Hoofdstuk 8

Nicole stond bij de reling van het dek uit te kijken over de jachthaven. Het was bewolkt en er kwam nauwelijks een briesje vanaf het water, waardoor het nog steeds zwoel was. Het weerlicht dat af en toe in de verte opflitste, was een voorbode van de zware buien die later die avond werden verwacht.

Ze wist dat ze terug naar binnen moest gaan maar kon het eenvoudigweg niet. Om daar te zitten, overgeleverd aan dat eindeloze gestaar van die man, kon ze niet aan. Na de eerste blik wist ze dat zijn ogen voortdurend op haar gericht waren. Ze vóélde zijn blik over haar heen glijden, in haar branden, en ze werd zich bewust van haar lichaam op een manier die even gênant als verwarrend was. Haar harde tepels waren al erg genoeg, vooral omdat ze geen beha droeg. Erger nog was het vocht tussen haar dijen.

In de hoop dat een beetje frisse lucht zou helpen om haar ongedurige lichaam weer onder controle te krijgen was ze naar buiten gevlucht. Maar daar was het nog warmer dan binnen.

Nog voordat hij sprak, voelde ze zijn aanwezigheid, en ze kreeg meteen kippenvel.

‘Ik had niet gedacht dat we elkaar zo snel weer zouden ontmoeten, Nicole,’ zei hij zacht, toen hij naast haar opdook.

Haar vingers klemden zich om haar avondtasje, terwijl ze zich langzaam naar hem omdraaide, dankbaar dat hij haar hart niet tegen haar ribben kon horen bonken.

‘Heb je de sleutels ontvangen?’ vroeg ze met bewonderenswaardige kalmte.

Het flauwe glimlachje dat hij liet zien, was bij elke andere man misschien aantrekkelijk geweest, maar niet bij hem, niet samen met de roofzuchtige glans die in zijn kille blauwe ogen schitterde. ‘Jazeker. Ik hoop dat je nu alles hebt wat je nog uit het huis wilde.’

‘Ja, dank je.’

‘Ik was verbaasd toen ik je hier zag. Je bent een vriendin van Megan, neem ik aan?’

‘We hebben bij elkaar op school gezeten.’ Meer uitleg was ze niet van plan te geven. Ze wilde niet als een zielig geval gezien worden.

‘Wat doe je hier buiten?’ ging hij verder. ‘Je hebt alle toosten en toespraken gemist.’

Tuurlijk had hij dat opgemerkt. Hij had haar de hele avond zitten aanstaren. En nu was hij haar naar buiten gevolgd. Nicole wist heus wel waarom. Sinds ze de kostschool had verlaten, had ze voortdurend mannen achter zich aan gehad, en ze had genoten van al die aandacht. Maar dat was voordat David haar had verteld dat ze saai was in bed.

‘Ik had hoofdpijn,’ loog ze.

‘Heb je er iets tegen ingenomen?’

‘Ja,’ loog ze opnieuw.

‘En?’

‘Ik voel me al beter.’

‘In dat geval, wil je met me dansen?’ vroeg hij, haar weer strak aankijkend met die blauwe ogen van hem.

Hemel, wat waren ze krachtig, die ogen, en o zo sexy. ‘Ik… Ik denk dat ik liever hier blijf,’ antwoordde ze een beetje rillerig.

‘Prima. De muziek is duidelijk te horen, dus we kunnen hier ook net zo goed dansen.’ Voordat ze het wist, had hij haar tasje op de reling gelegd en haar in zijn armen genomen. ‘Het spijt me dat ik laatst onbeleefd tegen je was,’ zei hij zacht, haar in een langzaam sensueel ritme naar voor en naar achter bewegend.

Ze slikte maar zei niets terug. Haar brein probeerde koortsachtig greep te krijgen op de opwindende hitte die door haar lichaam stroomde. Dat hij haar nog steviger in zijn armen nam, hielp daarbij niet echt.

‘Ik moet je iets opbiechten,’ fluisterde hij in haar oor, dat zich nu gevaarlijk dicht bij zijn mond bevond. ‘Ik wil je al vanaf het eerste moment dat ik je zag.’

Zich losrukkend uit zijn armen keek ze hem met grote vlammende ogen aan.

‘Dat hebben vast al heel wat mannen tegen je gezegd,’ ging hij verder. ‘Echt, het is niet mijn gewoonte om zoiets er direct uit te flappen. Maar daarom was ik eerst onbeleefd tegen je, omdat de intensiteit van mijn gevoelens me verraste. En omdat ik dacht dat zo’n bijzonder mooie vrouw als jij vast al bezet was. Maar aangezien je hier vanavond alleen bent, betekent dat misschien dat ik ernaast zat…’ Zijn wenkbrauwen gingen vragend omhoog. ‘Is er op het moment een man in je leven? Misschien in het buitenland?’

Nicole kon nog steeds geen woord uitbrengen, maar ze slaagde er wel in haar hoofd te schudden.

De tevreden blik in zijn ogen was vleiend en beangstigend tegelijk. ‘Dan kan ik dus gerust tegen je zeggen dat mijn belangstelling nog even groot is, nu ik je weer zie. Sterker nog: ik heb nog nooit zo hevig naar een vrouw verlangd.’

De hartstocht in zijn stem en ogen deden haar duizelen.

‘Je bent adembenemend,’ zei hij bijna kreunend. Hij legde zijn rechterhand onder haar kin en hief haar mond naar zijn snel naderbij komende lippen. Zijn kus was niet teder, maar ze vond hem heerlijk en genoot van de krachtige druk van zijn lippen op de hare en het brute binnendringen van zijn tong. Als hij op tijd was gestopt, had ze misschien nog een beetje gezond verstand over gehad. Maar hij hield zo lang aan dat ze al haar wilskracht uit zich voelde wegvloeien en het haar niets meer kon schelen waartoe deze kus zou leiden. Het enige wat ze wilde, was dat hij haar bleef kussen.

Toen hij zijn lippen losmaakte van de hare, ontsnapte er een kreetje van ontzetting uit haar mond.

Russell staarde naar haar van elkaar geweken lippen en opengesperde ogen, en vroeg zich af of het allemaal echt was. Voor hem, Russell McClain, de man.

Ze gaf zich verrassend snel over, alsof ze bezeten was van dezelfde krankzinnige passie die zijn door lust ingegeven woorden en kussen had beheerst. Het was echter niet logisch dat het koele zelfverzekerde wezen dat hij onlangs had ontmoet ineens in een lichtekooi was veranderd. Natuurlijk, fuifnummers als zij leidden een behoorlijk snel leven. Wie weet had ze vanavond iets geslikt dat haar remmingen verminderde en haar begeerte verhevigde. Of misschien had ze te veel van de voortreffelijke champagne gedronken die James speciaal voor de bruiloft vanuit Frankrijk had laten komen. Een paar glazen van dat spul waren voldoende om een vrouw zeer ontvankelijk te maken voor de avances van een man.

Het kon ook zijn dat ze over haar veranderde omstandigheden had nagedacht. Misschien had ze ingezien dat pa’s geslonken rijkdom ooit echt op zou zijn en dat ze iemand anders nodig had om van te plukken. Dan was deze show niet voor hem, Russell McClain, de man, maar voor Russell McClain, de potentiële miljardair.

Ach, het kon hem niet meer schelen waarom ze hem nu aankeek alsof ze niets liever wilde dan met hem naar bed gaan. Nog nooit was hij zo opgewonden geweest. Het deed gewoon pijn.

‘O, hier ben je!’

Russell onderdrukte een kreun toen de mollige brunette die naast Nicole had gezeten het dek op kwam.

‘Ik vroeg me af waar je was gebleven,’ ging het meisje verder, terwijl haar ogen gretig van de een naar de ander schoten. ‘Stoor ik, liefje? Want dan ben ik weer weg, hoor. Ik ben de discretie zelve.’

Tot Russells verbazing bloosde Nicole hevig. Zoiets kon je toch niet faken? Maar het kon natuurlijk ook uit schuldgevoel zijn. ‘Nicole en ik wilden net vertrekken,’ zei hij vastberaden.

Daar keek de brunette van op, maar haar blik was niet boos.

‘Dat vind je toch niet erg, Kara?’ vroeg Nicole, nog enigszins uit het veld geslagen.

‘Natuurlijk niet. Ga maar lekker plezier maken. De sleutel leg ik op de bekende plek. Het maakt helemaal niet uit als je hem niet gebruikt. Als je bed morgenochtend nog leeg is, zeg ik wel tegen mijn moeder dat je een ontbijtafspraak hebt met een spetter die je op de bruiloft hebt ontmoet. Leuk u eindelijk te ontmoeten, Mr. McClain.’ Ze wierp hem een brutaal glimlachje toe.

Russell vroeg zich af wat Nicole de mollige maar niet onaantrekkelijke brunette over hem had verteld. Duidelijk wel íéts.

‘Au revoir, lieverd.’ Met een zwierige zwaai draaide Kara zich om, en ze liep terug naar de receptie.

Russell en Nicole waren intussen niet meer de enigen op het dek. Meer mensen waren naar buiten gekomen.

‘Kom,’ zei Russell, een arm om haar middel slaand. Ze liepen naar de trap die naar de parkeerplaats leidde.

‘Waar… Waar gaan we naartoe?’ vroeg ze buiten adem, terwijl hij haar haastig naar zijn auto bracht.

‘Niet naar een nachtclub in elk geval.’ En ook niet naar zijn appartement, ook al was dat dichterbij dan zijn huis in Belleview Hill, waar hij de dag ervoor een paar van zijn spullen naartoe had verhuisd. De afgelopen nacht had hij voor het eerst in het kingsize bed van Alistair Power geslapen. Maar opnieuw had dat hem niet het verwachte bevredigende gevoel gegeven. Russell besefte echter dat daar vanavond met de dochter van zijn vijand slapen heel andere koek zou zijn. Dát zou pas als echte wraak aanvoelen, en nog wel op een zeer persoonlijk vlak, zoals hij altijd had gehoopt.

Hij deed de auto van het slot, opende het portier aan de passagierskant en voor ze het wist zat ze in de auto.

‘Dit is krankzinnig,’ zei ze toen hij achter het stuur had plaatsgenomen. ‘We weten nauwelijks iets van elkaar.’ Ze wierp hem een angstige blik toe, en die strookte niet met zijn eerdere gedachten dat ze dronken was, of onder invloed van drugs, of dat ze gedreven werd door motieven van materialistische aard.

Ze leek werkelijk te zijn geschrokken van haar eigen gedrag, en dat was niet alleen verwarrend, maar mogelijk ook een probleem. Nu hij haar zover had, mocht ze niet meer van gedachten veranderen.

Opzij leunend nam hij haar gezicht weer in zijn handen. ‘We hoeven toch niet meer van elkaar te weten dan dit?’ mompelde hij, en hij kuste haar opnieuw. Zacht en verleidelijk dit keer, en hij genoot van de lage kreun van overgave die ze uitte toen haar lippen van elkaar gingen.

Nu hij haar had waar hij haar wilde hebben, zou ze niet meer aan hem ontsnappen. Hij drukte haar stevig tegen de leren stoel en bleef haar kussen, terwijl zijn rechterhand langzaam langs haar hals naar beneden gleed tot aan de gleuf tussen haar borsten. Op dat moment maakte zijn mond zich los van de hare, omdat hij haar reactie wilde zien, terwijl hij zijn hand onder haar jurk over haar naakte borst schoof. Als ze net deed alsof, zou hij dat zien. Niet dat het veel uitmaakte. Ook al deed ze louter uit hebzucht net of ze naar hem verlangde, dan zou de avond nog altijd hetzelfde eindigen: met haar in bed. Als ze echter gek was van verlangen naar hem, zou dat een welkom extraatje zijn. Ironisch eigenlijk. En uitermate bevredigend!

Hij bewoog zijn hand en haar ogen vlogen wijd open. Haar rug verstijfde toen zijn vingers hun doel bereikten. Haar tepel was zo hard als een kiezel.

‘Niet doen,’ jammerde ze toen hij de tepel tussen zijn vingertoppen ronddraaide.

Haar flauwe protest negerend ging hij door tot ze naar adem hapte en haar ogen wazig werden. Op dat punt schoof hij de groene zijdeachtige stof opzij om haar hele borst te ontbloten, en ging zijn mond verder waar zijn vingertoppen waren gestopt.

Toen ze praktisch dubbelklapte, wist hij genoeg. Hier werd absoluut niet geveinsd. Ze was van hem. Hij kon met haar doen wat hij wilde, haar ontdekken en gebruiken, haar voor zich winnen en misschien zelfs huwen.

Wilde hij zover gaan? Wilde hij haar net als Megan in het wit naar het altaar zien lopen? Wilde hij behalve het zinnelijke verlangen dat zojuist in haar prachtige ogen opflakkerde, ook blinde adoratie zien?

Daarop was maar één antwoord mogelijk: ja.