4

Inferno

'Normaal gesproken zou ik nooit naar een van die tenten gaan,' begon Ava toen we vrijdagavond wegreden. Ik was zo opgewonden en blij dat ik nauwelijks adem kon halen, laat staan praten. Ik kon trouwens merken dat ze niets liever wilde dan dat ik mijn mond hield.

Om te beginnen was ik pas heel laat klaar. Het was al bijna tien uur toen we weggingen. Verder deed ze verrassende dingen met mijn haar en make-up. Van acht tot tien hield ze toezicht op mijn kleding en alles. Aanvankelijk dacht ik dat ze mijn krulhaar net zo storend vond als ikzelf, maar ze liet me zien hoe ik het donziger kon krijgen - de 'slaapkamerlook,' zoals zij het noemde. Daarna leerde ze me hoe ik mijn ogen moest opmaken en voor het eerst stond ze me wat blingbling toe. Ik dacht dat we nooit een keus zouden maken uit alle lipsticks. Ze had veel van haar eigen make-upkit meegebracht. Maar ze wilde niet dat ik iets nam van wat zij gebruikte.

'We willen de nadruk leggen op het verschil tussen ons,' zei ze. 'Niet op overeenkomsten.'

'Waarom?'

'Het is heel erg belangrijk dat geen van de mannen die we ontmoeten weet dat we in hetzelfde huis wonen en zussen zijn.'

'Waarom niet?'

'Dat zul je gauw genoeg aan de weet komen,' begon ze, 'maar als een man een meisje wil versieren, denkt hij ook aan het meisje dat bij haar is.'

'Waarom?' Ik voelde me als een klein kind dat haar ouders tot wanhoop drijft met haar waarom-vragen, maar ik kon het niet helpen.

'Ze kan iets zijn wat hij moet overwinnen, een obstakel. Hij vraagt zich af: zullen die twee vanavond afscheid nemen van elkaar? Kan ik met een van hen weggaan? Zal ze bereid zijn haar vriendin achter te laten? De meeste meisjes voelen zich schuldig over dat soort dingen en staan erop dat de man in kwestie eerst iemand vindt voor hun vriendin, en vaak blijkt dat heel moeilijk, zo niet onmogelijk te zijn. Hoewel veel mannen hier alleen komen, zijn er maar weinig meisjes alleen. Maar als ze dat is, en ze is aantrekkelijk, dan werkt het als een magneet.'

'Ga je daarom altijd alleen uit?'

Ze trok een lelijk gezicht en schudde haar hoofd. 'Denk na voor je iets vraagt of zegt, Lorelei. Hoe kan ik, hoe kun jij, ooit een vriendin hebben die met ons uitgaat, laat staan een echte vriendin, een maatje?'

Ik knikte.

In mijn hart wist ik dat het onmogelijk was, maar ik vroeg het meer in de hoop dat er een of andere manier was om een vertrouwde omgang met iemand te krijgen. Zoveel meisjes op mijn school hadden een 'beste vriendin', en het maakte me jaloers om ze samen te zien.

'Ik denk niet dat er iemand is die net zo is als wij,' zei ik. Ik kon er niets aan doen. Het kwam eruit als een klacht.

'Dat heb ik niet gezegd,' antwoordde Ava. Ik keek verrast op. 'Niemand hier in de buurt is zoals wij. Wij hebben ons territorium, anderen blijven op hun eigen terrein.'

'En we kunnen nooit bevriend met ze zijn?'

'Nee. Dat zou voor ons allemaal erg gevaarlijk zijn.'

'Komen ze wel eens te dicht bij ons, of wij bij hen?' vroeg ik. Ik voelde dat ik, nu we samen uitgingen, een paar antwoorden uit haar los zou kunnen peuteren. Ik voelde dat ik een nieuw niveau had bereikt, waar ik nieuw vertrouwen en nieuwe antwoorden zou vinden.

'Soms.' Ze draaide zich naar me om. 'En dat is iets wat we niet mogen toestaan.'

'Dat is iets wat papa soms aanvoelt, hè? Hij merkt het als ze te dichtbij komen.' 

'Ja.'

'Verhuizen we daarom zo vaak?'

'Soms, ja. Maar hou er nu over op,' zei ze, weer vervallend in haar gebruikelijke irritatie. 'Je leidt ons af met al die vragen. Concentreer je nu alleen maar op wat ik je vertel. Ik wil je duidelijk maken dat als je nadenkt over wat ik zojuist zei, twee zussen een grotere hinderpaal zijn voor een man. Je kunt twee vriendinnen van elkaar scheiden, maar twee zussen is heel iets anders.'

'Als de een werd verkozen boven de ander zou dat tot onderlinge rivaliteit leiden.'

'Ja, dat zou ook meespelen. Nu denk je tenminste na. Degene die werd achtergelaten, zou zich dat zo kunnen aantrekken dat ze er thuis iets van zei, iets wat haar zus in problemen zou brengen.'

'Hoe weet je dat allemaal?'

'Iets ervan heeft Brianna me geleerd zoals ik het nu jou leer. Sommige dingen heb ik gelezen. Het meeste gaat vanzelf, door gewoon onder hen te verkeren.'

Onder hen te verkeren, dacht ik. Het klonk werkelijk alsof we van een andere planeet kwamen.

Ze begon te rommelen in mijn verzameling oorbellen en kettingen.

'Papa wilde niet dat ik sieraden droeg bij deze jurk,' zei ik.

'Wanneer heeft hij dat gezegd?'

'Toen ik hem die avond aantrok. Hij vond dat het iets van mijn natuurlijke schoonheid zou wegnemen.'

'Dat was toen. Dit is nu. Er is understatement en overstatement. Papa is niet op de hoogte van de jeugd van tegenwoordig. Daarom heeft hij ons nodig. Deze zijn goed,' zei ze en haalde een paar diamanten oorbellen uit mijn sieradendoos. 'En die bijpassende ketting.'

Vroeger dacht ik vaak: Ik weet dat we anders zijn, maar kunnen we een enkele keer niet eens net doen of het niet zo is? Kan ik niet doen wat andere meisjes van mijn leeftijd doen? Ten slotte, toen ik ongeveer net zo oud was als Maria, vroeg ik het op een dag aan mevrouw Fennel. Ze zei: 'Nee', maar met zo'n kwade, scherpe blik dat ik het nooit meer durfde te vragen.

Ava zei dat we geen schoolvriendinnen nodig hadden. We hadden elkaar, en we hadden papa.

Het was waar dat papa zijn best deed ons bezig te houden. Hij nam ons mee naar voorstellingen en maakte uitstapjes met ons, en we mochten zelfs wel eens zijn party's bijwonen. Als hij ooit een vrouw thuis uitnodigde, zaten wij ook allemaal aan tafel. Wie ze ook was, ze was altijd onder de indruk van onze goede manieren en onze beleefde en intelligente conversatie. Meer dan een van zijn tafeldames zei iets als: 'Jij voedt ze in je eentje beter op dan de meeste echtparen hun eigen kinderen.'

'Je ontwikkelt alleen wat er al in zit,' zei papa dan. 'Je geeft het de ruimte om te groeien, te ademen. Je hebt geduld. Het is als deze prachtige wijn,' zei hij met een blik op de gedecanteerde wijn. 'Als je de fles niet te vroeg openmaakt, wordt de wijn zacht en geurig en vol van smaak.'

Natuurlijk besefte ik dat niet toen ik nog heel jong was, maar nu wist ik dat als hij zo sprak tegen een van zijn vrouwen, op die vleiende, zachte toon, ze praktisch een orgasme kreeg. Ik herinner me dat ik naar iedereen aan tafel keek, en het ironische, bijna meesmuilende glimlachje zag op Brianna's gezicht. Zolang papa aan het woord was, hield ze haar ogen neergeslagen. Ava was gefascineerd en net zo nieuwsgierig als ik naar de vrouwen die papa meenam aan tafel en later naar zijn slaapkamer. Zijn macht maakte zich vlak voor onze ogen kenbaar, en dat maakte dat we hem nog meer verafgoodden.

'Gaan we met de cabriolet?' vroeg ik toen Ava in de richting van de Mercedes liep. Papa had drie auto's: twee sedans, waarvan ik er een gebruikte om naar school te gaan, en deze cabriolet.

'Natuurlijk. Dat hoort bij de rol die we spelen. We zijn op jacht.'

'Als wolven.'

'Beter dan wolven,' antwoordde ze, en lachte eindelijk om iets wat ik zei.

Nu we op eenmaal onderweg waren, had ik het gevoel dat ik in een mixer was gevallen. Een wirwar van emoties tolde in me rond. Ik was bang, zenuwachtig, opgewonden en zelfs een beetje verstijfd. Ik wachtte tot ze verder zou praten en me zou uitleggen waarom ze normaal niet naar die gelegenheden ging. Toen ze er niet op doorging, vroeg ik waarom niet.

'Dit soort tent is een trefpunt voor de universiteit. Studenten zijn meestal te onvolwassen voor me en te veel een kuddedier.'

'Kuddedier? Hoe bedoel je?'

'Ze blijven in groepjes staan om elkaar morele steun te geven. De ergsten zijn de corpsleden met hun gebral. Die clubspelden en truien en sjaals en petten maken me dol. En die gozers roddelen meer dan vrouwen. Geloof me maar. Als ze terugkomen van een date, moeten ze gedetailleerd verslag uitbrengen en meestal overdrijven ze om hun maten jaloers te maken. In één woord gezegd, ze zijn te gevaarlijk voor ons. En dus, zoals ik je al gezegd heb, Lorelei, zal er vanavond niets gebeuren, niet op de manier die wij bedoelen, snap je? Dit is in alle opzichten niet meer dan een verkenningstocht, een experimenteel uitstapje.'

Ik knikte, maar snapte het niet. We reden door.

'Dat wil niet zeggen dat er niet veel te leren valt van die studenten. Je moet weten wat je moet zeggen, hoe en wanneer. Je moet weten wanneer je een blik moet beantwoorden of hengelen met je ogen om hem met een glimlach aan de haak te slaan. Dit is ook niet hetzelfde als een onschuldige flirt in een klaslokaal. Deze jongens zijn hier niet op zoek naar een highschoolromance. Ze komen hier niet om een vaste vriendin te vinden, over wie je aan je ouders schrijft. De meesten tenminste niet. Er zijn natuurlijk altijd dromers.'

'Dromers?'

'Waarom zouden sommigen niet op zoek zijn naar hun gedroomde soulmate? Je moet in staat zijn die te herkennen, en in het algemeen moet je met een boog om ze heen lopen. De mannen die wij zoeken willen geen langdurige relatie. Het interesseert ze niet om alles over je te weten te komen in één of misschien twee avonden. Ze willen met je naar bed, plezier maken, en dan vertrekken zonder beloftes achter te laten. Sommige mannen,' zei ze glimlachend, 'doen vrouwen met wie ze samen zijn beloftes zoals mensen een fooi achterlaten voor het kamermeisje. Dus,' vervolgde ze, 'wat je ze duidelijk moet maken, soms als breaking news op de televisie, is dat jij evenmin op zoek bent naar iets duurzaams. Je wilt plezier. En, o jongens, dat werkt goed en snel!'

'Wat bedoel je?'

'Ze laten alle voorzichtigheid varen, Lorelei. Ze gaan praktisch overal heen waar je wilt dat ze naartoe gaan en doen alles wat je zegt. Je geeft ze een snoepje net als een puppy die netjes buiten geplast heeft.'

Iets trof me in de manier waarop ze over mannen sprak, iets waar ik nooit bij stil had gestaan, al was dit niet de eerste keer dat ik haar zo minachtend en respectloos over mannen hoorde praten.

'Je houdt niet van mannen, hè, Ava?'

Ik kon zien dat mijn vraag haar aan het weifelen bracht. Ze keek peinzend, haar gezicht betrok, verstrakte. Even dacht ik dat ze aarzelde tussen hard tegen me schreeuwen en plotseling in tranen uitbarsten.

'Het gaat er niet om of ik van mannen hou of niet op de manier die jij bedoelt. Die vrijheid hebben wij niet.'

Vrijheid?'

'Lorelei, als je vanavond iéts belangrijks leert, dan is het dat je zult gaan inzien dat onze aantrekkingskracht voor mannen onze vloek is, terwijl die tegelijk ook onze zegen is.'

'Ik begrijp je niet. Hoe kan dat nou allebei tegelijk?'

'We kunnen krijgen wie we willen wanneer we hem willen.'

'En dat zou niet goed zijn? Waarom niet?'

'Dat zul je gaan snappen,' zei ze met papa's overtuiging. 'Ik beloof het je. Je zult het snappen.'

Een tijdlang reden we zwijgend verder. Mijn gemengde emoties van opwinding en nervositeit waren plotseling tot rust gekomen in een poel van angst. Het was beslist niet de eerste keer dat ik dat gevoel had, maar op het ogenblik leek het sterker dan ooit.

Toen papa besloot te verhuizen nadat ik in New York aan mijn eerste schooljaren was begonnen, was ik bang om naar een nieuwe school te gaan. Ik zat toen in groep vijf. Vriendschap was wat iedereen wilde en nastreefde. Vriendinnen nodigden vriendinnen uit bij hen thuis en op verjaardagen. Een of twee vriendinnen waren goede maatjes, en hielpen elkaar met moeilijke problemen. Ze maakten samen hun huiswerk, vertelden elkaar verhalen over grappige en soms droevige dingen die bij hen thuis gebeurden. Ze wisselden hun emoties uit, vertrouwden elkaar in allerlei kleine maar belangrijke dingen.

Naar welke school ik ook ging of waar we op dat moment ook woonden, het duurde niet lang of mijn klasgenoten wisten dat ik geadopteerd was en alleen een vader had. Er waren niet veel onder hen die oudere zussen hadden met zoveel verantwoordelijkheid voor ze als die van mij. Veel verschillen, zoals verschil in ras en religie, zelfs rijkdom en invloed van de ouders, doen er vaak niet zoveel toe voor jonge kinderen. Ze concentreren zich meer op de overeenkomsten, maar het feit dat ik een weeskind was en dat ik me afzijdig moest houden, maakte dat ze me ten slotte negeerden of vermeden.

Dus als ik weer naar een andere school ging, wist ik dat ik het onbekende ervan vreselijk zou vinden. Ik zou het vreselijk vinden om weer vertrouwd te moeten raken met alle kleine maar noodzakelijke dingen die elke nieuwe leerling zich eigen moet maken. Maar vooral wist ik wat er in de kortste keren zou gebeuren. Ik wist hoe de andere leerlingen me zouden zien en bejegenen, en dat maakte me bang. Ik haatte dat gevoel. Vaak had ik willen huilen als ik alleen thuis was, denkend aan de wereld die aan me voorbijging, maar niets vond ik erger dan dat papa ook maar één seconde zou denken dat ik ongelukkig was omdat hij mijn vader was en ik met mijn zussen in zijn huis woonde. Als ik zou huilen of op enigerlei wijze mijn teleurstelling en ontevredenheid zou laten blijken, zou hij het zien en zich immens gekwetst voelen, dacht ik.

Bovendien, en dat was het belangrijkste, kon ik zien dat mijn oudere zussen zich niet van streek lieten brengen door de manier waarop we leefden, dus dacht ik dat ik ook zo zou worden. Ik zou over die gevoelens heen groeien. Ik moest geduld hebben. Brianna leek me voordat ze uit huis ging, heel gelukkig. Ava klaagde nooit en scheen te genieten van wie ze was en wat ze was. Hoe kon het voor mij dan anders zijn? De vervoering die gepaard ging met mijn bestaan van dochter van de duisternis lag binnen bereik, wachtend om te worden opgeëist.

Gehoorzaamheid.

Trouw.

En opoffering.

Die drie dingen moest je koesteren en dan, zoals papa had beloofd, zou alles goed komen.

Ava nam een scherpe bocht en reed een drukke straat in. Vlak voor ons, aan de rechterkant, was een neonbord met het opschrift 'Dante's Inferno'. Er stond een klein groepje jonge mannen, die probeerden binnen te komen, maar daar kennelijk niet in slaagden. We konden hun protesten en smeekbeden horen.

'Is het hier?' vroeg ik. 'Dante's Inferno?'

Ze lachte. 'Ja. Ze spelen met het idee dat ze in de hel zijn. Ze hebben geen idee hoe gemakkelijk wij ze daarheen kunnen brengen.'

Ik kromp even ineen bij haar woorden, maar ik vermoedde dat het precies was wat we deden.

'Luister goed naar me, Lorelei. Als we binnen zijn en de mannen beginnen op ons af te komen, laat mij dan eerst het woord doen. Je zult eraan moeten wennen voornamelijk de man aan het woord te laten. Kom niet vrijwillig met informatie. Gedraag je alsof je een geheimagent bent, undercover of zoiets. De meeste mannen zullen zenuwachtig zijn, wat ze ook doen of hoe ze ook proberen indruk op je te maken met hun savoir faire. Je zult gauw genoeg leren dat het de rustige, zelfverzekerde mannen zijn, die meer indruk maken en in sommige opzichten gevaarlijker voor ons zijn.'

'Gevaarlijk? Waarom?'

'Het is als met alle wedstrijden. Ze zullen beter toegerust zijn om het spel te spelen. Het gevaar voor ons is dat zij misschien gevaar voelen en zich terugtrekken. Je kunt de hele avond met zo'n man doorbrengen en dan met lege handen thuiskomen, en je wilt nooit met lege handen thuiskomen. Dat is een teleurstelling die papa niet kan verkroppen. Ik ben nooit met lege handen thuisgekomen, en Brianna ook niet, maar we hebben ons allebei wel eens afgevraagd, en dat zul jij ook doen, wat er zou gebeuren als dat ooit het geval zou zijn.'

'Wat zou er dan gebeuren?'

Ze keek me slechts aan, en in die blik leek elke nachtmerrie zijn lelijke kop op te steken. Als Ava's subtiele beschuldigingen tegen mij eens waarheid bevatten? Als ik werkelijk te veel van hen verschilde? Als ik eens niet kon doen wat zij en Brianna deden? Als het me de eerste keer dat ik alleen op pad ging niet zou lukken? Zou papa me wegsturen? Of moest ik nog iets ergers vrezen?

'Maak je geen zorgen,' zei ze, alsof ze mijn gedachten kon lezen. 'Je zult een groot succes zijn. Papa en mevrouw Fennel kiezen geen meisjes uit die dat niet zijn.'

'Hoe weet je dat?'

'Dat heeft mevrouw Fennel me verteld, en je kent mevrouw Fennel. Ze maakt geen excuses voor ons of voor zichzelf. Je zult nooit horen: "O, volgende keer beter", of: "Wees maar niet bang, volgende keer zul je het begrijpen." Niemand van ons wordt ooit in de watten gelegd, Lorelei, en we worden er alleen maar sterker door. Je bent sterker dan je je op dit moment realiseert.'

'Heus?'

'Ja. Maar denk eraan dat je die mannen het meest aan het woord laat. Gebruik je ogen en je schouders, je lichaamstaal. Dat is voldoende.'

'Wat vertellen we over onszelf?'

'Niks, Lorelei. We zijn niet uit op een relatie. Er is geen enkele reden om ze iets te vertellen.'

'Zelfs niet onze naam?'

'O, je naam kun je wel vertellen.'

'O, ja?'

'Laat eens zien. Vanavond is je naam Diane. Geen achternaam.'

'Diane?'

'Ja. En ik heet Elsa. Die naam heb ik al een tijdje niet meer gebruikt. Oké, Diane, daar gaan we.' Ze stopte voor de ingang.

De valet kwam haastig naar voren om onze auto te parkeren. Ava pakte mijn linkerarm vast toen ik het portier opende voordat de valet de kans daartoe kreeg. 'Je bent te gretig. Stap niet zo onhandig uit als een schoolgaande tiener. Langzaam, langzaam, beweeg je altijd alsof er honderden paren ogen op je gericht zijn. Seks en elegantie gaan heel goed samen. De mannen zullen onmiddellijk zien dat je klasse hebt, ervaring. Denk aan je houding. Concentreer je op je figuur. Wees je altijd van jezelf bewust. Doe niets per ongeluk, hoe onbelangrijk het je ook lijkt.'

'Oké,' zei ik, maar ik liet haar eerst uitstappen zodat ik kon nadoen hoe ze bewoog, draaide, pauzeerde, en naar de ingang van de club liep.

Ze glimlachte naar me om aan te geven dat ik het goed deed, en ik voelde haar zelfvertrouwen op me overgaan. Misschien zouden de mannen hier ons niet beschouwen als zussen, maar ze zouden wél denken dat er geen onschuld sprak uit onze kleren en schoenen. De twee mannen bij de deur sprongen bijna uit hun kleren en schoenen om te zorgen dat de afgewezen mannen ruim baan maakten voor ons, en deden snel de deur voor ons open onder een koor van gejoel en gefluit. Ava streek met haar hand over de wang van de bewaker bij de ingang links van haar, vervolgens onder zijn kin, en hief toen haar hand op alsof ze door een onzichtbare kabel met hem verbonden was en ze hem uitnodigde met ons mee te gaan. Ik meende zijn versnelde adem en een zacht gekreun van genot te horen. Zijn collega rechts van hem glimlachte hoopvol naar mij, maar zoals Ava me had opgedragen raakte ik hem slechts met mijn ogen aan. Het leek hetzelfde effect te hebben.

'Heel goed,' zei Ava. 'Voel je je macht? Jij bent de marionettenspeler en zij zijn de marionetten.'

We gingen naar binnen en bleven toen staan als twee zwemmers op een rots die op het punt staan in zee te duiken.

Iemand die mijn reactie op Dante's Inferno zou willen beoordelen, zou rekening moeten houden met het feit dat ik nog nooit naar een houseparty of een schoolfeest was geweest. Ik had nog nooit een date gehad of was alleen geweest met een jongen. Het enige dansen dat ik ooit had gedaan was thuis met mijn zussen en papa. Ik kende de muziek en kon dansen, en ik had scènes in films gezien die in dergelijke clubs waren opgenomen, maar tot op dat moment had ik nooit beseft wat voor effect die omgeving op me zou hebben.

Mijn hart begon razendsnel te kloppen, en ik voelde het bloed naar mijn hals en wangen stijgen. Heel even dacht ik dat mijn lichaam uit elkaar zou springen. Mijn ogen konden niet snel genoeg verwerken wat ze zagen. En ik had het gevoel dat mijn oren steeds verder opengingen om alle muziek, gelach, gegiechel en kreten van opwinding en vreugde in zich op te nemen. Ik voelde Ava's hand op mijn arm.

'Rustig,' zei ze. 'Denk eraan. Langzaam, langzaam. Laat alles naar je toekomen.'

We liepen naar de bar. Zouden ze mijn leeftijd controleren? Een lichte paniek begon zich van me meester te maken. Dat zou me in de grootste verlegenheid brengen. Waarom dacht Ava daar niet aan? Ik draaide me naar haar toe om mijn bezorgdheid kenbaar maken, maar ze wendde haar ogen niet af van de mannen die tussen ons en de bar stonden. Ze kneep slechts hard in mijn hand; ik wist dat het betekende: relax.

Ik probeerde het. De mannen gingen uiteen, zonder hun ogen van ons af te wenden.

'Dames,' zei een lange, donkerharige jongen met een metalen brilletje. Hij boog en gebaarde naar de krukken die ze snel voor ons hadden vrijgemaakt. Ik vond dat hij een vriendelijk, aardig gezicht had en warme, lichtbruine ogen.

'Dank je,' zei Ava. Ze ging op een van de krukken zitten en knikte naar mij om op de andere plaats te nemen.

'Wat willen de Miss America's drinken?' vroeg een blonde jongen rechts van me. Hij zag er een stuk jonger uit. Misschien was hij een jongere broer die op bezoek kwam.

'We drinken vanavond alleen maar Shirley Temples,' zei Ava.

Een van de barmannen, een knappe man met donker haar en het soort gemodelleerde lijf dat Ava 'ogensnoep' noemde, kwam snel naar ons toe.

'Shirley Temples?' vroeg een andere jongeman die zich tussen de twee anderen naar voren drong. Hij was gezetter en de minst knappe, met dikke lippen en een neus die al een paar gebroken leek te zijn. Zijn doffe bruine haar was grof en vlassig. Hij was erg gespierd met dikke bovenarmen en brede schouders, en zag eruit of hij elk moment uit zijn shirt kon barsten. 'Wat is in godsnaam een Shirley Temple?'

Ava keek naar de barman om uitleg te geven.

'Een non-alcoholische drank,' zei hij. 'Limonade, Seven-Up of zo, met een scheutje grenadine en een kers als versiering.'

'Hè? Non-alcoholisch? Daar is geen gein aan,' zei de gezette jongeman, die een lelijk gezicht trok. 'Ik bestel wel een echt drankje voor jullie.'

'Bekijk het eens van mijn kant,' zei Ava. 'Ik houd mijn verstand erbij in deze poel van zonde en behoud ook nog mijn "kers".'

Alle mannen lachten, vooral de barman, die onze drankjes ging mixen.

'Ik ben Buddy Gilroy,' zei de jongen met de bril. 'Gaan jullie naar college?'

'Zoiets,' zei Ava.

'Misschien is dit hun college,' zei de gezette man. 'Je kunt hier een hoop leren.' Hij lachte om zijn eigen grap.

'Waarom? Geef jij les?' Het kwam eruit voor ik tijd had om na te denken. Ava had gezegd dat zij eerst het woord wilde doen, maar het beviel me niet zoals hij de anderen opzijschoof, vooral Buddy.

Alle mannen juichten en plaagden hun forsgebouwde vriend. Ava trok haar wenkbrauwen op. Ik hield mijn adem in, maar ze glimlachte naar me. Niet overmoedig worden, hield ik me voor.

'Ja, professor,' pakte Ava de draad op. 'Wat is je vak? En vertel me niet dat het seksvoorlichting is.'

'Die lessen moet hij zelf nog volgen,' zei iemand achter hem. Weer werd er gelachen.

'O, ja. Zeg, als een van jullie een lesje nodig heeft,' zei de nu rood aangelopen man, 'wil ik dat graag geven.'

'En als je vrienden eens gelijk blijken te hebben en wij weten meer dan jij?' vroeg Ava toen de barman ons de drankjes gaf. 'Misschien zou je achter aan de rij moeten aansluiten.'

Ze lachten weer. Zijn gezicht kleurde nog roder. Hij spande zich in om een passend antwoord te vinden.

'In dat geval zal ik graag wat meer leren, en als jij de docente bent, zal ik daar graag gaan staan en mijn beurt afwachten,' zei hij. Zijn vrienden juichten hem toe.

Ava glimlachte. 'Prima. Zolang je je plaats maar kent.'

Iedereen brulde weer van het lachen. Meer jongens braken hun gesprek af en gingen achter het groepje staan dat ons begroet had. Ik kon de jaloerse, zelfs kwade gezichten zien van de meisjes met wie ze hadden staan praten.

'Dus, zeg eens eerlijk, waar komen jullie vandaan? Ik heb jullie niet eerder hier gezien. Een van jullie misschien?' vroeg een andere jongen.

'Ja, ik,' zei Buddy, naar mij kijkend. 'Elke nacht in mijn droom.'

Opnieuw gelach.

'Dat is alles wat hij ooit doet. Dromen,' zei de forsgebouwde man. 'Dus waar komen jullie vandaan?'

Ik keek naar Ava.

'Hm,' zei ze. 'Niet zo nieuwsgierig, jochie.'

Weer een explosie van gelach. Ik nipte aan mijn glas. Buddy glimlachte naar me en vroeg of ik wilde dansen. Ik keek naar Ava. Ze keek terug met een vluchtig ja-glimlachje, en ik knikte. Toen we op de dansvloer stonden, klonk de muziek zo luid dat het onmogelijk was om te praten. Ik keek achterom en zag dat Ava omringd was door bewonderaars; geen van de jongens die om ons heen hadden gestaan was ertussenuit geknepen. Ik werd heen en weer geslingerd tussen mijn verlangen erbij te zijn om haar te horen praten en van haar te leren, en mijn wens om op de dansvloer te blijven met Buddy, die zijn ogen blijkbaar niet van me af kon houden. Feitelijk kostte het mij ook moeite mijn ogen van hem af te houden. Ook vond ik het prettig om te dansen in een menigte met andere meisjes en jongens, die nu en dan waanzinnig enthousiast deden.

Wat was het dat ze ertoe bracht met dezelfde energie en overgave te feesten als op oudejaarsavond? Vierden ze feest of vluchtten ze voor gezond verstand, regels en toezicht? Wat probeerde iedereen alle anderen te bewijzen over zichzelf?

Toen ik om me heen keek, meende ik ze te horen zeggen: Kijk naar me. Wil je niet liever bij mij zijn dan bij wie dan ook? Hier en daar zag ik een paar meisjes en zelfs jongens die wat verlegener leken, maar over het geheel genomen leek iedereen bereid elke remming, elke waarschuwing, elke goede raad voor een gematigd, verstandig leven in de wind te slaan. De ruimte stonk naar seks, lichaam schuurde langs lichaam, lippen waren vlak bij elkaar, handen gleden over heupen en billen. Elke wending, draai en kronkeling leek meer op een beweging in een paringsdans.

'Je danst geweldig!' riep Buddy. Hij trok me dichter tegen zich aan. 'Ik sla een goed figuur door jou.'

'Dank je.'

'Waar komen jullie nu echt vandaan?'

'Her en der,' zei ik, en hij moest lachen.

'Hoe heet je? Wil je me dat tenminste vertellen?'

'Diane.'

Ik zag dat Ava zich losmaakte uit het groepje, samen met de jongen rechts van haar. De anderen keken hen na toen ze naar de dansvloer liepen, stuk voor stuk waarschijnlijk betreurend dat zij het niet eerst hadden gevraagd. Ze glimlachte naar me en ging dansen. De jongen met wie ze danste leek volledig van de kaart. Hij zwaaide naar zijn vrienden bij de bar, maakte een gebaar dat hij bezig was te verdrinken. Gelach volgde en de avond begon.

Het grootste deel van de tijd dansten we. Andere jongens vroegen ons ten dans, maar mijn voorkeur ging uit naar Buddy, en ik danste meer met hem dan met de anderen. Hij bleef me maar uithoren over mijzelf. Ik vond het afschuwelijk om niet openhartig te kunnen zijn. Was het mijn gebrek aan ervaring, of was hij echt zo eerlijk en aardig als hij leek? Mijn instinct zei ja, maar ik was bang dat het me te kwetsbaar maakte. Ik moest mijn verstand bewaren en me niet vergissen en hem meer vertellen dan Ava zou willen.

Haar en mij werden voortdurend sterkere drankjes aangeboden en zelfs iets om te slikken of te roken, maar Ava weigerde.

'We hebben niks nodig om high te worden,' zei ze. 'We zijn high van het leven.'

Hoe ze ook hun best deden meer over ons te weten te komen, we vermeden elk antwoord op hun vragen. Tussen een paar dansen door vroeg Buddy me even met hem mee te gaan naar een kleine patio. Ik zag dat hij niet zoveel dronk als zijn vrienden, en vroeg hem ernaar.

'Ik heb een hekel aan een kater, maar de meesten hebben drank nodig om moed te verzamelen om op een vrouw af te gaan.'

'En jij niet?'

'Ik heb nooit veel moed, met of zonder drank, maar tegen jou durf ik wel iets te zeggen. Als ik het niet doe, zal ik er de hele nacht spijt van hebben.'

'Wat dan?'

'Je bent absoluut het mooiste meisje dat ik hier ooit gezien heb, of waar dan ook.' 

'Hoe weet ik dat je dat niet tegen alle meisjes zegt die je ontmoet?'

'Dat kun je niet weten. Maar ga volgend weekend met me mee uit en zie dan of ik het weer zeg.'

Ik lachte. Misschien omdat ik het graag wilde zien, maar ik zag in zijn gezicht de oprechtheid en openhartigheid van een jonge jongen, iemand die óf nog niet had geleerd te bedriegen, óf niet onbezwaard kon leven met bedrog. Hij was heel dicht bij me, zijn lippen lokten de mijne.

'We kunnen beter weer naar binnen gaan,' zei ik.

'Goed.'

Hij volgde me de zaal in. Ava zag ons en keek achterdochtig. 

'Wat is daar buiten gebeurt?'

'Alleen maar gepraat. Hij praatte. Ik heb niets gezegd.'

'Ik hoop het. Ik denk dat het tijd is om weg te gaan.'

Toen de jongens die bij ons stonden zagen dat we wilden vertrekken, protesteerden ze. Ze kenden nog steeds alleen maar onze voornaam. Buddy smeekte me practisch hem mijn telefoonnummer te geven, hem iéts achter te laten. Natuurlijk deed ik dat niet. Twee dingen gebeurden nog toen we in de rochting van de uitgang liepen. De meeste jongens gaven het gewoon op en gingen andere meisjes zoeken. Degenen die het meest hun best hadden gedaan om succes te boeken, kregen de pest in toen we onze tas pakten. Hun opmerkingen waren grof, gemeen.

'Bewaren jullen een paar nummertjes voor de sraat?'

'Gaan jullie naar een lesboclub?'

'Laatste kans om het met een echte man te doen, meiden, of zijn jullie maagd en bewaar je het voor een huwelijk?'

'Laat ze met rust,' zei Buddy. Hij raakte bijna in gevecht met een jongen die een grote mond had, maar ik zag dat de frustatie ook bij hem toesloeg.

'Laten we gaan,' fluisterde Ava.

'Hé,' riep de forse jongen die van het begin af aan bij ons was geweest. 'Verandert je auto in een pompoen?'

Er klonk een luid gelach achter ons.

'Wat zou ik die graag meenemen naar papa,' mompelde ze terwijl we naar de deur liepen.

'Ik hoop je weer te zien,' riep Buddy.

Ik glimlachte naar hem. Ik zou het nooit tegen Ava zeggen, maar ik verlangde er ook naar hem weer te zien.

'Hoe voel je je?, vroeg Ava toen we in de auto stapten.

'Alsof ik nog uren zo door zou kunnen gaan.'

Ze lachte. 'Mooi zo. We hebben de energie. Je hebt het goed gedaan. Je had die ene jongen aan de haak en je had hem binnen kunnen halen wanneer je maar wilde. En hij weet niets over je, hè? Je hebt niet je mond voorbijgepraat op de patio?'

'Nee. Ik had hem alleen de naam genoemd die jij had verzonnen.' Maar in mijn hart dacht ik: Hij kent mijn glimlach. Hij zal me in zijn dromen zien. Eigenlijk dacht ik hem in mijn dromen te zullen zien.

Zodra we thuis waren ging Ava met papa praten. Ik wist dat ze hem verslag zou uitbrengen over mij. Natuurlijk was ik zenuwachtig. Onwillekeurig maakte ik me ongerust dat ze, ondanks wat ze tegen mij had gezegd, zou vertellen dat ik het er niet goed had afgebracht. Het was de oude onderlinge rivaliteit.

Ik wist dat toen niet, maar Ava was bezorgder voor haar eigen toekomst dan voor de mogelijkheid dat ik in papa's ogen een voornamere plaats zou gaan innemen dan zij. Haar bestemming riep haar.

Voor ik ging slapen, kwam papa naar mijn kamer. Ik hoorde hem niet binnenkomen. Ik was in de badkamer bezig mijn make-up te verwijderen. Toen ik in de slaapkamer kwam, zag ik hem glimlachend staan.

'Ava vertelde me dat je je eerste test met vlag en wimpel hebt gehaald,' zei hij.

Wat voor test? vroeg ik me af. Het enige wat ik gedaan had was naar een dansclub gaan en met een stel studenten flirten, misschien met één in het bijzonder.

'Je hebt je opdrachten goed uitgevoerd,' ging hij verder. Misschien zag hij mijn gedachten op mijn gezicht weerspiegelen. 'Je begrijpt hoe je je moet gedragen. Dat is belangrijk, Lorelei. Je begrijpt de terughoudendheid en hoe belangrijk het is je privéleven te beschermen.'

'Ik ben blij dat je tevreden bent, papa.'

'O, dat ben ik, maar dat heb ik altijd geweten.' Hij omhelsde me, gaf me een zoen boven op mijn hoofd, streek over mijn haar en hield me toen op armlengte afstand. Ik kon de kracht in zijn armen voelen, maar zag ook de liefde in zijn ogen. Hij keek me zo indringend aan, dat ik het gevoel had dat hij werkelijk mijn gedachten kon doorgronden. Ik vroeg me onwillekeurig af of hij kon zien hoezeer ik me tot Buddy aangetrokken had gevoeld. 'Ik kan zien hoe dit je tot leven heeft gewekt. Je kunt de kracht in je voelen.'

Ik had er niet aan gedacht als een kracht, maar ik wist wat hij bedoelde. Ik knikte. 'Ik voel me anders, papa, ouder.'

Ik had eraan toe willen voegen dat ik voelde hoe het kon zijn als je verliefd was op een jongen, misschien zelfs van hem hield, maar ik wist dat hem dat niet gelukkig zou maken. De meeste vaders hadden ambivalente gevoelens over het afstaan van een dochter, maar in papa's geval zou dat tragisch zijn, zowel voor hem als voor mij.

'Je bent nu anders, Lorelei. Je bent er dichter bij om een van ons te zijn, en ik heb de beste dochters die een vader maar kan hebben,' zei hij. Hij zoende me op mijn wang, draaide zich toen om en glimlachte toen hij wegging, de deur zachtjes achter zich sluitend, en liet me staan in de gloed van zijn grote liefde.

Misschien waren mijn instincten niet zo scherp en ontwikkeld als die van Ava, maar instinctief wist ik dat ik zou groeien door die liefde...

Of erin verdrinken.