18

20 oktober

10:40

 

'Hij heeft het vomitorium gevonden.' Trevor liep de salon door en stopte de band in de recorder. 'Om zeventien over vier vanmorgen. Ik ben dol op camera's met alle toeters en bellen.'

'Ben je er echt zeker van?' vroeg Jane.

'O ja.' Hij drukte op de knop. 'Het is daar pikdonker, maar daar zijn de camera's op gebouwd. Je kunt hem zien.'

Ze kon hem inderdaad zien, dacht Jane terwijl ze Aldo zich zag bukken om de lap van rood fluweel aan te raken. Mijn hemel! Die gezichtsuitdrukking van hem...

'Boosaardig,' fluisterde ze. 'Hoe kan iemand zo duivels zijn?'

Het beeld verdween van het televisiescherm. 'Dat is genoeg,' zei Trevor kortaf. 'Ik wilde jullie alleen laten weten dat we niet voor niets zo uitgebreid aan het plannen zijn geweest. Hij heeft het lokaas gevonden, en nu moeten we ervoor zorgen dat hij in actie komt.'

'Nee. Daar moet fk voor zorgen.' Jane slikte vanwege haar verkrampte keel. 'Zo moeilijk zou het niet moeten zijn, omdat hij Cira en mij ten koste van alles wil hebben. Hij is... hongerig. Toen hij zich vooroverboog om die lap aan te raken, zag hij eruit als een kannibaal.'

'Dan is het jouw taak hem buikpijn te bezorgen.' Hij liep naar de deur. 'Ik zal dit aan Joe en Eve laten zien. Ze zullen blij zijn te weten dat we ons doel naderen.'

'Is dit de enige keer dat je een bandopname van Aldo hebt kunnen maken?'

'Ja. In het vomitorium heeft hij zich niet meer laten zien, maar je kunt er zeker van zijn dat hij die tunnels is gaan verkennen nadat hij ze had ontdekt.'

Toen hij was vertrokken, bleef ze nog even blindelings naar het lege televisiescherm zitten staren. Ze zou niet zo geschokt moeten zijn door die korte glimp van Aldo, want ze wist immers precies wat hij was. Maar mijn god, die uitdrukking op zijn gezicht... Jane zat in de salon toen haar gsm de volgende dag om halfdrie 's middags overging. Al haar spieren spanden zich.

'Neem op,' zei Trevor. 'Je weet wat je moet zeggen.'

Dat wist ze inderdaad. Ze had er in gedachten voldoende op geoefend nadat ze de vorige keer de boel had verknald. 'Aldo?'

'Heb je zitten wachten op mijn telefoontje? Dat is goed. Zo hoort het ook. Ik heb lange tijd op jou gewacht. Jaren.'

'Zelfs als je een eeuwigheid wacht, zul je daar niets mee opschieten. Over twee dagen kun je alle vrouwen op aarde die mijn gezicht hebben vermoorden terwijl ik dat toch zal overleven. Dan zal mijn gezicht overal te zien zijn.'

Er volgde een stilte. 'Twee dagen? Dat is niet waar. Nog maar twee dagen geleden heb je tegen me gezegd dat Duncan net was begonnen met de reconstructie en dat jij nog...'

'Twee dagen is lang als Eve gemotiveerd is, en je kunt erop rekenen dat ik haar heb gemotiveerd. Ik hoopte dat je zou geloven dat je alle tijd van de wereld had, zodat wij onze plannen konden afronden. Trevor is erin geslaagd verslaggevers van alle belangrijke kranten naar de grootse onthulling te halen, en Eve doet haar werk geweldig. Het gezicht van de reconstructie ziet er jong en sterk uit, en als ik ernaar kijk zie ik mezelf.'

'Dan zie je de duivel.'

'Nee, jij bent degene die de duivel ziet. Ik zie genoeg leven en kracht om me te ontdoen van vijanden als jij.'

'Je zult je nooit van mij kunnen ontdoen. Ik ben jouw Nemesis.'

'Je bent een arme, meelijwekkende en verknipte idioot met waandenkbeelden over grootsheid.'

'Je zult me niet nogmaals boos kunnen maken.' Hij zweeg even. 'Waar wordt die fotosessie gehouden?'

Ze wachtte even en zei toen: 'In de bibliotheek van de villa, natuurlijk. Overmorgen, om negen uur 's avonds.' Ze probeerde haar stem spottend te laten klinken. 'Je bent er bij deze voor uitgenodigd. Wil je niet met eigen ogen zien hoeveel indruk de reconstructie zal maken?'

'Je liegt. Het zal niet in de villa gebeuren.'

'O nee? Waar dan wel?'

'Had je gedacht dat ik al die spullen in het vomitorium niet zou ontdekken?'

'Mijn hemel! Je moet een beetje aan het spioneren zijn geslagen. Natuurlijk heb je gelijk. We denken dat een fotosessie in de tunnels veel effectiever zal zijn. Dat zou in jouw voordeel moeten werken als je de beslissing neemt je bij ons aan te sluiten.'

'Denk je dat ik niet weet dat jullie allemaal op me zullen wachten?'

'Allemaal? Ik heb verder niemand nodig om me te ontdoen van een stuk ongedierte zoals jij. Maar ik zal wel op je wachten. Ik moet jou vernietigen voordat jij dat met mij doet.'

'Ik zal er niet zijn. Ik ben geen dwaas.'

'Wel een lafaard.' Ze laste een korte pauze in. 'Oké. Kom dan maar niet naar de persconferentie. Ik zal je morgenavond om negen uur in het vomitorium treffen. Ik zal Trevor vragen de kist met de reconstructie naar beneden te brengen en daarna te vertrekken. Dan zul je ons allebei hebben, als je mans genoeg bent om mij te vermoorden en het skelet te vernietigen.'

'Morgenavond.'

'Kom je in de verleiding? Geen skelet om de volgende avond aan de pers te laten zien, en dan heb je met mij af kunnen rekenen.'

'Het is een list.'

'Als dat zo is, ben je dan slim genoeg om het tegen mij te gebruiken? Dat denk ik niet. Je zult er niet zijn. Je zult te bang zijn en weten dat ik jou je leven lang heb verslagen. Ik heb je vader van je afgepakt. Ik heb je je jeugd ontstolen, en nu zal ik je laten zien wat een trieste mislukkeling je in feite...'

'Houd je kop.'

'Waarom zou ik dat doen? Jij stelt niets voor. Je bent zwak. Ik heb geen hulp nodig om jou te vermorzelen.'

'O, wat ben jij trots op jezelf,' zei hij snerend. 'Je hebt jezelf hier kennelijk terdege op voorbereid. Heb je nog steeds die Smith and Wesson.32 die Quinn je heeft gegeven ?'

Dat verbaasde haar, en ze zweeg.

'Zie je nu wel dat ik alles van je weet? Het is me bekend dat je met een vuurwapen kunt omgaan en op je zestiende een jachtvergunning hebt gekregen. De computer is een geweldige informatiebron en ik ken zelfs de naam van de plaats waar Joe Quinn jou heeft leren schieten.'

'Als je er zo zeker van bent dat het lot jou welgezind is, zou dat je niet moeten storen. Denk je niet slim genoeg te zijn om te achterhalen of er in die tunnel nog iemand anders is dan ik?'

'Natuurlijk ben ik dat wel.'

'Stak je dat? Dat is prima, want dat verdien je. Arme stakker. Bang van een meisje van zeventien!'

'Ik ben niet bang.'

'Geef nu maar toe dat je niet tegen me opgewassen bent, Aldo. Ik zal er morgenavond zijn. Je komt, of je komt niet. Dat kan me niets schelen. In dat laatste geval zal ik ongetwijfeld een andere kans krijgen om je om zeep te helpen. Maar dit is wel jouw laatste kans. Na die persconferentie zal het er niet meer toe doen of je die reconstructie vernietigt. Dan zal ik voor altijd voortleven.'

'Nee! Dat zal niet gebeuren, en ik zal me door jou niet laten uitdagen,'

'Kom dan maar niet, en lees erover in de kranten.' Ze verbrak de verbinding, haalde een keer diep adem en keek naar Trevor. 'Hoe heb ik het er van afgebracht?'

'Je had mij nog in de maling kunnen nemen.'

Ze schudde haar hoofd. 'Hij was heel achterdochtig. Weet je dat ik nog steeds moet denken aan die video-opname van hem in het vomitorium? Hij zag er zo triomfantelijk uit, en hij voelde zich zo thuis in de tunnel.' Ze rilde. 'Ik had het idee daar gevangen te zitten en te stikken. En jij zei dat ze op een doolhof leken.'

'Maar jij hoeft niets over die tunnels te weten, en vergeet niet dat Aldo in hetzelfde schuitje zit als jij. Hij is niet vertrouwd met de tunnels bij de Via Spagnola. Zelfs als hij op verkenningstocht is geweest, zou het maanden duren voordat hij er zonder plattegrond de weg kende.'

'Denk je dat hij zal komen?'

'Als hij een manier kan vinden om jou te doden en het zelf te overleven.'

'Het zal niet gemakkelijk zijn. Hij zal achterdocht koesteren, want hij weet dat jij en Joe zullen proberen hem te grazen te nemen.'

'Maar jij bent met de ultieme uitdaging gekomen, en hij is gek genoeg om het te proberen. Dat is toch precies waarop we hebben gerekend?'

Krankzinnigheid en die ziekelijke honger om te moorden.

'Ja.'

'Hij zal de directe omgeving beslist gaan verkennen, maar niets vinden wat wij hem niet willen laten vinden. Onze belangrijkste voordelen zijn de verleiding die jij belichaamt en zijn wanhoop bij het idee dat de naam Cira op een ieders lip komt te liggen. Als iets hem uit zijn tent kan lokken, is het dat laatste wel.'

Ze probeerde na te denken. 'Ik moet kwetsbaar lijken. Hij zal zich niet laten zien als ik tot de tanden ben gewapend.'

Zijn mond kreeg een vastberaden trek. 'Jij gaat niet naar beneden zonder een wapen.'

'Denk je dat ik gek ben? Maar geen jasjes of zakken waarin je een wapen kunt verbergen. Ik moet kwetsbaar lijken,' zei ze nogmaals. 'Je zult een wapen moeten klaarleggen op een plek waar ik snel bij kan komen.'

Daar dacht hij over na. 'Onder de lap fluweel. Rechtsonder in de hoek, vanaf de kant van de tunnel bezien. Daar moet je binnen een paar seconden bij kunnen komen. We zullen ook een wapen in de kist leggen. Gewoon voor het geval dat.'

Voor het geval er iets misging. Die mogelijkheid wilde ze niet in overweging nemen. 'Morgenavond.' Ze probeerde haar stem neutraal te houden. 'Na al die tijd lijkt het onmogelijk dat het eindelijk...'

'Denk daar nu niet meer over na,' zei hij ruw. 'Als je dit niet meer wilt doorzetten, moet je dat ook niet doen. Ik heb gedaan wat ik kon, maar het staat mij niet aan. Je zult mazzel hebben als je dit overleeft.'

'Het hoeft jou ook niet aan te staan. Het enige wat jij moet doen, is Joe en Eve beschermen.' Ze zweeg even. 'Je blijft proberen me ertoe over te halen dit af te blazen. Je lijkt... heen en weer geslingerd te worden. Misschien ging het niet alleen om het geld. Misschien betekende die Pietro iets voor je.'

'Wat aardig van je om me een paar menselijke gevoelens toe te dichten.'

'Hoe kan ik nu weten wat jij voelt wanneer je je emoties aan niemand toont? Ging het om het goud of om Pietro Tatligno?'

'Om het goud, natuurlijk.'

'Speel nu verdomme eens open kaart.'

'Wat wil je van me horen? Wil je dat ik je vertel dat Pietro in Colombia mijn leven heeft gered? Dat hij de enige figuur in mijn leven is geweest die ik naar mijn idee kon vertrouwen?

Dat hij me dierbaarder was dan een broer?'

'Was dat zo?' vroeg ze fluisterend.

'Nee. Dat zijn allemaal leugens. Natuurlijk ging het om het goud.' Hij ging staan en liep naar de deur. 'Laten we Eve en Joe nu maar op de hoogte stellen van de recentste ontwikkelingen.'

 

21 oktober

19:37

 

Het werd donker.

'Het is tijd,' zei Trevor zacht vanuit ie deuropening. 'Ik moest het je komen melden wanneer Qu;nn de tunnel inging. Hij is nu onderweg naar de keuken.'

Jane, die bij het raam van de salon stond, draaide zich om en liep naar de gang. 'Heb je alles gecontroleerd?'

'Ja, net.' Hij glimlachte. 'Is dat dan niet duidelijk? Ik moet eruitzien alsof ik net door een riool ben gekropen. De kust is veilig. Bartlett en ik hebben de kist naar beneden gedragen en op zijn plaats gezet. Bartlett is daar nog om te zorgen dat de kust veilig blijft tot Quinn bij zijn richel is gearriveerd.'

Ze bleef staan. 'Bartlett?'

'Maak je geen zorgen. Ik heb hem een pistool gegeven, met de opdracht op iedereen te schieten behalve op Quinn en mijzelf. Je hoeft de krijgskunst niet bijzonder goed meester te zijn om met een wapen intimiderend te lijken. Als wij beneden zijn, zal Bartlett bij de ladder blijven om de toegang tot de villa te bewaken, en het zou het beste zijn als iemand in de buurt van de tunnels buiten de wacht houdt om te waarschuwen als er iets misgaat.'

Als er iets misgaat. Opnieuw dreigde ze in paniek te raken.

'Ik dacht dat Bartlett hier zou blijven. Bij Eve.'

'Dat dacht ik ook, maar hij weigerde dat. Ik heb het zo geregeld dat er nu vier mensen van de beveiligingsdienst bij haar zullen zijn, en alleen de Heer weet welke extra maatregelen Quinn nog heeft genomen.'

'Je had me beloofd Eve veilig te houden.'

'Aan die belofte zal ik me ook houden. Ik zal Aldo niet de kans geven langs me heen te glippen en de ladder naar de villa op te klimmen.' Hij gaf haar een duwtje in de richting van de keuken. 'Als je Quinn nog wilt zien voordat hij naar beneden gaat, kun je beter haast maken. Hij was het luik al aan het openmaken toen ik naar jou toe ging.'

'We geven Joe een kwartier de tijd voordat we achter hem aan gaan?'

Trevor knikte. 'Dat moet voor hem voldoende zijn om zich op de richel te installeren. Ik zal hem ondersteuning geven in...'

'Eve!' Jane rende naar het luik. 'Wat ben jij aan het doen?'

Eve stond al op de derde sport van de ladder. 'Wat denk je?'

Ze ging door naar de vierde sport. 'Je had toch niet echt verwacht dat ik Joe of jou daar zonder mij naartoe zou laten gaan?'

'Jij zou...' Bliksemsnel draaide ze zich om naar Joe. 'Zeg tegen haar... Houd haar daar weg!'

'Dacht je soms dat ik dat niet heb geprobeerd? Zonder succes. Je kent haar. Het enige waarop we kunnen hopen, is dat we de schade beperkt kunnen houden.'

'Waarom heb je het me niet verteld? Waarom heb je niet...'

'Omdat ik wist dat het jou van streek zou maken.' Eve trok een gezicht. 'Dat ben je nu, maar je hebt je er in elk geval de afgelopen dagen geen zorgen over hoeven te maken. Kom op, Joe. We gaan.'

'Eve, doe dit alsjeblieft niet,' zei Jane smekend. Eve schudde haar hoofd. 'We vormen een gezin en dus doen we dingen samen.' Ze verdween uit Janes gezichtsveld.

'Nee!'

Joe ging de ladder eveneens af. 'Ze is niet tot andere gedachten te brengen. Ik zal goed op haar passen, Jane.'

'Pas ook goed op jezelf, Joe,' fluisterde ze. Mijn hemel, ze raakte depressief. Dit was pas het begin en nu ging alles al mis. Joe was opgeslokt door de duisternis in de tunnel.

'Ik zweer je dat ik dit niet wist,' zei Trevor. 'Ik dacht echt dat Eve hier in de villa zou blijven.'

'Dat weet ik,' zei ze met trillende stem. 'Hierdoor zou je bijna in het lot gaan geloven, nietwaar?' Ze schudde haar hoofd, alsof ze daardoor beter zou kunnen nadenken. 'Maar niet Aldo's versie van het lot. Dat kunnen we niet laten gebeuren.'

'Ze zal bij Quinn en mij zijn en nogmaals: ik zal me aan mijn belofte houden.'

'Dat is je geraden.' Ze wilde de ladder af gaan en door het donker achter Eve en Joe aan rennen. Maar dat kon ze niet doen, besefte ze. Ze moest wachten tot zij hun positie op de richel hadden ingenomen. Een kwartier.

 

21 oktober

20:20

 

'Hier laat ik je alleen,' zei Trevor zacht terwijl hij zich bij de ingang van de tunnel naar de richel van Joe op zijn knieën liet zakken. 'Ik ga nu naar Eve en Joe. Het vomitorium is recht voor je uit.' Hij gaf haar een zaklantaarn. 'Onthoud goed dat er een Smith and Wesson .32 onder die fluwelen lap ligt, en een tweede wapen in de kist. Joe zei dat je wist hoe je daarmee moest omgaan. Gebruik het alleen indien dat echt noodzakelijk is. Als Aldo je ermee ziet, kan hij tot de conclusie komen dat doden op afstand zo'n slechte optie nog niet is. Bij het vomitorium branden de toortsen, maar je kunt beter in de schaduw blijven.'

Ze bevochtigde haar lippen. 'Hoe zal hij me dan kunnen zien?'

'Dat zal hem best lukken. Maak het hem alleen niet al te gemakkelijk.'

Ze lachte beverig. 'Maak je geen zorgen. Dat ben ik niet van plan. Maar me schuilhouden in de schaduw zal weinig opleveren. Jij zei dat hij niet op me zou schieten, en het is de bedoeling dat ik hem naar me toe trek zodat Joe hem kan raken.'

Trevor mompelde een vloek en liet het licht van de zaklantaarn op haar gezicht schijnen. 'Je bent bang. Het is nog niet te laat om dit af te blazen.'

'Nee, dat kunnen we niet doen.' Ze hield een hand voor haar gezicht om dat tegen het licht te beschermen. 'En natuurlijk ben ik bang. Ik ben geen idioot. Ga jij nu maar. Ik wil dat jij Eve en Joe beschermt.'

Hij aarzelde even en kroop vervolgens door de smalle opening. Toen was hij weg.

Stilte.

Duisternis.

Alleen.

Was ze wel alleen? Hield Aldo zich ergens in de duisternis achter haar op?

Nee. Trevor had Bartlett buiten de tunnel gestationeerd om de omgeving in de gaten te houden. Als Aldo in deze tunnel was, wachtte hij in het vomitorium op haar.

Haar hart bonsde zo erg dat ze het idee had dat het geluid door de tunnel werd weerkaatst.

Alles zou in orde komen. Joe zou haar waarschuwen als Aldo inderdaad in het vomitorium op haar wachtte. Hij zou Aldo doodschieten, of een waarschuwingsschot lossen indien dat niet mogelijk was.

Ze haalde een keer diep adem en liep door. Recht voor haar uit, had Trevor gezegd. Ze moest recht voor zich uit kijken en zich snel bewegen. Dan zou alles spoedig voorbij zijn. Christus, wat haatte ze deze duisternis.

Had jij dat gevoel ook, Cira?

'Shit. Shit. Shit.' Trevor bromde die vloek als een mantra terwijl hij door de tunnel rende. Ze was bang. Natuurlijk was ze bang. Ze was nog maar een jonge meid.

Aldo zag haar niet als een kind. Hij zag haar als een demon. Hij wilde haar dood hebben. De klootzak. Dat stuk ellende. Waarom was hij Aldo aan het vervloeken? Hij, Trevor, was degene die haar nu in haar eentje door die tunnel liet lopen. Het zou veilig moeten zijn, want hij had alle mogelijke voorzorgsmaatregelen genomen.

Nee, dat was niet waar. Hij had nog een andere voorzorgsmaatregel kunnen nemen. Hij had iets anders kunnen bedenken in plaats van Jane als lokaas te gebruiken. Hij had Pietro kunnen vergeten en zich kunnen herinneren dat ze het verdiende om... Rood.

Meteen bleef hij staan.

Het licht van de zaklantaarn had iets roods opgepikt op de grond, in de buurt van een grote steen iets verderop. Een vage glimp, die hem bijna was ontgaan.

Bloed?

Hij hield de zaklantaarn hoger en richtte die op de ruimte voor hem.

Niets.

Langzaam liep hij naar de steen toe en toen hij die had bereikt, zag hij de rode substantie erachter vandaan druppen. Hij bukte zich en raakte het spul met zijn vingers aan. Ja. Bloed.

Hij pakte zijn wapen. Toen hij bijna boven op de grote steen was, zag hij er een man achter liggen.

Overal bloed. Bloed op zijn gezicht. Bloed op zijn shirt. Zijn keel was van oor tot oor doorgesneden.

Quinn?

Mijn hemel. Het leek wel een tafereel uit een horrorfilm, dacht Jane.

Met morbide fascinatie keek ze naar de kist die op de lap rood fluweel stond, en toen naar de opening waar Joe met zijn geweer de wacht hield.

Nee, daar moet je niet naar kijken, hield ze zichzelf vermanend voor. Het was mogelijk dat Aldo haar in de gaten hield. Ze dwong zichzelf weer naar de kist te kijken. Waarom liet Aldo haar hier staan? Waarom kwam hij niet in actie?

Werp de teerling. Wees sterk en stoutmoedig. Ze zette een stap naar voren, de schaduw uit. 'Aldo, ik ben er.' Haar stem klonk uitdagend, of in elk geval hoopte ze dat. 'Ben jij er ook?

Heb je daar voldoende moed voor kunnen verzamelen?'

Geen reactie.

'Ik kan voelen dat je naar me kijkt, lafaard.' Ze zette nog een stap naar voren. 'Je bent bang van me, zoals ik al dacht. Je vader was ook bang. Maar toch hield hij van me. Meer dan van wie en wat dan ook. Veel meer dan van jou. Jij deed er voor hem helemaal niet toe.'

Geen reactie.

'Niet dat ik hem dat kwalijk neem. Hij had een zoon nodig op wie hij trots kon zijn. Geen stomme lafbek zoals jij.' Ze liep naar de kist. 'Nou, als jij je niet wilt laten zien, ga ik naar de reconstructie kijken om me ervan te verzekeren dat die zonder schade de ladder af is gekomen. Eve heeft geweldig...'

'Kom niet in de buurt van die kist. Ze is nu van mij, en straks zal ze niet meer bestaan.'

Ze draaide zich bliksemsnel om naar de tunnel rechts van haar, waar het geluid van de stem vandaan was gekomen, en zag niets anders dan duisternis. 'Aldo?'

'Blijf uit de buurt van die kist.'

'Waarom?' Ze streek met haar tong over haar kurkdroge lippen. 'Kom maar onder je steen vandaan om me tegen te houden.'

Hij lachte. 'Onder mijn steen vandaan? Dat zijn heel toepasselijke woorden, want ik heb daarnet namelijk toevallig een lastig pakketje onder een steen gedeponeerd. Nou ja, gedeeltelijk eronder en de rest erachter. Ik moest genoegen nemen met wat ik beschikbaar had. In deze tunnels valt het niet mee grote, losliggende stenen te vinden. De dieven die ze hebben uitgehakt, hebben het puin ook heel efficiënt geruimd.'

Ze verstijfde. 'Hém?'

'Het was jouw Eve niet. Nog niet. Zij komt heel binnenkort aan de beurt. Over een paar minuten, denk ik zo.'

Hij zou kunnen bluffen. 'Ik geloof je niet.'

'Dat is dan jammer. Het zal als zo'n onaangename schok komen.'

Christus.

Trevor racete door de tunnel naar de richel.

Hij had Jane beloofd dat Eve veilig zou zijn.

Bloed.

Keel doorgesneden van oor tot oor.

Sneller rennen.

Volgende bocht.

Sneller.