De voorbereiding

Ik was al heel vroeg wakker op zaterdag. De wedstrijd begon om tien uur en we moesten een uur van tevoren omgekleed aanwezig zijn. Jip stond gapend klaar in haar tuin. Ze had haar stick in haar ene hand en een plastic zak bungelde in haar andere. ‘Ik heb een lekke band. Kan ik bij jou achterop?’

Ik knikte, haalde mijn tas onder de snelbinders vandaan en deed ’m op mijn rug. ‘Ben jij zenuwachtig?’

Jip schudde haar hoofd. ‘Nee, waarom?’ Ze duwde me aan, sprong achterop en vertelde over de film die ze tot middernacht had gezien samen met Kees. Dat ze dat mag! Ik moet altijd op tijd naar bed. Alleen in het weekend mag ik iets langer opblijven. Maar niet te laat, want dat is slecht voor mijn ontwikkeling, net zoals de vrije school dat was, zegt mijn moeder.

We verzamelden in de kleedkamer waar Bas met een nors gezicht in het midden op een stoel zat, zoals een koning op zijn troon. Ik ging zo ver mogelijk bij hem vandaan zitten, naast Jip die in een soort ligstand op de bank hing. Naast Bas zat een mevrouw die ik niet kende. Ze had een grote bos pluizig haar, een enorme neus en vriendelijke ogen. Bas zei dat ze Miriam heette en manager was. Mijn vader is ook manager, bij een bank.

‘Afgelopen woensdag ben ik het namenrondje vergeten. De meesten van jullie kennen elkaar al, maar we hebben dit jaar drie nieuwen. Jip, Falderie en Sammie.’ Bas wees als laatste op een blond meisje dat in de hoek zat. Ze keek verlegen naar haar schoenen.

‘Ik noem je naam en dan steek je je hand op.’ Bas begon met Sophie die naast hem zat, daarna was Fien aan de beurt die door Bas werd aangewezen als aanvoerster. Toen hij mijn naam zei, stak ik twijfelachtig mijn hand in de lucht. Waarom eigenlijk? Ik wist zeker dat ik de enige was die zo heette. Als laatste werden de namen van Jip en Sammie genoemd.

‘Sammie heeft al een jaar in d1 gespeeld bij een andere club en komt ons team versterken, Falderie en Jip zijn geselecteerd omdat ik denk dat ze potentie hebben.’ Bas tikte met zijn pen op het whiteboard, draaide zijn hoofd onze richting op en zei: ‘Op dit moment hebben jullie nog niet het gewenste niveau dus dat wordt hard werken, dames.’ Hij zei het, keek Jip en mij aan en vertrok geen spier. Wat moest ik zeggen? Dat ik me al een tijdje afvroeg over welk niveau iedereen het had? Maar dat twee keer per week trainen volgens mijn ouders voldoende voor mij was, vast ook beter voor mijn ontwikkeling? Dat Bas zich geen zorgen hoefde te maken, want dat deed ik namelijk zelf wel na zijn opmerking? Na het namenrondje deelde Miriam de pakken uit, mooie rood met lichtgroene pakken en op de achterkant van het jack stond de naam van het bedrijf dat alles had betaald.

‘Ik heb maar twee grotere pakken, die zijn voor Fien en Lotte en de rest moet het doen met de stapel die ik hier heb liggen.’ Miriam overhandigde iedereen een jack en een broek, die ik in ontvangst nam alsof ik de hoofdprijs had gewonnen.

‘Ik wil dat iedereen voor elke wedstrijd dit pak aan heeft, excuses als “het zit nog in de was” en “ik kon mijn broek niet vinden” wil ik niet horen. Is dat duidelijk?’ bulderde Bas door de kleedkamer.

Mijn broek was te lang en ook de mouwen van mijn jack moest ik twee keer omslaan maar dat kon me niets schelen, het voelde alsof ik er echt bij hoorde. Toen iedereen zijn pak aanhad en weer zat, begon Bas met de teambespreking. Het hele team luisterde aandachtig (of ze deden net alsof), ik kon de kraan in de douche horen druppelen. Heel anders dan wat ik gewend was bij de voorbespreking van Nelli, waar iedereen door elkaar heen kakelde. Ik stond weer rechtsmidden, net als in de selectiewedstrijd en Jip begon op de bank. Dat was raar van Bas. Dat Jip aan de kant begon, bedoel ik. Hij zei dat Jip en ik hard moesten werken om dat raadselachtige niveau te bereiken, maar hoe kan dat nou als je op de bank zit?

Bas legde het whiteboard, waar een hockeyveld op afgebeeld stond, op zijn knieën. Hij zette allemaal kruisjes, dat waren wij, en rondjes, dat waren de meisjes van de tegenstander. Hij had het over hoge press, wegdraaien van de tegenstander, breed lopen en nog veel meer dingen waar ik niets van begreep. Ik stootte Jip aan. Ze zat voorovergebogen en leek de witte stipjes in de betonnen vloer te tellen.

‘Snap jij het,’ fluisterde ik in haar oor.

Ze reageerde niet. Ik vroeg het nog een keer, nu iets harder.

‘Wat snap je niet, Falderie?’ Bas keek me streng aan.

‘Nou uhh, dat ene,’ stamelde ik.

Iedereen keek naar mij. Waarom had ik niet gewoon mijn mond gehouden zoals ik zo vaak doe? Gelukkig redde Jip me. ‘Dat breed lopen snapt ze niet. En ik ook niet,’ zei ze er snel achteraan.

‘Zie je wel. Ze horen niet in d1. Die kleuters snappen er niets van,’ blèrde Fien.

‘Had ik jou iets gevraagd, Fien?’ Bas fronste zijn wenkbrauwen.

Fien hield haar mond en keek naar de grond. Bas veegde met zijn mouw een deel van het whiteboard schoon en zichtbaar geïrriteerd tekende hij opnieuw rondjes, kruisjes en pijlen terwijl hij nogmaals zijn verhaal deed. Toen hij klaar was leek het whiteboard op een tekening van mijn broertje, de pijlen wezen alle kanten op en ik had geen idee welk kruisje ik ook alweer was.

‘Voor mij telt er dit jaar maar één ding en dat is resultaat,’ zei Bas. ‘Ik wil kampioen worden, voor minder doe ik het niet.’ Hij keek de kleedkamer rond en het hele team zat te knikken.

‘Daarom heb ik hier een brief die ondertekend dient te worden door jou, als speelster, maar ook door je ouders.’ Hij gaf het meisje dat het dichtst bij hem zat een pak papier. Die pakte het bovenste vel ervanaf, en gaf daarna de stapel door aan de volgende.

‘En nu het veld op en focus op de wedstrijd,’ brulde hij en verliet met grote stappen de kleedkamer. Mijn ogen staarden naar het A4’tje en woord voor woord las ik de brief.

Aan meisjes D1 en hun ouders,

Meisjes d1 is ingedeeld in de Topklasse, waar wij als club zeer trots op zijn. Omdat wij ons ten doel hebben gesteld om kampioen te worden in de Topklasse, verwachten wij van eenieder volledige medewerking om dit resultaat te bereiken. Voor de speelsters betekent dit drie maal per week aanwezig zijn op de training, indien nodig vaker, en aanwezigheid bij wedstrijden is een vanzelfsprekendheid. Voor ouders betekent dit dat vakanties buiten het seizoen, inclusief voorbereiding, dienen te worden gepland. Verplichtingen zoals verjaardagen van familieleden zijn geen goede reden om een wedstrijd af te zeggen en goede planning van schoolwerkzaamheden is essentieel.

Ik ga ervan uit dat jullie hier geen problemen mee hebben en vraag eenieder deze brief te ondertekenen.

Mijn inzet is gegarandeerd en ik heb zin om er een leuk seizoen van te maken!

Met sportieve groet,

Bas

Naam speelster:

Naam ouder:

Handtekening speelster:

Handtekening ouder:

Noem het maar leuk! Ik propte de brief in het zijvak van mijn tas en concludeerde dat het begin van het seizoen niet vlekkeloos van start ging. Dat mijn moeder deze brief niet ging ondertekenen, stond vast. Ik hoefde ’m haar niet eens te laten lezen. Kauwend op mijn bitje liep ik naar de dug-out, ging naast Jip zitten en propte mijn scheenbeschermers in mijn sokken.

Ik zag mijn vader naast Nelli, achter de goal staan. Hij stak zijn duim in de lucht. Ik zwaaide naar hem. De meisjes van de tegenstander waren al aan het inlopen, ze waren een kop groter dan ik en zagen er gemeen uit.

‘Heb je zin, Fal?’ vroeg Jip.

‘Een beetje wel en een klein beetje niet,’ antwoordde ik met trillende stem.

‘Gewoon hard rennen met die bal. Jij bent sneller dan iedereen.’

Ik glimlachte naar Jip. Dat was wel zo, ik kon erg hard rennen. Op school hadden we voor de zomervakantie een sportdag gehad en ik had de eerste prijs gewonnen met honderd meter sprint. Ik had zelfs van de jongens uit mijn klas gewonnen. Maar ja, dat was zonder bal. Met hockey was dat anders, vaak deed de bal niet wat ik wilde.

‘Daar zijn jullie!’ Lola’s stralende hoofd verscheen in de dug-out gevolgd door Bo die rode ogen had.

‘Wat is er met jou gebeurd?’ vroeg Jip.

‘Ruzie thuis, over dat stomme hockey.’ Bo beet op haar lip en liet haar vingers door haar haren glijden. ‘Nu moet ik naar jullie kijken want daar steek ik iets van op volgens mijn ouders.’

‘Waar staan jullie?’ vroeg Lola.

‘Nergens,’ zei Jip.

‘Hoezo niet?’

‘Ik zit op de bank.’

‘Belachelijk,’ riep Lola. ‘Ik kom kijken voor jullie, niet voor die tutjes.’

‘Vind ik ook,’ zei Jip, ‘maar ik mag er straks vast nog wel in.’ Jip legde haar benen op de bank en grijnsde zoals alleen Jip dat kan.

‘Heb je een nieuw trainingspak, Fal?’ vroeg Lola.

Ik knikte.

‘Staat je fantastisch, zo één wil ik ook. Waar heb je die gekocht?’

‘Gekregen,’ zei ik.

‘Ik heb er ook één gekregen.’ Jip trok haar opgepropte pak uit haar plastic tas en showde ’m aan Lola. ‘Moet je maar in d1 zitten,’ zei ze plagerig.

‘Nou ja, zo mooi zijn ze ook weer niet,’ zei Lola. Aan de manier waarop ze haar mond tuitte kon ik zien dat ze een beetje jaloers was. Niet op mij, maar op mijn pak.

Bas klapte in zijn handen. ‘Niet meer leuteren, inlopen. Lotte doet vandaag de warming-up.’

Ik trok mijn broek en jack uit, ging bij mijn team staan en wenkte Jip.

Jip schudde haar hoofd. ‘Ik speel toch niet.’

‘De warming-up doe je met z’n allen, dus ook jij, jongedame.’ Bas wees naar Jip die haar benen op de grond zette en zuchtend naar de groep wandelde.

‘Onzin,’ zei ze wel tien keer tijdens het inlopen en toen we vlak voor de wedstrijd ook nog een paar sprintjes moesten trekken over de breedte van het veld kwam de stoom uit haar neusgaten. Ik denk dat Jip het toch niet zo leuk vond dat ze niet speelde.

‘Shirtjes in de rokken, sokken optrekken tot je knieën en verzamelen in het midden!’ bulderde Bas. Ik trok mijn rode sokken omhoog, propte mijn shirt aan de voorkant in mijn rok en zocht mijn stick tussen alle rondslingerende kleren. Ik herkende ’m meteen aan ons logo. Jip, Bo, Lola en ik hadden ons vriendinnenlogo, een hartje met een stick erdoor en de eerste letter van onze naam erin, met watervaste stift op onze stick gekleurd.

Met mijn stick in mijn hand rende ik het veld op, wurmde me tussen de kring en frommelde mijn hockeystick tussen alle sticks die ze in het midden tegen elkaar aan hielden.

‘Jip, jij ook.’ Bas maakte een korte en krachtige beweging met zijn arm, alsof hij zijn hond riep, waarop Jip naar ons toe slenterde. Bas zei nog een paar laatste dingen waar we aan moesten denken en toen deden we drie hoeraatjes voor de tegenstander.