14

Aldus verliep hun leven volgens het oude patroon. Andrew ging weer bij Tarrant op de boerderij werken met vooruitzichten op een promotie... 'Misschien tot bedrijfsleider, wie weet?' waren Tarrants eigen woorden. Toen alle stukjes van de legpuzzel weer op hun plaats lagen probeerde Grace de situatie te aanvaarden. Ze zei steeds tegen zichzelf dat ze Andrew weer had, en dat was het enige dat er toe deed. Dagenlang kon ze in een staat van berusting verkeren totdat een subtiele opmerking van Donald haar weer tot razernij bracht. Eén zo'n opmerking was wanneer hij Jane hoog boven zich in de lucht hield; het kind spartelde in zijn grote witte handen en hij zong steeds weer: 'Pappa's meisje, pappa's meisje,' en vroeg dan lachend: 'Van wie is dit kleine meisje?' en dan gaf hij zelf als antwoord: 'Jij bent pappa's meisje.' Het was een vorm van indoctrinatie. Ze vond het een akelig, bijna sinister tafereel. Er was iets onzindelijks in de manier waarop hij de kinderen inpalmde, vooral dit kind. Ze vroeg zich steeds maar weer af hoe hij zichzelf zo nadrukkelijk als haar vader kon opwerpen, terwijl hij zeker wist dat het kind niet van hem was. De woorden huichelaar en stiekemerd sloegen al lang niet meer op hem. Zijn hele houding, zijn manier van leven kon ze niet meer met woorden beschrijven. Ze wist alleen dat zijn aanwezigheid voor haar steeds weerzinwekkender begon te worden. Ze deinsde voor hem terug als voor iets smerigs. Zijn seksloosheid was nog weerzinwekkender dan de rare streken van een wellustige oude man, en de manier waarop hij de vader-figuur speelde was ronduit obsceen. Ze begon er allerlei akelige nachtmerries van te krijgen. Ondanks de terugkeer van Andrew - of misschien juist daardoor, omdat hij zo dichtbij en toch zo onbereikbaar was - waren haar nachten vol dromen, afschuwelijk vreemde dromen, dromen waarin ze bedolven werd door reptielen en witte lichamen zonder armen of benen, ogen of monden en die veranderden in grote zachte witte handen die niet bij een man, vrouw of kind hoorden. Daarbij kwam nog het irritante en op zekere manier vernederende feit dat Peggy Mather zich openlijk voor Andrew begon uit te sloven. Openlijk en brutaal wachtte ze hem op, en even openlijk kreeg ze de kous op de kop. Zoals Adelaïde Toole - die nu met een neef getrouwd was - hem op de weg had opgewacht wanneer hij bij Tarrant vandaan kwam, zo stond Peggy Mather daar nu sommige avonden te wachten. En naarmate de tijd verstreek en ze geen vorderingen maakte, daalde de stemming in de keuken. Wanneer ze samen bij Aggie waren kon Andrew om die hele toe-stand met Peggy Mather hartelijk lachen, evenals Aggie, in een poging Grace op de komische kant ervan te wijzen. Maar Grace kon er niet om lachen. Hoewel Andrew nog steeds een boerenknecht was en ze zich er niet voor schaamde dat ze hem liefhad, voelde ze zich toch in haar trots gekwetst bij de gedachte dat ze moest wedijveren met een vrouw als Peggy Mather.