Hoofdstuk 2

'Wanneer iemand die je lief is overlijdt, stuur dan je beschermengelen om hem of haar te begroeten. '

Vit het oog, maar niet uit het hart: omgaan met dood en sterven

Zack

'Ik herinner me dat ik uit mijn lichaam werd getild. Ik ging omhoog naar het witte licht. Het helderste licht dat ik ooit had gezien. Iets omgaf me - een energie die aanvoelde als een persoon, maar dat niet was. Het zou God kunnen zijn geweest. Ik weet niet wat het was, maar het voelde goed, warm, liefdevol. Ik voelde een ongelooflijke vrede. Ik hoorde mijn grootmoeders stem naar me roepen. Ze zei steeds maar weer: "Baby, baby, het komt helemaal goed. " Eerst kon ik haar niet zien. Toen was ze daar plotseling, mijn grootmoeder, in precies dezelfde blauwe jurk waarin we haar begraven hadden, met een witte bloem nog steeds aan haar kraag gespeld. Haar haar was hetzelfde - alles. Ze is een paar jaar geleden overleden. Ik hield meer van haar dan van wie ook. Toen ze naar me toe kwam, zei ze dat we op reis zouden gaan. Ze begon mijn hele leven voor me af te spelen, vanaf het moment dat ik geboren werd tot het heden aan toe, het moment dat ik in het ziekenhuis werd opgenomen. Het was alsof ik naar een film over mijn leven keek, scène voor scène, maar dat was niet zo. We voerden echte gesprekken, over de mensen die ik pijn had gedaan, over de mensen die mij pijn hadden gedaan. Ik geloof dat het dingen waren die me hadden geraakt, maar die ik had weggestopt en niet onder ogen had gezien. Ik herinner me dat ik kwaad was, maar ook huilde en lachte. Ik kon reageren op alle dingen die ik op het moment dat ze gebeurden had laten liggen. Er was een heleboel boosheid, maar ook enkele prettige dingen. Mijn grootmoeder zei geen woord terwijl ze me op deze reis begeleidde, pas op het eind zei ze: "Je bent nog niet Waar. Ik kom terug wanneer je daar klaar voor bent. Je hebt nog het een en ander te leven. Maar beloof me dat je zult geloven. Je moet geloven. Zeg me dat je zult geloven. " Ik herinner me dat het als een fluistering begon en daarna steeds luider werd. '

Dit was wat Zack ervoer, een man van begin dertig, toen hij dit bewustzijnsplan verliet, een andere sfeer betrad en weer terugkeerde. Zack was ernstig ziek geworden en hij lag in het ziekenhuis, op de drempel van de dood, toen deze gebeurtenis plaatsvond. Toen hij wakker werd, zat zijn moeder huilend naast zijn bed. Hij sprak tegen haar, bijna schreeuwend: 'Ik geloof! Ik geloof!' Hij huilde. Zijn moeder stond op en begon te gillen: 'Hij leeft! Hij leeft!'

De artsen en verpleegkundigen renden naar binnen. Ze controleerden Zacks vitale functies en inderdaad, na tien uur buiten kennis te zijn geweest was hij eindelijk bij bewustzijn. Ze koppelden hem weer aan de levensverlengende apparatuur. Toen iedereen eindelijk de kamer uit was, vertelde Zack zijn moeder over zijn gesprek met zijn grootmoeder en dat het aan ons is om te kiezen wanneer we klaar zijn om deze wereld te verlaten. Ze geloofde hem pas toen hij haar iets vertelde wat alleen zij en haar grootmoeder wisten, en wat hij nooit had kunnen weten zonder dat zijn grootmoeder hem dat had verteld.

Hij vertelde haar over een tijd voordat hij kon lopen. Hij herinnerde haar aan een avond toen ze hem met een babysitter wilde achterlaten om met haar vriendinnen te gaan stappen. De babysitter arriveerde voordat Zacks moeder zich had aangekleed. Met grote roze krulspelden in haar haar en een bijpassende roze japon opende ze de deur om de oppas binnen te laten. Zack begon hysterisch te krijsen omdat hij niet wilde dat zijn moeder wegging. Om hem te troosten wiegde ze hem in haar armen, danste met hem door de kamer en zong Bobby Womacks 'A Woman's Gotta Have it'.

Veel mensen zijn niet veel anders dan Zacks moeder, die niet geloofde dat er vele bewustzijnsniveaus bestaan. Zoals Leeshy en ik geloven dat er geen dood is. Maar Zack ging niet alleen naar een andere bewustzijnssfeer, hij plukte er de vruchten van. Hij herinnerde zich zijn belofte aan zijn grootmoeder en begon te leven met een diep geloof in zichzelf. Voordat Zack ziek werd had hij zichzelf namelijk altijd tekort gedaan. Hij klampte zich wanhopig vast aan een romantische partner die hem niet respecteerde. Hij bleef in een zaak waar zijn baas hem onheus bejegende. Ook had hij een huisgenoot die misbruik van hem maakte door de rekeningen voor gezamenlijke onkosten die op Zacks naam stonden niet te betalen.

Aan het begin van zijn ziekte verliet hij New York City, waar hij bijna vijf jaar had gewoond. Ziek en wel ging hij terug naar Savannah, in de staat Georgia. Toen hij daar was, was hij niet helemaal eerlijk tegen zijn moeder over zijn ziekte en hoe hij zich van dag tot dag voelde. Zack zegt dat hij het eigenlijk had opgegeven. Na zijn kennismaking met een andere wereld en zijn gesprek met zijn grootmoeder kreeg Zack een nieuwe kijk op het leven. Hij was zo gemotiveerd door zijn proclamatie dat hij in zijn eigenwaarde geloofde en dat hij, nadat hij volledig was hersteld, weer naar New York verhuisde om zijn droom na te jagen: acteur en vocalist worden.

Je weet nooit wanneer je wereld zich zal openen voor nieuwe mogelijkheden. Mijn advies voor wanneer dat gebeurt, is dat je klaarstaat om je kans te grijpen. De volgende levenservaringen van Rhonda en Sharon zullen je laten zien hoe je je leven kunt openen voor een bevredigender bestaan door in de mogelijkheden van het leven te geloven.

Rhonda

Rhonda had altijd het gevoel gehad dat ze een goed leven had. Ze groeide op in een gezin met rijke ouders, die in al haar lichamelijke en de meerderheid van haar emotionele behoeften voorzagen. Ze wilde haar ouders niet disfunctioneel noemen, maar ze had het gevoel dat ze volgens geheimzinnige regels leefden. Terwijl ze opgroeide, werd haar geleerd dat het de voornaamste plicht van een vrouw was haar uiterlijk schoon te handhaven, zodat ze een rijke man zou kunnen vinden en dienen. Tegelijkertijd geloofden ze dat vrouwen niet behoorden te werken. 'Maak je niet druk over studeren en dat soort dingen, richt je nu maar gewoon op je schoonheid, ' aldus herinnert Rhonda zich de instructies van haar ouders.

Rhonda's vader was natuurlijk de kostwinner. Ze zag hem niet vaak als ze thuis was en had erg weinig contact met hem. Wanneer hij er was, gedroeg hij zich meestal als een tiran en speelde de baas over haar moeder. Wel herinnerde ze zich de gezegden die hij regelmatig met zijn gezin deelde, zoals: 'Je vangt meer vliegen met stroop dan met azijn', 'Behandel anderen zoals je zelf wilt worden behandeld'. Ze had het gevoel dat deze motto's een sterk, duurzaam stempel op haar leven hadden gedrukt en mede vorm hadden gegeven aan de principes waarnaar ze leefde. Ze boden een houvast en vormden haar karakter. Ze gelooft dat de kinderen van nu van deze wijsheid zouden kunnen profiteren.

Rhonda trouwde vrij jong, toen ze in de twintig was. Maar ze scheidde al snel. Ze was getrouwd met een man die was grootgebracht met het idee dat een man er naast zijn vrouw een vriendin op nahoudt. Rhonda slaagde er niet in de andere kant op te kijken, zoals hij verwachtte. Hij is nu toe aan huwelijk nummer vier. Omdat ze zichzelf de schuld gaf van de scheiding, zocht Rhonda therapie, tot ze na een paar sessies tot het besef kwam dat ontrouw het probleem van haar man was, niet het hare.

Alle aandacht voor haar uiterlijk wierp zijn vruchten af. Rhonda werd mannequin. Kort daarna ontmoette ze George, de man die haar echtgenoot zou worden. George voelde zich meteen aangetrokken tot Rhonda, die een innemende persoonlijkheid heeft. Vanwege haar beminnelijke, invoelende gedrag hoort ze vaak dat ze heel sociaal is. Ze ziet zichzelf als creatief, met gevoel voor humor.

George was veertien jaar ouder dan zijn mooie bruid Rhonda. Hij bracht drie dochters mee uit een vorig huwelijk. George had een onroerendgoedfirma die zowel makelaarsdiensten leverde als projectadviezen ontwikkelde. Hij zorgde dat zijn gezin niets tekort kwam, maar hij was een workaholic. Om dat te compenseren was hij vriendelijk en gul voor zijn familie en vrienden - goed in geven, maar slecht in ontvangen. Rhonda gaf haar werk als mannequin op en al snel kregen ze een dochter. Zonder een zorg in de wereld richtte het vertroetelde vrouwtje haar energie op haar dochter.

George was het grootste deel van de dag weg voor zijn werk. Eenmaal thuis, vermaakte hij zich op zijn eigen manier. George zat 's avonds in de studeerkamer achter de computer; zijn tienerdochters waren dan op verschillende plekken in het huis televisie aan het kijken, hun huiswerk aan het maken of aan het telefoneren met vriendinnen; en Rhonda zat in een andere kamer te lezen. Hoewel ze samen waren, had Rhonda het gevoel dat ze langs elkaar heen leefden. Maar regelmatig brachten ze ook samen tijd door. Zo gingen ze elke zaterdag laat op de avond met een ander stel dineren. Maar wat Rhonda vooral heerlijk vond was dat zij en George elke avond tegen middernacht samen een uur lang naar hun favoriete programma keken. Terwijl ze keken, knuffelden ze en tijdens de reclame praatten ze wat over de afgelopen dag. Deze intieme momenten gaven haar een goed gevoel over haar huwelijk en herinnerden haar steeds weer aan het feit dat ze een liefhebbende, attente man had. Bovendien zorgden ze altijd dat ze elkaar lieten weten hoezeer ze elkaar waardeerden.

Naast haar dochtertje had Rhonda fijne vriendinnen om haar tijd te vullen. Haar vriendinnen, die haar als een introspectieve oude ziel en een goede luisteraar beschreven, deden vaak een beroep op haar voor advies. Ze zagen haar als een echte vriendin toen haar leven op rolletjes liep en haar doelen helder waren. Ze is spiritueel en heeft altijd in een leven na de dood geloofd.

Op een dag klaagde George over zijn rechterarm.

Hij kon hem niet bewegen en zelfs niet voelen. De dokters dachten dat hij misschien een beroerte had gehad. Ze deden allerlei onderzoeken, maar die gaven geen duidelijke uitslag. Uiteindelijk waren ze gedwongen Georges arm af te zetten omdat de spier- en zenuwfunctie niet terugkeerde. Tegen deze tijd begonnen de doktoren te denken dat George de ziekte alshad, amyotrofe laterale sclerose, ook wel de ziekte van Lou Gehrig of de ziekte van Charcot genoemd. Volgens Rhonda is dit een van de akeligste ziekten die een mens kan krijgen. De kwaal schakelt alle zenuw- en spierfuncties uit. Met andere woorden, naarmate de ziekte voortschrijdt, raak je geleidelijk verlamd. Je verliest het vermogen om te praten, te slikken, te ademen - alles. Hoewel het lichaam niet meer beweegt, is de geest volledig alert en bewust van wat er gebeurt. Er is geen bloedonderzoek of een andere eenvoudige test om de diagnose te stellen. De enige manier waarop de doktoren kunnen vaststellen dat een patiënt als heeft, is door te zien dat verschillende delen van het lichaam geleidelijk uitvallen. De medische wetenschap weet niet wat de oorzaak van de ziekte is of hoe iemand haar krijgt. Het enige wat bekend is, is dat bij vijf procent van de mensen die het hebben er een erfelijk verband is. Er is ook geen behandeling voor. De ziekte leidt tot een langzame en pijnlijke dood.

Omdat de zenuw- en spierschade zich naar andere delen van Georges lichaam bleef uitbreiden, werd bevestigd dat hij alshad. Zijn reactie was: 'Wat er ook gebeurt, ik wil niet kunstmatig in leven worden gehouden. ' Wat zou je anders verwachten van een taai, sterk iemand die vóór zijn ziekte voor iedereen zorgde...

Georges toestand ging zienderogen achteruit. Hij was aan bed gekluisterd of op een rolstoel aangewezen. Rhonda moest hem helpen om naar het toilet te gaan. Ze deed hem ook in bad en voerde hem.

Hoe slecht de zaken er ook voor stonden, ze wilden het niet opgeven. Aangezien George nog altijd helder van geest was, vond Rhonda het belangrijk dat hij geestelijke voeding kreeg. Op een avond besloot George dat hij naar de bioscoop wilde. Rhonda hielp hem de auto in, in zijn rolstoel, toen er iets vreselijk misging. Rhonda was de rolstoel aan de vloer van de auto aan het bevestigen, toen George per ongeluk op de verkeerde knop van zijn rolstoel drukte en met zijn hoofd naar voren de auto in vloog. Hij stootte ernstig zijn hoofd en Rhonda moest hem in allerijl naar het ziekenhuis brengen. Ze wisten dat elke verwonding de als kon verergeren.

George had zijn nek gebroken en belandde meteen in het stadium van als waarin alle vier de ledematen verlamd raken. In het ziekenhuis slaagde men er echter vrij snel in zijn toestand te stabiliseren. Hij werd verplaatst naar de afdeling fysiotherapie omdat zijn toestand niet kritiek was. Toen George en Rhonda alleen waren, sloeg Rhonda het dek terug om zijn volwassenenluier te verschonen. Tot haar schrik zag ze dat zijn benen er vreemd uitzagen. Ze waren bleek en de aderen waren gezwollen. Ze besefte meteen dat er iets vreselijk mis was en belde een verpleegster. De verpleegster, die gespecialiseerd was in fysiotherapie, wist niet wat ze ervan moest denken en rende weg om een arts te zoeken.

Snel kwamen er verschillende artsen de kamer in. Ze dachten dat ze nog tijd hadden omdat George nog maar kort geen zuurstof binnenkreeg. Toen hij ophield met ademen, brachten ze George naar een andere verdieping, renden daar de dichtstbijzijnde kamer in, waar een andere patiënt lag, die geen idee had van wat er gaande was. Rhonda werd gek van bezorgdheid, maar geen van de doktoren of verpleegkundigen zei iets tegen haar. Een paar doktoren probeerden een beademingsbuis door Georges keel in te brengen. Hoe ze ook probeerden om de buis naar binnen te krijgen, het lukte niet. Het zweet stond in grote druppels op zijn voorhoofd. De doktoren bleven in het wilde weg om Georges medische voorgeschiedenis roepen. Er kwam geen antwoord tot Rhonda haar mond opendeed. Zij was de enige die iets afwist van George. Toen George begon te braken, probeerde een verpleegster Rhonda de kamer uit te leiden. Een dokter stopte haar door te gillen: 'Ze moet blijven. Ze is de enige die iets van deze patiënt afweet. '

Op dat moment besefte Rhonda dat haar rol als vrouw moest veranderen in die van verpleegster. Ze besefte dat ze het heft in handen moest nemen waar het haar mans gezondheid betrof, wilden zijn laatste jaren draaglijk zijn. Vanaf dat moment werd ze zijn verzorgster en wandelende medische status.

Uiteindelijk lukte het de artsen om George te intuberen en vervolgens op de afdeling intensive care te stabiliseren. Zijn toestand was zo ver verslechterd dat George met Rhonda communiceerde door met zijn ogen te knipperen, of door woorden te spellen met behulp van een kaart met de letters van het alfabet. Een paar weken later gaf George, via deze gespreksvorm, Rhonda te kennen dat hij naar huis wilde. Toen Rhonda informeerde of hij naar huis kon, kreeg ze het advies een opleiding tot verpleegkundige te volgen. De medische staf legde uit dat dit nodig was om haar man, die permanent aan de beademing zou liggen, passende zorg te bieden.

Het ziekenhuis leidde Rhonda op en binnen vijf maanden had ze haar diploma. Niet slecht voor een blondje en een voormalige mannequin, dacht ze.

Pas toen Rhonda George thuisbracht, realiseerde ze zich de omvang van haar verantwoordelijkheden. Dag in dag uit deed ze de nachtdienst, van middernacht tot acht uur 's ochtends. Dit omvatte een half-uurlijkse controle van Georges vitale functies: ze controleerde de apparatuur waarmee hij verbonden was; ze diende hem zijn medicijnen toe, zorgde dat zijn beademingsbuis vrij was, en bracht buizen in om het vocht uit zijn longen weg te zuigen, zodat hij niet zou stikken. Ze riep de hulp in van drie particuliere bureaus voor thuiszorg. Ze kon niet één bureau vinden dat George de klok rond zorg kon bieden. In het algemeen waren de verpleegkundigen niet happig op het

zorgen voor iemand die aan een beademingsapparaat en een levensverlengende machine lag, omdat daar veel dingen fout mee konden gaan. Aansluitingen kunnen het bijvoorbeeld begeven, want het zijn en blijven machines. Ze kreeg het etmaal niet vol, zelfs niet als ze drie bureaus inschakelde, daarom deed ze de minst aantrekkelijke dienst zelf. George sliep natuurlijk niet al die tijd, dus moest Rhonda honderd procent van de tijd alert blijven.

Nadat Rhonda haar nieuwe rol als de verzorgster van haar man op poten had, begon ze naar manieren te zoeken om het hem in zijn laatste dagen zo veel mogelijk naar de zin te maken. Ze hadden vaak vrienden en familie over de vloer, zoals Georges moeder. Deze bezoekers kwamen langs en keken samen met George tv of maakten een praatje met hem. Ze hielden zelfs 'verpleegparty's'. Dit hield in dat de verpleegkundigen om de beurt als gastvrouw fungeerden. Iedereen kookte dan een etnisch gerecht en vertelde de aanwezigen over de cultuur waaruit het gerecht stamde. George was omringd door een feestelijke sfeer, want de kinderen van de verpleegkundigen kwamen ook mee en renden in het rond. Bij andere gelegenheden nodigde Rhonda maatschappelijk werkers, rabbi's en andere geestelijken uit om haar man bezig te houden.

Gedurende deze periode van hun huwelijk groeiden Rhonda en George naar elkaar toe. Hij bekende haar dat hij bang was om dood te gaan. Hij vertelde over zijn tijd in de Vietnamoorlog en de vijandelijke soldaten die hij had moeten doden. Hij was bang voor de gevolgen; dat hij zou moeten boeten voor hun dood. Hij dacht dat de dood een akelig iets zou zijn. Om zijn angst te verlichten vertelde Rhonda over haar geloof in reïncarnatie, maar George, die de wereld zwart-wit zag, zonder grijsnuances, putte daar geen troost uit.

Hoe zieker George werd, hoe meer hij Rhonda bekende dat hij wilde blijven leven. George hoorde dat de belastingwetten met ingang van januari zouden veranderen. Om te voorkomen dat zijn dochters successierechten zouden moeten betalen, wilde hij tot dan in leven blijven. Dit voedde zijn vastbeslotenheid om zo lang mogelijk te leven. Zelfs op zijn sterfbed stelde George zijn familie op de eerste plaats. Rhonda steunde hem in al zijn wensen.

Toen George ernstig ziek was geworden, waren zijn kinderen uit zijn eerste huwelijk begin twintig en de deur uit. Zijn dochters vonden het moeilijk om hun vader in deze toestand te zien, dus kwamen ze zelden, en als ze kwamen bleven ze maar kort. Dit deed George nog meer verdriet.

Chelsea, Georges dochter bij Rhonda, was negen. Ze bracht elke dag tijd met haar vader door: dan las ze hem voor, speelde een partijtje schaak met hem of maakte een praatje met hem. Ze was zich volledig bewust van de ernst van haar vaders toestand en hoe zwaar haar moeder het had. Ze hielp haar moeder met karweitjes als bedpannen legen en dergelijke. Ze was thuis overdreven gehoorzaam en op school heel ijverig. Met andere woorden, ze was het perfecte kind. Maar door die 'perfectie' gingen bij Rhonda de alarmbellen rinkelen, vooral omdat haar dochter over niets anders wilde praten dan over haar vader.

Binnen de geestdodende routine van verpleegsters inroosteren, medische hulpmiddelen bestellen en dokters bijpraten, regelde Rhonda een afspraak voor Chelsea bij dr. Tisdale. Ze vermoedde dat Chelsea heimelijke gevoelens van wrok had, gegeven het feit dat ze zichzelf moest opvoeden in deze zware tijden, ook al maakte Rhonda nog steeds tijd vrij om naar haar voetbal- en basketbalwedstrijden te gaan.

Chelsea kreeg meteen contact met Alicia, wier spreekkamer meer op een huiskamer lijkt, want het wemelt er van de spelletjes en poppen en er staat een enorm poppenhuis van drie etages. De kinderen zijn dol op dat speelhuis; het helpt hen om zich te ontspannen, te genieten, op hun gemak te raken en zich open te stellen. De oprechte glimlach waarmee de psychologe Chelsea aan het begin van elke sessie begroette, stelde het meisje gerust dat haar emoties centraal zouden staan. Ze wilde Chelsea laten merken dat ze op dat moment de belangrijkste persoon voor haar was en dat ze er voor haar was, want ze weet dat ieder kind ernaar streeft om zich optimaal te ontplooien.

Chelsea was niet de enige die aan een genezingsproces begon. Door alles wat ze voor haar man had gedaan, begon Rhonda haar innerlijke kracht weer te ontdekken. Ze had de verantwoordelijkheid op zich genomen om het belang van haar man in de onroerendgoedfirma waarvan hij mede-eigenaar was, te verzelfstandigen - iets waarover hij jaren tevoren had gesproken. Ze durfde het ook aan om als belangrijkste spreekster op een als-benefiet te verschijnen, en slaagde erin 75. 000 dollar voor thuiszorg binnen te slepen. Haar grootste beloning was echter de goedkeurende blik in de ogen van haar man. Diep vanbinnen had ze altijd het gevoel gehad dat hij niet zo'n hoge pet op had van haar persoonlijke prestaties. Nu kon hij voor de eerste keer zien hoe capabel en kien ze werkelijk was.

Op een nacht kreeg George een bloedinfectie en raakte in coma. De dokter vreesde dat George de ochtend niet zou halen. Hij had al twee antibiotica geprobeerd, maar geen van beide had gewerkt. Er was nog één middel dat ze konden proberen. Tegen de wensen van de familie in, maar overeenkomstig de wensen van George, wilde Rhonda dat laatste antibioticum proberen, in plaats van de levensverlengende maatregelen te stoppen. Het zou 24 uur duren voor het antibioticum zou gaan werken, dus pleitte Rhonda bij de familie voor nog een dag. Rhonda's stiefkinderen waren boos, maar stemden toe.

Rhonda gelooft dat wanneer je in coma ligt, je je lichaam verlaat en een kijkje neemt in een ander domein. Op die manier is het niet zo'n schok wanneer je feitelijk vertrekt. Het is Gods manier om je een glimp te geven op je nieuwe bestaan, zodat je eraan kunt wennen.

Rhonda bad de hele nacht en George kwam uit zijn coma. Na een paar dagen in het ziekenhuis ging hij weer naar huis. Het incident bracht Rhonda en George tot het besef hoe dicht hij de dood was genaderd. Het was rond deze tijd dat Rhonda haar man had overgehaald een vorige-levensregressie te ondergaan. Ze had het gevoel dat het haar man meer met de dood zou kunnen verzoenen. Hoewel hij er nog steeds niet in geloofde, was George inmiddels zover dat hij bereid was om meer begrip van de dood te krijgen.

Dr. Tisdale, die ook gediplomeerd hypnotherapeut is, werd uitgenodigd om de regressie te leiden. Bij haar eerste bezoek aan George sprak ze alleen met hem over de dood om een beeld te krijgen van zijn geloofssysteem. Ze kwam erachter dat George zich, als een man van midden veertig, bedrogen voelde zo jong te moeten sterven. Leeshy vertelde hem wat zij over de dood wist, in de hoop troost te bieden. Ze legde uit dat de ziel na de dood van het fysieke lichaam meteen het lichaam verlaat en naar een ander plan gaat (tenzij de ziel uit angst of verwarring aan de aarde verbonden blijft en/of zich aan een ander levend lichaam hecht). Op elk plan leren we een hogere les. Omdat George niet veel op had met metafysische zaken en niet regelmatig naar de kerk ging, was hij niet ontvankelijk voor dr. Tisdales wijsheid.

De volgende keer dat dr. Tisdale George bezocht, probeerde ze hypnotherapie en vorige-levensregressie. Gewoonlijk heeft de gehypnotiseerde het gevoel dat een energie zijn lichaam verlaat. Wanneer hij spreekt weet hij niet zeker of het zijn eigen gedachte is of een goddelijke gedachte.

Hypnose was niet effectief voor de koppige George. Daarom stelde Leeshy voor dat ik met George ging praten. Veel zin had hij er niet in, maar hij stemde toe in een reading.

Toen Alicia me vroeg George te helpen, had ik eigenlijk geen zin om te gaan praten met iemand die zo sceptisch was. Ik praat liever met mensen die wat meer openstaan. Ik was moe, had zoals gebruikelijk hard gewerkt met mijn cliënten, met schrijfwerk enzovoort en moest tijd maken om mijn diensten aan te bieden. Ik vroeg me af waar mijn zuster me nu weer bij betrok! Toen ik hun huis binnenliep, ontmoette ik Rhonda, George en een van hun dochters. Ik had zo met hen te doen. Het herinnerde me aan de tijd toen ik pas met dit werk begon en een als-patiënt uitlegde hoe de overgang naar de geestelijke wereld in zijn werk gaat.

Toen ik daar was, was het eerste wat me opviel dat de kamer van George eruitzag als een ziekenhuiskamer, compleet met allerlei medische apparatuur. De kamer zat vol mensen, onder wie de moeder van George en een van zijn dochters.

Ik zag meteen dat er veel geesten om hem heen waren. Ik begon hun namen te noemen. Volgens de moeder van George waren het tantes en ooms. Toen kwam zijn vader naar me toe, maar daar was George niet van onder de indruk. Zijn vader kwam zijn excuses aanbieden en liet George weten dat hij hem zou opwachten en meenemen naar gene zijde. George had een hekel aan zijn vader omdat ze een slechte relatie hadden gehad, dus werd hij alleen maar kwaad. Toen kwam Georges grootvader naar voren en zei dat hij het zou doen. George had een goede band met zijn grootvader gehad, dus dit viel beter, maar nog steeds dacht hij dat ik het allemaal uit mijn duim zoog. Pas toen ik hem dingen vertelde die alleen hij en zijn grootvader wisten, raakte hij geboeid door wat ik zei. Het was iets over een munt of een sieraad en een algebraproefwerk op de middelbare school waarbij George had gespiekt. George begon te huilen toen hij besefte dat zijn grootvader werkelijk aanwezig was. Maar toen ik hem over het algebraproefwerk vertelde, lachte hij ook! Leeshy herinnert zich dat de enige keer dat ze George zag lachen, was toen ik hem vertelde over die ene keer dat hij bij een proefwerk had gespiekt.

Ik sprak met de familie, meer dan eens, en zoals altijd was het een ontzettende leerzame ervaring voor me. Ik was blij dat ik het gedaan had!

Rhonda was opgelucht na de reading. In de dagen daarna zag ze dat George meer vrede had met de dood. Ze was blij dat we hem allemaal konden helpen om beter met zijn grootste angst om te gaan - te sterven. Het was Georges liefde voor zijn grootvader die een brug sloeg tussen hem en de geestelijke wereld. Liefde is wat ons allemaal met de geestelijke wereld verbindt.

Elke dag daarna vroeg Rhonda aan George of hij zijn grootvader zag. Want als dat zo was, wist ze dat hij spoedig dit ondermaanse zou verlaten. Ze wilde voorbereid zijn. Ze wilde er ook bij zijn om hem in haar armen te nemen en hem vast te houden. Ze wilde niet dat hij op dat moment alleen was.

Op een stralende, zonnige ochtend vertelde George Rhonda dat hij zijn grootvader had gezien. Spoedig daarna raakte George in coma. Ongeveer een week later liep Rhonda de kamer van George binnen en zijn ogen waren open. Hij was uit coma en de meetwaarden waren perfect.

Elke ochtend controleerde Rhonda de meetwaarden van George. Ze wilde zich ervan overtuigen dat hij stabiel was, zodat ze kon beslissen of ze Chelsea naar school zou laten gaan of haar thuis zou houden, want ze wilde voorkomen dat haar dochter abrupt uit haar les werd gehaald. Die ochtend zag George er geweldig uit! Rhonda zei tegen George dat ze Chelsea naar school zou brengen en in ongeveer tien minuten terug zou zijn. Een paar minuten later, terwijl Rhonda Chelseas lunchpakket aan het klaarmaken was, kwam de dienstdoende verpleegster naar haar toe met de woorden: 'Ik krijg geen waarden. '

Ervan uitgaande dat er iets mis was met de beademingsmachine, wat regelmatig voorkwam, liep Rhonda naar binnen en begon verwoed de aansluitingen van de machine te controleren. Als het apparaat ermee ophield, had ze vier minuten om het weer aan de praat te krijgen, anders zou George het niet overleven. Terwijl Rhonda aan de draden rommelde, herhaalde de verpleegster kalm en steeds opnieuw: 'Ik krijg geen waarden. ' Pas toen ze Rhonda op de schouder tikte, daagde het de toegewijde echtgenote dat haar man was heengegaan. Na twee jaren van voortdurende zorg en één dag na zijn verjaardag ging George over naar een andere sfeer.

Op dezelfde avond dat George dit aardse plan verliet, liet hij Rhonda weten dat hij nog altijd bij haar was. Toen ze trouwden hadden ze als huwelijksgeschenk een bronzen beeld van een dansend paar gekregen. Terwijl ze ervoor bleef staan, zag Rhonda hoe de rechterarm van de man plotseling afbrak. Rhonda raakte het beeld niet eens aan toen het omviel en de arm losraakte. Ze schrok niet, want ze stond spiritueel sterk in haar schoenen. Ze wist dat het George was, die haar te kennen gaf dat het goed met hem was, want toen hij ziek was geworden hadden de doktoren zijn rechterarm afgezet.

Zijn plaats in een ander domein kreeg verder bevestiging op de dag van zijn begrafenis. Rhonda rende in paniek rond om haar opzetzonnebril te vinden. Ze wist dat ze te veel zou huilen om haar contactlenzen comfortabel te kunnen dragen, dus wilde ze haar bril opdoen met haar donkere opzetglazen om haar rode ogen te bedekken. Ze kon ze nergens vinden. Toen dwong iets haar naar de kast beneden. Ze begon door de gangkast te rommelen toen er een doos, waar haar golfschoenen in zaten van een schap achter in de kast viel. Eerst wilde ze de doos gewoon terugzetten, maar iets bracht haar ertoe hem open te maken. Verbazingwekkend genoeg bevatte de doos, die ze meer dan een jaar niet had geopend, haar opzetglazen, in een van de schoenen. Ze geloofde dat het de geest van George was die haar liet zien waar ze gebleven waren. Ze zou er uit zichzelf nooit aan hebben gedacht om in die doos te kijken.

Dit joeg Rhonda geen angst aan, want haar geloof in een hiernamaals bood haar troost. Zelfs tot op deze dag kan ze haar mans aanwezigheid om zich heen voelen. Deze wetenschap heeft haar geholpen om verder te gaan met haar leven. Bewust als ze is van de kracht van het universum, heeft ze geen spijtgevoelens over haar leven met haar man. Ze gelooft dat alles met een bedoeling gebeurt - namelijk om ons aan te moedigen te leren en te groeien. Ze is ervan overtuigd dat haar man invalide werd omdat het universum hem wilde leren om op anderen te vertrouwen. Tijdens zijn leven was hij overdreven zelfstandig en voelde hij zich ongemakkelijk wanneer anderen hem hulp aanboden. Er moet balans in ons leven zijn om balans in het universum te bevorderen.

Ik herinner me dat ik eens een reading deed voor een man wiens broer op jonge leeftijd was gestorven. Toen ik contact met de jongen maakte, schreef hij zijn vroegtijdige dood toe aan het feit dat hij hier niet genas. Zijn broer informeerde naar een ander familielid en kreeg te horen dat de oom op een schimmige plek was, omdat hij niet om vergeving had gevraagd voor de dingen die hij gedaan had. Hoe meer goedheid en liefde we hier op deze aarde verspreiden, hoe beter de plek waar we terecht zullen komen. Met elke reïncarnatie worden we een betere ziel en een beter mens, komen we dichter bij het koninkrijk Gods. Wanneer we met onze lessen klaar zijn, worden we een met God. Al onze goedheid is verbonden met God. We oordelen onszelf in Gods ogen wanneer we naar de geestelijke wereld gaan. Waar de een spijt van heeft, kan voor een ander een bron van vreugde zijn.

Wanneer de omstandigheden veranderen, moeten kinderen groeien. Dat ging Chelsea goed af. Na haar vaders dood bleef ze Leeshy bezoeken. Ze bleek even sterk en taai te zijn als haar moeder en koos ervoor haar sessies te gebruiken om over school, jongens en haar vriendinnen te praten. Ze beweerde herhaaldelijk dat ze vrede had met haar vaders dood. Wanneer ze over haar vader sprak, was dat via herinneringen aan goede tijden, toen hij gezond was. Leeshy gaf haar positieve feedback door haar te complimenteren met de manier waarop ze zich in een moeilijke tijd staande had gehouden. Tot op de dag van vandaag voelt mijn zuster zich met deze familie verbonden.

Sharon

Op een avond waren Sharon en haar man Ed net thuisgekomen van een etentje buiten de deur met vrienden. Sharon stond zich in de woonkamer af te drogen, want het regende buiten. Ed liet de hond naar binnen vanuit de achtertuin, het laatste wat hij altijd deed alvorens het huis voor de nacht af te sluiten. Op dat moment kreeg hij een zware hartaanval die hem ter plekke fataal werd. Sharon had het gevoel alsof er een kleed onder haar voeten werd weggetrokken.

Sharon en haar man waren op dat moment vijfendertig jaar getrouwd. Hij was haar middelbare schoolliefde en de enige man met wie ze ooit iets had gehad. Ze voelde zich tot hem aangetrokken omdat hij een kamer kon binnenlopen en binnen een uur iedereen aan het lachen en schertsen kreeg. Hij was een gezelligheidsdier, een menselijke magneet.

De twee hadden een sterke band, maar Sharon beschreef die band niet als liefde, in elk geval niet ware, romantische liefde. Ze bleef bij hem omdat ze het gevoel had dat ze, als ze er financieel alleen voor stond, haar dochter niet hetzelfde leven zou kunnen bieden. Ze beschreef haar band met Ed meer als die van goede maatjes die samen interessante dingen doen. Ze hielden allebei van reizen. Elk jaar gunden ze zichzelf minstens tweemaal een fantastische outdoorvakantie. Ze ontvingen ook graag gasten. Haar man was een gretig lezer en Sharon waardeerde dat bijzonder, want ze las zelf ook veel, en vaak praatten en discussieerden ze urenlang over wat ze gelezen hadden en wisselden ze ideeën uit. Dit waren altijd de meest speciale momenten waar beiden intens van genoten. Hun intiemste momenten, en ook de zeldzaamste, deden zich voor wanneer haar man met een probleem zat. Dan ging hij altijd te rade bij zijn vrouw. De emotionele kracht die hij naar anderen uitstraalde, verdampte door zijn onzekerheden over de manier waarop hij zijn leven leidde. Zijn angsten kwamen dan naar voren en hij legde die veilig onder Sharons hoede.

Ed had bedrijfskunde gestudeerd aan de universiteit van Harvard en werkte als vice-president en thesaurier voor een economische ontwikkelingsmaatschappij. Hij ging elke werkdag naar zijn werk en kwam om halfzeven thuis.

Op haar beurt bestierde Sharon de hele huishouding, van koken tot gras maaien. Voor geen van deze dingen kon ze op Eds steun rekenen, ook niet voor de opvoeding van hun dochter Julie. Sharon nam de volledige verantwoordelijkheid voor de opvoeding op zich en zorgde dat het haar dochter aan niets ontbrak. Julie was een serieuze tennisster op wedstrijdniveau. Sharon steunde de sportieve ambities van haar dochter en had er een dagtaak aan. Ze moest Julie naar haar dagelijkse tennislessen rijden en ook naar haar wedstrijden. Die wedstrijden strekten zich uit over het hele Middenwesten van de Verenigde Staten en dat betekende dat Sharon vaak een landkaart moest raadplegen om hun eindbestemming te vinden. Materiaal en materiaalonderhoud vormden ook een aandachtspunt. Sharon regelde de aanschaf van nieuwe rackets, schoenen en kleding, evenals het spannen van de rackets. Ze was zelfs aanwezig bij elke wedstrijd waaraan haar dochter deelnam om haar toe te juichen. Ed had slechts twee van Julies vele wedstrijden bijgewoond - toen ze voor haar middelbare school in de finale zat van de kampioenschappen op staatsniveau en in de finale van de ncaa-kampioenschappen - en dat omdat Sharon erop had aangedrongen.

Nu stond Sharon er alleen voor. Een grote verandering voor iedereen, vooral voor iemand die in de zestig is en altijd in haar mans schaduw heeft geleefd. Sharon, een voormalige verpleegkundige, is een natuur- en dierenliefhebster. Ze houdt van lachen en grapjes maken, net als haar overleden man. Ze vindt mensen fascinerend en luistert altijd naar de grote problemen in het leven van andere mensen, hoe ze die te boven kwamen en de lessen die ze eruit trokken. Ze vindt het ook ongelooflijk hoe verschillende mensen eenzelfde voorwerp of situatie kunnen bekijken en het toch heel anders zien. Ruimdenkend als ze is, kan ze eigenlijk alléén niet tegen mensen die een houding hebben van 'zo en niet anders'. In het algemeen heeft ze veel waardering voor het leven en mensen, wat de aanpassing aan haar nieuwe bestaan als alleenstaande tot een uitdaging maakte.

Deze omstandigheid voerde haar naar de praktijk van dr. Tisdale. Toen Ed nog leefde, brachten ze hun tijd vooral door met andere stellen. Na Eds dood merkte Sharon dat deze stellen haar ontweken. Ze raakte vervreemd van haar vrienden op een moment dat ze mensen nodig had die haar steunden. Als ouder persoon had ze een leven lang besteed aan het opbouwen van een sociale kring. Nu moest ze een nieuwe vinden. Dan was er ook nog het punt dat ze nog maar voor één persoon hoefde te koken en moest beslissen hoe groot of klein ze wilde wonen; en moest leren omgaan met de plotselinge vrijheid om alle beslissingen zelf te nemen. Deze kleine en grote keuzes waren bevrijdend maar angstaanjagend tegelijk. Ze had iemand nodig om haar er doorheen te helpen.

Werken met dr. Tisdale was volgens Sharon een van de beste beslissingen die ze in haar leven had genomen. De psychologe herinnerde haar eerst aan de innerlijke kracht die Sharon in haar hele huwelijk tentoon had gespreid. Ze legde uit dat het geen toeval was dat haar man op momenten van twijfel naar haar toe was gekomen. Hij deed dat omdat hij wist dat zijn vrouw de kunst verstond hem inzicht en praktische adviezen aan te reiken. Ze was zijn rots in de branding en gaf hem een sterk gevoel van veiligheid. In feite steunde hij wat dit betreft alleen op haar, want hij raadpleegde nooit iemand anders. Leeshy hielp haar ook inzien dat eigenhandig een dochter grootbrengen, omdat Ed veel werkte, haar sterke karakter en veerkracht bewees.

Dr. Tisdale hielp Sharon inzien dat ze een sterke vrouw is. Na elke sessie liet Sharon Leeshy's woorden steeds opnieuw door haar hoofd gaan, tot ze haar eigen kracht begon te zien. Ze gaf toe dat ze haar financiën beter regelde dan haar man met zijn bedrijfskundige achtergrond. Ze zag dat ze haar man in veel dingen alle eer gunde, terwijl zijzelf eigenlijk degene was die de spil was van hun huwelijk. Alicia's woorden hielpen haar het grote plan te zien - dat de dood bij het leven hoort. Wat er in haar leven gebeurde was normaal. Het was de bedoeling dat ze doorging, anders was ze wel tegelijkertijd met haar man gestorven. Maar het allerbelangrijkste was dat ze leerde dat het leven zijn hobbels kent, maar dat er een weg is die verder leidt. Er is een weg, een manier om door te gaan met het leven, wellicht zelfs een weg naar een beter leven.

Nadat ze Sharons persoonlijke waarde had vastgesteld, reikte dr. Tisdale haar overlevingstechnieken aan. Ze hield Sharon voor dat ze geen vreemde in het leven was; ze had vóór haar huwelijk hobby's en dromen gehad. Ze vertelde haar dat ze uit haar bron van kracht moest putten en activiteiten oppakken die haar gelukkig zouden maken. Ze gaf haar de raad niet te wachten tot haar vrienden uit haar huwelijk haar gezelschap boden. Ze moest op eigen kracht haar interesses volgen, want de plaats waar we steun verwachten is vaak de laatste plaats waar die te vinden is.

VIJF DINGEN DIE DR. TISDALE ZEKER WEET OVER DOOD EN STERVEN

1   Onze dierbaren sterven niet. Ze leven voort in een andere dimensie. Onze ziel verlaat ons lichaam en neemt een andere vorm aan.

2.  Onze dierbaren in de geestelijke wereld proberen met ons te communiceren. Dat doen ze soms door met lichtschakelaars te spelen, de televisie aan te zetten enzovoort. Soms is het door een gedachte in ons hoofd die niet van onszelf komt.

3.  Onze dierbaren in de geestelijke wereld willen dat wij gelukkig zijn. Ze willen dat we een vruchtbaar leven blijven leiden. Al weten we dat we elkaar missen, ooit zullen we weer samen zijn.

4.  Met behulp van hypnotherapie kunnen we met onze dierbaren in de geestelijke wereld spreken om onafgemaakte zaken te regelen.

5. Gedurende een tijd van rouw moeten we onze zegeningen blijven tellen. We kunnen onszelf toestaan ons gezegend te voelen dat we de overledene hebben gekend en bemind.

Na verscheidene maanden van therapie realiseerde Sharon zich dat ze blij was met wie ze was. Ze ontdekte oude passies, zoals schilderen en lange wandelingen maken. Tegenwoordig wandelt ze elke dag ruim zes kilometer. Ze vindt elke dag fascinerend, omdat elke dag haar de tijd en de ruimte geeft om zichzelf beter te leren kennen. Ze maakt zich niet langer zoveel zorgen over alle beslissingen die ze op haar eentje moet nemen, omdat het niet uitmaakt of ze de juiste keuze maakt of niet, nu ze is gaan beseffen dat de juiste beslissing is wat op dat moment juist is. Ze staat nu open voor haar nieuwe leven en is niet langer bang voor eenzaamheid. Ze overweegt zelfs een vriend te nemen.

Naarmate Sharons genezing voortschreed en haar levensdoel duidelijker werd, realiseerde ze zich dat ze een paar vragen over haar mans leven had waar ze antwoord op wilde hebben voordat ze echt door kon gaan met haar leven. Kort na Eds overlijden, toen een advocaat de financiële administratie van Sharon en Ed doornam, ontdekte hij dat er op een van hun bankrekeningen 200. 000 dollar ontbrak. Sharon wilde weten waar haar man het geld voor had gebruikt, dus wendde ze zich tot mij. Ze wilde ook informatie over de gezondheidstoestand van haar nu dertig jaar oude dochter en of ze beter kon gaan verhuizen.

De boodschappen van het universum die ik doorkreeg voor Sharon waren de volgende: met betrekking tot het ontbrekende geld zag ik dat het geld in een envelop zat en aan iemand was gegeven. Sharon mocht niet weten wie. Ik kreeg de namen van drie artsen door als suggesties voor naar wie haar dochter het best toe kon gaan. Ik zag dat Sharon naar een kleiner huis zou verhuizen, een met wandelpaden in de buurt, waar ze van zou genieten.

Sharon zei dat ze zich na de reading meer op haar gemak en zelfverzekerder voelde. Ze had het gevoel dat Ed de enige was die wist waar het vermiste geld was gebleven en dat de boodschap was dat ze zich op haar eigen zaken moest concentreren en zich niet druk moest maken over de activiteiten van anderen. We zijn verantwoordelijk voor onze eigen daden, niet voor die van anderen. Ze bracht Julie naar de doktoren over wie ik haar had verteld en Julies gezondheid is vooruitgegaan.

De zelfverzekerdheid die Sharon naar eigen zeggen aan de reading had ontleend, maakt dat ze het gevoel heeft dat ze dingen ten goede kan keren in haar leven. Ze merkt dat ze vaker naar haar instinct luistert en dat het altijd lonend is. Haar spiritualiteit is haar bron van sterkte en kracht. Het geeft haar leven helderheid. Kortom, met de hulp van mijn zuster en mij meent Sharon dat dit een tijd van verjonging in haar leven is!

Elaine

Elaine is mijn andere zuster. Haar verhaal verschilt sterk van de andere verhalen in dit hoofdstuk, omdat het meer draait om wat er na iemands dood kan gebeuren en hoe de overledene kan proberen te communiceren met diegenen van ons die nog steeds op deze aarde zijn.

Elke lente plant Lainey, zoals mijn zuster en ik haar noemen, een tuin vol prachtige bloemen. Voordat onze moeder stierf, op de leeftijd van vijfentachtig jaar, hield ze Lainey gezelschap in haar tuin. Terwijl Lainey met haar handen in de aarde wroette en de zaden uitstrooide, hield onze moeder haar bezig met gebabbel en lachen.

In de lente van 2000 ging Lainey in haar eentje naar buiten om haar tuin te verzorgen, aangezien moeder in de winter van 1999 was overleden. Terwijl ze hurkte om op haar knieën op de grond te gaan zitten, dacht ze onmiddellijk aan onze moeder. Lainey herinnert zich dat ze bedacht hoe triest het was dat haar moeder niet langer hier op deze aarde was en hoeveel ze haar miste. Ze dacht ook aan de lente en haar vernieuwende krachten, toen een geweldige monarchvlinder op haar hand landde. Hij was prachtig, met grote gele vleugels en een rode tekening. Ze was nooit erg gecharmeerd geweest van insecten, maar op een of andere manier was ze voor deze vlinder niet bang. Ze liet hem een poosje op haar hand rusten. Toen reikte ze naar een plantje om in de aarde te begraven. De vlinder fladderde weg en zette zich op een bloem. Zodra Lainey haar handen uit de grond trok, keerde de vlinder terug naar haar hand. Lainey plantte die dag zesendertig planten en de vlinder herhaalde zijn pendelvluchten tussen de bloem en Laineys hand, die ze in en uit de aarde haalde.

Nog steeds zittend in haar tuin, genietend van haar nieuwe band met de vlinder, had Lainey weinig zin om te vertrekken toen haar man riep dat het tijd werd voor een rustpauze. Maar omdat ze al een paar uur in de zon was, vond ze dat ze zijn raad moest opvolgen. Lainey ging hun afgeschermde veranda op en vlijde zich op de bank. Verrassend genoeg kwam de vlinder haar achterna. Terwijl Lainey op de bank lag, zag ze hoe de vlinder vrij lang buiten het scherm rondfladderde.

De volgende keer dat Lainey, Leeshy en ik bij elkaar waren om in augustus onze verjaardagen te vieren, vertelde Lainey ons over het voorval met de vlinder. Ze legde uit dat ze het gevoel had dat de geest van onze moeder via de vlinder met ons communiceerde. Kort nadat ze het verhaal had verteld, gaf een vriendin haar bij dezelfde viering een verjaarscadeau dat in een enorm vlinderornament was gewikkeld. Omdat we niet in toeval geloven, bevestigde dit voor ons allemaal dat onze moeder via de vlinder haar aanwezigheid probeerde uit te drukken.

We hadden allemaal een hechte band met onze moeder. We bewonderden haar om tal van redenen, inclusief het feit dat ze de wijste vrouw was die we ooit hebben gekend. Ze was altijd rustig en geloofde dat het geheim van het leven acceptatie was. Ze liet zich door niets bedrukken. Haar leven had echt vleugels. Ze was zo'n bijzonder mens voor ons, een van de redenen waarom het vlinderverhaal zo boeiend was. Van die dag af geven we elkaar bij bijzondere gelegenheden een vlinder cadeau. Dit helpt ons eraan herinneren dat onze moeder altijd bij ons is.

Later kwam ik erachter dat vlinders voor veel mensen die een dierbare hebben verloren, een teken is dat deze is overgegaan naar de geestelijke wereld. De vlinder staat voor verandering - voor transformatie van dit leven naar het volgende. Terwijl we op het aardse plan leven, leren we levenslessen. Wanneer we afstuderen, hopelijk cum laude, gaan we over naar het volgende leven als een nieuwe schepping in geestelijke vorm. In symbooltaal de rups die tot vlinder transformeert, een wedergeboorte in het volgende leven.

Nadat we tot het besef waren gekomen dat de vlinder een teken van onze moeder was, ongeveer zes maanden na haar overlijden, maakte ik een tocht in de bergen van Los Angeles - zoals ik al jaren doe. Ik vroeg om een teken van mijn moeder terwijl ik aan de tocht begon. Er was daar niemand behalve ikzelf.

Terwijl ik op het klimmende pad een hoek om ging, waren daar letterlijk duizenden vlinders die me omringden! Werkelijk waar! Ze omringden en volgden me de resterende veertig minuten die het kostte om de berg op en weer af te lopen. Toen ik mijn armen spreidde kon ik de fladderende wind van al die verschillend gekleurde vlinders voelen. Ik dacht dat niemand dit zou geloven en toen zag ik een vrouw die hetzelfde overkwam. Dit is echt gebeurd.

Ook had ik, een paar dagen nadat mam was overleden, om een teken van haar gevraagd terwijl ik naar Alicia's huis reed om Shiva te zitten - een bijeenkomst van dierbaren die elke avond met voedsel en gebed wordt gehouden om het leven van de overledene te gedenken en te rouwen. Mijn ouders hadden een meubelzaak en een crèmekleurige vrachtwagen met de tekst 'Margolis Meubelen'. Terwijl ik om een teken vroeg, reed er op de rijbaan naast mij een crèmekleurige vrachtwagen, kleiner dan een meubelvrachtwagen, met de tekst 'Margolis Kwekerij'. Ik ben die wagen helemaal naar een parkeerterrein gevolgd. Er zat een man achter het stuur en zijn vrouw zat naast hem. Ik legde de goede man uit dat mijn moeder juist was overleden (ik dacht: hij zal wel denken dat ik gek ben) en dat hij was opgedoken op het moment dat ik om een 'teken' vroeg. Ik vroeg hem of hij me wilde volgen naar Alicia's huis zodat ik mijn zussen het teken van onze moeder kon laten zien. Zijn vrouw keek me vreemd aan, maar hij zei dat hij na het eten zou komen. Toen hij Alicia's oprit opreed, kon ik een brede glimlach op zijn gezicht zien, maar ik geloof niet dat zijn vrouw erg blij was!

En laatst nog, terwijl we dit vlinderdeel van het boek redigeerden, vertelde Leeshy me over haar recente bezoekje aan het postkantoor. Zij en haar man Paul waren naar het postkantoor gegaan om uitnodigingen voor hun gouden huwelijksjubileum te posten. Ze hadden extra postzegels nodig voor de post naar het buitenland. De medewerker overhandigde hun een boekje met postzegels - allemaal met vlinders erop!