12

Een stekende pijn sloot de wereld buiten. Claire viel op de grond en bleef daar liggen tot ze weer bijkwam. Ze had moeite met ademhalen en vocht om niet weer het bewustzijn te verliezen.

Toen kwam er iets wat zwarter was dan de nacht over haar heen. Ze probeerde stil te blijven liggen tot de pijn ophield. Toch nam die maar langzaam af, zeurend en knagend. Haar armen en benen waren loodzwaar en ze voelde zich volkomen uitgeput.

Had ze een hartaanval gehad? Misschien was ze beschoten. Was dit hoe een kogelwond zou voelen? Had hij haar ruggengraat geraakt, en haar benen verlamd?

Als ze maar genoeg lucht kreeg om te schreeuwen, zou er dan iemand komen? Nick. Nick, die niet wist dat ze weer in Portfalls was

Ze werd opgetild en verplaatst, of anders voelde het alsof ze zweefde. Misschien had ze om hulp geschreeuwd en was er iemand gekomen. Was het een ambulanceteam? Dat zou haar naar het ziekenhuis brengen. Het was donker hier... waar ze ook was.

Of werd ze door de rivier meegevoerd, als een verzopen kat in een zak? Was dit wat er met Keith was gebeurd? Was hij alleen maar even naar buiten gelopen en had iemand hem toen een klap op zijn hoofd gegeven, hem in een zak gestopt en meegesleept, zoals volgens Nick dat hert was meegesleept. Keith die naar de rivier werd gesleept - naar de waterval - maar dat was niet wat die ooggetuige had gezien...

Ze worstelde tegen de cocon, zoals haar moeder die dag dat ze stierf de lakens van haar bed dooreen had gewoeld, in een laatste poging om op te staan misschien, vol spijt dat ze had geprobeerd een eind aan haar leven te maken.

Het bewustzijn in en uit zwevend concentreerde Claire zich op haar ademhaling, op het bewegen van haar armen en benen, maar ze zat opgesloten in iets nauws. Toen ze probeerde om hulp te schreeuwen kwam er, als in een nachtmerrie, geen geluid. De waterval werd luider, luider, brulde. Nu werd ze over iets heen gesleept. Iets wat op houten spoorbielzen leek!

Het gebrul kwam dichterbij, was oorverdovend, wilde haar opslokken. Net als wanneer ze aan het schilderen was, scheen de waterval alles te gaan overheersen, groter te worden, te bewegen, te veranderen in de gekreukelde lakens op haar moeders bed, Keith mee te voeren en te verslinden.

Ze probeerde te vechten, maar ze was duizelig, zo duizelig. Haar spieren voelden alsof ze in beton gegoten waren. Ze was bang dat ze niet zou kunnen ontsnappen aan het duister dat zich aan haar opdrong, haar overweldigde, net als het geluid van de witte waterval...

Langzaam kwam Claire weer bij, eerst nog oppervlakkig ademhalend en toen gulzig de heldere, frisse lucht opzuigend. Het moest een nachtmerrie zijn geweest. Ze lag vast thuis in bed in haar donkere kamer. Maar ze zag sterren boven zich.

En toen voelde ze waternevel en hoorde ze het sissen. En plotseling wist ze waar ze was.

Met een half onderdrukte kreet ging ze zitten. Ja, op de zelfmoordbrug, midden op de brug waar Keith was gestorven, waar anderen de dood tegemoet waren gesprongen.

Duizelig liet ze zich voorover vallen, plat op de oude schragen, een roestige ijzeren rail grijpend voor steun. Toen merkte ze dat ze tussen twee bielzen door recht omlaag in de schuimende rivier ver onder haar keek.

Lieve hemel, hoe was ze hier boven beland? Een verpletterende pijn had haar overweldigd; ze was buiten westen geraakt. Iemand moest haar iets hebben toegediend of hebben beschoten of... ze wist het niet. Ze kon hier niet in haar delirium heen zijn gelopen. Ze voelde zich draaierig, alsof de hele aarde onder haar door stroomde.

Voorzichtig, langzaam draaide ze haar hoofd. Hoewel er geen maan was, scheen de waterval binnenin licht te weerspiegelen waar hij recht onder haar in de stroomversnellingen neerkwam. Claire boog haar armen en spande elke spier in haar benen. Weer staarde ze naar het bruisende witte water onder haar. Het was niet alleen angstaanjagend maar ook mooi, hypnotiserend en verleidelijk. Als ze probeerde op te staan en de brug af te lopen, zouden haar spieren dan haar hersenen gehoorzamen? Of had ze echt een nachtmerrie? Of erger: was ze gewoon krankzinnig? Haar moeder moest gek zijn geweest om zelfmoord te plegen. En Keith? Misschien was een plotselinge zieke dwangimpuls die haar geliefden van het leven had beroofd, ook op haar overgeslagen.

Nee. Nee, iemand moest haar hier hebben neergelegd. Ze hoopte alleen maar dat hij er niet meer was om haar in de gaten te houden, want hoe dan ook, ze zou van die duivelse brug af komen.

Dat was hoe ze hem nu zag, als een gigantisch monster boven de rivier, een beest uit een of ander sprookje waar kinderen 's nachts van droomden, en zij ook. Zich nog steeds aan de ijzeren rail vastklemmend, duwde ze zich omhoog tot ze geknield zat en keek om zich heen. Hoewel het donker was, voelde ze dat er niemand op de brug was. Op handen en knieën kroop ze van de ene rib van het monster naar de volgende, biddend dat ze het zou halen en dat die nachtmerrie voorbij zou zijn.

Ze schaafde haar handen en knieën kapot, en haar huid zat vol splinters. Maar eindelijk zakte ze op vaste grond in elkaar, om enkele ogenblikken later op te staan. Schuifelend, toen langzaam lopend, klampte ze zich aan takken en boomstammen vast terwijl ze zich een weg omlaag zocht naar het rivierpad en langs het pad naar de herberg strompelde. Hij wachtte haar op, open en verlicht, een baken in het donker.

Alweer was Nick in vliegende vaart op weg naar Claire. Zijn antwoordapparaat had haar telefonische boodschap iets na tien uur geregistreerd. Hij stond onder de douche nadat hij van Cedar Island terug was komen vliegen en hoorde het apparaat pas piepen toen hij zijn uniform al aanhad. Hij had zijn hulpsheriff, Mike Woods, gezegd dat hij zijn dienst wel zou overnemen, omdat Mike een of ander maagvirus had opgelopen.

Nick belde Peggy, de nachtcentraliste, om haar te melden dat hij het iets te laat van Mike over zou nemen. Toen spoedde hij zich naar Claire.

Claire en hij begonnen tot een vast patroon te vervallen: zij had hulp nodig, hij rende, reed of vloog naar haar toe. Omdat hij haar wilde beschermen, bleef hij maar voor haar vallen. Hoewel ze aan de telefoon had gezegd dat ze niet in acuut gevaar verkeerde, had ze zo over haar toeren geklonken dat hij haar niet zomaar tot de volgende ochtend kon laten wachten.

'O, Nick, de hemel zij dank dat je er bent!' riep ze, zich in zijn armen stortend zodra ze haar achterdeur geopend had.

Hij sloeg zijn armen om haar heen en begroef zijn gezicht in haar warrige vochtige haar, dat geurde naar bos en mist. Haar gezicht zat vol vegen en schrammen. Haar rok en haar jasje waren een puinhoop; ze zag eruit of ze een veldslag had gevochten. Ze trilde en voelde kwetsbaar tegen zijn sterke lichaam. Hij probeerde zichzelf te dwingen haar op een stoel te zetten en zijn zelfbeheersing terug te krijgen, maar zij was degene die zich het eerst losmaakte.

'Sorry,' fluisterde ze terwijl ze iets naar achteren stapte. 'Het was niet mijn bedoeling me zo te laten gaan.'

Hij liet haar meteen, maar met tegenzin los. 'Ik begrijp het wel. Wat is er gebeurd?'

'Ik verwachtte je niet in je uniform.'

'Dat doet er nu niet toe. Wat is er gebéurd?'

'Dat weet ik niet goed. Het is heel raar, maar goed, dat geldt voor alles wat me de laatste tijd overkomt.' Ze liet zich op een keukenstoel vallen.

Hij pakte de stoel het dichtst bij haar, met alleen de hoek van de tafel tussen hen.

'Ik was in de schemering buiten langs de rivier aan het wandelen,' begon ze, moeizaam uit haar woorden komend, 'maar ik bleef op mijn eigen terrein. Ik wilde alleen maar wat beweging na de terugrit uit Seattle. Ik was wat bladeren bij elkaar aan het zoeken, en bloedwortel aan het bekijken, toen ik opeens vreselijke pijn kreeg.' Ze zuchtte maar ging niet verder.

'Pijn? Waar? Waarvan?' drong hij aan. Zijn maag verkrampte meteen van bezorgdheid en woede.

'Dat weet ik niet. Pijn over mijn hele lichaam, ontzettende pijn. Ik viel zomaar op de grond en toen...' Er kwamen tranen in haar ogen. Ze klemde haar vingers zo hard in elkaar dat ze wit werden. Hij stak zijn hand uit en pakte die van haar vast. Toen ze in elkaar kromp, draaide hij ze met de palmen omhoog en zag hij dat ze geschaafd waren en vol splinters zaten.

'Wat is er verdomme gebeurd, Claire?'

'Mijn knieën ook. Van toen ik van de brug af kroop.'

'De brug? Je zei dat je er niet aan moest denken erop te gaan.'

'Het punt is, ik weet niet precies wat er gebeurd is, behalve dat ik midden op de brug ben beland. Ik heb al die tijd niemand gezien, alleen Joel Markwood, die eerder aan het vissen was, maar die was al naar huis. Hij zegt altijd dat hij niet graag vist als het donker is.'

Nick wilde haar beschermen tegen alles wat haar overkwam - als het haar echt overkwam. Hij wilde niets liever dan haar geloven, maar kon hij dat? Hij had zich vergist bij een vrouw die hij meende goed te kennen, beter dan hij Claire kende.

'Ik weet zeker dat het geen hartaanval of kleine beroerte was,' vervolgde ze. 'Ik heb nu geen symptomen meer, en daarbij zouden niet al mijn spieren verkrampt zijn van de pijn. Na Seattle was ik er zo van overtuigd dat ik hier terug kon komen en alles aankon om achter de waarheid te komen, maar nu ben ik, geloof ik, gek aan het worden.'

'Wat je daarnet beschreef,' zei hij, opgelucht dat er een logische maar wel afschuwelijke verklaring zou kunnen zijn, 'klinkt alsof je wel eens met een tasergun beschoten zou kunnen zijn.'

Fronsend zei ze: 'Je bedoelt een lasergun.'

'Nee, dat is Star Wars-onzin. Tasers gebruiken alleen een laser om nauwkeurig hun doel te lokaliseren. Ze gaan een stap verder dan stunguns, zijn verlammender en pijnlijker. Het doelwit wordt uitgeschakeld, niet alleen maar versuft en vertraagd. En met een stungun moet je iemand aanraken, anders werkt het niet, terwijl tasers van een afstand kleine elektrodes afvuren. Was er iemand in de buurt toen het gebeurde, een visser of zo? Of Sam op een van zijn avondwandelingen?'

'Niet dat ik zag,' zei ze met haar armen stevig om zichzelf heen. 'Maar nu ik eraan denk, het kan zijn dat ik iets gehoord heb. Ik dacht dat het misschien een hert was. O verdomme, eerst dat dode hert en nu dit!' Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en liet ze toen weer zakken om naar haar gewonde handpalmen te staren. 'Zijn tasers legaal?'

'In deze staat en de meeste andere wel. Je kunt ze zelfs via internet bestellen. Maar bij een aanval zonder enige aanleiding kunnen we, als we kunnen vaststellen wie er op je geschoten heeft, de dader van geweldpleging beschuldigen. Morgen als het licht is, zal ik het gebied grondig afzoeken. De meeste tasers schieten zogeheten confettistukjes af waarmee het wapen geïdentificeerd kan worden en de koper opgespoord. De taserpijltjes laten soms twee piepkleine gaatjes in de huid achter, dus laten we jou maar eens goed bekijken. Of ik kan je naar je dokter brengen.'

Nick wist dat het de politieman in hem was die zo kalm vragen stelde. Maar de man in hem was razend dat iemand haar pijn had gedaan.

'Ik hoef geen dokter,' beweerde ze. 'En zoals je kunt zien is dit wat ik aanhad. Onder het jasje is het mouwloos, dus ik kan zelf in elk geval mijn armen en benen controleren,' zei ze terwijl ze behoedzaam haar jasje uittrok. Haar armen zaten onder de blauwe plekken. 'Maar het licht is hier niet zo goed,' ging ze verder. 'Misschien kan ik beter naar de badkamer gaan.'

'Ik kan die splinters wel uit je handen halen.'

'En uit mijn knieën?' vroeg ze, de zoom van haar gescheurde rok optillend om ze te bekijken.

Nick slikte moeilijk. Vuil, bont en blauw en vol splinters.

'In mijn badkamer boven hebben we het beste licht,' zei ze, 'maar na die zak waarin ik ben meegesleurd wil ik wedden dat er geen elektrode of confetti meer op me zit.'

'Meegesleurd in een zak? Dat had je nog niet verteld.'

'Nee?' Ze leek oprecht verbaasd. 'Ik ben er vrij zeker van dat iemand me ergens in verpakt heeft en me op de brug heeft gedumpt, waarschijnlijk in de hoop dat ik óf de schrik van mijn leven zou krijgen en eraf zou vallen, óf dat ik zou springen. Waarom kijk je me zo aan?'

'Hoe? Ik probeer alleen maar alles in elkaar te passen om jou te kunnen helpen.'

'fe fronste. Je keek of je geen woord geloofde van wat ik zei.'

'Dat is niet waar. Ik ben zo kwaad als wat op de klootzak die met dat ding op je heeft geschoten. Deze keer zou je het nooit verzonnen kunnen hebben.'

'Deze keer? Dus je denkt dat ik al het andere verzonnen heb?'

'Dat is niet wat ik zei - of bedoelde.'

'Dan zou ik het op prijs stellen als je me zou willen helpen die splinters eruit te krijgen - in elk geval uit mijn handen.'

Claire besefte te laat dat ze een grote fout had gemaakt door Nick mee naar boven te laten komen om met de splinters te helpen, laat staan om naar kleine prikgaatjes in haar huid te zoeken. De grote badkamer had spiegeltegels, en alleen al de aanblik - de meervoudige aanblik zelfs - van hem in zijn uniform, vanuit alle hoeken, in een ruimte die zo privé was, maakte haar toch al wankele evenwicht er niet beter op. Ze probeerde niet na te denken, probeerde alleen maar in de spiegel te kijken wat hij deed, maar dat hielp ook al niet.

Hij was zoveel groter en forser dan zij, zo gespierd. Hij liet zijn vingers langs haar armen glijden, die zij allebei recht naar voren hield. Hij boog er vlak boven om de naakte huid van alle kanten te inspecteren.

Hij was zo dichtbij dat ze elke afzonderlijke haar op zijn hoofd en de schaduw van zijn baard kon zien. Zijn neus stond een tikje scheef en zijn snor bevatte nauwelijks grijze haren. Zijn adem gleed langs haar linkerarm naar haar schouder.

De stroom van haar emoties scheen haar gedachten weg te spoelen, maar één ding wist ze zeker: uitgesloten dat Nick Braden haar benen op prikgaatjes zou onderzoeken.

Door die gedachte drong het tot haar door dat ze niet alleen moest ontdekken wie Keith kwaad had gedaan, maar ook onder ogen moest zien wat er met hun huwelijk gebeurd was. Vanaf het begin waren ze vrienden geweest, allebei druk, en zo hadden ze door het leven gezeild. Waren ze in verschillende richtingen gezeild? Keiths impact op haar als vrouw - op haar emoties en zintuigen, haar hart - scheen getemperd, en niet alleen in haar herinnering; zelfs in hun intiemste ogenblikken had hij al getemperd geschenen. Als hun huwelijk was gestorven lang voordat Keith dat deed, was dat voor een deel haar schuld.

En het was de nabijheid van Nick Braden die er de oorzaak van was dat ze zich die mislukking bewust werd. Ze voelde zich zo op Nick afgestemd. Dat kwam niet alleen doordat ze zijn hulp nodig had, en misschien ook zijn bescherming. Anders dan met Keith bestond er een duidelijke onthutsende spanning tussen hen. Wat was dat ook weer wat iemand eens gezegd had, over het verschil tussen vuurvliegjes en bliksem?

Claire kon zich niet herinneren dat Keith haar ooit vlinders in haar buik had bezorgd, maar ze had ook niet vermoed dat zoiets echt bestond. Misschien waren vriendschap, gedeelde interessen en ambities niet genoeg om een huwelijk op te baseren. Nadat haar moeder was gestorven en haar vader haar had buitengesloten, was ze misschien om de verkeerde redenen bij Keith gebleven.

'Zo is het wel genoeg, Nick. Bedankt,' bracht ze uit. 'Verder kan ik het zelf wel. Die gaatjes zullen wel ontzettend klein zijn geweest - niet meer dan speldenprikjes, hè?'

'In feite,' zei hij, zijn keel schrapend, 'met al die wijde kleren die je aanhebt - ik bedoel, je was vrij goed bedekt - kan het zijn dat de elektrodes eerst in je kleren zijn blijven hangen, al zou dat de schokken niet zo goed geleiden als naakte huid.'

De schokken geleiden. De woorden weergalmden door haar hoofd. Uitgeput en bang als ze was, had Claire opeens het gevoel of er geen botten meer in haar lichaam zaten, of ze weer op de grond zou vallen. Ze keerde Nick haar rug toe voor hij haar gedachten kon lezen, en liep door de slaapkamer het portaal op dat over de benedenverdieping uitkeek. Daar bleef ze staan. Ze klemde haar handen om de reling en voelde over haar hele lichaam het zweet uitbreken. Maar toen Nick haar inhaalde, kwam er uit die warboel van pijn en angst en mislukking één rationele gedachte naar boven.

'Ik was nat, Nick!' riep ze, over haar vochtige huid vegend. 'Vanavond buiten, bedoel ik. Ik liep in de regen, en de bomen bleven nadruppen, dus ik was nat toen er op me werd geschoten en water geleidt elektriciteit!'

'Nog meer wat je vergeten bent me te vertellen?' informeerde hij, plotseling gefrustreerd of kwaad klinkend.

'Nee,' was het enige wat ze wist uit te brengen, want er scheen geen enkele bescherming te zijn tegen die lawine van gevoelens. Ze was uitgelaten en terneergeslagen tegelijk. Zelfs al was ze er niet in geslaagd ten volle van Keith te houden, hij was ook niet bepaald voor haar gevallen zoals een man hoorde te doen voor een vrouw. Ze waren meer gefuseerd dan getrouwd geweest. Maar ook al was 'tot de dood ons scheidt' voor hen werkelijkheid geworden, ze zou haar speurtocht niet opgeven voor ze wist wat er met hem was gebeurd.

Gelukkig had de centraliste Nick gebeld om hem te vertellen dat zijn hulpsheriff zich beter voelde en weer aan het werk was, zodat hij Claire niet alleen hoefde te laten. Hij liep op de begane grond te ijsberen terwijl zij boven een douche nam en splinters uit haar vel plukte.

Zijn groeiende verlangen naar Claire nog niet eens meegerekend, wist Nick dat hij met grote problemen zat. Als ze de waarheid vertelde, had ze te maken met iemand met een enorm onaangename agenda. Iemand die kennelijk verschillende tactieken had geprobeerd om haar bang te maken, en die daarna een net-niet-dodelijk wapen op haar had gebruikt. Dus zou de volgende tactiek wel dodelijk zijn? In de mogelijke - nu vermoedelijke - zaak van de moord op Keith moest de sleutel te vinden zijn naar degene die erop uit was Claire kwaad te doen.

Later onderzocht hij haar jasje en haar rok, maar vond geen haakjes of confetti ter identificatie. En al die tijd had hij het ook nog steeds uitgesteld haar over haar man en haar beste vriendin, Anne, te vertellen. En hij had gebeden dat ze niet al op de hoogte was geweest van die verhouding en had besloten er een punt achter te zetten.

Dat was de lelijke keerzijde van alle mogelijkheden, dat de slimme Claire al die dingen had geënsceneerd om alle sporen van haar eigen schuld te verbergen. Moord binnen een huwelijk door een jaloerse of slecht behandelde partner was echt een schoolvoorbeeld. Maar dat kon hij niet van Claire geloven. En waarom zou ze dan blijven volhouden dat het geen zelfmoord was en dat hij het verder moest onderzoeken? Hij had in de loop der jaren enkele heel overtuigende leugenaars meegemaakt, maar hij was er zeker van dat Claire daar niet bij hoorde.

Toen Claire klaar was met douchen, gingen ze naar de keuken terug. Meer dan een uur lang bleef Nick haar ondervragen om ervoor te zorgen dat hij absoluut alles wist.

'Ik heb toch al gezegd dat ik niemand in de buurt heb gezien, Nick! De achterdeur hier stond open, precies zoals ik hem achtergelaten had, maar nu ben ik bang dat al die nieuwe sloten voor niets zijn geweest.'

'Zijn al je nieuwe sleutels er nog?'

'Ja. Die liggen nog op dezelfde plaats. Ik had nog wel de tegenwoordigheid van geest om dat te controleren nadat ik jou gebeld had.'

Hij stond op en keek door de achterdeur en de keukenramen naar buiten. Hij kon niet stil blijven zitten. 'Ik kan vannacht wel op je bank slapen,' zei hij, 'en de sleutels morgenochtend op vingerafdrukken laten controleren.'

'Dat kan ik niet van je verlangen. Ik doe alles wel op slot en dan kijk ik of ik vannacht bij Anne kan logeren. Dit weekend krijg ik waarschijnlijk logés, dus dan zit ik ook goed. Hoe meer ik me hier aangevallen voel, hoe vastbeslotener ik ben te blijven. Hé, Nick? Je denkt toch niet dat een tasergun een wapen voor Sam Twoclaws is, hè, ondanks het feit dat hij dit land -mijn land - wil hebben?'

'Ik sluit niemand uit, maar ik denk twee dingen,' zei hij terwijl hij weer kwam zitten en over de hoek van de tafel naar haar toe leunde. 'Eén: de symptomen die jij beschreef, klinken alsof ze door een ultramoderne taser veroorzaakt zijn, een exemplaar uit de M-Serie. Ik dacht dat ik de enige twee uit deze buurt veilig achter slot en grendel in de opslagruimte op het bureau had liggen.'

'Kan iemand ze hebben gestolen - nou ja, niet van het bureau, neem ik aan, maar kan iemand ze vandaar mee hebben genomen?'

'Dat zal ik morgenochtend meteen controleren. Maar je kunt niet naar Anne. Ze is voor een paar dagen de stad uit naar een makelaarsconferentie of conventie.'

Hij sloeg haar gade. Ze zou toch zeker niet hebben voorgesteld bij Anne te gaan logeren als ze enig idee had dat die vrouw een verhouding met Keith had gehad?

'O,' zei ze. 'Heeft ze het er vorige week over gehad dat ze zou gaan, of heb je haar sinds de begrafenis nog gezien?'

'Ik heb het van haar buurvrouw gehoord, toen ik vanochtend bij Anne langs wilde gaan om haar te ondervragen.'

Haar kin schoot omhoog en haar ogen gingen wijd open.

'Want,' ploeterde hij verder, 'hoe goed bevriend waren Keith en jij met haar, nadat de koop van de herberg was gesloten, bedoel ik?'

Ze kwam langzaam, stijf overeind en liep naar het aanrecht om de koffiepot te vullen. 'We mochten haar allebei graag,' antwoordde ze, koffie afmetend in het filter. 'Natuurlijk zagen we haar na een poosje minder vaak, maar ze kwam af en toe langs, meestal met een of ander cadeautje.' Ze zette het koffiezetapparaat aan; het zachte gepruttel ervan werd meteen overstemd door het doordringende gebrom van de waterval in de verte. Was Claire op dat moment niet in staat hem aan te kijken omdat ze het had geweten van Keith en Anne? Maar ze draaide meteen weer zijn kant op en leunde met haar rug tegen het aanrecht.

'Ik heb vandaag in Seattle een paar lattes op,' verklaarde ze, 'dus ik vermoed dat mijn cafeïnebehoefte daardoor weer aangewakkerd is. Ik zal vannacht toch wel niet kunnen slapen, ook al voel ik me een zombie.'

'Over Anne, Claire. Er is geen geschikt of gemakkelijk moment om je dit te vertellen, dus ik zeg je maar precies waar het op staat, zoals ik ook altijd verwacht dat jij met mij doet. En wat ik je te vertellen heb, heeft ook met DeeDee te maken.'

Een uur later zaten ze nog steeds in de keuken, Claire nog aan de koffie terwijl Nick een bord van de opnieuw opgewarmde macaroni met kaas wegwerkte die Joel had gebracht.

Claire was stomverbaasd - en ze wist dat Nick dat ook was -dat ze niet één traan had gelaten of was ingestort toen hij uitlegde dat DeeDee had gelogen over het verbaal om te voorkomen dat Claire iets van Keiths overspel zou gaan vermoeden. DeeDee had hen twee keer samen in de stad gezien, wat op zich niets betekende, maar dat ze hen samen uit een motel had zien komen klonk doorslaggevend. Claire had zich zo in- en inberoerd gevoeld bij de gedachte dat Keith en Anne haar allebei verraden hadden, dat het te erg was voor tranen.

Het was wel duidelijk dat hun huwelijk voor Keith ook niet genoeg was geweest. Hij was blijkbaar ontrouw geweest, iets wat Claire nooit was geweest, ook al had ze hem op andere manieren bedrogen. Ze had hem laten denken dat ze tevreden en bevredigd was. Pas sinds zijn dood zag ze het feit onder ogen dat ze geen van beide was geweest. En ook dat ze zichzelf voor de gek had gehouden door te denken dat ze een goed huwelijk hadden.

Ze kon niet geloven dat die arme DeeDee geschorst was omdat ze haar had willen helpen. Maar wat erger was, als Anne en Keith een verhouding hadden gehad... Goeie hemel, ze had een puinhoop gemaakt van haar huwelijk, maar goed, dat had Keith blijkbaar ook gedaan. Toch, zelfs al was hij voor een deel verantwoordelijk voor een slecht huwelijk en mogelijk voor zijn eigen dood, toch was ze vastbesloten zijn moordenaar en haar aanvaller te vinden.

'Weet je,' zei ze, overeind springend, 'ik vond het al zo vreemd dat Anne toen Keith vermist werd en tijdens de begrafenis de hele tijd huilde. Ik voelde me gewoon schuldig omdat ik altijd had gedacht dat ze nogal hard was.'

Haar woede kwam weer boven. Hoe verslagen ze zich ook voelde, ze begon breed gebarend door de keuken te ijsberen. 'Zelfs als ze opgewonden is, doet ze heel beheerst, alsof ze zich inhoudt. Maar zij huilde terwijl ze mijn hand vasthield! Als ze een verhouding hadden, en ik had daar geen flauw idee van, wat kan hij dan nog meer hebben uitgespookt waar ik niets vanaf wist? Wat ben ik een idioot geweest! Het lijkt wel of ik de laatste jaren in een trance heb geleefd of zo.'

'Geef jezelf niet de schuld.'

'Natuurlijk geef ik mezelf de schuld! Jij gaf jezelf toch ook de schuld omdat je niet had gemerkt dat je vrouw haar ziekte verborg?' flapte ze eruit voor het tot haar doordrong dat ze niet het recht had zijn huwelijk ook te ontleden.

'Ja, dat neem ik mezelf kwalijk,' gaf hij toe. Hij gooide zijn vork neer, die tegen zijn lege bord kletterde. Ze kon zien dat hij ziedend was, op haar of op zichzelf, maar goed, ze voelde de hele avond al frustratie in hem.

'Ik zal het verdomme wel te druk hebben gehad, en ik was veel weg geweest tijdens de Golfoorlog,' zei hij. Zijn stem klonk koud en hard. 'We waren gewoon uit elkaar gegroeid, denk ik, om dat oude cliché maar eens te gebruiken. Maar dat maakt mij niet onschuldig - of haar.'

'Precies. En ik deed zo mijn best om mee te doen aan Keiths dromen, hard te werken om het hier klaar te krijgen... terwijl hij met haar aan het rotzooien was,' zei ze met een zucht terwijl ze weer op haar stoel aan tafel neerviel en haar hoofd in haar handen liet zakken. 'Die nacht dat ze werden aangehouden voor te hard rijden, moet hij tegen mij hebben gezegd dat hij nog weg moest voor een boodschap of zo. Of misschien heeft hij gezegd dat hij een eind ging wandelen, en kwam zij hem oppikken voor een vluggertje in haar auto, als een stel tieners, voor... voor hij weer naar huis kwam om naast mij in bed te kruipen, de rotzakken. Maar,' vervolgde ze, haar hoofd optillend en elk woord benadrukkend, 'ik wil met Anne praten.'

'Niet vóór ik het zeg. Het is nu een zaak voor de politie, dus ik praat eerst met haar. Nergens voor nodig dat jij haar op ideeën brengt of ruzie met haar krijgt, of nog erger.'

'Een zaak voor de politie? Echt waar?' riep ze. 'Je gaat de zaak heropenen?'

'Misschien. Vooral om wat jou vanavond is overkomen. Ik ga Anne ondervragen en neem dan een beslissing. Maar als je maar weet dat jij tot dat moment bij haar uit de buurt blijft.'

'Met leugens kan ze er wel onderuit komen zonder een verhouding toe te geven, neem ik aan. Je moet erachter zien te komen waar ze was, die avond dat Keith verdween. Stel dat hij het huis uit geslopen was om haar te ontmoeten, en dat ze ruzie hebben gekregen? Stel dat ze wilde dat hij mij verliet, en dat hij dat niet wilde, of dat hij bang was bij een scheiding zijn aandeel in de herberg in gevaar te brengen? Stel dat -'

'Ho! Stop!' beval hij, en hij sloeg met zijn vuist op tafel. 'Het is een zaak voor de politie. Jij houdt je erbuiten. Je bedenkt geen honderd mogelijke scenario's en je loopt ons niet voor de voeten. Je onofficiële functie als hulpsheriff zit erop, is dat duidelijk?'

'Natuurlijk. Maar dat met DeeDee zit me zo dwars.'

'Ik laat haar volgende week weer aan het werk gaan, maar ze moet een lesje leren. Ik laat me niet beliegen of tegenwerken door de mensen die ik moet vertrouwen.' Hij prikte met zijn wijsvinger in de lucht, bijna pal in haar gezicht.

'Ik begrijp precies wat je bedoelt, neem dat maar van me aan,' zei ze.

'Mooi. En ga nu maar naar boven zodat ik hier beneden op de bank wat kan slapen.'

Claire bood hem bijna een van de gastenkamers aan, maar ze had hem liever midden in haar huis dan ergens in de zijvleugel. De grote kamer leek zo open voor de buitenwereld, waar steeds maar vreemde wezens naar binnen tuurden of haar weglokten.

Hij had niet gezegd dat ze niet bij die arme DeeDee op bezoek mocht, dacht ze, om de jonge vrouw te vertellen hoe erg ze het vond dat ze vanwege haar moeilijkheden met Nick had gekregen.

Claire bleef boven aan de trap nog even omlaag staan kijken terwijl Nick de lampen uitdeed en toen de kussens zo op de lange leren bank arrangeerde als hij ze hebben wilde.

'Ik zal een paar dekens naar beneden gooien,' riep ze hem toe, waarna ze haastig extra linnengoed uit de kast haalde. Hij keek naar haar op toen ze over de balkonreling leunde om ze naar hem toe te laten vallen.

Ineens deed het haar aan de scène uit Romeo en Julia denken, die ze met enkele klasgenoten op de middelbare school had opgevoerd bij Engelse literatuur. Zij, Julia, had van begin tot eind peentjes gezweet omdat ze tot over haar oren verliefd was op de jongen die Romeo speelde. Destijds had ze meteen door moeten hebben dat ze geen verkering moest beginnen met Keith Malvern, want hij had dat hele stuk over sterven voor een verloren liefde maar onzin gevonden.

Snel liep ze naar haar kamer, schopte haar schoenen uit en kroop in bed, met haar spijkerbroek en haar shirt nog aan. Als er nog meer vreemde dingen gebeurden, kon ze zo naar beneden rennen om te helpen. Keith mocht haar dan teleurgesteld hebben, maar dat had Nick Braden tot nu toe nog nooit gedaan.

Verdomme! Dat kon toch niet, dacht de gluurder, van boom naar boom ijsberend, langs de luidruchtige rivier, met beide vuisten op de stammen meppend terwijl de nachtelijke uren verstreken. Deze keer hadden de sheriff en Claire het licht uitgedaan. Zat er maar een infrarode film in die camera. Hij was niet naar buiten gekomen om weg te gaan. Het was twee uur. Zou zijn auto de hele nacht bij die hoer op de oprit blijven staan? Het was al uren geleden dat ze samen naar boven waren gegaan, toen weer naar beneden waren gekomen, zij in andere kleren, om koffie te drinken en wat te eten, blijkbaar na een nummertje in bed.

Die spuitbus verf zat tenminste nog in de rugzak. Het zou Claire Malverns verdiende loon zijn om het woord 'hoer' overal op haar huis gespoten te krijgen. Maar als dat bloederige hert en die botten haar niet bang hadden gemaakt, wat dan wel? En trouwens, haar hier wegjagen was behoorlijk lastig nu hij de kans liep oog in oog te komen staan met de sheriff. Daarstraks had hij ook al uit het keukenraam gekeken.

Toen de rugzak op zijn kop werd gehouden, viel de inhoud op de grond. De bus rode verf rolde eruit, maar waar was het mes? De gluurder schudde de rugzak nog eens goed, waarop het mes eruit viel en trillend in de grond bleef staan. Een paar sneden in Claire Malverns gezicht zouden tenminste een eind maken aan deze pijn. Nick Braden moest ook een paar japen krijgen, en o wat zou het lekker voelen om die uit te delen.