68

 

 

7 augustus 1989

Miami, Florida

 

 

Loren werd bij het aan boord gaan van de Leonid Andreyev begroet door kapitein Yakov Pokofsky. Pokofsky was een charmante man met een dikke bos grijs haar en ogen zo zwart en rond als kaviaar. Hoewel hij beleefd en diplomatiek deed, voelde Loren dat hij niet zo kapot was van het idee om een Amerikaanse politicus aan boord te hebben die rondsnuffelde en vragen stelde over de bedrijfsvoering. Na de gewone plichtplegingen leidde de eerste officier haar naar een superluxe suite waar genoeg bloemen stonden voor een staatsbegrafenis. De Russen, zo dacht ze, wisten hoe ze een VIP onder moesten brengen.

's Avonds, toen de laatste passagiers aan boord en in hun hutten waren, gooiden de matrozen de trossen los en voer het cruiseschip de Biscayne Baai uit en door het kanaal de Atlantische Oceaan op. De lichtjes van de hotels op Miami Beach glinsterden onder een tropisch briesje en versmolten langzamerhand tot een smalle lichtstreep toen de Leonid Andreyev zich met haar tweelingschroeven van de kust af bewoog.

Loren deed haar kleren uit en nam een douche. Toen ze er onderuit stapte en zich afdroogde, nam ze een overdreven fotomodelhouding aan voor een lange spiegel. Haar lichaam hield zich goed ondanks het zevenendertigjarig gebruik. Vier uur jogging en balletlessen per week hielden de omvang in toom. Ze pakte het vel op haar maag en merkte verdrietig op dat er iets meer dan twee en een halve centimeter tussen haar duim en wijsvinger uitstak. Het overvloedige eten op het cruiseschip zou haar gewicht geen goed doen. Ze nam zich vast voor om de alcohol en toetjes te laten staan.

Ze trok een geel zijden damasten jasje aan over een rok van zwarte kant en tafzij. De zakelijke knot op haar hoofd maakte

ze los en liet het haar over haar schouders vallen. Tevreden over het effect voelde ze zich in een stemming om een wandelingetje over het dek te maken vóór het diner aan de kapiteinstafel.

De lucht was zo warm dat ze geen truitje aantrok. Op het achterste deel van het zonnedek vond ze een lege stoel en ging gemakkelijk zitten met haar knieën omhoog en haar handen om haar kuiten geslagen. Het volgende halfuur liet ze haar gedachten de vrije loop en keek ze naar de weerspiegeling van de halve maan over de donkere golven. Plotseling gingen de buitenlampen op het dek van de boeg tot de achtersteven uit.

Loren merkte de helikopter pas op toen hij bijna boven het roer van het schip hing. Hij was vlak over de golven komen aanvliegen zonder navigatielichten aan. Er verschenen een aantal bemanningsleden uit het donker die vlug een bedekking over het zwembad legden. Daarna gaf een officier een sein met een zaklamp en de helikopter landde lichtjes op het geïmproviseerde landingsplatform.

Loren ging staan en tuurde over de reling. Haar uitkijkpunt lag een dek hoger en ongeveer dertien meter van het zwembad. De plek werd flauw verlicht door de halve maan en dat stelde haar in staat om het meeste dat er gebeurde te zien. Ze keek om zich heen of er andere passagiers waren, maar ze zag er maar vijf of zes en die stonden bijna twintig meter verderop.

Er stapten drie mannen uit het vliegtuig. Twee van hen, leek het Loren, werden ruw behandeld. De scheepsofficier deed de zaklamp onder zijn oksel zodat hij beide handen vrij had om een van de mannen naar een open kajuitstrap te duwen. Een kort ogenblik scheen de niet gerichte lichtstraal op een lijkwit gezicht met van angst uitpuilende ogen. Loren kon het gezicht tot in details duidelijk zien. Haar handen grepen zich vast aan de reling en het werd koud om haar hart.

Daarna steeg de helikopter weer op in de nacht en nam een scherpe bocht naar de kust. De bedekking van het zwembad werd snel verwijderd en de bemanning verdween uit het gezicht. Na een paar seconden gingen de scheepslichten weer aan. Alles gebeurde zo vlug dat Loren zich een ogenblik afvroeg of ze werkelijk getuige was geweest van de landing en de start.

Maar ze kon zich niet vergissen in het angstige schepsel dat ze had gezien op de zwembadbedekking beneden haar. Ze wist heel zeker dat het de voorzitter van het Huis was, congreslid Alan Moran.

Op de brug tuurde Pokofsky door de radarscoop. Hij was van

gemiddelde lengte en gezet. Er hing een sigaret in zijn mondhoek. Hij ging rechtop staan en veegde de jas van zijn witte uniform af.

'Ze hebben tenminste gewacht tot we buiten de twaalf-mijlszone waren,' zei hij met een zware stem.

'Enig teken dat ze werden gevolgd?' vroeg de officier van de wacht.

'Geen vliegtuig in de lucht en geen schip in de buurt,' antwoordde Pokofsky. 'Alles is gladjes verlopen.'

'Net als al het andere,' zei de wachtofficier met een verwaand lachje.

Pokofsky lachte niet. 'Ik ben niet dol op leveranties op zo korte termijn onder maanlicht.'

'Deze moet wel een hoge prioriteit hebben.'

'Hebben ze dat niet allemaal?' zei Pokofsky zuur.

De officier van de wacht besloot om verder te zwijgen. Hij had lang genoeg onder Pokofsky gediend om te weten wanneer de kapitein een van zijn buien had.

Pokofsky controleerde de radar weer en liet zijn blik over de donkere zee voor hem gaan. 'Zorg ervoor dat onze gasten naar mijn hut worden gebracht,' beval hij voor hij zich omdraaide en de brug verliet.

Vijf minuten later klopte de tweede officier op de deur van de kapitein, opende hem en leidde een man naar binnen die een gekreukt kostuum droeg.

'Ik ben kapitein Pokofsky,' zei hij en stond op van een leren fauteuil.

'Paul Soevorov.'

'KGB?'

'Ja.'

Pokofsky wees naar een bank. 'Kunt u mij iets vertellen over het doel van uw onverwachte komst?'

Soevorov ging dankbaar zitten en nam Pokofsky eens op. Hij was niet erg ingenomen met wat hij zag. De kapitein was duidelijk een harde zeeman en niet het type dat zich laat intimideren door introductiebrieven van de staatsveiligheidsdienst. Soevorov was zo verstandig voorzichtig te werk te gaan.

'Ja zeker. Ik had opdracht om twee mannen het land uit te smokkelen.'

'Waar zijn ze nu?'

'Ik ben zo vrij geweest om ze door uw tweede officier te laten opsluiten in het scheepscachot.'

'Zijn het Russische overlopers?'

'Nee, het zijn Amerikanen.'

Pokofsky haalde zijn wenkbrauwen op. 'Wilt u zeggen dat u Amerikaanse burgers hebt ontvoerd?'

'Ja,' zei Soevorov ijzig kalm. 'Twee van de allerbelangrijkste leiders van de regering van de Verenigde Staten.'

'Ik denk dat ik u niet goed verstaan heb.'

'Hun namen doen er niet toe. De een is congreslid, de ander is senator.'

Pokofsky's ogen flonkerden van plotselinge strijdlust. 'Hebt u enig idee in wat voor gevaar u mijn schip gebracht hebt?'

'We zijn in internationale wateren,' zei Soevorov rustig. 'Wat kan er dan gebeuren?'

'Er zijn oorlogen om kleinere dingen begonnen,' zei Pokofsky scherp. 'Als de Amerikanen gealarmeerd zijn zullen ze geen ogenblik aarzelen, internationale wateren of niet, om hun marine en Kustwacht te sturen om dit schip aan te houden en te enteren.'

Soevorov stond op en keek Pokofsky recht in de ogen. 'Uw dierbare schip is niet in gevaar, kapitein.'

Pokofsky beantwoordde zijn blik. 'Wat zegt u daar?'

'De oceaan is een groot dumpgebied,' zei Soevorov vastbesloten. 'Als de toestand het vereist, zullen de vrienden op de brug gewoon aan de diepte overgeleverd worden.'

 

 

46

 

 

Het gesprek aan de kapiteinstafel was saai en zinloos zoals te verwachten was. Lorens tafelgenoten verveelden haar met lang uitgesponnen beschrijvingen van hun vorige reizen. Pokofsky had zulke reisverhalen al duizend keer eerder gehoord. Hij glimlachte beleefd en luisterde met geveinsde hoffelijkheid. Desgevraagd vertelde hij dat hij op zijn zeventiende bij de Russische marine was gegaan, zich opgewerkt had via de officiersrangen tot hij commandant was van een troepentransportschip en na twintig jaar dienst overgeplaatst was naar de door de staat gesubsidieerde passagiersvracht.

Hij beschreef de Leonid Andreyev als een 14.000 tons schip, gebouwd in Finland, met een capaciteit van 478 passagiers en twee bemanningsleden voor elke drie passagiers. De moderne witgerompte lijnboot had binnen- en buitenzwembaden, vijf cocktailbars, twee nachtclubs, tien winkels met Russische artikelen en drank, een bioscoop en een theater en een welvoorziene bibliotheek. Ze voer van Miami op tiendaagse tochten in de zomermaanden naar verschillende vakantie-eilanden in het Caribisch gebied.

Tijdens een stilte in de conversatie bracht Loren terloops de helikopterlanding ter sprake. Kapitein Pokofsky stak met een lucifer een sigaret aan en zwaaide het vlammetje uit.

'Jullie Amerikanen en jullie overvloed,' zei hij rustig. 'Twee rijke Texanen misten in Miami de boot en huurden een helikopter om hen naar de Andreyev te brengen. Er zijn maar heel weinig landgenoten van mij die zich zo'n luxe zouden kunnen veroorloven.'

'Velen van de mijnen ook niet,' verzekerde Loren hem. De kapitein was niet alleen sympathiek en charmant, dacht ze, hij was ook een volmaakte leugenaar. Ze liet het onderwerp verder rusten en knabbelde aan haar salade.

Voor het dessert excuseerde Loren zich en ging naar haar suite op het zonnedek. Ze gooide haar schoenen uit, hing haar rok en jasje op en strekte zich op het zachte grote bed uit. Ze moest denken aan het beeld van Alan Morans angstige gezicht en hield zichzelf voor dat het iemand anders geweest moest zijn die op het congreslid leek, en misschien had de lichtstraal van de zaklamp de gelijke gelaatstrekken benadrukt. Haar verstand dicteerde haar dat de verbeelding haar parten speelde.

Ze moest toch ook weer denken aan het gesprek met Pitt in het restaurant. Hij had haar gevraagd of ze geruchten had vernomen over een hooggeplaatst gezelschap dat vermist zou zijn. Ze kreeg het gevoel dat ze gelijk had.

Ze legde een gids en plattegrond van de dekken van het schip op bed en streek de vouwen glad. Moran te gaan zoeken in een drijvende stad met 230 hutten, de verblijven van meer dan 300 bemanningsleden, vrachtruimen en machinekamer, alles verspreid over elf dekken van bijna 170 meter lang, was een onbegonnen werk. Ze moest ook bedenken dat ze de Amerikaanse regering vertegenwoordigde op Russisch grondgebied. Toestemming aan kapitein Pokofsky vragen om alle hoeken en gaten van het schip af te mogen zoeken? Ze kon nog eerder proberen hem over te halen van wodka over te stappen op bourbon uit Kentucky.

Ze besloot dat het logisch was om te proberen vast te stellen waar Alan Moran zich bevond. Als hij thuis in Washington tv zat te kijken, kon ze al die onzin vergeten en lekker gaan slapen. Ze kleedde zich weer aan en ging naar de verbindingskamer. Blij dat het niet druk was en dat ze niet lang hoefde te wachten.

Een leuk Russisch meisje in keurig uniform vroeg Loren waarheen ze wilde bellen.

'Washington DC,' antwoordde ze. 'Mevrouw Sally Lindemann. Ik zal het nummer opschrijven.'

'Wilt u alstublieft wachten in cel vijf, dan zorg ik voor uw satellietverbinding,' zei het verbindingsmeisje in haar vrijwel vlekkeloze Engels. Loren zat geduldig te wachten en hoopte dat haar secretaresse thuis was. Dat was ze. Een slaperige stem meldde zich bij de telefoniste en zei dat ze Sally Lindemann heette.

'Ben jij het, baas?' vroeg Sally toen Loren doorverbonden was. 'Ik wed dat je stormachtig aan het dansen bent onder de Caribische sterrenhemel met de een of andere mooie playboy. Heb ik gelijk?'

'Je hebt het zelfs heel ver mis.'

'Ik had kunnen bedenken dat dit een zakelijk gesprek is.'

'Sally, ik heb je hulp nodig om iemand te bellen.'

'Ogenblik.' Het was even stil. Sally's stem klonk vervolgens heel zakelijk. 'Ik heb papier en pen. Wie bel ik en wat moet ik zeggen?'

'Het congreslid dat tegen mij was en mijn Rocky Mountains project de grond in boorde.'

'Je bedoelt die oude huilebalk van een Mo...

'Die is het,' kapte Loren haar af. 'Ik wil hem spreken, direct als het kan. Probeer eerst of hij thuis is. Als hij niet thuis is, vraag zijn vrouw dan waar hij te bereiken is. Als ze bezwaar maakt, zeg haar dan dat het een kwestie van congresbelang is. Zeg wat je wilt, maar zorg dat je hem bereikt.'

'En wat als ik hem te pakken heb?'

'Niets,' zei Loren. 'Zeg dan maar dat het een vergissing was.'

Het was een paar tellen stil. Sally zei voorzichtig: 'Ben je een beetje dronken, baas?'

'Nuchter als een kalf.'

'Kan het wachten tot morgen?'

'Ik moet zo snel mogelijk weten waar hij is.'

'Op mijn wekker is het na middernacht,' protesteerde Sally.

'Nu!' zei Loren scherp. 'Bel me zodra je hem hebt en zijn stem hoort.'

Ze legde neer en liep naar haar suite terug. De maan stond recht boven haar en ze bleef even aan dek. Ze wou dat Pitt bij haar was.

Loren toonde net haar ochtendgezicht, toen ze op de deur hoorde kloppen.

'Wie is daar?'

'Steward.'

Ze ging naar de deur en deed hem open. Haar hutsteward hief zijn hand als begroeting. Hij keek zelfbewust naar de split die haar kamerjas vertoonde.

'Een spoedgesprek voor u van het vasteland, congreslid Smith,' zei hij met een zwaar Slavisch accent. 'Aan het toestel in de verbindingskamer.'

Ze bedankte hem en kleedde zich snel aan. Een ander meisje stuurde haar naar een cel en het wachtende telefoongesprek. Sally's stem klonk door de hoorn als stond ze in de volgende cel.

'Goedemorgen baas,' zei ze moe.

'En is het gelukt?'

'Morans vrouw zei dat hij is gaan vissen met senator Marcus Larimer,' flapte Sally eruit voordat Loren haar kon stoppen. 'Ze beweerde dat ze naar een plaats gingen met de naam Goose Lake, een privé-reservaat voor de oude jongens, een paar kilometer ten zuiden van het Quantico Marine Corps-reservaat. Dus stapte ik in mijn auto en ben ik erheen gereden. Nadat ik heel brutaal een boers type gepasseerd was die daar de wacht hield bij de ingang, heb ik gevraagd bij elk huis, botenhuis en haven. Geen congreslid, geen senator. Toen terug naar de hoofdstad. Ik heb drie mensen van de staf van Moran wakker gebeld. Vraag maar nooit enige gunst op zijn kantoor. Ze bevestigen allemaal het visverhaal. Als extra controle probeerde ik ook een paar mensen van Larimers staf. Dezelfde smoes. Niemand heeft geen van beiden de laatste week gezien. Sorry dat ik je niet kan helpen, baas, maar het lijkt me wel een rookgordijn.'

Loren voelde een koude rilling door zich heen gaan. De tweede man die ze uit de helikopter had zien duwen, kon dat Marcus Larimer geweest zijn?

'Zal ik blijven zoeken?' vroeg Sally.

'Ja, alsjeblieft,' antwoordde Loren.

'Ik doe mijn best,' verklaarde Sally. 'O, dat vergat ik bijna, heb je het laatste nieuws gehoord?'

'Hoe zou dat kunnen op een schip midden op de oceaan om tien uur 's morgens?'

'Het betreft je vriend Dirk Pitt.'

'Is er iets met hem gebeurd?' vroeg Loren angstig.

'Onbekenden hebben zijn auto opgeblazen. Gelukkig voor hem zat hij er op dat moment niet in. Het scheelde maar een haar. Terwijl hij naar de wagen liep werd hij opgehouden door een vriend. Volgens de districtspolitie hadden ze hem anders met stoffer en blik op kunnen vegen.'

In Lorens hoofd stond plotseling de hele wereld stil. Het ging allemaal te vlug om het te kunnen bevatten. De vreemde gebeurtenissen spatten achter haar ogen uiteen in een chaos van kleuren, net zoals ze in het oerwoud van restjes een beddesprei maken. De zomen scheurden alle richtingen uit elkaar. Ze greep de enige draad die ze scheen te kunnen pakken.

'Sal, luister goed. Bel Dirk en vertel dat ik . . .' Plotseling klonk er een schel gezoem in de hoorn. 'Hoor je me, Sal?'

Het enige antwoord op Lorens vraag was de storing. Ze draaide zich om om zich te beklagen bij het meisje, maar dat was weg. In plaats van haar waren er twee stewards, of liever gezegd twee worstelaars in stewardsuniformen, en de eerste officier. Hij deed de deur van haar cel open en maakte een korte buiging.

'Wilt u mij alstublieft volgen, congreslid Smith. De kapitein wil u spreken.'

 

 

47

 

 

De piloot zette de helikopter op een klein vliegveld op het eiland Palms bij Charleston aan de grond. Hij volgde de standaardprocedure na de landing, liet de motor op lage toeren draaien tot hij was afgekoeld. Toen stapte hij uit, trok een van de rotorbladen boven het toestel en bond het vast aan de staartstang.

Zijn rug en armen deden pijn na de vele uren in de lucht en hij deed een paar rekoefeningen terwijl hij naar een kantoortje liep naast de landingsplek. Hij deed de deur open en ging naar binnen.

Er zat een vreemdeling in het kleine halletje quasi een krant te lezen. Het leek de piloot een Chinees of een Japanner toe. De man liet de krant zakken en liet een pistool zien met twee afgezaagde lopen die op zijn hoogst tien centimeter voor de patronen eindigden.

'Wat wilt u?' vroeg de piloot stomverbaasd.

'Inlichtingen.'

'Dan bent u op de verkeerde plek,' zei de piloot die instinctief zijn handen omhoogstak. 'Wij zijn een helikopter-ambulancedienst en geen bibliotheek.'

'Erg grappig,' zei de oosterling. 'U vervoert ook passagiers.'

'Wie zegt dat?'

'Paul Soevorov. Een van uw Russische vrienden.'

'Nooit gehoord van die man.'

'Vreemd. Hij zat naast u in de stoel van de tweede piloot gedurende het grootste deel van de dag gisteren.'

'Wat wilt u?' herhaalde de piloot die de angst langs zijn ruggegraat voelde omhoogkruipen.

De oosterling glimlachte boosaardig. 'U hebt tien seconden de tijd om me te vertellen waar u Soevorov en de twee andere mannen naar toe gevlogen hebt. Als u na die tien tellen eigenwijs bent, schiet ik een van uw knieën aan flarden. Weer tien seconden later kunt u afscheid nemen van uw seksleven.' Hij zette zijn eis kracht bij door het overhalen van de veiligheidspal van het pistool. 'Het aftellen begint. . . nu!'

Drie minuten later stapte de oosterling het gebouwtje uit en deed de deur op slot. Daarna ging hij naar een auto die vlakbij stond, ging achter het stuur zitten en reed naar een zandweg in de richting van Charleston.

De wagen was net uit het gezicht toen er door het dunne dak van het kantoortje van de piloot een zee van oranje vlammen als een spiraal omhoogschoot in de met witte wolken bedekte lucht.

Pitt bracht de dag door met het ontwijken van verslaggevers en detectives. Hij verschool zich in een rustig café, de Devils Fork aan Rhode Island Avenue en zat in een stoel met dikke leren kussens in een rustig hoekje en keek peinzend naar een half opgegeten Monte Cristo-sandwich en een derde Manhattan, een drankje dat hij slechts zelden bestelde.

Een brutale blonde dienster met een micro-rokje en netnylons aan kwam bij zijn tafeltje staan. 'Jij bent de zieligste persoon hier,' zei ze met een moederlijke glimlach. 'Ben je je liefste meisje of je vrouw kwijtgeraakt?'

'Erger,' zei Pitt bedroefd. 'Mijn auto.'

Ze wierp een blik op hem die anders alleen bedoeld was voor marsmannetjes en tovenaars, haalde haar schouders op en vervolgde haar ronde langs de tafeltjes.

Pitt zat daar maar wezenloos in zijn Manhattan met een kers te roeren, en kwaad te kijken naar niets. Ergens had hij zijn greep op de gebeurtenissen verloren. De gebeurtenissen hadden hem in hun greep. De wetenschap wie hem probeerde te vermoorden gaf weinig voldoening. Alleen de hiërarchie van Bougainville kon daarvoor een motief hebben. Hij kwam hun te na. Om daarachter te komen hoefde je niet zo knap te zijn.

Hij was kwaad op zichzelf dat hij die kinderspelletjes met de computer gespeeld had met betrekking tot hun financiële acties terwijl zij met een veel harder spel bezig waren. Pitt voelde zich als een goudzoeker die een safe vol met geld heeft ontdekt midden in het zuidpoolgebied en het nergens kan uitgeven. Zijn enige macht was dat hij meer wist dan zij dachten dat hij wist.

Het raadsel dat hem plaagde was het onwaarschijnlijke dat Bougainville te maken had met de Eagle. Hij kende geen motief voor het tot zinken brengen en de moorden. De enige band die er was, en het was er een die weinig houvast bood, was de aanwezigheid van zoveel Koreaanse lichamen.

Dat deed er niet toe; dat was een zaak voor de FBI en hij was blij eraf te zijn.

De tijd was gekomen, zo besloot hij, om de zaak aan het rollen te brengen. En de eerste stap was om zijn krachten te bundelen. Ook voor die beslissing hoefde je niet briljant te zijn.

Hij stond op en liep naar de bar. 'Mag ik je telefoon gebruiken, Cabot?'

De barkeeper, een Ier met een kaboutergezicht, Sean Cabot, schonk hem een sombere blik. 'Lokaal of interlokaal?'

'Interlokaal, maar laat de kassa maar dicht, ik betaal met een creditcard.'

Cabot knikte onverschillig en zette een telefoon op het uiteinde van de bar, ver weg van de klanten aan de andere kant. 'Verschrikkelijk, dat van je wagen, Dirk. Ik heb hem eens gezien. Het was een schoonheid.'

'Dank je. Neem een borrel en zet hem op mijn rekening.'

Cabot vulde een glas met bier uit het vat en hield het omhoog. 'Op een goede Samaritaan en een bon vivant.'

Pitt voelde zich helemaal geen goede Samaritaan en nog minder een bon vivant, terwijl hij een nummer draaide. Hij gaf het creditcardnummer op aan de telefoniste en wachtte op een stem.

'Casio en Co. Detectives.'

'Met Dirk Pitt. Is Sal er?'

'Ogenblik, meneer.'

De zaken gingen vooruit. Hij zou wel lid kunnen worden van de receptionistenclub.

'Dirk?' klonk Casio's stem. 'Ik heb de hele dag naar je kantoor gebeld. Ik geloof dat ik iets heb.'

'O ja?'

'Een kijkje in de dossiers van de zeemans vakbond leverde wel wat op. Zes van de Koreanen die aanmonsterden op de San Marino hadden al eerder op schepen gediend. Het meest op buitenlandse scheepvaartlijnen. Maar alle zes hadden ze één ding gemeen. Ze hadden allemaal al gevaren bij Bougainville Maritime. Ooit van gehoord?'

'Dat klopt,' zei Pitt. Hij vertelde Casio waar hij achter was gekomen tijdens het computer onderzoek.

'Verdomme!' riep Casio ongelovig. 'Alles past in elkaar.'

'Die zeelieden vakbond, wat stond er in de registers over de Koreaanse bemanning na de kaping van de San Marino?'

'Niets. Uit het gezicht verdwenen.'

'Als de geschiedenis van Bougainville normaal verliep, werden ze vermoord.'

Casio zei niets en Pitt kon raden wat er door het hoofd speelde van de detective.

'Ik ben je zeer dankbaar,' zei Casio ten slotte. 'Je hebt me geen steek verder geholpen wat de moordenaar van Arta betreft. Maar dat is mijn zaak. Ik zoek het verder wel alleen uit.'

'Ik zeg altijd maar, wreek u niet op mij arme martelaar,' zei Pitt plotseling. 'Trouwens, je weet nog steeds niet wie er direct verantwoordelijk was.'

'Min Koryo Bougainville,' zei Casio en hij spuwde de naam uit. 'Wie anders?'

'Die oude slet kan de opdracht gegeven hebben,' zei Pitt, 'maar zij heeft haar handen niet vuil gemaakt. Het is geen geheim dat ze al tien jaar in een rolstoel zit. Sinds Nixon president was zijn er geen interviews of foto's van haar geweest. Voor zover we weten is Min Koryo Bougainville een seniele, bedlegerige plant. Ze kan net zo goed al dood zijn. In ieder geval heeft ze niet in haar eentje lichamen over de zeebodem verstrooid.'

'Heb je het over een knokploeg of zoiets?'

'Kun je geen efficiëntere manier bedenken om de concurrenten te elimineren?'

'Nu insinueer je dat ze een lid van de mafia is,' gromde Casio.

'De mafia doodt alleen tipgevers en elkaar. Het kwaad van de methode van Min Koryo Bougainville is dat ze door het vermoorden van hele bemanningen en het stelen van schepen van andere reders haar bedrijf bijna zonder kosten opgebouwd heeft. En om dat te kunnen doen had ze iemand nodig die de misdaden organiseerde en uitvoerde. Laat je haat je niet verblinden voor de harde werkelijkheid, Sal. Jij hebt niet de mogelijkheden om Bougainville alleen aan te pakken.'

'En jij wel?'

'Er zijn er twee nodig om een leger te beginnen.'

Het was weer even stil en Pitt dacht dat de verbinding misschien verbroken was.

'Ben je daar nog, Sal?'

'Ja,' zei Casio ten slotte nadenkend. 'Wat zal ik doen?'

'Vlieg naar New York en breng een bezoek aan Bougainville Maritime.'

'Je bedoelt wat rondsnuffelen in hun kantoor?'

'Ik dacht dat het inbreken heette.' 'Een smeris en een rechter gebruiken verschillende woordenboeken.'

'Gebruik je talent om te zien wat je van belang kunt vinden dat niet in de computers zit.'

'Ik zal afluisterapparatuur plaatsen als ik er ben.'

'Jij bent de expert,' zei Pitt. 'Ons voordeel is dat jij uit een richting komt die ze niet verdenken. Ik ben al gebrandmerkt.'

'Gebrandmerkt?' vroeg Casio. 'Hoe dan?'

'Ze hebben geprobeerd me te vermoorden.'

'Jezus!' mompelde Casio. 'Hoe?'

'Autobom.'

'De rotzakken!' zei hij hees. 'Ik ga vanmiddag naar New York.'

Pitt duwde de telefoon over de bar en keerde naar zijn hoekje terug. Hij voelde zich beter nu hij met Casio gepraat had en hij at zijn sandwich verder op. Hij zat te mijmeren boven zijn vierde Manhattan toen Giordino naar zijn tafeltje kwam.

'Een privé-feestje?' vroeg hij.

'Nee,' zei Pitt. 'Een pest-aan-de-wereld-voel-me-zo-zielig-feestje.'

'Ik doe toch mee.' Giordino kwam bij hem zitten. 'De admiraal zit over je in.'

'Zeg hem dat ik de schade op de parkeerplaats wel zal betalen.'

'Nee, serieus. De oude is kwader dan een op zijn staart getrapte ratelslang. Ging geducht tekeer tegen het ministerie van Justitie, de hele morgen, eiste dat ze een uitgebreid onderzoek in zouden stellen om erachter te komen wie er achter die bomaanslag zit. Voor hem is een aanslag op jou een aanslag op NUMA.'

'Heeft de FBI nog rondgesnuffeld in mijn appartement en kantoor?'

Giordino knikte. 'Niet minder dan zes man.'

'En verslaggevers?'

'Ik ben de tel kwijtgeraakt. Wat had je anders verwacht? De ontploffing die je auto vernielde bracht je naam over het voetlicht. Je bent ineens beroemd. De eerste bomaanslag in de stad in vier jaar. Of je het leuk vindt of niet, ouwe jongen, je staat in het middelpunt van de belangstelling.'

Pitt voelde zich er wel een beetje over in de wolken dat hij de Bougainville belangen zodanig in gevaar had gebracht dat ze het nodig vonden hem te laten verdwijnen. Ze moesten op een of andere manier gemerkt hebben dat hij ze dicht op de hielen zat en steeds verder in hun geheimen doordrong. Maar waarom reageerden ze zo overdreven?

De gefingeerde aankondiging dat hij de San Marino en de Pilottown ontdekt had, alarmeerde hen zonder twijfel. Toch hadden ze er niet over in paniek hoeven te raken. Min Koryo was daar ook niet het type voor, dat bleek wel uit het feit dat ze niet reageerde op zijn gefantaseerde verhaal.

Hoe waren ze er dan achter gekomen dat hij hun zo te na kwam?

Bougainville kon hem niet in verband gebracht hebben met het inbreken in hun computer en zo snel zijn dood gepland hebben. Hij wist het opeens. Het idee was er wel steeds geweest, maar hij had het verdrongen, hij had er niets mee kunnen doen omdat het niet in het patroon paste. Nu was het plotseling zonneklaar.

Bougainville had hem in verband gebracht met de Eagle.

Pitt was zo in gedachten verzonken dat hij niet eens hoorde dat Giordino zei dat er telefoon voor hem was.

'Jouw gedachten moeten mijlen ver weg zijn,' zei Giordino die naar de barkeeper wees. Cabot stond met het bartoestel in de hand.

Pitt liep er heen en zei door de hoorn: 'Hallo.'

Sally Lindemanns stem kwekte opgewonden. 'O, de hemel zij dank dat ik u eindelijk te pakken heb. Ik heb het de hele dag al geprobeerd.'

'Wat is er mis?' vroeg Pitt. 'Is alles goed met Loren?'

'Ik denk van wel, en misschien ook niet,' zei Sally en haar stem klonk zenuwachtig. 'Ik weet het gewoon niet.'

'Vertel het nu eens kalm,' zei Pitt vriendelijk.

'Congreslid Smith belde me midden in de nacht van de Leonid Andreyev op en vertelde me dat ik erachter moest zien te komen waar de voorzitter van het Huis, Alan Moran was. Ze zei niet waarom. Toen ik haar vroeg wat ik hem moest zeggen als ik hem gevonden had, zei ze te zeggen dat het een vergissing was. Snapt u daar iets van?'

'Heb je Moran gevonden?'

'Niet precies. Hij en senator Marcus Larimer werden geacht samen te zijn gaan vissen in Goose Lake. Ik ben erheen geweest maar niemand wist iets over ze.'

'Wat zei Loren nog meer?'

'Haar laatste woorden tegen mij waren: "Bel Dirk Pitt en zeg hem dat ik . . ." Daarna werd de verbinding verbroken. Ik heb

nog verschillende keren geprobeerd haar te bereiken, maar er werd niet opgenomen.'

'Heb je de telefoniste van het schip gezegd dat het belangrijk was?'

'Natuurlijk. Ze beweerden dat mijn boodschap doorgegeven was naar haar hut, maar ze deed geen poging om terug te bellen. Dat is verdomme nog het ergste. Dat is helemaal niets voor haar. Vindt u dat niet gek?'

Pitt zei niets en dacht na. 'Ja,' zei hij ten slotte. 'Gek genoeg om iets te betekenen. Heb je het vaarschema van de Leonid Andreyev?

'Een ogenblik.' Sally was ongeveer een minuut van de lijn. 'Ja, wat wilt u weten?'

'Wanneer doet het schip de volgende haven aan?'

'Even kijken, het komt in San Salvador op de Bahama's aan om tien uur morgenochtend en vertrekt 's avonds om acht uur naar Kingston op Jamaica.'

'Dank je, Sally.'

'Wat heeft dit allemaal te betekenen?' vroeg Sally. 'Ik zou graag willen dat u me het vertelt.'

'Blijf proberen om Loren te bereiken. Bel het schip om de twee uur.'

'Belt u als u iets te weten komt?' vroeg Sally achterdochtig.

'Ik zal bellen,' beloofde Pitt.

Hij ging terug naar zijn tafeltje en zette zich weer op de stoel.

'Wat was dat allemaal?' vroeg Giordino.

'Mijn reisagente,' antwoordde Pitt die zijn best deed om nonchalant te lijken. 'Ik heb een cruise geboekt voor ons beiden naar de Caribische Zee.'

 

 

48

 

 

Curtis Mayo zat aan een bureau midden in een geïmproviseerde studio in een druk redactiekantoor en keek naar de tv-monitor die iets links van hem stond onder camera nr. 2. Hij was tien minuten in het avondjournaal en wachtte op het teken dat hij beginnen kon na een reclamespot over een badkamerontsmettingsmiddel. De spot van dertig seconden eindigde met een model dat waarschijnlijk nooit een badkamer schoon zou maken en preuts lachte terwijl ze met de spuitbus langs haar wang streek.

De regisseur kwam in het gezichtsveld van Mayo staan, telde de laatste drie seconden af en zwaaide. Het rode lampje op de camera ging aan en Mayo keek in de lens. Hij begon met het tweede deel van zijn nieuwsprogramma.

'Op de boerderij van de president in New Mexico gaan er geruchten dat de hoogste leider van het land en de vice-president dubbelgangers als plaatsvervangers gebruiken.'

Terwijl Mayo met zijn verhaal verderging liet de technicus in de controletent het bandje zien met de president op de trekker.

'Deze tafereeltjes van de president die luzerne maait op zijn land, geven sommigen het vermoeden bij close-up beelden dat hij het zelf niet is. Bepaalde bekende maniertjes lijken overdreven, hij heeft andere ringen aan zijn vingers, het horloge dat hij altijd draagt is anders, en hij blijkt de gewoonte te hebben om aan zijn kin te krabben en dat is nooit eerder opgemerkt.

John Sutton, de acteur die een treffende gelijkenis vertoont en vaak de president imiteert in tv-shows, kon in Hollywood door verslaggevers niet gevonden worden voor commentaar. Dat doet de vraag rijzen: Waarom gebruiken onze leiders dubbelgangers? Is het een geheime veiligheidsmaatregel of een misleiding om onbekende redenen? Kan het door de druk van hun beroep zijn dat ze op twee plaatsen tegelijk moeten zijn? We kunnen er alleen maar over speculeren.'

Mayo liet het verhaal balanceren op de rand van achterdocht. De technicus in de tent schakelde terug naar de studiocamera en Mayo begon aan zijn volgende onderwerp.

'In Miami beweerde de politie vandaag een bende moordenaars opgerold te hebben die met drugs te maken hebben ...

Na het programma glimlachte Mayo vergenoegd toen hem werd verteld dat er al honderden telefoontjes waren geweest bij de televisie met vragen om meer informatie over het verhaal van de dubbelganger van de president. Dezelfde reacties moesten, in mindere mate, het Witte Huis overspoelen. Met een soort leedvermaak vroeg hij zich af hoe de perschef van de president dat opnam.

In New Mexico zat Sonny Thompson wezenloos naar het tv-toestel te kijken, lang nadat Mayo uit de lucht was. Hij zat ineengedoken in zijn stoel, zijn vlees leek wel een hoopje spek. Hij zag in gedachten zijn zorgvuldig opgebouwde wereldje snel ineen zakken. Zijn collega's van de nieuwsmedia waren bezig hem aan het kruis van de sensatie te nagelen. Als bewezen werd dat hij medeplichtige was in een samenzwering om het Amerikaanse volk om de tuin te leiden, zou geen krant of tv-omroep hem ooit in dienst nemen na zijn onheilspellend opdoemende vertrek uit het Witte Huis.

John Sutton stond achter hem met een glas in de hand. 'De gieren cirkelen in de lucht,' zei hij.

'In hele troepen,' mompelde Thompson.

'Wat gaat er nu gebeuren?'

'Dat moeten anderen beslissen.'

'Ik ben niet van plan om naar de gevangenis te gaan zoals Liddy, Colson en die andere kerels,' zei Sutton hatelijk.

'Er gaat niemand naar de gevangenis,' zei Thompson vermoeid. 'Het is geen Watergate. Het ministerie van Justitie werkt met ons mee.'

'Ik ga echt niet de bajes in voor een stelletje politici.' De ogen van Sutton kregen een groene glans. 'Een ander zou hier duizenden uit kunnen slaan, misschien wel een miljoen.'

Thompson keek hem aan. 'Hoe dan?'

'Interviews, artikelen, boek royalty's, de mogelijkheden om een berg geld te maken zijn eindeloos.'

'Dacht jij dan hier zo naar buiten te kunnen lopen en het iedereen te vertellen?'

'Waarom niet?' zei Sutton. 'Wie moet mij tegenhouden?'

Nu was het Thompsons beurt om te lachen. 'De redenen voor je diensten zijn je niet verteld. Je hebt er geen idee van hoe belangrijk je kleine optreden is voor onze landsbelangen.'

'Wie kan dat iets schelen?' zei Sutton onverschillig.

'Je kunt het geloven of niet, meneer Sutton, maar er zijn heel wat fatsoenlijke mensen bij onze regering die echt bezorgd zijn voor zijn welzijn. Ze zullen nooit toestaan dat je die in gevaar brengt door voor je eigen voordeel je tong voorbij te praten.'

'Wat kunnen die egoïsten die het circus in Washington beheren mij dan maken? Me uitleveren aan de belastingdienst? Daar heb ik niets van te duchten. Die ondervragen me al elk jaar.'

'Niet zoiets gewoons,' zei Thompson. 'Je verdwijnt eenvoudig.'

'Wat bedoel je, verdwijnen?' vroeg Sutton.

'Moet ik nog duidelijker zijn?' antwoordde Thompson die genoegen schepte in het steeds duidelijker wordende besef dat in Suttons ogen te lezen stond. 'Het spreekt vanzelf dat er nooit iets van je teruggevonden zal worden.'

 

 

49

 

 

Fawcett had niet zo veel zin in de dag die voor hem lag. Terwijl hij de baard van zijn kin schraapte keek hij terloops even naar de stapel kranten die op de wastafel in de badkamer lag. Mayo's verhaal haalde de voorpagina's van alle ochtendbladen in het land. De pers begon zich plotseling af te vragen waarom de president tien dagen lang niet bereikbaar was geweest. De helft van de redactionele commentaren eiste dat hij te voorschijn moest komen en een verklaring afleggen. De andere helft stelde de vraag: 'Waar is de echte president?'

Hij veegde het laatste schuim met een handdoek weg en depte zijn gezicht met een zachte after-shave lotion. Fawcett besloot dat de beste benadering van het Washingtonse raadsel was om erover te zwijgen. Hij zou zijn eigen terrein afdekken, slim op de achtergrond blijven en minister Cates elegant toestaan het zwaarste deel van de aanval van de media te verduren.

De tijd die er nog was, waren uren in plaats van dagen. En al gauw zouden er nog alleen minuten zijn. Het heilige der heiligen kon niet aan het uitstellen blijven.

Fawcett kon bij benadering niet voorspellen wat de gevolgen zouden zijn als de ontvoering zou worden bekend gemaakt. Er was nog nooit een misdaad van deze orde tegen de regering gepleegd.

Zijn enige overtuiging was dat de machtige, eeuwigdurende bureaucratie wel zou blijven draaien. De elite die aan de macht was waren degenen die geroepen en weggestuurd werden door de grillen van de kiezers. Maar het instituut bleef bestaan.

Hij was vastbesloten om alles te doen wat in zijn afnemende macht lag om de volgende presidentiële overgang zo makkelijk mogelijk te laten verlopen. Met een beetje geluk hield hij ook zijn baantje nog.

Hij trok een donker pak aan, verliet het huis en reed naar zijn kantoor. Hij zag op tegen elke volgende kilometer. Oscar Lucas en Alan Mercier stonden op hem te wachten toen hij de westelijke vleugel binnenging.

'Ziet er beroerd uit,' was alles wat Lucas zei.

'Er moet iemand een verklaring afleggen,' zei Mercier met een gezicht dat in een doodkist leek thuis te horen.

'Trekt iemand die ik ken aan het kortste eindje?' vroeg Fawcett.

'Doug Oates zei dat hij de aangewezen man was om een persconferentie te houden en de ontvoering bekend te maken.'

'En de rest van het kabinet?' vroeg Fawcett ongelovig.

'Ze waren het er allemaal mee eens.'

'Laat die Oates verrekken!' zei Fawcett ruw. 'Het is een heel dom idee. Hij probeert alleen zijn eigen hachje te redden. Het valt niet onder zijn bevoegdheid om de bom te laten barsten. Voor de kiezers van het platteland ben ik een volkomen onbekende. Nog niet een op de duizend kent mijn naam of weet wat voor functie ik heb in de regering. Je weet precies wat er dan zou gebeuren. Het publiek zou meteen aanvoelen dat hun leiders in een zinkende boot spartelen en zich achter gesloten deuren terugtrekken om hun huid te redden en als het voorbij zou zijn, zouden de Verenigde Staten alle respect dat ze ooit hadden, verloren hebben. Nee, dank je wel. Oates is de enig logische keus om het aan te kondigen.'

'Maar kijk eens,' zei Mercier geduldig, 'als Oates gedwongen wordt om het te doen en hij het antwoord op veel vragen schuldig blijft, kan het lijken of hij iets te maken heeft met de ontvoering. Als kandidaat voor de opvolging van de president heeft hij er het meest bij te winnen. Elke boerenkinkel in het land zal schreeuwen dat het een samenzwering is. Denk maar eens aan de reactie van het publiek toen de vroegere minister van Buitenlandse Zaken Alexander Haig zei dat hij alles onder controle had nadat Reagan neergeschoten was door Hinckley. Gerechtvaardigd of niet, zijn image als iemand die de macht zoekt verbreidde zich snel. Het publiek hield niet van het idee om hem het land te laten leiden. Zijn invloedssfeer brokkelde zodanig af dat hij tenslotte ontslag nam.'

'Jij vergelijkt appels met peren,' zei Fawcett. 'Ik zeg je dat het volk woedend zal worden als ik verklaar dat de president, de vice-president en de twee leiders van de meerderheid in het Congres op mysterieuze wijze zijn verdwenen en aangenomen wordt dat ze dood zijn. God, niemand zou me geloven.'

'We kunnen niet om de hoofdzaak heen,' zei Mercier vastbesloten. 'Douglas Oates moet zo onschuldig als een pasgeboren kind het Witte Huis in. Hij kan het werk om de scherven weer op te pakken niet goed doen als hij omringd wordt door twijfels en kwade geruchten.'

'Oates is geen politicus. Hij heeft nooit laten merken ook maar de geringste belangstelling te hebben voor het presidentschap.'

'Hij heeft geen keus,' zei Mercier. 'Hij moet de interimregering leiden tot aan de volgende verkiezingen.'

'Staat het kabinet achter mij voor steun gedurende de persconferentie?'

'Nee, daar zullen ze niet in toestemmen.'

'Dus ik moet eraan geloven,' zei Fawcett bitter. 'Is dat een gemeenschappelijke beslissing?'

'Je overdrijft de zaak,' zei Mercier goedmoedig. 'Je zult niet te schande worden gezet. Je baan wordt gegarandeerd. Doug Oates wil dat je aanblijft als chef-staf van het Witte Huis.'

'En me een half jaar later vragen ontslag te nemen.'

'We kunnen geen garantie geven voor de toekomst.'

'Goed dan,' zei Fawcett met van boosheid trillende stem. Hij liep langs Mercier en Lucas heen. 'Ga Oates maar vertellen dat hij zijn mensenoffer heeft.'

Hij keerde niet meer om maar liep de hal uit naar zijn kantoor waar hij razend van woede bleef ijsberen. De molens van de bureaucratie, hij vloekte in zichzelf, zouden hem weldra vermorzelen. Hij was zo witheet dat hij niet eens merkte dat de secretaresse van de president, Megan Blair, binnenkwam.

'Mercy, ik heb je nog nooit zo opgewonden gezien,' zei ze.

Fawcett keerde zich om en slaagde erin te lachen. 'Ik klaag tegen de muren.'

'Dat doe ik ook, vooral als mijn nicht op bezoek is en me gek maakt met haar discoplaten. Ze laat die verschrikkelijke muziek door het hele huis schallen.'

'Kan ik iets voor je doen?' vroeg hij ongeduldig.

'Over klagen gesproken,' zei ze knorrig, 'waarom is mij niet verteld dat de president terug is van zijn boerderij?'

'Ik moet het vergeten hebben . . .' Hij zweeg en keek haar vreemd aan. 'Wat zei je?'

'De president is terug en niemand van je staf heeft me gewaarschuwd.'

Fawcetts gelaatsuitdrukking veranderde in mistroostig ongeloof. 'Hij is in New Mexico.'

'Beslist niet,' zei Megan Blair onvermurwbaar. 'Hij zit op ditzelfde ogenblik aan zijn bureau. Hij mopperde op me dat ik te laat was.'

Megan was geen vrouw die gemakkelijk kon liegen. Fawcett keek haar diep in de ogen en zag dat ze de waarheid sprak.

Zij keek hem ook aan, ze hield haar hoofd vragend omhoog. 'Is er iets?' vroeg ze.

Fawcett gaf geen antwoord. Hij rende zijn kantoor uit, de hal door en zag Lucas en Mercier die nog fluisterend met elkaar stonden te praten. Ze keken verschrikt op toen Fawcett als een dolle om hen heen rende.

'Kom mee!' riep hij over zijn schouder en zwaaide met zijn armen.

Ze stonden doodstil, met de ogen knipperend, in uiterste verwarring. Toen reageerde Lucas en rende Fawcett na, met Mercier achter zich.

Fawcett stormde het Ovale Kantoor binnen en bleef aan de grond genageld staan. Zijn gezicht werd doodsbleek.

De president van de Verenigde Staten keek op en glimlachte. 'Goedemorgen, Dan. Klaar om mijn agenda door te nemen?'

Anderhalve kilometer verderop zat Aleksei Loegovoy in een veilige kamer op de bovenste verdieping van de Russische ambassade voor een groot scherm en las de gedecodeerde hersengolven van de president. Het beeldscherm liet de gedachten in het Engels zien terwijl een dichtbij staande printer de vertaling in het Russisch op papier produceerde.

Hij nam een slokje zwarte koffie, stond toen op en hield zijn blik op de groene letters, de zware borstelige wenkbrauwen in gepaste trots opgetrokken.

De hersenen van de president zonden, op afstand, elke gedachte, elk gesproken woord en zelfs de woorden gesproken door anderen die bij hem in de buurt waren, terwijl ze werden gehoord door hem en in zijn herinnering opgeslagen.

Het tweede deel van het Huckleberry Finn-project was een succes.

Loegovoy besloot nog een paar dagen te wachten voor hij begon aan de laatste en meest kritieke fase, het geven van opdrachten. Als alles goed ging, hij wist het met steeds meer zekerheid, zou zijn waardevolle project door de mannen in het Kremlin overgenomen worden. En dan zou de partijvoorzitter, Antonov, en niet de president de politiek van de Verenigde Staten bepalen.

 

 

50

 

 

De nevelige zon gleed onder de westelijke horizon van de Egeïsche Zee, terwijl een schip de Dardanellen uitvoer en een koers volgde door het labyrint van Griekse eilanden. Het zeeoppervlak golfde met vriendelijke rollers van een halve meter hoog en er stak een warme wind op van de Afrikaanse kust in het zuiden. Al spoedig vervaagde het oranje aan de hemel, de zee verloor zijn blauwe kleur en ze smolten samen tot een dik zwart gordijn. De maan was nog niet op; het enige licht kwam van de sterren en de zwaaiende lichtstraal van de vuurtoren van het eiland Lesbos.

Kapitein James Mangyai, baas van het 540 ton metende vrachtschip Venice, stond op de brug en hield zijn scherpe ogen over de boeg gericht. Hij wierp een vlugge blik op het radarscherm en keek weer door het venster, opgelucht dat er geen andere schepen te zien waren.

Sinds het vertrek uit de Russische haven van Odessa in de Zwarte Zee, 600 zeemijlen achter hen, was hij uiterst rusteloos geweest. Nu begon hij opgeluchter adem te halen. In de Griekse wateren zouden de Russen niet veel gekke dingen durven uit te halen.

De Venice voer in ballast - haar enige vracht was de lading goud die overgedragen werd door de Russische regering aan Madame Bougainville - en haar romp verhief zich hoog boven het water. Haar bestemming was Genua, waar het goud in het geheim uitgeladen zou worden en verder getransporteerd om opgeslagen te worden in Luzern in Zwitserland.

Kapitein Mangyai hoorde voetstappen achter zich op het teakhouten dek en herkende de eerste officier, Kim Tsjao, aan zijn spiegelbeeld in het raam.

'Hoe ziet het eruit, meneer Tsjao?' zei hij zonder zich om te draaien.

Tsjao las het meteorologisch rapport dat elk uur op het automatische datasysteem af te lezen viel. 'De komende twaalf uur een kalme zee,' zei hij op kalme toon. 'Verdere vooruitzichten lijken ook goed. We hebben geluk. De zuidelijke winden zijn om deze tijd van het jaar meestal veel sterker.'

'We hebben een kalme zee nodig als we op de tijd volgens het schema van mevrouw Bougainville in de haven van Genua moeten zijn.'

'Waarom zo'n haast?' vroeg Tsjao. 'Het geeft toch niet als we nog twaalf uur varen?'

'Het geeft wel voor onze werkgever,' zei Mangyai droog. 'Ze wil niet dat onze vracht langer dan nodig onderweg is.'

'De machinist zorgt voor een bijna onmogelijke snelheid. En hij beweert dat hij die de hele reis niet vol kan houden zonder de machines op te blazen.'

'Hij ziet het altijd nogal somber in.'

'U bent niet van de brug af geweest na Odessa, kapitein. Laat mij u aflossen.'

Mangyai knikte dankbaar. 'Ik zou wel even willen rusten. Maar ik moet eerst naar onze passagier gaan kijken.'

Hij gaf de brugwacht over aan Tsjao en ging drie dekken lager naar een zware stalen deur aan het eind van een gang midscheeps. Hij drukte op een knop van een speaker die aan de wand bevestigd zat.

'Meneer Hong, dit is kapitein Mangyai.'

Als antwoord ging zacht krakend de massieve deur open. Een kleine man met een maanvormig gezicht en bril met dikke glazen keek voorzichtig om de hoek. 'Ah, ja, kapitein. Komt u binnen.'

'Kan ik iets voor u doen, meneer Hong?'

'Nee, ik heb niets nodig, dank u.'

Hongs ideeën over comfort verschilden nogal wat van die van Mangyai. De enige aanduiding dat er iemand verbleef was een koffer die netjes onder een canvas vouwbed stond, een deken, een elektrisch plaatje met een theepot erop, een schrijfblad aan de wand met daarop een aantal chemische apparaten. De rest van de hut was volgepakt met houten kisten en goudstaven. Het goud was dertig lagen hoog en tien achter elkaar opgestapeld en zo in verschillende stapels. Enkele staven lagen op de bodem bij de kisten, met op de niet gladde kanten de tekst:

VOORZICHTIG!

JODIUM IN GLAS

SUZAKA CHEMICAL COMPANY LIMITED

KYOTO, JAPAN

'Hoe ver bent u?' vroeg Mangyai.

'Als we bij de haven komen heb ik ze allemaal gecontroleerd en ingepakt.'

'Hoeveel vergulde staven stopten de Russen ertussen?'

'Geen enkele,' zei Hong en schudde zijn hoofd. 'Het aantal klopt en alle staven die ik tot nu toe onderzocht heb, zijn zuiver.'

'Vreemd dat ze zo coulant waren. De zending kwam op het vastgestelde uur aan. Hun havenarbeiders brachten hem zonder enig incident aan boord. En we kregen toestemming om te vertrekken zonder de gebruikelijke administratieve rompslomp. Ik heb bij geen enkele vorige gelegenheid dat ik met Russische havenautoriteiten te maken heb gehad zo'n vlotte gang van zaken meegemaakt.'

'Misschien heeft mevrouw Bougainville grote invloed op het Kremlin.'

'Misschien,' zei Mangyai sceptisch. Hij keek nieuwsgierig naar de stapels glanzend geel metaal. 'Ik zou wel eens willen weten wat er achter die transactie zit.'

'Ik vraag maar niets,' zei Hong die zorgvuldig een staaf met watten omwikkelde en in een kist legde.

Voor Mangyai kon antwoorden klonk er een stem door de luidspreker. 'Kapitein, bent u daarbinnen?'

Hij liep naar de zware deur en duwde hem open. De verbindingsofficier van het schip stond buiten op de gang.

'Ja, wat is er?'

'Ik vond dat u het moest weten, kapitein, er is iemand die onze verbindingen stoort.'

'Weet je dat zeker?'

'Ja meneer,' zei de jonge officier. 'Ik ben erin geslaagd om hem op te sporen. De bron is op minder dan drie mijl afstand van onze boeg.'

Mangyai excuseerde zich bij Hong en haastte zich naar de brug. De eerste officier Tsjao zat rustig op een hoge draaistoel naar de instrumenten te kijken op het gecomputeriseerde paneel.

'Hebt u een schip in beeld, meneer Tsjao?' vroeg Mangyai.

Als Tsjao verbaasd was over de plotselinge verschijning van de kapitein, dan liet hij dat niet merken. 'Niets te zien op de radar, meneer.'

'Wat is de diepte?'

Tsjao keek op de dieptemeter. 'Vijftig meter, meneer.'

De afschuwelijke waarheid trof Mangyai als een donderslag. Hij boog zich over de kaartentafel en zette de koers uit. De kiel van de Venice ging over de Tzonston Bank, een van de vele plaatsen in het midden van de Egeïsche Zee waar de zeebodem tot ongeveer dertig meter van het oppervlak steeg. Diep genoeg voor een schip om te passeren, maar ook ondiep genoeg voor een gemakkelijke bergingsoperatie.

'Vaar naar diep water!' riep hij.

Tsjao keek de kapitein verwonderd aan en twijfelde. 'Meneer?'

Mangyai deed zijn mond open om de order te herhalen maar de woorden bleven steken in zijn keel. Op dat ogenblik boorden zich twee geluidvolgende torpedo's in de machinekamer en explodeerden met verwoestend effect. Er sloegen grote gaten in de bodem en de zee stortte zich naar binnen. De Venice beefde en begon aan haar doodsstrijd.

Dat duurde zeven minuten. De achtersteven ging onder en verdween voor altijd onder de onverschillige golven.

De Venice was nauwelijks verdwenen toen er een onderzeeër vlakbij bovenkwam en met haar zoeklicht over de verspreid drijvende wrakstukken scheen. De enkele arme drenkelingen die zich aan iets drijvends vasthielden, werden in koelen bloede met een mitrailleur neergemaaid tot hun verscheurde lichamen zonken. Er werden boten uitgezet, geleid door de priemende lichtbundel. Na meerdere uren gezocht te hebben tot alle afval aan boord was gehesen, kwamen ze terug naar hun schip.

Het licht ging uit en de onderzeeër keerde terug naar de duistere diepte.

 

 

51

 

 

De president zat midden aan de ovale mahonie vergadertafel in de kabinetskamer van het Witte Huis. Er zaten buiten hem nog elf mannen. Er was een verbijsterde uitdrukking in zijn ogen toen hij de sombere gezichten om de tafel bekeek.

'Ik weet dat de heren nieuwsgierig zijn naar waar ik de laatste tien dagen ben geweest, en over de toestand van Vince Margolin, Al Moran en Marcus Larimer. Laat ik die bezorgdheid wegnemen. Onze tijdelijke verdwijning was een plan van mij.'

'Van u alleen?' vroeg Douglas Oates.

'Niet helemaal. President Antonov van de Sovjetunie was er ook bij betrokken.'

Stomverbaasd en ongelovig staarden de topadviseurs van de president hem enige ogenblikken aan.

'U hebt Antonov in het geheim ontmoet, zonder medeweten van iemand hier in deze kamer?' zei Oates. Zijn gezicht werd bleek van ontzetting.

'Ja,' gaf de president toe. 'Een gesprek onder vier ogen zonder bemoeienis van buitenaf en van tevoren opgestelde notities, zonder de internationale nieuwsmedia die elk woord op een goudschaaltje wegen en niet gebonden door politiek. Alleen onze vier topmensen en de hunne.' Hij zweeg en zijn blik ging over de mannen voor hem. 'Een onorthodoxe manier van onderhandelen, maar een die de kiezers zullen accepteren als ze de resultaten zien.'

'Zou u ons misschien willen vertellen hoe en waar dit gesprek werd gehouden, meneer de president?' vroeg Dan Fawcett.

'Nadat we op een ander jacht overgestapt waren, vlogen we later met een helikopter naar een vliegveldje bij Baltimore. Daarvandaan namen we een privé-vliegtuig van een oude vriend van me en staken de Atlantische Oceaan over naar een verlaten vliegveldje in de woestijn ten oosten van Atar in Mauretanië. Antonov en zijn mensen wachtten daar op ons.'

'Ik dacht. . . het was zelfs in het nieuws,' zei Jesse Simmons aarzelend, 'dat Antonov verleden week in Parijs was.'

'Georgi maakte een tussenlanding in Parijs voor een kort gesprek met president L'Estrange voor hij doorvloog naar Atar.' Hij wendde zich tot Fawcett. 'Tussen twee haakjes, Dan, dat was een briljante maskerade.'

'We ontkwamen maar nauwelijks aan een schandaal.'

"Voorlopig ontken ik de geruchten over een dubbelganger als te absurd om over te praten. Alles zal aan de pers verklaard worden, maar niet voor ik klaar ben.'

Sam Emmett zette zijn ellebogen op tafel en boog zich over naar de president. 'Bent u ervan op de hoogte, meneer, dat de Eagle is gezonken en dat de bemanning verdronken is?'

De president keek even vragend om zich heen. Zijn blik werd vaster en hij schudde zijn hoofd. 'Nee, dat wist ik niet. Ik zou graag een volledig verslag hebben, Sam en zo gauw mogelijk.'

Emmett knikte. 'Het zal op uw bureau liggen als we uit elkaar gaan.'

Oates moest zijn best doen om zijn emoties te bedwingen. Dat een topconferentie met zulke enorme gevolgen voor de buitenlandse wereldpolitiek had plaatsgevonden buiten het ministerie van Buitenlandse Zaken om was ondenkbaar. Niemand kon zich herinneren dat iets dergelijks ooit eerder was gebeurd.

'Ik denk dat we allemaal graag willen weten wat u en Georgi Antonov besproken hebben,' zei hij stijfjes.

'Het was een zeer constructief gesprek met geven en nemen van beide kanten,' antwoordde de president. 'Het belangrijkste punt op de agenda was ontwapening. Antonov en ik hebben een overeenkomst ontworpen om alle productie van geleide wapens te beëindigen en te beginnen aan een ontmantelingsprogramma. We kwamen een ingewikkelde formule overeen dat in eenvoudige termen betekent dat zij een kernraket vernietigen en dat wij hen volgen, met inspectieteams die de operatie controleren.'

'Frankrijk en Engeland zullen zo'n voorstel nooit accepteren,' zei Oates. 'Hun nucleaire wapen voorraden zijn onafhankelijk van de onze.'

'We zullen beginnen met de lange afstandsraketten en daarna die voor kortere afstanden,' zei de president onversaagd. 'Europa zal uiteindelijk wel volgen.'

Generaal Metcalf schudde zijn hoofd. 'Op het eerste gezicht zou ik zeggen dat het voorstel ongelooflijk naïef klinkt.'

'Het is een begin,' zei de president onverstoorbaar. 'Ik geloof dat Antonov oprecht is in zijn aanbod en ik ben van plan vertrouwen te tonen door het ontmantelingsprogramma uit te voeren.'

'Ik wacht met mijn oordeel tot we de kans hebben gehad om de formulering te bestuderen,' zei Simmons.

'Begrijpelijk.'

'Wat hebt u nog meer besproken?' vroeg Fawcett.

'Een handelsovereenkomst,' antwoordde de president. 'Met enkele woorden: als wij de Russen toestaan hun agrarische aankopen met hun eigen koopvaardijschepen te vervoeren, zal Antonov naar zijn belofte onze boeren de hoogste wereldprijzen betalen en, wat het belangrijkste is, niet in andere landen kopen, tenzij wij in gebreke blijven onze orders uit te voeren. Met andere woorden, Amerikaanse boeren zijn nu de exclusieve leveranciers van de landbouwprodukten die Rusland invoert.'

'Heeft Antonov uw voorwaarden geaccepteerd?' vroeg Oates ongelovig. 'Ik kan niet geloven dat de oude beer in staat is om het alleenrecht aan enig land te schenken.'

'Ik heb de verzekering zwart op wit.'

'Het klinkt mooi,' zei Martin Brogan. 'Maar kan iemand mij uitleggen hoe Rusland het zich kan veroorloven om op zo grote schaal landbouwprodukten aan te kopen? De Oostbloklanden kunnen de rente niet betalen van leningen in het westen. De Russische industrie is er rampzalig slecht aan toe. Ze kunnen zelfs hun leger niet betalen en ambtenaren krijgen alleen bonnetjes waarop ze kleren en voedsel kunnen krijgen. Waar gaan ze ons mee betalen? Onze boeren gaan zich niet voor communisten in de schulden steken. Ze moeten contant geld hebben om hun eigen jaarlijkse lasten te kunnen betalen.'

'Er is een oplossing,' zei de president.

'Zeker die borgstellingstheorie voor het Oostblok van u?' zei Fawcett die hem voor was.

De president knikte. 'Antonov stemde in principe in met mijn economisch hulpplan.'

'U moet me niet kwalijk nemen, meneer de president,' zei Oates, zijn handen samengevouwen om niet te laten zien hoe ze trilden, 'uw plan lost niets op, uw voorstel is dat we miljarden aan financiële steun aan de communistische landen geven zodat ze op hun beurt met dat geld bij onze boeren produkten kunnen kopen. Ik zie dat als een vreemd spelletje, waarbij je het ene gat met het andere vult en onze belastingbetalers de nota gepresenteerd krijgen.'

'Ik ben het met Doug eens,' zei Brogan. 'Wat hebben we eraan?'

De president keek de tafel rond en zijn gezicht stond vastberaden. 'Ik heb besloten dat dit de enige manier is om de wereld duidelijk te maken dat, ondanks haar monsterlijke militaire potentieel, het Russische regeringssysteem een mislukking is waarop men niet jaloers hoeft te zijn of die men moet kopiëren. Als we dit doen, kan geen land ter wereld ons ooit meer beschuldigen van imperialistische agressie, en geen Russische propaganda of valse voorlichtingscampagne tegen ons zal nog serieus genomen worden. Denkt u eens terug, de Verenigde Staten hielpen hun vijanden weer op de been na de Tweede Wereldoorlog. En nu kunnen we hetzelfde doen voor een land dat een kruistocht gehouden heeft tegen onze democratische principes. Het is mijn innige overtuiging dat we geen betere gelegenheid zullen krijgen om de mensheid voor de toekomst op het juiste pad te krijgen.'

'Als ik eerlijk mag zijn,' zei Metcalf op ernstige toon, 'zal uw grootse plan niets veranderen, meneer de president. Zodra hun economie hersteld zal zijn, zullen de leiders in het Kremlin weer op hun oude oorlogspad gaan. Ze zullen hun militaire expansie en politieke strategie van zeventig jaar lang niet opgeven uit dankbaarheid voor Amerikaanse goedgeefsheid.'

'De generaal heeft gelijk,' zei Brogan. 'Onze laatste satellietfoto's laten zien dat terwijl we hier zitten de Russen bezig zijn een reeks van hun nieuwe SS-30 multi-kernkopraketten langs de noordoostkust van Siberië te plaatsen en ze zijn allemaal op de VS gericht.'

'Ze zullen ontmanteld worden,' zei de president op zekere toon. 'Zolang wij ons iets van hun bestaan aantrekken, kan Antonov niet om zijn belofte heen.'

Oates was woedend en het kon hem niet schelen of ze dat merkten. 'Al dit gepraat is tijdverlies.' Hij spuwde de woorden bijna in het gezicht van de president. 'Geen van uw schenkingsprogramma's kan tot uitvoer worden gebracht zonder goedkeuring van het Congres. En dat is een verdomd klein kansje.'

'De minister heeft gelijk,' zei Fawcett. 'Het Congres moet het geld nog beschikbaar stellen en gezien de huidige stemming over de Russische grensoverschrijdingen door troepen in Iran en Turkije, zullen uw voorstellen niet verder komen dan de commissie.'

De mannen rond de tafel voelden zich niet op hun gemak. Ze beseften allemaal dat de regering van de president nooit meer als een hecht blok zou kunnen functioneren. Er zouden meningsverschillen naar voren komen die eerder in toom gehouden werden. Van nu af aan was het respect voor samenwerking er niet meer en zouden persoonlijke sympathieën en antipathieën een rol gaan spelen. Het respect voor de president en de vice-president was verdwenen. Dat besef hing als een donkere wolk in de kamer en ze vroegen zich af of de president dat ook inzag.

Hij zat daar met een vreemde uitdrukking van kwaadaardigheid op zijn gezicht, zijn lippen toonden de koele voorsmaak van een overwinning die hij zou behalen.

'Ik heb het Congres niet nodig,' zei hij cryptisch. 'Het heeft geen stem in mijn politiek.'

Tijdens de korte wandeling van de kabinetskamer naar de zuidelijke poort overwoog Douglas Oates om ontslag te nemen als minister van Buitenlandse Zaken. De grove daad van de president om hem buiten de onderhandelingen te houden met Antonov was een belediging die hij hem weigerde te vergeven. De fout kon niet hersteld worden daar het besluit al genomen was en vastlag. Hij had het gevoel dat er iets rampzaligs zou gebeuren, en daar wilde hij geen deel aan hebben.

Hij stond op de trap op zijn dienstwagen te wachten toen Brogan en Emmett naderden.

'Kunnen we je even spreken, Doug?' vroeg Emmett.

'Ik ben niet zo in de stemming voor een gesprek,' bromde Oates.

'Het is van het grootste belang,' zei Brogan. 'Luister alsjeblieft even naar ons.'

De auto was nog niet in zicht, dus haalde Oates vermoeid zijn schouders op. 'Ik luister.'

Brogan keek om zich heen en zei toen zacht: 'Sam en ik denken dat de president gemanipuleerd is.'

Oates keek hem sarcastisch aan. 'Gemanipuleerd, kom nou. Hij is ontspoord en ik weiger iets te maken te hebben met zijn krankzinnigheid. Er zit meer achter dat zinken van de Eagle dan hij voorgeeft en hij heeft geen verklaring gegeven over waar Margolin en Larimer, en Moran zijn. Sorry heren, jullie zijn de eersten die het horen. Zodra ik op het departement terug ben, pak ik mijn spullen en roep ik een persconferentie bijeen om mijn ontslag aan te kondigen. Daarna neem ik het volgende vliegtuig dat uit Washington vertrekt.'

'We dachten al dat je dat van plan zou zijn,' zei Emmett.

'Daarom wilden we je spreken voor je een onberaden stap doet.'

'Wat wil je me eigenlijk precies zeggen?'

Emmett keek Brogan aan om hulp en haalde zijn schouders op. 'Het idee is niet zo makkelijk over te brengen, maar Martin en ik geloven dat de president onder een soort. . . nou ja . . . geestesdwang zit.'

Oates wist niet of hij het goed verstaan had. Maar zijn verstand zei hem dat de directeuren van de CIA en de FBI niet lichtvaardig een beschuldiging zouden uiten.

'Onder dwang van wie?'

'Wij denken van de Russen,' antwoordde Brogan. 'Maar we hebben nog geen bewijzen.'

'We begrijpen dat het op science-fiction lijkt,' legde Emmett uit, 'maar het lijkt zeer reëel.'

'Mijn God, zou de president onder de door jullie veronderstelde beïnvloeding zijn geweest toen hij naar Mauretanië vloog om te praten met Antonov?'

Brogan en Emmett keken elkaar veelbetekenend aan. Brogan zei: 'Er vliegt geen toestel op de hele wereld of de FBI weet ervan. Ik durf er heel wat onder te verwedden dat er in de gegevens niets staat over een vliegtuig met een koers van Maryland naar Mauretanië en terug.'

Oates sperde zijn ogen open. 'De ontmoeting met Antonov . . .'

Emmett schudde langzaam zijn hoofd. 'Die ontmoeting is er niet geweest.'

'Dan waren het allemaal leugens - de ontwapening, de landbouw overeenkomsten,' zei Oates en zijn stem klonk een beetje hees.

'Het vermoeden wordt versterkt door zijn vage ontkenning van de moorden op de Eagle,' voegde Brogan eraan toe.

'Waarom heeft hij zo'n gekke nachtmerrie bedacht?' vroeg Oates verbijsterd.

'Het doet er niet zoveel toe waarom hij dat deed,' zei Emmett. 'De programma's waren waarschijnlijk niet eens zijn idee. Wat er wel toe doet is hoe zijn gedrag gestuurd wordt. Wie motiveert zijn gedachten en waar?'

'Kunnen we daar achter komen?'

'Ja,' zei Emmett. 'Daarom wilden we je spreken voor het te laat was.'

'Wat kan ik doen?'

'Blijven,' antwoordde Brogan. 'De president is niet in staat om zijn functie uit te oefenen. Nu Margolin, Moran en Larimer nog steeds vermist zijn, ben jij de eerste opvolger.'

'De president moet in bedwang worden gehouden tot we ons onderzoek hebben kunnen doen,' zei Emmett. 'Met jou aan het roer houden we een mate van bestuur voor het geval hij uit zijn ambt gezet zal moeten worden.'

Oates strekte zich en zuchtte diep. 'God, dit begint te lijken op een samenzwering om de president te vermoorden.'

'Uiteindelijk,' zei Brogan grimmig, 'zou het daar nog van kunnen komen.'

 

 

52

 

 

Loegovoy keek van zijn notities op naar zijn neuroloog die de telemetrische signalen aan de console in de gaten hield.

'Hoe is de toestand''

'De proefpersoon is ontspannen geworden. De hersenritmes wijzen op normale slaappatronen.' De neuroloog keek hem aan en glimlachte. 'Hij weet het zelf niet, maar hij snurkt.'

'Ik denk dat zijn vrouw het wél weet.'

'Volgens mij slaapt zij in een andere kamer. Sinds hij terug is hebben ze nog geen seksuele omgang gehad.'

' Lichaamsfuncties?'

'Alle normaal.'

Loegovoy geeuwde en keek hoe laat het was. 'Twaalf minuten over een.'

'U moet wat gaan slapen, dokter. De ingebouwde klok van de president wekt hem elke morgen tussen zes en kwart over zes.'

'Dit is geen eenvoudig project,' mopperde Loegovoy. 'De president heeft twee uur minder slaap nodig dan ik. Ik heb de pest aan mensen die vroeg opstaan.' Hij zweeg en bekeek het scherm met de polysomnografie waarmee de fysiologische parameters die met zijn slaap gepaard gingen werden gevolgd. 'Het lijkt of hij droomt.'

'Interessant, wat de president van de Verenigde Staten droomt.'

'We kunnen daar enigszins een idee van krijgen zodra de activiteit van zijn hersencellen verandert van gecoördineerde gedachtengang naar onsamenhangende abstracties.'

'Weet u iets van droomuitleggingen, dokter?'

'Dat laat ik over aan de Freudianen,' antwoordde Loegovoy. 'Ik ben een van de weinigen die geloven dat dromen geen betekenis hebben. Het is louter een toestand waarin de hersenen, bevrijd van de plicht van overdag tot denken, vrijaf nemen. Net als een stadshond die in een flat leeft en op het platteland losgelaten wordt, niet in een bepaalde richting loopt, maar van het nieuwe en de nieuwe luchtjes geniet.'

'Velen zijn het niet met u eens.'

'Dromen zijn niet mijn specialiteit, dus ik kan niet discussiëren op wetenschappelijke basis. Maar ik wil je wel zeggen, als ze betekenis hebben, waarom komen er dan meestal geen zintuigen aan te pas?'

'Bedoelt u de afwezigheid van reuk en smaak?'

Loegovoy knikte. 'Geluiden worden ook zelden waargenomen. Hetzelfde is het geval met gevoel en pijn. Dromen zijn in de eerste plaats visuele sensaties. Dus mijn opinie, gesteund door enig persoonlijk onderzoek, is dat een droom over een geit met één oog die vuur spuugt gewoon is: een droom over een geit met één oog die vuur spuugt.'

'De droomtheorie is de hoeksteen van alle psychoanalytisch gedrag. Met uw geachte reputatie tast u nogal heel wat gevestigde meningen aan met uw eenogige geite-opinie. Bedenk eens hoeveel van onze kameraadpsychiaters er werkeloos zouden worden als het bekend werd dat dromen geen betekenis hebben.'

'Ongecontroleerde dromen zijn gauw vergeten,' vervolgde Loegovoy. 'Maar de vragen en instructies die we naar de hersenen van de president seinen terwijl hij slaapt zullen niet ontvangen worden als dromen. Het zijn ingebrachte gedachten die herinnerd en in daden omgezet kunnen worden door bevelen van buitenaf.'

'Wanneer zal ik zijn implantatie, die ingebrachte chip, gaan programmeren?'

'Breng de instructies kort voor hij ontwaakt over en herhaal ze als hij aan zijn bureau zit.' Loegovoy geeuwde weer. 'Ik ga naar bed. Bel me als er plotseling iets verandert.'

De neuroloog knikte. 'Slaap lekker.'

Loegovoy keek nog heel even naar het scherm voor hij de kamer verliet. 'Ik vraag me af wat zijn geest nu ziet.'

De neuroloog wees vluchtig naar de dataprinter. 'Daar moet het allemaal op staan.'

'Goed,' zei Loegovoy, 'maar dat kan wachten tot morgen.' Daarna keerde hij zich om en ging weg.

Zijn nieuwsgierigheid was geprikkeld en de neuroloog pakte de bovenste uitdraai met de vertaalde hersengolven van de president en keek naar de woorden.

'Groene zomerheuvels,' mompelde hij bij zichzelf terwijl hij las. 'Een stad tussen twee rivieren met veel Byzantijnse kerken met daarop honderden koepels. De ene heet St. Sofia. Een rivierboot gevuld met suikerbieten. De catacomben van St. Antonius. Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat hij droomt over de stad Kiev.'

Hij stond naast een pas op een heuvel vanwaar je een brede rivier zag en keek naar het scheepvaartverkeer. Hij hield een penseel in zijn hand. Op een met bomen bedekte helling beneden hem zag hij een groot stenen voetstuk onder een figuur die in mantels gekleed was en een groot kruis vasthield als was het een staf. Rechts naast hem stond een ezel met een doek erop. Het schilderij was vrijwel af. Het landschap werd volmaakt gespiegeld in de nauwkeurige penseelstreken tot en met de gestippelde bladeren aan de bomen. Het enige verschil was, als je heel goed keek, het stenen monument.

In plaats van een lange golvende baard van een of andere vergeten heilige, was het hoofd een exacte afbeelding van de Russische president Georgi Antonov.

Plotseling veranderde het beeld. Nu werd hij door vier mannen uit een klein hutje gesleurd. De wanden waren besneden met gotische tekens en het was geschilderd in helderblauw. De gezichten van zijn ontvoerders waren onduidelijk, toch kon hij hun ongewassen zweterige lichamen ruiken. Ze trokken hem naar een auto. Hij merkte geen angst maar voelde wel blinde woede en trapte in het rond met zijn voeten. Zijn overvallers begonnen hem te slaan, maar de pijn voelde aan als op een afstand, alsof de foltering een ander werd aangedaan.

In de deuropening van de hut zag hij een jonge vrouw staan. Haar blonde haar zat in een knot op haar hoofd en ze droeg een gesloten blouse en boerse rok. Ze hield haar armen omhoog en zag er smekend uit, maar hij kon haar woorden niet verstaan.

Daarna werd hij voor de achterbank in de auto gegooid en de deur werd dichtgeslagen.

 

 

53

 

 

De purser keek naar de twee toeristen die de loopplank vrolijk op kwamen waggelen. Ze vormden een zeer vreemd stel. De vrouw was gekleed in een los zittende, enkellange zonnejurk. Voor het geoefende oog van de Russische purser kon ze doorgegaan hebben voor een kleurige zak met aardappels uit de Oekraïne. Hij kon haar gezicht niet goed onderscheiden omdat het gedeeltelijk verborgen was onder een breedgerande strohoed, met een zijden dasje onder haar kin vastgebonden, maar hij stelde zich voor dat als het verwijderd zou worden het zijn horlogeglas zou breken.

De man die haar echtgenoot leek te zijn was dronken. Hij waggelde over het dek en stonk naar goedkope bourbon. Hij lachte voortdurend. Gekleed in een bont gekleurd hemd en witte linnen broek, keek hij wellustig naar zijn lelijke vrouw en fluisterde brabbeltaal in haar oor. Hij merkte de purser op en stak zijn arm als een vrolijke groet op.

'Hallo, kapitein,' zei hij met een slappe grijns.

'Ik ben de kapitein niet. Ik ben Peter Kolodno. Ik ben de purser. Waarmee kan ik u helpen?'

'Ik ben Charlie Gruber en dit is mijn vrouw Zelda. We hebben hier in San Salvador kaartjes gekocht.'

Hij overhandigde de purser papieren die ze enige ogenblikken nauwkeurig bekeek.

'Welkom aan boord van de Leonid Andreyev,' zei de purser officieel. 'Ik vind het jammer dat we niet onze gebruikelijke gastvrije feesten hebben voor onze nieuwe passagiers, maar u bent nogal laat gekomen voor de cruise.'

'We zeilden op een windjammer toen die domme roerganger ons op een rif deed varen,' wauwelde de man die Gruber heette. 'Mijn vrouwtje en ik verdronken bijna. Ik kon niet vlug terug naar de Sioux Falls. Daarom brengen we de rest van onze vakantie op uw boot door. Bovendien voelt mijn vrouw zich aangetrokken tot Grieken.'

'Dit is een Russisch schip,' legde de purser geduldig uit.

'Geen geintje?'

'Meneer, de thuishaven van de Leonid Andreyev is Sebastopol.'

'Dat meent u niet. Waar ligt dat?'

'Aan de Zwarte Zee,' zei de purser die de schijn van beleefdheid ophield.

'Dat klinkt nogal smerig.'

De purser begreep niet meer hoe Amerika ooit een supermacht was geworden met burgers als deze. Hij keek de passagierslijst na en knikte. 'Uw hut is nummer vierendertig, op het Gorkidek. Ik zal u de weg laten wijzen.'

'U bent een prima kerel,' zei Gruber die zijn handen schudde.

Terwijl de steward de Grubers naar hun hutten leidde, keek de purser neer op zijn hand. Charlie Gruber had hem een kwartje fooi gegeven.

Zodra de steward hun bagage neergezet had en de deur gesloten, gooide Giordino zijn pruik af en wreef de lipstick van zijn mond. 'God, Zelda Gruber! Het is onvergetelijk.'

'Ik vind nog steeds dat je een paar grapefruits op je borst had moeten plakken,' zei Pitt lachend.

'Ik houd meer van de platte lijn. Dan val ik niet zo op.'

'Misschien wel goed. Er is hier niet genoeg ruimte voor ons vieren.'

Giordino zwaaide met zijn armen door de kleine ruimte van de hut. 'Over een reisje met korting gesproken, ik ben wel in grotere telefooncellen geweest. Voel je dat trillen? We moeten vlak naast de motor zitten.'

'Ik heb goedkope hutten gevraagd zodat we op een lager dek kwamen,' legde Pitt uit. 'We lopen hier minder in het oog en zijn dichter bij de plaatsen waar gewerkt wordt.'

'Denk jij dat Loren ergens beneden opgesloten zit?'

'Als ze iets of iemand gezien heeft wat niet de bedoeling was, zullen de Russen haar niet ergens plaatsen waar ze met anderen in aanraking komt.'

'Aan de andere kant kan het een vals alarm zijn.'

'We zullen het gauw weten.'

'Hoe zullen we aan de slag gaan?' vroeg Giordino.

'Ik zal langs de bemanningshutten gaan. Kijk jij op de passagierslijst in het kantoor van de purser om het nummer van

Lorens hut te weten te komen. En dan ook of ze er is.'

Giordino lachte duivels. 'Wat zal ik aantrekken?'

'Ga als jezelf. Zelda houden we als reserve.'

Een minuut over acht 's avonds vertrok de Leonid Andreyev uit de haven. De motoren stampten licht toen de boeg zich wendde. De zandige armen van de haven van San Salvador gleden voorbij en het schip voer de zee op in de gloeiende zonsondergang.

De lampen flitsten aan en glinsterden over het water als vuurwerk. Het schip werd vol leven met gelach en de muziek van twee verschillende orkesten. Passagiers verwisselden hun korte broeken en sportpantalons voor kostuums en japonnen en vertoefden in de grote eetzaal of zaten in een van de verschillende cocktailbars.

Al Giordino, gekleed in smoking, liep door de gang langs de daksuites alsof ze van hem waren. Hij bleef bij een deur staan en keek in het rond. Er verscheen een steward met een blad achter hem.

Giordino liep naar een deur ertegenover waarop stond MASSAGE ROOM, en klopte aan.

'De masseuse heeft tot zes uur dienst, meneer,' zei de steward.

Giordino glimlachte. 'Ik dacht een afspraak te maken voor morgen.'

'Ik zal dat graag voor u doen, meneer. Hoe laat schikt het u?'

'Om twaalf uur, kan dat?'

'Ik zal ervoor zorgen,' zei de steward, van wie de armen begonnen door te zakken onder het gewicht van het blad. 'Uw naam en hutnummer?'

'O'Callaghan, hut tweeëntwintig, op het Tolstoy-dek,' zei Giordino. 'Dank u, heel graag.'

Hij keerde zich om en liep terug naar de passagierslift. Hij drukte de knop voor beneden in, zodat hij zou rinkelen en keek toen de gang door. De steward balanceerde met het blad en klopte zachtjes op een deur die twee verder was dan die van Loren. Giordino kon niet zien wie opendeed, maar hij hoorde een vrouwenstem die zei dat de steward kon binnenkomen.

Zonder een ogenblik te verliezen rende Giordino naar Lorens suite, forceerde ruw de deur met een welgemikte trap in de buurt van het slot en ging naar binnen. De kamers waren donker en hij deed de lampen aan. Alles was keurig netjes en luxueus, zonder enig teken dat er iemand verbleef.

Hij vond ook geen kleren van Loren in de kast. Ook geen bagage of ander bewijs dat ze daar ooit was geweest. Hij zocht elke vierkante centimeter zorgvuldig en langzaam af, kamer voor kamer. Hij keek onder de meubels en achter de gordijnen. Hij liet zijn handen over de kleden glijden en onder kussens. Hij onderzocht zelfs de badkuip en de douche op schaamharen.

Niets.

Maar niet helemaal niets. De aanwezigheid van een vrouw blijft hangen in een kamer nadat ze hem verlaten heeft. Giordino snoof de lucht op. Een heel klein vleugje parfum kwam in zijn neus. Hij zou geen verschil weten tussen Chanel Nº. 5 en eau de cologne, maar dit aroma had de heerlijke geur van een bloem. Hij probeerde haar te identificeren, maar dat lukte hem niet.

Hij wreef zeep op de houtsplinter die afgebroken was toen hij de deur ingetrapt had en drukte hem op zijn plaats. Dat lijmde wel niet zo goed, dacht hij, maar genoeg om te blijven zitten als de deur een paar keer openging in geval de suite werd geïnspecteerd door de bemanning voor het schip weer in Miami meerde.

Hij sloeg het slot dicht, deed de lichten uit en ging weg.

Pitt voelde de honger knagen terwijl hij een tunnelladder afliep naar de machinekamer. Hij had na Washington niet meer gegeten en het geknor van zijn maag leek te echoën in de nauwe stalen toegangsbuis. Hij wilde dat hij in de eetzaal zat om al de lekkernijen van het fijnproeversmenu naar binnen te werken. Opeens waren al zijn gedachten aan eten verdwenen. Hij hoorde stemmen uit het vertrek beneden.

Hij drukte zich tegen de ladder en keek langs zijn benen. Nog geen anderhalve meter onder hem zag hij de voeten van een man. Daarna de bovenkant van een hoofd met lokkig, ongekamd haar. Het bemanningslid zei iets in het Russisch tegen een ander. Er klonk een gedempt antwoord gevolgd door voetstappen op een ijzeren rooster. Na drie minuten verdween het hoofd en hoorde Pitt het geluid van een deur die dichtsloeg. Daarna weer voetstappen en stilte.

Pitt zwaaide om de ladder heen, zette zijn voeten en kuiten door een opening tussen twee sporten en hing met zijn hoofd naar beneden. Zijn ogen keken onder de rand van de tunnel door.

Hij zag de garderobe van de machinekamer op de kop. Er was nu niemand. Snel ging hij naar beneden en ging de kastjes na tot hij een paar vuile overalls vond die ongeveer zouden passen. Hij nam ook een pet mee die twee maten te groot was en trok die over zijn voorhoofd. Nu was hij klaar om over de werkvloer te lopen.

Zijn volgende probleem was dat hij maar ongeveer twintig woorden Russisch kende, waarvan de meeste te maken hadden met het bestellen van een diner in een restaurant.

Er ging bijna een half uur voorbij eer Pitt terechtkwam in de verblijven van de bemanning en de boeg van het schip. Af en toe kwam hij een kok tegen van een van de keukens, een kruier die een wagentje duwde met dranken voor de cocktailbars, of een kamermeisje dat van haar werk kwam. Geen van hen keek naar hem om, behalve een officier die een misprijzende blik op zijn vuile kleding wierp.

Door een gelukkig toeval kwam hij bij de waskamer van de bemanning terecht. Een meisje met een bol gezicht keek hem aan over een toonbank en vroeg hem iets in het Russisch.

Hij haalde zijn schouders op en antwoordde: 'Njet.'

Stapels schone uniformen lagen netjes op een lange tafel gestapeld. Hij kwam op het idee dat het meisje wellicht gevraagd had welke stapel van hem was. Hij keek er even naar en wees toen naar een stapeltje met drie netjes gevouwen witte overalls die leken op die hij droeg. Als hij een schone aantrok zou hij het hele schip over kunnen door zich voor te doen als een monteur van de machinekamer die een karweitje moest opknappen.

Het meisje legde de stapel op de toonbank en vroeg hem weer iets.

Hij haastte zich om iets op te diepen uit zijn beperkte Russische vocabulaire. Ten slotte mompelde hij: 'Jest'li oe vas sosiski

Het meisje keek hem vreemd aan maar gaf het bundeltje, liet hem ervoor tekenen wat hij met een onleesbare krabbel deed. Pitt was opgelucht te zien dat haar ogen eerder nieuwsgierigheid dan achterdocht uitstraalden.

Pas toen hij een lege hut vond en de overall verwisselde kwam het bij hem op dat hij het wasserij meisje om worstjes had gevraagd.

Bij een publikatiebord bleef hij staan om er een plattegrond van het schip af te halen. Er stonden de vertrekken op aan de dekken van de Leonid Andreyev. Hij bleef rustig vijf uur bezig met het inspecteren van de onderste ruimten van het schip. Hij ontdekte geen enkel spoor van de aanwezigheid van Loren. Hij keerde terug naar zijn hut en zag dat Giordino eraan gedacht had een maaltijd voor hem te bestellen.

'En?' vroeg Giordino die twee glazen Russische champagne schonk.

'Geen spoor,' zei Pitt moe. 'Vieren we iets?'

'Gun me enige luxe in deze kerker.'

'Heb je haar suite doorzocht?'

Giordino knikte. 'Wat voor parfum gebruikt Loren?'

Pitt keek even naar de luchtbelletjes die in zijn glas omhoogkwamen. 'Een Franse naam; ik weet het niet meer. Waarom vraag je dat?'

'Heeft het een geur als een bloem?'

'Lelie . . . nee, kamperfoelie. Ja, kamperfoelie.'

'Haar suite was helemaal schoongemaakt. De Russen maakten het zo schoon dat het net lijkt of ze er nooit geweest is, maar ik kon haar geur nog ruiken.'

Pitt dronk het glas leeg en schonk het zonder iets te zeggen weer vol.

'We moeten de mogelijkheid onder ogen zien dat ze haar vermoord hebben,' zei Giordino nuchter.

'Waarom zouden ze dan haar kleren en bagage verstoppen? Ze kunnen niet zeggen dat ze overboord gevallen is met al haar bagage.'

'De bemanning zou alles beneden opgeslagen kunnen hebben en wachten op de juiste gelegenheid, zoals ruw weer, om het tragische nieuws bekend te maken. Sorry, Dirk,' voegde Giordino eraan toe zonder enig excuus. 'We moeten het van alle kanten bekijken, de goede en de slechte.'

'Loren is in leven en ergens aan boord van dit schip,' zei Pitt zelfverzekerd. 'En Moran en Larimer misschien ook wel.'

'Je veronderstelt heel wat.'

'Loren is een slimme meid. Ze vroeg aan Sally Lindemann niet zomaar om uit te zoeken waar de voorzitter van het Huis was. Daar moet ze een heel goede reden voor hebben gehad. Sally beweert dat Moran en Larimer beiden mysterieus verdwenen zijn. Nu is Loren dat ook. Wat moet je daarvan denken?'

'Je houdt een mooi verkooppraatje, maar wat bedoel je ermee?'

Pitt haalde twijfelend zijn schouders op. 'Ik weet het gewoon niet. Het is maar een dwaas idee, maar een idee dat veel van de omstandigheden begrijpelijk maakt. Waar moet ik beginnen?'

'Doe je Zelda-uitrusting aan en loop langs elke hut van het schip. Als Loren of de anderen gevangen gehouden worden, zal er een veiligheidsagent op wacht staan.'

'En dan nog wat,' zei Giordino. 'Waar ben jij dan?'

Pitt vouwde de plattegrond open en legde hem op zijn kooi. 'Sommige bemanningsleden zijn ondergebracht in het achterschip. Daar ga ik op karwei.' Hij vouwde de kaart weer op en deed hem in de zak van zijn overall. 'We kunnen het beste meteen maar beginnen. We hebben niet veel tijd meer.'

'We hebben minstens de tijd tot overmorgen. Dan doet de Leonid Andreyev de haven van Jamaica aan.'

'Die luxe hebben we niet,' zei Pitt. 'Bekijk de zeekaart van het Caribisch gebied maar eens, dan zul je zien dat we morgen om deze tijd in de buurt van de Cubaanse kust varen.'

Giordino knikte begrijpend. 'Een prachtige gelegenheid om Loren en de anderen van het schip over te brengen naar waar ze niet gevonden kunnen worden.'

'Het lastigste is dat ze niet langer op Cubaans grondgebied mogen zijn dan nodig is om ze in een vliegtuig naar Moskou te zetten.'

Giordino dacht daar even over na en ging toen naar zijn koffer. Hij haalde er de schurftige pruik uit en deed die over zijn krullekop. Hij keek in de spiegel en trok een lelijk gezicht.

'Nou, Zelda,' zei hij knorrig, 'laten we de dekken langs gaan en kijken wie we kunnen versieren.'

 

 

54

 

 

Die zelfde avond verscheen de president voor de televisie om zijn ontmoeting en bereikte akkoord met president Antonov van de Sovjetunie bekend te maken. In zijn drieëntwintig minuten durende toespraak gaf hij een korte uitleg van zijn hulpprogramma voor de communistische landen. Hij zette ook zijn bedoeling uiteen om de grenzen en beperkingen op te heffen voor de handel in Amerikaanse hoge technologie met de Russen. Over het Congres sprak hij met geen woord. Over de handelsovereenkomsten met het Oostblok praatte hij alsof ze al goedgekeurd en effectief waren. Hij besloot met de belofte dat zijn volgende taak zou zijn om zijn krachten in te spannen voor een strijd tot vermindering van de misdaad in het land.

De hierop volgende opwinding in regeringskringen verdrong al het andere nieuws. Curtis Mayo en andere commentatoren zonden vernietigende aanvallen uit op de president, omdat ze vonden dat hij de grenzen van zijn autoriteit overschreden had. Er waren visioenen over een alleenheersende president.

Congresleiders die tijdens hun reces in Washington waren gebleven begonnen een telefonische campagne om hun vrienden van de wetgevende macht aan te moedigen om van hun vakantie terug te keren naar de hoofdstad en een spoedvergadering bij te wonen. Leden van Huis en Senaat, die moesten besluiten zonder de raad van hun leiders Moran en Larimer, die niet bereikt konden worden, sloten de rijen in een tweezijdig vaderlandslievend front tegen de president.

Dan Fawcett stormde de volgende ochtend het Ovale Kantoor binnen met een gekweld gezicht. 'Goeie genade, president, dit kunt u niet doen!'

De president keek rustig op. 'Heb je het over mijn toespraak van gisteravond?'

'Ja meneer,' zei Fawcett emotioneel. 'U ging bijna zover om openlijk te verklaren dat u uw hulpprogramma's uitvoert zonder toestemming van het Congres.'

'Kwam het zo over?'

'Ja.'

'Mooi,' zei de president en tikte met zijn duim op zijn bureau. 'Want dat is nou net wat ik van plan ben.'

Fawcett was stomverbaasd. 'Dat kan niet volgens de grondwet. De uitvoerende macht gaat niet zo ver

'Godverdomme, ga jij me niet vertellen hoe ik het presidentschap uit moet oefenen,' schreeuwde de president plotseling woedend. 'Ik heb er genoeg van om die verwaande hypocrieten op de Hill te smeken en compromissen met ze te sluiten. De enige manier waarop ik iets gedaan kan krijgen, god nog an toe, is er tegenaan te gaan boksen.'

'U slaat een gevaarlijke weg in. Ze zullen met z'n allen alles wat u hun voorstelt van de hand wijzen.'

'Nee, dat zullen ze niet!' riep de president. Hij stond op, liep om zijn bureau heen en ging voor Fawcett staan. 'Het Congres krijgt de kans niet om mijn plannen in de war te sturen.'

Fawcett kon hem alleen maar geschokt en vol afgrijzen aankijken. 'U kunt ze niet tegenhouden. Ze komen nu bijeen, uit alle staten komen ze aangevlogen voor een spoedvergadering om u tegen te houden.'

'Als ze dat denken,' zei de president met een sombere stem die Fawcett nauwelijks herkende, 'zullen ze voor een grote verrassing komen te staan.'

Het vroege verkeer was nog heel rustig toen er drie militaire konvooien uit verschillende richtingen de stad in reden. Het Army Special Counterterrorist Detachment uit Fort Belvoir trok op naar het noorden langs de Anacostia Freeway, terwijl een ander konvooi uit Fort Meade de Baltimore and Washington Parkway naar het zuiden volgde. Op hetzelfde ogenblik naderde een Critical Operation Force, geattacheerd bij het Marine Corps op de basis in Quantico uit het westen over de Rochambeaubrug.

Toen de lange rijen vijftonner-troepenwagens samenkwamen op het Federal Center, landde een vlucht helikopters met aanvalstroepen op het gras om de vijver waarin het Capitool weerspiegeld werd en spuwden hun lading elitetroepen van de mariniers uit Camp Lejeune in North Carolina uit. De 2000 man sterke gevechtstroep was samengesteld uit United Emergency Response teams die vierentwintig uur per dag paraat waren.

Ze groepeerden zich om de regeringsgebouwen en verwijderden snel iedereen uit de kamers van het Capitool, het Huis en de Senaatskantoren. Daarna namen ze hun posities in en sloten alle toegangen af.

Eerst dachten de verbijsterde mannen van de wetgevende instellingen en hun vrouwen dat het om een ontruiming van de gebouwen ging door een bommelding. De enige andere verklaring was een onaangekondigde militaire oefening. Toen ze vernamen dat het gehele regeringscentrum gesloten was op last van de president, waren ze geschokt en woedend. Ze overlegden in groepjes in opgewonden verontwaardiging in de tuinen ten oosten van het Capitoolgebouw. Lyndon Johnson had eens gedreigd het Congres uit te zullen schakelen, maar niemand kon geloven dat het nu werkelijk gebeurde.

De vastberaden uitziende mannen gekleed in camouflagepakken en met M-20 automatische geweren en oproerwapens waren doof voor argumenten en vragen. Een senator die bekend stond om zijn liberale mening, probeerde het kordon te doorbreken en werd naar de straat teruggesleurd door zeer grimmig uitziende mariniers.

De troepen omsingelden niet de ministeries en de onafhankelijke instituten. In de meeste kantoren werd normaal gewerkt. De straten werden vrijgehouden en het verkeer werd efficiënt geregeld, op een manier die de plaatselijke bevolking gewoon prettig vond.

Pers- en tv-mensen zwermden naar het terrein van het Capitool. Het gras was bijna bedekt onder een laag kabels en elektronische apparaten. De interviews voor de camera's werden zo koortsachtig en druk dat senatoren en congresleden in de rij moesten staan om hun bezwaren tegen de weergaloze daden van de president te uiten.

Verrassend genoeg waren de reacties van de meeste Amerikanen in het land eerder geamuseerd dan afkerig. Ze zaten voor hun tv-toestellen en keken naar de gebeurtenissen of het een circus was. De algemene opinie was dat de president het Congres tijdelijk bang maakte en de troepen binnen een of twee dagen zou bevelen zich terug te trekken.

In het ministerie van Buitenlandse Zaken zaten Oates, Emmett, Brogan en Mercier bijeen. Er hing een sfeer van besluiteloosheid en spanning.

'De president is een verdomde dwaas als hij denkt dat hij belangrijker is dan de grondwettelijke regering,' zei Oates.

Emmett keek Mercier strak aan. 'Ik begrijp niet waarom je geen vermoeden had van wat er ging gebeuren.'

'Hij liet me er volkomen buiten,' zei Mercier schaapachtig. 'Hij liet helemaal niets merken van wat hij van plan was.'

'Wisten Jesse Simmons en generaal Metcalf er iets van?' vroeg Oates zich hardop af.

Brogan schudde zijn hoofd. 'Volgens mijn bronnen in het Pentagon heeft Jesse Simmons domweg geweigerd.'

'Waarom heeft hij ons niet gewaarschuwd?' vroeg Emmett.

'Nadat Simmons de president in niet mis te verstane bewoordingen verteld had dat hij niet meespeelde, waren de poppen aan het dansen. Onder militaire bewaking werd hij naar huis gebracht en onder huisarrest gesteld.'

'Jezus,' mompelde Oates verbitterd. 'Het wordt met de minuut erger.'

'En hoe staat het met generaal Metcalf?' vroeg Mercier.

'Ik ben er zeker van dat hij zijn bezwaren naar voren gebracht heeft,' antwoordde Brogan. 'Maar Clayton Metcalf is een dienstklopper die het als zijn plicht beschouwt om de orders van zijn meerdere uit te voeren. Hij en de president zijn oude vrienden. Metcalf vindt ongetwijfeld dat hij trouw moet zijn aan de man die hem benoemde tot chef-staf, en niet aan het Congres.'

Oates veegde met zijn vingers een denkbeeldig stofvlekje van het bureau. 'De president verdwijnt tien dagen en na zijn terugkeer doet hij deze onberaden stap.'

'Huckleberry Finn,' zei Brogan langzaam.

'Te oordelen naar het gedragspatroon van de president van de laatste vierentwintig uur,' zei Mercier nadenkend, 'lijkt het bewijs nogal voor de hand te liggen.'

'Is dr. Loegovoy al boven water gekomen?' vroeg Oates.

Emmett schudde zijn hoofd. 'Hij is nog steeds vermist.'

'We hebben gegevens over hem ontvangen van onze mensen in Rusland,' lichtte Brogan toe. 'Zijn specialisme van de laatste vijftien jaar is het overbrengen van gedachten geweest. De Russische geheime diensten hebben enorme sommen bijgedragen voor onderzoek. Honderden joden en andere dissidenten die verdwenen in door de KGB geleide instituten voor geestesziekten waren zijn proefkonijnen. En hij beweert een doorbraak te hebben veroorzaakt in de interpretatie en beheersing van gedachten.'

'Hebben wij ook zo'n soort onderzoek?' vroeg Oates.

Brogan knikte. 'Ons project heet "Peiling", dat volgens dezelfde principes te werk gaat.'

Oates zat even met zijn hoofd in zijn handen. Hij keek Emmett aan en zei: 'Heb je nog geen enkel spoor van Vince Margolin, Larimer en Moran?'

Emmett keek verlegen. 'Tot mijn spijt moet ik zeggen dat hun verblijfplaats nog steeds onbekend is.'

'Denk je dat Loegovoy het experiment van gedachtenoverbrenging ook op hen heeft toegepast?'

'Dat denk ik niet,' antwoordde Emmett. 'Als ik in de schoenen van de Russen stond, zou ik ze in reserve houden voor het geval de president niet reageert op de instructies zoals gepland is.'

'Zijn denken zou aan hun greep kunnen ontsnappen en onverwacht reageren,' voegde Brogan eraan toe. 'Dat gedoe met de hersenen is geen exacte wetenschap. Je kunt op geen enkele manier voorspellen wat hij gaat doen.'

'Het Congres zal daar niet op wachten,' zei Mercier. 'Ze zijn aan het overleggen over waar ze bijeen moeten komen zodat ze met de afzettingsprocedure kunnen beginnen.'

'Dat weet de president en hij is niet dom,' antwoordde Oates. 'Elke keer dat het Huis en de Senaat bijeenkomsten beleggen, zendt hij troepen om ze uit elkaar te jagen. Zolang hij de strijdkrachten achter zich heeft, kunnen we de situatie niet meester worden.'

'Aangenomen dat de president letterlijk wordt verteld wat hij moet doen door een buitenlandse macht, kunnen Metcalf en de andere verenigde chefs van staven toch niet doorgaan hem te steunen?' zei Mercier.

'Metcalf weigert iets te doen zolang we geen absoluut bewijs hebben van gedachtenbeheersing,' voegde Emmett eraan toe. 'Maar ik vermoed dat hij alleen maar op een geldig excuus wacht om zijn lot in handen van het Congres te leggen.'

Brogan keek bezorgd. 'Laten we hopen dat hij die stap niet te laat doet.'

'Dus komt het erop neer dat wij vieren een weg moeten vinden om de president onschadelijk te maken,' mijmerde Oates.

'Ben je vandaag langs het Witte Huis gereden?' vroeg Mercier.

Oates schudde zijn hoofd. 'Nee, waarom?'

'Het lijkt wel een legerkamp. Het is er vol militairen. Er wordt gezegd dat de president voor niemand bereikbaar is. Ik betwijfel zelfs, meneer de minister, of je naar binnen zou mogen.'

Brogan dacht even na. 'Dan Fawcett is nog steeds binnen.'

'Ik zal hem opbellen,' zei Mercier. 'Hij liet de president een beetje te duidelijk weten tegen zijn acties te zijn. Ik vermoed dat hij nu persona non grata is in het Ovale Kantoor.'

'We moeten iemand hebben die het vertrouwen van de president geniet.'

'Oscar Lucas,' zei Emmett.

'Goed idee,' zei Oates gretig en keek op. 'Als hoofd van de Geheime Dienst heeft hij de leiding daar.'

'Iemand moet Dan en Oscar mondeling inlichten,' adviseerde Emmett.

'Dat doe ik wel,' bood Brogan aan.

'Heb je een plan?' vroeg Oates.

'Niet zo direct, maar mijn mensen vinden er wel iets op.'

'Hopelijk iets goeds,' zei Emmett ernstig. 'We moeten zien te voorkomen dat de grootste angst van onze voorvaders bewaarheid wordt.'

'En dat was?' vroeg Oates.

'Het onvoorstelbare,' antwoordde Emmett, 'dat er een dictator in het Witte Huis komt.'

 

 

55

 

 

Loren transpireerde erger dan ooit eerder in haar leven. Haar avondjapon was vochtig en zat als een tweede huid aan haar lichaam gekleefd. Het kleine hok zonder raam leek wel een sauna en het ademen was zelfs moeilijk. Een toilet en een kooi waren het enige comfort en een klein pitje aan het plafond in een klein omhulsel brandde steeds. De ventilatoren waren, dat wist ze wel zeker, afgezet om het haar nog ongerieflijker te maken.

Toen ze naar de scheepsgevangenis werd gebracht had ze geen teken gezien van de man die volgens haar Alan Moran kon zijn. Sinds ze haar opgesloten hadden, had ze geen eten of drinken gekregen en de honger begon in haar maag te knorren. Er was niemand bij haar geweest en ze begon zich af te vragen of kapitein Pokofsky haar in eenzame afzondering wilde houden tot ze weggeteerd was.

Ten slotte besloot ze haar ijdelheid overboord te zetten en trok haar plakkende japon uit. Ze deed oefeningen om de tijd te korten.

Plotseling hoorde ze gedempte voetstappen buiten op de gang. Er was een kort gesprek met zachte stemmen. De deur werd ontsloten en zwaaide open.

Loren greep haar jurk van de kooi en hield hem voor zich terwijl ze zich terugtrok tot in de hoek van haar cel.

Een man boog zijn hoofd om door het kleine deurgat te komen. Hij had een goedkoop kostuum aan dat enkele tientallen jaren uit de mode leek.

'Congreslid Smith, vergeeft u mij de toestand waarin ik verplicht was u te plaatsen.'

'Nee, ik denk er niet over,' zei ze verontwaardigd. 'Wie bent u?'

'Paul Soevorov. Ik vertegenwoordig de Russische regering.'

Haar blik was vol minachting. 'Is dit er een voorbeeld van hoe de communisten bezoekende Amerikaanse VIP's behandelen?'

'Onder normale omstandigheden niet, maar u liet ons geen keus.'

'Legt u dat eens uit,' vroeg ze hem kwaad kijkend.

Hij keek haar onzeker aan. 'Ik denk dat u het wel weet.'

'Waarom frist u mijn geheugen niet eens op?'

Hij stak een sigaret op en gooide de lucifer onverschillig in het toilet.

'Op die avond dat de helikopter aankwam, heeft kapitein Pokofsky geconstateerd dat u heel dicht bij de landingsplek stond.'

'Net als verschillende andere passagiers,' snauwde Loren ijzig.

'Ja, maar die stonden zo ver weg dat ze geen gezichten konden herkennen.'

'En ik niet, denkt u?'

'Waarom kunt u niet redelijk zijn. U kunt toch niet ontkennen dat u uw collega's kende?'

'Ik weet niet waar u het over hebt.'

'Congreslid Alan Moran en senator Marcus Larimer,' zei hij en lette nauwkeurig op haar reactie.

Lorens ogen gingen wijd open en plotseling begon ze te beven, ondanks de smorende hitte. Voor het eerst dat ze gevangen zat maakte haar verontwaardiging plaats voor wanhoop.

'Moran en Larimer, zijn die ook alle twee hier?'

Hij knikte. 'In de volgende cel.'

'Dit moet een krankzinnige grap zijn,' zei ze stomverbaasd.

'Het is geen grap,' zei Soevorov glimlachend. 'Het zijn gasten van de KGB, net als u.'

Loren schudde ongelovig haar hoofd. Zo ging het niet in het leven, zei ze bij zichzelf, behalve in nachtmerries. Ze voelde dat de realiteit aan haar greep ontsnapte.

'Ik bezit diplomatieke onschendbaarheid,' zei ze. 'Ik eis mijn vrijlating.'

'U hebt niets in te brengen hier aan boord van de Leonid Andreyev,' zei Soevorov met een koele ongeïnteresseerde stem.

'Als mijn regering hiervan hoort

'Die hoort daar niets van,' interrumpeerde hij. 'Als het schip Jamaica verlaat op de terugreis naar Miami, zal kapitein Pokofsky bekendmaken dat tot zijn diepe leedwezen congreslid Loren Smith overboord geslagen is en dat aangenomen moet worden dat ze verdronken is.'

Een verdovende hopeloosheid overviel Loren. 'Wat gaat er met Moran en Larimer gebeuren?'

'Ik neem ze mee naar Rusland.'

'Maar mij gaat u vermoorden,' zei ze meer als een constatering dan als een vraag.

'Zij vertegenwoordigen belangrijke lichamen van uw regering. Hun kennis zal zeer nuttig blijken als ze eenmaal overgehaald zijn om die te geven. U bent, sorry dat ik het zeg, het risico niet waard.'

Loren had bijna gezegd: Als lid van de Commissie van het Huis voor de Gewapende Macht weet ik evenveel als zij, maar ze had de valstrik op tijd door en hield haar mond.

Soevorovs ogen werden spleetjes. Hij boog zich voorover en trok de jurk voor haar weg. Hij gooide die nonchalant door de deur naar de gang. 'Heel mooi,' zei hij. 'Als we zaken konden doen, zou ik misschien een reden hebben om je mee te nemen naar Moskou.'

'De zieligste mop van de wereld,' spuwde Loren verachtend uit. 'Je bent niet eens origineel.'

Hij deed een stap naar voren, haalde uit en sloeg haar in het gezicht. Ze wankelde achteruit tegen de stalen wand en zakte door haar knieën. Ze keek hem aan met ogen die gloeiden van angst en afschuw.

Hij greep haar bij haar haren en duwde haar hoofd achterover. De beleefde conversatietoon verdween uit zijn stem. 'Ik heb altijd al willen weten hoe het is om een hooggeplaatste kapitalistische hoer te naaien.'

Lorens antwoord was een snelle greep in zijn kruis en zo hard ze kon te knijpen.

Soevorovs adem stokte door de folterende pijn en hij sloeg met zijn vuist tegen haar linker kaakbeen vlak onder het oog. Loren viel opzij de hoek in. Soevorov liep met zijn handen in zijn kruis en liep heen en weer door de kleine ruimte als een gek geworden beest tot de stekende pijn minder werd. Daarna pakte hij haar bruut op en smeet haar op de kooi.

Hij leunde voorover en trok haar onderkleren uit. 'Jij vuile hoer!' snauwde hij. 'Ik zal ervoor zorgen dat je naar een snelle dood verlangt.'

Tranen van pijn liepen uit Lorens ogen terwijl ze balanceerde op de rand van bewusteloosheid. Door een nevel van pijn kon ze vaag Soevorov zien die langzaam zijn riem afdeed en die om zijn hand wond. Hij liet de gesp vrij en zwaaide ermee. Ze probeerde haar lichaam te spannen voor de komende klap toen hij zijn arm hief, maar ze was er te zwak voor.

Plotseling leek Soevorov een derde arm te krijgen. Die gleed over zijn rechter schouder en sloot toen een hand om zijn nek. De riem viel op het dek en zijn lichaam verstijfde.

Soevorovs gezicht toonde ontzetting en ongeloof, daarna afschuw bij het besef van wat er gebeurde; de foltering toen zijn luchtpijp langzaam en meedogenloos in elkaar werd gedrukt en zijn adem verstikte. Hij vocht tegen de onontkoombare druk, gooide zich tegen de grond, maar de arm bleef. In een flits besefte hij dat hij die druk nooit meer minder zou voelen worden. De doodsangst en het gebrek aan zuurstof vervormden zijn gezicht en het werd roodachtig blauw. Zijn verstikte longen vochten om lucht en zijn armen zwaaiden als van een razende krankzinnige.

Loren probeerde haar ogen met haar handen te bedekken om het afschuwelijke gezicht niet meer te zien, maar dat ging niet meer. Ze kon alleen verstijfd en geboeid toezien hoe het leven uit Soevorov wegebde; zien hoe zijn wilde stuiptrekkingen verminderden tot ten slotte de ogen uit hun kassen puilden en hij verslapte. Daar hing hij enkele seconden aan de spookachtige arm tot die de nek losliet en hij op het dek in elkaar zakte.

Een andere gestalte doemde vaag op in de plaats van Soevorov. Hij stond in de deuropening en Loren merkte dat ze naar een vriendelijk gezicht keek met donkergroene ogen en een flauwe scheve grijns.

'Onder ons gezegd,' zei Pitt, 'ik heb nooit geloofd in de onzin dat een goed begin het halve werk is.'

 

 

56

 

 

Het was middag. Een stralende blauwe lucht met witte wolkjes die zacht voortgestuwd werden door een zacht briesje uit het westen. De Leonid Andreyev voer achttien mijl van Cabo Maisi, de oostelijkste punt van Cuba. De meeste passagiers waren aan het zonnebaden en namen geen notitie van de met palmen begroeide kustlijn aan de horizon. Voor hen was het slechts een van de honderden eilanden die ze voorbijgevaren waren sinds ze Florida verlaten hadden.

Op de brug stond kapitein Pokofsky met een kijker voor zijn ogen. Hij keek naar een snel motorbootje dat met een boog van het land naar zijn stuurboordzijde kwam. Het bootje was oud met een rechte steile boeg en haar romp was zwart geschilderd. De bovenzijde was mahonie gelakt en de naam Pilar stond met gouden letters op haar dwarsbalk. Ze leek een onberispelijk onderhouden museumstuk. Aan de vlaggenmast wapperde de Amerikaanse stars en stripes in de omgekeerde stand van noodsein.

Pokofsky liep naar het automatische bedieningspaneel van het schip en drukte de knop voor mindere snelheid in. Bijna onmiddellijk kon hij voelen dat de motoren langzamer draaiden. Hij wachtte een paar minuten tot het schip nog maar langzaam vooruitkroop, boog zich toen voorover en drukte de hendel in die alles uitschakelde.

Hij wilde net naar buiten de brug oplopen toen zijn eerste officier haastig de trap vanaf het benedendek opkwam.

'Kapitein,' zei hij buiten adem. 'Ik kom net van de scheepscellen. De gevangenen zijn weg.'

Pokofsky stond rechtop. 'Weg? Je bedoelt ontsnapt?'

'Ja meneer. Ik deed mijn ronde toen ik de twee bewakers bewusteloos vond en opgesloten in een van de cellen. De KGB-agent is dood.'

'Paul Soevorov dood?'

De eerste officier knikte. 'Het lijkt erop dat hij gewurgd is.'

'Waarom waarschuwde je me niet meteen door de telefoon?'

'Ik dacht dat ik het beter persoonlijk kon vertellen.'

'Natuurlijk, je hebt gelijk,' gaf Pokofsky toe. 'Dit had niet op een beroerder ogenblik kunnen gebeuren. Daar komen de Cubaanse veiligheidsmensen om de gevangenen naar de kust te brengen.'

'Als u ze even bezig kunt houden, dan zullen we de Amerikanen wel gauw kunnen vinden.'

Pokofsky staarde door de deur naar de naderende boot. 'Ze zullen wel wachten,' zei hij zeker. 'Onze gevangenen zijn te belangrijk om ze aan boord te laten.'

'Nog iets, meneer,' zei de eerste officier. 'De Amerikanen moeten hulp hebben gehad.'

'Zijn ze niet zelf uitgebroken?' vroeg Pokofsky verrast.

'Onmogelijk. De twee oude mannen in verzwakte toestand en een vrouw zouden nooit twee veiligheidsagenten hebben kunnen overmeesteren en een professionele KGB'er vermoorden.'

'Verdomme!' vloekte Pokofsky. Hij sloeg geërgerd met een vuist in de andere hand, bezorgd en kwaad. 'Dat maakt de zaak ingewikkeld.'

'Kan de CIA aan boord geslopen zijn?'

'Dat kan haast niet, denk ik. Als de Verenigde Staten ook maar het geringste vermoeden hadden dat hun regeringsleiders op de Leonid Andreyev vastgehouden werden, zou hun marine ons als gekken achterna zitten. Maar je ziet het zelf: geen schepen, geen vliegtuigen, terwijl de marinebasis in de Guantanamo Bay maar veertig mijl hier vandaan is.'

'Wie dan?' vroeg de eerste officier. 'Toch zéker niemand van onze bemanning.'

'Het kan alleen een passagier zijn,' veronderstelde Pokofsky. Hij dacht zwijgend na. Het werd volkomen stil op de brug. Ten slotte keek hij op en begon bevelen te geven. 'Verzamel alle beschikbare officieren en vorm groepjes van vijf man. Maak een verdeling van het schip van de kiel tot het zonnedek. Waarschuw de veiligheidsmensen en roep de stewards te hulp. Als passagiers vragen stellen, verzin dan een geloofwaardige smoes om hun hutten te kunnen binnengaan. Beddegoed verwisselen, loodgieterswerk, inspectie van de brandweer apparatuur, alles wat maar dienstig is. Zeg of doe niets dat de achterdocht van de passagiers kan opwekken of hen vervelende vragen doet stellen.

Wees zo geraffineerd mogelijk en gebruik geen geweld, maar neem die vrouw Smith en de twee mannen vlug weer gevangen.'

'Wat doen we met het lichaam van Soevorov?'

Pokofsky aarzelde niet. 'Regel een passende laatste eer voor onze kameraad van de KGB,' zei hij sarcastisch. 'Zodra het donker is gooi je hem met de vuilnis overboord.'

'Ja meneer,' gaf de eerste officier glimlachend als antwoord en haastte zich weg.

Pokofsky pakte een scheepshoorn van een schap en liep naar buiten de brug op. Er dreef een plezierbootje op ongeveer vijftig meter afstand.

'Bent u in nood?' vroeg hij en zijn stem bulderde over het water.

Een man met een gedrongen lichaam en een huid als een oude portefeuille deed zijn handen voor de mond en riep terug. 'We hebben mensen die heel ziek zijn. Ik denk door lijkegif. Mogen we aan boord komen en van uw medische faciliteiten gebruik maken?'

'Natuurlijk,' antwoordde Pokofsky. 'Kom langszij. Ik zal de loopplank uitleggen.'

Pitt keek met belangstelling naar het kleine drama en doorzag de komedie. Twee mannen en een vrouw worstelden zich de metalen trap op. Ze hielden hun buik vast en deden alsof ze hevige ingewandspijnen hadden. Hij bewonderde hen om hun voorstelling.

Na een tijdje zogenaamde medische verzorging, redeneerde hij bij zichzelf, zouden Loren, Moran en Larimer een plaats hebben gevonden op de plezierboot. Hij wist ook dat de kapitein de reis niet zou hervatten voor het schip geheel doorzocht was en de congresleden gegrepen.

Hij liep weg van de reling en mengde zich tussen de andere passagiers die naar hun dekstoelen teruggingen en de tafeltjes om de zwembaden en de cocktailbars. Hij nam de lift naar het dek beneden. De deuren gingen open en terwijl hij uitstapte naar de gang, liep hij vlak langs een steward die naar binnen ging.

De steward keek Pitt nieuwsgierig aan. Zijn gelaatsuitdrukking werd wezenloos verbaasd toen Pitt wegliep. Hij stond nog steeds onnozel te kijken toen de deur dichtging en de lift zonder hem omhoog ging.

Pitt ging de hoek van de gang om en zag een scheepsofficier met een aantal bemanningsleden buiten een hut staan wachten die drie deuren van de zijne aan de overkant lag. Ze waren geen van allen in de zo gebruikelijke gezellige stemming. Hun gezichten stonden doodernstig. Hij zocht in zijn zakken naar de sleutel van de hut en keek ondertussen uit een ooghoek toe. Na enige ogenblikken kwam er een stewardess de hut uit, zei enkele woorden in het Russisch tegen de officier en schudde haar hoofd. Daarna gingen ze naar de volgende deur en klopten aan.

Pitt ging vlug naar binnen en deed de deur dicht. De kleine ruimte leek net een scène uit een film van de Marx Brothers. Loren zat op de bovenste kooi en Moran en Larimer deelden de onderste. Alle drie vielen ze uitgehongerd aan op een blad met hors d'oeuvres dat Giordino van de buffettafel in de eetzaal gesmokkeld had.

Giordino die op een klein stoeltje zat, half in de badkamer, stak nonchalant zijn hand op. 'Heb je iets interessants gezien?'

'De Cubaanse verbindingsgroep is aangekomen,' antwoordde Pitt. 'Ze liggen langszij, klaar om passagiers te wisselen.'

'Die klootzakken kunnen lang wachten,' zei Giordino.

'Laten we zeggen vier minuten. Dat is even voor we allen geketend zouden worden en op een boot naar Havana gesmeten.'

'Ze móéten ons wel vinden,' zei Larimer met een holle stem. Pitt had veel van zulke uitgeputte mannen gezien - de huid als was, de ogen waar vroeger autoriteit uit sprak nu leeg, de dolende gedachten. Ondanks zijn leeftijd en vele jaren van genotzucht te midden van de politieke arena, was Larimer nog een stevig gebouwd man. Maar het hart en de bloedsomloop konden niet langer op tegen de spanning en gevaren van het in leven blijven in een vijandige omgeving. Pitt hoefde geen dokter te zijn om in hem een man te zien die hoognodig onder medische behandeling moest worden gesteld.

'Aan de overkant van de gang is juist een Russische groep aan het zoeken,' verklaarde Pitt.

'We kunnen ons niet meer gevangen laten nemen,' riep Moran die opsprong en wild om zich heen keek. 'We moeten rennen!'

'U zou de lift niet eens halen,' snauwde Pitt en greep hem bij de arm zoals hij een kind zou doen dat opstandig is. Hij gaf niet veel om Moran. Hij vond de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden maar een gladjanus.

'We kunnen ons nergens verstoppen,' zei Loren met niet geheel vaste stem.

Pitt gaf haar geen antwoord maar liep langs Giordino de badkamer in. Hij trok het douchegordijn opzij en draaide de warmwaterkraan open. Binnen een minuut hingen er wolken damp in het vertrek.

'Kom op,' dirigeerde Pitt, 'iedereen onder de douche.'

Geen van hen bewoog zich. Ze staarden hem aan en stonden als geestverschijningen in de met damp gevulde deuropening alsof ze van een andere planeet kwamen.

'Vlug!' zei hij fel, 'ze kunnen elk ogenblik hier zijn.'

Giordino schudde verbijsterd zijn hoofd. 'Hoe denk je drie mensen in die douchecel te krijgen? Er is nauwelijks ruimte voor een.'

'Zet je pruik op. Jij gaat er ook in.'

'Wij vieren?' mompelde Loren ongelovig.

'Ja, of een gratis enkele reis Moskou. Trouwens, schoolkinderen gaan altijd met hele clubs in een telefooncel.'

Giordino trok de pruik over zijn hoofd toen Pitt de badkamer weer inging en de kraan op lauw zette. Hij zette de bevende Moran in hurkende positie tussen de benen van Giordino. Larimer drukte zijn zware lijf in het uiterste hoekje van de cel en Loren klom op Giordino's rug. Uiteindelijk waren ze gevaarlijk op elkaar geperst in het hokje, doornat van het water uit de douche. Pitt was bezig met heet water in de wastafel te laten lopen om de stoomwolk te versterken toen hij op de deur hoorde kloppen.

Hij liep erheen zodat er geen achterdocht ontstond door te moeten wachten. De eerste officier maakte een lichte buiging en glimlachte.

'Meneer Gruber? Het spijt me zeer u te moeten lastig vallen, maar we doen een routine-onderzoek naar de brandweersprinklerinstallatie. Mogen we even binnenkomen?'

'Ja natuurlijk,' zei Pitt gedienstig. 'Voor mij geen bezwaar, maar mijn vrouw is onder de douche.'

De officier knikte tegen de stewardess die langs Pitt heen glipte en net deed of ze de sproeiers aan het plafond controleerde. Ze wees naar de badkamer en zei: 'Mag ik?'

'Gaat u maar binnen,' zei Pitt vriendelijk. 'Ze zal het niet erg vinden.'

De stewardess opende de deur en werd omgeven door een wolk stoom. Pitt ging naar haar toe en boog zich naar binnen. 'Hé, schat, mevrouw de stewardess hier wil de brandweersproeier nakijken. Is dat goed?'

De wolk begon te ontsnappen door de deur en de stewardess zag een grote zwarte haarvlecht en een paar ogen met zware wenkbrauwen om het douchegordijn gluren.

'Mij best,' klonk Lorens stem. 'En wilt u ons een paar extra handdoeken brengen?'

De stewardess knikte alleen en zei: 'Ik kom straks de handdoeken brengen.'

Pitt knabbelde aan een broodje en bood er een aan aan de eerste officier die beleefd zijn hoofd schudde.

'Het doet me goed te zien dat u zo'n belang hecht aan de veiligheid van uw passagiers,' zei Pitt.

'We doen alleen onze plicht,' zei de eerste officier die verbaasd naar de half opgegeten stapel hors d'oeuvres keek. 'Ik zie dat u ook geniet van onze scheepskeuken.'

'Mijn vrouw en ik houden erg van voorgerechten,' zei Pitt. 'Die eten we nog liever dan een hoofdgerecht.'

De stewardess kwam de badkamer uit en zei iets tegen de eerste officier. Het enige woord waar Pitt iets van begreep was 'njet'.

'Neemt u ons niet kwalijk dat we gestoord hebben,' zei de eerste officier beleefd.

'Tot uw dienst,' antwoordde Pitt.

Zodra de deur dichtging rende Pitt naar de badkamer. 'Iedereen blijft precies waar hij is,' beval hij. 'Beweeg je niet.' Daarna ging hij op een kooi liggen en stopte zijn mond vol kaviaar en toast.

Twee minuten later ging de deur plotseling open en de stewardess stoof als een bulldozer naar binnen. Haar ogen schoten door de hut.

'Kan ik u ergens mee van dienst zijn?' mompelde Pitt onverschillig.

'Ik heb de handdoeken meegebracht,' zei ze.

'Gooi ze maar op de wastafel,' zei Pitt met volle mond.

Ze deed dat prompt en verliet de hut. Ze schonk Pitt een glimlach die echt was, zonder een zweem van achterdocht.

Hij wachtte weer twee minuten en opende toen de deur op een kier. Hij keek de gang in. De zoekers waren bijna aan het eind van de gang. Hij ging terug naar de badkamer en draaide de kraan dicht.

Wie ooit de uitdrukking 'eruitzien als een verzopen kat' als eerste gebruikt heeft, moet die arme zielen die in dat kleine douchehokje samengepropt zaten in gedachten gehad hebben.

Hun vingertoppen begonnen te rimpelen en hun kleren waren helemaal doornat.

Giordino kwam er het eerst uit en smeet zijn druipende pruik in de wastafel. Loren kwam van zijn rug af en begon meteen haar haren af te drogen. Pitt hielp Moran op de been en ondersteunde Larimer naar een kooi.

'Dat was heel slim van je,' zei Pitt tegen Loren en kuste haar in haar nek, 'om te vragen naar meer handdoeken.'

'Het viel me zomaar in om dat te zeggen.'

'Zijn we nu veilig?' vroeg Moran. 'Komen ze nog terug?'

'We zijn pas in veiligheid als we van het schip af zijn,' zei Pitt. 'En we kunnen erop rekenen dat ze weer komen. Als ze niets gevonden hebben, zullen ze zich de tweede keer dubbel inspannen.'

'Heb je nog meer van die schitterende ontsnappingstrucs in je mouw, Houdini?' vroeg Giordino.

'Ja,' antwoordde Pitt zo zelfverzekerd als een rots. 'Die heb ik zeker ja.'

 

 

57

 

 

De tweede machinist liep over een smalle loopbrug tussen de grote brandstoftanks die twee dekken boven hem uittorenden. Hij maakte een controleronde om te kijken of er lekken waren in de pijpen die de olie naar de ketels overbrachten. De ketels die de stoom leverden voor de 27.000 pk turbinemotoren van de Leonid Andreyev.

Hij floot in zichzelf en de enige begeleiding kwam van het gezoem van de turbogeneratoren onder het voorste ruim. Regelmatig veegde hij met een lap om een pijpfïtting of klep en knikte tevreden als de lap droog bleef.

Plotseling bleef hij staan en spitste zijn oren. Geluid van metaal op metaal kwam uit de richting van een smalle loopbrug rechts van hem. Nieuwsgierig liep hij langzaam en stil het gedempt verlichte gangetje in. Aan het eind, waar de loopbrug een bocht maakte en tussen de brandstoftanks en de binnenwand van de romp liep, bleef hij staan en tuurde in het duister.

Een gestalte in stewardsuniform leek iets aan de zijkant van de brandstoftank vast te maken. De tweede machinist kwam dichterbij. Hij liep zachtjes tot hij op drie meter afstand was.

'Wat doe je daar?' vroeg hij.

De steward draaide zich langzaam om en ging rechtop staan. De machinist zag dat hij een oosterling was. Het witte uniform was vet en smerig en er lag een zeemanskoffer open achter hem op de loopbrug. De steward liet een brede grijns zien en deed geen moeite om te antwoorden.

De machinist kwam nog een paar stappen dichterbij. 'Je mag hier niet komen. Het is hier verboden voor personeel van de passagiersdienst.'

Nog geen antwoord.

Toen merkte de machinist een vreemd gevormd voorwerp op dat tegen de zijde van de brandstoftank zat gedrukt. Twee koperdraden liepen vandaar naar een klokmechanisme naast de zeemanskoffer.

'Een bom!' bracht hij geschokt uit. 'Je plaatst verdomme een bom!'

Hij draaide zich om en rende zo snel hij kon roepend de loopbrug af. Hij had net vijf stappen genomen toen er in het nauwe gangetje van metaal een geluid klonk als het tweemaal vlug achter elkaar klappen van handen, en de kogels uit een gedempt automatisch pistool drongen in zijn achterhoofd.

De gebruikelijke toasts werden uitgebracht en de glazen wodka met ijs geleegd en snel weer gevuld. Pokofsky nam de honneurs waar bij het drankkastje in zijn hut. Daarbij meed hij de doordringende blik van de man die op de leren bank zat.

Geidar Ombrikov, chef van de KGB-afdeling in Havana, was niet in een passende stemming. 'Uw verslag zal mijn superieuren niet lekker zitten,' zei hij. 'Een agent verloren onder uw commando zal beschouwd worden als een duidelijk geval van onachtzaamheid.'

'Dit is een cruiseschip,' zei Pokofsky met een gezicht dat rood werd van kwaadheid. 'Het werd ontworpen en in de vaart gebracht met het doel om harde westerse valuta in de Russische schatkist te brengen. We zijn geen drijvend hoofdkwartier van de Staatsveiligheidscommissie.'

'Hoe verklaart u dan dat er tien agenten aan boord zijn namens het ministerie van Buitenlandse Zaken om de gesprekken van passagiers op te nemen?'

'Daar probeer ik niet aan te denken.'

'Dat zult u wel moeten,' zei Ombrikov op dreigende toon.

'Ik heb genoeg aan mijn hoofd met de leiding over dit schip,' zei Pokofsky vlug. 'Ik kom elke dag uren te kort om me ook nog met veiligheidszaken te bemoeien.'

'Toch had u betere voorzorgsmaatregelen moeten nemen. Als de Amerikaanse politici ontsnappen en hun verhaal vertellen, zullen de afschuwelijke repercussies een vernietigend effect hebben op onze buitenlandse relaties.'

Pokofsky zette zijn wodkaglas op het drankkastje. 'Ze kunnen zich op dit schip nergens lang verborgen houden. We hebben ze binnen een uur weer te pakken.'

'Dat hoop ik,' zei Ombrikov. 'Hun marine zal zich beginnen af te vragen waarom een Russisch cruiseschip rondzwalkt bij hun kostbare Cubaanse basis en een patrouille uitsturen.'

'Ze zullen niet aan boord van de Leonid Andreyev durven komen.'

'Nee, maar mijn plezierbootje voert de Amerikaanse vlag. Ze zullen niet aarzelen om aan boord te komen en een onderzoek in te stellen.'

'Dat is een interessante oude boot,' zei Pokofsky die probeerde op een ander onderwerp over te stappen. 'Waar hebt u die gevonden?'

'Persoonlijk geleend van onze vriend Castro,' antwoordde Ombrikov. 'De boot was eigendom van de schrijver Ernest Hemingway.'

'O ja, ik heb vier van zijn boeken ge . . .'

Pokofsky werd onderbroken door de plotselinge verschijning van zijn eerste officier die zonder kloppen binnenkwam.

'Neemt u me niet kwalijk dat ik zomaar binnenval, kapitein, maar kan ik u even onder vier ogen spreken?'

Pokofsky excuseerde zich en liep de hut uit.

'Wat is er?'

'We hebben ze niet kunnen vinden,' deelde de officier bezorgd mee.

Pokofsky zei even niets, stak een sigaret aan in strijd met zijn eigen voorschriften en keek de eerste officier misprijzend aan. 'Dan stel ik voor dat je het schip nog eens doorzoekt en deze keer zorgvuldiger. En let beter op de passagiers die op het dek lopen. Ze kunnen zich misschien in de massa verbergen.'

Zijn eerste officier knikte en haastte zich weg. Pokofsky keerde naar zijn hut terug.

'Moeilijkheden?' vroeg Ombrikov.

Voor Pokofsky kon antwoorden voelde hij een lichte schok door het schip gaan. Hij bleef misschien een halve minuut verbaasd staan, gespannen en waakzaam, maar er leek verder niets te gebeuren.

Maar opeens ging er door een geweldige ontploffing zo'n schok door de Leonid Andreyev dat ze ver overhelde naar stuurboord, mensen omver deed rollen en over het dek. Een grote steekvlam schoot uit de bakboordzijde van de romp. Een regen van stukken staal en olie viel over de open dekken. De klap echode over het water tot hij eindelijk verstierf en een onaardse stilte achter zich liet en een zware rookkolom die als een paddestoel ten hemel rees.

Wat niemand van de zevenhonderd passagiers en bemanningsleden wist en wat velen van hen nooit te weten zouden komen, was dat midscheeps beneden de brandstoftanks waren ontploft, wat een groot gat half boven en half onder de waterlijn sloeg. Brandende olie stortte in stromen over het hele schip en zette de teakhouten dekken in een ogenblik in lichterlaaie.

Van het ene moment op het andere was de Leonid Andreyev van een luxueus cruiseschip veranderd in een zinkende, laaiende brandstapel.

Pitt verroerde zich weer en vroeg zich suf af wat er gebeurd kon zijn. Een minuut lang na de schok bleef hij plat op het dek liggen, waar hij door de kracht van de luchtdruk neergesmeten was en hij probeerde zich te oriënteren. Langzaam kwam hij op handen en knieën overeind en hees hij zijn lichaam omhoog aan de deurknop. Vol kneuzingen, maar met alle ledematen nog functionerend en zonder iets gebroken te hebben, ging hij de anderen bekijken.

Giordino lag in elkaar over de drempel van de douchecel. Het laatste wat hij zich wist te herinneren was dat hij in de hut had gezeten. Hij keek heel verbaasd, maar leek ongedeerd. Moran en Larimer waren van de kooi gevallen en lagen midden over de vloer. Ze waren beiden bedwelmd en zouden een paar weken bont en blauw zijn, maar waren verder niet gewond.

Larimer lag in elkaar gedoken in de hoek van de hut. Pitt ging naar hem toe en tilde voorzichtig zijn hoofd op. Er zat een lelijke buil boven de linkerslaap van de senator en er droop bloed uit een kapotte lip. Hij was bewusteloos maar ademde rustig. Pitt legde een kussen van de onderste kooi onder zijn hoofd.

Giordino was de eerste die iets zei. 'Hoe is het met hem?'

'Alleen van de kaart,' antwoordde Pitt.

'Wat is er toch gebeurd?' mompelde Loren suf.

'Een ontploffing,' zei Pitt. 'Ergens voorin, waarschijnlijk in de machinekamer.'

'De ketels?' giste Giordino.

'Moderne ketels zijn beveiligd tegen ontploffingen.'

'God, mijn oren tuiten nog,' zei Loren.

Er kwam een vreemde uitdrukking op Giordino's gezicht. Hij haalde een munt uit zijn zak en rolde die over de harde vloerbedekking. In plaats van om te vallen na rond te rollen, rolde hij harder door de hut alsof hij door een onzichtbare hand geduwd werd en botste tegen de wand.

'Het schip helt over,' merkte Giordino mat op.

Pitt ging naar de deur en gooide die open. De gang liep al vol passagiers die hun hutten uit kwamen strompelen en verward en doelloos heen en weer liepen. 'Dat was dan plan B.'

Loren keek hem vragend aan. 'Plan B?'

'Ik had het plan om de boot uit Cuba te stelen. Maar ik denk dat er geen plaats voor ons zal zijn.'

'Waar heb je het over?' vroeg Moran. Hij kwam wankelend op zijn benen en hield zich vast aan een kooiketting. 'Het is een truc. Het is een goedkope truc om ons uit te schakelen.'

'Een verdomd dure truc als je het mij vraagt,' zei Giordino mopperend. 'De explosie moet het schip ernstig beschadigd hebben. Het maakt blijkbaar water.'

'Gaan we zinken?' vroeg Moran bezorgd.

Pitt negeerde hem en keek weer om de deur. De meeste passagiers bleven kalm, maar enkele begonnen te gillen en te roepen. Hij zag de gang vol met mensen die heel dom met armen vol kleren en persoonlijke bezittingen rondliepen en haastig gepakte koffers. Pitt rook verbrande verf en zag toen ook een rooksliert. Hij sloeg de deur dicht en begon de dekens van de kooien te trekken die hij Giordino toewierp.

'Snel, maak ze nat onder de douche en ook de handdoeken die je kunt vinden!'

Giordino zag het doodernstige gezicht van Pitt en deed meteen wat hem gezegd was. Loren knielde neer bij Larimer en tilde zijn hoofd en schouders van de vloer. De senator kreunde en deed zijn ogen open. Hij keek Loren aan en probeerde haar zich te herinneren. Moran zat tegen de wand en mompelde in zichzelf.

Pitt duwde Loren ruw opzij en tilde Larimer op met een arm over zijn schouder. Giordino kwam de badkamer uit en deelde de natte dekens en handdoeken uit.

'Goed zo, Al, help mij met de senator. Loren, blijf jij bij Moran en loop vlak achter me aan.' Hij keek iedereen aan en zei: 'Zo, daar gaan we.'

Hij gooide de deur open en werd omgeven door een rookwolk die uit het niets leek te komen.

Bijna voordat de explosie verklonken was, schudde kapitein Pokofsky de stomme verbazing van zich en snelde naar de brug. De jonge officier van de wacht stond angstig en totaal van zijn stuk wanhopig op het bedieningspaneel van de automatische besturing te drukken.

'Sluit alle waterdichte deuren en stel het brandweersysteem in werking!' riep Pokofsky.

'Dat kan niet!' riep de officier hulpeloos. 'We hebben helemaal geen stroom meer!'

'En de nood-aggregaten dan?'

'Die doen het ook niet.' Het gezicht van de wachtofficier toonde duidelijk dat hij geschokt was. 'De telefoonlijnen van het schip zijn dood. De schadecontrolecomputer is uitgeschakeld. Er werkt niets. We kunnen niet eens groot alarm slaan.'

Pokofsky snelde naar buiten en keek naar achteren. Zijn eens zo mooie schip spuwde vuur en rook over het gehele middengedeelte. Enige ogenblikken daarvoor had er muziek geklonken en was er ontspannen vrolijkheid. Nu was het er een en al verschrikking. Het openluchtzwembad en de zonnedekken waren veranderd in een crematorium. De tweehonderd mensen die daar in de zon hadden gelegen waren bijna meteen verast door de vloedgolf van brandende olie. Sommigen hadden zich eerst weten te redden door in de baden te springen maar moesten sterven nadat ze boven water kwamen om adem te halen en de hitte hun longen verschroeide. Velen waren over de relingen geklommen en in zee gesprongen met hun kleren en huid in vlammen.

Pokofsky stond misselijk en verstomd te kijken naar het bloedbad. Het was echt een hel. Hij voelde in zijn binnenste dat dit schip verloren was. Er kon geen einde gemaakt worden aan de slachting en het schip begon verder over te hellen naarmate er meer water in stroomde. Hij keerde terug naar de brug.

'Geef de boodschap: Het schip verlaten,' zei hij tegen de wacht. 'De reddingsboten aan stuurboord branden. Laad zoveel mogelijk vrouwen en kinderen in de boten aan stuurboord die nog intact zijn.'

De wachtofficier haastte zich weg. De eerste machinist, Erik Kazinkin, kwam buiten adem door het klimmen op de brug aan. Zijn wenkbrauwen en de helft van zijn hoofdhaar waren weggeschroeid. De zolen van zijn schoenen smeulden maar hij leek het niet op te merken. Zijn geest was ongevoelig voor de pijn.

'Vertel op,' beval Pokofsky rustig. 'Hoe werd die ontploffing veroorzaakt?'

'De brandstoftank explodeerde,' antwoordde Kazinkin. 'God mag weten waarom. De generatorkamer werd uitgeschakeld en de ruimte van de nood-aggregaten ook. Ketelruimen twee en drie zijn ondergelopen. We zijn erin geslaagd om de waterdichte schotten naar de machinekamers met de hand dicht te draaien, maar het schip maakt steeds meer water. En zonder stroom voor de waterpompen...' Verslagen haalde hij de schouders op en zei verder niets.

Er was geen enkele mogelijkheid meer om de Leonid Andreyev te redden. De enige sombere vraag die nog gesteld kon worden was of ze helemaal uit zou branden of eerder zou zinken. Weinigen zouden dit eerste uur overleven, nam Pokofsky met zekerheid aan. Velen zouden verbranden en vele anderen verdrinken, niet in staat om die paar armzalige reddingsboten te bereiken die nog neergelaten konden worden.

'Laat je mannen boven komen,' zei Pokofsky. 'We verlaten het schip.'

'Dank u, kapitein,' zei de eerste machinist. Hij stak zijn hand uit. 'Het beste.'

Ze gingen uit elkaar en Pokofsky ging naar de verbindingskamer op het dek beneden. De officier van dienst keek op van de radio toen de kapitein plotseling de deur in kwam.

'Zend het SOS-sein uit,' beval Pokofsky.

'Ik heb de verantwoordelijkheid op me genomen, meneer, om onmiddellijk na de explosie het noodsein uit te zenden.'

Pokofsky legde zijn hand op de schouder van de officier. 'Ik waardeer je initiatief.' Daarna vroeg hij kalm: 'Heb je zonder moeilijkheden kunnen zenden?'

'Ja meneer. Toen de stroom uitviel, heb ik overgeschakeld op de noodbatterijen. Het eerste antwoord kwam van een Koreaans containerschip, tien mijl naar het zuidwesten.'

'Goddank dat er een schip in de buurt is. Nog andere reacties?'

'De marine van de Verenigde Staten in Guantanamo Baai komt met reddingsboten en helikopters. Het enige andere schip binnen vijftig mijl is een Noors cruiseschip.'

'Die haalt het niet meer,' zei Pokofsky veelbetekenend. 'We moeten onze hoop vestigen op de Koreanen en de Amerikaanse marine.'

Met de kletsnatte deken over zijn hoofd moest Pitt op het gevoel zijn weg vinden door de gang en de met rook bedekte trap. Drie, vier keer trapten hij en Giordino op lichamen van passagiers die door verstikking bezweken waren.

Larimer deed zijn uiterste best om hen bij te houden, terwijl Loren en Moran achteraan strompelden en zich vasthielden aan de broekriemen van Pitt en Giordino.

'Hoe ver nog?' vroeg Loren.

'We moeten vier dekken opklimmen voor we op het wandeldek komen,' hijgde Pitt.

Boven aan de tweede trap stuitten ze op een muur van mensen. De trap raakte zo vol mensen die worstelden om te ontsnappen aan de rook dat het onmogelijk werd om nog een stap verder te komen. De bemanning bleef kalm en probeerde de menselijke stroom naar het botendek te leiden, maar de kalmte moest wijken voor de onvermijdelijk aanstekelijke paniek en ze werden vertrapt onder de voeten van de schreeuwende door doodsangst voortgedreven massa lichamen.

'Naar links!' schreeuwde Giordino Pitt in de oren. 'Die gang leidt naar een andere trap naar de achtersteven.'

Met het volste vertrouwen in zijn kleine vriend draaide Pitt de gang in en sleepte Larimer mee. De senator slaagde er eindelijk in om ter been te komen op de gladde vloer en begon zijn eigen gewicht te dragen. Tot hun grote opluchting werd de rook minder en de bange vloedgolf van mensen werd ook kleiner. Toen ze eindelijk bij de achtertrap kwamen vonden ze die bijna leeg. Door niet met de grote kudde mee te lopen had Giordino hen in ieder geval in tijdelijke veiligheid gebracht.

Ze kwamen naar buiten op het dek achter de waarnemerskamer. Na enige ogenblikken waarin ze uithoestten en hun pijnlijke longen zuiverden met schone lucht, keken ze met ontzag over het ten ondergang gedoemde schip.

De Leonid Andreyev maakte twintig graden slagzij naar bakboord. Duizenden liters olie waren in zee gestroomd en ontbrand. Het water om het grote gat in de scheepswand was een zee van vuur. Het hele middengedeelte van het schip brandde als een fakkel. De verschrikkelijke hitte kleurde staalplaten roodheet en deed ze kromtrekken tot verwrongen, groteske vormen. Witte verf bladderde zwart, teakhouten dekvloeren waren bijna doorgebrand en het glas in de patrijsramen knalde als geweerschoten.

De vlammen verspreidden zich door de oceaanwind met ongelooflijke snelheid naar de brug. De radiokamer was al in de as gelegd en de verbindingsofficier verbrandde achter zijn radio. Vuur en wolken rook schoten omhoog uit de kajuitstrappen en de ventilatiepijpen. De Leonid Andreyev was net als alle moderne schepen, zo ontworpen en gebouwd dat ze brandveilig was, maar niemand had in zijn plannen of verwachtingen kunnen voorzien dat er een brandstoftank zou ontploffen die het schip zou besproeien als een vlammenwerper.

Een immense wolk vette rook rees honderden meters op, vlakte af in de hogere luchtlagen en strekte zich als een lijkkleed boven het schip uit. Onderaan de wolk was er een stroom van vuur die draaide en stuwde in een kolkende vlammenzee van oranje en geel. Beneden, in het diepere deel van de romp werd het vuur blauwwit als acetyleen vlammen, tot alles versmeltende temperaturen gevoed door de lucht die door de in de platen geslagen gaten kwam en het effect kreeg van een laaiende oven.

Vele passagiers zagen kans zich de trappen op te vechten, maar er lagen beneden meer dan honderd doden, sommigen door het vuur overvallen en ingesloten in hun hutten verbrand, anderen bezweken door de rook tijdens hun pogingen om naar boven te ontsnappen. Degenen die het haalden werden door de vlammen naar de achtersteven gedreven, weg van de reddingsboten.

Alle pogingen van de bemanning om de orde te bewaren werden tenietgedaan door de chaos. De passagiers werden ten slotte aan zichzelf overgelaten en niemand wist waar hij heen moest. Alle boten aan bakboord waren in brand en aan stuurboordzijde werden er slechts drie neergelaten voor het vuur de bemanning achteruit dwong te gaan. Een boot begon te branden voor hij de zee bereikte.

Nu begonnen de mensen als lemmingen overboord te springen. De val was ongeveer zeventien meter en een aantal van degenen die een zwemvest hadden begingen de fout ze op te blazen voor ze over de reling sprongen en braken hun nek door de schok op het water. Vrouwen stonden in doodsangst verlamd, te bang om te springen. Mannen vloekten in wanhoop. In het water probeerden de zwemmers bij de reddingsboten te komen, maar de bemanningsleden startten de motoren en voeren buiten hun bereik uit vrees dat ze zouden zinken door te zware lading.

Midden in het waanzinnige drama arriveerde het containerschip. De kapitein voer tot op een meter of negentig van de Leonid Andreyev en zette zo snel hij kon alle boten uit. Een paar minuten later verschenen de reddingshelikopters van de Amerikaanse marine en begonnen ze drenkelingen van de zee op te pikken.