Hoofdstuk 6

 

 

 

Toen Hugh op kantoor aankwam – een halfuur te laat – was de gemene blauwe plek op Kathryns wang hem meteen opgevallen. Hij had aandachtig geluisterd toen ze probeerde uit te leggen hoe ze aan die plek kwam en was geschrokken toen ze in tranen uitbarstte.

‘O, laat me toch met rust,’ snikte ze, en ze graaide een handvol tissues uit de doos die op haar bureau stond.

Maar hij liet haar niet met rust. Het liefst had hij haar in zijn armen genomen, maar hij wist dat dat geen goed idee was. Dus bleef hij rustig voor haar bureau staan wachten tot het snikken minder werd.

‘Nu kun je echt niet meer met die man trouwen, Kathryn,’ zei hij uiteindelijk.

‘Dat ben ik ook niet van plan,’ snauwde ze, een beetje als vanouds. ‘Ik heb hem het huis uit gezet.’

‘Is hij gewoon gegaan?’ Het leek Hugh onwaarschijnlijk dat zo’n gewelddadige man zonder strubbelingen zou gaan.

‘Hij was het niet van plan. Maar ik heb gedreigd de politie erbij te halen. En een van jouw bodyguards.’

‘Maar ik heb helemaal geen bodyguards!’

‘Dat weet hij niet.’

‘Hm. Hij kan terugkomen, hoor.’

‘Dat realiseerde ik me ook, dus ik heb meteen het slot laten vervangen.’

‘Heel slim,’ zei Hugh. ‘Maar het lijkt me verstandig als je een paar nachten ergens anders verblijft.’

Ondertussen was hij van plan om die ellendeling op te sporen en hem een koekje van eigen deeg te geven. Vroeger had Hugh aan vechtsport gedaan. Het was een van de vele sporten die hij had beoefend tijdens schoolvakanties als zijn vader het te druk had om dingen met hem te doen en zijn moeder niet had geweten wat ze aan moest met zijn tomeloze energie.

‘Ik denk niet dat dat nodig is,’ zei Kathryn.

‘Nou, ik wel. Wat heb ik aan je als je hier elke morgen uitgeput binnenkomt omdat je niet kunt slapen? Weet je wat? Je kunt wel in mijn vaders penthouse tot hij terug is. Dat vind hij geen probleem.’

‘Dat kan ik niet doen!’

‘Waarom niet?’

‘Omdat… Het kan gewoon niet!’

‘Onzin. Je bent vast netter dan ik, en hij heeft gezegd dat ik er mocht logeren. We gaan meteen wat kleren van je ophalen, dan hoef je vanavond niet meer naar huis.’

Met een verdrietige blik sprong Kathryn sprong. ‘Je doet het weer.’

‘Wat doe ik?’

‘Je walst over me heen, net als gisteravond. Ik wilde eigenlijk niet met je uit eten. Maar dat accepteerde je niet. En ik wilde ook niet dat je me naar huis bracht, maar je stond erop. Als je dat niet had gedaan, was Daryl niet zo jaloers geworden en zou ik nu nog steeds gaan trouwen en niet kwijtraken wat me het dierbaarst is op deze wereld!’

Hugh gaapte haar aan. ‘Ik kan niet geloven dat je dat net gezegd hebt. Is een man die je slaat jou het dierbaarst op deze wereld? Ik had gedacht dat een verstandige vrouw als jij zo’n lafaard zou verachten.’

‘Ik heb het niet over Daryl. Hem veracht ik inderdaad.’

‘Wat dan? Ik snap het niet meer.’

Er ontsnapte haar een zucht van vermoeidheid. ‘Dat is een lang verhaal.’ En ze liet zich weer op haar stoel zakken.

‘We hebben de hele dag.’

‘We moeten werken.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik ben nu de grote baas, weet je nog? Ik kan doen wat ik wil. Zet het antwoordapparaat maar aan, dan gaan we koffiedrinken.’

‘Nee,’ zei ze stellig. ‘Dat wil ik niet. Ik… Ik wil me zo niet in het openbaar vertonen. Niet zoals ik er vandaag uitzie. Het was al erg genoeg dat iedereen me vanmorgen in de trein zat aan te staren.’

‘Natuurlijk,’ zei hij snel. ‘Daar had ik niet aan gedacht. Ik wil niet dat je denkt dat ik weer over je heen wals. We kunnen naar mijn vaders penthouse en een kopje koffie drinken op het balkon. Hij heeft een koffiezetapparaat dat het praktisch voor je zet.’

Op elk ander tijdstip had Kathryn nee gezegd, maar vandaag was ze zichzelf niet. Ze voelde zich kwetsbaar en zwak en had aandacht nodig.

‘Oké,’ zei ze, en haar onderlip begon weer te trillen.

De schrik was in zijn ogen te zien. ‘Je gaat toch niet weer huilen?’

Door de blik op zijn gezicht moest ze bijna lachen. ‘Nee, Hugh. Ik ga niet weer huilen.’

‘Gelukkig,’ mompelde hij. ‘Kom, dan gaan we.’

Dickie Parkinsons penthouse was meer een statussymbool dan een huis, met enorme open zitruimtes, ingericht met de mooiste Italiaanse leren meubelen, maar nergens persoonlijke spullen. De binnenhuisarchitect had gekozen voor zwart en wit als basiskleuren, wat de ruimte een kille uitstraling gaf. Alle muren waren wit, en de marmeren vloer ook. De enorme keuken had glimmend witte kastjes, zwartgranieten werkbladen en roestvrijstalen apparatuur. Het koffieapparaat waar Hugh het over had, was zwart met roestvrij staal. De mokken die ernaast hingen aan een metalen rekje waren ook zwart.

‘Het is zo klaar,’ zei Hugh, en hij zette het apparaat aan en pakte twee mokken. ‘Ga maar vast naar buiten en kijk wat rond.’

Dat deed ze, want het was beter dan bij hem in de keuken blijven staan en de seksuele spanning verdragen die ze gisteren ook had gevoeld en die tijdens de rit omhoog in de kleine lift weer naar boven was gekomen. Gelukkig had ze zich al voorgenomen om ontslag te nemen. Dit zou vast alleen maar erger worden. Het zou verstandig zijn om meteen te verhuizen naar een andere stad. Er was hier in Sydney niets meer om voor te blijven, zeker niet deze onverwachte en zeer ongewenste gevoelens voor een man die ze niet zo verachtte als Daryl nu, maar voor wie ze ook geen respect had.

Toen ze doorliep waar de zon scheen, drong het ineens tot haar door dat ze zich wel vaker aangetrokken voelde tot knappe mannen die wel sexappeal hadden, maar eigenlijk fout waren.

Het terras was veel mooier dan het penthouse. De tegels waren roomwit en het buitenmeubilair was gemaakt van een dieprood hout. Ook was er een tuintje vol bloeiende struiken in allerlei kleuren. Kathryn wist niet hoe de planten heetten – ze had zich nooit zo beziggehouden met tuinieren – maar dat maakte ze niet minder mooi. En het uitzicht was ook de moeite waard. Je keek uit over het noorden van de stad op de brug bij de haven. Het Opera House zat gedeeltelijk verborgen achter een ander gebouw, maar de kade was zichtbaar. Het beloofde een warme dag te worden, maar op dit moment was het met een temperatuur van zo’n drieëntwintig graden erg aangenaam, en de lucht was helderblauw met hier en daar een wolkje.

Ze ging zitten aan een vierkante tafel waar vier stoelen omheen stonden, dan kon Hugh in ieder geval niet te dichtbij komen zitten.

Zoals hij had gezegd, was de koffie inderdaad in een wip klaar.

Ze probeerde niet te staren toen hij met twee dampende zwarte mokken in haar richting liep. Maar ergens was het ook wel fascinerend wat voor effect hij plotseling op haar had. Maandenlang had ze helemaal niets gevoeld bij zijn aanwezigheid, niets dan irritatie. En nu begon haar hart merkbaar sneller te kloppen als hij dichterbij kwam. Nu was hij natuurlijk ook wel ontzettend knap. Knapper dan Daryl, die er wel leuk uitzag, maar bij lange na niet perfect was. En hun lichamen waren helemaal niet te vergelijken.

Hugh had gewoon alles. Op zijn gezicht was ook niets aan te merken. Zijn krachtige mannelijke trekken werden verzacht door zijn sensuele mond en de manier waarop hij zijn donkerbruine haar droeg, dat over zijn hoge voorhoofd viel vanuit een zijscheiding. Dat kapsel benadrukte zijn ogen die helderblauw waren en geaccentueerd werden door donkere wimpers. Er was een tijd waarin Kathryn niet warm of koud werd van haar baas, maar vandaag was dat wel anders.

‘Ik hoop dat hij zo goed is,’ zei hij, en hij zette de mokken op tafel. ‘Ik weet dat je er geen melk in hebt, maar ik twijfelde over de hoeveelheid suikerklontjes.’

‘Twee,’ zei ze.

‘Dan is het goed,’ zei hij met een glimlach. ‘En wat vind je van mijn vaders optrekje?’

‘Ik vind het terras heel mooi, maar binnen is het een beetje… eh…’

‘Sfeerloos?’

Haar wenkbrauwen schoten omhoog. Ze had niet verwacht dat hij dat zou zeggen.

‘Alle huizen van mijn vader zijn zo.’

‘Hoeveel heeft hij er?’ vroeg ze, en ze pakte haar mok van tafel.

‘Te veel om bij te houden. Hij is een fortuin kwijt aan onderhoudskosten. Maar we zijn hier niet om over mijn vader te praten. Ik wil dat lange verhaal van je horen. Ik ben wel nieuwsgierig.’

 

Nieuwsgierig was hij zeker, bedacht Hugh, terwijl hij wachtte tot ze haar koffie wegzette en begon te praten. Hij werd steeds nieuwsgieriger naar alles wat met Kathryn te maken had. Vandaag was hij tot de conclusie gekomen dat hij eigenlijk heel weinig over haar wist. Zijn kennis over haar leven was beperkt gebleven tot wat er op haar cv stond en wat hij te weten was gekomen tijdens hun sporadische koffiepauzes samen. Hij wist dat haar vader een aantal jaar geleden was overleden en haar moeder ook, nog niet zo lang geleden. Daarnaast wist hij dat ze geen broers of zussen had, en wist hij het een en ander over haar relatie met die verschrikkelijke Daryl. En over haar huwelijksplannen, die nu natuurlijk niet doorgingen.

Hij probeerde zich schuldig te voelen over zijn plezier in het feit dat Kathryn ineens weer single was, maar slaagde daar niet in. Als hij naar haar keek, voelde hij zo’n intens verlangen, dat hij zich soms afvroeg hoe het kon dat het haar niet opviel.

‘Als ik het je vertel, beloof je dan dat je me niet zult veroordelen?’ zei ze uiteindelijk op nerveuze toon.

Nu was hij nog nieuwsgieriger.

‘Ik kan me niet voorstellen dat jij iets heel ergs hebt gedaan, Kathryn.’

‘Niet per se erg…’ Ze zuchtte. ‘Vorig jaar juli is een oudere vrouw die ik goed kende overleden, en ze heeft me haar huis nagelaten, op voorwaarde dat ik getrouwd ben als ik dertig word. Als die datum voorbijgaat en ik nog steeds vrijgezel ben, wordt het huis verkocht en gaat de opbrengst naar onderzoek naar kanker.’

Hugh was overrompeld. ‘Is dat legaal?’

‘Blijkbaar. Ik heb het nagevraagd.’

‘En?’

‘Rond die tijd heb ik Daryls aanzoek geaccepteerd.’

Hugh fronste. ‘Wil je nou zeggen dat je nooit van Daryl hebt gehouden? Dat je alleen maar met hem trouwde om dat huis te krijgen?’

‘Zie je?’ snauwde ze. ‘Ik wist dat je dat zou denken.’

‘Wat moet ik anders denken?’

‘Ik dacht echt dat ik van hem hield,’ hield ze vol.

‘Maar dat deed je niet.’

‘Ik zie nu wel in dat dat waarschijnlijk niet zo was. Ik ben niet diepbedroefd. Niet over hem in ieder geval. Alleen om het… het…’

‘Het huis,’ maakte hij haar zin af.

‘Ja,’ zei ze, en ze slaakte een diepe zucht.

‘En waar staat dat huis?’

‘Pearl Beach.’

Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. Hij had wel eens van Pearl Beach gehoord. Een vriend van hem die kunstenaar was, had daar een vakantiehuis. Voor zover hij wist, was het vrij prijzig om daar te wonen.

‘Ik snap het,’ mompelde hij.

‘Nee, dat doe je niet,’ zei ze geïrriteerd. ‘Je kunt het niet begrijpen, want je kent me niet. Je hebt geen idee waarom ik zoiets zou doen. Het is niet uit hebzucht of materialisme. Ik zou het huis nooit verkopen. Nooit! Dat wist Val. Het is…’ Radeloos haalde ze haar schouders op. ‘Ach, wat maakt het ook uit. Het is nu toch te laat.’

Misschien, maar misschien ook niet.

‘Waarom denk je dat je vriendin dat zo geregeld heeft? Waarom heeft ze je het huis niet gewoon nagelaten zonder voorwaarden?’

Kathryn keek verdrietig. ‘Ik denk dat ze zich zorgen maakte dat ik nooit zou trouwen. Ik was het altijd wel van plan, maar vond het steeds moeilijk om die laatste stap te zetten en een levenslange verbintenis aan te gaan met één persoon. Ik denk dat ik er diep vanbinnen niet van overtuigd was dat ik een goed huwelijk zou kunnen hebben.’

‘Dat gevoel ken ik,’ zei Hugh droogjes.

Streng keek ze hem aan. ‘Dat geloof ik best. Hoe dan ook, twee jaar geleden met kerst heb ik Daryl meegenomen naar Val, en ze vond hem aardig. Geloof het of niet, maar hij kan heel lief en charmant zijn als hij wil. Ze zei dat het duidelijk was dat we bij elkaar pasten en dat ik dom was als ik niet met hem zou trouwen. Ik zei dat ik dat ook wel van plan was, uiteindelijk, maar misschien geloofde ze me niet. Dat is de enige reden die ik kan bedenken.’

‘Klinkt logisch. Maar waarom is dat huis zo belangrijk voor je?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Dat begrijp je toch niet.’

‘Waarom niet?’

‘Gewoon niet,’ zei ze met een zuinige glimlach.

‘Probeer het eens uit te leggen.’

‘Laat ik het zo zeggen, dit huis is voor mij wat Tara was voor Scarlett O’Hara.’

Het was Hugh niet helemaal duidelijk wat dat betekende. Hij had Gone With The Wind nooit gelezen en de film ook niet gezien. Dat ging hij meteen een keer doen als hij de dvd kon krijgen.

‘De eerste keer dat ik daar kwam, was ik negen,’ vervolgde ze, en ze staarde wazig voor zich uit. ‘Val had rond feestdagen altijd kinderen te logeren die het niet makkelijk hadden. Ze was heel aardig voor me. Toen ik volwassen was, ging ik altijd naar haar toe als ik getroost moest worden en rust nodig had. Het was een veilige plek. Ik weet niet hoe ik verder moet als ik niet meer naar die plek kan. Maar ik zal wel moeten, denk ik. Het leven gaat door.’

Ze pakte haar koffie en nam een paar slokken. Haar blik was weer helder en koel. ‘Het spijt me, maar ik moet mijn ontslag indienen.’

‘Ontslag?’ Hugh raakte niet snel in paniek, maar op dat moment scheelde het niet veel. ‘Waarom zou je dat in hemelsnaam doen? Je gaat niet meer trouwen. Er is geen reden om ontslag te nemen.’

Haar blik was zorgelijk. ‘Ik heb niets meer hier in Sydney, niets dan slechte herinneringen en… Luister, ik moet gewoon weg. Het zal niet moeilijk zijn om vervanging voor mij te vinden.’

‘O, jawel,’ zei hij met donkere stem.

‘Nee, hoor,’ hield ze vol. ‘Ik heb een opzegtermijn, dus je hebt tijd genoeg om een ander te vinden.’

‘Ik wil niet dat je weggaat,’ zei hij, en hij keek haar doordringend aan.

Haar wangen werden rood. ‘Het spijt me, maar ik moet wel.’

‘Je hoeft niet. Je kiest ervoor.’

‘Ook goed,’ zei ze, en ze stak haar kin in de lucht. ‘Ik kies ervoor.’

‘Net zoals je ervoor koos om met een man te trouwen van wie je niet hield.’

‘Dat is niet aardig.’

‘Het is de waarheid.’ Misschien wilde ze het niet toegeven, maar het was wel zo.

Er kwam een idiote gedachte bij hem op, die hij meteen probeerde te verdringen. Maar hij bleef hangen, en het was wel verleidelijk.

‘Als er toch een manier zou zijn waarop je het huis van je vriendin zou kunnen krijgen, zou je het dan doen?’ begon hij langzaam.

‘Waar heb je het over? Hoe dan?’

Hij zag het sprankeltje hoop in haar ogen, waaruit hij opmaakte dat ze misschien wel op zijn voorstel zou ingaan.

‘Wanneer word je precies dertig?’

Ze fronste. ‘Drieëntwintig februari.’

‘Dan hebben we net iets meer dan vijf weken.’

‘Waarvoor?’ vroeg ze, en ze pakte haar koffie weer.

‘Om in ondertrouw te gaan en te trouwen.’