HOOFDSTUK 2

“Ga je naar Hawaï?” riep Isa jaloers uit. “O, Emily, kan ik niet mee om je koffers te dragen?”

“En ik als je PA?” viel Danielle haar bij. “Ik ben een kei in snelschrift als je hoteleigenaars moet interviewen.”

Emily haalde quasiverontschuldigend haar schouders op. “Sorry, meiden, het is een one-person-trip. Ik moet dit keer zelfs mijn eigen foto’s maken, want een fotograaf kan er niet af. Crisis, weet je nog?”

“Wanneer ga je?” wilde Rianne, het derde lid van Emily’s hartsvriendinnengroepje, weten.

“Als het doorgaat, moet ik waarschijnlijk overmorgen al weg,” zei Emily. Ze fronste haar voorhoofd. “Ik denk er hard over om er meteen een paar dagen vakantie aan vast te knopen. Als ik dan toch in Hawaï ben, wil ik er natuurlijk wel van genieten. Zo’n mooie bestemming komt niet zo heel vaak voor.” Ze leunde grijzend achterover. “Zien jullie me al liggen op m’n loungebed in m’n nieuwe bikini? Tropische cocktail in m’n hand, knappe hotelboys aan mijn voeten…”

“Ik wou dat ik jouw baan had,” verzuchtte Danielle. “Altijd op reis, logeren in mooie hotels, in de watten gelegd worden door knappe hotelmanagers…”

“Hm, ja, dat is de leuke kant ervan,” gaf Emily toe. “Maar dan vergeet je voor het gemak natuurlijk wel al die andere niet zo perfecte reizen. Het afzien als ik ergens vastzit in de bushbush, nooit weten waar ik de volgende week zal zijn… En dan hebben we het maar helemaal niet over mijn sociale leven. Het is dat ik jullie heb, anders zou ik hard op weg zijn om een verbitterde unhappy single te worden.”

Haar blik gleed onwillekeurig naar de plek op de boekenplank, waar een jaar geleden nog de foto van een lachende Michael had gestaan. Michael Dempster, de aantrekkelijke journalist van Reuter met wie ze bijna drie jaar een relatie had gehad.

De man die al haar dromen in scherven had laten vallen.

Haar gezicht vertrok en ze stond haastig op. “Iemand nog een wijntje?” vroeg ze opgewekt, hopend dat de trilling in haar stem onopgemerkt zou blijven.

“Voor mij niet.” Danielle rekte zich geeuwend uit. “Ik moet morgen weer vroeg op. Om negen uur aantreden voor het notuleren van een vergadering.” Ze trok een gezicht. “Wel even iets anders dan een leuk artikeltje schrijven over vakantiebestemmingen waar je ook nog eens zelf naartoe mag.”

“Had je maar een echt vak moeten leren,” plaagde Emily. Ze pakte de wijnfles van de tafel en schonk de andere twee, die hun glas gretig bijhielden, nog maar eens vol. Zelf hield ze het voor gezien. Als ze overmorgen naar Hawaï moest, had ze morgen een drukke dag voor de boeg. Afspraken maken met hotelmanagers, de route voor de hotelbezichtigingen en toeristische attracties uitstippelen, achtergrondinformatie verzamelen, koffers pakken…

Met de fles nog in haar hand staarde ze even dromerig voor zich uit. Hawaï. Het klonk heel aantrekkelijk. Bovendien had ze zo’n luxe reisje best verdiend na het afzien aan de Spaanse Costa’s.

‘Actieve vakanties onder de Spaanse zon’ was het thema geweest waarmee Reizen & Zo haar had weggestuurd. Nou, actief was ze meer dan genoeg geweest. Kajakken, paragliding, surfen, ze werd nog moe als ze eraan terugdacht. En dan was er natuurlijk ook nog Guillermo geweest, de enthousiaste Spaanse gids die het groepje journalisten begeleidde. Hij had onbeschaamd met haar geflirt, wat behoorlijk vermoeiend was geweest. Keer op keer had ze zijn attenties tactvol maar beslist afgewezen, ook al had het haar geschonden ego wel een flinke oppepper bezorgd dat hij zo veel moeite deed om haar in zijn bed te krijgen. Als ze na Michael niet had gezworen geen enkele man meer in haar leven toe te laten, zou hij misschien nog wel een kansje hebben gemaakt, maar…

“… in oktober trouwen,” zei Isa.

Emily spitste haar oren. “Wie gaat er trouwen?”

“Mijn zusje.” Isa zuchtte. “Ik ben er beroerd van. Waarom zij wel en ik niet? Wat mankeert er aan mij?”

“Jij bent gewoon te kritisch,” merkte Rianne op. “Geen enkele man is goed genoeg voor je. Hoeveel vriendjes heb je al niet versleten? Ze willen je heus wel, maar jij wilt hen niet. Jij bent altijd degene die een eind maakt aan de relatie.”

“Alsof dat aan mij ligt!” stoof Isa verontwaardigd op. “Kan ik het helpen dat ik altijd van die rare types aantrek? Het lijkt wel of er geen normale mannen meer bestaan.”

“Je zusje denkt er blijkbaar anders over,” zei Rianne fijntjes. “Of misschien legt ze de lat niet zo hoog als jij.”

“Rianne heeft gelijk,” zei Danielle. “De ideale man bestaat niet. Aan iedere vent mankeert wel iets. Als je dat niet wilt accepteren, moet je je er gewoon bij neerleggen dat je de rest van je leven alleen blijft.”

“Doe niet zo belachelijk,” reageerde Isa fel. “Ik ben heus niet op zoek naar de ideale man, maar de kerels die ik tot nu toe ben tegengekomen waren totaal verknipt. Dat jij al die nukken van jouw Alex accepteert uit angst alleen over te blijven, betekent niet dat ik mijn principes dan ook maar overboord moet zetten.”

“Dames, dames…” Emily keek geërgerd het kleine kringetje rond. “Het was net zo gezellig vanavond. Waarom moeten we het nu weer over mannen hebben? We hebben toch wel wat anders om over te praten? Vertel me liever of Shoes4U al aan de uitverkoop is begonnen. Ik denk dat een reis naar Hawaï de aankoop van een paar nieuwe sandaaltjes wel rechtvaardigt.”

“Je gaat toch niet weer Manolo’s kopen, hè?” riep Danielle verschrikt uit. “Dat je in een vlaag van verstandsverbijstering die gele hebt gekocht, kunnen we nog door de vingers zien, maar één paar van die benenbrekers is meer dan genoeg.”

“Het past ook helemaal niet bij je,” vond Isa. “Jij bent meer het type dat met van die verstandige Teva-sandalen aan haar voeten fluitend de paden op, de lanen in gaat. Je bent echt gek dat je die Manolo’s hebt gekocht. Wanneer draag je zoiets nou? En voor die absurd hoge prijs had je wel vijf paar nieuwe schoenen kunnen kopen.”

Emily grijnsde. “Daarom hoop ik ook op de uitverkoop. Ze zijn echt te gek als je er eenmaal aan gewend bent. Je had me moeten zien aan de Spaanse Costa! Ik heb nog nooit zo veel bekijks gehad.”

“Dat lag waarschijnlijk meer aan de manier waarop je je erop voortbewoog dan aan de Manolo’s,” merkte Rianne giechelend op.

Een beetje gelijk had ze wel, maar dat zou Emily natuurlijk nooit toegeven. Liever dacht ze aan de brandende blikken die Guilermo op haar voeten had geworpen toen ze de laatste avond op haar gele Manolo Blahniks een beetje wankelend aan het diner was verschenen. Ze had nooit geweten dat je je zo sexy kon voelen door het dragen van een paar simpele hooggehakte sandaaltjes. Het was het geld dat ze hadden gekost bijna waard geweest.

Bijna…

Als het Michael was geweest die zo naar haar had gekeken, zou ze er onmiddellijk nog tien paar van hebben aangeschaft. Al had ze er een dubbele lening voor moeten afsluiten…

Maar Michael zou nooit meer naar haar kijken. Ineens vroeg ze zich af of hij haar eigenlijk ooit sexy had gevonden. Zijn bushbush-meisje, had hij haar genoemd.

Een Teva-type…

Danielle stond op. “Ik ga,” kondigde ze aan.

“Wacht even, dan fiets ik meteen met je mee.” Rianne dronk haastig haar glas leeg en kwam kreunend overeind. “Au! Ik ga nog eens een avondje met jullie sporten! Ik heb nu al spierpijn.”

“Dat komt omdat je het zo weinig doet.” Isa keek haar venijnig aan. “Neem een voorbeeld aan Danielle en mij. Wíj verzinnen geen excuses om niet te gaan. Wíj staan gewoon iedere woensdagavond in de sportschool.”

Rianne stak uitdagend haar kin in de lucht. “Wacht maar tot jij een kindje hebt. Dan piep je wel anders.”

“Ik zorg er wel voor dat ik niet vóór mijn tijd in verwachting raak,” kaatste Isa terug. “Ik wil nog een poosje genieten van mijn leven.”

“Een baby is het mooiste wat je kan overkomen.” Rianne, die een half jaar geleden haar eerste kindje had gekregen, schoot meteen in de verdediging.

“O ja? Waarom zie je er dan uit alsof je al weken niet hebt geslapen?” Isa schudde meewarig haar hoofd. “Sorry hoor, het zal wel aan mij liggen, maar ik zie de leuke kanten van het moederschap niet zo.”

“Dan ben je er vast nog niet aan toe,” kwam Emily haastig tussenbeide, voordat de twee kemphanen elkaar weer in de haren konden vliegen. Wat mankeerde hen toch? Hadden ze soms ruzie gehad toen zij in Spanje zat? Ze schoof Rianne en Danielle zo ongemerkt mogelijk in de richting van de hal. “Ik denk niet dat ik er volgende week weer bij kan zijn,” zei ze terwijl de andere twee zich in hun jassen hesen en hun sporttassen oppakten.

“Geeft niet. Dat zijn we van jou wel gewend,” zei Danielle toegeeflijk. “Mocht je woensdag wel in het land zijn, dan weet je waar je ons kunt vinden. Om zeven uur in de sportschool.”

“Als ik er ben, kom ik,” beloofde Emily. Ze nam afscheid van haar twee vriendinnen en liep terug naar de woonkamer, waar Isa inmiddels op haar knieën voor de cd-verzameling zat.

“Heb je die nieuwe van Beth Hart nou nog steeds niet?” vroeg ze fronsend toen Emily binnenkwam. “Ik zie hem er niet tussen staan.”

“Ik ben er nog niet toe gekomen hem aan te schaffen,” zei Emily een beetje lafhartig. Ze was helemaal niet van plan om de cd te kopen. Zo gek was ze niet op Beth Hart, maar Isa vond haar muziek helemaal geweldig en als Isa iets mooi vond, ging ze ervan uit dat haar vriendinnen het ook mooi vonden. Zo was ze nu eenmaal.

“Zet maar iets van Adele op,” zei ze snel om er vanaf te zijn. Ze strekte zich op de bank uit en wachtte rustig af tot Isa een cd in de speler had geschoven en zich met een diepe zucht tegenover haar in de stoel liet vallen.

“Neem jij niets meer te drinken?” informeerde Isa met een schuine blik op Emily’s lege glas.

Emily schudde haar hoofd. “Nee, ik moet morgen helder zijn. Om eerlijk te zijn, wil ik het vanavond ook niet al te laat maken. Ik heb nogal een drukke dag achter de rug.”

Isa knikte. Ze nipte zwijgend aan haar eigen, nog halfvolle wijnglas en zuchtte weer. “Ik zal je niet te lang uit je bed houden. Maar ik moest gewoon nog even met je kletsen. Zonder de anderen.”

“O?” Emily hield haar hoofd een beetje schuin. “Hebben jullie ruzie gehad toen ik weg was?”

“Ach...” Isa haalde haar schouders op. “Geen ruzie. Maar... ik weet het niet. Ligt het nou aan mij of is het de laatste tijd niet meer zo gezellig als we met z’n viertjes zijn? Sinds Rianne een kind heeft gekregen, is ze totaal veranderd. En Danielle... ik snap echt niet wat ze in die Alex ziet. Jij wel? Volgens mij zit ze hartstikke onder de plak bij hem, maar dat wil ze gewoon niet inzien. En als ik probeer om erover te praten, vliegt ze me bijna aan. Ze kan geen kwaad woord over hem horen.”

Emily zweeg. In haar hart gaf ze Isa wel gelijk, maar wie was zij om er iets over te zeggen? Had zij geluisterd toen haar vriendinnen hun bezorgdheid hadden uitgesproken over haar relatie met Michael? Als je verliefd was en dacht van iemand te houden, dan wilde je niet luisteren naar goed bedoelde raad. Dan wilde je alleen maar koppig en eigenwijs je eigen weg gaan. Zelfs al leidde die naar de ondergang.

“...blij dat je van hem af bent,” zei Isa.

“Van wie?” Emily was zo verdiept in haar eigen gedachten dat ze Isa’s woorden voor de helft had gemist.

“Van Michael natuurlijk,” zei Isa fel. “Die vent heeft je al die jaren gewoon aan het lijntje gehouden. Als ik hem ooit tegenkom...”

“Die kans is vrij klein.”

“Dat weet ik. Hij zit in Amerika. Met z’n vrouw en hun drie bloedjes van kinderen. Vertel mij wat.” Isa snoof verontwaardigd. “Van twee walletjes eten, dat is wat hij deed.”

Emily ging rechtop zitten en wreef vermoeid over haar voorhoofd. Waarom kreeg ze altijd meteen hoofdpijn zodra iemand Michaels naam noemde? “Isa, ik wil het er niet meer over hebben. Ik begin er net een beetje overheen te komen. Het laatste wat ik wil, is alles weer oprakelen.”

“Ik weet het, sorry.” Isa boog zich naar voren en legde over de salontafel heen even haar hand op Emily’s arm. “Het komt gewoon omdat ik het niet begrijp. Wat hebben mannen toch dat wij vrouwen ons in allerlei bochten wringen om hen ter wille te zijn? Kijk naar Danielle, die met grote koeienogen alles aanneemt wat Alex zegt. Kijk naar Rianne die altijd beweerde dat ze voor haar dertigste niet aan kinderen zou beginnen en nu een krijsende baby heeft omdat haar Menno dat zo graag wilde.” Ze trok een gezicht en grijnsde ondeugend. “Jullie mogen mij een kritische tante vinden op mannengebied, maar als ik zo naar jullie keuzes kijk, kun je als vrouw niet kritisch genoeg zijn.”

“Ja, wrijf het er nog maar eens goed in.” Emily zuchtte. Isa had een ijselijk scherpe tong en was niet bang om die te gebruiken. Het vervelende was dat ze meestal gelijk had, wat het er natuurlijk niet beter op maakte.

“Oké, ik ga al.” Isa stond op en liep naar de deur. “Blijf maar zitten, ik laat mezelf wel uit. Je ziet er moe uit. Als ik jou was, zou ik maar snel in bed kruipen.”

“Ik ben ook moe,” bekende Emily terwijl ze toch maar met Isa meeliep naar het halletje. “De nieuwe hoofdredactrice is een tang. Ze jaagt iedereen op, maar op de verkeerde manier. Volgens mij begrijpt ze echt niet hoe het bij Reizen & Zo in elkaar steekt. Zelfs Maribelle verzuchtte vanmiddag dat ze er hard over denkt om naar een andere baan uit te kijken.”

“Arme jij.” Isa gaf haar een meelevende knuffel. “Maar als je straks in Hawaï op dat loungebed ligt met al die mannen aan je voeten ben je die moeheid zo weer kwijt. Zeker weten. Veel plezier en pas goed op jezelf, hè? Niets doen wat ik ook niet zou doen!” Ze liet Emily los, greep haar sporttas en liep met een laatste zwaai van haar arm de flat van haar vriendin uit.

Emily deed de buitendeur zachtjes achter haar dicht en liep terug naar de woonkamer. Ze verzamelde de lege glazen en schaaltjes, bracht ze naar de keuken en zette ze op het aanrecht. Zin om af te wassen had ze niet meer. Dat deed ze morgen wel, besloot ze, terwijl ze zich geeuwend omdraaide en het licht uitdeed.

Morgen was er immers weer een dag…

* * * * *

“Thracië?” Verbijsterd staarde Emily naar het venijnige haakneusgezicht voor haar. “Maar ik dacht… Ik stond toch op de lijst voor… voor Hawaï?”

De wenkbrauwen van de hoofdredactrice schoten omhoog. Haar mond werd een smalle streep. “Geen sprake van. Je gaat naar Griekenland. Een zeer speciale opdracht. Het wordt een reportage zoals Reizen & Zo nog nooit heeft gebracht.” Met priemende oogjes keek ze Emily aan. “Ik heb jouw staat van dienst bestudeerd. Je staat niet bepaald bekend om je vrouwelijke charme en goede manieren. Eerder het tegendeel, en dat is precies waarom je geknipt bent voor deze opdracht.”

Huh? Emily’s gezicht kreeg een behoedzame uitdrukking. “Wat bedoelt u?” Verbeeldde ze het zich, of verscheen er echt een triomfantelijke blik in de ogen van Hare Majesteit?

“Het wordt afzien.”

“Afzien?”

“De reportage heeft tot doel de gebruiken en rituelen van een in Thracië levende zigeunerstam aan onze lezers over te brengen in woord en beeld.” De hoofdredactrice leunde achterover in haar stoel. “Het probleem is dat niemand weet waar deze zigeuners zich precies bevinden. Ze houden namelijk niet van pottenkijkers en laten niemand in hun kamp toe. Ze bemoeien zich met niemand, integreren niet met andere zigeunerstammen, en al helemaal niet met de plaatselijke bergbewoners. Wat betekent dat hun manier van leven puur Roma is.” Ze keek Emily laatdunkend aan. “De term Roma is je bekend?”

Emily onderdrukte haar groeiende woede en ergernis. “Natuurlijk. Roma is de officiële benaming voor zigeuners.”

“Inderdaad. De Roma zijn onderverdeeld in een vijftal hoofdgroepen, waarvan de Sinti en de Kalderari de twee grootste zijn,” ging Letitia op een belerend toontje verder. “De stam waar wij het over hebben, behoort waarschijnlijk van oorsprong tot de Kalderari, een groep Roma’s die zich op de Balkan hebben gevestigd. Ik raad je dringend aan om straks wat achtergrondinformatie op te zoeken, dan kun je dat morgen in het vliegtuig wel bestuderen.” Ze schoof een map over het bureau naar Emily toe. “Hier staat alles in wat je verder nog moet weten. Je vertrekt morgenochtend om zeven uur naar Thessaloniki. Daar wordt je opgewacht door een gids, die jou en Damian zal begeleiden op jullie trip en…”

“Ho, wacht eens even.” Emily schoot overeind. “U bedoelt toch niet…”

Letitia glimlachte verzoenend, wat een afschuwelijk resultaat opleverde en nog het meeste leek op een bloeddorstige haaiengrijns. “Had ik dat nog niet gezegd? Ja, je maakt deze reportage in samenwerking met Damian d’Amancourt. Hij is de fotograaf en degene die op deze reis de leiding heeft.”

“Damian d’Amancourt? Die onbehouwen hark?” riep Emily vol afschuw uit. Ze schudde resoluut haar hoofd. “O nee, dat weiger ik absoluut. Ik ga niet een paar weken de bushbush in met die vent als reisgezelschap. Ik ga trouwens helemaal de bushbush niet in. Een reportage over een geïsoleerd levende zigeunerstam is niets voor Reizen & Zo. Dat soort verhalen hoort thuis bij National Geographic en…”

“Wil jij mij gaan vertellen hoe ik mijn werk moet doen?” snerpte Letitia boos. “Ik bepaal wat er in Reizen & Zo komt, en als mijn keuze jou niet bevalt, dan is daar de deur. Het heeft me heel wat overredingskracht gekost om Damian d’Amancourt bereid te vinden een bijdrage te leveren aan ons blad. Als hij die bijdrage wil leveren door de een of andere onbekende zigeunerstam te fotograferen, dan publiceren wij een verhaal daarover, snap je? En jij gaat dat verhaal schrijven. Damian ziet een vrouw op reportage helemaal niet zitten, maar aangezien al onze mannelijke medewerkers elders aan het werk zijn, heb ik besloten dat jij onze beste optie bent.” Haar blik gleed geringschattend over Emily’s vormeloze T-shirt en vale spijkerbroek. “Je gebrek aan vrouwelijkheid spreekt in dit geval in je voordeel.”

Emily hapte naar adem. “Ik laat me niet zomaar…”

“Graag of helemaal niet.” Letitia wierp een veelzeggende blik op haar horloge. “Je hebt nog precies één minuut. Neem je de opdracht aan of wil je het volgende halfuur besteden aan het schrijven van je ontslagbrief?”

Briesend van woede schoof Emily haar stoel achteruit. Als ze nog meer beledigingen moest aanhoren, zou ze het mens aanvliegen. Het liefst zou ze zich omdraaien en nooit meer een voet over de drempel van Reizen & Zo zetten, maar dan zou ze zonder werk zitten en dat was iets wat ze zich als zelfvoorzienende single niet kon veroorloven. En dus griste ze de map van het bureau en gromde tussen haar opeengeklemde kaken door: “Ik neem de opdracht aan.”

“Mooi. Ik had niet anders van je verwacht.” Letitia schonk haar een minzaam glimlachje, maakte een gebaar dat zei: ‘Je kunt wel gaan’ en boog zich alweer over een volgend dossier.

Zwijgend en overborrelend van frustratie beende Emily het directiekantoor uit. Ze struinde in één ruk door naar het kantoor van Maribelle en duwde de deur zo hard open dat die met een klap tegen de muur vloog.

Maribelle schoot verschrikt overeind. “Emily? Wat…”

“Wist jij hiervan?” Emily gooide de map op het bureau van de adjunct-redactrice. “Thracië… Ze zegt dat ik naar Thracië moet. Samen met… met die onbehouwen hark. En niet omdat ik zulke goede verhalen schrijf, maar omdat ik in haar ogen blijkbaar een soort manwijf ben.” Haar woede was zo groot, dat ze bijna ontplofte. “Hoe durft ze? En het ergste is, dat ik wel moet. Als ik weiger, vlieg ik eruit.”

“Rustig nou.” Maribelle kwam haastig achter haar bureau vandaan en legde een arm om Emily heen. “Ga even zitten. Zal ik een kop koffie voor je laten komen?”

“Een dubbele whisky lijkt me effectiever,” mompelde Emily kwaad. Ze liet zich in een stoel duwen, en schudde verbouwereerd haar hoofd. “Ongelofelijk. Wat een kreng van een mens is dat. De manier waarop ze je behandelt… zo neerbuigend, zo denigrerend. Dat iemand als zij hier hoofdredactrice kan zijn, is me werkelijk een raadsel. Weet je wat ze zei? Dat ik deze opdracht krijg omdat er weinig vrouwelijks aan mij is. Nou vraag ik je! O, als ik ooit…”

Maribelle maakte zachte meelevende geluidjes terwijl ze Emily wijselijk een aantal minuten liet uitrazen. Pas toen de ergste stoom eraf was, ging ze weer achter haar bureau zitten en trok de map die Emily op het bureau had gegooid naar zich toe. “Het spijt me voor je, Emily. Echt. Ik heb heus mijn best gedaan om je naar Hawaï te krijgen, maar zoals ik gisteren al zei, had Letitia het laatste woord. En zij wil jou blijkbaar voor deze klus.”

“Een reportage over zigeuners.” Emily trok een pruillip. “Zigeuners! Alsof onze lezers geïnteresseerd zouden zijn in dat soort verhalen. Ik weet nu al dat ik deze trip gewoon voor Jan Doedel maak. Er is geen hond die mijn verhaal zal willen lezen. Misschien dat ze de bijbehorende foto’s zullen bekijken, maar daarna bladeren ze snel verder naar de reportages over Hawaï en Spanje en de Mexicaanse stranden. Wie wil er nu in vredesnaam op vakantie naar de Balkan?”

“Ik denk dat je verhaal niet zozeer bedoeld is als lekkermakertje voor de doorsnee vakantieganger dan wel voor de wat meer exclusieve reiziger,” merkte Maribelle peinzend op. “Hare Majesteit maakt er geen geheim van dat ze in de toekomst een wat ander lezerspubliek wil gaan trekken en dit is een prima start. De combinatie van Damian d’Amancourt en een verhaal over een moeilijk te vinden zigeunerstam is een primeur waar National Geographic de vingers bij zou aflikken.”

Emily fronste haar wenkbrauwen. “Wat Mr. Hark ongetwijfeld veel meer zou opleveren dan wat hij van Reizen & Zo voor zijn plaatjes krijgt. Dus waarom zou iemand als hij ermee instemmen om een dergelijk verhaal aan ons te verkopen? Als hij echt zo wereldberoemd is als jij beweert, heeft hij de opdrachtgevers voor het uitkiezen.”

Maribelle haalde haar schouders op. “Voor het geld hoeft hij het niet te doen. Die man is steenrijk. En beroemd is hij ook al, dus naamsbekendheid is niet iets waarnaar hij op zoek is. Ik denk dat het een soort vriendendienst is.”

“Als zijn vriendenkring bestaat uit het Hare Majesteitsoort, heb ik nu al een eeuwigdurende hekel aan die man,” bromde Emily. Ze wierp een schuine blik op de map waarin Maribelle geïnteresseerd zat te bladeren. “Heb jij die voor haar samengesteld?”

“Nee.” Maribelle schudde haar hoofd. “Ik heb geen idee wie dit heeft gemaakt. Een van Damians medewerkers, denk ik.” Ze tuitte haar lippen. “Hm, hier staat dat je vooral ‘licht’ moet reizen, omdat het grootste deel van de overnachtingen zal bestaan uit kamperen in het wild. Een rugzak, een broek met afritsbare pijpen en goede schoenen met profiel zijn een vereiste.”

“Kamperen?” Emily rukte de map naar zich toe en liet haar blik ontsteld over de dicht beschreven velletjes glijden. “O, nee! Ik haat kamperen in de wildernis. Die tijd heb ik gehad. Een bungalowtent op een vijfsterrencamping is nog tot daaraan toe, maar zo’n primitief koepeltentje ergens in het bos…”

“Ik vrees toch dat je je op het ergste zult moeten voorbereiden,” zei Maribelle. Ze tikte met haar vinger op het reisschema dat bovenop lag. “En als ik jou was, zou ik maar geen tijd verspillen vandaag. Je hebt nog heel wat te doen als je morgenochtend om zeven uur in dat vliegtuig moet zitten. Ik zal wel een taxi voor je bestellen, dan weet ik zeker dat je je niet verslaapt. Wat dacht je van kwart over vier? Je moet twee uur van tevoren inchecken.”

Verontwaardigd staarde Emily haar aan. “Wat? Zo vroeg? Hadden ze niet een wat latere vlucht kunnen boeken? Kwart over vier, dat is midden in de nacht!”

“Je moet mij niet zo boos aankijken, ik kan er toch ook niets aan doen,” zei Maribelle beledigd. “En stel je niet zo aan. Vliegtuigen vertrekken nu eenmaal op onmogelijke tijden, dat weet iedereen.”

“Maar het is toch wel een rechtstreekse vlucht, hè?” informeerde Emily achterdochtig. “Als ik ook nog moet overstappen, kom ik aan slapen helemaal niet meer toe.”

“Je vliegt via Wenen.” Maribelle trok de map uit Emily’s handen en klapte hem met een resoluut gebaar dicht. “Schiet op, naar huis, jij, en een beetje snel. Je moet inpakken en naar de drogist om anti-muggenspul en diarreepillen te halen en weet ik allemaal wat er op dat lijstje staat. Als je nog langer hier blijft treuzelen, zijn de winkels dicht.”

Emily stond onwillig op. Maribelle had gelijk, ze moest dringend aan de slag als ze nog een beetje voorbereid op reis wilde. Met alleen een bikini en haar gele Manolo’s kwam ze niet ver in Thracië, dat was wel duidelijk.

Met een diepe zucht stouwde ze de map onder haar arm en sjokte naar de deur. “Nou, dan ga ik maar. Hare Majesteit laat me weinig keus. Maar als ik terugben…”

“Als je terugbent, kun je via mijn secretaresse een afspraak maken voor een gesprek waarin we het verhaal dat je de komende weken voor ons gaat schrijven nauwlettend zullen evalueren,” klonk een bekende snerpstem vanuit de deuropening. “Reizen & Zo zal in de toekomst alleen de allerbeste journalisten een nieuw contract aanbieden, dus…”

“Laat maar, ik ben al onderweg,” mompelde Emily, en met een blik die meer zei dan welk woord dan ook, wurmde ze zich langs haar werkgeefster heen de gang op.

Letitia’s boodschap was overgekomen.

Luid en duidelijk.