Een huiselijke gigolo

Als de taxi mijn huis nadert, ben ik verrast dat het zo'n fijn gevoel is om alle vertrouwde plekken te zien. De elegante architectuur van de omgeving past vreemd goed bij de verdwijnende zomerdagen, en de witte, gepleisterde gebouwen steken prachtig af tegen de heldere, koude, blauwe lucht.

Als ik naar mijn voordeur loop, merk ik dat er gekrulde bladeren onder mijn voeten knerpen, en er hangt een heerlijke geur van veranderende seizoenen in de lucht.

Nu ik bevrijd ben van de zeepbel van Miami, gaan mijn gedachten onmiddellijk naar Charlotte. Vooral in deze tijd van het jaar is het een magisch gevoel om in het Literary Café bij het raam te zitten en te kijken naar de mensen die in het herfstlicht voorbijlopen. Er is geen beter moment om de warmte van het vuur te voelen, een glas lekkere rode wijn te drinken en een paar oude nummers op de piano te spelen. Ik beloof mezelf dat ik ernaartoe ga zodra ik heb uitgepakt om met Charlotte bij te praten en op de piano te spelen om mijn avondmaal te verdienen. Tenslotte is er helemaal geen eten in mijn appartement. Het huis van een gigolo straalt niet bepaald huiselijkheid uit.

Ik krijg een berichtje van Rochester. Hij organiseert vanavond een sloerie- en dandyfeest. Prachtig, dat is precies de juiste manier om mijn rentree te maken in de Londense society.Ik zet de kraag van mijn jas op en glimlach als ik eraan denk wat een krankzinnige tijd ik heb meegemaakt, maar ook hoe ik uitkijk naar het decadente en lichtzinnige leven van Londen.

Binnen een halfuur nadat ik mijn tassen in mijn slaapkamer heb gegooid, ben ik op weg naar het Literary Café. Charlotte staat zoals altijd achter de bar, haar haar naar achteren gebonden en met een zwart schort rond haar middel.

'Hallo, vreemdeling.' Ze glimlacht warm naar me en omhelst me. Ik houd haar dicht tegen me aan en vind het vreemd moeilijk om haar los te laten, wat me na een paar seconden toch lukt omdat ik geen alarmbellen wil laten rinkelen. 'Waar ben je geweest?' vraagt ze zonder een zweem van achterdocht. Liet is gewoon een onschuldige, vriendelijke vraag.

Ik verschiet inwendig van kleur en antwoord: 'Ik had wat optredens, niets speciaals.'

'Natuurlijk wel, dat klinkt opwindend,' zegt ze enthousiast. Ze ontkurkt de bordeaux waarvan ze weet dat ik hem lekker vind en schenkt een glas voor me in. 'Vertel eens.'

Momenten zoals dit maken dat ik geen vertrouwen meer heb in onze vriendschap, met al het onuitgesproken bedrog. Wat moet ik zeggen? Tja, weet je, ik ben in het buitenland geweest in mijn hoedanigheid van internationale ambassadeur van plezier. Ik heb orgies met Amerikaanse toppornosterren en seksuele affaires met getrouwde vrouwen gehad. Ik kan me zo voorstellen dat ons gesprek daarmee beëindigd zou zijn, en waarschijnlijk onze vriendschap ook. Ik haat het om tegen haar te liegen, en mijn grootste angst is dat er inderdaad iets gebeurt tussen ons - niet omdat ik niet bij haar wil zijn, maar omdat ik niet tegen haar wil liegen, en ik weet niet of ik voldoende moed heb om haar de waarheid over mijn leven te vertellen. Natuurlijk zou ik eerlijk willen zijn, maar ik weet dat het leven goede bedoelingen meestal torpedeert.

'Ach, het was eigenlijk nogal saai. Trouwens, heb je ons nummer geoefend?' vraag ik om het gesprek naar veiliger terrein te leiden terwijl ik probeer mijn wijnglas niet om re gooien van de zenuwen.

'Natuurlijk, her is zo'n mooi stuk. Rn het was heel gemakkelijk te leren.'

'Zullen we het spelen?' vraag ik, opgewarmd door de wijn. ik weet zeker dat de klanten het niet erg vinden.' Ik knik lachend naar een oude man die eruitziet alsof hij elk moment kan wegdommelen in de comfortabele sfeer van het café.

'Natuurlijk, waarom niet. Mijn baas komt voorlopig niet terug,' zegt Charlotte. Ze doet haar schort af en loopt naar de piano.

We gaan samen zitten, en onze schouders en benen raken elkaar als we naar de toetsen reiken die het dichtst bij elkaar liggen. We zeggen allebei niets, maar ik voel dat zij de elektriciteit ook oppikt. We hebben in onze vriendschap nog geen fysiek contact gehad, maar nu, met het gevoel van haar been tegen het mijne, is de sfeer geladen. Het verbaast me dat het een intiemer gevoel is dan de meest uitgesproken seksuele handelingen waaraan ik me heb bezondigd.

De pianoklanken zweven door het café, en ik voel me volkomen ontspannen door de manier waarop onze vingers eensgezind bewegen en de muziek intuïtief aanvoelen. Ik kijk naar Charlottes gezicht en zie dat haar ogen gesloten zijn. Ze ziet er bijna engelachtig uit, bedenk ik. Dan, alsof ze voelt dat ik naar haar kijk, doet ze haar ogen open en kijkt naar me. We staren in eikaars ogen terwijl we spelen. De intense blik tussen ons lijkt eeuwig te duren, tot Charlotte uiteindelijk wegkijkt. Ik geloof echt dat we elkaar hadden gezoend als we eikaars blik maar een seconde langer hadden vastgehouden, alleen door de magnetische kracht van de chemie die er tussen ons is, zonder dat een van ons daar bewust voor had gekozen.

Als we klaar zijn met spelen drink ik mijn wijn terwijl zij haar schort weer aantrekt en ingespannen de bar schoonveegt. Ik weet dat dit een moment is dat rijp is om actie te ondernemen, maar ik kan mezelf er niet toe brengen om iets te doen. Mijn leven is te ingewikkeld en ik wil haar nier kwetsen.

'Ik kan maar beter gaan,' zeg ik afstandelijk. 'Een vriend van me geeft een feest en ik had gezegd dat ik langs zou komen.'

De stilte strekt zich tussen ons uit, en ik vraag me af of ik haar moet uitnodigen. Dan verschijnt het beeld van Rochester in mijn hoofd. Het is geen goed idee, bedenk ik. Ik sta met tegenzin op, geef een teder kusje op haar wang en loop de koude, mistige straat op.

Om mijn hoofd helder te maken besluit ik te lopen naar de club waar Rochester zijn feest geeft. De herinnering aan Charlotte die naast me zat wil gewoon niet verdwijnen. Wat is er met me aan de hand? Ik loop stevig door en het lukt me uiteindelijk om het beeld weg te duwen - maar niet zonder strijd.

Een halfuur later bereik ik West End. Ik heb het koud, maar ben klaar voor de avond die voor me ligt. Hoe gek Rochester ook is, ik kijk ernaar uit om hem te zien en zijn ongecompliceerde kijk op het leven van dichtbij mee te maken. Sommige mensen nemen prozac, maar hedonisme is mijn ding.

Als ik langs de portier de club in loop, bots ik meteen op Rochester, die opgewonden in zijn mobieltje praat. Hij gebaart dat ik moet blijven staan tot hij klaar is en geeft me zijn glas champagne zodat ik in de tussentijd kan drinken.

'Het gaat vanavond helemaal gebeuren,' zegt hij vrolijk als hij heeft opgehangen. 'Het wordt weer een topavond.'

'Waarom?' vraag ik terwijl ik met een groeiend gevoel van verwachting naar de trap begin te lopen.

'Celebrity Z is er - dat geloof je toch niet? Ze heeft vast gehoord dat ik een feest geef.'

'Hoezeer ik je zelfvertrouwen ook bewonder, ik denk dat het er waarschijnlijk meer mee te maken heeft dat haar secretaresse weet dat dit het hipste feest van de stad is,' zeg ik lachend terwijl ik hem meeneem naar de zaal.

'Ja, ja, en wat dan nog! Maar goed, Johan komt en hij brengt de Divorcee mee zodat we haar kunnen ontmoeten. Ze heeft boven een privézaal gereserveerd om cocktails te drinken en elkaar te leren kennen. Is dat gaaf of niet? Blijkbaar lijkt ze sprekend op Audrey Hepburn, ze is ontzettend mooi.'

'Dus het is echt serieus? Ik was bang dat ze genoeg van hem had gekregen. Ik kan niet wachten om haar te ontmoeten en erachter te komen hoe ze is,' antwoord ik, geïntrigeerd door de gedachte om ze samen te zien.

Als we bij de bar zijn, wankelt Celebrity Z naar ons toe, knipoogt naar Rochester, slaat haar armen om zijn hals, laat hem weer los en geeft mij bij wijze van begroeting een hand. Ze is duidelijk dronken en geniet van het feit dat ze de gastheer van de avond, Rochester, kent. Net zo snel als ze er is, huppelt ze weer weg om te gaan dansen zodra er een klassieker wordt gedraaid. Ze zwaait wild met haar armen in de lucht en lijkt sprekend op een gestoorde prinses.

'Ze is absoluut in een beter humeur dan de laatste keer dat ik haar zag,' grijnst Rochester. Hij haalt zijn handen met de zwartgelakte nagels door zijn haar. ik heb het gevoel dat het vanavond gezellig gaat worden - zelfs al gebruikt en misbruikt ze me alleen in haar dronken toestand.'

'Kijk, daar is Johan,' zeg ik. Ik wijs naar de trap, waar hij met zijn lengte van bijna 1 meter 90, gekleed in een dure overjas en een bijpassende slappe vilthoed, vanaf komt. Het is volwassen kleding die een opvallend contrast vormt met zijn mooie babyface.

Achter Johan, in het schijnsel van het blauwige licht, zie ik de Divorcee, haar hoofd licht gebogen om te kijken waar ze haar voeten zet terwijl ze achter hem aan loopt. Haar huid is heel licht olijfkleurig, hoewel die door de verlichting boven haar een enigszins spookachtige glans krijgt. Haar dikke kastanjebruine haar is naar achteren getrokken in een glanzende haarwrong, en ze is kunstig opgemaakt met een lichte zweem karmozijnrode rouge. Ze is elegant gekleed in een eenvoudig zwart cocktailjurkje, dat ze draagt met enkellaarsjes voor een moderne twist. Als ze dichterbij komt, kan ik haar prachtige bruine ogen zien knipperen in het licht, als de vochtige ogen van een veulen; de opwaartse boog van haar ooglid is geaccentueerd met een verzorgd zwart lijntje. Haar lippen zijn vol en sensueel, en zijn alleen aangezet met wat gekleurde gloss. Ze is absoluut verrukkelijk, en helemaal niet zoals ik had verwacht. Omdat ze gescheiden is en miljoenen heeft, had ik op de een of andere manier gedacht dat ze ouder was, en scherper. Ze is adembenemend knap en vrouwelijk en heeft miljoenen op de bank. Geen wonder dat Johan stapelverliefd op haar is. Hij heeft een romantische salto gemaakt en is stevig op zijn voeten geland. Het verklaart ook zijn paranoia. Voordat ik haar had gezien, had ik gedacht dat zij het geld en hij het mooie uiterlijk inbracht, zodat hij nooit bang zou hoeven te zijn dat haar oog op een ander zou vallen, maar nu is het duidelijk dat ze, met of zonder geld, door elke man begeerd wordt en dat het gevaar groot is.

Johan komt niet naar ons toe om ons voor te stellen, maar loopt, met zijn arm om het middel van de Divorcee geslagen, naar de trap om haar mee te nemen naar de privézalen op de eerste verdieping.

'Zullen we achter ze aan gaan?' vraagt Rochester, die dolgraag voorgesteld wil worden.

'Waarom niet?' zeg ik terwijl ik op weg ga naar de trap. Ik kijk ernaar uit.

We lopen naar de privézaal voor leden, waar ons een fantastische aanblik wacht. In tegenstelling tot de overvolle chaos beneden, is deze ruimte rustig en verfijnd. Het licht is warm en gelig, en een ober is druk bezig glazen in te schenken uit een indrukwekkende magnum champagne, terwijl een tweede magnum aan de rand van de massief eiken tafel staat te koelen.

De Divorcee zit op een stoel en is omringd door bewonderaars. Johan zit naast haar en kijkt haar vol adoratie aan terwijl ze levendig praat met Byron en Valentino, die champagne drinken en eruitzien alsof ze nu al verleid zijn door de charmes en de vrolijke conversatie van de sterattractie.

Als Johan ons ziet, staat hij op en stelt ons trots voor. Als we elkaar een hand geven en op de wangen kussen, schenkt de Divorcee ons een betoverende, warme glimlach.

'Heerlijk om jullie allebei te ontmoeten,' zegt ze als we op onze stoelen gaan zitten. 'Johan heeft me zoveel over jullie verteld.' Ze gebaart naar de ober om een glas champagne voor ons in te schenken.

'Wij vinden het ook geweldig om jou te ontmoeten,' antwoord ik terwijl Rochester probeert zijn gebruikelijke pruilen te onderbreken om haar glimlach re beantwoorden.

ik wil graag een toost uitbrengen,' zegt Johan terwijl hij weer 

gaat staan. 'Wc gaan ons verloven,' verkondigt hij, waarna hij zijn glas heft.

We staan allemaal op terwijl we verraste kreten slaken, tikken onze glazen tegen elkaar aan en feliciteren en omhelzen ze om de beurt.

'We zijn echt verliefd, en ik hoop gewoon dat jullie, als mijn beste vrienden, onze relatie steunen,' zegt Johan met een enigszins nerveuze glimlach.

'Hé, het is net een estafettewedstrijd - heeft je ex-man de verlovingsring betaald?' grapt Rochester tegen de Divorcee.

Johans gezicht wordt donker van ergernis over de opmerking.

'Erg grappig,' lacht de Divorcee, waarmee ze een bewonderenswaardig gevoel voor humor demonstreert. 'Je hebt mijn ex- duidelijk nog nooit ontmoet - hij zou zelfs niets betalen als zijn leven ervan afhangt. Vergeleken bij hem is Scrooge een vrouw met een gat in haar hand.'

'En waarom heeft hij je dan miljoenen gegeven bij de scheiding?' vraagt Rochester nieuwsgierig. Hij mist elke tact om discreet over het onderwerp geld te zijn.

'Hij heeft me het geld niet gegéven; een rechtbank heeft hem gedwóngen her aan me te betalen,' antwoordt ze spontaan. 'Als het aan hem lag, had hij me liever laten wegrotten in de goot in plaats van me ook maar een cent te betalen - vooral nu ik een relatie heb met een tweeëntwintig jaar oud Dior-model,' zegt ze lachend. 'Dat is nogal een klap voor zijn enorme ego.'

'Heb je hem in de steek gelaten omdat hij gierig was?' vraagt Rochester, zich opnieuw niet bewust van de fijnere kneepjes van beleefdheid.

'Rochester, doe eens niet zo nieuwsgierig,' roept Johan verontwaardigd, in een poging zijn verloofde te beschermen tegen de vrijpostige vragen.

ML1

'Het hindert niet, ik vind het niet erg om erover te praten,' verzekert ze Johan, waarna ze met een openhartige glimlach naar Rochester kijkt. 'Hij was niet gemeen, maar hij gebruikte zijn geld om mensen te manipuleren, en dat deed hij bij mij ook. Rijke mannen zijn vaak arrogante bullebakken, zo is het gewoon. 

Nu ik het allebei heb geprobeerd, denk ik echt dar het voor vrouwen veel prettiger is om een jongere man te hebben. Rijke, oudere mannen zijn controlfreaks. Ik zal eerlijk zijn; in het begin dacht ik dat Johan gewoon een cadeautje was om me over de scheiding heen te helpen, maar toen ik besefte dat we ondanks het leeftijdsverschil zielsverwanten zijn, begreep ik pas dat een relatie zo hoort te zijn.'

Ik val onmiddellijk voor haar eerlijkheid, en mijn angst om Johan wordt iets minder. Het kost me moeite om te geloven dat de liefde onder zulke ongelijke omstandigheden kan opbloeien, maar de eerlijke liefde die ze voor elkaar lijken te voelen begint me te overtuigen.

Als ik ze samen zie, niet alleen bij elkaar voor gestolen momenten van begeerte maar vastbesloten om hun levens samen te delen en in één huis te wonen, komen alle problemen die een relatie tussen Charlotte en mij in de weg staan terug. Voor ons is het nog ingewikkelder, omdat we allebei geen miljoenen op onze bankrekening hebben die ons een leven van luxe en ontspanning garanderen, en ik weet niet of ik het in me heb om deze manier van leven achter me te laten voor de liefde. Ik vind het vreselijk om dat toe te geven, omdat ik in mijn hart een hopeloze romanticus ben die denkt dat hij zou willen sterven voor de liefde, maar ik weet niet of ik een doods leven in naam van de liefde kan volhouden; een leven in een twee-onder-een-kap in een buitenwijk, moe van een baan waar mijn cv nier afhangt van mijn jukbeenderen, worstelend om genoeg geld te verdienen. Kan liefde in zo'n situatie overleven? Vooral als je bedenkt wat ik allemaal heb meegemaakt: zonsondergangen in Miami, orgies en uitspattingen, hotelsuites van beroemdheden waar je zo afgeschermd bent van de werkelijkheid dat je kunt leven volgens elk fantasiescript dat je wilt. Ik ben verwend tot op het bot, als een werkloze prinsregent, en mijn zegeningen zijn tevens een vloek die het boze oog over mijn liefdesleven afroept.

'Waar gaan jullie wonen als jullie getrouwd zijn?' vaagt Rochester, waarmee hij mijn gedachten onderbreekt.

Ik kijk naar ze. Ze houden eikaars hand onder de tafel vast, en ik glimlach vertederd bij de gedachte dat ze samen vadertje en moedertje gaan spelen, dat hun schoonheid en rijkdom samenkomen in een perfect recept voor geluk en dat ze hun middelvinger opsteken naar een wereld waarin altijd wordt gezegd dat je het niet allemaal kunt hebben.

ik heb pasgeleden een georgiaanse villa in Hampstead gekocht,' vertelt de Divorcee. ik woon daar nu een paar maanden, en Johan trekt morgen bij me in. Luister, waarom komen jullie morgenavond niet langs om te eten? Dan organiseer ik een housewarmingparty voor Johan om hem in zijn nieuwe huis te verwelkomen.'

Slim, denk ik. Ze moet echt van hem houden. Door ons op zijn eerste avond bij haar uit te nodigen, maakt ze zijn overgang van gigolo naar ex-gigolo gemakkelijker. Het zal een zachte landing zijn, zodat hij niet het gevoel heeft dat hij plotseling volwassen zijn speelt in haar grote huis.

'Dat klinkt fantastisch. Ik kom heel graag eten,' antwoord ik, en de anderen stemmen allemaal dankbaar in.

'Maak je geen zorgen, Rochester.' Hij kijkt minder overtuigd dan de rest van ons en ze buigt zich naar voren en legt haar hand op de zijne voordat ze verdergaat. 'We beginnen niet te vroeg. Ik weet dat je een wezen van de nacht bent. Johan heeft me alles over je verteld!'

We lachen en Rochester gaat glimlachend achterover zitten en ziet er meteen veel relaxter uit. De laatste keer dat hij daglicht heeft gezien was waarschijnlijk toen hij op school zat. Vroege afspraken passen helemaal niet in zijn systeem.

Als een hond met een bot kan hij het netelige onderwerp van het vorige huwelijk van de Divorcee echter niet loslaten en hij begint opnieuw met zijn ondervraging. 'Als je ex zo'n klootzak was, waarom ben je dan met hem getrouwd?' vraagt hij.

Johan kreunt en gooit zijn hoofd wanhopig achterover wegens zoveel gebrek aan tact.

ik heb hem leren kennen toen ik heel jong en onschuldig was en nog geen andere relaties had gehad. Hij vond het heerlijk dat ik een naïef klein ding was dat hij kon overheersen, en dat ik tegen hem opkeek, wat hij ook deed,' antwoordt de Divorcee.

Haar openhartigheid is verbazingwekkend, maar ik neem aan dat ze haar best doet, zodat het lijkt alsof ze geen geheimen heeft.

Ik kijk naar Johans lieve gezicht en probeer geen parallellen te trekken. De Divorcee vangt mijn bijna onzichtbare blik op, kijkt me veelbetekenend aan en gaat verder. 'Het is geen misdaad om met iemand samen te willen zijn die onschuldig is, ook al heb je zelf veel meer ervaring, zolang je goed voor zo iemand bent,' zegt ze terwijl ze in Johans hand knijpt. 'Maar zijn ego groeide in hetzelfde tempo als zijn bankrekening, en hij behandelde me alsof ik een voorwerp was dat hij bezat. Als hij dacht dat ik "stout" was geweest, strafte hij me door mijn creditcards te blokkeren of me geen geld te geven. Eén keer pakte hij met Kerstmis mijn auto af zodat ik niet naar mijn ouders kon om mijn cadeautjes aan ze te geven. Maar wat kon ik doen? Ik kon niet terug naar mijn krappe slaapkamer in mijn ouderlijk huis - ik was er al vijftien jaar weg en dat was nier eerlijk geweest tegenover mijn vader en moeder...' De stem van de Divorcee sterft weg en ze kijkt verdrietig in de verte.

Ik heb meteen medelijden met haar en al mijn angsten dat ze een keiharde, rijke bitch is verdwijnen. 'Dat is verschrikkelijk,' zeg ik. 'Hoe kan iemand zo wreed zijn?'

'Ja, wat een hond - ik haat hem nu al!' roept Rochester.

'Hoe ben je ontsnapt?' vraag ik. Het valt me op dat we allemaal naar voren gebogen zitten. We wachten gespannen af om te horen hoe haar verhaal eindigt en op onze gezichten staat sympathie te lezen.

ik bewaar het tweede deel voor ons etentje morgenavond,' zegt ze lachend, waarna ze een slok champagne neemt. 'Laten we ons plezier vanavond niet bederven door over slechte ex-mannen te praten.'

'Daar ben ik het mee eens,' zegt Johan. Hij kust haar teder op haar lippen en ziet eruit alsof hij zou willen dat de ex nooit meer wordt genoemd.

'Hij is minstens twintig miljoen waard,' vertelt Johan me later terloops. 'Lelijk als een varken, maar stinkend rijk. Denk je dat ze vindt dat ik niet succesvol genoeg ben?''Absoluut niet,' verzeker ik hem. 'Het is duidelijk dat ze je aanbidt. Ik moet toegeven dat ik eerst mijn twijfels had, maar ik raak steeds meer overtuigd. Toch denk ik dat er een moraal in haar verhaal zit.'

'Wat bedoel je?' vraagt hij met een bezorgde gezichtsuitdrukking.

ik geloof wel dat ze je hart zal koesteren, maar dat betekent niet dar je het haar ingepakt in mooi papier met een strik eromheen moet geven. Je moet wat kracht voor jezelf houden, anders raakt jullie relatie uit balans.'

Johan kijkt nadenkend. 'Je hebt gelijk,' zegt hij. 'Maar wat kan ik eraan doen? Ik ben stapelgek op haar.'

'Luister, ze zegt dat haar ex het haar nooit toestond om haar dromen te volgen omdat hij zo bazig was, maar zij is niet zo. Beschouw deze relatie als een gelegenheid om iets met je leven te doen, iets waarvan je altijd hebt gedroomd.'

'Je hebt gelijk. Weet je dat ik vroeger schilderde? Daar zou ik meer mee willen doen. Misschien kan mijn werk zelfs geëxposeerd worden. Dat ga ik doen! En als ik een succesvolle artiest ben, gaat ze niet meer bij me weg.'

Ons gesprek wordt onderbroken door een erg dronken Celebrity Z, die in de deuropening verschijnt, vergezeld door twee angstaanjagende uitsmijters.

'Sorry,' zegt Rochester. ik heb wat zaken te regelen, anders hebben de columnisten geen werk meer.' Met een zwierig loopje dat weinig goeds voorspelt loopt hij naar Celebrity Z toe.

De volgende avond maak ik me klaar om naar het diner van de Divorcee te gaan. Ik twijfel welke schoenen ik bij mijn Ozwald Boateng-jasje zal aantrekken. Ik heb een vreemd gevoel van verwachting over de avond. Als ik anders naar een villa ga die 1 miljoen pond kost, is het voor meer dan een diner, en het is een vreemd gevoel om te worden uitgenodigd als een echte gast, zonder beperkende bepalingen. Onze 'partners' zijn ook uitgenodigd, wat een heimelijk lachje aan Rochester ontlokte, hoewel ik hem onder tafel een schop gaf. Opnieuw is de eerste persoon die in mijn hoofd opkomt Charlotte. De gedachte dat we met z'n allen rond de tafel zitten als normale stelletjes die van een beschaafd etentje genieten, geeft me een vreemd gevoel van tevredenheid. Maar zodra de realiteit de fantasie verdringt realiseer ik me natuurlijk dat het onmogelijk is. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ze met Rochester over koetjes en kalfjes praat. Hij zou zich zó gemakkelijk kunnen vergissen en een of ander afschuwelijk verhaal opdissen. Het is gewoon onmogelijk. Trouwens, hoe zou ik mijn relatie met Charlotte aan de anderen moeten uitleggen? Ze zouden het niet begrijpen. Ik bel Trustfundista dus. Een dinertje thuis bij een welgestelde gescheiden vrouw past precies in haar straatje. Ze zal er perfect bij passen, vooral sinds ze is begonnen aan haar nieuwe leven als carrièrevrouw, waardoor ze volwassener lijkt en een dosis zelfvertrouwen heeft gekregen.

Trustfundista haalt me op in haar auto en we rijden door de welgestelde straten van Noord-Londen tot we voor een prachtig herenhuis stoppen. De Divorcee begroet ons bij de deur en kan het onmiddellijk uitstekend vinden met Trustfundista, die de herkomst van een zeldzaam antiek buffet in de hal kent.

De hoge plafonds creëren een groots effect, wat nog wordt geaccentueerd door de sierlijke witte kroonlijsten en de fijn afgewerkte kroonluchters die in elke kamer hangen, en die overal een fonkelend licht verspreiden. Als we naar de eetkamer lopen, ben ik verbaasd over het aantal kamers waarvan ik een glimp opvang: een studeerkamer vol boeken met een indrukwekkend bureau en een leren leesstoel; een ontvangstkamer gevuld met verfijnd antiek en oude society-schilderijen; een serre met openslaande deuren naar een natuurlijke plattelandstuin in een kalmerende combinatie van groen met rode herfstbladeren.De eetkamer wordt verlicht door een gedimde kroonluchter en drie grote kandelaars, die op de massief eiken eettafel staan, waaraan gemakkelijk twintig personen kunnen zitten. Trustfundista en ik zijn de laatsten die arriveren en het feest lijkt al helemaal op gang te zijn. Rochester, die nog steeds een kater heeft van de vorige avond, schenkt bij wijze van antikatermiddel royaal champagne in zijn glas. Ik zie dat dit een leven is waaraan hij gewend zou kunnen raken, maar daarvoor zal hij eerst een rijke gescheiden vrouw naar het altaar moeten zien te krijgen.

We begroeten iedereen en gaan zitten. 'Vertel verder over je grote ontsnapping,' zegt Rochester als de Divorcee op haar stoel gaat zitten.

'Goed. Rochester wil graag weten hoe ik uiteindelijk mijn man heb verlaten,' zegt ze tegen Trustfundista, en daarna gaat ze verder. 'Twee dingen hebben me overgehaald om van hem te scheiden. Ten eerste had ik besloten dat ik terug wilde naar school om een dramaopleiding te volgen en hij verwierp dat idee zonder meer, hoewel hij in die tijd voortdurend voor zaken op stap was en ik voornamelijk alleen thuis was. Ten tweede begon hij over kinderen. Voor hem was het gewoon weer een hokje om af te kruisen, maar zodra hij het zei wist ik dat ik hem nooit als de vader van mijn kind wilde. Het idee dat die extreme egoïst een vader zou zijn was de druppel die de emmer deed overlopen. Dus bedacht ik een plan om weg te komen. Ik verkocht al mijn dure sieraden - inclusief de Cartier-horloges, die allemaal 50.000 pond waard waren - om een ontsnappingsfonds te creëren en toen hij er op een dag niet was, heb ik een paar tassen ingepakt en ben ik naar een hotel gegaan, een waar hij me nooit zou zoeken.'

'Heb je een briefje voor hem achtergelaten om het uit te leggen?' vraag ik. Ik vraag me af hoe het voelt om zo'n schok te moeten verwerken.

'Waarom? Dat had hij alleen aan zijn advocaten gegeven om het tegen me te gebruiken,' lacht de Divorcee. 'In plaats daarvan schreef ik gewoon "ik ga bij je weg, zie je voor de rechtbank" in lippenstift op de spiegel in de zitkamer. Daarmee was de lippenstift op, dus kon ik niet meer schrijven. Natuurlijk ging hij helemaal door het lint. Hij blokkeerde al mijn creditcards en probeerde me op de rand van armoede te brengen zodat hij me kon chanteren om terug te komen. Maar het gevoel van vrijheid en vreugde toen ik bij hem wegging was zo ongelofelijk bedwelmend dat ik liever over glas was gekropen dan terug te gaan naar mijn oude leven.'

'En aan het eind kwam het allemaal goed,' zegt Rochester, terwijl hij met zijn dure champagneglas van Weens kristal naar de weelderige omgeving gebaart.

'Het heeft een gelukkige afloop gekregen,' glimlacht ze terwijl ze haar arm om Johan heen slaat en hem een kus op zijn wang geeft. 'Laten we het erop houden dat de rechter me heel gunstig gezind was in de scheidingszaak. Maar het beste was dat ik Johan ontmoette. Hij heeft me gelukkig gemaakt en dat is niet voor geld te koop.' Ze bloost als ze klaar is en Johan omhelst haar stevig.

Ik voel me ontroerd door wat ze heeft gezegd en langzaam verspreidt zich een vaag gevoel van verdriet in me.

Een paar uur later is het avondje afgelopen. Trustfundista moet naar huis om te slapen omdat ze de volgende ochtend een belangrijke bespreking heeft. Ik heb geen zin om naar mijn lege bed in mijn benauwde kleine appartement te gaan, maar Rochester heeft een afspraakje met Celebrity Z en de anderen hebben allemaal al iets te doen. Eenzaamheid is een verschrikkelijk gevoel voor een gigolo, maar vanavond vreet her aan ine. Ik voel me als de spreekwoordelijke wees die door het raam naar binnen kijkt en het gelukkige gezinnetje ziet, terwijl hij is veroordeeld tot een leven van eenzaamheid.

Miss Stripper, die een perfect zesde zintuig lijkt te hebben, stuurt me een sms'je. WE HEBBEN NA HET WERK EEN FEESTJE IN DE CLUB. IK zou HET HEERLIJK VINDEN OM JE TE ZIEN X. Ik vrolijk onmiddellijk op, bestel een taxi en zwaai naar Johan en de Divorcee, die in de deuropening staan om me als de perfecte gastheer en gastvrouw uit te zwaaien. Ik kijk door het achterraam van de taxi en zie ze naar binnen lopen, waar ze ongetwijfeld zullen napraten over vanavond en ons allemaal zullen bespreken. Ze zijn een voorbeeld van het perfecte huiselijke leven. Op dit moment is dat een droom waarvan ik me niet kan veroorloven erbij stil te staan.

Het tafereel dat in miss Strippers club op me wacht is een wereld verwijderd van wat ik net in de rijke buitenwijken heb achtergelaten. De strippers hebben een feestje met een paar speciaal geselecteerde klanten en vrienden. Ik loop naar binnen en zie hoe ze glazen tequila en champagne achteroverslaan, geïmproviseerde voorstellingen op het podium geven en zich wild en onstuimig gedragen. Het is heel verrassend om ze zo gek te zien doen, vergeleken met hun normale ingestudeerde sexy doen en laten.

Miss Stripper springt op en omhelst me. 'Waarom kijk je zo somber?' zegt ze onmiddellijk. Ik ben onder de indruk van haar oplettendheid, omdat ik mijn best doe om vrolijk te lijken.

'Er is niets aan de hand. En hoe is her met jou, schoonheid?' antwoord ik. Ik wil haar niet belasten met mijn ellende, omdat dat geen deel uitmaakt van onze zakelijke regeling.

'Luister, ik weer dat je de schijn voor me wilt ophouden, maar ik snap het, je weet dat ik het snap. Ik vraag je als een vriendin - is alles goed met je?'

Ze klinkt zo warm dat ik besluit om alles op te biechten. Ik vertel haar over mijn dilemma met Charlotte, het tafereel van huiselijk geluk dat ik net heb achtergelaten, en dat ik niet weet of dat iets is wat ik ooit zal hebben - of wil hebben.

'Ik weet precies hoe je je voelt,' zegt miss Stripper meelevend. 'De waarheid is dat het nooit te laat is om te veranderen. Als het moment voor je is gekomen om verder te gaan, weet ie dat en valt alles op zijn plaats. Tot die tijd moet je plezier hebben. Maak het beste van het ongelofelijke leven dat je leidt en maak je geen zorgen over de toekomst. In dit beroep moet je voor het moment leven.'

'Je hebt gelijk,' zeg ik. Ik ben plotseling vast van plan om niet bij de dingen stil te blijven staan. 'Mijn leven is fantastisch en ik moet er gewoon van genieten.' Terwijl ik mijn zin afmaak, komen er twee vrouwen het podium op die beginnen te roepen om een derde persoon die met ze mee moet doen zodat ze een cancanstrip kunnen doen.

Voordat iemand anders er zelfs maar over kan denken om antwoord te geven, spring ik op het podium en schenk miss Stripper een brede glimlach. Ze zwaait en lacht zich slap als de muziek begint en ik verleidelijk begin te strippen. De twee meisjes op het podium werpen zich meteen op als mijn 'aantrekkelijke assistentes' en de zaal barst los in fluitconcerten en wild applaus. Het lijkt erop dat strippers het leuk vinden als het publiek hén vermaakt.

Ik kleed me uit tot mijn onderbroek en begin bang te worden dat ze het podium zullen bestormen. Als ik een poging doe het podium af te lopen en met een bepaalde mate van decorum te eindigen, houdt een stel vrouwen me tegen. In de zaal wordt langzaam geklapt en een spreekkoor scandeert enthousiast 'trek hem uit'. Miss Stripper staat vooraan en komt niet meer bij. Ze heeft mijn frontale show al gezien en lijkt niet van plan om haar collega's dat plezier te ontzeggen. Ik ga weer in het midden van het podium staan en geef de dames wat ze willen. Wat moet ik anders doen, ik ben tenslotte een gigolo!