Ik neem u, Arden

In een klein plaatsje in Noord-Carolina, waar je volgens de wet nog dezelfde dag kon trouwen, werden Arden en ik in het huwelijk verbonden door een dikke, kalende vredesrechter, terwijl zijn lelijke, magere vrouw afschuwelijke trouwmuziek speelde op een versleten, oud orgel. Toen de korte plechtigheid voorbij was, zong ze (zonder ons te vragen) 'I Love You Truly'.

Sylvia zat rusteloos op een stoel, zwaaide met haar benen, terwijl ze met de kristallen prisma's speelde en onophoudelijk in zichzelf babbelde, alsof ze plotseling haar stem had gevonden en die zou gaan gebruiken ook, zelfs al kon ze geen zinvol woord uitbrengen - of probeerde ze te zingen? Het was moeilijk ons te concentreren op de plechtigheid.

'Over een paar jaar doen we het nog eens over, en dan goed,' beloofde Arden, toen we naar het zuiden reden naar een beroemd strand en een goed hotel. 'Je ziet er zo schattig uit in dat lila pakje. Het past bij je ogen. Je hebt zulke prachtige ogen, zo diep. Ik vraag me af of ik in een miljoen jaar ooit al je geheimen te weten kan komen.'

Ik schoof onrustig heen en weer. ik heb geen geheimen.'

Aan het eind van de middag schreven we onze namen in het hotelregister. Een tijdje later zaten we in de eetzaal, waar alle gasten naar Sylvia staarden, die met haar handen het eten in haar wijd open mond stopte. 'Daar werk ik ook aan,' zei ik verontschuldigend tegen Arden. 'Vroeg of laat leert ze het wel.' Hij glimlachte en zei dat we Sylvia allebei zouden leren hoe ze een perfecte dame moest worden.

Ik was blij dat de maaltijd lang duurde. Al te spoedig zou het moment komen dat ik het meest vreesde.

Hoe ik ook mijn best deed, ik kon die duistere, vage herinnering aan die natte dag in het bos niet vergeten. Sex had de Eerste Audrina gedood, en het was mijn huwelijksnacht. Arden zou me geen pijn doen, stelde ik mezelf weer gerust. Met hem zou het niet afschuwelijk zijn. De pijn en de angst en het smerige hoorden allemaal bij die waanzinnige schommelstoel-droom van de Eerste Audrina; ze hoorden niet thuis in mijn leven met een huwelijksakte in mijn zak.

Arden was heel zorgzaam en attent-toegeeflijk tegen Sylvia, terwijl hij tegelijkertijd probeerde romantisch te zijn met mij - een bijna onmogelijke taak. Ik had medelijden met hem omdat hij zo zijn best deed.

Hij had een dubbele suite gehuurd met een verbindingsdeur, zodat Sylvia haar eigen badkamer had. In haar badkamer deed ik langzaam, nauwgezet wat ik te doen had. Toen ik haar in het grote bed stopte gaf ik haar strikte opdracht in bed te blijven - of anders! Het laatste wat ik deed was een half glas water op het nachtkastje zetten. 'Drink zo weinig mogelijk, zodat je geen ongelukje hebt vannacht.' Ik gaf haar een zoen en ging met tegenzin de kamer uit, terwijl zij in slaap viel, de kristallen prisma's in haar hand geklemd.

In de slaapkamer die Arden en ik zouden delen, liep hij ongeduldig op en neer, terwijl ik een uur in het bad lag en mijn haar waste. Daarna zette ik krulspelden in, gebruikte mijn haardroger, vette mijn gezicht in met crème, en terwijl mijn haar droogde haalde ik mijn nagellak eraf en lakte mijn nagels weer helemaal opnieuw, en ook de nagels van mijn tenen. Toen mijn haar helemaal droog was, moest ik wachten tot mijn nagels droog waren. Daarna haalde ik voorzichtig de krulspelden eruit en borstelde de stijve krullen in zachte golven. Ik spoot eau-de-cologne op en trok tenslotte een fraai nachthemd aan. Dom, dom, noemde ik mezelf, omdat ik bang was naar mijn man te gaan.

Ik sjorde aan het onthullende nachthemd dat Billie me op mijn laatste verjaardag had gegeven, en wilde dat het niet zo doorzichtig was, al vermoedde ik dat ze het me daarom juist had gegeven. Er was een bijpassende peignoir bij met luchtige kant, die niets verborg. Toen ik alles gedaan had wat ik maar met mogelijkheid kon verzinnen ging ik op de rand van het bad zitten en staarde naar de gesloten deur. Ik was bang hem open te doen en naar de slaapkamer te gaan.

Ik bleef Mama maar voor me zien terwijl ik daar zat, lijkend op mij, maar ouder. Ik dacht aan Papa en de riem die hij als karwats gebruikte. Ik zag in een visioen weer voor me wat er met de Eerste Audrina was gebeurd op die afschuwelijke dag in de regen toen ze dood onder een boom was gevonden. Een verkracht kind, het was niet eerlijk. Ik begon te beven en mijn oksels werden vochtig van het zweet, ondanks de deodorant die ik had opgedaan. Ik zag Vera met Lamar Rensdale over de grond rollen, en de wilde manier waarop hij met haar had gevrijd, als een bronstig dier. Ik kón het niet. Ik wilde het niet.

Ik stond op en maakte mijn peignoir los - ik kon me niet aan hem tonen in deze doorzichtige kleding.

'Audrina,' riep Arden aan de andere kant van de gesloten badkamer. Zijn stem klonk kwaad. 'Waar blijf je zo lang? Je bent nu al uren in die badkamer!'Nog vijf minuten,' antwoordde ik nerveus. Dat had ik hem al twee keer beloofd. Ik prutste aan mijn haar, de peignoir, deed hem uit, dacht erover mijn panty aan te trekken, of me weer helemaal aan te kleden. Ik begon op mijn nagels te bijten, een gewoonte die ik al lang geleden had afgeleerd. Ik hield me voor dat Arden me al kende sinds mijn zevende jaar, dat hij me in shorts had gezien, in een badpak, onder allerlei omstandigheden ... maar nooit in een doorzichtig nachthemd vlak voor een intieme relatie. Maar hij was nu mijn man. Waarom maakte ik me zo ongerust? Ik zou niet dood onder een boom liggen, of op de vloer, en evenmin zou hij zijn riem gebruiken... nee toch1

'Nog één minuut,' bracht Arden me in herinnering, ik hou je aan je woord... en nu geen excuses meer.' Zijn stem klonk zo grimmig dat ik bang werd. Hij had nog nooit zo kwaad geklonken. Het was of ik tante Mercy Marie, tante Ellsbeth en mijn Mama hoorde zeggen: Je kende een man nooit voor je met hem getrouwd was.

ik kijk naar de secondenwijzer,' informeerde hij. 'Je hebt nog dertig seconden. Als je dan niet naar buiten komt, zoals je beloofd hebt, kom ik binnen. Al moet ik de deur intrappen, ik kom binnen!'

Ik deinsde achteruit tegen de muur, mijn hart bonsde luid, ik raakte in paniek. Ik deed een stap naar de deur toe, zei snel een gebedje voor de ziel van mijn tante en vroeg haar vergeving dat ik haar begrafenis niet bijwoonde.

'Hoogste tijd!' gilde hij. 'Achteruit - ik kom!'

Hij zou zich pijn doen als hij een aanloop nam en met zijn schouder door de deur ramde. Hij schopte twee keer tegen de deur, maar er kwam geen beweging in. Ik hoorde hem vloeken en vermoedde dat hij zich het volgende ogenblik tegen de deur zou gooien. Haastig draaide ik het slot om en gooide de deur open.

Helaas vloog hij op hetzelfde ogenblik tegen de deur toen die naar binnen openging. Hij smakte hard tegen de betegelde muur tegenover de deur. Hij viel ertegen, gleed toen op de grond en bleef daar liggen, verdoofd en met vreselijke pijn.

Haastig rende ik naar hem toe en knielde naast hem neer. 'O, Arden, het spijt me, het spijt me verschrikkelijk. Ik wist niet datje echt zou proberen de deur in te trappen.'

Tot mijn verbazing lachte hij en greep naar me. Hij overdekte me met kussen. Zijn woorden kwamen daartussen door. ik had wel gehoord dat bruidjes plankenkoorts kunnen krijgen, maar, Audrina, ik dacht dat je van me hield.' Nog meer zoenen op mijn gezicht, hals, borsten. 'We hebben elkaar niet pas kort geleden leren kennen.'

Ik rukte me los en kwam overeind. Pijnlijk stond hij ook op, bukte zich toen en voelde of hij niets gebroken had. ik geloof niet dat er iets permanent beschadigd is,' zei hij met een opgewekte grijns. Teder nam hij me in zijn armen en staarde diep in mijn ogen. 'Je hoeft niet zo bang te kijken. Het is eigenlijk wel grappig, net een klucht, maar ik wil niet dat onze huwelijksnacht een klucht is. Ik hou van je, Audrina. We zullen het rustig aan doen, heel langzaam, en je zult verbaasd staan hoe natuurlijk het allemaal gaat.' Luchtig kuste hij me met geopende lippen. 'Je haar was al zo mooi, je had het niet nog eens hoeven wassen. Maar ik heb je nog nooit zo mooi gezien... ook al kijk je doodsbenauwd, je bent adembenemend mooi.' Weer kuste hij me, of hij niet op kon houden. 'Ik ben zo klaar,' zei hij, liet me met tegenzin los en ging de badkamer binnen.

Dat hoefde hij me niet te vertellen, ik had allang geweten dat hij 'zo klaar' zou zijn. Ik zou deze nacht moeten verdragen en alle komende nachten, als ik aan Papa wilde ontsnappen en de fysieke relatie vinden die elke vrouw zo fijn scheen te vinden met de man van wie ze hield.

Ik trok de peignoir uit die Arden niet eens had gezien en gleed tussen de lakens van het enorme bed. Nauwelijks had ik me gemakkelijk geïnstalleerd of Arden deed de deur van de badkamer al open, nadat hij had gedoucht en alles gedaan had wat een man doet voor hij naar bed gaat.

Snel liep hij naar het bed toe, stond even scherp afgetekend tegen het goudgele licht achter hem. Tot mijn schrik had hij alleen een vochtige handdoek om zijn heupen geslagen. Al het schemerlicht in de hotelkamer leek zich te concentreren op zijn vochtige, glanzende huid, en dwong me zijn mannelijkheid te zien, ook al wilde ik er niet eens aan denken. Ik wilde deze nacht alleen maar zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik had wel kunnen gillen om de achteloze manier waarop hij de handdoek afdeed en opzij gooide. Hij miste de stoelleuning waarop hij mikte en viel op de grond.

O, daar begon het al, die slordige dingen die nette mannen deden zodra ze een vrouw hadden om de boel achter zich op te ruimen. 'Je bent vergeten het licht in de badkamer uit te doen.'

'Omdat jij hier alle lichten hebt uitgedraaid,' antwoordde hij, 'en ik wil wat licht hebben. Ik zou ook de gordijnen kunnen opentrekken en het licht van de maan naar binnen laten schijnen.' Zijn adem rook naar tandpasta. Hij bleef bij het bed staan, of hij wilde dat ik hem goed bekeek in het roze licht van het nachtlampje dat hij had aangeknipt.

'Lieveling, kijk naar me. Wend je hoofd niet af. Ik heb jaren en jaren gewacht op deze nacht. Ik heb alle mogelijke moeite gedaan om mijn lichaam gespierd en aantrekkelijk te maken, en je hebt niet één keer laten merken datje het gezien hebt. Zie je ooit wel iets van me behalve mijn gezicht?'

Ik slikte. 'Ja, natuurlijk heb ik het gezien.'

Glimlachend steunde hij met één knie op bed. Ik schrok van wat ik even voor me zag, voelde weer een harde bal in mijn maagstreek en schoof voorzichtig achteruit. 'Audrina, je rilt. Het is hier niet koud. Wees niet bang. We houden van elkaar. Ik heb je gezoend en omhelsd, maar zodra ik wat meer probeerde werd ik op mijn vingers getikt. Liefde is meer dan een combinatie van al die dingen.' Zijn zachte stem klonk bezorgd. 'Je weet toch wat het is, hoop ik...?'

Ja, ik wist het. Misschien te goed. Ik staarde ziekelijk bang naar de ramen. Het vage, verre geluid van de donder drong in onze kamer door. Met het naderende onweer voelde ik een nieuwe golf van angst door me heen gaan. Ik kreeg een visioen van het donkere bos met een loodkleurige

lucht. Zoals vroeger in Audrina's kamer, voelde ik de onheilspellende dreiging van hetgeen me te wachten stond.

Regen, o. God, alsjeblieft, laat het vanavond niet regenen!

Centimeter voor centimeter kwam hij dichterbij. Ik ademde zijn mannelijke geur in, voelde zijn naaktheid, mijn eigen kwetsbaarheid onder mijn dunne nachthemd. Mijn huid leek te ontwaken en in een oneindig aantal antennes te veranderen, elke bijna onzichtbare haar trilde, waarschuwde me iets te doen. Terug, terug, ik ging terug naar de schommelstoel toen die me nog angst aanjoeg, voordat ik geleerd had aan de verschrikkingen van het bos te ontsnappen. Ik voelde mezelf schommelen, hoorde een kinderlijke stem zingen, zag de spinnen hun web weven, zag de ogen van de pluche dieren glinsteren, hoorde de planken van de vloer kraken. De wind woei en straks zou de bliksem de lucht doorklieven en de donderslagen zouden in mijn oren dreunen.

Arden zei iets liefs. Waarom kon ik het niet duidelijk horen? 'Ik hou van je,' hoorde ik hem weer zeggen. Zijn stem klonk als in een droom. Mijn hart bonsde zo luid dat ik hem nauwelijks hoorde boven het geluid uit van alles wat er in mij gebeurde.

Arden was nu heel dichtbij, hij draaide zich op zijn zij en stak aarzelend zijn hand uit, raakte zachtjes mijn bovenarm aan. Zijn vingertoppen beroerden de linkerkant van mijn borst. Niet doen, niet doen, wilde ik gillen. Sprakeloos van angst bleef ik liggen, mijn ogen zo wijd opengesperd dat ze pijn begonnen te doen. Mijn mond werd heel droog.

Hij schraapte zijn keel en bewoog zich zodat zijn lichaam tegen het mijne lag, warm vlees, borstelig van het haar. Zijn lippen, die nog warmer en vochtig waren, streken over de mijne. Ik drukte mijn hoofd in het kussen, probeerde een gil te onderdrukken. 'Wat is er?' vroeg hij. 'Hou je nu al niet meer van me, Audrina?'

Door een gat in mijn geheugen kwam een excuus naar boven. Mama, die tegen Papa zei dat ze te moe was. 'Ik ben zo moe, Arden. Het is een lange dag geweest. Mijn tante is vanmorgen gestorven. Waarom hou je me niet gewoon in je armen vanavond en vertel je me telkens opnieuw datje van me houdt? Misschien schaam ik me dan niet zo.'

'Er is niets om je over te schamen,' zei hij luchtig, al kon ik merken hoe gespannen hij was. 'Je voelt je zoals zoveel andere bruidjes, heb ik gehoord. Omdat jij mijn eerste bent, en naar ik hoop mijn laatste, kan ik niet uit ervaring spreken.'

Ik wilde hem vragen of ik het eerste meisje was waarmee hij naar bed ging, maar ik was bang dat hij nee zou zeggen. Ik wilde dat hij net zo onervaren was als ik; en dan wilde ik onlogisch weer dat hij precies wist wat hij moest doen om me prettig te laten vinden wat ik zeker wist dat ik verschrikkelijk zou vinden. Als hij werkelijk op mij had gewacht om sex te hebben, zou dat bewijzen dat hij genoeg van me hield.

Zijn vingers gleden op en neer over mijn arm, terwijl hij zich over me heen boog, me dwong mijn ogen te sluiten. Had ik mijn eigen moeder niet horen zeggen dat jongens altijd veel eerder gereed waren voor sex dan meisjes? Ze maakte toen grapjes met mijn tante en met tante MercyMarie, die met een wezenloze glimlach op de piano zat.

Nu durfden zijn handen meer, ze liefkoosden mijn borsten, voor zijn vingers gerichter op hun doel afgingen. Ze begonnen rond en rond mijn tepels te cirkelen, die maar dunnetjes bedekt waren door de dunne stof. Ik huiverde, kromp ineen en vroeg vermoeid: 'Ben je wel eens eerder met een meisje naar bed geweest?'

'Moetje dat op een moment als dit vragen?'

is het verkeerd om dat te vragen?'

Zijn zucht klonk wanhopig. 'Sommige mensen zeggen dat er verschil is tussen een man en een vrouw. Misschien is het waar, misschien niet. Ik heb horen zeggen dat een vrouw heel gelukkig kan leven zonder sex. Maar een man heeft een ophoping van sperma die op een of andere manier geloosd moet worden. De prettigste manier is met de vrouw van wie hij houdt. Beminnen is delen, Audrina. Het delen van gemeenschappelijk genot, geen pijn en ook geen schaamte.'

'Heeft Billie je gezegd datje dat tegen mij moest zeggen?' vroeg ik hees.

Zijn al te gretige lippen brandden in de holte van mijn keel voor hij mompelde: 'Ja. Voor we weggingen nam ze me even apart en zei dat ik heel teder en langzaam te werk moest gaan vanavond. Dat had ze me niet hoeven te vertellen. Dat zou ik toch wel hebben gedaan. Ik wil alles goed doen. Geef me een kans, Audrina. Misschien is het niet zo verschrikkelijk als je denkt.'

'Waarom zegje dat? Waarom denk je dat ik denk dat het verschrikkelijk zal zijn?'

Hij lachte flauwtjes en gespannen. 'Dat is nogal duidelijk. Je bent net een viool waarvan de snaren zo strak gespannen zijn, dat als ik aan de uiteinden van je zenuwen kon trekken, ik ze zou horen klinken. Maar jij bent vandaag immers naar mij toe gekomen? Je wilde vandaag met me weglopen om te trouwen - niet morgen of volgende week. Is het dan niet logisch dat ik dacht dat je eindelijk zover was dat je me als minnaar kon accepteren.'

Ik had niet gedacht. Ik had alleen maar gehandeld. Ontsnappen aan Papa was het enige waaraan ik gedacht had. 'Arden, je hebt me geen antwoord gegeven op mijn vraag.'

'Welke vraag?'

'Ben ik de eerste?'

'Goed dan, als je het per se wil weten. Er zijn andere meisjes geweest, maar ik heb van geen van allen gehouden zoals ik van jou hou. En sinds het moment waarop ik besloot dat jij het meisje was waarmee ik wilde trouwen heb ik geen ander meisje meer aangeraakt.'

'Wie was de eerste?'

'Wat doet dat er toe,' zei hij, met zijn gezicht tussen mijn borsten gedrukt en zijn hand onderzoekend onder mijn nachthemd. Ik belette hem niet te doen wat hij wilde. Ik klampte me vast aan mijn verdriet. Hij hield niet genoeg van me. Hij had andere meisjes gehad, wel honderd misschien. En hij had zich altijd gedragen of ik zijn enige meisje was. Hij was een bedrieger, net als Papa.

'Je bent zo mooi, zo zacht en zo lief. Je huid is zo zacht,' mompelde hij. Zijn adem kwam sneller, of alles wat hij met me deed ook alles was wat hij nodig had, en of niets wat ik wel of niet deed erop aankwam. Zijn hand gleed onder het lijfje van mijn nachthemd, omvatte mijn bórst, kneedde hem, vormde hem naar zijn hand, terwijl zijn lippen zich hard op de mijne drukten. Hij had me al vaak gekust, maar nog nooit zoals nu.

Paniek voerde me weer terug naar de schommelstoel, maakte weer een kind van me, doodsbang voor die speelkamer, waar afschuwelijke dingen binnenkwamen die me vulden met schaamte. De bliksem flitste, tastte mijn zenuwen aan, zodat ik mijn rug kromde. Arden hield het voor het begin van hartstocht, want zijn wellust werd steeds groter en de dunne bandjes van mijn nachthemd braken toen hij ze omlaag trok, mijn borsten blootlegde voor zijn lippen en tong om mee te spelen. Ik kromde mijn nek naar achteren, duwde mijn hoofd diep in het kussen en beet op mijn onderlip om het niet uit te schreeuwen. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde de vernedering te verdragen van alles wat hij deed. Inwendig snikte ik, net als toen ze de mooie nieuwe jurk van de Eerste Audrina afrukten en haar zijden ondergoed van haar lijf scheurden.

Ik huilde, huilde, en hij hoorde me niet en zag mijn tranen niet. Mijn ogen gingen open toen ik de donderslag hoorde. De bliksem verlichtte de kamer net lang genoeg om zijn knappe gezicht vlak boven het mijne te zien, in vervoering, buiten zichzelf van euforie en hartstocht.

Al dit aanraken, liefkozen, kussen gaf hem genot, terwijl het voor mij een verschrikking was. Ik voelde me bedrogen, kwaad, bereid hem pijn te doen met mijn geschreeuw toen hij mijn nachthemd van mijn lichaam rukte en het als een vod weggooide. Dat hadden zij ook gedaan!

Zijn handen gleden over mijn hele lichaam, vonden alles behalve wat hij leek te zoeken. Ik haatte het waar hij zijn hand hield en was blij toen hij zachtjes bij zichzelf vloekte terwijl zijn vingers als gekken tekeer gingen. Toen zuchtte hij, rolde boven op me, en ik voelde het harde deel van zijn lichaam.

O! De schommelstoel, ik zat er weer in, schommelde heen en weer. Ik zag het bos, hoorde de obscene, geschreeuwde woorden, hoorde het gelach.

Maar het was te laat. Ik voelde hem diep in me stoten, dik en heet en glibberig nat. Ik vocht om me te bevrijden, steigerde, schopte, krabde. Ik klauwde diep in de huid van zijn rug, kraste over zijn naakte billen, maar hij hield niet op. Hij bleef stoten, bezorgde me dezelfde soort schaamte, dezelfde soort pijn als ze haar hadden bezorgd. Zijn gezicht... was dat Ardens jongensachtige gezicht, met het haar op zijn voorhoofd geplakt en uitpuilende ogen, starend, voor hij zich omkeerde en wegrende? Nee, nee, Arden was toen nog niet geboren, hij was gewoon een van hen, dat was alles. Alle mannen waren hetzelfde... allemaal hetzelfde, hetzelfde...

Nevelig zweefde ik weg, verloor het gevoel van werkelijkheid. Tante Ellsbeth had gelijk gehad toen ze zei dat ik te gevoelig was. Ik had Arden nooit in de waan mogen brengen dat ik een perfecte echtgenote kon zijn.

Ik kon helemaal geen echtgenote zijn.

Zijn zaadlozing kwam. Ik schreeuwde, gilde, maar de donderslagen smoorden mijn kreten. Niemand hoorde het, zelfs hij niet. Ik proefde mijn eigen bloed op mijn lippen waarin ik mijn tanden had gezet om te proberen mijn geschreeuw af te snijden. Maar Arden hield van me. Dit was zoals fysieke liefde hoorde te zijn... een laatste diepe stoot scheurde me bijna uit elkaar... toen viel ik duizelend omlaag, alle angst en schaamte vervaagden. Het duister nam me genadig op en ik voelde niets, helemaal niets.

Ik werd wakker door het ochtendlicht. Sylvia zat in een hoek van onze slaapkamer met haar prisma's te spelen, haar nachthemd opgeschoven tot haar heupen. Met haar wezenloze ogen keek ze naar niets, haar mond stond open en ze kwijlde; ze zat erbij als een hoopje vodden.

Mijn man liet zich omrollen, werd wakker en greep naar mijn borsten of ze van hem waren. Hij kuste die eerst, toen mijn lippen. 'Lieveling, ik hou zoveel van je.' Nog meer kussen regenden op mijn gezicht, mijn hals, mijn hele naakte lichaam, en Sylvia zat erbij, al wist ik zeker dat hij haar niet had gezien, in het begin leek je zo gespannen, zo bang. En toen plotseling greepje me vast en gaf je gretig aan me over. O, Audrina, ik hoopte dat je zo zou zijn.'

Wat zei hij? Hoe kon ik zijn woorden geloven terwijl zijn ogen me zo smekend aankeken? Maar ik besefte dat hij genot had gekend, terwijl ik alleen maar pijn, schaamte en vernedering had ervaren. En heel ver weg in mijn geperforeerde geheugen was de geur van bloed, van vochtige aarde en natte bladeren... en Audrina strompelde naar huis, terwijl ze probeerde de flarden van een dure jurk bijeen te houden om haar naaktheid te bedekken.