteraan liep; hij bleef schieten om ervoor te zorgen dat de vijand in de kamers en gangen aan de voorkant van het huis bleef.

Ze kwamen bij de T-splitsing van de gang waar Driscoll rechtsaf ging, met de anderen als in een processie achter zich aan. Sam liep naar een grote kamer aan de achterkant van het huis, maar de ramen waren dichtgemetseld en er was geen deur.

‘Fout!’ riep hij. ‘Probeer de andere kant!’

Nu liep Chavez voorop. Het verbaasde hem dat het vijandelijke vuur in dit deel van de gang merkbaar was verminderd. Ryan en Caruso schoten in de poot van de T, terwijl Chavez en Al Darkur de kruising overstaken en een lange smalle keuken in renden. Daar was geen uitgang, maar wel een kleine deur die er veelbelovend uitzag. Chavez, die wanhopig op zoek was naar een raam of een deur of zelfs maar een trap terug naar boven, deed de deur open.

De deur leidde naar een donkere kamer van ruim vier meter breed en negen meter lang, een soort werkplaats. Ding keek echter niet naar de ruimte zelf, maar hij scheen met de lamp op zijn geweer langs de muren, op zoek naar een uitgang. Hij zag niets en wilde zich net omdraaien om samen met de anderen terug te gaan om te vechten toen hij in het zwakke lichtschijnsel iets zag.

Hij had de houten tafels en de planken in het vertrek genegeerd toen hij een uitgang zocht, maar nu keek hij er wel naar, of liever, naar de spullen die erop lagen.

Kisten vol auto-onderdelen en elektrische bedrading. Batterijen. Mobiele telefoons. Blikjes buskruit. Stalen drukplaten en een blauw 250 liter-vat waar volgens Ding salpeterzuur in zat. Op de grond lagen mortiergranaten, gedeeltelijk gedemonteerd. Ding besefte dat hij zich in een bommenfabriek bevond. De geïmproviseerde onderdelen voor de explosieven die hier werden gemaakt, zouden over de grens Afghanistan worden binnengesmokkeld.

Dáárom hadden de Haqqani-strijders geen raket op Chavez en zijn team afgeschoten toen ze hier achter in het huis waren. Wanneer ook maar iets in deze ruimte ontplofte, zou het hele gebouw en alles eromheen worden vernietigd, inclusief de Haqqani-mannen.

‘Mohammed?’ riep Ding.

Al Darkur keek om de hoek en knikte meteen. ‘Bommen.’

‘Ik weet wat dit zijn, maar kunnen we ze gebruiken?’

Met een gemene grijns zei Mohammed: ‘Ik heb wel een beetje verstand van bommen.’

Ryan en Caruso waren al met hun laatste magazijn bezig. Ze schoten hun patronen een voor een af, vanaf de bovenkant van de T-kruising naar de poot. Ze wisten dat ze al veel Haqqani-strijders hadden neergeschoten, maar het leek wel of er een onbeperkte hoeveelheid gewapende klootzakken overbleef.

Een van de Puma-helikopters vloog rondjes achter het omheinde terrein. Jack wist dat, doordat er af en toe salvo’s vanuit de lucht werden afgeschoten. Hij kon de heli niet horen, want hij was nog steeds een beetje doof door de schoten en explosies in de smalle gangen. Hij kon alleen pistoolschoten van dichtbij of machinepistolen op afstand horen.

Opeens stond Chavez achter de twee mannen en stopte een nieuw magazijn in hun kogelwerende vest. Hij schreeuwde: ‘Hierachter is een bommenfabriek!’

‘O shit,’ zei Ryan, die zich realiseerde dat hij en zijn vrienden eigenlijk boven op een vat buskruit stonden te schieten.

‘Al Darkur maakt een geïmproviseerde bom om de achtermuur op te blazen. Als hem dat lukt, kunnen we naar buiten via een gat aan de achterkant van het gebouw. Als we weg moeten, draai je je om en ren je de gang in. Ik dek jullie.’

Jack vroeg niet wat er zou gebeuren als het Mohammed niet zou lukken.

Ding zei: ‘Loop niet naar buiten zonder Landing Zone-markeringslicht aan te zetten. De deurschutter in de Puma is al tien minuten met zijn MG aan het schieten, denk dus niet dat hij het stroboscooplampje op je rug kan zien. Hij zal gehakt van je maken. Gebruik je LZ-marker als een tweede manier om hem duidelijk te maken dat je een vriend bent en geen vijand.’

De twee jonge mannen knikten.

‘Sam en de Afghaan dragen de gewonde, maar jullie moeten hen dekken tot de heli is geland en zij aan boord zijn.’

‘Begrepen!’ zei Dom en Ryan knikte.

Zowel Ryan als Caruso bleef gecontroleerd schieten, net voldoende om de vijand te laten weten dat ze, als ze naar de T-kruising van de gang liepen, daar een hoge prijs voor moesten betalen. Ze werden nog steeds beschoten, maar nu met AK’s waarvan alleen de loop om de hoek stak. De kogels sloegen tegen de wanden, vloeren en het plafond.

Al Darkur en Chavez liepen twee keer achter hen langs met materiaal uit de bommenfabriek die zich rechts van Jack en Dom bevond; ze brachten het naar het andere uiteinde van de gang, links van hen.

Nog geen minuut later stond Chavez alweer achter hen. Hij schreeuwde vlak bij hun oor: ‘Ga liggen!’

Beide mannen doken naar de stenen vloer van de gang en bedekten hun hoofd. Een paar seconden later hoorden ze achter zich zo’n ongelooflijke dreun dat Jack dacht dat het gebouw boven op hen zou vallen. De mannen in de gang raakten allemaal bedolven onder brokken cement, stenen en stof.

Caruso stond als eerste op. Hij rende de gang door, met Ryan op zijn hielen, langs de gewonde Reuters-journalist die door Driscoll en de Afghaanse gevangene aan zijn schouders werd meegesleurd.

Jack haalde Caruso in toen hij de kamer met de dichtgemetselde ramen in rende. De lamp op hun wapen was nutteloos door alle stof in de lucht. Ze liepen door naar de achtermuur tot ze, eindelijk, de open lucht konden zien. Dominic gooide meteen de knipperende LZ-marker naar de achterkant van het omheinde terrein. Dit baken zou, in theorie, de schutters in de rondcirkelende helikopters laten weten dat daar vrienden liepen, zodat ze niet gingen schieten.

Toen Dominic de achterste binnenplaats op liep, was hij bang dat hij zou worden beschoten door de schutter in de heli, maar gelukkig hadden de Zarrar-commando’s een uitstekende schietdiscipline. De Amerikaan kroop achter een stapeltje vrachtwagenbanden en dekte de noordkant van het terrein, terwijl zijn neef zich verschool achter een grote stapel puin van Al Darkurs bom en de zuidkant dekte.

Een van de ssg-helikopters had zijn 20mm-kanon gebruikt om de elektriciteitspalen aan de achterkant van het terrein neer te halen, zodat de heli vlak bij majoor Al Darkur, de gevangenen en de Amerikaanse agenten kon landen. Binnen een paar seconden was iedereen aan boord en steeg de heli op, waarna hij zo snel mogelijk wegvloog.

In de helikopter lagen de zeven mannen die het hadden gered op de metalen vloer, met hun armen en benen over elkaar heen. Jack Ryan lag onder aan de stapel, maar hij was te uitgeput om zich te bewegen; hij was zelfs te moe om het dikke been van de Afghaanse politicus van zijn gezicht te duwen.

Nadat ze nog eens twintig minuten vlak boven de grond hadden gevlogen, deed de vlieger de lampen in de cabine aan en zei, via Mohammed al Darkur en zijn koptelefoon, dat ze buiten gevaar waren. De mannen gingen rechtop zitten en lieten waterflessen rondgaan. Al Darkurs schouder werd verzorgd door de laadmeester van de heli, terwijl een van de Zarrar-commando’s een infuus aanbracht in de arm van de Australische verslaggever.

De normaal gesproken droge en stoïcijnse Sam Driscoll omhelsde elk lid van zijn bevrijdingsteam, daarna rolde hij zich in een hoekje op en viel in slaap met een waterfles tegen zijn borstkas geklemd.

Chavez schreeuwde vlak bij Jacks oor, om boven het motorlawaai uit te komen: ‘Zo te zien zijn jullie er maar ternauwernood uit gekomen.’

Jack volgde Dings blik naar de canvas magazijnhouder op zijn borst. In een van de zakken zat een rafelig gat. Hij haalde er een P90-magazijn van plastic en metaal uit en zag dat er een kogel dwars doorheen was gegaan. Hij stak zijn vinger in het gat in zijn kogelwerende vest en haalde er de verwrongen en scherpe 7,62mm-kogel uit die in zijn keramische borstplaat was geslagen.

Te midden van alle actie had Jack niet eens gemérkt dat hij in zijn borst was geschoten.

‘Wel verdomme!’ zei hij toen hij naar de kogel in zijn hand keek.

Chavez lachte alleen maar en gaf de jongere man een kneepje in zijn arm. ‘Het was je tijd nog niet, ’mano.’

‘Inderdaad,’ zei Jack. Hij zou het liefst zijn moeder en vader bellen, en Melanie. Maar beide telefoongesprekken moest hij nog even uitstellen, want opeens was hij weer misselijk.